Ars longa

 

Drab uit de koffiepot

Ik merk dat de huidige ontwikkelingen mij somber stemmen; niet dat ik depressief ben, maar ik zie een donker zwarte toekomst voor hetgeen mij het liefst is: moeder aarde; de natuur en de menselijke cultuur. Dit gevoel beheerst mij al lange tijd; het rapport van de IPCC heeft helaas bevestigd waar ik al langer bevreesd voor ben n.l. dat het keren van de dramatische ontwikkelingen niet meer mogelijk is. En de tekenen liegen er niet om, zelfs niet hier in ons kikkerlandje met haar gematigd zeeklimaat; de waanzinnige temperaturen van vorig jaar zomer, de tropisch aandoende regenbuien zoals in Leersum en Zuid Limburg nog onlangs; in Canada, 50 graden zoals wel eens voorkomt in India; het Amazone gebied dat verdroogt. Mijn primaire reactie is vooral het zoeken van de stilte, de natuurlijke stilte, een langzamerhand zeldzaam verschijnsel in mijn nabije omgeving.
Vanmorgen werd ik pas om 8.00 uur wakker en besloot mijn boterhammetje lekker op het zuid balkon te gaan oppeuzelen; de herrie van de kilometers verderop liggende snelweg deed mij naar het noord balkon vluchten waar de doorgaande weg van Bilthoven zich helaas ook luidruchtig manifesteerde. Kopje thee erbij en een beetje peinzen. Ik wilde eigenlijk vandaag van alles doen; weer wandelen in de stille natuur; het Planken Wambuis staat al een poosje op mijn verlanglijst en is vast wel bereikbaar met de bus, zelfs op zaterdag. Toevallig had ik van buurvrouw het maandblad van de Vogelbescherming gekregen en daar stond het Planken Wambuis in gemeld met de bushalte, Oud Reemsterweg te Otterlo. Goed bereikbaar, vier keer per uur vanuit station Bilthoven vanaf Barneveld of Arnhem met bus 105.

De somberheid weerhield mij er niet van om lekker aan de koffie te gaan en zelfs de oude koffiepot goed te reinigen met heet sodawater. Ik moest gewoon lachen zo veel vuiligheid als loskwam; was ook in al die jaren nog nooit schoon gemaakt; ben benieuwd hoe de koffie nu gaat smaken. Na reiniging van de theepot onlangs smaakte de thee ook een stuk beter. Maar dan peins je verder en probeer je te analyseren wat je nou zo somber maakt: "het zal mijn tijd wel duren", kun je natuurlijk denken als bejaarde, maar dat is het niet. Het is vooral de onverschilligheid die je om je heen voelt; vrijwel niemand verandert zijn gedrag met de inmiddels onvermijdelijke apocalyps door de klimaatverandering. De kranten reppen echt niet over het rapport van de IPCC, maar over Corona en voetbal; het autoverkeer is na de Corona pandemie alleen maar meer geworden; men vliegt weer of er niks aan de hand is; de minister wil de snelwegen verbreden; niemand laat de auto staan. Toen ik dinsdag van Slenaken naar Maastricht in de bus zat kwam er onderweg een gezelschap de bus inzetten dat vooral iedereen duidelijk moest maken dat ze nooit met het OV reisden; zo'n blasé zakenman die ostentatief zijn bankpasje tegen het incheck apparaat van de bus hield en zgn. niet wist wat een OV kaart was; ik werd er onpasselijk van; klootzak! dacht ik nog. Feitelijk schaam ik mij voor mijn soortgenoten; Homo Sapiens?!; de denkende mens.
Dat wandelen van mij lijkt wel een vlucht voor de ontwikkelingen te zijn; stilte en relatieve ongereptheid is wat ik zoek. Maar is er niet meer? Zo bedacht ik dat ik ook wel eens kon gaan genieten van de kunst, van de muziek en besloot een mij relatief onbekend vioolconcert, het vioolconcert van Sibelius te gaan beluisteren, uitgevoerd door Hilary Hahn.
Overigens beluister ik een dergelijk concert in de kunstmatige stilte van mijn voortreffelijke BÖSE noise cancelled koptelefoon; dus weer die stilte, maar nu met de ontroerend mooie muziek van Sibelius, perfect uitgevoerd door de door mij zo bewonderde Hilary Hahn. Ars Longa!