De Johannes Passion van Bach

Ik kan het toch niet laten om op "Goede Vrijdag" of sowieso zo rond Pasen naar "de Mattheus" te luisteren, de mooiste muziek die ik ken. Afgelopen week heb ik dat inderdaad gedaan, maar voor vandaag heb ik "de Johannes" opgezet via Youtube. En terwijl ik de bloggies van deze week aan het bijwerken ben beluister ik deze prachtige muziek die ik ooit ook zelf heb mogen zingen in het koor. Een uitvoering door een Duits gezelschap, prachtig met een vrouwelijke Alt voor de Altus partijen viel me op en dat vind ik voor de afwisseling wel erg mooi klinken in plaats van die wat geforceerd klinkende countertenorstemmen die sinds enkele decennia de concertpodia hebben gedomineerd. Ik vraag mij af hoe dat zo is gekomen, de jongensstemmen zijn toch ook niet terug gekomen om de sopranen van hun plek te verdrukken. Die aria's zijn, uitgevoerd door een stevige contra alt als Kathleen Ferrier toch het mooiste, althans in mijn oren aanzienlijk muzikaler dan die afgeknepen mannenstemmen. Kwestie van smaak natuurlijk.

Op kraamvisite

Met de kleine Stan op schoot

Inmiddels is zoon Stan van Jessy alweer enkele weken oud, vandaag waren we welkom voor de kennismaking met de baby en de ouders geluk te wensen. Roos was er speciaal gisteren voor naar de Bilt gekomen en vanmorgen vroeg met de bus naar Utrecht en door naar Zoetermeer. De kleine Stan lag rustig te slapen in de kamer maar al snel ging hij van schoot naar schoot met aandacht van de ouderen zoals dat aldus Frans de Waal eigenlijk alleen bij de mens gebeurt. Leuk weetje!
Met baby wisselend bij Roos en mij op schoot spraken we met de ouders. Tijdens het gesprek realiseerde ik me dat een kraamvisite kort dient te zijn, zeker wanneer de kraamhulp niet meer aanwezig is. Dus kapte ik het bezoek eerder af dan Jessy had voorgesteld en daar gingen we weer. Met de tram naar den Haag CS. Ik wilde nog even langs bij Arja maar die bleek met de kinderen op stap te zijn en dus even door de binnenstad gewandeld en weer terug naar huis. Een lekkere salade gemaakt met de paardenbloembladeren uit Limburg en op gesmikkeld.
's-Avonds  voor de tweede keer naar het koor, was heel gezellig met een korte repetitie die werd geleid door de pianist. Er was nu een partituur voor mij, maar ik had ondanks de leesbril moeite om het te lezen, dus helemaal zonder bril gezongen maar dan kun je de dirigent weer niet goed zien. Nou ja, ik doe mijn best, m'n ogen worden wel slechter merk ik. Eén van de liederen staat ook op Youtube, "A new day". De repetitie werd nog gevolgd door een bijzonder gezellige nazit met borrel en een quiz die het groepje waaraan ik deelnam nog won ook?! We kregen zelfs een flesje wijn, ik voelde me er een beetje ongemakkelijk bij als invaller. Op de terugweg naar huis merkte ik tot mijn schrik dat ik wel erg weinig zie in het donker, dat was me van de week ook al opgevallen toen ik van de bushalte KNMI naar huis wandelde.

Een volle dag

 

Het beekje "de Gulp" heette mij welkom

Mijn met moedervlekken bespikkeld vel vormt een zwakke plek in mijn fysiek, in de afgelopen jaren hebben de huisartsen die mij de eerste-lijns zorg verleenden regelmatig stukjes weggesneden. En de huisarts die sinds kort mij deze zorg verleent heeft mij op het hart gedrukt dat ik mijn huis jaarlijks moet doen inspecteren en dat was vandaag gepland. Dus vanmorgen in alle vroegte naar de praktijk. En inderdaad was er aanleiding tot het nemen van een biopt en nadere behandeling.
KNMI had voor vandaag een (inmiddels wat zeldzame) droge dag voorspeld en dus had ik mij een wandeldag in Limburg beloofd waarbij ik, gezien mijn Dalvrij abonnement rekening kon houden met de half zeven grens na de avondspits. Ja inderdaad lezer, een OV rit van 3 uur, een wandeling van een uurtje of 4-5 en een terugweg van eveneens 3 uur, die door storing met een bus zelfs langer zou duren, maar het was zeker de moeite waard! Om 14 uur stapte ik uit de bus in Slenaken en wandelde van bankje naar bankje terwijl ik onderweg even ging zitten wat las in een van de boeken op m'n e-reader (weegt lekker weinig!) en genoot van het uitzicht. Lekker in korte broek gewandeld, door het bos bij Slenaken, over de track die Roos had geconstrueerd toen we in Epen logeerden met Dekker bridge een paar weken geleden. Via een grote omweg dus richting Epen. Onderweg nog flink wat paardenbloembladeren geplukt voor de paardensla, vind ik zo lekker met fijn gesneden appel, wortel en noten, gegarneerd met yoghurt, olijfolie en eidooier. Ik verbeeld mij dat die oergrond van Limburg nog in de originele mineralen voorziet die de planten en ook de eters van deze planten nodig hebben, daarom pluk ik bij voorkeur alhier. 
Uiteindelijk een stukje afgestoken en naar een bushalte gewandeld op weg naar huis.  Die bus strandde echter bij Noorbeek. Uiteindelijk ben ik via Gulpen en bus 350 in Maastricht beland. Was pas over 22 uur thuis en binnen een half uur lag ik op één oor.

Bij het haardvuur

 

Een warm knapperig welkom

Bij een eerste bezoek aan de Haarmühle had ik voorgesteld om daar regelmatig te gaan eten, een bijzonder genoeglijk restaurant, net over de grens bij Buurse waar je met de buurtbus twee keer per uur kunt komen vanuit Haaksbergen, wat wil je nog meer. En zo gingen we vanmorgen al om 9 uur met de trein naar Zutphen en via Goor naar Haaksbergen waar ik zo nodig moest dat ik op het busstation direct beschutting moest zoeken in een nabij bosje en helaas bij het verlaten in een zachte hondendrol stapte. De restanten daarvan kon ik gelukkig in een plas water en hoog opstaand struweel verwijderen voordat we in het buurtbusje met een bijzonder gezellige chauffeur stapten. Zij bracht ons met gezwinde snelheid naar de grens en we liepen rustig via het prachtige natuurgebiedje Witte veen naar het restaurant. Daar werden wij hartelijk verwelkomd door een genoeglijke sfeer en de warmte van een knapperig brandend houtvuur. De vriendelijke ober had zojuist ons gereserveerde tafeltje gedekt dus konden we snel aanschuiven en ons alvast verlustigen op het maal via de menukaart.

Dat ziet er goed uit!

Het water liep me bij voorbaat al in de mond. Er stonden "Schnecken" op het menu, heerlijke wijngaardslakken en ook Nieuw Zeelands lamsvlees. Ik wist dan ook snel wat ik wilde bestellen, maar ja, mijn Roosje is een weegschaal en kan soms (te?) lang twijfelen en daarom "moest" de ober nog een keer later terug komen tot mijn ongenoegen. Maar uiteindelijk besloot zij tot een middag menuutje dat ook op de kaart stond.
Het duurde even maar uiteindelijk werd al het lekkers opgediend terwijl we alvast genoten van een wijntje, wat gezellig is het hier en grappig genoeg geopend op de maandagen. Afgelopen zomer zaten we op het buitenterras, maar hier binnen, met haar Duitse gezelligheid heeft toch mijn voorkeur. Nou ja, we hadden ons voorgenomen om hier regelmatig te gaan lunchen, dus dat zal er wel af en toe van komen! Nu werd al het lekkers voor ons uitgestald en we lieten het ons smaken!
Nog een nagerecht en het zat erop. We moesten ons nog enigszins haasten om op tijd te zijn voor onze aansluitingen op OV. Met de bus naar Almelo en daar namen we afscheid. Roos ging via Zwolle naar Wijhe en ik via Amersfoort naar de Bilt. Was een heerlijke dag geweest.

Das erste Grün

 

Prachtig die tere beukenblaadjes

Het voorjaar is losgebroken, een paar weken eerder dan "vroegig", je ziet het in het bos met het vrolijk stemmende eerste groen, de knopjes van de beuken springen open en de tere nieuwe (eetbare!) blaadjes komen voorzichtig tevoorschijn, een vrolijk stemmend proces. Het heeft Heine echter droefgeestig gestemd, een stemming die hij heeft neergelegd in een gedicht: "das erste Grün", door Robert Schumann getoonzet in een prachtig lied waarmee ik voor het eerste kennis maakte door toedoen van mijn goede vriend Dick in Vaals. Hij zong dat lied vaak wanneer we in het voorjaar langs 's-herenwegen wandelden; hij zong het uiteraard in marstempo zoals dat wandelaars betaamt zodat ik het altijd als een vrolijk lied had geïnterpreteerd. Ik kwam het een keer, bladerend in een Schumann partituur bij toeval tegen (wist niet eens dat het van Schumann was?!)  en ben het met Roos gaan doen, dat wil zeggen zij zong en ik begeleidde dat, maar in marstempo zoals ik het van Dick had "geleerd". Pas veel later verdiepte ik me, daartoe ongetwijfeld aangezet door Roos in de tekst die (uiteraard op z'n Heine's) droefgeestig, melancholiek is en vraagt om een subtiel tempo. 
En vaak wanneer ik in deze tijd door het bos wandel schiet mij dit lied in het hoofd maar "klinkt" nog steeds in het tempo van die ouwe Dick, lekker vrolijk, gelijk de stemming die dat eerste groen oproept.

