En het lag er zo mooi bij

Alles weggeblazen met de bladblazers.

Julian Barnes

Bij de bibliotheek twee gereserveerde boeken van schrijver Julian Barnes opgehaald en direct in boven getoond boek begonnen. Een enigszins filosofisch boek met een wonderlijke verhaallijn. Een adolescente man, 19 jaar oud ontmoet zijn latere geliefde, een gehuwde vrouw, 30 jaar ouder en er ontspint zich - tergend langzaam - een wonderlijke relatie. Mooi geschreven, maar na 100 pagina's was het genoeg. 

Zal niet meevallen

Sinds enkele weken heb ik weer een abonnement bij de plaatselijke bibliotheek. Roos adviseerde om daar niet alleen boeken te lenen, maar ook lekker gaan zitten lezen. Boven bijvoorbeeld in de uitgebreide collectie kunstboeken en beneden in kranten en tijdschriften. Zo opende ik vanmorgen de Trouw en daar trof mijn blik al op de voorpagina een artikel waarin een oncoloog getuigenis geeft hoe het is om, als medicus, de eerste keer een euthanasie uit te voeren.

Meestal is dat een zaak van de huisarts, maar in haar geval betrof het een mevrouw die zij heel lang had behandeld. Op bijzondere wijze vertelde zij hoe het voor haar was, bij het lezen van de gebeurtenis zelf, waar zelfs twee jonge kinderen afscheid moesten nemen van hun doodzieke moeder, schoot ik echt vol. Hoe zwaar voor alle betrokkenen en zeker ook voor de behandelaar. Compliment voor de medisch specialist die over dit onderwerp openheid geeft; het was haar eerste keer.

Nu weet ik vanuit de gesprekken die ik met huisartsen had over dit onderwerp dat het altijd zwaar is en dat het bepaald geen "dagelijks werk" is. Er zijn huisartsen die vinden dat het niet bij hun taak hoort, maar ook zeker velen die zich realiseren dat het het laatste is dat je voor een doodzieke patiënt met uitzichtloos lijden kunt betekenen.

Ik schrok er van

Het zal inmiddels wel zo'n tien jaar geleden zijn dat ik me heb laten strikken voor een video opname in het kader van bevolkingsonderzoek darmkanker. Een aangetrouwde neef van mij was door het RIVM ingehuurd om interviews te houden en vast te leggen. Hij kwam toevallig bij mij lunchen en natuurlijk kwam het gesprek op dat bevolkingsonderzoek darmkanker. Ik vertelde hem dat ik daar niet aan deelnam omdat ik mijnsinziens zo gezond leef dat mijn risico op darmkanker zeer klein zal zijn. Nou ja, van het een kwam het ander en naar bleek kon "men" niemand met kennis van zaken vinden die een dergelijk standpunt innam.

Nou, ik vond het wat hoor, zo'n "tegendraads" standpunt innemen.

Nu las ik een dezer dagen een ingezonden brief van een huisarts in de Volkskrant of de Trouw en daar schrok ik geweldig van. Het blijkt dat bij de voorscreening (poeptest op bloed) zowel veel vals positieve als vals negatieve uitslagen worden gevonden. En vooral ook dat deelnemers aan het onderzoek nog steeds een behoorlijke kans hebben om de aandoening te ontwikkelen. 

Deze huisarts pleit ook voor gezondere leefstijl wat ik ook al jaren als een soort getuigenis uitblaat bij iedere gelegenheid. Verlenen van een vals gevoel van veiligheid, gepaard met verstoppen van het medisch diagnostisch stelsel tegen hoge kosten is niet wat we moeten willen. Maar ja, wie snapt dat? Wetenschap en kennis zijn ook maar meningen.

Ongelooflijk lenig

Eigenlijk was dit onze derde dag met Dekker bridge, maar natuurlijk ging ons bezoek aan Heesch voor. Lieva en Guusje gingen optreden met hun dans vereniging. Mariska had me zo'n half jaar geleden wat video's gestuurd van een dergelijke uitvoering en later meerdere foto's en video's van de twee dames, waarbij ze hun kunsten vertoonden. Dat wilden we wel eens meemaken. En zo vertrokken we vanmorgen met de trein via Maastricht en den Bosch naar Oss. We waren ruim op tijd, het was mooi weer en dus een fijne wandeling waarbij Roos natuurlijk weer voor een handige track zorgde zodat we precies voor de deur van het cultureel centrum "de Pas" in Heesch aankwamen. Het was een drukte van belang, maar ik ontdekte bij binnenkomst al de moeder van Gideon. We zochten een mooie zitplaats vooraan. Mariska had rondgestuurd en kwam ons warm begroeten. Daarna begon het dans spektakel. Was indrukwekkend wat al die meiden en jonge vrouwen neerzetten! Met de can-can af en toe leek het wel een optreden uit de Moulin Rouge, schitterend. Ik had m'n Swarovski bij me zodat ik het goed kon zien, zeker bij de verschillende optredens waarbij Lieva en Guusje optraden.

In de pauze kwamen de kleinkinderen direct op ons af: "hebben jullie lang niet gezien", zeiden beiden. Warm om hen en hun ouders en ook Mariska's moeder Ingrid weer te zien.

Na de pauze ging het spektakel verder. Na afloop bracht Gideon ons naar station Oss en anderhalf uur later landden we op station Wijhe, beiden behoorlijk uutvloerd.

RiMo 75

Roos en ik zijn enkele dagen neergestreken in Valkenburg in het kader van "een bridgeweekend met Dekker" mede omdat onze Volse vriend Dick, ook bekend als RiMo voor intimi, op de zaterdag zijn 75e verjaardag kon vieren. Zouden we aanvankelijk koffie met taart eten bij hem thuis, daar stelde hij voor om een cirkeltje te wandelen van Valkenburg naar Schin op Geul vice versa. En zo zou geschieden.

Precies op tijd stapte hij uit de bus op station Valkenburg en feliciteerde hem hartelijk. Een paar dames waarmee Dick onderweg had zitten babbelen feliciteerde hem eveneens toen zij het heuglijke feit van ons vernamen.

En daar gingen we. Bekende weg; Roos en ik zijn al zo vaak in Valkenburg geweest dat de route naar Schin geen verrassing was, wèl het restaurantje waar Dick ons uitnodigde voor koffie met heerlijke vlaai.

En daarna weer terug via een glibberig pad en langs de prachtige kliffen van mergelsteen. In Valkenburg namen we afscheid. Dick stond nog een gezellige avond te wachten met een stel wandelvrienden. Wij gingen bridgen voor de tweede avond. Ging weer best aardig.

Through their eyes

Through their eyes is de naam van een tentoonstelling in het museum van Valkenburg. Ik had daarvan een aankondiging gezien en natuurlijk wilde ik daar naar toe nu we toch enkele dagen in Valkenburg bivakkeren met Dekker bridge. Ik was sterk onder de indruk, vooral van het krankzinnige aantal dode soldaten die in die tijd aldaar werden begraven. Nu ziet het eruit  als een keurig geordend herdenkingsveld met duizenden kruisen. Maar daar in 1944/45 werden al die doden in vrachtwagens aangevoerd, vaak na opgegraven te zijn uit noodgraven op het slagveld. Ik word nog akelig van de herinnering van wat ik op de foto's zag en uit ooggetuigenverslagen hoorde, moet u lezer zich indenken hoe het daar werkelijk was. Lichaamsdelen die soms uit de vrachtwagen waren gevallen, de doordringende stank, afschuwelijk.

Roos wilde terug naar het hotel, ik heb alles vol aandacht over me heen laten komen. Was heel indringend!

Maar er was ook een vaste tentoonstelling met deskundige lezing over de geologie en de ontstaansgeschiedenis van Zuid Limburg, heb ik ook uitvoerig meegemaakt. Toen nog even langs de bekende slager, maar het brood voor een broodje paté was op.

Een merkwaardig geheel

Roos ried mij met nadruk aan om dit boek ter hand te nemen; "Vader en dochter" van Hendrickje Spoor, telg van een roemruchte familie. Een vader -  hoofdfiguur in dit boek - die o.a. lange tijd hoofdredacteur was van NRC Handelsblad en enkele jaren van Elsevier; een grootvader, generaal Spoor die zijn rol heeft gespeeld tijdens de politionele acties in Indië en een overgrootvader die concert violist was in de tijd van Mengelberg, Een bijzondere voorgeschiedenis, een aristocratische geslacht. Dat doordesemt het hele boek met eruditie, culturele zaken als architectuur en muziek maar ook tal van contacten tot op koninklijk niveau; ik sta er werkelijk van te kijken. 

En daaronder dan de karakters van de leden van de familie die een duizelingwekkende emotionele achtergrond en verhaallijn vormen. De vader hoofdpersoon die als een erotomaan achter vrouwen aanjaagt en toeren uithaalt die mij volstrekt ondenkbaar zijn.

Neemt niet weg dat ik het advies van Roos volkomen terecht vind; heb het binnen 24 uur van kaft tot kaft gelezen en was daarbij geboeid en zeker niet alleen door de erotische escapades maar meer door de contacten, muziek en eruditie. En erg leuk vond ik dat e.e.a. zich opmerkelijk vaak afspeelde in streken en plaatsen die mij bekend waren zoals Limeuil. 

Pilaar met gat onder de Kwinkelier

Ik meldde het al vaker dat ik een kleine 45 jaar geleden de bouw van winkelcentrum "De Kwinkelier" van afstand heb mogen zien plaatsvinden. De steunberen waarop uiteindelijk het hele geval steunde en waartussen de parkeerfaciliteiten van het centrum berusten natuurlijk als eerste. Daaronder een afwijkende qua vorm, een rond gat; heeft mij altijd geïntrigeerd. Nu de sloop van het centrum gevorderd is kreeg ik de gelegenheid om dit fenomeen eindelijk eens aan te raken en te fotograferen.

Dacht dat het aan mijn geheugen lag?!

Een fantastisch geschreven roman rond de aanzet van de Franse Revolutie. Tijdens het lezen kwamen zo veel verschillende personen met hun voornamen, nieuwe namen en familie namen voor dat ik vaak niet meer wist hoe de onderlinge relaties waren. Als geoefend lezer las ik gewoon door, slechts sommige duistere liefdesrelaties hield ik vast en de echte revolutionaire stroom liep er wel als belangrijke draad doorheen. Het bleef een zeer boeiend boek dat ik binnen een week uit had.

Hedenmorgen sloeg ik de laatste pagina om en ik schoot in de lach, deze bestond uit de opsomming van alle personen en hun onderlinge relaties teneinde de lezer te hulp te schieten kennelijk. Het valt dus nog wel mee met dat krakkemikkige oude geheugen van me har har.

Overasseltsche Vennen met Margreeth

Met de stoptrein naar Utrecht en door naar Nijmegen want daar zou ik bus 9 nemen naar de Hatertsche en Overasseltsche Vennen, een mij onbekend natuurgebied. Het liep anders want de IC ging niet verder dan Arnhem. Maar het kwam helemaal goed, met de stoptrein naar Wijchen en daar haalde nicht Margreeth me op met de auto. We hadden een heerlijke wandeldag in dat mooie vennengebied, zo vlakbij haar woonstede. Een uitspanning met voortreffelijk gebak gaf Margreeth de gelegenheid om alsnog te trakteren voor haar verjaardag. Totaal liepen we ruim 10 km en we praatten wat af, uiterst plezierig. Ze bracht me terug naar station Wijchen en ik was met donker weer op de flat en behoorlijk moe van zo'n volle dag.

Milieudefensie versus Shell

Zo zit ik dan in de kou
in huis, jas aan, muts op

Zo vaak maakte ik foto's van treinen volgeladen met kakelverse auto's, klaar om hun portie CO2 in het milieu te pompen, daartoe aangezet door de trotse toekomstige eigenaars. Ook foto's, genomen vanaf een viaduct over zo'n 6 of 8 balans snelweg, vol met auto's, het verbaasde mij steeds dat we met z'n allen maar door denderen, alsof het milieu er niet toe doet. Natuurlijk speelt Shell een cruciale rol in het proces van oppompen en verwerken van ruwe olie tot brandstof, maar "wij" consumenten zijn toch degenen die er  voor zorgen dat die uiteindelijke omzetting tot CO2 plaatsvindt.

Het verbaast mij dat er maar weinig lieden zijn die zich dat niet alleen realiseren maar hun gedrag daarop aanpassen; geen auto rijden, en verder minimaal gebruik van energie, hoe moeilijk dat ook is. 

Ik ben ook bepaald geen heilig boontje hoor, maar rijd al 35 jaar geen auto meer en rijd vrijwel altijd met het OV. Maar ik heb zeker veel gevlogen. En in de flat zet ik de CV slecht open als ik bezoek heb en niet voor m'n eentje. Dan trek ik een jas aan, net als buiten. Was drogen op een rekje. Ach, het stelt weinig voor, maar geeft me een licht gevoel van voldoening. En als we dat allen zouden doen hoeft zo'n proces tegen Shell ook niet plaats te vinden. We zijn het toch echt collectief zelf als mensheid hoor die de rotzooi veroorzaken. Hebzucht en gemakzucht zijn twee heel biologische eigenschappen waar wij mensen ook mee "behept" zijn en zolang er nog zoveel verdiend wordt aan "de olie" en het verantwoordelijkheidsgevoel niet groter, zullen we gewoon doorgaan vrees ik. 

Het donor gebeuren op TV

Toen ik ergens rond 1986 besloot om zaad donor te worden had ik van z'n lang zal z'n leven niet kunnen denken dat de gevolgen daarvan voor mijzelf zo'n impact zouden hebben. Hier boven ziet u een foto die is genomen bij de gelegenheid dat er in onze groep van wettelijke kinderen en donorkinderen een nieuwe telg was toegetreden via DNA-analyse. 

De impact is enorm, zo is er een groepje van 8 donoren dat zich onder de naam "Priamos" heeft verenigd onder de zinspreuk "van en voor zaaddonoren". Van dat groepje maak ik ook deel uit. Er is nogal wat gaande in dat wereldje en daarbij zijn wij als representant van donoren betrokken geraakt bij een binnenkort te verschijnen serie op TV. Vandaag was er bij een van onze leden een kleine bijeenkomst om de eerste van een serie van meerdere afleveringen te zien. Was imposant en deed mij veel. Naast vreugde zijn er helaas ook veel strubbelingen, voer voor de journalistiek zo is het nu eenmaal.

Voor mij persoonlijk is het grote aantal jonge mensen dat ik op deze manier heb leren kennen een bron van vreugde; had ik toen ik daarmee de aanzet gaf in die kliniek in Rotterdam nooit kunnen bedenken. Ik deed het omdat ik ook anderen het genoegen van het ouderschap gunde.

Driebergen met Cyria en Luca

Deu afspraak met Cyria stond al een poosje in m'n agenda; we zouden gaan wandelen vanuit station Castricum vanwege het losloopbeleid aldaar. Maar Cyria had de afgelopen dagen de schoonheid van het herfstbos opgemerkt en vroeg of ik bezwaar had tegen de route station Driebergen-Zeist naar station Maarn. Nou geenszins maar het is inmiddels wel wolvengebied en dus gevaarlijk voor honden. Nou dat was geen probleem en zo ontmoetten we elkaar in de stoptrein vanuit Utrecht. Ik stelde voor om dan langs het meertje te gaan waar ik onlangs met broer Henk nog dodaarsjes had zien foerageren. Dus op Komoot onder het gemekker van Truus door de inderdaad fraaie herfstbossen en uiteindelijk bij het bekende meertje. Daar maakte ik de foto. En we praatten wat af, is altijd zo genoeglijk. Het boswandelen beviel Cyria zo goed dat we voor een volgende keer afspraken in "mijn" bossen en dat ze dan blijft eten met Luca en ongetwijfeld ook Roos. Gezellig, zal ik iets vegetarisch maken, oftewel Imam bayildi met veel knoflook.

Terug in Norg

Hier was ik voor het eerst in 1966, voor een vakantie met de ouders van Lien. Dit kerkje wilde ik graag terugzien. Daar heb ik samen met mijn latere schoonvader een kerkdienst bijgewoond. Het was in de tijd van de oorlog in Vietnam en dat werd gememoreerd in de preek van de dominee. Het was ook het jaar van de WK voetbal; samen met schoonvader de finale Engeland Duitsland bekeken.

Een klassieke recreatie ruimte

We hebben gisteravond zelfs nog gedineerd. Eigenlijk zat ik nog redelijk vol van de overvloedige lunch van een uitgebreide salade met o.a. aardpeer en witte wortel naast een ferme hoeveelheid mals rundvlees. Maar ik heb mij er deels doorheen geslagen en dessert aan mij voorbij laten gaan. Roos daarentegen, heeft alles naar binnen geschoven.

Na het diner hebben we nog even genoten van de recreatieruimte die wel zo schitterend ouderwets was ingericht, met een brandende houtkachel en capauds, veel brandende kaarsen.

Na de welverdiende nachtrust vanmorgen nog een smakelijk ontbijt. Daarvan pakten we het restant in voor de terugtocht; eerst een wandeling naar Norg.

De jufferen Lunsing

We vertrokken welgemoed met de intercity van 10.00 uur naar Zwolle maar helaas had deze zo veel vertraging dat we de aansluiting naar Assen misten. Gelukkig vond Roos nog juist op tijd een alternatieve aansluiting naar Assen. Daar liepen we op de gezellige markt; Roos kocht een grote streng knoflook. Toen naar het busstation voor de volgende OVclash. Roos had bedacht dat we in Zuidvelde zouden beginnen met onze wandeling naar de bestemming, Restaurant "De jufferen Lunsingh" in Westervelde. We waren daar een keer eerder geweest en bij het herlezen van m'n oude blogs had ik bedacht dat we dat nodig een keer moesten herhalen.

Halverwege de rit merkte Roos dat Zuidvelde ontbrak op het lijstje van halteplaatsen als zichtbaar in de bus. Het bleek dat deze halte al zeker een jaar niet meer bestond zelfs. Zij was echter wel zo vriendelijk om ons ergens uit de bus te laten stappen zodanig dat we nog slechts enkele kilometers moesten lopen; geen probleem dus. En daar lag het pareltje op ons te wachten. We lunchten er buitengewoon genoeglijk en we reserveerden een prachtige kamer zodat we er ook konden overnachten.

De Goudsbloem, Calendula

De laatste tijd tob ik nogal met m'n vel, vooral op m'n gezicht. Huisarts Albert heeft inmiddels al e.e.a. weggesneden en opgestuurd en minder ernstige plekjes met vloeibare stikstof tot de orde proberen te roepen, maar enkele van de zogenoemde "grafbloempjes" persisteren. 

Roos zweert terecht bij het huismiddel Calendulazalf en daarmee houd ik nu - door zeer regelmatig - te smeren de zaak enigzins onder controle. Een pet, tegen de zon is mij dringend aangeraden en behoort nu tot mijn vaste ritueel van het aftellen van de vijf dingen die ik bij me moet hebben als ik het pand verlaat.

Wat een smulpaap

Gisteravond heb ik natuurlijk geproefd van het lekkers dat we hadden ingeslagen bij de Hanos. Allereerst twee "streepjes" paling, och uitkijken dat je je tong er niet bij inslikt, wat is dat toch een lekkernij. Het tonnetje met coquilles moest natuurlijk ook geopend worden. Nu had ik ooit eens gelezen en ook geproefd dat die vers eigenlijk het lekkerst zijn. Het waren er zo veel en ook niet zo gek groot dat ik er zeker een half dozijn van heb geïnternaliseerd, och is dat genieten. Vanmorgen heb ik een schotel gemaakt zoals ik van Mariska had gezien; zo'n mooie tomaat met mozzarella en foie gras met wat knoflookzout en walnootolie. Ik stuurde direct een foto naar Mariska van mijn plagiaat schotel, smaakte perfect.

Die smulpaperij begint merkbaar te worden, het spek blubbert weer ouderwets over m'n broekband. "Dasniegoe", dacht ik zojuist, maar ja wat dan, heb veel te veel lekkers in huis. Heb er maar direct de rem op gezet, rustig uitsmeren over langere tijd. Het meeste is houdbaar, al dan niet in de vriezer.

Heb direct maar een stevige wandeling van ruim 12 km gemaakt. 

De nieuwe mode?

Vandaag weer wezen shoppen met Mariska in ons "vreetparadijs", de Hanos in Nieuwegein. Ik had haar advies nodig voor de verbreding van mijn culinaire smaak met ingrediënten als "Zeeuws zout" en oosterse sauzen. En daarnaast natuurlijk aanvulling van de paling en ganzenlever die op waren en gewoon voor de gezelligheid. We speurden vooral ook naar de "NATS", die Robert dringend had aanbevolen als het meest weldadige nagerecht, bereid van natuurlijke ingrediënten. En natuurlijk vond Mariska die moeiteloos (zie foto).

We liepen alle afdelingen af en pakten hier en daar wat mee en besloten af te sluiten met een vroege lunch bij de koffiehoek van de Hanos. Daar maakte zij nog een foto van mijn potsierlijke maar kennelijk unieke outfit.

Bij de auto laadden we de kar uit en propte ik mijn rugzakje vol. Na een hartelijk afscheid gingen we elk ons weegs. Daarbij werd ik door een chauffeur vanuit zijn open raam "gecomplimenteerd" met mijn zotte outfit: "nieuwe mode meneer?", ik moest toch lachen.

Was het geheel met hem eens; al wandelend merk ik ook dat menigeen naar mijn wonderlijk gekleed onderstel kijkt. Vind dat wel discriminatoir eerlijk gezegd, want ons vrouwvolk trekt dergelijke combinaties zonder bekijks aan, maar een ouwe vent krijgt een opmerking har har. Overigens schiet ikzelf ook in de lach bij deze foto hoor, geen gezicht maar het draagt zeer gerieflijk.