Abendempfindung an Laura

 

Ein Veilchen auf dem Grab

Als gewoonlijk was ik weer zeer vroeg wakker, het was nog schemerig, een uur of vijf denk ik dus zeker nog geen tijd om op te staan. Eigenlijk had ik niks op mijn programma staan, yoghurt en melk halen bij Boom en Bosch, wachten op de levering van m'n nieuwe korte broek van Bever sport en vanmorgen nog even naar Westeneng en de markt. Ach, eigenlijk heb ik niets nodig, maar feitelijk ben ik net als de meesten een beetje koopziek althans waar het om eetwaren gaat. Maar zo vroeg kun je nog nergens terecht maar wel bij de muziek. Ik wilde wat muziek beluisteren van het md schijfje dat ik jaren geleden van Dick heb gekregen, koptelefoon op, laptop naast me in bed en gaan met die banaan. Bovenaan stond Lenneke Ruiten met een hele CD liederen van Richard Straus, een klein uur genieten. Een tweede CD met Franse liederen, gezongen door deze formidabele sopraan die we inmiddels persoonlijk kennen. Ook prachtig, Lenneke ontving afgelopen jaar de Elly Ameling ring, gekozen door de twee eerdere dragers van dit bewijs van uitstekend zangerschap, de hoogbejaarde Elly zelf en Robert Holl. Vervolgens ging ik naar Mozart en scharrelde wat rond en kwam terecht bij zijn liederen, gezongen door Elly Ameling, liederen die ik voor een deel ook samen met Roos heb uit mogen voeren. Das Veilchen en de twee liederen rond een zekere Luise die in het "Lied der Trennung" smeekt om niet vergeten te worden maar in het lied "Als Luise die Briefe ihres ungetreuen Liefhaberts verbrannte" in woede ontsteekt, echt een grapje van Mozart dat ik nu overigens pas begreep na het jaren met Roos te hebben begeleid: "je moet de tektst begrijpen Eef!", zei Roos telkens terecht. Maar nu het zeer aangrijpende "Abendempfindung an Laura", een lied waarvan ik op grond van de muziek aanvoelde dat het diepgaand emotioneel was; we hebben het samen gezongen nadat Roos had vernomen dat haar broer was gestorven en later ook om terug te denken aan mijn gestorven vriend Arie M. Maar nu in bed met internet kon ik ook de tekst erbij nemen en die is inderdaad diep emotioneel, zodanig dat de tranen me over de wangen liepen toen ik mij realiseerde hoe dat mij als gestorvene of als overgeblevene zou raken. Het traantje, als een parel in "mijn diadeem". De tekst zou van Joachim Campe zijn.