Andreas Bunier

 

Roos maakte mij attent op een boek met de merkwaardige titel: "Metselaar van de wereld", een biografie van Andreas Burnier, geschreven door Elisabeth Lockhorn. In het boek, dat ik nog lang niet uit heb overigens, wordt het portret van Andreas Burnier zo precies beschreven dat zij gewoon voor me gaat leven. En al lezend merkte ik dat Burniers' belezenheid, haar onwaarschijnlijke eruditie mij enigszins bekend voorkwam, en wel bij mijn partner Roos. In de ruim dertig jaar dat ik haar heb leren kennen heeft zij mij op veel terreinen doen ontwikkelen. Met mijn soms wat arrogante houding die voortkomt uit mijn al te groot ontwikkeld zelfvertrouwen heeft mij tot heden onvoldoende doen realiseren dat ik een groot deel van mijn ontwikkeling heb te danken aan haar. Ze heeft een subtiele manier van sturing waardoor ik mijzelf in de mening heb gesterkt dat ik alles zelf hebt gevonden terwijl zij mij die richting in heeft geholpen. Ik denk alleen al aan de zet die zij mij gaf door het boek: "de rand van chaos" onder de neus te duwen, maar ook mijn kennismaking met de klassieken en niet te vergeten sociologische verschijnselen als de "Verneinung" en noem maar op.
Doordat ik over Burnier las kreeg ik een zeker bescheiden gevoel en moest ik mijn dankbaarheid aan Roos ventileren. Dat ging overigens gewoon via de telefoon. Maar ik ben blij dat ik mij dat heb doen realiseren en misschien een beetje bescheidenheid in mijn zelfvertrouwen heb geborduurd. Dank Sharn!

Een kwartier te vroeg?!

Heel ongewoon voor Joke om
ergens te vroeg te zijn

Terwijl ik gisteren in de trein zat belde Joke me met de vraag of ik het leuk zou vinden om vrijdag, vandaag dus mee te lopen met de palmpaas optocht van de kinderen op school: "het begint om 11.30" en natuurlijk is "opa" dan present. Vanmorgen rustig aan gedaan, eerst nog even naar de markt om bij Hans havermout en nog wat dingetjes in te slaan en daarna op naar het station. Uiteraard was ik te vroeg en stond ik al om 11.15 bij de school te wachten. Tot mijn verbazing was er nog niemand, geen ouder te bekennen. Dat Joke er nog niet was verbaasde me niet want die is nooit te vroeg maar altijd iets te laat of gewoon te laat. Maar om 11.30 kwam ze er toch aangezeild op de fiets met daarachter de aanhangconstructie met daarin de wat verkouden kleinzoon Mees, inmiddels al een behoorlijk uit de kluiten gewassen baby van 7 maanden. Mees werd met wagen en al losgekoppeld en we gingen alvast bij de uitgang staan waar we de klas van Bram konden verwachten, maar nog steeds geen andere ouders. Joke kreeg opeens een gedachte dat ze de afspraak expres een kwartier eerder had gepland in haar agenda en had dat vergeten en was nu dus - vooral tot haar eigen verbazing - een kwartier te vroeg.

Samen met Bram

Uiteindelijk begon de optocht, met een hele stoet kinderen en hun ouders al zingend richting een ongehoord mooi natuurgebiedje vlakbij de school. Ik keek m'n ogen uit, wat een pracht stuk zomp, moeras, kan natuurlijk heel goed in Gouda dat kampt met een erg hoge grondwaterstand, maar toch. Er stonden kievietsbloemen in bloei. Maar daar waren we niet voor gekomen maar voor de viering van Palmpasen. Er werd gezongen dat het een lust was en toen weer terug. Daar moesten Joke en ik weer wachten tot de kinderen, Ronja en Bram uit school kwamen maar die tussentijd gebruikten we om boodschappen te doen. Uiteindelijk kwamen de kinderen uit school, kleine Ronja ging met een vriendinnetje mee en Bram ging met ons mee. Ik wist dat er een goede viswinkel zat op de terugweg en Joke vond het erg leuk met name voor Bram om daar even iets te nuttigen. Bram is nooit erg snel en zeker niet met eten dus duurde het erg lang voordat hij de lekkerbek er helemaal in had geschoven. Joke kreeg hoge nood, dat wil zeggen zij moest heel nodig de baby voeden want de spanning werd haar te groot. Dus zei ik dat ze vast met Mees naar huis moest fietsen en dat ik wel met Bram na zou komen. Was trouwens heel gezellig zo met een klein kind alleen te zijn als grootvader. We liepen rustig door de winkelstraat richting huis. 
Uiteindelijk kwam ook Ronja weer thuis en intussen kookte Joke een uitgebreide Indiase maaltijd, ze kan zo lekker koken die dochter van me! Pieter kwam naar beneden en uiteindelijk schoven we met z'n allen aan tafel en lieten het ons smaken. Uiteindelijk moest ik me nog haasten om de bus te halen en ik was vlot weer thuis op de flat, zo moe als een hond. Gek hoor hoe moe je wordt als bejaarde van zo'n dag in het gerammel met kinderen.