Soms heb ik een melodie in m'n hoofd rondzingen en moet ik even nadenken van welk lied of welk orkestwerk dat afkomstig is. Vanavond had ik dat en na enig nadenken realiseerde ik mij dat het van The ROlling Stones was: "It's the singer, not the song". Heel lang geleden werd ik door een oude vriend van me waarmee ik samen wel op gitaar musiceerde attent gemaakt op dat lied; melodieus en eindigend met iets waarin zelfs de provo's van Amsterdam uit die tijd werden genoemd, althans het fietsenplan van Luud Schimmelpenninck; echt oude doos dus, ergens rond 1965 schat ik. Dat lied heb ik altijd mooi gevonden en ik ging het via Youtube natuurlijk even beluisteren. En dan pakt youtube je direct bij je taas via die algoritmes waarmee ze je interesse peilen en sturen. Zo kwam ik op een video waarin de nog levende Stones, met name Keith en Mick aan het woord kwamen. Allemachtig wat hebben die twee nog een enorme energie en wat een doorgroefde gezichten met wel heel netjes geordend gebit; daar is een goede tandarts aan te pas gekomen. En ook het haar van Mick zag er bepaald niet grijs uit; ook daar zal waarschijnlijk enig cosmetisch werk verricht zijn en terecht. Maar wat heeft die laatste nog een fysiek vermogen; zijn stem is uiteraard niet meer wat die geweest is, maar hij weet er nog altijd indruk mee te maken. Leuk om te zien. En zo struinde ik verder en kwam bij een life uitvoering van Sgt Peppers lonely hearts club band, en wel door een band met de weinig pretentieuze naam "The analogues", maar het klonk fantastisch en leuk om te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten