 |
| Na zdravnje, oftewel proost! |
Op een uurtje van het hotel Belvédère hadden we een bijzonder indrukwekkende ontmoeting met een Macedonische meneer, Stephan geheten. Hij sprak behoorlijk goed engels en, zeker Roos, kon hem goed begrijpen. Hij liet mij zijn zelf-gestookte rakia proeven; of het
Everts' roem was, zo lekker. En ook zijn zelf bereide wijn smaakte prima op zo'n twintig meter afstand van waar de wijnstokken hadden gebloeid! Hij vertelde over zijn werkzaam leven als postbode. Hij was van 1949, een jaar jonger dan ik. We hadden beiden direct een heel vriendschappelijk gevoel. Roos heeft foto's gemaakt van ons beiden, terwijl we een nazdravnje oftewel een proost uitbrachten, en ook van de 34-jarig ezel die hij met zorg en liefde inzette in zijn landbouw werkzaamheden; het dier stond geduldig te wachten, terwijl de/het muilezel/muildier achterna gezeten moest worden omdat "het" wegliep. Het woord "ecologisch" en genieten van een zelf bereid drankje stonden bij Stephan ook hoog in het vaandel; dat, en het genoegen van de middelbare leeftijd schiep direct een band. Roos gaat hem de foto sturen; we kregen zijn adres in Racha, gewoon zijn naam en Racha, Macedonië is kennelijk voldoende. Dat is toch wel de menselijke maat. Ik denk niet dat het noemen van naam en woonplaats in NL zou volstaan om iemand te vinden; postcode is toch wel het minimum. Had Stephan niet nodig tijdens zijn werkzaamheden; wanneer hij (lopend!) in een dorp kwam blies hij op zijn posthoorn en kwamen de mensen kijken of er post voor hen was. Dat is nog eens de menselijke maat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten