De koeien horen in het weiland!

Op zondag 15 mei bracht ik een bezoek aan mijn vroegere buurvrouw. Zij woont alweer zo'n vijftien jaar in Eelde, het is nog Groningen maar ligt vlak bij de kop van Drente. Ik had de fiets meegenomen in de trein en was naar haar toe gefietst vanuit station Haren. Een mooi en rustig gebied. We hebben ongelooflijk fijn met elkaar gesproken en na afloop heb ik een fietstocht gemaakt naar Assen alwaar ik weer op de trein stapte. Drente is werkelijk een schitterende provincie en vooral om te fietsen. Wat mij echter ontzettend frappeerde waren de grote weilanden met keurig kort geschoren gras, waar geen koe meer op te bekennen was. Nu had ik dat ook al in de krant gelezen, maar het was hier wel erg duidelijk. Ik zal ook eens in Friesland gaan kijken. Ik erger me hier kapot aan. Ik weet zeker dat Boer Dirk, de karakteristieke jonge boer met hart voor zijn koeien en zijn vak daar anders over denkt. Binnenkort ga ik weer bij hem langs om hierover te praten.

Die oude Theo is dood

Vandaag, mijn 57-ste verjaardag ging ik lekker op de fiets naar het boshutje, de schitterende horeca gelegenheid midden in het bos bij Lage Vuursche, waar "Jan" de scepter zwaait. Jan is een goedmoedige zestiger met een keiharde stem en een hart van goud. Hij staat altijd klaar voor z'n klanten. Ook als het slechts weer is en midden in de week dan kun je op hem rekenen voor een kop koffie of een heerlijke kop zelfgemaakte soep. Door Jan ben ik weer zelf erwtensoep gaan maken met spek erin. 'sWinters heeft Jan altijd heerlijke erwtensoep en de rest van het jaar groentensoep en/of tomatensoep. Als gezegd zat ik lekker aan m'n soeppie te lepelen toen de telefoon ging in het boshutje. Jan met z'n keiharde stem voerde luidruchtig het woord en daar vernam ik tot m'n grote verbijstering: "En Theo is dood, je weet wel die ouwe Theo die hier altijd komt". Het was nog te vroeg om al "kwam" te zeggen want misschien een uur geleden was Theo, op weg naar het boshutje, op de fiets aan een acute hartstilstand overleden. Echt in het harnas dus. Ik was verstomd, want dat was dus een eenmalige ontmoeting geweest precies twee weken geleden met deze oude charmeur. Ik ben er lang van onder de indruk geweest, althans aanzienlijk meer dan van het feit dat ik jarig was.

Reizen door het land van Bach

Zaterdag vertrokken met de Eurocity vanuit Düsseldorf naar Eisenach. Ging razendsnel; geheel volgens schema kwam ik aan op station Eisenach alwaar mijn wandelmaatje Roos me al stond op te wachten. Met een stoptreintje 1 halte verder en teruggewandeld naar Eisenach, de geboorteplaats van bach. Het was uitgesproken kloteweer met veel regen en ontzettend koud. De IJsheiligen, je weet het wel. Nou, me hoela het was gewoon een rot voorjaar. Maar Eisenach was leuk en zijn bier en asperges verrukkelijk. Een gekke gedachte om daar te zijn waar mijn grote idool werd geboren en zijn prille jeugd doorbracht. Zondag was het zulk slecht weer dat we maar een stedentocht zijn gaan doen en via Weimar en Leipzig, waar we de Thomaskirche bezochten door gingen naar Dresden. Dresden is mooi maar de gerestaureerde gebouwen waren wel erg smerig.Ik werd sterk in beslag genomen door de gedachte over die verschrikkelijke brand na het bombardement van de geallieerden toen de oorlog feitelijk al afgelopen was; een oorlogsmisdaad bij uitstek. Volgende dag verder gereisd en naar Fulda met haar grote kerk met daarin het graf van Bonifacius. En vervolgens door naar Arnstadt. Dat is de plaats waar Bach zo rond zijn twintigste levensjaar toefde. Op het marktplein stond een leuk beeld van de jonge Bach dat ik wel kende maar waarvan ik niet wist waar het stond. Het weer bleef vreselijk en daarom zijn we zeer vroegtijdig weer terug gegaan naar Utrecht.

Artje Ariese en Roelof Landman

Al eerder had ik een korte wandelvakantie gepland zo begin mei naar Duitsland.
Voorafgaand daaraan brachten An en ik eerst een familiebezoek aan mijn
achter-achter-achter nicht Gertie en haar zoon Bernd in Düsseldorf. Bij de
twee droeve familie bijeenkomsten c.q. begravenissen van mijn ouders
had ik haar voor het laatst gezien en daar hadden we besloten om de al
zo veel jaren en generaties bestaande familie relaties te bestendigen.
Het werd een hardstikke gezellig weekend van 5 tot 7 mei. Gertie bleek
te beschikken over een heel oud document namelijk het trouwboekje van
haar overgrootouders. Haar grootmoeder kwam in het boekje voor als
dertiende kind. Maar ook de naam van de overgrootouders en het leukste
de namen van de ouders van haar overgrootmoeder kwam erop voor en dat
is de gezamenlijke familieband. Het gaat om Artje Ariese en Roelof
Landman. Ik concludeerde dat Gertie en ik nog het zelfde
mitochondriale DNA hebben van genoemde Artje Ariese. Het leuke van
deze vondst is dat ik nu beschik over een hele lange serie namen terug
in mijn genealogie, geheel over de vrouwelijke lijn. De naam Landman
komt nog voor in mijn familielijn, zij het dat die nu uit de lijn is
verdwenen omdat de laatste landman slechts dochters heeft gehad.