Het is misschien geen literatuur; het is fictie, maar voor mij als natuurliefhebber heerlijk om in weg te dromen. Inmiddels heb ik de meer dan een halve meter hoge stapel boeken over "De stam van de Holenbeer" misschien wel vijf keer gelezen. Het is, net als de Odysseia van Homerus, een schitterend en avontuurlijk reisverhaal waarin erg veel gebeurt. Maar de verhalen over Ayla en Jondalar, de twee hoofdpersonen wordt de natuur en de wijdsheid van het ongerepte landschap, met al z'n dieren en geografische eigenschappen zodanig beschreven dat ik er uren lang in kan wegdromen. Met spijt ben ik dan nu ook weer aangekomen in het laatste boek.
Jean Auel, de schrijfster van deze mega serie heeft zich geweldig verdiept in de wetenschappelijke stand van zaken op het gebied van Europa 10.000 jaar geleden. Zij heeft op die basis heel fraai beschreven hoe twee mensenrassen, de Neanderthalers en de Homo Sapiens in het oude Europa aanvankelijk naast elkaar leefden met hun verschillende gewoonten. Amerikaans als zij is, schrijft ze nogal juichend over de moderne mens met een geweldig vooruitgangsgeloof; en met een Rousseau-achtige bewondering over het oude volk van de Neanderthalers, dat volledig wars is van elke verandering. Zoals we natuurlijk weten zijn de Neanderthalers uiteindelijk van de aardbodem verdwenen, misschien wel opgegaan in de nu nog levende mensen, dat laat Auel terecht in het midden.
Het is natuurlijk wel een goede weerslag van hoe de moderne Westerse mens in elkaar zit; altijd maar meer, verder, nieuw, nieuwsgierig, met als keerzijde: nooit genoeg en uiteindelijk te veel van alles, maar ook bewonderenswaardige cultuurschatten, wetenschap en filosofie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten