Het Volksbuurtmuseum in Utrecht

Gisteravond had ik mijn onlangs verkregen digitale Museum Jaarkaart, MJK bestudeerd. Heel handig kun je de NLse musea per plaats op een digitale kaart van NL opzoeken: "die ga ik meer gebruiken!" , bedacht ik mij. Het kwam mij dan ook goed uit dat Roos mij op de gedachte bracht om vandaag eens niet naar de tuin te gaan (werd ik ook een beetje zat, iedere dag?!), maar naar het Volksbuurt museum in Utrecht te gaan. Had ik nooit van gehoord, maar het besluit was genomen. Eerst via het bos en "de Volendammer" met een portie gebakken mosselen en een leuk gesprek aan het tafeltje door naar Utrecht en het museum in de Waterstraat.

Ik vond het heel verhelderend om te zien hoe de omstandigheden verschilden van de huidige tijd. Het was een afspiegeling van de twintiger jaren van de vorige eeuw, de tijd dat m'n ouders werden geboren en m'n grootouders moesten ploeteren. Een bijzonder zwaar leven vergeleken met de huidige tijd, althans in ons land.

Een klein, maar bijzonder goed toegerust museum. Audio begeleiding, heel plezierig vorm gegeven, oude films, ik heb genoten.

Uit het gesprek bij de Volendammer vishandel heb ik een advies omtrent "broodje halfom" in de Willemsstraat, broodje bij Martin opgepikt, geopend tussen 10 en 14 uur. Ik was helaas een kwartier te laat na afloop van het museumbezoek. Komt wel goed!

Naar WVT

Ik noem de rommelmarkt van WVT altijd "Bilthoven koopt elkaars ouwe rommel". Beetje flauw, beetje denigrerend maar ook onterecht. Het beschikbaar stellen van ongebruikte spullen, de circulaire economie is alleen maar goed. Ik heb altijd veel dierbare spullen waar ik op uitgekeken was daar een tweede leven bezorgd maar zeker ook heel wat weggehaald dat ik dan alweer jaren gebruik.

Ook vandaag heb ik weer een hele tas weg kunnen brengen waaronder dit tafelkleed dat ik ooit bij een wandelvakantie in Albanië had gekocht.

Opera in Enschede

Roos en ik ontmoetten elkaar in de trein in Deventer. Terwijl de trein binnenliep zag ik haar al zitten. Precies op tijd voor de introductie lezing van de wereld première van de opera "Hagar", van de componist Jan-Peter de Graaff. Grappig, vanmiddag een tweeluik van opera's onder de titel "Second love". 

Leuke inleiding met een zeer gedreven, voor mij moeilijk verstaanbare spreker met twee secondanten. 

Even later betraden we de schitterende schouwburg van Enschede, aanzienlijk prettiger zaal dan Vredenburg of de opera in Amsterdam. We hadden goede plaatsen, beetje voor in de zaal, in het midden en met goed zicht op het toneel. 

Het eerste deel van "Second love" bestond uit een scène van twee dames waarvan de ene stil acteerde terwijl de ander een lange aria zong vol verwijt over het gedrag van de stille dame die slechts bewoog onder de aanklacht. Het einde was fraai moralistisch. Het toneel ging vervolgens naadloos over in de tweede opera, "Hagar". De namen van de hoofdrolspelers, Abram, Sarai, Hagar en Gabriel deden vermoeden dat het een moderne interpretatie van het bijbelverhaal zou worden, maar dat was niet helemaal het geval. De spanning tussen de drie hoofdrollen leidde tot een behoorlijk ernstige crisis en dat onder zeer treffende klanken van het grote orkest, gecomponeerd door Jan-Peter. Zeer indrukwekkend geheel!

Na afloop liepen we rond en troffen Jan-Peter nog. Roos kent hem inmiddels heel goed en feliciteerde hem dan ook met een ferme hug.

Wij gingen nog wat eten op het gezellige centrale plein van Enschede.

Naar Schoorl en Hoogkarspel

Pront staat het standbeeld van Jan van Scorel voor het karakteristieke 17e eeuwse huisje bij de binnenkomst van Schoorl, de bedevaartsplaats voor ons broers van Elven. Hier hebben onze ouders elkaar ergens in 1942 leren kennen, hier keert de familie sinds jaar en dag terug en ook broer Henk en ik kwamen hier vandaag niet voor het eerst om lekker in de duinen te wandelen. Hoewel, wandelen?! We hebben vooral lopen praten over onze jonge jaren, over familie perikelen over vakanties in Duitsland en strandbezoeken waar die arme Henk een verder levenslange aversie voor strand aan over heeft gehouden. Wat hebben we daarover onze verbazing uitgesproken, maar ook afgesproken dat we komend voorjaar voor de tweede keer samen een paar dagen naar Duitsland gaan.

Na de wandeling gingen we nog langs bij "het graf", de plek waar onze ouders inmiddels al meer dan 20 jaar het requiem eternam hebben bereikt.

Tot slot zette broer mij af bij station Hoogkarspel waar nog geen 5 minuten later de intercity naar Utrecht binnen liep. Was een fijne dag geweest! 

 

Ouwe foto's

Vandaag kreeg ik van nicht Vera een stel oude foto's via WhatsApp. Ik kende die foto's wel maar het was lang geleden dat ik enkele daarvan had gezien zoals de hier getoonde foto van moeder als meisje van een jaar of vijf en haar tien jaar oudere broer. De heldere blauwe kijkers en de ernstige blik waarmee ze in de lens kijkt frapperen me. Ik probeer familietrekken te relateren aan mijn vele nakomelingen maar zie die eigenlijk niet. Wel herinner ik me een oude babyfoto van broer Henk die op die foto sterk op moeder leek.

Helder water bij Diepenveen

Bij Roos in de buurt rijdt op doordeweekse dagen elk uur een nauwelijks gebruikte OV bus naar Deventer, een route met tal van voor wandelaars aantrekkelijke uitstapmogeljjkheden zoals de rijke plaats Diepenveen. Daar begon de track die Roos voor ons had uitgezet, richting Deventer. We begonnen met koffie in de combi van café en plaatselijke bibliotheek. Onverstandig bestelde ik daar naast koffie ook een overigens heerlijke punt appeltaart bij. Die liepen we er vervolgens weer af middels een schitterende wandeling over verschillende landgoederen. Bij één daarvan zag ik een stroompje met voor ons land onvoorstelbaar schoon, helder water met waterplanten erin, deed ons beiden denken aan een rivier die wij decennia geleden ergens in de Dordogne zagen.

Spinazie voor Roos

Onze Volkstuin levert ons naast veel werk en plezier tevens een forse hoeveelheid voedsel. Naast bieten en pronkers vooral ook spinazie en boerenkool, alles even lekker. De spinazie groeit zo ontzettend hard op de goed bemeste grond dat het wel lage struikjes leken. Aangezien ik niet zo'n held ben met onkruid trekken is het niet goed te doen om de oogst middels knippen te verzamelen, dan zit er ook van alles aan gras en onkruid in. Maar .... daar heb ik wat op gevonden?! Ik trek de spinaziestruikjes uit de grond en knip het worteldeel er gewoon af. Op die manier oogstte ik een hele zak lekkers voor Roos, achteraf hoorde ik dat het haar bijzonder goed had gesmaakt. 

Odins' eerste verjaardag

Ik ben niet meegeweest naar de verjaardag van Roos' kleinzoon Odin. Wèl kreeg ik foto's toegestuurd waarop de niet meer zo kleine dreumes met opmerkelijk aandachtige oogjes het spektakel van al die volwassenen zat te bekijken, om privacy redenen plaats ik die foto niet, maar het intrigeert me hoe dit baasje zich zal ontwikkelen.

Wandelen met dispuutsgenoten

Vanmorgen zeer bijtijds op weg gegaan naar het station vanwege de wandeling die ik zou leiden met een aantal oud dispuutsgenoten. Niet te geloven dat de spirit uit onze studietijd nog steeds bestaat na - voor mij dan - 60 jaar, 1965, aanvang van m'n studententijd, waarbij ik lid werd van dispuut PROIRA  dat toen pas een jaar bestond.

We zouden elkaar ontmoeten op station Baarn, ik was extra vroeg zodat ik eenieder zou kunnen opvangen. Ik zat op de trein naar Baarn te wachten toen een meneer mij vroeg of ik "van Elven" heette, hetgeen ik kon beamen. Hij bleek de onderwijzer te zijn waarbij mijn jongste dochter en Roos' jongste zoon in de klas hebben gezeten. We spraken over die gedeelde tijd. Ik nam op de valreep de bovenstaande foto en even later zat ik op station Baarn op mijn dispuutsgenoten te wachten. Had wat voeten in de aarde voor we compleet waren maar het zou een fijne, zonnige en (bijna) droge wandeling worden naar Den Dolder via de alleraardigste uitspanning Volkslust aan de rand van Lage Vuursche. Voor herhaling vatbaar.

Vast even voorlopen

Morgen moet ik de dispuutswandeling leiden en daarom wilde ik die met Roos nog wel een keer voorlopen, niet in de laatste plaats omdat er een bezoek aan Volkslust was geïntegreerd in deze activiteit. Bekend terrein daar vanaf Baarn en via de Stulp naar Lage Vuursche. Aangekomen bij restaurant Volkslust, waar de lekkerste frietjes "die ik ooit gehad heef" worden geserveerd, streken wij neer. Ik bestelde een kindermenuutje met 2 i.p.v. 1 kroket en smulde weer als vanouds. Ik vertelde de allervriendelijkste bediening dat ik de volgende dag weer zou komen met een stel vrienden. Ik kon zelfs reserveren.

We liepen verder naar den Dolder.

Goed appeljaar

Vanmorgen las ik in de Trouw dat het dit jaar een bijzonder goed appeljaar was. Dat had ik al gemerkt in onze Volkstuin. Toen we in april de tuin kregen toegewezen stonden de bomen nog in bloei. Ik had er een hard hoofd in dat het wat zou worden; nauwelijks bijen en een enkele hommel die ik dan ook bevorderde tot "hommel van dienst". Nou die heeft z'n best gedaan. Al enkele weken hangen de appel- en perenbomen behoorlijk vol met fruit en heerlijk zo'n van de boom direct geplukte appel, nog warm van de zon, het sap loopt langs je kin.

Zal de bomen goed snoeien en van bemesting voorzien zodat we ook volgend jaar weer appels en peren mogen verwachten.

Julia, dochter van Augustus

Had niet eerder iets van haar gelezen, had tot voor kort zelfs nooit van haar gehoord, Rosita Steenbeek. Ik kwam haar naam tegen in de (dag)boeken van Arthur Japin, die relationeel ook met Rosita iets heeft gehad, een diepgaande vriendschap.

Via de bibliotheek en internet leerde ik haar oeuvre kennen en het boek Julia, handelend over het leven van de enige dochter van keizer Augustus heb ik met veel genoegen gelezen.

Rosita woont in Rome en heeft haar boek sterk verlevendigd met haar tocht door Rome en andere plekken in het Romeinse rijk waar Julia heeft verbleven. Vaak weinig van over maar Rosita beschrijft het zo levendig dat je helemaal meeleeft. Leuke vorm van de literatuur, heb ik ooit ook mogen lezen in een boek over Alexander de grote.

Julia is echt een leesadvies!

Weet je waar dit is pap?

En of ik dat wist: "dat meertje tussen Station Driebergen Zeist en station Maarn, een mij zeer dierbaar gebied dat ik inmiddels ruim 60 jaar ken; kwam er als kind met mijn ouders gedurende de zomervakanties in recreatie centrum "het grote bos", en later ook met Joke toen ze nog heel klein was en tussendoor mtet wandelen. Is me nog steeds dierbaar.

Maar mijn zonen Hugo en Peter waren daar aan het wandelen toen ze mij deze foto stuurden.

Uit de WhatsApp wisseling later bleek dat ze het stuk tussen de twee stations zelfs heen en weer, dus totaal ongeveer 35 km hadden gewandeld. Ik was ervan onder de indruk!

Beerzer poort

Mooi beginpunt voor een wandeling door rustig Overijssel, je kunt er goed komen met de Arrivatrein naar Emmen, ik heb het over Mariënberg. Wij nemen daar bij voorkeur het buurtbusje, gedraaid door een groep vrijwilligers en stappen uit bij Beerzerpoort of de bushalte "campings". Recht tegenover die bushalte begint onze wandeling voor vandaag, we zijn hier afgelopen jaar vaak begonnen, hier bij Beerze is een piepklein natuurgebied van heel bijzondere schoonheid en dat willen we in verschillende jaargetijden zien.

Roos had door dit ons inmiddels goed bekende gebied een nieuwe track geconstrueerd, werd uiteindelijk een mooie wandeling van 15 km. Fijn eindpunt om op de bus naar Ommen te stappen, gaat in de spits twee keer per uur.

Tja, zo gaat dat

Inmiddels is buurvrouw alweer meer dan een half jaar niet meer onder ons. Buurtgenoten vragen mij telkens of ik wat weet over hoe het verder zal gaan, m.n. met de flat natuurlijk. In de tussentijd heb ik de buurflat in de gaten gehouden en enkele malen iemand van het notariskantoor gesproken.

Maar vandaag actie! Twee grote verhuiswagens en een mega afvalcontainer staan op het parkeergebied voor de flat, met een lift wordt de inhoud van de flat afgevoerd en ook de onwaarschijnlijke hoeveelheid rommel in de schuur beneden wordt weggesleept. Er zal ongetwijfeld selectie zijn geweest op wat nog waardevol is; voor de verhuiswagens verwacht ik. 

Ze was altijd zo zuinig op haar antieke dingetjes, altijd de gordijnen dicht vanwege het verschieten door het zonlicht van de oude spullen, waar ze zo mee begaan was en dan zie ik nu alles oneerbiedig afgevoerd worden. 

Zo gaat het met alles, op grote en op kleine en zelfs menselijke schaal, dat zie ik nu voor mijn ogen.

Mooi avondlicht

Vanmorgen na het ontbijt uit Wijhe vertrokken. Ik had de grashark van Roos meegenomen om het lange inmiddels tot hooi verdroogde gras op te ruimen voordat ik met de nieuwe grasmaaier aan de gang kan gaan. Heerlijk gewerkt, niet alleen hooi bijeen geharkt, maar ook verdere voorbereidingen getroffen voor de najaarsteelt van knoflook. Daar heeft Roos inmiddels behoorlijk ervaring mee. Van "Kees Knoflook" heb ik ooit vernomen dat de grond voor knoflook rul en rijk moet zijn, je plant het volgens de regels van 10, d.w.z. op 10 oktober, 10 cm diep en 10 cm uit elkaar. Nog even een paar weken voorbereiden en dan planten.

Na afloop even langs de werf om wat groenafval te dumpen en naar de flat voor het avondmaal.

Het was een mooie zoele zomeravond, ik nam de fiets naar het bos en maakte een stevige wandeling. En daar zag ik toch een mooi beeld van het licht van de ondergaande zon op een rij eiken in de verte.

Feestje in Breda

Zwager Pieter van Roos vierde vandaag zijn 80e verjaardag in een gelegenheid te Breda. Vanwege het prachtige weer hadden we besloten om vanuit Breda centraal naar de feestplek te gaan wandelen. Ik moest constateren dat Breda echt een mooie stad is met uitstraling, leuk centrum, breed opgezette hoofdstraten, veel winkels, mooie woonbuurten, een stad met allure!

Vanaf de rand van de stad door natuurgebied, landschappelijk afwisselend met waterpartijen en laagland en uiteindelijk het bekende Mastbos en daar waren we bijne de eerste bezoekers van de verjaarspartij. Een oude vriend van Pieter, ons bekend spraken we even aan en natuurlijk zus en zwager van Roos die wij hartelijk feliciteerden. We zochten een tafeltje op en weldra sloten Roos' andere zus en partner bij ons aan.

Ik zat wat ongelukkig, het felle zonlicht werd zodanig gespiegeld door geparkeerde auto's dat ik er tureluurs van werd en ergens anders ging zitten. Even later kwam ik in gesprek met een vitale negentigjarige, Willem met zijn vrouw die bij schoonzus in het koor zingt. Ontzettend leuk gesprek met Willem.

Uiteindelijk met de bus terug naar Breda en met de trein naar Wijhe. We waren beiden hondsmoe en hebben ongehoord lekker en lang geslapen.

Kind aan huis bij de werf

Als ik in de tuin werkzaam ben geweest heb ik strijk en zet een boel groenafval dat ik ergens kwijt moet. In het begin stortte ik het in een collectieve groenbak in het dorp, maar met zo'n volkstuin maak je zo veel afval dat ik het gênant vond en toen bedacht ik mij de mogelijkheid van "de werf". En zo rijd ik heden zeer regematig met twee volle fietstassen naar de werf en ben er kind aan huis.

Dan maar eierschalen

Achterbuurman bij de tuin, Casper heeft een grote aanplant rabarber en bood ons een ferme portie van dit zure lekkers aan. Hij zei er nog bij dat de rabarber waarschijnlijk extra zuur was vanwege het warme droge weer van de laatste tijd. Ik vind het sowieso een wonder dat hier op de tuin rabarber kan groeien, kennelijk is het grondwaterpeil hier behoorlijk hoog, hetgeen Casper beaamde. 

Ik wilde wat krijtpoeder, calcium carbonaat toevoegen om het oxaalzuur enigszins te binden, ik heb het niet zo op oxaalzuur, maar kon het nergens vinden. Opeens schoot me te binnen dat ik het potje calcium carbonaat aan buurvrouw had gegeven omdat ze last had van nachtkrampen in de benen. Nooit terug gegeven denk ik. Maar daarom niet getreurd, eierschillen bevatten ook calcium carbonaat en toevallig had ik eieren gebruikt. Ik spoelde de schalen met water en roerde het mengsel van rabarber, rozijnen en eierschalen voorzichtig om de eierschalen niet te verpulveren. 

Na het koken haalde ik het restant van de schalen uit het zeer smakelijke resultaat, je kon nog de vorm zien, maar papierdun, het calciumcarbonaat was verdwenen en opgegaan in de rabarber.

Weer niet naar Hummelo

De reis naar Hummelo lukte weer niet, deze keer omdat de intercity naar Zutphen werd vertraagd. Nou ja, dan maar het plan omgooien en zo werd het dan een korte wandeling van Rheden naar Velp. Eerst koffie met verrukkelijke appelflappen en dan op weg door de prachtige Veluwezoom, voor Roos een bekende route die zij regelmatig bewandelt om in Velp een bestelling "wildernisvlees" op te halen.

Niet naar Hummelo

Vanmorgen met de trein naar Zutphen waar ik bus 82 richting Doetinchem zou nemen naar Hummelo voor een wandeling naar Doesburg. Maar al wat er kwam, niet bus 82. Plan omgegooid en met een buurtbusje naar Vorden gereden. Met de vrijwilliger/chauffeur gesproken, hij bleek ook een wandelaar en had wel een idee waar ik onderweg uit kon stappen en een mooie wandeling kon maken naar station Vorden. Dat bleek een uitstekend idee, werd een korte wandeling, groot deel over het Trekvogelpad van Wandelnet. Heb ik lang geleden helemaal afgelopen, de vistrap kwam me enigszins bekend voor en staat op de foto.

Aangekomen in Vorden terug naar station Bilthoven en inkopen gedaan. Op de wandeling terug kwam ik nog een bekende tegen waarmee ik een stuk heb meegelopen. Dus uiteindelijk toch m'n dagelijkse stappen weggewandeld.