Je schudt het niet uit je mouw, het is een heel recept. Oorspronkelijk kende ik de chipolata pudding via mijn tante Alda en oom Kees, de ouders van nicht Margreeth. Ik was nog een kind toen ik het voor het eerst proefde en ik vond het "hemels" smaken, net als mijn eerste risolles. Mijn ouders vonden het een huzarenstukje en bij mijn weten hebben ze het hooguit 1 keer gemaakt. Roos is er gek op en kent het vanuit haar ouderlijk huis, haar vader maakte het wel eens, met de bijbehorende saus.
Waarom ik het steeds voor me uutschoof, net als de bereiding van paté is me achteraf een raadsel. Had ik vandaag een rondje Hortus met vlindertuin gewandeld met Anna daar was ik zo vroeg alweer thuis dat ik alle tijd had om Chipolata te maken.
Eerst slagroom opkloppen tot stijf, zelfde met enkele eiwitten, gelatine in de week zetten en wat "lange vingers" in stukjes snijden, mengen met marasquin, gehakte walnoten, gewelde rozijnen en wat gekonfijte sinaasappelschilletjes.
Nou en dan begint het. Eidooiers, suiker en melk, loskloppen, opwarmen en de gelatine erdoor. Geforceerd afkoelen tot het "lobbig" wordt en dan alles goed mengen en verder in de koelkast afkoelen. That's all. Tis ff werk, maar dan heb je ook wat, in ieder geval een tevreden Roos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten