Vrijheid

Een groepje motorrijders bij hotel Huberty op terras

Op de koper beslagen deur van de Sagrada Familia staat onder andere: "Que es verita?", wat is waarheid? Zo dacht ik vandaag: "wat is vrijheid?"
Geen fijne nacht gehad; was al om vier uur wakker; je gaat maar uit verveling vroeg slapen en zo langzamerhand heb ik ondanks al dat gewandel niet meer dan een uurtje of zes slaap nodig. Ik was dan ook al om 4 uur wakker. Het is nogal gehorig in het hotel, iemand lag te snurken en dan lig je toch ook niet lekker te soezen. Daarom ben ik maar met de oortjes in muziek gaan luisteren. De negende van Beethoven, de twee liederen cycli van Schubert, gezongen door Ian Bostridge; dat is gewoon te veel, had dan ook een suffig hoofd bij het opstaan.

Kautenbach vanuit de hoogte

Het hotel is voorzien van dubbel glas; dat is wel goed geïsoleerd dus; van buiten hoor je niets, zelfs niet het klokje van de kerk dat elk kwartier klingelt hoor je niet. Maar toen ik het badkamerraampje opende hoorde ik direct een matineus kabaal van motoren. Allemaal stoere mannen op kleurrijke tweewielige voertuigen. Vrijheid is hun gevoel; heen gaan waar je maar wilt. Genoeglijk geknor van de motor. Bij tientallen rijden ze hier - in mijn ogen volstrekt doelloos - rond; zo hard mogelijk doortrekken zodat iedereen ze goed kan horen; geeft kennelijk een ongekend gevoel van vrijheid! Ik heb van nabij zo'n geval eens bekeken; een motorblok van jewelste; een wel heel dure verlengde pik constructie.
Heb weer ontbeten en daarna aan de wandel. Vandaag rustig aan. Onderweg bankjes en wat lezen. Ik wilde wat dingen terug zien. Eerst naar de opgang voor de bocht in de weg naar Constum. De oude railing hangt er nog stevig bij. Naar boven en even op het bankje gezeten om van bovenaf Kautenbach te bekijken; een herrie van al die motorfietsen; klinkt helemaal tot boven; niks voor mij.

Het bankje van 30 jaar geleden

Daarna door het dal waar alleen de trein doorheen rijdt. Al snel doodse stilte. Op een veldje wat gelezen in de e-reader; een boek dat Dick me had geadviseerd; even verderop nog op een uitnodigend bankje verder gelezen. En toen een forse afdaling door een beekdal en ja hoor, daar stond een warme herinnering van mij, nog steeds op de plek van ruim dertig jaar geleden; het bankje bij de beekovergang waar ik dertig jaar geleden met de eerste "draagbare" PC heb zitten werken. Dat leek mij nou het summum van vrijheid; kunnen werken waar je wilt; niet gebonden aan kantoor, maar werken daar waar je dat wilt. Ieder z'n gevoel voor vrijheid zal ik maar zeggen.
Die "sjouwable" PC had ik via een firma waar ik mee samenwerkte in het kader van het huisartsen automatiseringsproject destijds aan de SSDZ. Willem K., amice Willem, dat vond hij zo geestig. Van hem heb ik de uitdrukking overgehouden voor een koud glaasje jenever: "moet graf- en grafkoud zijn"; hoe verzin je het.

Paadje door het beekdal.

En toen door terug naar het hotel waarbij ik langs het huisje kwam van de bokkenman; hij is daar niet meer. Ik ga een aparte blog aan hem wijden.