Koloniaal verleden

Vanmorgen gezellig op bezoek geweest bij schoondochter Marjorie. We verheugen ons er beiderzijds steeds op om met elkaar te praten over tal van onderwerpen. We begonnen over de "ontlezing" van de huidige jongere generaties. Net als ik is Marjorie gek op lezen; onder haar mij bekende leeftijdsgenoten is zij een absolute uitzondering. Vaak krijg ik boeken van haar te leen en van mijn kant adviseer ik haar boeken ter lezing. We bespreken dan ook tal van onderwerpen. Zo kwam vanmorgen het boek "Revolusi" van David van Reybrouck aan de orde en wel vanwege een opmerking van Martijn dat hij niet begreep dat Indonesië zo weinig had opgestoken van 400 jaar Nederlandse "samenwerking". Ook hem heb ik uiteraard het genoemd boek geadviseerd en hem er tevens van voorzien, maar ik heb nog geen teken ontvangen dat hij er ook maar een hoofdstuk van zou hebben gelezen, maar dat komt nog wel hoop ik, want hij woont daar alweer meer dan een jaar. Het schijnt niet meer gebruikelijk te zijn om kennis tot je te nemen via een boek: "lezen is toch niet meer van deze tijd", waagde zelfs één van mijn (schoon)kinderen tegen mij te zeggen. Marjorie begreep direct dat het hier kolonialisme moest betreffen; zij komt uit Brazilië, ook een land dat eeuwenlang een koloniaal beheer heeft gekend; hier was het Portugal dat als "moederland" fungeerde. 
In de jaren 60 ontstond bij mij al het gevoel dat het helemaal niet snor zat met hoe Nederland met haar kolonie was omgegaan; er was in die tijd een gewezen militair die op TV uit de school klapte en met gruwelijke verhalen kwam uit gewetenswroeging denk ik. Het fijne is mij destijds ontgaan, maar ik pikte het wel op. "Landverrader", werd deze persoon genoemd, terwijl het iemand met gewetensproblemen betrof. Later in mijn studententijd werd mij meer duidelijk. In mijn dispuut werd uitgebreid gesproken over het imperialisme van met name de VS, maar ook over de Atjeh oorlog en de politionele acties van NL in voormalig Indië. In het verlengde daarvan werd in die tijd het van Heutszmonument - dat was opgericht ter ere van generaal van Heutsz - beklad en geruïneerd en uiteindelijk omgewerkt tot een herdenkingsmonument voor Indonesië. Ook hoorde ik in het dispuut voor het eerst over de gruweldaden van Luitenant Westerling waarover in het boek "Revolusi" ook uitvoerig wordt gerapporteerd. Het is overigens verfrissend om de lezing van David van Reybrouck over de activiteiten van Westerling in Indonesië te vergelijken met die van de Wikipediapagina. Het bijbelse "wat is waarheid?" blijkt ook hier erg subjectief. Volgens "onze prins" had Westerling wel een onderscheiding verdiend?! Die is hem overigens nooit geworden; dat ging de verschillende regeringen echt te ver; ik las dat hij een wat bedenkelijk avontuurlijk leven heeft geleid en zelfs als operazanger heeft opgetreden. 
Naar mijn mening zou het ons rijke NL niet misstaan om in deemoed met het huidige Indonesië in overleg te gaan om iets terug te doen en misschien proberen om de oude banden te herstellen, maar nu op voet van gelijkheid. De huidige situatie, waarbij gebruik gemaakt wordt van de goedkope arbeid aldaar beschouw ik als een typische uitwas van het kapitalisme, neo-kolonialisme.

Dankjewel "Anoniem" voor de correctie. Stom van me.

Makassarolie

De antimakassar die moeder haakte

 Roos heeft de gewoonte om met haar handen over stoelleuningen te wrijven. Nu heb ik van mijn oude moeder vernomen dat daardoor die leuningen vet kunnen worden omdat je handen nooit echt schoon zijn. Nu zal het de lezer die mij goed kent enigszins verbazen dat die gewoonte mij stoort omdat ik die armleuningen graag vetvrij wil houden. Over dat vetvrij houden gaat de blog van vandaag.
Opnieuw mijn oude moeder, maar nu in de rol van degene die zo graag haakte; urenlang en avonden lang zat zij te haken aan allerlei werken en niet alleen pannenlappen, maar ook fraaie zaken als de antimakassar die ik graag op mijn bank drapeer. Eerlijk gezegd dat ik tot hedenmorgen dat zo'n fraai gehaakte lap makassar heette en zocht ik uitgebreid op internet. Uiteindelijk kwam ik op een leuke tekst over de antimakassar, want zo heet dit stuk gehaakt textiel. Makassar is een plant uit Indonesië waaruit een olie geperst kan worden die vroeger met name door de inheemse mannen in het haar werden gewreven. En om te voorkomen dat de stoelen daardoor vet werden werd er een antimakassar op de leuning geplaatst.
En laat ik nu vanmorgen toevallig bij herlezing van het fantastische boek "Revolusi" ook uit de mond van een door Reybrouck geïnterviewde lezen dat de makassarolie in het pikzwarte haar van de inheemsen werd gewreven. Maar het woord antimakassar kwam ik bij Reybrouck toch niet tegen.

Das Lied von der Erde

Deze langspeelplaat ken ik vanouds

 Zo'n veertig jaar geleden kocht ik tweedehands van een collega een radio/bandrecorder. Hij had een bandje (voor de jongeren onder de lezers, een bandje was een magnetische drager van de muziek die je kon opladen en wissen) meegeleverd met daarop het vioolconcert van Mendelssohn; Anneke vond dat zo mooi dat ze met het bandje naar een grammofoonplatenzaak is gegaan om de ons onbekende muziek te kopen. Ik gebruikte het apparaat vooral om de KRO concerten op de zondagmiddag op te nemen. De eerste die ik opnam was "Das Lied von der Erde", van de componist Mahler, mij toen nog volstrekt onbekend. Vriend Dick zou daar later verandering in brengen. Overigens gek dat ik die componist niet kende, want ik kende wel wat van zijn muziek, drie van de Rückert Lieder maar ook "Abschied" van Das Lied von der Erde. Mijn ouders hadden een langspeelplaat van Kathleen Ferrier met deze liederen; daarom kende ik ook die schitterende uitvoering van haar van dat laatste onderdeel van die prachtige Symfonie met dat emotionele einde met het woord: "Ewig". De laatste keer dat ze dat woord zingt klinkt het als een snik en dat heeft mij altijd gegrepen. Ooit las ik een column waarin iemand de zelfde emotie beschreef bij die laatste snik als die ik voelde; vond ik bijzonder.
Vanmorgen had ik echt zin om in rust van muziek te genieten en ik pakte van de SD schijf das Lied von der Erde uitgevoerd door Haitink met een tenor en een bariton. Vond ik mooi, maar ik miste eigenlijk Kathleen Ferrier met haar prachtige vertolking in het laatste deel. Dat heb ik vervolgens van Youtube geplukt en beluisterd; indrukwekkend. Maar ik las ook een tekst over het ontstaan van dit prachtige stuk muziek; het was feitelijk het afscheid van het leven dat Mahler hierin neerlegde; zijn eigen leven wel te verstaan dat inderdaad 4 jaar later ten einde was.

Nee, geen trein

Alles keurig opvouwen

 Voor vandaag had ik ook een wandeling gepland met Roos; een rondje Bathmen. Voor de grap zou ik heel vroeg met de trein gaan en eerst naar Wijhe komen; konden we samen ontbijten. Zonder wekker werd ik wakker om 5 voor vijf en arriveerde op tijd op station Bilthoven, d.w.z. iets voor zessen zodat ik de eerste trein kon halen. Echter, die reed vandaag niet vanwege de verjaardag van "onze vorst". Wist ik veel, kennelijk zaterdagdienst. In ieder geval lag ik 20 minuten later weer in bed en sliep heerlijk in; kennelijk had ik die slaap nodig want bij nader inzien was ik best moe. Ik appte natuurlijk naar Roos die nog lekker lag te slapen.
Uiteindelijk ben ik wat huishoudelijke werkzaamheden gaan verrichten; was opgevouwen, de winterkleren verwisseld met de zomerkleren. M'n linnenkast annex kledingkast ziet er keurig uit.
Maar zo tegen vieren vond ik het toch wel weer tijd om de benen te strekken en heb ik, met controle door Komoot een volledig 3tje gelopen van ruim 12 kilometer. Thuis gekomen een smakelijke spinaziemaaltijd in elkaar gezet en gesmuld. 

Een gewichtige competitie

Versperring

 Ik heb nog niet gemeld dat ik met Mariska een competitie ben aangegaan op het gebied van ons gewicht; we zijn beiden zo rond de 80 kilo, althans toen we begonnen met de afspraak en nu melden we elkaar het resultaat van onze inspanningen. Mariska weegt zich op de zondagen; ik weeg me als ik bij Roos ben. En zo correspondeerden wij de afgelopen dagen met getallen. Om en om liepen we op kop. Nu moeten we even wachten. Ik doe het op de mij vertrouwde manier; veel wandelen en weinig eten. Mariska heeft natuurlijk geen tijd om zo veel te wandelen, maar ja die is veel jonger natuurlijk en dan gaat het makkelijker. Ik herinner me nog dat Tycho, Roos' jongste zoon en ongelooflijk korte tijd tientallen kilo's was afgevallen, daar waar zowel z'n moeder als ik maanden deden over een enkele 10 kg. 
Vanmorgen kon ik het resultaat van de lange wandeling van gisteren en het bijzonder weinige dat ik gegeten had duidelijk zien. Mariska merkte onparlementair op dat ik zeker lekker gedrukt had; nee hoor, of ik flink had gescheten natuurlijk. Voor vandaag had ik opnieuw een wandeling op m'n programma gezet: "ik neem de trein van 9.00 uur en ga vandaag een "zwart boertje doen", vertelde ik Roos. Dat is dus een wandeling van station Nunspeet naar Leuvenum, halte "De Zwarte Boer", aldaar.
Dat heb ik inderdaad gedaan, alleen werd het 9.30 waardoor ik de bus in Leuvenum prachtig miste. Geen probleem, want het was prachtig weer; heb ergens gezeten en intussen de Trouw gelezen.

Het Lutteler Zand

De Dinkel bij Beuningen

 Ook de zondag is goed voor het DalVrij abonnement, maar dan moeten de bussen wel rijden. En dat is maar zelden het geval in Twente, maar de bus naar Denekamp - voorwaar geen klein plaatsje - rijdt ook op zondag. Wij wilden naar Beuningen om daar een wandeling langs de Dinkel te maken en over het Lutteler Zand. Helaas rijdt de bus van en naar De Lutte niet dus moest het een heen en weertje worden; geen probleem want het lopen langs een beek is altijd een groot genoegen, zeker in deze tijd van het jaar met al die bloeiende voorjaarsbloemen.
Zelfs vanuit Wijhe is het een hele onderneming; eerst naar Deventer en daar de Intercity naar Enschede en vervolgens de bus naar halte Beuningen in Beuningen. Viel reuze mee en de beloning was echt bijzonder.
Vrijwel de zelfde bloemetjes als in het Savelsbos; alleen hier ook de klaverzuring met haar tere blaadjes; die heb ik in het Savelsbos niet gezien.
Wonderschone beek, zo'n beetje de maat van de Geul in Limburg. Altijd weer bijzonder voor een echte Hollander die kleine stroompjes; natuurlijk hebben we die enorme rivieren, maar die beken vind ik toch wel het mooiste.
Ergens halverwege was een "koffie to go", die Roos niet ongebruikt kon laten; twee jongens, ongetwijfeld broertjes verkochten koffie die door moeders gezet werd aan de andere kant van de beek. Voor de overtocht hadden ze een vlot met trektouw. Inventief hoor. Uiteindelijk kwamen we op het Lutterzand; een bijzondere plek waar veel mensen van kwamen genieten. Ik was hier zo'n veertig jaar geleden al eens geweest toen ik met Anneke bij een collega van ons, die woonde in Denekamp een weekend logeerde bij zijn moeder. Behalve feesten en zuipen zijn we toen ook kievitseieren gaan zoeken en naar het Lutterzand geweest als ik mij goed herinner. De terugtocht planden wij, rekening houdend met de bustijd. Keurig tien minuten voor de vertrektijd waren we weer op de halte; heerlijke wandeling en weer 16 km in de benen.

Verzot op spinazie

 Vandaag 24 april, de dag waarop mijn moeders verjaardag werd gevierd; daar denk je - hoe oud je ook bent - altijd weer aan. Een bijzondere dag; precies een jaar geleden overleed de vader van Marjorie.
Ik heb deze dag gebruikt om wat boodschappen te doen; een kilo spinazie, appels en peren bij Westeneng. Sinds ik dat een keer gekocht heb neem ik iedere gelegenheid waar om weer een kilo spinazie in te slaan; wat is dat lekker. Maar de winkel is slechts op zaterdag open en dat is nu juist bij uitstek een dag waarop je met het DalVrij abonnement het makkelijkst kunt reizen zonder extra kosten. Maar na de tocht gisteren naar Limburg was ik wel aan een daggie de Bilt toe. Maar in de loop van de avond ging ik weer naar Roos in Wijhe. Ze kwam me van de trein halen met m'n fiets. 's-Avonds nog leuk gebridged.

Broer Jan 69 jaar

Wandelaarsbrug over een zijdal

Vanmorgen vroeg, 5.45 uur om precies te zijn heb ik mijn broer Jan met zijn 69e verjaardag gefeliciteerd, een gedenkwaardige leeftijd nietwaar? "Waarom zo vroeg?", zult u trouwe lezer van dit blog denken. Welnu, het kan niet gekker maar ik ging vandaag opnieuw naar het Savelsbos in Limburg; het is daar zo mooi met al die voorjaarsbloesem. Toen ik de deur uit ging werd mijn oog getroffen door een prachtig bloemstuk op de overloop van de flat; mijn buurvrouw is zeer kundig in het opmaken van bloemstukken en het is duidelijk haar grote hobby. Dus mijn grote reis van vandaag begon al heel bloemig.
De reis verliep dit keer zonder spanning van vertraging. Deze keer liep ik vrij nauwkeurig de track die ik van de week had geproduceerd op Komoot en uiteindelijk kwam ik via een weg in aanbouw met allemaal wegwerkers, asfalt machines en ander geweld aan bij het bankje voor de enorme trap omhoog. Er zat al iemand; ik vroeg of hij het erg vond als ik aan zou sluiten op het andere hoekje omdat ik mij zo had verheugd om op het bankje de prachtige wandeling te beginnen. Nou dat was geen enkel probleem: "ik heb lang genoeg uitgerust", sprak de vriendelijke heer en hij liep verder met zijn hond. Ik haalde de Swarovski tevoorschijn en hoopte wat vogels te kunnen zien. Een paar dagen geleden waren deze volop aanwezig hier. Nu zag ik er slechts eentje van dichtbij; de veertjes opgebold vanwege de koude lucht, maar lekker bezig zich te poetsen, met die dunne pootjes aan een tak geklemd; leuk gezicht. Ook zag ik een klein vogeltje tussen de brandnetels verdwijnen met een pluisje in de snavel; had duidelijk een nestje in aanbouw. Het is bijna mei; dan leggen alle vogels ....
Ik klom de hoge trap op en was weer onder de indruk van de bloemenpracht; daar was ik voor gekomen en voor de stilte. Nauwelijks geluiden van verkeer of landbouw en ook geen medewandelaars. Ik vind dit een plek bij uitstek en zal ondanks de lange rit met de trein regelmatig dit traject gaan lopen. In het Savelsbos zelf week ik regelmatig van de track af om de wandelafstand wat te vergroten. Bij vertrek uit Eijsden ben ik wel geneigd om bij de hoge trap te beginnen en boven aangekomen direct richting Cadier te lopen, maar er zijn van begin af aan duidelijk mogelijkheden om de wandeling te verlengen. Nu bedraagt de track slecht een kleine 10 km. Vandaag heb ik meermalen afgeweken en dan herstelt de programmatuur van Komoot vanzelf de mogelijkheid om de track verderop te vervolgen; dat is verdraaid handig! En zo vond ik vandaag al improviserend de Henkesput, een diepe kuil in de grond waarover de deskundigen oordelen dat hij oorspronkelijk uit de Romeinse tijd dateert; had ik al eens eerder gezien, maar was toch weer een verrassing. En hoewel ik een kortere aanloop naar Cadier nam aan het eind van de wandeling om grotere kans te hebben om de bus te halen was de wandeling van vandaag bijna 12 km. De volgende keer nog iets verder uitbreiden want ik was nog lang niet moe en je haalt altijd nog de trein van voor 16.00 uur; ik was nu zelfs voor sluitingstijd nog terug in Bilthoven. Overigens viel ik in de trein terug bijna in slaap boven m'n e-reader met daarop een uiterst interessant boek van Barack Obama over zijn aanloop en verloop van zijn presidentschap. Ook een toestand hoor die non-constructieve tweespalt tussen de democraten en de republikeinen; zo kun je een land toch op de lange termijn niet besturen. Zo hadden "the founding fathers" de grondwet niet bedoeld.

Middeleeuwse toestanden in Oss

Misschien geen echt leesadvies

 Van Gideon, Mariska's echtgenote heb ik een boek te leen gekregen over criminele gebeurtenissen die plaats vonden in het begin van de twintigste eeuw in Oss en omgeving. De omineuze naam van het boek is: "de bende van Oss". Ik had wel eens vernomen over de "Ossische messentrekkers", maar verder ging mijn kennis over de provincie Noord Brabant niet veel verder dan dat ik het decennia lang als wandelgebied heb vermeden vanwege de doordringende varkensmestlucht die er hing. Maar dit boek is evenmin verheffend daar waar het deze voorgeschiedenis van het hedendaagse Brabant betreft. En dan niet alleen de effectieve criminele daden van degenen die diefstal, moord en oplichting op hun geweten hadden maar vooral de politieke machthebbers als burgemeester, commissaris van de koningin en procureur generaal. Als een deken van viezigheid hangt ook de invloed van de RK kerk boven het geheel; terwijl ik dit schrijf voel ik gewoon een vieze trek over m'n gezicht komen wanneer ik weer denk aan die paters die de inmiddels wijd en zijd bekende vunzigheid uithaalden met kleine jongens, maar ook fabrieksdirecteuren die hun seksuele behoeften uitleefden bij de fabrieksmeisjes. En de politieke machthebbers en zelfs de rechterlijke macht deden er alles aan om de door de marechaussees vastgestelde misdaden onder het tapijt te schuiven. Bah, echt ontluisterend; het deed mij vooral denken aan de wetteloosheid van de middeleeuwen waarvan ik dacht dat die zelfs in het begin van de 20e eeuw voorbij waren in ons land.
PS Misschien moet ik het eind van het boek nog eens grondig beschouwen maar als ik het goed heb begrepen was het in de tweede kamer juist de zo verguisde en later vermoorde NSB'er Rost van Tonningen die de zaak van de juridische en politieke doofpot van de Osse gebeurtenissen voortdurend naar voren bracht en daarbij zelfs al vechtend de vergaderzaal van de tweede kamer werd uitgezet. Het is allemaal weinig verheffend hoewel het er tegenwoordig ook niet veel beter aan toegaat in ons politiek bestel. Maar 1939 sloeg toch wel alles.

Oeroude zuurstof

Vaak heb ik van die merkwaardige gedachten, bijvoorbeeld als ik een auto langs ruik komen. Dan denk ik: "ik ruik nu de afvalstoffen van miljoenen, zo niet miljarden jaren oude restanten van (pré?)biologische processen die zich verbonden hebben met zuurstof die eveneens van biologische oorsprong is. De eerste atmosferische, vrije zuurstof werd geproduceerd door de stromatolieten, bacteriekolonieën die in de ondiepe plekken aan de kust van de oceanen watermoleculen omzetten in zuurstof en de waterstof gebruikten om met de CO2 uit de lucht hun organische bestanddelen te maken. Ook dat proces speelde miljarden jaren geleden. De BBC heeft een documentaire waarin geoloog Ian Stewart met zijn aanstekelijk Schots accent dit soort processen beschrijft. Zo laat hij zien hoe die vrije zuurstof, het kenmerk van een van de eerste levensvormen zich bond aan de vrije ijzerionen in zeewater en daarbij bruine lagen sediment vormde, een vorm van ijzer die wij kennen als "roest".En wat ik zo geestig vind aan die Ian is dat hij vervolgens uit die miljarden jaren oude ijzeroxide sedimenten de zuurstof vrij maakt en die dan vervolgens, duidelijk genietend inademt: "oeroude zuurstof", verzuchtend.

De bloemenpracht van April

 

Daslook in bloei

Met mijn vader heb ik een aantal keren de wandeling van Meehr naar Mesch en door naar Eijsden gemaakt; die wandeling voerde door een bijzonder bloemrijk gebied; ik herinner me nog dat mijn vader me bij die gelegenheden het helmkruid liet zien. Een keer waren we daar rond de verjaardag van mijn moeder, 24 april en bij die gelegenheid deed de natuur er nog eens een schepje boven op en toonde zich in volle bloemenpracht. Dit realiseerde ik me vandaag toen ik door het Savelsbos liep.
Het was weer een vroegertje maar al ruim voor 5 uur was ik wakker geworden; alle tijd dus om me te scheren en rustig aan te kleden. De tas had ik al voorbereid met water en boterhammen. Dik aangekleed met wanten, muts en shawl ging ik op weg naar het station; ik nam de trein van 6.13 naar Utrecht, door naar Maastricht en ondanks een forse vertraging haalde ik nog op het nippertje het Belgische treintje naar Luik voor halte Eijsden. Daarna liep ik op geleide van de Komoot track die ik gisteren in de gauwigheid zelf had gemaakt. Handig hoor; gewoon Eijsden intikken en Cadier en Keer en hupsakee dan heb je een prachtige wandeltrack waarmee ik de ochtend vulde. Ik was al om 9 uur in Eijsden en kon dus bijzonder rustig aan doen. Overal bankjes en zelfs volop zon waarvan ik dan ook genoot deze dag. Maar nog veel meer genieten deed ik van de bloemenpracht; speenkruid, bosanemonen, daslook. allemaal van die voorjaarsbloeiers; om te genieten. Ik moest steeds aan m'n oude vader denken die zo gek was op het mooie Limburgse landschap. Goed dat ik toevallig in deze bloeitijd hier was.
Ondanks alle rustpauzes die ik nam en uitstapjes naar een vuursteenmijn uit prehistorische tijden en een mergelgroeve was ik wel erg vroeg in Cadier voor de bus. 
Ik had afgesproken om na afloop van de wandeling nog bij Mariska en familie langs te gaan voor het meeprikken van een vorkje; was gezellig. En daarna weer naar huis. Voordat de spertijd inging was ik weer thuis. En u, lezer wilt vast wel geloven dat ik buitengewoon lekker heb geslapen; was behoorlijk moe.

Even rustig aan

 Kennelijk was ik aan een rustdag, c.q. leesdag toe, want ik kon er maar niet toe komen om het huis uit te gaan. Uiteindelijk ben ik wel wat boodschappen gaan doen bij Albert Heijn, maar verder ook niets. Uiteindelijk wel brood gebakken en de tas ingepakt voor de wandeldag van morgen: Zuid Limburg, het Savelsbos.

Met de Tesla naar huis gebracht

Is ie mooi of wel?

Terwijl we gisteren op het Bargerveen sjokten belde Douwe, de oudste zoon van Roos of hij vandaag langs kon komen voor de koffie. Gezellig! Hij zou ergens in de middag langs komen.
Na het ontbijt dronken we koffie in de tuin; het was niet echt koud meer en de zon scheen. Roos deed nog wat spitwerkzaamheden in de tuin en liet mij trots de opkomende boontjes zien. Er staan ook nog steeds twee pronte boerenkoolstruiken als palmbomen. De onderste bladeren zijn in herfst en winter natuurlijk geplukt en inmiddels al lang opgegeten, maar deze voorjaarsboerenkool is nog zeker goed voor drie maaltijden. Gaan we volgende week soldaat maken.
Ik kookte voor Roos een rode kool maaltijd met mosterdzaad, fenegriek, knoflook, ui en kerrie. Deze stond lekker te pruttelen terwijl we in de tuin koffie dronken. Af en toe ging ik even naar binnen om alles om te roeren en te controleren.
Ik heb niet zo gek veel met auto's; rijd zelf al jaren niet meer, heb de auto van de hand gedaan toen ons gezin destijds te groot werd voor de 2CV die ik steeds gereden had. Toen Arja werd geboren heb ik de gele eend weggegeven aan Jan Antonie Bruin, toen nog promovendus en inmiddels voorzitter van de 1e kamer. Maar toen ik enkele jaren geleden met mijn broer Jan aan de wandel ging vond ik het geweldig om met zijn BMW op stap te gaan; dat vind ik toch wel een heel bijzondere auto. Maar vandaag zou Douwe komen met zijn Tesla, toch wel het neusje van de zalm onder de personenwagens. Ik vroeg voorzichtig aan Roos of ze het niet vervelend zou vinden als ik na afloop van het bezoek van Douwe met hem mee zou rijden naar Bilthoven. Natuurlijk moest ze lachen dat ik het zo leuk zou vinden om in een Tesla te kunnen rijden; ze zou voor een foto zorgen van Douwe en mij bij de Tesla.
Precies op de afgesproken tijd kwam Douwe binnen; we hadden expres de garagedeur open laten staan omdat we de bel misschien niet zouden horen als we in de tuin zaten. We hebben lekker in het zonnetje bij koffie en thee en lekkere koekjes zitten bijpraten over tal van onderwerpen. Was echt een heel genoeglijke middag! En ja hoor, om een uur of zes gingen we er vandoor in dit uiterst modern voertuig. En ook onderweg naar huis hebben we indringend van man tot man met elkaar gesproken. Dat vind ik een merkwaardig voordeel als niet-autobezitter, de mogelijkheid om met iemand mee te rijden om te overleggen omdat je niet met je eigen auto terug hoeft.

Bargerveen en Amsterdamse veld

 

Eén van de vele wonderschone plekjes

Vanuit Wijhe, via Zwolle kun je de noordelijke provincies prachtig per trein bereiken. Met de beperkingen van ons dalvrij abonnement leent de zaterdag het best voor een verre bestemming. En zo hadden wij voor vandaag een wandeling gepland in een uithoek van Drenthe, achter Emmen, het veengebied van het Bargerveen en het Amsterdamse veld.
Zeker dertig jaar geleden kwam ik voor het eerst op het Amsterdamse veld. Op de topografische kaarten had ik gezien dat hier een uitgestrekt natuurterrein was met veel plassen erin. Dat leek me heel interessant en fraai en dat was ook zo. Ik vertelde dat zo aan mijn vader en die vroeg mij of we daar niet eens samen naar toe konden gaan. Nou, dat deed ik graag; ik vond het heerlijk om met mijn vader aan de wandel te gaan. We deden dat best regelmatig, meestal in Limburg; zijn favoriete plekje was Schin op Geul en het Gerendal; daar zijn we vaak samen geweest en met de (klein)kinderen. Maar destijds dus ook die enorme rit naar het Amsterdamse veld. Vandaag namen Roos en ik, net als destijds vader en ik de bus naar Weiteveen. Roos had een track gemaakt en op nog geen 200 meter vanaf de bushalte liep een pad rechtstreeks het Bargerveen op; hulde voor de planning Roos! Het is ongelooflijk hoe goed zij vanaf de kaarten kan inschatten of een gebied interessant is om te lopen en onnavolgbaar hoe knap zij de tracks uitzoekt en vorm geeft. En dat Komoot oriëntatie programma is zo'n handige tool; als paden verboden toegang kennen dan weet Komoot dat en weigert om je een dergelijk pad op te laten nemen in je track en dat is verdraaid handig wanneer je in besloten natuurgebieden wilt gaan wandelen. Kortom, het werd een schitterende wandeling door deze twee aan elkaar grenzende natuurgebieden. We wisten niet wat we zagen; verstilde waterpartijen en voetpaden over veen en over nauwelijks betreden graspaden en dat in een alles bedekkende stilte. We hebben ongehoord genoten.
En op de terugweg - ik had het wel gehad na 16 km - liet ook mijn OV engel me niet in de steek. Daar waar Roos had "onthouden" dat de bus om .55 op de halte zou zijn daar verscheen zij, zij het uit de verkeerde richting al om .30. Maar aangezien zij even verderop waarschijnlijk zou keren hield ik de bus aan en vroeg of we alvast mochten gaan zitten. Dat mocht van de allervriendelijkste chauffeuse. En zo hoefden we niet op de halte te gaan staan kleumen. 
Het was een hele onderneming om vanmorgen al om half negen te vertrekken van station Wijhe en pas om 17.00 uur terug te zijn maar het was veel meer dan de moeite waard. Een prachtige wandeldag was ons deel en we zullen dit zeker herhalen! 

Tumult op WhatsApp

Een prachtig huis middenin het bos

Ik kwam vanmorgen maar moeilijk op gang. Had ik mij voorgenomen om vandaag via een wandeling door het kroondomein bij Apeldoorn richting Wijhe te gaan, daar liep ik maar te tutten tot ik mezelf zo rond kwart voor acht een schop onder m'n kont gaf en me in vliegende haast ging scheren, aankleden en m'n rugzak klaarmaken voor de beoogde wandeling waarvoor ik gisteravond de track had gemaakt in Komoot; gaat me nog niet zo heel gemakkelijk af, maar het lukte me in ene keer! Uiteindelijk was ik ruim op tijd klaar en liep naar de bushalte voor de bus van 8.40. Terwijl ik aan kwam lopen zag ik de bus passeren. Maar op de halte kwam er direct een volgende (vertraagde?) bus. En tot mijn verbazing was ik uiteindelijk al om 8.40 uur bij het station; was onverwacht snel gegaan. Tijd genoeg om even lekker in het zonnetje te gaan zitten op het bankje bij de boekwinkel. 
Keurig op tijd kwam ik aan op station Putten en nam de bus naar Garderen, Bakkerstraat, het busstationnetje van Garderen. Daar kwam even later een klein busje, zo te zien een buurtbusje dat naar Ermelo ging via Drie; leuke bestemming voor een volgende keer. Ik nam wat later bus 104 naar Uddel en liep mijn track door het kroondomein. De aanloop was best leuk zo door de hoofdstraat van Uddel, langs een slager waar ik bij een volgend bezoek eens naar droge worst moet vragen of een lekker beleg moet inslaan voor mijn lunchboterham. Eenmaal in het bos was ik onder de indruk van de stilte en de rust; het was een fraai bos met veel loofbomen. Helemaal in m'n sas liep ik in het fraaie voorjaarsweer over het uitgezette pad toen mijn telefoon ging: Nathalie met een onverwachte vraag hoeveel jaar ik gedoneerd had; kwam voor mij een beetje uit de lucht gevallen; ik dacht een jaar of 6-8 met onderbreking en antwoordde in die zin. Ze had ook een berichtje meegestuurd, maar dat kon ik niet zo makkelijk lezen en verder geloofde ik het ook wel en liep lekker verder. Maar toen een vraag hoe ik het vond dat ik wellicht honderd donorkinderen zou hebben. Leek mij wat uit de lucht gegrepen en onzin en antwoordde de inmiddels aangegroeide groep reagerende deelnemers aan ons besloten WhatsApp groepje dat zij dan maar een receptie moesten organiseren. Het bleef maar berichten regenen en uiteindelijk kreeg de discussie - als tegenwoordig gebruikelijk - een ongezellige toon. Wat een stampij, veroorzaakt door een of ander nepnieuwtje.
De wandeling was niet zo gek lang en eindigde bij bushalte "De Echoput". Daar de bus naar Apeldoorn en snel door naar Wijhe waar mijn fiets stond te wachten. Lekker in de tuin thee gedronken en nog even nagepraat over de discussie rond "de honderd".

Het eerste prikje

 Vandaag was het dan zo ver; ik was opgeroepen voor de vaccinatie tegen Corona vanwege mijn geboortejaar: "na 1948". In de uitnodigingsbrief werd heel omstandig uitgelegd wat er allemaal van me werd verwacht: een gezondheidsverklaring, in te vullen op de dag dat de vaccinatie plaats zou vinden, een identiteitsbewijs. Ook had ik mij via internet gemeld bij de GGD en een mail gekregen ter bevestiging van de vaccinatie van vandaag. Het adres was in één van de hallen van de jaarbeurs in Utrecht. Hoe ik die moest bereiken wist ik niet precies, maar dat zou wel lukken dacht ik zo.

Overal informatie borden

Aan de vroege kant vertrok ik van huis met de bus op naar Utrecht CS en van daaruit naar de aangegeven locatie; nou, dat was geen echt probleem want de meer dan uitstekende organisatie had voor verlichte borden gezorgd die het de zoekende oudere erg gemakkelijk maakte om de plak waar gevaccineerd werd te bereiken. Via het stationsplein richting jaarbeurs en door de desolate nieuwbouw in aanbouw naar de bedoelde locatie. Ik was zeker een half uur te vroeg maar dat was geen enkel probleem. Een enorme ruimte met veel helpers hielp de mensen op efficiënte wijze door het proces van ontvangst en checken op de benodigde papieren, vervolgens de gezondheidsverklaring. Op de vraag of ik ergens allergisch voor was had ik trouwhartig ingevuld dat ik allergisch was voor bijen- en wespensteken hetgeen me op een bezoek aan de arts kwam te staan. Al snel ontspon zich een gesprekje met de jonge arts achter het loket en al snel kon ik verder in het proces dat uit de beoogde injectie bestond. Ook met deze arts had ik een genoeglijk gesprekje en na afloop nog een kwartiertje in de wachtkamer, een enorme ruimte met tientallen stoelen waar je in afzondering van elkaar kon zitten. Dat was het dan; ik nam de trein naar Bilthoven station en liep door het bos naar de flat. Dat was het dan; in mei de tweede prik.

Kleine snoodaard

 

Gezellige foto met kleindochter

Hoewel ze Roos nog nooit heeft ontmoet vraagt ze wel altijd naar "Oma Roos". Ik heb het over kleindochter Ronja waarvoor mijn inzet vandaag als oppas was ingeroepen door dochter Joke die "het niet zo goed kan vinden met Roos" om het maar eens eufemistisch te benoemen; voor mij als vader resp. partner een bittere situatie helaas. Roos en ik vinden het zo ontzettend leuk dat Ronja geïnteresseerd is in familierelaties en dat met haar drie jaartjes; ze vraagt ook altijd naar mijn pappa en mamma en zelfs naar mijn opa's en oma's en staart dan diep in het voor haar niet te begrijpen verleden. Maar oma Roos vertegenwoordigt het heden. Toen ik vanmorgen vertrok uit Wijhe had Roos mij een geschenkje voor Ronja meegegeven; een stenen ei met tekentjes erop van uit het aborigenee museum: "een geluksei".
Bij aankomst in Gouda werd ik weer zo lief begroet door Ronja met haar blonde krulletjes. Vader Pieter trok zich direct terug op zijn werkkamer; hij werkt al meer dan een jaar vrijwel alleen maar thuis; lijkt me vreselijk.
Ronja liet mij zien hoe keurig ze kon knippen; ik gaf haar namens oma Roos het geluksei en liet haar een foto zien van oma Roos; ik stuurde Roos ook een fotootje van Ronja met het geluksei in haar handje en liet Ronja een dankjewel inspreken op WhatsApp. 
Best gezellig de oppas op zo'n kleintje; moet niet te vaak zijn, maar het is best leuk. Ik had als altijd wat lekkers meegenomen; wat spektaart en stukjes kleingesneden droge worst. We gingen ook naar de speeltuin; een klein plekje met glijbaan, schommel en een wipwap. Het was verrekte koud, maar al met al waren we een uur onderweg. In die tijd haalde Pieter kleinzoon Bram op van school. Dan is het wel gedaan met de rust. We gingen lunchen en daarna ging het tweetal kinderen lekker spelen terwijl Pieter weer aan het werk ging. Uiteindelijk kregen ze mot en zag ik dat Ronja heel moe was; en ja hoor, ze wilde best even slapen. Diep in slaap lag ze naast me op de bank; Bram was lekker in z'n eentje aan het spelen maar kwam toen ook bij mij op schoot een beetje "chillen" zoals hij dat noemde.
Tegen half zes kwam Joke ook thuis uit haar werk en ging direct koken. Ze wist uiteindelijk een zeer gevarieerd diner op tafel te zetten waarvan we met z'n vijfjes genoten. Zo efficiënt als ze in de keuken was bezig geweest dwong mijn bewondering af!
Gelukkig is inmiddels de spertijd verruimd tot 22.00 uur want niet veel eerder dan dat tijdstip passeerde ik de drempel van m'n flatje.

De metamorfose tot wandelaar

 In een oude volkskrant ( 22-02-2021) waarin wat borden waren verpakt vonden we een ons zeer aansprekende column van columnist Sander Donkers; een verhaal dat in deze Coronatijd kennelijk nogal actueel is. De eerste zin spreekt boekdelen:

Citaat: Tot voor kort bestond er in mijn hoofd een strikt onderscheid tussen regelmatig een flink stuk lopen en Wandelaar zijn. 

De hoofdletter W van wandelaar is van de columnist. Ik ervaar wandelen ook als iets dat een hoofdletter verdient; een heerlijke en gezonde manier om de zinnen te verzetten en van de natuur c.q. omgeving te genieten in de meest menselijke maat: stap voor stap. Kom daar maar eens om in deze tijd van haast, haast, haast. De racefietsers en mountainbike rijders in de bossen denken daar duidelijk heel anders over, om de e-bike rijders maat niet ongenoemd te laten. Maar ik vervolg graag deze leuke column.

Vervolg citaat: Het eerste kun je, in theorie althans, gewoon doen tussen de hippe bezigheden van je grootse en meeslepende leven door, het tweede riekt naar bedaagdheid en afritsbroeken, die beide dienen te worden vermeden. Kinderachtig, maar iedereen heeft recht op zijn eigen zelgbegoocbeling.
In coronatijd hield dit onderscheid niet lang stand. Verveling over steeds hetzelfde rondje leidde tot de behoefte aan omzwervingen verder van huis; verdwalen tot het uitprinten van een routebeschrijving, grotere afstanden tot de aanschaf van blaarpleisters en degelijk schoeisel, dichte horeca tot een rugzak met thermoskan en proviand, platgedrukte boterhammetjes tot een Tupperware-bakje, enzovoort.
"Wie is die man", denk ik als ik met zware benen terugkeer op het startpunt en mijn verwaaide hoofd weerspiegeld zie in de autoruit. Maar ook: wat kijkt hij tevreden.

Als deze columnist nu ook nog zo verstandig zou zijn om zich een DalVrij NS kaart aan te schaffen zou hij zelfs in staat zijn om zich los te maken van het rondjes lopen. Maar de ontdekking van het wandelen als heerlijke hobby heeft hij hiermee voortreffelijk geïllustreerd.

Nieuwe route naar de Zwarte Boer

De beek krijgt veel ruimte

De dag begon zonnig. Een zangvogel, zo te horen geen merel, maar verder niet zo precies te duiden aan de zang, althans niet voor een amateur, begroette de opkomende zon. De voorspelling van het weer was iets minder rooskleurig en dat zou ik merken.
Ik had mij voorgenomen om voor Roos te stofzuigen op de eerste verdieping. Maar eerst ontbijt, koffie en thee. Natuurlijk moest er vandaag stevig gewandeld worden en trok ik mijn plan. Het zou voor het eerst een terugreis over de half zeven grens worden en zo besloot ik om te beginnen in Nunspeet en via een nieuwe route naar Leuvenum te lopen. Dat stuk prairie-achtig landschap achter de zandverstuivingen moest nodig eens "gemijnd" gaan worden. Ik berekende dat ik om de bus van 18.23 te halen ongeveer om 13.00 uur de trein uit Wijhe moest nemen; had achteraf beter een half uurtje later kunnen zijn want daardoor ben ik verkleumd geraakt tot op het bot; je kunt natuurlijk ook wat rustiger aan doen, maar daar was het vandaag te koud voor. Het werd een prachtige wandeling door gebied dat ik niet eerder had betreden. Met Komoot kun je alle kanten op, merken Roos en ik steeds meer. De een gebruik deze handige app om groepswandelingen te organiseren of om uitgebreid foto's te maken, maar je kunt er ook tevoren je wandeltracks op vastleggen hetgeen de wandeling in het veld enorm vergemakkelijkt. Je kunt ermee vaststellen hoeveel km je hebt gelopen, en, zoals ik vandaag heb gedaan, je eigen pad maken in onbekend gebied terwijl je onderweg bent. Dat doe je aan de hand van de onderliggende kaart. Zo heb ik vandaag ook dwars door begaanbaar terrein m'n eigen weg gezocht om binnendoor van het ene pad op het andere te komen. En daar waar dat in de praktijk onbegaanbaar terrein blijkt te zijn, loop je gewoon om.
Onderweg naar Nunspeet zag ik vanuit de trein al dat het niet bij dreigende wolken was gebleven; je kon vanuit de verte de buien zien storten en in Zwolle had het duidelijk flink geregend; de straten waren nat. In Nunspeet was het droog, zelfs enigszins zonnig, maar al snel daalde de hagel neer. In het veld zag ik op sommige plekken grote hoeveelheid hagelstenen liggen; deed mij denken aan een sprookje (van Godfried Bomans dacht ik) waarin een arme bosbewoner vertelt over de schatten die er in het bos hangen te flonkeren. Hier in de Nunspeetse bossen leek het wel of de parels waren rond gestrooid; schitterend gewoon. 
Ondanks de kou at ik mijn boterhammetje op een bankje in de buurt van de beek en nam geruim de tijd om even bij te komen; ik was nog veel te vroeg voor de bus. Eenmaal bij de halte aangekomen kon ik een beetje opwarmen in de zon die zich - als beloofd door het KNMI - aan het eind van de middag weer manifesteerde. Lekker vlot weer thuis in de flat en direct stevig aan de slag om een brood te bakken en een spektaart; was om 23.00 uur gepiept. Tot slot nog de laatste bladzijden van "Schorshuiden" gelezen; een bijzonder goed boek dat een beetje eco-mistroostig eindigt; naar ik vrees heel terecht. Aber "Morgen wird die Sonne wieder scheinen", aldus Richard Strauss. Gezien het grote aantal babies dat er in mijn naaste omgeving geboren wordt zijn het toch vooral de ouderen die zich zorgen maken over de toekomst; "geen zorgen voor morgen", is het beste devies. Collectief veranderen we toch niet als mensheid.

Weer eens cassoulet maken

Foto uit boek "In de Franse keuken"

Wat een gedoe is dat zo'n cassoulet maken. Ik heb lang gepuzzeld destijds voordat ik een redelijk werkbaar voorschrift had gemaakt vanuit het onvolprezen boek: "In de Franse keuken" van TimeLife i.s.m. Parool, een boek uit 1971 en vol van die heerlijke gerechten waar ik in de jaren zeventig met alle vakanties naar Frankrijk met Lien en later met Anneke van heb genoten. Kom daar nu eens om in Frankrijk; misschien in een doodenkel ouderwets chique restaurant dat je die oorspronkelijke super keuken nog kunt proeven. Toen ik vrij langdurig met Peter C. in Frankrijk de slagvelden van WO I bezocht heb ik zelfs in plaatsjes waar ik ooit fantastisch had gegeten, gewoon bij een klein onbeduidend restaurantje, slaagden we er niet in om iets dergelijks terug te vinden; wel eindeloos veel pizzeria's en snackbars; dat was voor mij een enorme teleurstelling. Gelukkig heb ik met Roos in Luik een restaurant gevonden waar je nog terecht kunt voor veel van dat ouderwetse heerlijks. Maar de cassoulet moest ik vandaag toch echt zelf maken. Ik deed dat aan de hand van mijn bewerking van dat hier boven genoemde recept uit het boek.
Was een hele klus waarbij bleek dat het eendenvlees dat ik had gekocht al helemaal toebereid was en dus niet in stukjes was te verdelen. Had ik gewoon zo moeten laten en gewoon direct in de cassoulet had kunnen verwerken. Ook voor de tomaten gebruikte ik een pak passata; werkt vast ook wel. Ik maakte de cassoulet zo ver af dat hij alleen nog maar van bovenlaag moet worden voorzien en afgebakken worden. Dat gaan we dinsdag doen. Roos had voor vanavond haringsalade met bieten op het menu en daarbij maakte ik nog vla als dessert.

Inkopen voor de cassoulet

Ik ben een man van gewoonten; dat realiseer ik mij behoorlijk en af en toe wil ik dat ook wel doorbreken. Zo zijn de dinsdagen en de vrijdagen de dagen dat ik bij boer Dirk melk, kaas en boter insla en de vrijdag wil ik in beginsel toch wel wekelijks naar de markt?! Dat legt een behoorlijke druk op mijn agenda die met al die kinderen en kleinkinderen toch al de neiging heeft om vol te lopen. Komt dan nu nog bij dat ook Zwolle en omgeving best leuk zijn om inkopen te doen en dat Roos en ik wat vaker langer bij elkaar willen vertoeven. Nu voel ik mij ook nog beledigd door "Alex", de kippenvleesman van de markt doordat hij mij "Kareltje" noemde, een spotnaam die men geeft aan mannen die door hun vrouw worden verlaten. Dus is de vrijdagmarkt ook geen heilig moeten meer voor me, har har. Nog dank daarvoor Alex; uit m'n comfortzone gedwongen.
Eigenlijk had ik wel naar de Hanos gewild voor het inkopen van de ingrediënten voor de cassoulet die ik morgen in elkaar hoop te gaan zetten. Roos vertelde mij van de week dat ze daar zo gek op was en in de blog zag ik dat het meer dan 10 jaar geleden was dat ik het voor het eerst en voor het laatst had toebereid. En voor groenten kan ik vandaag terecht bij Westeneng in Bunnik met z'n meer dan uitstekende kas spinazie en fruit van eigen kwekerij. Dat werd dus een rondje in de buurt; eerst naar Westeneng, en daarna naar slagerij van Loo waar niet eens een rij voor de deur stond en tot slot naar Koopman voor exotisch fruit en naar het snoepwinkeltje voor Kokindjes voor Roos.
Ik kwam de laatste winkel uit en daar begon de voorspelde regen; precies op tijd. Thuis gekomen pakte ik de tas in met alles dat ik had ingeslagen voor de cassoulet plus de keuken spullen waarvan ik zo'n flauw vermoeden had dat Roos er niet over beschikte. En toen met de bus weer naar Wijhe.
's-Avonds hadden we het over de WhatsApp correspondentie die Roos had gevoerd met Asbjörn en waarbij een nijlpaard aan de orde was geweest. En daar kwam weer eens een oeroude herinnering naar boven; ooit had ik met J. van Tol, een kennis van 40 jaar geleden, vriend van Dick, een muziekstuk had gespeeld met de grappige naam: "Berceuse for a baby hippopothamus", een slaapliedje voor een nijlpaardbaby. "Een nieuw verhaal Eef", voegde Roos mij toe en ze zocht op Youtube naar een uitvoering van dit grootse werk voor piano en contrabas. Ik stuurde Dick dit verhaal ook en hij herinnerde het zich nog vaag dat ik had zitten pianeren samen met Tollus Vulgaris.

Van Vierhouten naar Emst

Roos, nu nog met Coronakapsel
voor het vennetje

Vierhouten kwam ons bekend voor toen we hier vanmorgen startten voor een nieuwe wandel-etappe die Roos vakkundig in Komoot geboetseerd had. Afgelopen zondag had ik hier nog gewandeld met Ab en was ik behoorlijk onder de indruk van de Gortelse heide en vooral van het prachtige plekje bij het vennetje; dat wilde ik ook graag met mijn Roosje beleven. Bij de wandeling van zondag had ik gezien op de ANWB paddenstoelen dat dit fraaie natuurgebied in de buurt van Vierhouten ligt; Vierhouten is vanuit Nunspeet heel makkelijk bereikbaar; een busritje van nog geen kwartier. Op weg er naar toe zag ik dat deze, goed op de trein van 9.00 uur uit Bilthoven aansluitende bus je ook het wat deprimerende stuk van station Nunspeet naar de autosnelweg kan doen overslaan als wandelaar op weg naar Leuvenum.
De track die Roos had uitgezet bleek wat langer dan gedacht en uiteindelijk moesten we ons rot haasten om in Emst op tijd te zijn voor de bus. Mijn bus, naar Apeldoorn ging het eerst en haastig namen we afscheid op de halte met een warm gemeend: "tot morgen!"

De laatste weken realiseren we ons beiden dat we ook vaak wat langer bij elkaar in één van onzer domicilies willen zijn en dus reizen we "ons" wat af met de dalvrij abonnementen. Overigens is Roos veel huiselijker dan ik; bij mij overheerst al snel het gevoel: "ik wil iets doen", en dat betekent uiteindelijk meestal het buitengebeuren, hetzij aan de wandel, hetzij museumbezoek, hetzij een combinatie. Helaas zit museumbezoek er nog steeds niet in tot mijn grote ergernis. Hoe lang gaat deze onzin nog duren?!

M'n lust en m'n lezen

Sam alweer 1 jaar

 Nee, lezer, het is geen verschrijving die titel van deze blog; met opzet gebruik ik deze. Gisteravond heb ik het boek "Schorshuiden" weer ter hand genomen en tot 00.30 liggen lezen; toen gingen de luikjes langzaam dicht. Maar vanmorgen, iets over 6.30 ging ik verder totdat ik het echt welletjes vond; de laatste 100 pagina's moeten maar even wachten. En dan zit ik nu in "de Trouw" over ontwikkelingen in de off shore industrie te lezen; het gaat goed met de "groene stroom"; op zee en op land wordt in toenemende mate via windkracht en zonlicht elektriciteit opgewekt. Het is nog lang niet de volle 100% en een belangrijk probleem is natuurlijk de voorziening van elektriciteit in windloze en zonloze periodes, maar ook daar wordt aan gewerkt, zij het niet door Tennet, het bedrijf dat voor installaties zorg draagt.
Lezen is voor mij een voorziening in continue behoefte aan informatie; die verwerk ik in mijn gedachten. Het verwondert mij steeds dat het lijkt alsof al die verworven informatie samenhangt. Zelfs zo'n boek als "Zen en de kunst van het motoronderhoud", dat ik naast "Schorshuiden" lees, lijkt in die samenhang te passen en zo vergaat het mij voortdurend. En tijdens het wandelen zorgt die melée van informatie een continue bron van vreugde. 

Vandaag is kleinzoon Sam 1 jaar geworden; mijn elektronische agenda maakte me daar al keurig op tijd attent op. Op moderne wijze, per WhatsApp feliciteerde ik de ouders met dit heuglijke feit. En dan sta je even stil bij dat ongelooflijke ontwikkelingsproces van zo'n onbeholpen pasgeborene, van een tabula rasa tot een eenjarige die al heel bewust dingen doet en kan staan. Ik kreeg van dochter Arja een ontzettend leuke foto die ik deze blog laat sieren.

April doet wat ie wil

Omelet van 1 ganzenei

 Vanmorgen lag er een pak sneeuw! Het was weer helemaal wit rondom het huis bij Roos. Eerst maar eens ontbijten met een koppie thee en een snee rozijnen-notenbrood dat ik had meegenomen. En dan gaan we weer eens lekker aan de babbel; wij kunnen uren lang met elkaar van gedachten wisselen over tal van onderwerpen; dat lijkt wel het belangrijkste dat we zo onderling hebben en maakt het twee-huizig zijn soms ook best lastig. Aan de andere kant is het ook fijn om een eigen honk te hebben en altijd plezierig om elkaar weer te ontmoeten. De amplitude van het leven wordt er heftiger door en dat vinden we beiden een positief effect.
Toen ik vertrok was de sneeuw verdwenen; ik moest behoorlijk hard fietsen om op tijd bij de trein te zijn, maar uiteraard lukte dat. Het verbaast me altijd weer dat die Intercity uit Roosendaal - de andere kant van het land nietwaar - vrijwel altijd precies op tijd arriveert om me naar Zwolle te brengen en daar komt dan ook keurig op tijd de Intercity naar Utrecht, een enkele keer met vertraging, maar dat mag de pret niet drukken. Dus op tijd weer in Bilthoven en de wandeling door het bos naar huis. Lekker om weer in de flat te zijn. 

Schillen van ganzeneieren

Er stond nog wat thee en zelfs koffie van maandag, maar ook die berg ganzeneieren die Ab voor me had meegebracht. Dus maar stevig aan het werk; splitsen om de dooiers apart in te vriezen en een deel als struif. Ging eigenlijk best vlot; meer dan de helft van al die eieren is inmiddels verwerkt en ligt in de vriezer te wachten.
Van een ganzenei maakte ik een omelet met wat room, zout en peper en at dat op de laatste bruine boterham die er nog lag. Smaakte me prima. Direct ook maar een brood aangezet en gebakken. Dat vind ik ook zo heerlijk, met voedsel bezig te zijn en daarna lekker op bed lezen! Tussendoor nog even met Mariska ge-appt.

Pilates

Wat een hagel!

 Dinsdagmorgen is voor Roos vaste prik om Pilates te doen. Boven de garage heeft ze een ruimte helemaal daarvoor ingericht. Tal van hulpmiddelen als gewichtjes, matjes, elastieken e.d. heeft ze daarvoor aangeschaft. Aangezien ik de laatste tijd vaak met een stijve rug uit bed kom wilde ik ook wel weer Pilates gaan doen; in de tijd bij Sportcity deed ik dat heel regelmatig, maar sinds Roos is verhuisd en vervolgens Sportcity was gesloten heb ik mijn lidmaatschap opgezegd; mijn beweging krijg ik wel met wandelen, maar ja, dan doet de rug niet echt mee, althans wordt er niet echt soepel van.
En zo lag ik vanmorgen te bibberen op de onverwarmde "sportkamer" zoals we die ruimte inmiddels noemen. Dat bibberen was snel over, want de oefeningen zorgen voor de nodige warmteontwikkeling. Roos heeft de oefeningen goed in het snotje en achter elkaar worden de verschillende spiergroepen aangepakt. Het was voor mij regelmatig te zwaar en ik vreesde dan ook vooral spierpijn op te zullen lopen in de buikspieren en rugspieren. Zou me uiteindelijk meevallen.
Na afloop lekker onder de douche en nog een paar hoofdstukjes uit Habakuk doorgenomen. Na de koffie en heerlijk wat napraten besloot ik om een Heinootje te gaan lopen, oftewel met de trein naar Heino en dan terug lopen. Het was buitengewoon wisselvallig weer; de zon scheen af en toe, maar ook harde stormachtige windvlagen die de vooraankondiging vormden van hagelbuien; gelukkig word je daar niet nat van! Het had wel wat. Op zeker moment was het windstil, maar ook geluidsstil; ik moest daar even van genieten en heb enkele minuten gewoon gestaan en me gerealiseerd wat Overijssel toch een fijne, rustige provincie is en wat Roos er goed aan heeft gedaan om hier neer te strijken.
Uiteindelijk kwam ik behoorlijk moe weer in Wijhe en fietste ik terug. Roos had een lekker avondmaaltje met speciaal voor mij grauwe erwten en daarbij gebakken zalm. 
Door de Pilates en de wandeling was ik zo moe dat ik me niet eens meer kon herinneren dat ik in bed ben geklommen. Geslapen als een roos naast mijn Roos.

Voor de tweede keer?!

 Het was nog vroeg, de zon was nog niet echt op, het waaide; in de keuken hoorde ik het gezang van een merel; ik deed de keukendeur open en hoorde tal van natuurgeluiden; de merel, een koerende duif, een vink in de verte en dat tegen de achtergrond van de wind die ruiste in de takken. Ik bleef geruime tijd staan luisteren; heerlijk zo vroeg, die stilte en nog geen auto's vanwege het vroege uur. Er stond nog wat thee van gisteren; ik warmde een beker thee op in de magnetron.
Eerst maar eens een ganzeneitje gekookt; 6 minuten, schatte ik zo nadat het water kookte; was correct. Die schaal is zo keihard dat ik het hoedje er maar met moeite af kreeg; het wit van het ei was veel harder dan van een kippenei; de dooier was steviger, maar heel goed binnen te houden met een beetje zout. Het zal een hele klus worden om al die eieren te verwerken. Maar moedig ben ik begonnen met een eerste spektaart. Moet er wel weer een beetje in komen, want je moet toch anders omgaan met ganzeneieren dan met kippeneieren; die laatste zijn gewoon veel wateriger. Wil je wat met ganzeneieren dan moet je die een beetje verdunnen met room bijvoorbeeld en voor de spektaart moet je niet louter dooiers gebruiken, maar het hele struif. Voor vla natuurlijk wel de pure dooiers.
Ik zette een pot koffie, maar toen ik wilde inschenken zag ik dat ik opnieuw had vergeten om koffie in het filter te doen; dat was nu al de tweede keer binnen een paar maanden. Ik vrees dat ik nu toch wel echt oud begin te worden.
En nu eindelijk ben ik aan de filosofische roman "Zen en de kunst van het motoronderhoud" begonnen; een cultboek uit de zeventiger jaren; moet het escht een keer lezen. In zo'n buitenboekenbiebje stond een exemplaar dat ik enkele weken geleden maar heb meegenomen. Was er al een paar keer in begonnen, een aanloop genomen, maar nu heeft het me te pakken. Best wel moeilijk om de aandacht erbij te houden; ik ervaar het als lastig begrijpbaar wat nu de boodschap van de filosofie is, maar het spreekt me wel aan merkwaardig genoeg.
Roos en ik zouden vandaag van Mooi Veluwe naar de Zwarte Boer gaan wandelen, de track die ik afgelopen vrijdag heb gelopen; helaas is het weer niet echt geschikt om te wandelen, althans dat vinden wij. Zojuist zag ik het merkwaardige fenomeen van een sneeuwbui in de felle zon; was snel over.

De paashaas

Ab als paashaas met een zak eitjes

 Het belletje dat de thee was getrokken ging: "dan komt Ab eraan!", associeerde ik. Strijk en zet, wanneer Ab aanbelt, dan gaat het belletje van de thee, maar nu was ik hem iets voor. Via het balkon zag ik hem aankomen met een enorme zak ganzeneieren voor mij. Echt iets dat bij de Pasen hoort; de aankondiging van het voorjaar, gevierd met eieren en paasvuren en inmiddels getransformeerd tot een christelijke feestdag. Het zal een hele klus worden om al die eieren te verwerken. Ab vertelde mij dat het vrijwel zeker allemaal onbebroede eieren zijn; des te beter. Goed voor vla, spektaart en pannenkoeken. Het eerste eitje eet ik rauw geklutst met een beetje suiker; die landelijke smaak van een ganzenei bevalt me ieder jaar goed.
Bij een kop thee bespraken we de afgelopen weken; wat een gedoe in de politiek en wat een gedoe met Corona. Maar al snel gingen we op weg naar de Veluwe, naar Gortel, een plek waar Ab in zijn jeugdjaren vaak geweest is; de Veluwe kent hij als zijn broekzak. 
De auto op een parkeerplek, Komoot gestart en daar gingen we op weg. Op een ANWB paddenstoel zag ik dat we in de buurt van Vierhouten aan de wandel waren; dat is per OV goed bereikbaar!

Prachtig vennetje

Ik was onder de indruk van de omgeving hier; fraaie bossen, heide en vooral een prachtig vennetje dat Ab herkende van vroeger. Terwijl we daar zaten kreeg ik WhatsApp berichtjes van Asbjörn: "daar gaat je vibrator weer!", plaagde Ab grijnzend. 
Na een 15 km waren we weer terug bij de auto en gingen we via Gortel terug naar de Bilt; Ab toonde me een paar plekken, o.a. de plek waar zijn vader had gewerkt; daardoor is de familie destijds van Vlaardingen naar Apeldoorn verhuisd.
Ook deze keer bleef Ab niet eten en reed direct terug naar Edam. Was weer een gezellig wandeldaggie geweest.

Mijn eerste Matthäus passion

 "Ach kind", riep mijn moeder uit, "daar komt geen eind aan!", zo werd deze beroemde muziek van Johann Sebastian Bach door mijn toen nog jonge moeder afgedaan. Ooit in haar jonge jaren had ze kennelijk dit inderdaad erg lange muzikale wonder aan moeten horen: "dan denk je dat ze klaar zijn en dan begint het opnieuw", zo werden de wereldberoemde aria's beschreven. Kortom, de Mathäus Passion van Bach werd mij stevig tegen gemaakt. Ik had hem dan ook nog nooit gehoord toen mijn goede vriend Dick mij uitnodigde voor een uitvoering in Utrecht, in Vredenburg.
Dick had in de voorafgaande jaren mijn muzikale kennis en smaak al enorm uitgerekt; kende ik niet veel meer dan Chopin, daar leerde Dick mij zowel moderner muziek als Mahler, Debussy en Ravel kennen maar ook oudere muziek. Van huis uit kende ik Beethovens' vijfde piano concert en het viool concert en had ik door toedoen van de muziek leraar van de middelbare school ook wat van het lied gehoord, al ging dat niet verder dan de beroemde bariton Dietrich Fisher Dieskau met "der Erlkönig". Van Bach kende ik de tweestemmige variationen, waarmee ik zelfs een prijs had gewonnen bij de culturele avond van de middelbare school met een piano uitvoering. Dat was wel zo'n beetje mijn muzikale ervaring. Eén ding moet ik toevoegen; tijdens een manifestatie van school hoorde ik een melodie die er heel diep in ging en die ik nooit meer heb vergeten; gehoord op hobo en zelf jaren gespeeld op de piano; het bleek de melodie van BWV 147, Jesu meine Freude, te zijn. Ook Maarten 't Hart beschrijft zijn eerste kennismaking met deze onwaarschijnlijke melodielijn als er diep in hakkend.
Maar goed, mijn eerste kennismaking daar in Vredenburg; wat stond mij te wachten. Terwijl ik dit schrijf krijg ik nog kippenvel; die eerste baslijn, als een hartslag. Het werd ook zo prachtig uitgevoerd. Ik kon geen adem meer halen, zo prachtig. Al die aria's, de een nog mooier dan de ander. Het paasverhaal deed mij niet zo veel, maar die muziek. Ik kreeg ook geen zere kont, waarvoor mijn oude moeder me had gewaarschuwd en het duurde me ook zeker niet te lang. Ik was diep onder de indruk van deze prachtige muziek en heb die vervolgens - toen nog met een walkman - al wandelend tientallen keren beluisterd.
Op een gedenkwaardige dag lag hoorde ik van een vriendin van ons dat er een mogelijkheid bestond om zelf mee te zingen in de Matthäus, bij de antroposofen. Heb ik gedaan, maandenlang oefenen en studeren. Dat vervulde direct een wens van me namelijk de zoektocht naar een tweede instrument. Ik was de piano een beetje zat aan het worden en wilde wel eens iets anders; vanaf dat moment is dat het zingen geworden. Ik begeleidde niet alleen Roos meer bij het zingen, maar ging zelf ook zingen, allereerst in het koor bij de Matthäus en later in verschillende andere koren.
Dat is wel een belevenis hoor, met een groot koor en bij de uitvoering met een orkest erbij die prachtige muziek mogen zingen. Die uitvoeringen! Jaren later heb ik nog eens een Matthäus gezongen bij een koor uit Amersfoort onder leiding van Bas Ramselaar.
Met Roos ben ik een keer naar een uitvoering in de kerk van Naarden geweest; ze had daarvoor tot mijn grote verbazing kaarten weten te bemachtigen. Tja, wat heet bijwonen?! we zaten in een gangetje met een beeldschermpje van niks en via de gang ook geluid van niks. We hebben ons dan ook beperkt tot de eerste helft en het bekijken van de politici die acte de présence geven bij deze nationale uitvoering. Ik zie nog het plechtige gezicht van Annemarie Jorritsma, toen ze in die pauze door de allée liep met een enorme hoed op en vooral ernstig kijkend. Wij zijn naar huis gegaan. Mijn laatste Matthäus was bij een uitvoering in het concertgebouw o.l.v. de door mij best bewonderde Jan Pieter Leusink - althans met zijn eerste volledige Kantate uitvoeringen bij het Kruidvat - maar met een piepklein koor. Ook toen zijn we na de eerste helft weg gegaan; ik vond het beneden peil; als een opgewonden kwajongen sprong hij heen en weer voor koor en orkest terwijl de koorpartijen gewoon niet over kwamen. Ik vond het niks.
Ik heb deze Passion zo vaak gehoord; hij zit volledig in mijn hoofd; ik kan zelfs zonder uitvoering van die muziek genieten en ben Bach bijzonder dankbaar als ik die prachtige klanken weer hoor, al is het in mijn eigen hoofd gegenereerd.

PS Ik heb deze blog geschreven naar aanleiding van een artikel in de Trouw waarbij werd stil gestaan bij de eerste keer dat je de Matthäus Passion hoort. Moest ik even over peinzen en neerschrijven.

Terug naar Surabaya

Stam met ronderzwammen

 Na ons gezamenlijke ontbijtje vertrok ik naar het station, op weg naar Putten en daar met de bus naar de halte Mooi Veluwe, bij het zo genoemde hotel voor een wandeling naar Leuvenum. Handig eindpunt omdat ik zo langzamerhand precies weet hoe laat de bussen daar komen om terug naar de trein te gaan. Roos had op fenomenale wijze een track voor mij geconstrueerd op mijn geringe aanwijzingen van beginhalte, eindhalte en de ongeveer 15 km die ik wilde lopen. Ik ging welgemoed op weg en liep door de verschillende bossen, Sprielderbos en Speulderwoud geloof ik. Het was verrukkelijk stil; geen auto's, geen vliegtuigen, geen medewandelaars. Ik complimenteerde Roos via Whats-App met de track die ze had gemaakt. Ik maakte een paar foto's, onder andere van een omgevallen beuk met daarop tal van tonderzwammen. Daar ging m'n telefoon weer; het was een bericht van Martijn en Margot; zij gaan vandaag terug naar hun huis in Surabaya; nu gezellig met z'n drietjes, met de pas geboren Emily. Een leuke foto van het drietal op Schiphol, klaar voor vertrek. Morgenochtend zijn ze weer thuis maar moeten dan nog 5 dagen in quarantaine, u weet wel waarom lezer?! Die maatregelen rond dat rot virus blijven ons maar teisteren; wanneer is dat nou eens afgelopen?

Op weg naar huis met z'n drietjes

Ik had al de hele tijd lopen denken aan hun vertrek, het was bijna 11.00 uur, de geplande vertrektijd. Wat een reis.
Ondertussen liep ik natuurlijk verder en raakte inderdaad onder de indruk van wat ROos had geconstrueerd. Over een enorm heideterrein, dat me enigszins bekend voorkwam; een grote weg in de verte. En na enkele kilometers, inderdaad herkende ik dit stuk; maakt wellicht deel uit van het voormalige Zuiderzeepad, want ook verder liep Roos' track over de wit-rood gemarkeerde route; dat was precies wat ik hoopte want dat voert langs een wonderschoon deel van de Hierdense beek en inderdaad, daat was het geval. Ik schoot dan ook een foto naar Roos om haar mee te laten genieten. Ze besloot direct dat we volgende week deze route samen gaan lopen. Ik kwam bij kasteel Staverden; daar kun je eventueel ook opstappen op bus 106 naar Harderwijk, maar ik liep uiteraard door naar Leuvenum. Ik kwam nog bij een bruggetje waar een niet nader toegelichte jeugd herinnering me deed glimlachen; daar stonden de twee zonen, nog kleine jongens samen in de beek te pissen. Ik zag op m'n horloge dat ik flink moest doorlopen om de bus te halen, maar mijn OV-engel zorgde voor een zgn. service halte waar ik slechts m'n hand hoefde op te steken om de bus te doen stoppen. En zo was ik weer bijzonder vlot thuis. 
Boerenkool gemaakt en lekker gegeten.

Geen 1 april grap

 

Kleinzoon Joris is deze gedenkwaardige dag 1 jaar geworden. Het is ook echt zijn dag, want hij is echt een olijk joch; goedlachs en - voor zover dat kan op die leeftijd - gevoel voor humor, zoals dat bij iemand moet passen die op 1 april jarig is. Roos en ik worden met video's en foto's van Moeder Jessica en vader Peter goed op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen van het manneke. Zo was er een ontzettend leuke lach-video waarop hij telkens iets in z'n mond wilde doen en dat Jessica er dan "nee, nee" roepend uit haalde; hij schaterde het telkens weer uit. Ook een video aan tafel, waarop hij oreerde of hij tafel-praeses was. Jessica had voor de gelegenheid een opa's en oma's groeps-app gemaakt waarop we met verjaardagsfoto's werden verwend. Die moderne kinderen komen om in de opa's en oma's tegenwoordig.

Verder was dit bepaald geen vrolijke dag. Nog geen maand na de verkiezingen waarin premier Rutte en zijn VVD een klinkende overwinning haalden moest vandaag de onwaarschijnlijke déconfiture plaats vinden binnen ons politiek systeem. Alle retorische trucs werden door onze premier ingezet om zijn rol in het schandelijk proces van de eerste verkenning te maskeren: zogenaamd vergeten. Eén van de beste, zo niet gewoon de meest alerte onder de kamerleden is op schandelijke wijze besproken in het proces dat bedoeld was om een werkbare regeringscoalitie tot stand te brengen. Door een uiterst merkwaardige samenloop van omstandigheden aan het licht gekomen. Ik heb geen televisie, maar heb met mijn smartphone de moeite genomen om een deel van het debat te volgen. Naar ik later vernam heeft de zitting tot ver na middernacht geduurd en is geëindigd met een motie van afkeuring; een motie van wantrouwen was niet haalbaar omdat de verleden coalitie-genoten tegen stemden.
Ik kan er niets aan doen maar naarmate ik er meer over nadenk zie ik een akelige gelijkenis met alles rondom Trump; onwaarheden verkondigen, maar ook een politiek blok dat de macht heeft om de persoon in kwestie te vrijwaren van de afgang en dat ook doet. Ik begrijp niet hoe onze politiek, waarvan toch wel doekjes werden open gedaan in het debat, waarbij pet af voor Lilian Marijnissen en Esther Ouwehand met name, maar vooral ook Jesse Klaver die de historie van het regelmatig geheugenverlies van de premier in herinnering bracht. Hier is duidelijk sprake van de arrogantie van de macht en ontzettend geklungel. Het zou goed zijn als we de klok terug zetten en gewoon weer de koning het initiatief verlenen om te onderzoeken welke coalitie denkbaar is; de koning - denk nog maar aan koningin Beatrix - staat onvoorwaardelijk boven de partijen. Om dat proces door leden van de kamer te laten doen is kennelijk vragen om problemen. Verder zou onze premier Rutte toch echt eieren voor z'n geld moeten kiezen en aftreden en zeker niet een nieuw kabinet gaan vormen. Wat zullen ze weer verbaasd staan te kijken in Denemarken.
Bij mijn overpeinzingen moest ik ook denken aan dat prominente portret van Thorbecke, de grote staatsman die rond 1848, het Europees revolutiejaar onze nog heden vigerende constitutie tot stand heeft gebracht ondanks krachtige tegenwerking van Koning Willem III, ook wel koning gorilla genoemd; dat portret staat steeds naar de TV camera gericht wanneer de premier "ons" vanuit "het torentje" toespreekt over de Corona maatregelen. Deze integere staatsman - Thorbecke dus - zou zich in z'n graf omkeren als hij het huidige machtsspelletje kon zien. Pikant is dat Rutte hem beschouwt als zijn voorbeeld?!