Als het boek Genesis

 

Ligt op m'n kussen

Het boek "Otherland" van Thomas Halliday beschrijft wel zo lyrisch de miljoenen jaren oude geschiedenis van het meercellig leven op onze planeet; ik kan gewoon niet stoppen met lezen en herhaal met name het "meest recente" deel van deze geschiedenis, het herstel van het leven na de inslag van de enorme meteoriet, 10 kilometer groot rotsblok dat insloeg in de aarde en daarmee een onvoorstelbaar verwoestend effect had. De aarde schudde letterlijk, de zich diep in de aarde bevindende olie vloog direct in brand en een laag roet en stof deed het zonlicht jarenlang doven, de hitte van de inslag deed op de hele aarde de bossen verbranden, vrijwel alle soorten planten en dieren verdwenen totaal, was het niet direct dan was het doordat er jarenlang geen voedsel was door de diepe duisternis. En daarna begon het leven weer, na een "korte" periode van pakweg 100.000 jaar herpakte het leven zich zelfs weer op de plek van de inslag, ergens waar nu Mexico ligt. Vanaf die periode hebben vrijwel alle nu levende dier- en plantensoorten zich ontwikkeld uit die zeldzame overlevers van de inslag. Een sprookje om te lezen gewoon. Ik heb die periode van de afgelopen 66 miljoen jaar in dit fabeltastische boek van Thomas Halliday al meermalen gelezen, het is een regelrechte wetenschappelijke beschrijving van Genesis, het scheppingsverhaal als in de bijbel. Overigens heb ik wel de Nederlandstalige versie aangeschaft om niets van de bijna dichterlijke beschrijving van de paleontologische processen te missen.

Is het wel hebzucht?

 Wanneer je tegen een econoom zegt dat de economie niet zou moeten groeien dan kijkt hij/zij je aan of je een smerig verhaal vertelt. Een groeiende economie lijkt evenwel een onvermijdelijk concept in de westerse wereld, dat slechts af en toe met geweld onderbroken is geworden door perioden van oorlog of andere rampspoed. Een kleine recessie zal toch vooral voor de huishoudens met de geringste inkomsten consequenties hebben vermoed ik zo. Maar als eerder geschreven dendert de economie in NL heden gewoon voort. Wat drijft de homo modernis eigenlijk om steeds meer te willen bezitten? Honger zal het toch niet zijn? Ik vermoed dat het een biologisch principe is, dat het diep in de oervorm van "leven" is ingebakken; het vermeerderen van wat dan ook vormt de "drive" waaruit ooit het leven in zijn oer-oervorm ontstaan is uit gloeiend sterrenstof en zie je duidelijk terug in de eencelligen, de bacteriën die doorgroeien, voortplanten totdat er geen voedsel meer is. Dat zelfde zie je bij dieren en planten; zolang er voldoende ruimte en voedsel is gaat de vermeerdering voort. In een ecologisch systeem in evenwicht houdt het "eten en gegeten worden" een zekere status quo in stand zodat niet 1 soort zich ongebreideld zal manifesteren. De mens lijkt daar een uitzondering op in die zin dat "wij" als top-predatoren ook nog eens de technische ontwikkeling hebben doorgemaakt als de groene revolutie waarmee ook de voedselvoorziening werd gemanipuleerd, overigens steeds ten koste van de ecologische leefgemeenschap waar "wij" tot pakweg 10.000 jaar geleden deel van uitmaakten. 
Maar nu is er sprake van een andere "boosdoener", het klimaat. Het inmiddels ongeveer 10.000 jaar oude holoceen, een periode van vrij uitzonderlijke vriendelijke klimatologische omstandigheden heeft het de mens mogelijk gemaakt om zich van de vrijwel gehele biosfeer, inclusief de fossiele bodemschatten meester te maken en loopt nu tegen de grenzen op die de fysica aan de aarde stelt, de temperatuur van de atmosfeer. 

Wilgen knotten

Mooi gezicht

Bij mijn recentere wandelingen waarbij ik over de Groenekanse weg liep kwam ik een knotploeg bezig die oude knotwilgen aan het knotten waren. Leuk om zo'n ploeg aan het werk te zien, net als onze groep vrijwilligers in de Eilandspolder. Het ging heel professioneel met een motorzaag en in ploegverband. En nu kwam ik opnieuw voorbij en zag dat het werk nagenoeg geklaard was. Een mooi gezicht zo'n rij keurig geknotte wilgen! 

Een oud familiegraf

 

Toen ik 15 jaar geleden in deze flat ging wonen maakte ik voor het eerst kennis met iemand die de zelfde achternaam had en niet van mijn eigen familie was. Zij woonde eveneens in deze flat maar vertrok vrij snel naar elders. Later vernam ik dat er in Groenekan op het kerkhof een familiegraf was van de familie van Elven en nog later ben ik eens op dat kerkhof gaan rondkijken en vond ik inderdaad dat familiegraf. 
Sinds de afgelopen weken maak ik rondwandelingen vanuit huis en kom ik regelmatig langs de genoemde begraafplaats en u begrijpt al dat ik opnieuw naar dat familiegraf ben gegaan en dat ik er deze keer een foto van heb gemaakt die deze blog siert.
Nu heb ik ook een heel overzicht van mijn voorouders en heb onderzocht of ik een lijn kon vinden bij mijn voorouders van Elven die in de regio Utrecht hebben gewoond. Oorspronkelijk komt de familie overigens wel uit de regio, Nijkerk was generaties lang de domicilie van mijn voorouders en dat is natuurlijk wel in de buurt. 
Maar helaas, u ziet dat de oudste hier genoemde leden van de oude familie geboren zijn in de jaren 1890 en daar kan ik geen sporen van vinden. Wel weet ik dat er in de generatie van mijn overgrootvader en Cornelis voorkwam, ome Kees zo wist mijn moeder en ik vermoed dat die de voorvader van deze familie zou kunnen zijn gezien de naam Cornelia die hier op de steen staat. Ook een Hendrika, een familienaam gezien de naam Hendrik van mijn overgrootvader. Leuk hoor zo'n oude steen en zo'n oude herinnering. En wat zijn ze allen op Cornelia na ontzettend oud geworden! Net als mijn voorvaderen.

17 kg per jaar

 

Een zak met afval

Hier in het Houdringhebos heb je een aantal mensen die grote plastic boodschappentassen ophangen zodat passanten daar hun rotzooi in kunnen gooien opdat ze het niet in het bos achter laten. Deze zakken worden ook zeer regelmatig geleegd door deze personen. Maar het verbaast mij soms hoeveel troep er verzameld wordt, zo kon ik het onlangs niet laten om een foto te maken van zo'n uitpuilende zak met troep, vooral verpakkingsmateriaal maar ook luiers, zakjes hondenpoep en andere smeerboel.
Ook in de trein verbaas ik me over de hoeveelheid verpakkingsmateriaal die een stroom reizigers verbruikt, blikjes worden achteloos leeggedronken, doosjes met een in plastic verpakte krentenbol die zonder aandacht naar binnen wordt geschoven, een doosje met "pancakes", onsmakelijk ogende pannenkoekjes, in plastic verpakte salades. Het schijnt dat we met z'n allen per persoon 17 kilogram plasticverpakking per jaar doen produceren en dus weggooien. Het antropoceen zal inderdaad gekenmerkt worden door een laagje versteend plastic tussen de andere lagen gesteente, net als het laagje iridium van 66 miljoen jaar geleden dat afkomstig was van die enorme, 10 km grote meteoriet die de leefgemeenschap op de aarde bijna heeft uitgeroeid, waaronder vooral de dinosaurussen maar ook planten, bomen, vissen en andere dieren.

De huiskapper

 

18 euro per keer uitgespaard

Eerlijk gezegd kan ik mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst bij een kapper ben geweest om mijn haardos te laten fatsoeneren. Al sinds jaar en dag doen mijn dames dat voor mij. Alweer zeker tien jaar geleden heb ik een tondeuse gekocht, ik meen zelfs op advies van vriend Dick die zelf de tondeuse ter hand neemt om de lokken in toom te houden.
Sinds ik die tondeuse voor een paar tientjes heb aangebracht is het voor Roos zo langzamerhand routine om elk seizoen even kapper te spelen. Op een krukje zittend, in de keuken en een handdoek om m'n schouders weet ze binnen tien minuten weer een fraai en kort kapsel te toveren. Toen ik onlangs langs een kapperszaak liep en zag hoe veel een knipbeurtje kostte, zelfs met een tondeuse realiseerde ik me dat je de kosten voor zo'n apparaat er snel uit hebt. En met standje drie van het mes op de tondeuse kan je weinig gebeuren en houd je een heerlijk kort kapsel over. Ideaaaal! zou ik overdreven willen stellen.

Dansen als de beste

 

Gezellig met de drie dames aan tafel

Mariska en ik hadden een afspraak dat we weer een keer samen aan de wandel zouden gaan. Haar programma liet haar daar echter geen ruimte voor, werken, opleiding en huishouding is ook wel een intensief bestaan. aar vandaag had ze wel gelegenheid om lekker koffie te komen drinken, althans ik kon bij haar terecht want de twee dochtertjes hadden vrij vanwege de vakantie en zij was vandaag vrijaf van het werk. Was kennelijk ook hard nodig want ze vroeg me of ik niet zo vroeg wilde komen en toen ik uiteindelijk later kwam bleek dat ze gewoon weer in slaap was gevallen; zware klus hoor.
De treinen reden normaal vandaag, echter de streekbussen staakten. Dus toen Mariska vroeg of ik wat later wilde komen kon ik haar gerust stellen want ik moest sowieso lopen van Oss naar Heesch. Komoot had een leuke, niet zo directe route voor me uitgezocht en ik liep in een uurtje naar hen toe. Ik werd bij aankomst direct druk begroet door het nieuwe hondje, een jonge tackle met de geestige naam "meneer Jansen", zal in de praktijk ongetwijfeld "Jansuh!!" worden vermoed ik. Ook Lieva was al beneden terwijl Guusje zich nog aan het kleden was. Lieva liet mij meteen zien hoe zij tegenwoordig het dansen beheerst. Beide dametjes doen aan deze tak van dansen die ongetwijfeld een eigen naam heeft en die veel bezig heeft van ballet en ritmische gymnastiek. Keurig in de maat allerlei lastige bewegingen met de benen en armen, zelfs een radslag zo werd mij verzekerd. Even later kwam Guusje ook naar beneden en samen lieten zij de moeilijke dans zien op de muziek die Mariska uit haar telefoon liet schallen. Ik was onder de indruk wat de dames presteerden. Gewoon even je voet pakken, been strekken en op de andere voet rondspringen?! ga er maar aan staan.
Maar ook de rust waarin Mariska en ik spraken over een en ander terwijl Mariska intussen de spektaart die ik gisteravond had gebakken langs de haag van haar tanden liet glijden. Ook Guusje lustte wel een flink stuk van de taart. Gideon was ook thuis en aan het werk en kwam beneden voor een lunch boterham.Vind ik zo gezellig zo binnen dat hele gezin. 
In de loop van de middag ging ik weer terug. De reiswijzer gaf aan dat de bussen zouden rijden, maar toen ik op de halte stond te wachten ging de tijd wel voorbij, maar geen bus. Dus hop met de benenwagen, de kortste weg en toch nog ruim op tijd om in te checken en weer terug naar Bilthoven waar mijn fietsje keurig op me stond te wachten. Was een heel genoeglijk dag geweest.

Waarheid en mening

 

Van iemand verkregen, weet niet meer van wie

Ergens in de bijbel wordt ook de vraag gesteld: "wat is waarheid", in de fabelachtig mooie cathedraal in aanbouw, de Sagrada Familia in Barcelona staat het ook prominent in koper op de grote deur te midden van allerlei andere Latijnse gezegden: "Quid est veritas?", ik vind dat een prachtige vraag die feitelijk niet eenvoudig te beantwoorden is. Misschien dat 1 plus 1 2 is, en dat schijnt dan slechts in de Euclidische wiskunde het geval te zijn, whatever that may be?! Maar ook dat alles een begin zou hebben en niets eeuwig zou kunnen bestaan. Dat gaat mijn verstand volstrekt te boven. Afgelopen week was ik even bang dat ik dol zou draaien in m'n bovenkamer toen ik begon na te denken over ons heelal, onze plek in het alles. Ik kon me niet anders bedenken dat "alles" er "altijd" geweest zou moeten zijn en probeerde me een voorstelling van "eeuwig" te maken. Ik ervaar dat toch wel als mysterie, als zaken waar wij mensenkinderen misschien nooit het antwoord op zullen kunnen geven ondanks hypotheses als de big bang en onze ver gaande kennis over vele aspecten van het universum. 
Als gepensioneerd, dus voormalig wetenschapper realiseer ik me heel goed dat er binnen de wetenschap ook nooit van waarheid gesproken wordt, maar steeds van waarschijnlijkheid wat het ook betreft, maar de kennis is wel degelijk omgeven door een schild van waarborgen en proceskennis. Wetenschapsfilosofie schept zelfs de voorwaarden waaraan wetenschap moet voldoen. Een bevinding wordt als "waar" beschouwd, als meest waarschijnlijk feitelijk, zolang het ongelijk daarvan niet is vastgesteld. Karl Popper heeft daar de belangrijkste grondslag voor gelegd.
Pure en naar de kunst uitgevoerde wetenschap stelt zich open, toetsbaar en falsifieerbaar op. Desondanks komt er heden binnen de gemeenschap een stroming op gang die de waarheidsbevinding van de wetenschap weg hoont onder het mom van: "wetenschap is ook maar een mening", een uitspraak die in mijn oren wat zot klinkt, maar die wel en in toenemende mate aanhang verkrijgt met als gevolg een waaier van uiteenlopende interpretaties over tal van zaken, ook wel als "nepnieuws" bestempeld. Ik vind het een vreemde ontwikkeling waarvan ik mij afvraag wat het gevolg zal zijn. 

De Kwinkelier

 

Het verdwenen muurtje

Ach, ik postte al vaker over de Kwinkelier, het eens zo roemruchte, ruim bezochte winkelcentrum in Bilthoven. Toen ik in 1980 met Anneke neerstreek in Bilthoven was het een onbebouwd stuk grond, een beetje zanderig en niks bijzonders, maar enkele jaren later begon de bouw van het winkelcentrum. Eerst allerlei betonconstructies die later naar bleek de pilaren waren waarop het winkelcentrum zou rusten.Daaronder werd een enorme parkeergarage geconstrueerd die de grote aantrekkingskracht van dit centrum zou worden in de tachtiger jen negentiger jaren. Reuze handig om je auto beneden te parkeren, je kar vol te laden bij Albert Heijn en vervolgens met de lift naar beneden en klaar was Kees. Maar niet alleen Albert Heijn, er was van alles waaronder een chique herenmodezaak, Sir John waar ik al snel vaste klant werd. Tja, maar na een jaartje of twintig begon het vervalt, eigenlijk al eerder; ik herinner me nog goed dat Anneke een keer bijna uitgleed in een plas bevroren water op het plein temidden van het winkelcentrum, de verf begon te bladderen, een klein muurtje aan het eind van de afrijrit voor fietsers donderde naar beneden en werd vervangen door een lullig houten hekje. De foto bij deze blog laat de situatie heden zien van dit ontsierend stukje van het voorheen zo chique centrum.
Overigens is er de afgelopen jaren op grote schaal herstel en (ver)nieuwbouw gepleegd, maar helaas komt de loop er niet meer zo in; de nieuwigheid van die parkeergarage is natuurlijk over. 

"liefde" tussen bomen

 

Twee oude vrienden

Eerder al schreef ik een blog over gekapte bomen waarvan de stronk doorging met functioneren zonder een bladerenkroon om de wortels van energie te voorzien; het resterend wortelstelsel voorziet dan een andere boom van water en doet dat met de voedingsstoffen, de energie die het verkrijgt van de volledige boom die deze energie maakt met behulp van de zon en de fotosynthese in de bladeren. Aanvankelijk had ik dat proces slechts gelezen in een artikel over een kauri boom in Nieuw Zeeland, maar later vond ik een dergelijk functionerende boomstomp in ons eigen bos en later vond ik vele voorbeelden hier van. Als wandelaar kom je nogal wat bomen tegen en attent gemaakt door het hier boven beschrevene was ik attent op processen van samenwerking tussen bomen.

Innige omhelzing

En zo vond ik een behoorlijk oude stronk waarvan de schors duidelijk al jaren bezig was om zich te herstellen met littekenweefsel met daar enkele meters vandaan de enorme boom die hem daarbij van energie voorzag; ik noemde hen dan ook twee oude vrienden. Maar ook vond ik twee bomen van verschillende soort, een berk en een eik (?) die in innige omhelzing hun jaren sleten. Moest ik toch eens een bloggie aan wijden.

Een echte boerenmarkt

 

Smulluh!

Best alweer lang geleden was ik lid van Slowfood, ik ben in die tijd zelfs aangezocht om landelijk voorzitter te worden van deze club die voortsproot uit het gedachtegoed van Petrini. Inmiddels is die organisatie min of meer uit mijn gedachten verdwenen tot ik vandaag, op initiatief van Roos de boerenmarkt in de metropool Vilsteren opzocht. Dat was puur Slowfood, allemaal lokale producenten die hier maandelijks hun producten aanbieden; ik keek mijn ogen uit en kon niet ophouden met kopen ondanks dat ik afgelopen week fors had ingekocht en mijn twee vriesladen propvol zaten. Bij de ingang werden we al verwend met het proeven van een stukje gegaarde kip van de leverancier die speciale lokaal opgefokte kippen uit de vriezer verkocht. Hebben we nu niet gekocht maar een volgende keer zeker wel. Enkele stappen verder, in een aparte ruimte een palingroker die de paling in het vel aanbood, vakkundig gerold in een vetvrij papiertje zoals het hoort. Misschien niet verantwoord maar ik heb er twee gekocht, voor ons beiden een heerlijk volvet en gerookt exemplaar, "dat wordt smullen", bedacht ik mij en inderdaad op de foto die deze blog "siert" sta ik als ongegeneerde smulpaap te kijk.
Verder een pot tijmhoning, een fors stuk bloedworst en een stuk bakleverworst. Roos kocht iets lekkers voor bij de koffie of dessert en allerlei groentes bij een jonge groenteman die vertelde dat hij de avond tevoren de winterpostelein in het donker had moeten oogsten. Hij had ook dingen als rammenas en nog een knolgewas dat ik niet kende?! Zwaar beladen keerden wij wandelend terug naar station Dalfsen waarvandaan we die morgen waren vertrokken.  

Merkwaardige combinatie

 Vrijdag, marktdag, een wekelijks uitje. Eerst bij Alex een pakje kippenhartjes voor de soep, bij de kaasboer een half pond schapenkaas, bij de aardappelboer uiten, winterwortelen en knoflook, bij het rommelwinkeltje 2 pakjes tandenstokers en bij de notenkraam een pot sambal oelek en een pak amandelspijs. Marco, de baas van de notenkraam helpt mij vaak persoonlijk en moest een beetje lachen om die malle combinatie van scherp en zoet die ik had ingeslagen. 
Nadat ik alles thuis had gebracht en de flat had opgeruimd en verder aan kant had gemaakt liep ik naar het station en door naar Wijhe, gezellig bij Roos. Ze had broccoli met een bal gehakt en van die verrukkelijke Roseval aardappeltjes. Die koopt ze lokaal bij een particulier bij haar in de buurt, nog lekkerder dan de ouderwetse eigenheimers die ik meestal eet, zijn ook heerlijk en kruimig. Het draait bij mij ook wel altijd om eten.

Uit m'n winterslaap

 

Heerlijk sjouwen met een forse lading riet

De afgelopen twee keren heb ik, met het regenachtige weer als uitvlucht niet deelgenomen aan de rietruim activiteiten in de Eilandspolder. Maar voor vandaag had ik mij voorgenomen dat ik absoluut deel wilde nemen. Het weer zat allerminst tegen, dus om iets over half zes 's-morgens de deur uit en met licht op de fiets naar het station gepeddeld, trein naar Amersfoort en door naar Amsterdam CS en met de bus naar Edam busstation waar Ab al op mij stond te wachten. Heerlijk bijpratend in de auto tuften we naar ons clubhuis oftewel de werkschuur van Staats Bosbeheer bij de Eilandspolder. Koffie gezet en kopjes neergezet voordat de rest van de club binnen kwam. Kees had voor de taart gezorgd, de traditie die jarenlang door onze vaste sponsor Corinne werd gefinancierd omdat ze ons werk zo waardeerde. Nu wordt het gefinancierd door de inning van onze vrijwilligers vergoedingen die Kees vervolgens omzet in de maandelijkse taart en zelfs mandarijnen in de boot! Blijft leuk dat begin met koffie en taart en niet te vergeten de bespreking van lief en leed van de natuur.
Het was een makkie vandaag, het had niet geregend en we waren met vrijwel de voltallige groep, kortom het riet was niet zwaar en we konden het werk goed aan. Na afloop fêteerde Ab ons nog op een uitgebreide rondvaart door de polder zodanig dat we verstijfden van de kou maar wel rammelende hazen en allerlei gevogelte konden waarnemen. Gelukkig kon ik met Wim Jan meerijden naar Zaandam zodat ik direct in de Intercity naar Utrecht kon gaan zitten en gerieflijk naar huis terug kwam. 
Ab stuurde me later de hier boven getoonde foto en natuurlijk het verslag dat hij iedere keer weer weet te produceren. Ik was verdraaid blij om weer deelgenomen te hebben, m'n winterdipje is gelukkig achter de rug, die korte dagen, de zon die rond de jaarwisseling al om 16.00 uur verdwijnt kan ik naarmate ik ouder word slechter hebben. Niets aan te doen, dat overwinteren in Spanje was zo slecht nog niet har har.

Nederland kampioen Europa economische groei?!

 Liefst 4,5% omdat de consument ongeremd aan het consumeren is geslagen kennelijk aldus de Trouw van vandaag. Economie betekent iets in de zin van "huishouding", dus wat de maatschappij allemaal doet binnen haar huishouding, produceren, verdienen, uitgeven, kopen en dat in een open omgeving met andere huishoudens, c.q. buitenlands economieën. We hebben het aldus de krant heel goed gedaan. Ik heb daar zo mijn gedachten bij. In die zelfde krant staat ook dat we per aardbewoner iets van 17 kg verpakkingsplastic in het afgelopen jaar hebben "gebruikt", beter gezegd, weggegooid. 
Ik vraag me wel eens af wat onze economie zo langzamerhand voorstelt, het is toch niet meer dan op een bijzonder ingewikkelde manier olie verbranden, omzetten naar elektriciteit en daar van alles mee doen wat we wel werken noemen en daarmee geld verdienen waarmee gekocht wordt wat gemaakt wordt met behulp van die olie. 
In het boek van Halliday lees ik dat het voortbestaan van een soort samenhangt met de "fundamentele niche", de omstandigheden die absoluut noodzakelijk zijn voor de soort om voort te kunnen bestaan en niet uit te sterven. Neem als voorbeeld de mammoet die uiteindelijk uitstierf vanuit een positie dat hij op het noordelijk halfrond verreweg de dominante diersoort was. Dat kwam doordat de mammoetsteppe door klimaatverandering almaar kleiner werd en ontoegankelijk doordat de steppe langzamerhand veranderde in moeras en veengebied. Vluchten kon niet meer afgezien van een kleine populatie op het eiland Wrangel die het zelfs tot een 6000 jaar geleden heeft volgehouden met een zodanig klein aantal dat inteelt de soort uiteindelijk de das heeft omgedaan.
Wij mensen hebben het grootste deel van ons 400.000 jarig bestaan in redelijk evenwicht met de natuur geleefd zoals tot voor kort nog op Papua new Guinea. Daarbij zijn wel de grote diersoorten vaak verdwenen doordat de mensen die met succes bejaagden en in de zelfde niche hun voedsel zochten. 
Inmiddels hebben we sinds de industriële revolutie onze eigen habitat en onze fundamentele niche vorm gegeven met behulp van fossiele hulpbronnen als kolen, olie en allerlei ertsen. Dat is met heel veel succes geweest zodat de mens inmiddels de onbetwiste dominante diersoort is geworden als destijds de dino's. 
Maar heden zitten we wel met de negatieve gevolgen van deze overdaad, de CO2 concentratie van de atmosfeer is sterk toegenomen met als gevolg een temperatuurstijging van 1,2 graden op wereldschaal. Het klinkt bizar weinig maar de gevolgen zijn nu al goed te merken, smeltend poolijs, smeltende permafrost, onbegrepen weersverschijnselen m.n. droogte en overmatige regenval, stormen. Aan het eind van deze eeuw wordt volgens Halliday op basis van optimistische schattingen van de klimatologen de 2 graden verhoging bereikt waarmee een situatie zal ontstaan als van de laat-jurassische aarde: in de poolgebieden bevinden zich bossen, geen ijskappen en rond de evenaar liggen grote woestijnen. Op de hoogste bergen kunnen zich nog gletsjers bevinden. We spreken dus over een periode van nog geen honderd jaar.
Ik word van deze kennis behoorlijk onrustig met name omdat ik er in het gedrag van onze economie niets van terughoudendheid terug zie; vreugde over die 4,5 %, het aantal auto's en vliegbewegingen, om maar een paar kleine dingen te benoemen. Het regeringsbeleid dat spreekt over verbreding van de autosnelwegen om maar eens wat te noemen. Niets van "mensen, het gaat grondig mis als we zo door gaan". Nu ben ik de laatste die een regering enige schuld toedraagt hoor, we zijn het collectief die achter elkaar, gedreven door een biologische drive die we hebzucht noemen, steeds maar meer willen terwijl we zo langzamerhand omkomen in de troep. Ik snap het allemaal niet zo goed helaas. Maar ook ik zit nu te schrijven op een elektrisch aangedreven computer bij elektrisch licht en warm alles met een elektrisch fornuis op. Wat zouden we moeten zonder elektriciteit? Het is onderdeel van onze fundamentele niche geworden, dus kunnen we niet meer zonder.   

Lokaal ingeslagen

 Vandaag heb ik weer lekker van het land ingeslagen. Eerst naar het winkeltje van Oostbroek om 4 kilo runder gehakt van Wildernisvlees op te halen. Dat is vlees van koeien die in natuurgebieden hebben geleefd tot hun tijd gekomen was. Die beesten hebben een goed leven gehad, vergelijkbaar met in het wild levende dieren als haas en ree en het komt uit de buurt. Daarna heb ik een bezoek gebracht aan zuivelboerderij Boom en Bosch en daar melk, yoghurt, boter en kwark gehaald. Ik kan weer vooruit voorlopig. Thuis gekomen een rozijnen-noten brood gebakken met spijs erin. Dat proces heb ik inmiddels goed in de vingers, lekker op smaak gebracht met vers geraspte citroenschil, kaneel en fijngemalen laos, een soort gemberpoeder uit de Indonesische keuken. Spijs aanmaken met een beetje eigeel, leuke klus hoor! Kan het iedereen aanraden om zelf brood te bakken en zeker krentenbrood!

Mag ik even aansluiten

 Op het bankje bij het strandje zat al een meneer van het zonnetje te genieten. Gedachtig wat mij enkele maanden geleden passeerde vroeg ik maar vooraf of het goed was dat ik bij hem kwam zitten op het bankje. Hij gaf het normale antwoord, dat het vanzelfsprekend was omdat het per slot van rekening niet zijn persoonlijk eigendom was ook al bleek later dat hij en zijn geliefde, net als Roos en ik dit geliefde bankje hadden gemunt als "ons bankje". Er ontspon zich uiteraard een genoeglijk gesprek zoals dat gaat tussen twee gepensioneerde wandelaars, hij was een echte, had de vierdaagse al drie keer gedaan, kwam ook uit Nijmegen maar liet het bij die drie keer omdat meer dan drie keer meedoen tot verslaving zou leiden, aldus wordt gezegd. En dat wilde hij niet omdat het met zo'n grote groep wandelen niet echt lekker wandelen betekent, kortom we waren het helemaal eens. Maar mijn pogingen tot de 20 km maakte dus geen enkele indruk, hij had zelfs een keer de Kennedy mars gelopen, 100 km in 1 keer?! 
Het kan dus heel goed, gezellig met een onbekende op een bankje in het bos! 

Een broodkapje met jong belegen kaas

 Dat was lang geleden dat ze hier bij mij op bezoek wasgeweest, dochter Arja. Zo helemaal zonder de kinderen, lekker rustig voor haar kwam ze bij haar oude vader op bezoek, ik had me er erg op verheugd en wilde haar een beetje verwennen en dat betekent bij mij lekkere dingen in huis halen. Zo had ik bijde banketbakker een pakje met allerhande koekjes ingeslagen, donderdag een rozijnenbrood gebakken, op de markt twee pistoletjes gekocht en een stuk jong belegen kaas, want dat wilde ze wel, pistoletje met jong belegen kaas; ik wist niet eens wat een pistoletje was har har. Soep gekookt, kortom te veel, maar Roos zou zondagavond ook komen, dus dat komt allemaal wel terecht.
Tegen een uur of twaalf kwam ze aangetuft met de auto en al snel zaten we aan de koffie. De koekjes liet ze zich goed smaken en babbelen kunnen we allebei. We spraken uiteraard over de kinderen en over vroeger toen we nog op de Hoflaan woonden met het hele gezin. Ik genoot er echt van om zo in de rust van de flat met dochter te praten zonder de voortdurende aandacht vragende kinderen eromheen. Is vooral voor haar rustig natuurlijk.
Intussen maakte ik sinaasappelsap, een plak krentenbrood en vooral koffie.Ik nam zelf maar een pistoletje want ik eet nooit wit brood. Arja wilde wel het kapje van het vers gebakken brood met kaas. Uiteindelijk ging ze weer terug naar den Haag met een en ander voor de kids als kippenvleugeltjes en wat leesvoer. Ben benieuwd wat ze er van vinden.
"s-Avonds kwam Roos die op bezoek was geweest bij onze bejaarde vrienden in Zeist. Tjeerd is weer helemaal opgeknapt nadat hij met alle medicatie uit zichzelf is gestopt. Dat is al het vierde geval dat ik heb meegemaakt waarbij het stoppen met medicatie de beste remedie vormt om weer bij de wereld te komen.

Een nieuwe soort in NL

Vandaag wintervergadering van de Nederlandse Entomologische Vereniging, de NEV in Utrecht, werd vroeger wel de "kistjesdag" genoemd omdat de leden bij die gelegenheid hun dat jaar verzamelde insecten mee konden nemen, opgeprikt en al in een kistje om elkaar te tonen. Dat heb ik de afgelopen jaren nog wel een enkele keer meegemaakt, maar de laatste jaren krijgt de wintervergadering steeds meer weg van een presentatiedag van leden voor leden en zelfs wetenschappelijk verantwoorde lezingen. 
Dochter Joke was tot voor kort ook lid van de NEV en vond de kistjesdag hilarisch met al die oudere mannen met baarden die over weinig anders met elkaar spraken dan over de torretjes die zij hadden gevangen, verzameld zoals dat wordt genoemd. En ook ik ga vooral voor het vertrouwde gevoel dat ik krijg wanneer ik tussen een grote groep biologen verkeer, altijd vriendelijke en goed gemutste lieden die in zijn voor een leuke conversatie.
Het gaat vaak over nieuwe soorten die gevonden zijn in NL en het frappeerde mij hoe vaak dat gebeurt toch eigenlijk en heden zelfs met uiterst geavanceerde methoden als het lokken met specifieke feromonen. Een presentatie met filmmateriaal uit de jaren zestig frappeerde mij bijzonder, het betrof een uitgebreide gedragsstudie naar spinnen tijdens de copulatie. Bij min of meer toeval was een filmrol met nog celluloidfilm opgedoken en gelukkig gedigitaliseerd zodat de werkelijk voortreffelijke beelden van het wonderlijk gedrag van deze spinnen in detail zichtbaar was gemaakt. De ongetwijfeld inmiddels hoog bejaarde presentator gaf een bijzondere toelichting bij wat we te zien kregen en een welverdiend applaus. Ook was er een presentatie over het aantal libellensoorten in de loop van de tijd. Daarin werden verschillende parameters gepresenteerd om het verloop van het aantal soorten en de aantallen per soort te kunnen duiden. Wat mij daarbij vooral opviel was dat de gemiddelde temperatuur in NL, op basis van gegevens van het KNMI eigenlijk al vanaf de jaren zeventig licht steeg en vanaf de jaren 90 met een knik veel harder steeg. Uit de presentatie bleek ook dat de soorten die beter tegen droogte en warmte bestand waren toenamen terwijl de koudere en nattere soorten verminderden. Overigens complimenten voor de wijze waarop de statistiek werd gehanteerd. 
Overigens viel het mij op dat de klimaatverandering bij vrijwel iedere presentatie in het licht kwam wat mijn onrust dienaangaande aanwakkerde. Gelukkig weet Halliday die onrust weer wat te temmen. Hij stelt dat Homo Sapiens gewoon een biologische soort is waarbij de effecten horen. Eigenlijk vind ik dat ook wel, tenslotte hebben de stromatolieten ook de zuurstof geproduceerd die het klimaat grondig hebben gewijzigd en de leefomstandigheden voor vele soorten hebben ondermijnd. Nou ja, een schrale troost.
Bij thuiskomst heb ik frietjes gebakken en voor de kids van Arja een grote hoeveelheid kippenvleugeltjes gebakken. Die kan ze morgen meenemen.

21 kilometer. gelopen

Vandaag eerst naar de markt en lekker ingekocht voor de kippensoep, voor het bezoek van Arja aanstaande zondag en natuurlijk noten zoals iedere week. Ik was te voet gegaan zodat ik de eerste kilometers al in de benen had. En toen wilde ik maar eens gaan proberen of het nieuwe regime met stevig eten en boterhammen meenemen zou helpen om de 20 km te gaan halen. Gisteravond had ik vast een rozijnen-notenbrood gebakken, stevige kost zeker met dik boter erop. De lage schoenen aangedaan, kleine rugzak en toen maar eens aan de wandel en inderdaad haalde ik eigenlijk best makkelijk alsnog de 21 km tot eigen verbazing. 's-Middags ben ik nog even langs geweest bij Mike en Anna om twee sneetjes krentenbrood langs te brengen; dat vinden zij zo lekker!

Raar hoor, zo moe

De laatste tijd verbaas ik mij erover hoe ontzettend moe ik kan zijn na een relatief korte wandeling van pakweg 10 - 12 km. Roos suggereerde me al dat ik wellicht wat meer zou moeten eten voordat ik op stap zou gaan. Daar kon zewel eens gelijk in hebben want mijn gewicht neemt de laatste tijd ook af zonder dat ik daar aan gewerkt heb c.q. aan de lijn heb gedaan. Maar ik eet gewoon routinematig aanzienlijk minder dan "vroegig". En nu met die uitdaging die broer Jan en ik zijn aangegaan om de 20 kilometer te gaan halen zal ik inderdaad eens proberen of meer eten helpt tegen de vermoeidheid.
Fysiologisch zou het best wel kunnen kloppen, eerst wordt bij een lange afstandswandeling het ingenomen voedsel gebruikt voor de energievoorziening en tegelijk begint de vetafbraak langzaam op gang te komen en vooral de glycogeen afbraak om te voorzien in brandstof, daardoor krijg je eerst wel wat trek is mijn ervaring, maar even later trekt dat weer weg, zo is het naar mijn ervaring van Roos en mij het geval maar je raakt natuurlijk wel gedepriveerd wanneer je over beperkte reserves beschikt. Tegen die aachtergrond ga ik vanaf heden gewoon een trommeltje met een paar boterhammen meenemen en die na de eerste 10 km soldaat maken. Brood met dik boter en een snee ontbijtkoek of een paar plakken kaas lijkt mij een goed recept. 

La Terazza

 Onverwacht werden we uitgenodigd door Douwe om met hem en natuurlijk zijn verloofde, Ana te komen eten bij La Terazza, een oude bekende doch sinds kort gevestigd in de nieuwbouw van het Vinkenplein. Ze hebben gepland om in Oktober in het huwelijk te treden in Bilthoven en moesten voor de voorbereiding in het dorp zijn en vonden dat een goede gelegenheid om met ons uit eten te gaan.
Dus wij op de fiets richting centrum van ons kleine dorp en de fiets ergens voor de deur geplaatst. Er was eigenlijk geen voorziening voor het stallen van fietsen hetgeen toch wel een beetje erg onhandig bleek want toen we na het oergezellig samenzijn weer bij onze fietsen kwamen bleek de mijne verstrengeld met een andere fiets op de grond te liggen?!
Nou ja, bij binnenkomst bleek het tot mijn verbazing gewoon vol te zijn. Douwe en Ana zaten ergens achterin op ons te wachten met achter ons een enorme tafel met misschien wel 16 kinderen die een hels kabaal maakten totdat ze hun pizza op hadden en vertrokken. Toen kon ik gelukkig volledig deelnemen aan de conversatie die grotendeels in het Engels plaats vond. Overigens heel gezellig om zo met z'n viertjes aan tafel te zitten. Keuze hoefden we nauwelijks te maken, dat deed Douwe wel voor ons. Ik ben helemaal niet zo van de Italiaan, maar de Lasagna en zelfs het stuk pizza, smaakte me uitstekend.
Helaas heb ik geen foto van het genoeglijk samenzijn.

Oerland van Thomas Halliday

 

Thomas Halliday

Aan z'n foto op de achterflap van het boek schat ik hem niet ouder dan 35 op het moment dat dit fantastische boek is verschenen van zijn hand; wat een kanjer! Eerst had ik het boek "Otherland" in het Engels gelezen, maar daar ontging mij toch wel veel van het prachtige taalgebruik, soms leek het wel poëzie wat hij had geschreven over de werelden van het meer dan grijze verleden. Als een zeer uitgebreide reisgids naar de oertijd beschrijft hij de werelden van toen, van honderden miljoenen jaren geleden. U kent vast wel die alles vernietigende inslag van die reusachtige meteoriet die de ondergang van o.a. de dinosaurussen veroorzaakte, dat was 66 miljoen jaar geleden, voor ons stervelingen een oneindig lange tijd geleden, maar dat is helemaal niet waar. De wereld is veel en veel ouder. Halliday (1989) schetst dat aan de hand van een vergelijking dat je de geschiedenis van de aarde totaal afspeelt als in een dag; iedere minuut vertegenwoordigt dan 3 miljoen jaar, reken maar na want de wereld is zo'n 6 miljard jaar oud inmiddels, dan sterven de dino's 22 minuten voor het einde van de dag uit en bestaat de mensheid met z'n 400.000 jaar slechts enkele seconden voor het einde van de dag en de eerste beschavingen die het schrift ontwikkelden in de laatste tiende seconde. Deze gedachte relativeert voor mij alles toch wel heel sterk. 
Halliday beschrijft aan de hand van de paleobiologie de verschillende ecologische gemeenschappen voor zover die uit het geologisch archief kunnen worden opgediept. Ik heb het boek met grote bewondering gelezen en raad het eenieder aan die zich wil verdiepen in de fascinerende oer-geschiedenis van onze planeet.  

