Wat een stille wereld

Vandaag is het zondag en het heeft vannacht gesneeuwd. We zijn laat opgestaan, maar we gaan lekker aan de wandel. Het is zo mooi buiten. Dat vindt kennelijk niet iedereen want het is doodstil op straat. De sneeuw ligt er nog maagdelijk bij op een enkel spoor na van iemand die vanuit zijn auto naar de deur heeft gelopen.
Zelfs op straat zie je geen auto. De buurman van Roos heeft de sneeuw weggeveegd zodat het ijs van de afgelopen dagen weer tevoorschijn komt zodat je bijna je nek breekt. "Ja, het moet eerst gaan dooien", is zijn raadselachtige opmerking wanneer wij door de sneeuw op het grasveldje onze weg vervolgen.
Door het bos naar het station Bilthoven en de trein naar Amersfoort. Ook daar is vrijwel niemand te bekennen. Via het fietspad het bos in, langs de spoorbaan over het fietspad richting Soestduinen.

Doodstil is het; geen fietser, geen wandelaar, geen auto's; een stilte die slechts af en toe wordt gebroken door de voorbij denderende intercities, een wolk van sneeuw achter zich aan trekkend. Wat is ons land toch mooi als er sneeuw ligt. Onderweg kwamen we nog een stel tegen dat aan het langlaufen was.
En vlakbij Soestduinen een jong stel dat een foto van ons heeft gemaakt en dat wij de juiste weg konden wijzen richting de Soesterduinen.
Zij waren verbaasd dat wij helemaal uit Amersfoort" kwamen; daar woonden zij en zij waren hier met de auto heen gereden. Het is toch jammer dat de meeste mensen het genoegen van het wandelen niet kennen. Hoewel wij wel twee keer zo oud waren en al de nodige kilometers in de benen hadden, liepen we veel sneller en na een groet scheidden onze wegen. We staken de provinciale weg bij Soestduinen over en kwamen langs het pitoreske stationnetje van Soestuinen dat al jaren niet meer gebruikt wordt maar wel bewoond. Via de middenweg en linksaf bereikten we de Soesterduinen, de Lange duinen genoemd. Het is daar met sneeuw zo ontzettend mooi. Ik kom er al zo lang; vroeger met de kinderen in de zomer en de winter.

Zij noemden de duinen "het grote zand", dit in tegenstelling tot het "kleine zand" bij Bilthoven in de buurt. Verder heb je bij Hulshorst nog "het grote grote zand" oftewel het Hulshorster zand. Daar kun je ook zo fabelachtig wandelen van Nunspeet uit via het Hulshorster zand naar restaurant de Zwarte Boer in Leuvenum.
Die Lenin-achtige figuur met die bontmuts op, dat ben ik met op de achtergrond de Lange Duinen bij Soestduinen. Het is prachtig daar te lopen richting den Dolder, beetje links aanhouden en je komt weer bij het fietspad langs de spoorlijn. Tot onze verbazing reed een fietser ons achterop. Maar de sneeuw was maagdelijk en de stilte heerlijk. Wat mis ik die stilte toch vaak in onze wereld vol auto's en druktemakers. Door de weersomstandigheden is iedereen gedwongen om over te gaan op Slow Life. Gewoon lekker genieten van het zijn, van de schoonheid, van je leefomgeving, van de rust, van de natuur in haar volle pracht. Zelfs de NS ontkomt er niet aan om het een beetje kalmer aan te doen; door de sneeuw is de dienstregeling aangepast. Het is overigens heel rustig in de treinen; de meesten blijven thuis of zijn misschien wel aan het schaatsen?!

We namen in den Dolder de trein; we begonnen wat moe te worden en hadden trek in erwtensoep. Vanaf station Bilthoven liepen we via het Houdringhe bos. De Lakenvelder koeien stonden er heerlijk in de sneeuw. Koeien hebben helemaal geen last van de kou. Ze krijgen natuurlijk wel hooi, want er valt weinig meer te vinden onder de sneeuw, althans niet voldoende. Dit is ons achtertuintje; als we gewoon even de benen willen strekken, of zoals we dat zelf noemen, onszelf even uit moeten laten, dan gaan we hier wandelen. Er loopt een aantal uitgezette wandelingen, waarvan nummer 3 met ongeveer 12 kilometer de langste is. Die lopen we vaak maar met dit weer is het wel een speciaal genoegen. Daar klinkt muziek in de verte; de ijsbaan is open. Als een schilderij van Breughel zien we de veelkleurige menigte van schaatsers op het gezellige ijsbaantje van de Bilt/Bilthoven. Het is een drukte van jewelste.