Te heet om ijs te eten

Uitzicht vanuit de serre

Zo langzamerhand zijn we wel wat gewend waar het de weersomstandigheden betreft, maar vandaag was het wel heel extreem. Overigens zit ik dit bloggie pas op 8 augustus te schrijven; heb net gelezen in de site van het KNMI dat het wel een heel extreem warme dag is geweest, en dat hebben we gemerkt; toen ik uiteindelijk naar de flat ging was ik uitgevloerd.
We hadden een heel programma voor vandaag; we wilden naar Steenwijk, naar het landhuis Ramswoerthe met daarin gehuisvest, het Hildo Krop museum. En verder wilden we de laatste etappe van het Maarten van Rossumpad aflopen; de voorlaatste liepen we ergens in januari van dit jaar, dus dat werd hoog tijd. Om dat in één dag te persen en toch binnen de tijden van ons Dalvrij abonnement te blijven besloten we om laat te vertrekken, d.w.z. met de trein van 10.00 naar Steenwijk en over de half zeven grens 's-avonds heen te gaan. En alzo geschiedde.
We moesten even zoeken in Steenwijk maar al gauw stonden we voor het imposante "Jugendstil" hek met daarop de naam van het landhuis: "Rams Woerthe". Het heeft destijds wat voeten in de aarde gehad maar gelukkig is dit stukje cultuurgoed in de juiste handen gekomen; het is in bezit gekomen - met medewerking van velen - van de Vereniging Hendrick de Keyser, waar Roos en ik ook lid van zijn.

In de keuken waar normaliter slechts
"het personeel" zich mocht ophouden

We werden bijzonder vriendelijk ontvangen door de vrijwilligsters/gastvrouwen van deze museale villa en kregen de audio-apparatuur waarmee we in de verschillende toegankelijke ruimten informatie konden betrekken. Met de grootste zorg gerestaureerd; een trappenhuis met een glas in lood venster; muurschilderingen. Maar ook een serre waar we zelfs een kopje koffie kregen geserveerd; een uitzicht over het bijbehorend park met herten. We waren bijzonder onder de indruk maar ook een beetje trots dat we lid zijn van Hendrick de Keyser.
In het souterrain het Hildo Krop museum met veel van zijn vrije werk. Aan de wand een serie foto's van werk waarmee hij als Stadsbeeldhouwer van Amsterdam de stad heeft mogen verfraaien; gaf bij mij veel herkenningsmomenten.

Hildo Krop museum

Om half twee begonnen we aan het tweede deel van ons programma; het Maarten van Rossumpad. Eerst maar eens Steenwijk verlaten; dat was nog een hele klus; er liepen twee GR-wandelpaden en ergens hebben we de verkeerde afslag genomen. Ik merkte dat pas wat later aan de GPS, die afweek van wat we liepen. Maar uiteindelijk natuurlijk wel terug gevonden. Ik had op de kaart al gezien dat dit stuk bepaald niet fraai zou zijn en had deze laatste etappe het liefst maar overgeslagen, maar Roos wilde het hele pad gelopen hebben. Zelfs wij vonden het wel wat warm en we kunnen best wat hebben. Er was onderweg geen bankje te zien dus hebben we na ruim twee uur lopen maar even op een zwerfkei zitten uitrusten en wat gedronken.

Een zondoorstoofd heideroosje bij Havelte

Gelukkig was het laatste stuk naar Havelte wel mooi; heidelandschap tegen de bloei aan; helder wit zand op de paden; Drenthe is toch wel een heel mooie provincie qua natuurschoon. Zo rond 18.00 uur kwamen we in Havelte; een meneer in zo'n elektrische leunstoel riep ons toe: "is het nog niet warm genoeg?". Hij vond het maar idioot dat wij aan de wandel waren; deed hij zelf ongetwijfeld al jaren niet meer! Overigens zat er wel enige redelijkheid in zijn opmerking; een ijsboer in Steenwijk, waar Roos absoluut niet aan voorbij kon lopen had al geklaagd dat er zo weinig mensen bij hem kwamen: "omdat het te heet was?!". En onderweg waren we inderdaad niemand tegen gekomen; is me overigens de laatste weken wel vaker overkomen met die warme dagen.
Ik had voor de terugreis nog een half litertje water overgehouden, maar had behoorlijke dorst; onderweg had ik voor de zekerheid ook al wat zout water gedronken. Bij de snackbar in Havelte heb ik nog zeker anderhalve liter water gedronken in de plee; was toch wel erg dorstig weer.
In de bus waren we de enige passagiers en ook in de Intercity naar Groningen zat vrijwel niemand. Het laatste stuk van Utrecht naar Bilthoven voelden we pas hoe ongelooflijk warm en benauwd het was; niet om uit te houden; ik voelde me uitgeput.
Nog even bij Roos in de tuin zitten napraten; toen de kerkklok tien keer sloeg ben ik naar de flat gegaan; een douche genomen en, met deur en raam dicht tegen de muggen proberen te slapen. Lukte uitstekend!