Viel me niet mee

 

Omgevallen beuk, nu opgeruimd

Vanmorgen lekker ontbeten bij Roos en zo tegen de middag vertrokken naar de Bilt. Eerst naar het station Wijhe gelopen en met de Intercity van Zwolle naar Amersfoort, die sluit precies aan op de stoptrein naar Baarn en zo liep ik van Baarn naar station Bilthoven. "Truus" had toch weer een paar verrassingen voor mij in petto, zelfs op dit zo bekende traject weet Komoot af en toe een nieuwe variant te construeren, dat vind ik toch wel bijzonder hoor. In de Ridderoordsche bossen kwam ik de omgevallen beuk tegen die mij enkele maanden geleden de doorgang versperde. Verder was er over deze wandeling weinig op te merken. Tot mijn verrassing was ik helemaal uitgevloerd toen ik eenmaal thuis was gekomen op m'n fietsje dat trouw bij het station op me stond te wachten. Gelukkig was m'n eten niet bedorven zodat ik direct aan de maaltijd kon. Ik had het helemaal gehad; al die dagen achter elkaar wandelen begint me toch op te breken merk ik. Misschien maar een beetje terug schakelen en voorlopig niet verder dan 10 - 12 km per dag afleggen. Die 20 als afgesproken met broer Jan zal nog een hele hijs worden; Roos is daar optimistisch over en denkt dat ik dat nog wel kan. Die 18 van afgelopen woensdag zijn me erg zwaar gevallen. Nou ja, we zien wel. 
Om half zeven ben ik op bed gaan lezen; voor de zekerheid had ik het licht verder overal alvast uit gedaan en me ook in nacht kledij gewikkeld, mijn ervaring is dat ik toch in slaap val tijdens het lezen. En inderdaad om 21 uur werd ik de eerste keer wakker met het licht nog aan. Uiteindelijk heb ik 12 uur in bed gelegen en het grootste deel van die tijd geslapen en enkele uren tussendoor nog gelezen in dat fantastische boek van Thomas Halliday met de naam "Otherland", dat ik inmiddels in vertaling heb gekocht en van papier: "Oerland", gaat over de voorgeschiedenis van onze aarde vanaf de eerste meercellige soorten. Een meer dan fascinerend boek waarvan ik immens kan genieten. Heb het inmiddels bijna uit.

Verrassend mooi landschap

Half open landschap

Gisteren hebben Roos en ik een stadswandeling gemaakt in Deventer, niet te lang want Roos heeft last van haar rug. Maar vandaag ging ik er in m'n eentje vandoor en liep via een Komoot track van Ommen naar Vroomshoop. Dat deel door Ommen en de nabijgelegen bossen en het Besthemener Ven zijn natuurlijk prachtig, maar ook verderop richting Twente was het landschap mooi, een kleinschalig boerenlandschap met boompartijen tussen de velden en heggen. Het leek wel of de verwoestende werking van de ruilverkaveling aan dit stukje vaderland voorbij was gegaan. Ook ontbraken de blauw wit rode vlaggen die je elders veel ziet. Maar naarmate ik dichter bij Vroomshoop kwam was het toch wel grootschalige landbouw wat de klok sloeg. Gelukkig nog een flink stuk bos en na een kilometertje of 16 was daar station Vroomshoop met 2 keer per uur een verbinding naar het achterland. Via Almelo en Deventer terug naar Wijhe. 

Een afschuwelijk gerecht

 Onlangs heb ik het boek "Congo" van de hand van David van Reybrouck weer eens ter hand genomen en gelezen. De gruwelijke geschiedenis van de koloniale tijd aldaar wordt heel nuchter uit de doeken gedaan alsmede de wellicht nog gruwelijker overgang naar de onafhankelijkheid van dit zo veel belovende deel van Afrika. Tegen de achtergrond van de strijd die ontstond bij de overgang naar onafhankelijkheid ontstond een enorme melée van geweld van diverse facties tegenover elkaar, elk met de beste bedoelingen voor de toekomst. Dit deed van Reybrouck verzuchten met een citaat van een mij onbekende auteur, een citaat dat mij zeker aanstond: geschiedenis is een afschuwelijk gerecht, bereid met de beste ingrediënten. Ik moet aan deze korte samenvatting van de historie nu veel denken wanneer ik de berichtgeving lees over al die "goede bedoelingen" die de grondslag vormen voor de overdracht van al dat oorlogstuig. Wat moet hier nou van terecht gaan komen. Ik had ooit een Ryam agenda met van die zinspreuken als: "met geweld kun je kastelen verwoesten maar nog geen kippenhok opbouwen". Wat zal de uitkomst zijn van al deze "beste ingrediënten". Is er nou geen andere manier om de spanning in de wereld in te tomen? 

Naar een concert!

 In het kader van de "uitdaging" met broer Jan, om de 20 km te gaan halen was ik aan het eind van de ochtend, na het obligate bezoek aan de markt aan de wandel gegaan. Maar onderweg bedacht ik mij dat ik met Roos had afgesproken dat we naar een recital van de VvhL zouden gaan dit weekend en het stond me vaag bij dat dat op vrijdagavond zou plaatsvinden en niet op de zondag als gebruikelijk. Dus belde ik even voor de zekerheid en inderdaad. Dus draaide ik om en ging naar huis, ruimde alles op en ging naar Wijhe. 
En 's-Avonds naar Zutphen voor het huisconcert.

Irene Hoogveld en Maxime Snaterse

Roos woont in Wijhe tussen verschillende afdelingen van de VvhL; Zwolle, Zutphen maar ook Twente zijn makkelijk bereikbare afdelingen. Bij de laatste auditie van "de vrienden" was Roos aanwezig geweest en was ze behoorlijk onder de indruk van het duo dat vanavond voor ons zou optreden, Irene Hoogland, sopraan en Maxime Snaterse aan het klavier. Uit wat ik zo hoorde van Roos over dit duo had ik behoorlijk hooggespannen verwachtingen, met name het pianospel vond zij bijzonder.
We werden vriendelijk ontvangen in een statig groot huis op de Zaadmarkt met een grote ruimte, helemaal optima forma ingericht voor een huisconcert van onze vereniging. De doelstelling van de VvhL is toch primair een podium bieden aan jonge, beginnende zangers en begeleiders en naar mijn mening voldeed de ambiance van deze avond daar voortreffelijk aan. 
We waren vroeg en konden vooraan plaats nemen, Roos zelfs helemaal vooraan en naast de trotse moeder van de zangeres. Toen ik voor me uit mompelde dat ik het programma zo verrassend vond draaide deze zich om en wilde graag weten waarom ik het programma zo verrassend vond. Dat was natuurlijk omdat er liederen werden gezongen die ik niet kende en zelfs van een componist die ik niet kende, kortom ik was benieuwd. Wat mij ook erg aansprak was dat er ruimte was voor piano solo met name omdat Roos hoog had opgegeven van de pianiste.
De dames maakten een ontspannen indruk ondanks hun première voor "de vrienden" en gaven uitgebreid toelichting telkens wanneer een nieuw blokje gezongen resp. gespeeld werd. Eerst twee liederen van Alphons Diepenbrock op gedichten van Verlaine. Hoewel de tekst mij ontging kon ik aan de mimiek en de muziek goed de romantiek afzien van de gedichten. 
Vervolgens Brahms met Alte Liebe en voor piano een ballade, met een bijzonder spannend middendeel, gevolgd door de Wesendonck Lieder van Richard Wagner natuurlijk, had ik nooit in concert gehoord en vond het heerlijk om het nu in het echt te horen. Vooral das Treibhaus spreekt me steeds zo aan. Werd overigens smeuïg ingeleid door Irene. Het was ook wel een stel voor een bokkenwagen die Brahms met Clara Schumann en Richard met Mathilde. Nou ja, geestig was het wel.
Na de pauze Debussy met drie liederen op tekst van Verlaine, waaronder "En Sourdine" dat we als eerste lied van Diepenbrock voor de pauze hoorden. Mooi gezongen en begeleid, waarbij ik Debussy toch meer kan waarderen met z'n luchtige manier van componeren, maar dat is een kwestie van smaak. Na een kort intermezzo op de piano met "Wasserklavier" van Berio werden twee liederen van de mij onbekende componiste Amy Beach ten gehore gebracht, gevolgd door een prachtig stuk pianomuziek van Claude Debussy, smullen gewoon!
Tot slot vier prachtige liederen van Francis Poulenc. Het spits was eraf en de dames laten hun programma nog enkele keren horen in de verschillende afdelingen van de VvhL zoals zal zijn aangegeven in de agenda op de website.
   

Uitgedaagd door m'n broer

 

Mijn favoriete paadje

Eigenlijk had ik voor vandaag gepland om van Garderen naar Ermelo te gaan wandelen, een wandeling van 15 km, zo'n beetje m'n max om het aangenaam te doen zijn. Echter, het regende toen ik vanmorgen zat te ontbijten, niet erg, maar toch geen reden om er op uit te gaan. Maar een blik op Weeronline met z'n buienradar gaf voor de omgeving van de Bilt eigenlijk best een redelijke voorspelling; tot de middag zou het wel droog blijven. Inmiddels was de regen hier rondom de flat gestopt, dus vort met de geit, dan maar een uitgebreid rondje vanuit huis. Inderdaad, uitgebreid vanwege de "uitdaging" die broer Jan ons heeft opgelegd om de 20 km op een dag te gaan halen. Ik heb zo'n gevoel dat dit voor mij iets te veel gevraagd is, maar vooruit.
Het begon al goed, bij het oversteken van de weg hier direct naast de flat stopte een auto heel vriendelijk voor mij, een Tesla nog wel en onderweg door het Houdringhe bos ook een paar vriendelijke mensen. Ik had een wandeling gepland zonder die vaardigheid van Roos om een track te construeren zodat je niet alleen gegidst door "Truus" de wandeling kunt lopen, maar ook vrij precies weet hoeveel kilometer die zal belopen. Ik deed het op grond van de kaart en mijn gevoel. Langs het golfveld voerde mijn voorgenomen wandeling en dan richting Den Dolder via de manege en de Lassuslaan, en vervolgens via de Ridderoordsche bossen langs zuivelboerderij Boom en Bosch en de "Werkplaats", de Kees Boekeschool naar het station en daar onder het spoor en via het dorp door winkelcentrum de Kwinkelier en terug door het Houdringhe bos. Onderweg had ik bij 10 km even gerust en water gedronken. Niet echt op m'n tandvlees, maar best behoorlijk moe kwam ik weer thuis op de flat en appte uitvoerig met broer Jan over de onverwachte 18 km die ik uit mijn kuiten had geperst. Door die afspraak met hem voel ik me onwaarschijnlijk gestimuleerd; daar verbaas ik me echt over, maar het is niet anders. Dus die twintig die Jan ons heeft opgelegd ga ik ook vast wel halen, daarbij geholpen door die prachtige Samsung app met het magisch horloge dat ik van Jan heb gekregen. Ook via deze blog daarvoor hartelijk dank broer! 
Trouwens een goede beslissing om in de buurt te gaan wandelen want rond 14.00 uur begon het eerst te miezeren maar allengs echt te regenen zoals Weeronline en KNMI ook voorspeld hadden terwijl ik toen al hoog en breed thuis thee zat te drinken. 

Verbazingwekkend die moderne techniek

Dit beeld kent iedereen nog wel

Vandaag wordt stilgestaan bij de grote overstromingsramp van 70 jaar geleden, 1 februari 1953. Ik was dus bijna 5 jaar oud en weet mij van de storm niets te herinneren, maar wel van de omgewaaide reusachtige bomen in park Overvoorde, gelegen in de buurt van waar de familie destijds woonde in Den Haag. Vandaag waaide het ook wat al te stevig om gewoon maar in het bos te gaan wandelen. Je kunt zomaar een afgewaaide tak op je kop krijgen. Maar natuurlijk gebruikte ik mijn tijd goed door met mijn pas verkregen speeltje, het magisch Samsung horloge uit te proberen en vooral uit te zoeken wat je er allemaal mee kunt doen. Een uitvoerige toelichting maakt deel uit van de app die op de smartphone is geïnstalleerd.Het duizelde me gewoon wat er allemaal kan en ik hoop van harte dat me dat ook zal gaan lukken. Het vastleggen van gegevens rond het gezond leven is de ruggengraat van het systeem en dat spreekt mij bijzonder aan. Zelfs wat je eet en drinkt, je gewicht, vet en spiermassa kan in het systeem worden geregistreerd, hartslag wordt continu gemeten en geregistreerd; bloeddruk kan het apparaat aan de pols zelfs meten. Dat soort dingen vind ik geweldig. Jan en ik appten wat af. Dat je zelfs een Pilates programma kunt integreren in het gebruik van app en apparaatje vind ik magisch. Ben erg benieuwd hoe dat allemaal gaat.

's-Avonds was de wind zodanig afgenomen dat ik me weer in het bos waagde voor een wandeling. Natuurlijk ging ik even op het bankje bij het heideveldje zitten om wat met m'n magisch horloge en met de Samsung wearable app me te verdiepen in de werking van het geheel. Ik werd steeds enthousiaster en meldde dat via Whats-App aan broer Jan.
Nog even uitgebreid met Roos ge-videochat, wat kan er toch veel meer op het gebied van communicatie als je dat vergelijkt met 70 jaar geleden. Toen wisten de mensen elders in het land pas veel later wat er zich een vreselijke ramp had afgespeeld aan de Noordzee kust en met name in Zeeland en op de Zuid Hollandse eilanden. Nu bel en chat je met de andere kant van de wereld of het gewoon is. Die moderne techniek is verbazingwekkend.