Al sinds mijn adolescentie ben ik een liefhebber van het werk van Hubert Lampo, vooral zijn magisch realisme als in "de heks van Nedermünster" heeft mij vaak tot herlezen gebracht. Net als al die boeken van Jean Auel sleept het mij in een omgeving die mij bijzonder aangenaam is, een fantasiewereld van sereniteit en de "menselijke maat". En nu vond ik onlangs in zo'n "neem maar mee" buurtbiebje een ouwe vertrouwde, maar heel lang niet gelezen: "de belofte aan Rachel". Ik had geen idee meer waar het over ging maar het is het oude bijbelverhaal over Jozef en Benjamin die uiteindelijk in Egypte terecht komen. En tijdens het verhaal dringt zich bij mij vooral op dat Lampo "de vrouw" als een bijna mytisch wezen beschrijft en de sexualiteit als een puur kunstwerk, dat spreekt mij bijzonder aan. Hij heeft dit boek in zijn dertiger jaren geschreven, hij is - in die generatie toch zeer ongebruikelijk - vier keer getrouwd geweest, ik vermoedde het al, hij is een groot bewonderaar en liefhebber van vrouwen geweest en hij kon fantastisch mooi en onderhoudend schrijven hoewel ik denk dat hij in de huidige generatie als "saai" zal worden weggezet. Ik geniet met volle teugen van de prachtige zinnen met veel Vlaamse woorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten