De strontleeuwerik

Tank met stront die met een injector de grond in wordt gespoten

Vroeger had je van die enorme fonteinen van stront om de drijfmest over het bouwland te verspreiden. Dat stonk verschrikkelijk en de gebonden stikstof (ammoniak dampen) kwamen in grote hoeveelheden in de atmosfeer terecht; dat kon niet meer. Niet alleen de vreselijke stank voor omwonenden maar ook de verzuring van omliggende gebieden, met name de natuurgebieden was onacceptabel. Toen werd verzonnen om de stront in de grond te injecteren; je moet die vuiligheid ergens laten nietwaar.
Toen ik vorige week donderdag door het Limburgse landschap wandelde hoorde ik tot mijn genoegen maar ook wel een beetje tot mijn verbazing tot twee keer toe een veldleeuwerik zingen. Eén keer zag ik hem zelfs! Het was in een gebied waar de stront bijna over het wandelpad stroomde; overal van die gleuven in het land op zo'n tien centimeter afstand van elkaar en daarin allemaal stront in een bepaalde maat ingedroogd. En het stonk van nabij zodanig dat ik er een smerige smaak van in m'n mond kreeg.
Je kunt je toch niet voorstellen dat zo'n vogel dit nog als een leefbaar gebied kan ervaren. Het is maar de vraag of zijn longen en lever de grote hoeveelheid ammoniakdamp kan opnemen en uitscheiden die zo'n dier daar inademt. Maar het tweetal zong er lustig op los; ik had met ze te doen.
Uit mijn jonge jaren herinner ik me nog het gezang van tientallen leeuwerikken tegelijk op dit soort velden. Ook in Luxemburg heb ik nog velden met heel veel leeuwerikken gehoord en gezien. Maar in ons eigen land kom je ze nauwelijks meer tegen helaas alleen in natuurgebieden, maar ook niet veel meer. Ik zou er als leeuwerik ook de schijt van krijgen en ergens anders heen gaan!