Eigenlijk door de wandeling met nicht Margreeth heb ik mij de laatste weken weer eens gestort in de Cantates van Bach. We spraken over de schoonheid van met name de cantates met als hoofdthema het stervensmoment. Natuurlijk de prachtige "Actus tragicus", maar ook BWV 82, "Ich habe genug", de aria die ik maar bleef beluisteren en ook zingen na de dood van mijn moeder. Margreeth vertelde dat ze een hele CD had met stervenscantates van de grote meester en daarbij moest ik denken aan de tijd dat ik meezong in het USKO onder leiding van Johan Rooze, de prettigste koordirigent die ik heb gekend. Na enig peinzen schoot mij het einde van de cantate die ik zocht in m'n hoofd, echt getoonzet zoals de laatste slagen van een klok klinken. En langzamerhand zelfs melodie en tekst van de openingskoraal. En daarmee vond ik inderdaad de door mij gezochte Cantate BWV 161.
Ik zong zo graag bij Johan. Zo heeft hij mij gevraagd of ik de koraal van BWV 147 wilde instuderen en meezingen in een koor in Baarn meen ik. En dat is met die wonderschone melodie die ik slechts kende uit een jeugdherinnering en heel veel later bij vriend Dick weer hoorde in genoemde cantate, uitgevoerd en op CD van Karl Richter. Mijn zangplezier - we spreken over 1995 - kon niet op, dertig jaar geleden.
Ik moest even zoeken, maar uiteindelijk vond ik op YouTube een video waarin Johan sprak. Hij is geëmigreerd naar Korea, dat wist ik nog, fijn om hem zo even virtueel te horen spreken, helaas over de problemen rond de uitvoeringspraktijk in Corona tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten