En nu omgekeerd

 Vanmorgen hebben we eerst gezellig koffie gedronken met Anna, mijn tweewekelijkse hulp bij het ordenen van mijn huishouding; daarna gingen we aan de wandel; Roos was half en half van plan om terug naar Wijhe te gaan, maar zou uiteindelijk besluiten om langer te blijven. We namen de bus naar het station en zouden daar kijken welke trein het eerst zou vertrekken en daar de richting van onze wandeling Baarn - den Dolder van af laten hangen. Het werd den Dolder - Baarn en dat zonder "Truus"; de spraakwaterval van Komoot gaat Roos in toenemende mate vervelen en voor dit traject is zij niet echt nodig. Hoewel ik het leuke stukje duin in omgekeerde richting misliep. Nou ja, aan de andere kant liepen we nu door stukken waar we niet eerder waren, gewoon op geleide van wat ons een leuk pad in de juiste richting leek; ook leuk. Aangekomen bij de vijver in de buurt van het station keek Roos even hoe laat de trein zou vertrekken en dat was in 10 minuten, dus snel op weg en precies op tijd voor de trein; Roos als OV-engel zal ik maar zeggen. Als gezegd ging ze weer mee naar de flat en dat was maar goed ook.
Toen we gingen slapen was er niks aan de hand, maar midden in de nacht, een uur of 3 werd ik wakker van pijn in de spieren van m'n schouder; een pijn die ik nooit eerder had gevoeld. Het was zodanig dat ik het gewoon niet meer uithield in bed en er maar uit ging. In de kamer werd ik toch een beetje beroerd dat ik snel m'n bed weer op wilde zoeken en voelde dat ik flauw zou gaan vallen. Hoe het verder ging weet ik niet meer, maar ik maakte Roos wakker en begon toch een potje te zweten; het koude zweet gutste van m'n hoofd. Ik voelde dat ik een beetje in m'n broek had geplast en dus was ik even buiten westen geweest. Roos legde een koud washandje op m'n hoofd en we hebben het verder maar opz'n beloop gelaten. Een paar uur later, ik weet niet of ik in die tijd heb geslapen, maar het was over;ik voelde me weer een hele Piet en heb er verder ook geen last meer van gehad. 
Ik had me die nacht natuurlijk afgevraagd wat er aan de hand kon zijn; geen koorts, niet misselijk, rare pijn in m'n spieren, vreselijk zweten; ik dacht aan m'n hart en dacht even dat het met me gebeurd was. Viel nogal mee dus ha ha. Toen ik onder de douche wilde om me te wassen zag Roos het pleistertje nog van de booster injectie en ik had direct zo'n donkerbruin idee dat daar de oorzaak wel eens zou kunnen liggen; het was iets meer dan 48 uur geleden dat ik die prik van dat m-RNA vaccin in m'n lichaam kreeg. Raar vaccin; ik had het er al meteen niet zo op en naar ik vermoed terecht.