Vandaag, mijn 57-ste verjaardag ging ik lekker op de fiets naar het boshutje, de schitterende horeca gelegenheid midden in het bos bij Lage Vuursche, waar "Jan" de scepter zwaait. Jan is een goedmoedige zestiger met een keiharde stem en een hart van goud. Hij staat altijd klaar voor z'n klanten. Ook als het slechts weer is en midden in de week dan kun je op hem rekenen voor een kop koffie of een heerlijke kop zelfgemaakte soep. Door Jan ben ik weer zelf erwtensoep gaan maken met spek erin. 'sWinters heeft Jan altijd heerlijke erwtensoep en de rest van het jaar groentensoep en/of tomatensoep. Als gezegd zat ik lekker aan m'n soeppie te lepelen toen de telefoon ging in het boshutje. Jan met z'n keiharde stem voerde luidruchtig het woord en daar vernam ik tot m'n grote verbijstering: "En Theo is dood, je weet wel die ouwe Theo die hier altijd komt". Het was nog te vroeg om al "kwam" te zeggen want misschien een uur geleden was Theo, op weg naar het boshutje, op de fiets aan een acute hartstilstand overleden. Echt in het harnas dus. Ik was verstomd, want dat was dus een eenmalige ontmoeting geweest precies twee weken geleden met deze oude charmeur. Ik ben er lang van onder de indruk geweest, althans aanzienlijk meer dan van het feit dat ik jarig was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten