Nooit bracht de kerk mij zo'n verlossing

De werkgroep aan het werk. Op de achtergrond
het kerkje van Kwadijk

Het was weer de tweede zaterdag van de maand oktober; werken op het Kwadijker Vlot. De avond tevoren bleek al dat Roos te verkouden was om mee te gaan. Ze was, net als ik enkele dagen eerder, behoorlijk verkouden en hoestte nog meer dan ze normaal al doet. Er was zaterdagmorgen dus behoorlijk wat innerlijke kracht voor nodig om er om 7.33 uur uit te springen. Snel een beker wei gedronken en een beker melk; boterham met amandelmoes voor direct, een boterham met boerenkaas om mee te nemen en nog een boterham met gebakken ei en spek die over was van de wandeling met Huib afgelopen donderdag.
Geweldig gehaast dus en naar het station geraced alwaar ik ruim op tijd aankwam voor de trein van 8.11 uur naar Utrecht. Overgestapt, nogmaals in Zaandam en zo tegen een uur half tien kwam ik in Purmerend Overwhere. En dan nog een stevige wandeling naar Kwadijk. En ja hoor, de stimulerende werking van de wandelspieren zorgen dan voor een opwekkende energie voor het stoelgangcircuit. En natuurlijk geen enkele gelegenheid daar in dat woondorp Purmerend. Ik was dan ook de wanhoop nabij toen ik in Kwadijk arriveerde. Maar daar vlakbij het Kwadijkervlot, naamgever en werkgebied van onze werkgroep staat het kerkje van Kwadijk en daar brandde hoopgevend licht. U begrijpt het verder wel; de kerk was open; er waren dames bezig met de voorbereiding van een gezellige bijeenkomst en ik mocht van het toilet gebruik maken. Ik heb na afloop voor mijn doen ruim gedoneerd aan de kerk en bij het afscheid gezegd dat de kerk mij nog nooit zo'n verlossing had geschonken. Ik geloof niet dat de opmerking als geestig werd aangemerkt hoe zeer deze ook uit mijn hart kwam!