Wat een rot muziek!

Het bankje op de Visserssteeg bij het
bruggetje over de Biltsche Grift

Nog behoorlijk moe van gisteren - merk toch de jaartjes bij het wandelen - heb ik het vandaag rustig aan gedaan. Roos ging met een groepje moestuinieren en in het wild eetbare planten plukken. Het was een mooie dag in deze zo natte lente dus lekker op weg. Met de Swarovski naar de Visserssteeg, een van mijn favoriete vogelplekjes. Rustig opgelopen en vooral vogels gehoord maar niets bijzonders gezien naast merels, ganzen, meerkoeten en dergelijke. Toen ik op het bankje bij de Biltsche Grift ging zitten kijken zag ik wel een kraai die aangevallen werd door een kievit en even later zelfs een buizerd die fanatiek werd verjaagd door het paartje kieviten. Ik hoorde een braamsluiper - althans dat dacht ik - en ik genoot gewoon van de rust en de natuur om me heen.

Brandrode koeien op Landgoed Sandwijck

Daarna liep ik terug naar de fiets en ging ik naar Sandwijck vooral om eens foto's te maken van de schitterende brandrode runderen die daar in de natuurlijke weide mogen grazen. Maar eerst in het zonnetje
op een van de bankjes bij de ingang zitten genieten. Een merkwaardig gevoel van verlichting maakte zich meester van me; een volkomen tevredenheid, iets van een gevoel van afronding, net als Siddharta schoot door mijn hoofd. Een gevoel van begrijpen, terug kijken, dankbaarheid en tevredenheid.
Vervolgens op weg naar de koeien en daar kwam ik - hoe kan het anders - in gesprek met een van de vrijwilligers in dit gebied en we spraken uitgebreid over deze koeien en over het weiden van koeien in het algemeen. Bij het verder lopen toonde hij me de vaste plek van een grote ringslang die daar lag te zonnen.
Om 18.00 uur namen Roos en ik de trein naar Amsterdam; we gingen naar een concert van Yuja Wang, de vingervlugge, jonge Chinese pianiste; ik bewonder haar techniek, die ik ken van Youtube filmpjes en wilde haar wel eens "in het echt" horen. Eerst een biertje gedronken bij het café achter het concertgebouw want we waren ruim op tijd.

Zonnende ringslang op zijn/haar vaste plek

Ze is vingervlug, ze heeft een geniale techniek en toch viel het concert ons geweldig tegen. Dat kwam primair door de repertoire keuze. Eerst de Kreisleriana van Schumann, een ons beiden onbekende cyclus. Hier kon ze haar geniale techniek bij vlagen wel kwijt, maar veelal was het gewoon een wat  middle of the road stuk romantische muziek; Roos vond zelfs dat ze het zonder veel gevoel speelde; kon ik niet zeggen; ik was gewoon teleurgesteld en zeker niet onder de indruk. Ze speelde voor de pauze na de Kreisleriana nog een stuk moderne muziek dat niet geprogrammeerd stond en dat vond ik gewoon niet plezierig om naar te moeten luisteren.
Na de pauze was gewoon verschrikkelijk; een saai stuk muziek; van Beethoven notabene:  Sonate nr 29 in Bes. Nooit gehoord en terecht; we vonden het beiden gewoon rot muziek. Maar het NLse publiek gaf als gebruikelijk direct een staande ovatie; zelfs voor de pauze was een aantal mensen gaan staan voor een staande ovatie?! Daarna nam Yuja het publiek volgens mij vreselijk in de maling door wel tien toegiften te spelen; telkens ging het publiek razend enthousiast staan, joelen en klappen; ik vond het gewoon bespottelijk; Yuja ook waarschijnlijk. Wij verlieten intussen de zaal; we stonden zeker al een kwartier op de tramhalte te wachten toen het publiek naar buiten stroomde zo lang waren de toegiften doorgegaan.
Het is tegenwoordig de manier geworden waarop het publiek in NL, of het nou goed of slecht is geweest, een voorstelling afsluit; de staande ovatie betekent dus helemaal niets meer.
Wanneer we in het buitenland een uitvoering bezoeken dan wordt er na afloop gewoon geklapt en vaak met veel enthousiasme, maar een staande ovatie is daar iets heel uitzonderlijks.
En ik beluister de muziek in het vervolg wel via Youtube, kun je het wegklicken als het je niet bevalt; ben klaar met podiumkunst.