Hoewel ik het boek in één adem heb uitgelezen ben ik er niet van onder de indruk en heb zeker niet de neiging, zoals op de achterflap door "de Volkskrant" wordt gesuggereerd, dat ik nu een onbedwingbare neiging zou hebben om de rest van zijn werk te willen gaan lezen. Nee, het deed mij in de verte denken aan een menselijke schaakpartij; op een heel beperkt veld, met veel bewegingsbeperking draaien de zelfde figuren om elkaar heen. Af en toe wordt er een nieuwe persoon opgevoerd die dan weer verdwijnt, in een opmerkelijk aantal gevallen door een zelfgekozen dood. Verder heeft het iets weg van "One flew over the cuckoos nest", een omgeving van merkwaardige lieden van wie het nauwelijks te onderscheiden is wie behandelaar en wie patiënt is in een psychiatrische inrichting. Schrijver suggereert zelf al een overeenkomst met Thomas Mann's Toverberg.
Alleen de hoofdpersoon, Watanabe is voortdurend op het toneel en drinkt vooral veel en is op een vreemde manier op zoek naar de liefde, hoewel niet echt op zoek, maar laat zich wat door het toeval meedrijven. Raar boek, maar je moet het kennelijk gelezen hebben, want er wordt nogal lovend over geschreven. Ik heb het als gezegd wel in één keer uitgelezen, dus boeiend is het wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten