Joris op bezoek

Opa voert kleinzoon stukjes mango

Was alweer een tijd geleden dat ik hier op de flat kleinkinderen op bezoek had maar vandaag was het weer zo ver. Joris kwam en nam voor de gelegenheid zijn vader Peter en moeder Jessica maar mee: "leuk voor m'n ouwelui", zal hij gedacht hebben. De kleine guit is allerminst verlegen. We hebben hem misschien drie keer eerder meegemaakt, maar meneer had er geen enkel bezwaar tegen dat ik hem direct overnam en mee naar binnen nam; een heerlijk mannetje. Arja, toch wel aan kinderen gewend was ook verbaasd dat hij zo makkelijk was met relatief onbekenden. 
We gingen aan de appeltaart die ik vanmorgen vroeg had afgebakken; viel uiteraard in de smaak, lekker met walnootjes erin. We brachten de ochtend verder al thee- en koffie leutend door en hadden groot plezier om het kereltje dat vrolijk door de flat kroop, vol aandacht voor détails als de inhoud van mijn rariteitenkabinet. Verder liet hij het aangevoerde lekkers smaken.
Vervolgens gingen we op verzoek van Jessica aan de wandel in het bekende bos. De kleine Joris op de buik van Peter; al snel viel hij in slaap.
's-Middags moest hij nog een dutje doen; daartoe had ik al een kampeerbedje naar boven gesleept, maar daar had meneer toch bij nader inzien niet zo'n zin in. 
Vervolgens gingen we aan de maaltijd. Ik had gulyas gemaakt en rijstebrij (magisch voedsel voor intimi) als nagerecht. We lieten het ons goed smaken.
Nog even nagepraat en toen gingen ze weer, ons met de afwas latend har har. Helaas ook met het kampeerbedje waarvan ik geen idee heb hoe dat weer uit elkaar moet worden gehaald.
Wij waren door alle drukte zo moe dat we al om 10.00 uur de luikjes gingen sluiten na een heerlijke dag! 

Een vrij onbekend stukje veluwe

 

Roos op de pont

Bij Roos vandaan kun je ook de Veluwe bereiken, namelijk door eerst de pont te nemen en dat deden wij vandaag. Een rustig Gelders landschap, leek wel Overijssel, zo rustig was het daar. Via Wapenveld richting Veluwe dat we als een oprijzend stuk bos in de verte zagen liggen. Onderweg hebben we uitgebreid gesproken met een alleraardigste meneer die zijn eenzaamheid, mede ten gevolge van de Corona ellende aan ons kenbaar maakte, maar ook hoe het dorpsleven zijns inziens in de laatste decennia veranderd zou zijn. Hij was niet erg optimistisch helaas.
De Veluwe kwam al dichterbij en uiteindelijk bereikten we die op geleide van de track die Roos op onnavolgbare wijze in Komoot had gedefinieerd. We liepen via die track richting Wezep, een bijzonder fraai stuk Veluwe moesten we constateren en erg rustig voor wat betreft andere wandelaars en fietsers. Tot onze voldoening liepen we zonder overmatige vermoeidheid 18 km deze dag. 
In Wezep namen we de trein naar Bilthoven. Thuis gekomen in de flat verzorgde ik een uitgebreide maaltijd met snijbonen en gebakken uien en vla als nagerecht. 

Moest echt even in de zon zitten

Het is niet te geloven wat een omslag het weer heeft gemaakt. Het is gewoon een beetje zomer geworden terwijl het vorige week nog volop winter was. Ik heb daar gisteren heerlijk gebruik van gemaakt door een wandeling in het Limburgse te maken; daarvan moest ik vandaag wel een beetje bijkomen; even een dagje rust. Maar natuurlijk wel even naar de markt en het nodige aan ingrediënten gekocht om aan mijn mijn rauwkostbehoefte te voldoen en natuurlijk een stuk geitenkaas bij Bartho, beter bekend als "de sik". Had ik eigenlijk met Roos afgesproken om 's-middags al naar Wijhe te komen daar kon ik dat niet opbrengen met die heerlijk volop schijnende zon. Natuurlijk stemde zij in met de verandering en kon ik met een boek en met muziek op de koptelefoon volop van de zon genieten op mijn balkonnetje. Zo tegen half zes ging ik alsnog op weg naar Wijhe. Roos had een lekker reebiefstukje voor me dat ik mij prima liet smaken.

Twee vervoersbewijzen op de chip

Stiltegebied

 Had ik mij voorgenomen om vanmorgen vroeg de bus te nemen, de bus van 6.01 uur, daar kon ik door de voorpret vanaf de eerste sanitaire stop om 2.00 uur de slaap al niet meer voortzetten. Het schitterende boek "Lab Girl", van Hope Jaren ten spijt. Nou ja, beetje draaien en om 4.00 uur maar even wat ontbijten met thee en gortepap heb ik het vertrek schema maar wat aangepast. De beste en vroegste aansluiting naar Mheer, Zuid Limburg, waar ik mijn voorgenomen wandeling in Zuid Limburg wilde beginnen was met de trein uit Bilthoven van 6.13 uur. Ik had alle tijd door mijn insomnia en las nog wat totdat de kriebels mij noopten om er vandoor te gaan. Aangekomen bij het station hoorde ik tot mijn verbazing al treinen vertrekken; was ik dan later dan ik dacht?! Ik keek op mijn horloge en het was zelfs nog voor zessen. Het was geen vertrokken trein, maar een trein die op weg was naar eerste opstelling op station Utrecht denk ik, want even later kwam de eerste trein naar Utrecht, 5.59, ik was dus wel erg vroeg?!
De rit naar Maastricht werd sterk bekort door dat schitterende boek van Hope Jaren. Om 9.15 uur stapte ik uit in Mheer, het plaatsje dat ik mij nog heel goed herinner van mijn bezoek alhier met Anneke op onze eerste vakantie rond kerstmis 1979/1980 in een appartementje in Vroelen; telkens kwamen we door Mheer met z'n diepe afdaling. Die nam ik nu ook en via de Papenweg richting Noorbeek. Heerlijk om hier weer te zijn. Eenmaal buiten de bebouwde kom was tot mijn opluchting een keurig herentoilet. Het laatste stuk naar Noorbeek loopt door een sprookjesachtig stuk Limburg; uitzicht op Noorbeek, mooie heggen echt heel fraai. Vanaf Noorbeek door Vroelen richting Slenaken, het pareltje van Zuid Limburg. Daar spraken mijn grootouders altijd met liefde over. Ik kwam ook langs het bankje waarvan ik tot mijn verbeelding vanaf de eerste keer dat ik het ontdekte het gevoel had dat mijn grootouders daarop hebben gezeten en uitgekeken naar dat popperige dorpje beneden in het dal met het kleine kerkje.
Daar kwam ik natuurlijk ook weer langs en dan een wat vervelend stuk langs de drukke provinciale weg; ik liep langs de geel-rood gemarkeerde mergelpad wandelroute. Het stuk door het bovenste bos had ik naar ik weet niet eerder gelopen. Ergens liep ik verkeerd maar met behulp van Komoot en het boekje kwam ik weer goed uit. Inmiddels had ik mijn lange winterbroek gewisseld voor de meegenomen korte broek; het was zo warm geworden inmiddels. In het bovenste bos vond ik een plekje, in een komvormig stuk van het bos waar het opvallend stil was; gefrappeerd door deze heerlijke sensatie heb ik enkele minuten staan genieten van een stilte die heel zacht werd begeleid door het zachte gehak van een boomklever, een vink in de verte maar verder geen menselijk geluid. Het leek wel een oerwoud dit kleine stukje. Weer verder gelopen en daar kwam in de verte Epen in zicht. Daar nam ik de bus naar Maastricht. Het bleek dat de Intercity door een gaslek in Bunde niet kon rijden. Dus, op aanraden van een NS medewerker weer omgecat naar Arriva en met de trein via Valkenburg naar Heerlen, daar heb ik het NS abonnement maar aangesproken door ook bij NS in te checken binnen het DalVrij abo. Verder overigens geen controle gehad onderweg en in Bilthoven kon ik rustig uitchecken. Het werkte kennelijk; twee electronische kaartjes op 1 chipkaart.
Aangekomen bij de flat ontmoette ik Hisso, hij kwam 's-avonds op uitnodiging langs om een glas wijn met macadamia noten te nuttigen. Daarna ben ik als een os, volledig uitgewoond in slaap gevallen. Ook na de eerste sanitaire stop om 2 uur heb ik lekker doorgeslapen! 

Tijd voor een theepauze

Op het balkon in de zon

 Ik zou donderdag naar Marjorie gaan om ff lekker bij te praten; dat hebben we gedurende haar herstelperiode regelmatig gedaan en nu ze werkt is dat erbij ingeschoten; niet alleen dat, maar ook dat verdomde rotvirus doet mij zeer terughoudend zijn om haar te bezoeken. Maar nu had zij de donderdag eigenlijk geen tijd voor mij omdat ze iets van haar werk moest inhalen. Maar in mijn vriezer stonden inmiddels twee bakjes met haar favoriete voedsel: boerenkool. EN daarvan wilde ik haar toch wel een exemplaar overhandigen. Dus bood ik aan om vandaag heel even, als een Post.nl pakjesleverancier aan te bellen en te overhandigen. Ze antwoordde dat er dan best een kopje thee af zou kunnen. 
Zo even na de middag nam ik bus 31 naar het UMC en vanaf daar liep ik naar Lunetten waar Hugo en Marjorie wonen. Ik belde aan en was inderdaad van plan om direct weer terug te wandelen. Maar ze zat juist lekker even op het balkon van een kopje thee te genieten en dus namen we een kwartiertje plaats op het balkon in de zon. Heerlijk. Kat "Schnitzel" in een tuigje zodat hij onder controle gehouden kon worden; hij, of inmiddels beter gezegd, het (hij is inmiddels "geholpen") had het druk met alles dat ook maar enigszins bewoog; leuk jong beest. 
Ik ging terug met de trein en liep door het Houdringhebos naar de flat. Intussen nam ik mij voor om morgen, dan wordt er een ongewoon mooie warme februaridag verwacht naar Zuid Limburg te gaan voor een stevige wandeling van Mheer naar Epen. 

Naar het Solse gat

 

Roos is helemaal los op het ontwerpen van wandeltracks in het onvolprezen Komoot, de wandelApp die wij iedere wandeling gebruiken al was het maar om niet te verdwalen of de auto terug te vinden. Zo heeft ze voor vandaag de wandeling van Putten naar Ermelo ontworpen. Deze gaat lopen via het Solse gat!
Aangekomen in Putten moest ik toch echt even vaststellen waar de bus naar Ede-Wageningen allemaal stopt op de Veluwe en dat liegt er niet om; Garderen en Stroe zijn de voor wandelaars beste uitgangspunten. Deze bus sluit precies aan op de stoptrein uit Bilthoven van 9.00 uur, dus is het mij onduidelijk waarom ik deze bus nog nooit heb genomen; ik moet echt een keer in Stroe beginnen!
Maar nu namen we de track van Roos en liepen die keurig af, dat wil zeggen Roos nam Komoot ter hand met haar track en we lieten het onderweg ook zeker van het landschap afhangen of we fraaiere paden zagen die we op basis van voortschrijdend wandelzicht als alternatief aanvoerden. Voor mijn gevoel kwamen we nogal plotseling bij het grote gat, het Solse gat. De picknick tafel stond uitnodigend op ons te wachten en het was tijd voor de lunch. In het gat zelf was een jong gezin zich actief aan het vermaken. We spraken hen aan toen ze ons passeerden waarop de moeder van het gezin opmerkte dat het nu weer rustig zou worden zonder hun "herrie". Natuurlijk ontkende ik hun zelf benoemde overlast juist als gezellig om die kinderen lekker bezig te zien; het was inderdaad verder een volledig verlaten omgeving net als de wandeling die we tot dan toe hadden gemaakt; er was niemand?!
Toen we uitgegeten waren en weer verder liepen kwamen we het gezin opnieuw tegen en kwamen we uitgebreid met elkaar in gesprek. De kinderen trokken aan de ouders om verder te gaan, maar ja, dan komt mijn "opa-zijn" direct op stoom en liep ik naar het daarvoor opgestelde informatiebord en begon de kinderen te vertellen wat er zoal over het Solse gat te vertellen was, aan de hand van de mythe die voor volwassenen op het bord stond beschreven. Dat vonden ze leuk. Ondertussen was Roos met de ouders in gesprek over mogelijkheden alhier, zoals de Leuvenumse beek van Staverden naar de Zwarte Boer. Inmiddels wist ze hun namen: Ralph en Annet. De volgende dag meldde Ralph dat ze die wandeling inderdaad gemaakt hadden met de kinderen! 

Onze vrienden in Zeist

 We hadden het plan opgevat om vandaag eens te kijken of onze vrienden Tjeerd en Bea ons vandaag zouden kunnen ontvangen op de thee. En inderdaad schikte dat hen; duidelijk enthousiast in deze tijd van sociale isolatie door de overheidsmaatregelen vanwege de virale rampspoed die ons volk bedreigt.
En als je dan weer bij elkaar zit worden de onderwerpen op bijna analytische wijze een voor een ontleed, toegelicht en diep geïnteresseerd in elkaars wederwaardigheden doorgenomen. Dat is het leuke van een bezoek aan hen.
Ik was vooral gefrappeerd door de ernst en serieuze aanpak van een project van Bea waarbij een hoeveelheid materiaal dat zij tot haar beschikking had en met anderen samen gemaakt en vele jaren ervaring, een schimmentheater, werd "gedigitaliseerd" teneinde het voor de toekomst veilig te stellen en ook voor derden bruikbaar te maken. Daar was ik behoorlijk van onder de indruk. Dat is iets dat mij ten ene male ontbeert; ik heb geen enkele drive om mij actief op te stellen aangaande materialiseren van wat dan ook. Heb ik wel gehad hoor, maar de tijd heeft mij dat doen relativeren en nu "geloof ik het wel".
Anderzijds heb ik wel degelijk de neiging om over "vroegig" te praten en leg ik dat ook vast in de vorm van blogs; mijn bijgedachte is dan altijd wel: "waarvoor doe ikdat, want niemand is erin geïnteresseerd". Echter, ik heb inmiddels ontdekt dat Asbjörn daar wel degelijk in geïnteresseerd is; daar moet ik ook wat mee.
Zo zie je dat deze ontzettend gezellige middag bij onze vrienden in Zeist mij wellicht hebben beïnvloed, c.q. geactiveerd.

In de zon, op het balkon

Droge beek met heer

 Wat een onverwacht schitterend voorjaarsweer; kon je vorige week nog schaatsen en lag er sneeuw in de straten, daar is het nu gewoon lekker in het zonnetje. Ik zat al vroeg even op m'n balkon van de stilte en de zon te genieten. Op de uitkijk voor Ab, want we gaan vandaag een wandeling maken op de Veluwe. Gelukkig lag het boekje met wandelingen nog hier in de Bilt en niet bij Roos in Wijhe, want Ab had duidelijk gemaakt dat ìk voor vandaag de bestemming en de wandeling zou vaststellen; hij rijdt, ik zorg voor thee en de wandeling. Ik wilde graag een al eerder gemaakte wandeling bij Renkum langs de Bosbeek doen; prachtig stukje NL.
In de verte hoorde ik de eerste motoren al kabaal maken in de verte; waarom die krengen altijd zo duidelijk moeten maken dat ze er zijn hangt kennelijk samen met aanwezigheidsdrang bij de berijders want deze fraaie stukjes mechaniek worden door de fabriek afgeleverd met knalpijpen zoals ook een auto die bezit. Het zal ook vast samen hangen met de leeftijd van de berijder, want ik herinner me vanuit de uithoeken van mijn geheugen toch ook wel iets van "lekker gevoel" als mij oude Berini kabaal maakte en dan deed ik net of deze versnellingsloze "brommer" daar toch over beschikte door al kabaal makend met de koppeling te spelen. Hoort kennelijk bij het jongensgevoel har har.
Daar kwam Ab al aangetuft; terwijl hij zijn schoenen verwisselde schonk ik de inmiddels getrokken thee alvast in. Hij kwam binnen en synchroon zetten wij beiden de praatknop op "aan". Het is ongelooflijk hoe wij iedere keer weer een hele dag vol lopen te praten over van alles en nog niks; zo genoeglijk!
Op naar Renkum; Ab vond het gelukkig ook een goed idee. We moesten tot onze spijt vaststellen dat het waterpeil, ondanks de best natte winter bijzonder laag was; in de hogere beekstromen lagen slechts dorre bladeren; van water geen spoor.
Het was weer een genoeglijk dagje zo samen aan de wandel. Ab bracht mij terug naar de flat. Roos was er nog niet; zij zou vanavond komen eten; verse spinazie die ik gisteren bij Westeneng had gekocht! Ik bereidde alles maar voor; had geen idee waar ze uithing; wellicht bij Douwe. En inderdaad, ook Roos had een heerlijke dag gehad en was bij haar oudste zoon op bezoek geweest en had heerlijk bijgepraat. 

Ik loop wel erg achter

Fruitkwekerij Westeneng, Bunnik

 Dat gebeurt me toch niet vaak dat ik een week achter loop met het schrijven van m'n bloggies. Terwijl ik me net stond te scheren bedacht ik mij dat ik eerst maar eens bloggies moest gaan schrijven voordat ik de deur uitga voor de markt, want ja ja, terwijl ik dit schrijf zijn we bijna een week verder.
Maar ik weet nog precies wat ik deze zaterdag heb gedaan hoor lezer! Het was na een voor mijn doen behoorlijk drukke week, die gisteren was afgerond met een heerlijk bezoek aan Arja met haar kinderschare. Daardoor had ik wel de vrijdagmarkt gemist en dus geen fruit in kunnen kopen bij "Johan", de marktkoopman in de Bilt waar ik tegenwoordig mijn fruit koop. Mijn voorkeur om op de markt zo veel mogelijk in te slaan komt door die verrekte "maatregelen" met dat mondkapje; ik vind het vreselijk dat ik dat ding in de winkels moet opdoen en dus vermijd ik dat zo veel mogelijk. Op de markt hoeft dat kennelijk niet?!
Was ik daarom van plan om dan toch maar inkopen te doen bij "de Koopman", een uitstekende groente- en fruitwinkel, daar bedacht ik mij een tweede voorkeur; het kopen bij de producent! En dat is in dit geval de firma Westeneng bij Bunnik, die is alleen op de zaterdag open voor groente en fruit. Zo gezegd, zo gedaan en op de fiets in het prachtige voorjaarsweer naar Westeneng; was ik heel lang niet geweest; was eigenlijk helemaal weggezakt. Ik herkende de baas van het spul, inmiddels een stuk ouder geworden, maar vanwege zijn kenmerkende manier van praten direct herkenbaar. Leuk om hier weer inkopen te doen!

Arja's vijftal

Wat een rijkdom voor een opa

 Naar analogie van Afkes tiental heb ik deze blog haar naam gegeven. Vandaag had ze een "vrije dag" en dat vond ze de juiste dag om haar ouwe vader weer eens te gast te hebben. Heerlijk zo'n dag met de kleintjes. Ik kwam expres vroeg zodat ik ook de jongste, Sam, 10 maanden oud kon zien voordat hij weer een slaapje moest gaan doen. De drie oudsten waren naar school zodat het lekker rustig was en Arja en ik alle gelegenheid hadden om eens goed bij te praten en dat deden we dan ook; een aantal misverstanden die de laatste jaren waren gerezen werden goed doorgesproken tot ons beider opluchting; de atmosfeer was geklaard! We dronken koffie en aten daar een lekker stuk cake bij die Arja nog in de gauwigheid had gebakken: "taart staat in de oven", hield Morris niet op te zeggen; hij lustte wel een stukje cake. Nou, ik ook, smaakte prima.
Ik speelde met de kleine Sam toen Morris op zijn beurt even de oogjes ging sluiten en Arja Evi en Sjoerd van school ging halen. Heerlijk met zo'n kruipertje; hij is lief en goedlachs. Ik maakte een lieve foto van hem die ik later zou verwerken tot mij WhatsApp profielfoto. Arja wist niet goed wat ze vanavond zou gaan eten. Ik had gevraagd of ik kon blijven eten en stelde voor dat ik op pizza's zou trakteren; daar zijn ze allemaal gek op. Dat was makkelijk geregeld en de kinderen verheugden zich erop. Evi en Sjoerd wilden wel een paar kaartspelletjes met mij doen; ingewikkeld, te ingewikkeld voor mij om te volgen, maar desondanks won ik door toeval. Daar kwam ook Gijs thuis, gebracht door zijn andere opa, Loek, vader van Walter en groot Beatle fan. We spraken wat over muziek en natuurlijk over de Beatles; dat tikje dat zo wondergoed past in de muzikale opmaak van het lied: "Blackbird". Volgens Loek had Bachs' wondermooie compositie, bekend als de Bourré hiertoe geïnspireerd. Ik luisterde in m'n hoofd maar kon niet goed vinden hoe dat dan in elkaar zat, maar Loek is altijd goed op de hoogte waar het zijn idolen betreft.
Sjoerd had scherp opgelet of de pizza bezorger al kwam en ja hoor: hilariteit, een grote stapel kartonnen dozen met het lekkers. Werd met een schaar allemaal in stukken geknipt, ja de pizza's zelf dus en die aten we op met de dozen als bord. Ze zaten allemaal zo te smikkelen. Het werd tijd voor mij om weer te vertrekken, maar eerst nog een foto gemaakt van "opa" tussen de vijf kleinkinderen. Walter bracht me weer naar het station en we spraken onderweg over wat er deze dag aan prettigs was voorgevallen. Mijn OV-engel was mij weer ter wille; de Intercity vertrok een minuut nadat ik was ingestapt.

Giethoorn

Roos op het bruggetje in Giethoorn

 Dat was al weer enige tijd geleden dat ik hier was: Giethoorn, dat plaatsje in Overijssel dat wel met Venetië wordt vergeleken?! Beetje overdreven; je kunt het beter bezien in het perspectief van de film van Bert Haanstra: Fanfare, met Johan Kaart. Blijft een schitterend dorp met haar kleine grachten en fraaie bruggetjes; vroeger bevaren met punters. Je kunt in dat oude filmpje van de jaren 50-60 nog zien hoe koeien in zo'n punter worden getransporteerd. 
Vanmorgen vertrokken we naar Steenwijk en daar namen we de bus naar Giethoorn. Roos had op Komoot een track geconstrueerd; 15 kilometer, waarvan de eerste kilometers ons door dit schitterende dorpje voerden. De laatste keer dat ik hier was waren er ongelooflijk veel Aziatische toeristen. Hoe die Giethoorn hebben leren ontdekken is mij een raadsel. Ook Venetië schijnt zich in een enorme Chinese belangstelling te mogen wentelen. Maar nu in Corona tijd was er geen toerist te bekennen; we hadden het rijk alleen. Het doorgaand fietspad was leeg, de bruggetjes onbezet; je kon alles prachtig fotograferen. 
Maar na enkele kilometers was de Giethoornse koek toch echt op en gingen we over op een vrij lange, maar eveneens zeer rustige weg door de Weerribben, het grote, zompige natuurgebied, tegenwoordig weer leefgebied voor otters.
Ook daar kwam een eind aan en toen volgden nog behoorlijk wat saaie kilometers richting Meppel. Daar was onze eigen koek wel zo'n beetje op. Roos had last van haar darmen en ik had het wel een beetje gehad na het voor mij toch wat drukke programma van deze week. We waren blij dat de trein naar Zwolle niet al te lang op zich liet wachten. In Zwolle scheidden zich onze wegen.

Breda Prinsenbeek

Martijn en Margot

 Vanmorgen bijtijds opgestaan; ik had bijzonder onrustig geslapen - waarschijnlijk doordat ik een afspraak had voor vandaag - en ging op weg naar de trein. Lekker door het bos naar het station gelopen. Had - uiteraard?! - een trein eerder dan nodig en haalde daardoor nog een eerdere aansluiting naar den Bosch. Daar moest ik dan ook ruim wachten voor de trein naar station Breda Prinsenbeek, want daar had ik afgesproken met Martijn. Hij is inmiddels al drie weken in het vaderland en dan moet je toch van de gelegenheid gebruik maken om elkaar weer even te spreken. Waar ik had gedacht dat we een wandeling door de stad zouden maken in verband met de Corona maatregelen, gingen we naar hun tijdelijk onderkomen, bij de vader van Margot voor de lunch. Gezellig om hoog zwangere schoondochter ook weer even te zien. Vandaag was de uitgerekende dag, dus veel hoger zwanger zal ze niet worden. Net als vorig jaar met zwangere Arja en Jessica wilde ik graag even met haar op de foto. 
Vervolgens gingen Martijn en ik de omgeving verkennen en een wandelingetje maken. Hij toonde mij de plas waarop hij zondag heerlijk had geschaatst; zijn (klap)schaatsen lagen gelukkig hier en hij had de ongehoorde mazzel dat het deze week zo gevroren had. Ook hij is gek op schaatsen. We spraken vooral over het leven in Indonesië, warm en druk krijg ik de indruk. Ze hebben het daar erg naar hun zin. Straks met z'n drietjes terug naar de gordel van smaragd.

Met m'n zwangere schoondochter
op de foto

Bij thuiskomst verraste Margot ons met heerlijke warme appelflappen van bladerdeeg. Daarna bracht Martijn me naar het station en ging ik met de trein naar Wijhe; een rit van ruim twee uur. Ik was dan ook behoorlijk uitgewoond toen ik bij Roos aan kwam. Even een uurtje uitrusten en lekker hutspot gegeten; dan kun je de wereld weer aan en hebben we de week nog eens doorgenomen. Morgen naar Giethoorn!

Lekker door Amsterdam gelopen

De Westertoren

 vandaag moest ik naar de tandarts; mijn tandarts heeft praktijk in Amsterdam. Marieke, zo heet zij, leeftijdgenoot van mijn oudste dochter deed weer op de van haar bekende zeer zorgvuldige wijze haar werk. Wat is dat vak veranderd en technisch ongehoord verbeterd. Een oude vulling moest worden vervangen. Samenwerking met de assistente; ik lag dat met de mond wijd open en voorzien van een opstelling die van mijn hoektand een keurig operatiegebied maakte. Uiteindelijk voelt het nu alsof het er altijd heeft gezeten; uitstekend werk!
Na afloop ging ik de stad in; van Amsterdam Zuid richting museumgebied en via de van Baerlestraat naar de Overtoom, waar ik de eerste anderhalf jaar van mijn gehuwd bestaan op een tochtige zolderkamer heb gewoond. Gelukkig dat hij tochtig was, want we stookten daar met open vuur; hadden best door koolmonoxide vergiftiging om het leven kunnen komen denk ik achteraf. Dat onze ouders hun instemming hebben gegeven dat we op zo'n primitieve plek gingen wonen begrijp ik nog steeds niet. Kan het hun/hen (wat is goed Roos?) niet meer vragen har har.
Verder gelopen en naar de Kinkerstraat; tussendoor naar de Jan Hanzenstraat waar Lien en ik na die anderhalf jaar heen konden verhuizen dankzij de invloed van mijn vader. Daar hebben we prettig gewoond gedurende een jaar of 5 denk ik. Langs de glas leverancier waar ik destijds glasplaatjes kocht waarmee ik in een verkregen frame een lekvrij (!) aquarium heb gemaakt. Daarin hield ik vissen; Apistogramma Ramirezi staat me nog bij. Verderop het winkeltje waarin in die jaren (1974 o.a.) Jan Jongbloed, de beroemde keeper van het NLs elftal tabaksartikelen verkocht, De ten Kate markt, het voormalig winkeltje van de dierenwinkel Seket, die ik mijn hele bewuste leven heb gekend. Daar kochten Bram en ik onze eerste grasparkieten.
Via de Kinkerstraat naar de Jordaan. Asbjörn appte en ik stuurde deze voormalig Rotterdammer wat foto's uit Amsterdam. Hij durfde mij als Rotterdammer te bekennen dat hij Amsterdam steeds leuker had gevonden. Maar ja, nu woont hij alweer jaren in Londen; ook niet te versmaden.
Uiteindelijk naar CS en terug naar huis. 

In de stal

Direct door naar de zuivelboerderij om melk en boter in te slaan. Ik heb nu drie dochters en Roos waarvoor ik regelmatig die heerlijke boerenboter meeneem. De staldeur stond open; het is lang zo koud niet als vorige week; de deur kan nu wel open staan zonder dat er gevaar is dat alle leidingen bevriezen; de koeien zorgen ervoor dat de stal op temperatuur blijft. Ze hebben zelf helemaal geen last van de kou; als ze het niet meer lekker vinden buiten dan gaan ze gewoon liggen na het melken en verrekken het om op te staan en weer de wei in te gaan. Het rook weer zo lekker vertrouwd in de stal. Heb daar in de winters van 2006 en 2007 in de stal vrijwilligerswerk gedaan; beetje uitmesten en stro verversen en het hooi aanvoeren en verdelen. Heerlijk werk vond ik dat. En was goed om over de overspanning heen te komen die me toen kwelde.

Avondklok helemaal vergeten

 Vanmorgen eerst maar eens schoondochter Marjorie gefeliciteerd met haar verjaardag. Ze heeft de zware therapie gelukkig achter de rug; heeft een job bij de universiteit die ze gelukkig thuis kan uitvoeren en is blij met het leven. Een donker puntje is wel dat ze niemand ziet behalve haar echtgenoot, mijn zoon Hugo. Ja, ik durf ook niet langs te gaan vanwege het gevaar dat ik haar zal besmetten met dat virus waarvan ik zelfs de naam niet meer kan horen zo zat als ik al dat gezeik begin te worden.
Later op de dag feliciteerde ik ook Hugo met de verjaardag van zijn geliefde; hij belde me ook en al pratend stelde ik voor om gewoon even langs te gaan en afstand te houden. Dat was helemaal OK. Ik ging direct naar de bushalte nadat ik mijn vervroegd diner à un had afgesloten. De bus naar Utrecht duurde nog dus nam ik maar - ten onrechte -  de bus naar Bilthoven station, een bus die vrijwel direct kwam maar geen aansluiting had op de trein. Ook in Utrecht CS moest ik lang wachten voor aansluiting. Uiteindelijk was ik pas om kwart over zeven ter plekke. Ik moest en zou meeëten ook al had ik al gegeten; Hugo had een kip-fantasie gebakken en Marjorie een verjaardagstaart. Smaakte me nog prima! Maar eigenlijk had ik de trein van 20.01 al weer moeten nemen om voor spertijd, 21.00 uur thuis te zijn. Dat vond ik wat al te dwaas, dus nam ik de trein van 20.31 en de aansluitende bus naar huis. Was weer een aansluiting van paardenk*t, dus was ik pas om 21,10 op de bushalte. Roos had me al gewaarschuwd om niet boos te worden, mocht ik aangehouden worden. Dat gebeurde gelukkig niet, maar ik begin al die maatregelen wel zo zat te worden; de jeugd wordt het leven buitengewoon moeilijk en zuur gemaakt om de "kwetsbaren", die in het algemeen al zo veel van "de zorg" hebben mogen genieten, boven water te houden. Niet alleen in de ogen van Ephimenco is dat de wereld op z'n kop, maar ik verkondig dat ook al van het begin af aan. We zullen dit virus allen individueel moeten verslaan of eraan ten onder gaan. We zijn als frontsoldaten. 

De laatste ijsdag

 

Nog eenmaal op het ijs

Vanmorgen na het ontbijt ben ik weer vertrokken naar de Bilt. Volgens de voorspellingen zal het maandag gaan dooien; vandaag de laatste vriesdag, leuk voor de kinderen om nog te genieten van sneeuw en ijs. Aangekomen in Bilthoven liep ik natuurlijk door het Houdringhebos naar huis en passeerde de ijsbaan; een drukte van jewelste, maar gelukkig geen politie ingrijpen vanwege die vervloekte maatregelen; ik merk dat ik daar zo langzamerhand zo schoon genoeg van begin te krijgen. Ik vermijd al de winkels vanwege dat rondlopen met die muilkorven en koop zo veel als maar mogelijk is op de markt. Heel af en toe nog even naar AH voor dingen die je niet op de markt kunt inslaan.
Maar goed, ik kwam natuurlijk langs de ijsbaan; allemaal schaatsende mensen, vooral kinderen. Ik bedacht me dat ik in geen jaren meer op ijs had gestaan en dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat ik daartoe in staat ben; het vriest uiteindelijk zelden meer voldoende om een stevige ijsvloer te doen ontstaan. Dus stapte ik op het ijs en vroeg een leeftijdsgenoot om een foto van me te maken. Deze siert de blog van vandaag.

Twickel in de sneeuw

Station Delden

 Vanmorgen gingen we op weg naar Ruurlo; wandelen en bij de slager in Ruurlo lekker "aged dry meat" inslaan. Eenmaal in Zutphen gekomen zagen we dat de trein naar Ruurlo op dat tijdstip niet reed. Dan maar met dat andere lijntje naar Goor of Loghem was het plan. Onderweg realiseerden we dat we ook naar Delden konden gaan, naar het landgoed Twickel. Ondanks dat er een wisselstoring was kwamen we uiteindelijk in Delden en daar kregen we geen spijt van; het landgoed Twickel is vrijwel direct vanuit de trein bereikbaar en is verschrikkelijk mooi, zeker nu in de sneeuw. Roos had onderweg in Komoot een route uitgestippeld van 12 km en die hebben we precies uitgelopen. Mijn complimenten voor haar creativiteit; ik beheers niet eens de techniek om een dergelijke track te maken en Roos wel en dat niet alleen, maar in realiteit bleek het ook nog eens een schitterende wandeling te zijn. En eenmaal terug op het station, waar mijn OV-engel voor een perfecte aansluiting zorgde, bleek dat we 11,9 km hadden gelopen. 
Er lag veel meer sneeuw dan in Utrecht; op bepaalde plekken was het zodanig opgewaaid dat je er tot over de knieën in kon wegzakken, wat ik natuurlijk ook vast wilde leggen op de blog van Roos van deze dag.
Was een heerlijke dag, die ik moest afsluiten met een klein tukje na het eten. 

Met de fiets naar de markt

 Sinds er sneeuw ligt heb ik nog niet op de fiets gezeten. Zondag vond ik me al een hele held dat ik überhaupt de deur was uitgegaan. Maar de dagen daarna heb ik gewandeld en dinsdag was ik zelfs even naar de zuivelboerderij gelopen om melk en yoghurt in te slaan. Natuurlijk is de sneeuw een pracht om in te lopen, maar de gladheid vormt de andere kant van de medaille en daar ben je als oudere toch wel een beetje beduusd voor hoor. De paden in het Houdringhebos werden zo veel belopen door al diegenen die zich ondanks de Corona wilden verpozen in de buitenlucht dat de paden veranderden in ijsbanen. Waren het enige tijd geleden nog modderpoelen daar waren het nu ijsbanen geworden. Maar daarom niet getreurd, maar iedere dag lekker even de benen strekken.
Maar vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben weer op de fiets geklommen. De fietspaden waren keurig sneeuw- en ijsvrij gemaakt. Eerst voorzichtig naar het fietspad gegleden met een fietstas vol lege flessen en GFT afval en op naar de markt. Ruim ingeslagen bij Johan, de groenteman. Ik merk dat ik zo'n hekel heb aan dat mondkapje dat ik gewoon niet meer naar winkels wilgaan en probeer alles op de markt te kopen, Afgezien van WC papier, soda, afwasmiddel e.e. gaat dat eigenlijk prima. Verder heb ik de vriezer vol met van alles.
Ik ben zelfs nog een tweede keer naar de markt gegaan om geitenkaas te kopen voor Roos en mij bij Bartho, "de sik", voor intimi vanwege zijn ruige gezichtsbeharing.
Halverwege de middag heb ik de rugzak ingepakt en ben richting Wijhe vertrokken. Lekker lof met een sudderlappie bij Roos gegeten. Fijn om daar na die vorstperiode weer te zijn, De treinreis verliep gelukkig voorspoedig ondanks de vorst-dienstregeling van NS.

Als ik nog schaatsen zou hebben

Schaatsen op de Biltse IJsbaan

 Het heeft heel stevig gevroren de laatste dagen; het ijsbaantje van De Bilt ligt dicht. Er mag dan wel officieel niet worden gereden, althans de IJsclub Biltsche Meertje mag dan wel niet officieel open gaan, neemt niet weg dat er mensen lekker in het zonnetje aan het schaatsen zijn. Ik stond dat eens zo aan te kijken en bedacht me of ik dat zelf ook nog zou willen; even op de schaats, net als vroeger. Eigenlijk zou ik dat best nog wel even willen, maar de sterke drive is er toch wel van af. Maar ik was wel heel gek op schaatsen hoor; herinner me nog een koude winter, ik denk 1958 dat ik als kleine jongen op de schaats was op "het haventje", bij de van Tienhoven gracht in Amsterdam. Met van die onderbindschaatsjes en maar krabbelen. Moet je niet denken dat vader of moeder erbij was hoor; dat was niet eens de vraag; ik ging gewoon in m'n eentje schaatsen daar. Alleen toen ik de schaatsen weer uit moest doen waren die banden door de sneeuw en misschien wel water zodanig vast gevroren dat ik de schaatsen helemaal niet van m'n schoenen kon krijgen. Dus met schaats en al terug naar huis gelopen weet ik nog.
Later ging ik schaatsen op de Haarlemmer trekvaart; met een Sinterklaasviering kreeg ik "Friese doorlopers", met riemen in plaats van banden; dat was wat hoor. En voor mijn gevoel kon je eigenlijk iedere winter wel schaatsen; altijd in m'n eentje, want m'n twee broers hadden er niks mee. Zelfs mijn vader, die altijd vertelde dat hij tijdens de oorlog met maanlicht zo prachtig had geschaatst in het Oostzaner veld is slechts één keer met me mee gegaan om te schaatsen; binnen de kortst mogelijke tijd had hij wel zo'n kramp in z'n scheenspieren dat ik hem bijna voort moest duwen. Dat was in die lange, koude winter van 1963 weet ik nog.
M'n vader vertelde dat hij ook een keer met z'n vader ging schaatsen en dat zijn grootvader toen was meegegaan. Gewoon met een paar leenschaatsen; hij bond die onder en weg was hij. Daar liep ik aan te denken; hoe oud zou die grootvader, mijn overgrootvader Henk van Elven wel zijn geweest destijds. Hij was van 1876 en mijn vader van 1922; laat hij 15 jaar zijn geweest, dus in 1937, toen was mijn overgrootvader dus 61 jaar. Dat zou ik zeker ook gered hebben. In die tijd had ik al lang Noren met schoenen. Toen ik die een keer aantrok tijdens een van die zeldzame winters van de laatste decennia reed ik er zo op weg. Alleen is mijn oudste kleinzoon zelfs nu ik 72 ben pas 10 jaar en heb ik het eigenlijk wel gezien met dat schaatsen. Blijft wel heel leuk om naar die vrolijke boel op het ijs te kijken.

Het kan niet op

 De miljarden vliegen om je oren; steun voor omvallende bedrijven is er maar eentje van. De faillisementen kunnen niet uitblijven door de ingrijpende maatregelen rond de huidige pandemie die maar blijft duren door de lockdown zelf maar vooral omdat het virus muteert zodanig dat het bij de veranderende maatregelen toch blijft doen wat een virus nou eenmaal doet: infecteren en voortplanten net als levende organismen. Lees "the selfish gene" van Richard Dawkins er maar eens op na.
Het zorginstituut Nederland, orgaan van de NLse staat rapporteerde in de tijd voordat er sprake was van de Corona pandemie dat er te veel geld aan gezondheidszorg wordt besteed en dat dit  in toenemende mate ten koste gaat van de economische ontwikkelingen. Dat gevoel had ik eerlijk gezegd al jaren en ik voelde me dan ook bevestigd toen ik dit las. Des te meer zorgen maakte ik me eerlijk gezegd toen al die miljarden vrij gemaakt zouden gaan worden voor de Corona problematiek, samen hangend met het - wat ik noem - het vermoorden van de economie. En ja hoor, nu las ik al dat er niet meer gesproken kan worden over de broodnodige uitbreiding van het spoorwegnet met de lijn Groningen-Heerenveen- Lelystad vanwege het tekort dat ontstaat door de financiering rond de Corona problematiek. Hoe lang laten we dit circus doorgaan? Er is meer geld nodig en dat zal toch door de economie moeten worden opgebracht en die wordt ook nog eens verlamd. Met Sjef van Oekel zou ik zeggen: "Ik word niet goed!".

Hypocriet

 Enkele weken geleden hoorde ik van Roos (en later las ik het ook in de krant) dat er na het vaccineren van hoog bejaarde mensen een fors aantal ten gevolge van de vaccinatie was overleden. In de berichtgeving stond daarentegen dat zij aan onderliggend lijden waren overleden. En ook in Nederland zijn er iets van 15 hoog bejaarden eveneens na vaccinatie overleden; nee, niet aan de vaccinatie maar aan het onderliggend lijden natuurlijk.
Daarentegen gaan er nogal wat lieden dood aan Corona die hetzij hoog bejaard zijn, hetzij aan allerlei chronische aandoeningen lijden of er een bijzonder ongezonde lifestyle op na hebben gehouden; maar die zijn allen overleden aan het dodelijke longvirus en zeker niet aan het onderliggend lijden. Ik vind die houding hypocriet.
In de westerse landen is inmiddels een enorm cohort aan chronisch zieken ontstaan door een almaar verder ingrijpen van het medisch industrieel complex en dat zijn de lieden die primair gevoelig zijn voor het Corona virus. Ook hier is het het onderliggend lijden of de hoge leeftijd of de ongezonde lifestyle dat de doodsoorzaak is in de meeste gevallen, Natuurlijk speelt in bepaalde gevallen ook de genetische constitutie een belangrijke rol in de natuurlijke immuniteit voor een nieuw virus, maar "im grossen ganzen" sterft men door een slechte constitutie en geeft het Corona virus het laatste zetje.
1-2% van de mensen die geïnfecteerd worden sterft uiteindelijk; om dan te spreken van een dodelijk virus gaat mij te ver en dat je de hele maatschappij daarvoor in een houdgreep neemt helemaal. En vergeet ook niet dat het medisch industrieel complex een veel te grote vinger heeft in het beslissingsproces over hoe we maatschappelijk hiermee verder gaan en dat ze er uiteindelijk niet alleen de economie mee vermoorden maar er zelf nog het meest aan verdienen; Philips verdient zich helemaal kleurenblind aan de Corona. Die lockdown zorgt er mijns inziens vooral voor dat het veel en veel langer gaat duren dan wanneer je het als maatschappij gewoon uitziekt. En voor een griep hoor je niet in de IC; die moet je zelf overwinnen, en kun je dat niet, dan is het over en uit. Dat moet je geen blottleneck noemen om de lockdown te rechtvaardigen.

Sneeuwpret

Spijtig voor Nathalie; daar lag niet veel

 Gisteravond, bij het slapen gaan begon het inderdaad wat te sneeuwen; het waaide ook stevig en het was koud. Maar vanmorgen lag het beloofde pak sneeuw er inderdaad. Ik maakte een paar foto's van de huizen achter de flat en stuurde een daarvan naar het gezamenlijke WhatsApp account van Roos en mij met de donorkinderen met de vraag hoe het op de verschillende locaties zou zijn. Ook vroeg ik mijn correspondent in Vaals en daar lag niets evenals bij Nathalie in Groningen; daar zou volgens de eerste verwachtingen het meeste zijn gevallen, maar uiteindelijk was het net zo weinig als bij Asbjörn in Engeland, een lullig klein beetje poedersneeuw.

In Brabant lag zat

Mariska liet foto's zien van de kinderen in de sneeuw; opgewonden koppies met rode wangen en genieten van het nieuwe. Een dikke laag sneeuw inderdaad. Ik was blij dat ik er bij Roos op had aangedrongen dat ze terug zou gaan naar Wijhe; het was zo verschrikkelijk koud en er stond zo'n harde noord-oosten wind; daar moet je gewoon bij zijn in een vrijstaand huis. Ik had nogal wat herinneringen van het huis in de Hoflaan waar in die paar koude winter gevochten moest worden om het huis te beschermen.

Nee, niet uit Surabaya, maar uit Breda.
Ook daar een flink pak sneeuw

Poeh, dat belooft wat

 In de krant las ik al dat er een echte winter aan zit te komen en dat werd door Hisso, mijn buurman, tevens weerman bij het KNMI bevestigd. Hij werd helemaal enthousiast over wat voor een exceptioneel weertype we voor het weekend mogen verwachten. Een enorm pak sneeuw zal er vallen in de nacht van zaterdag op zondag en daarna vorst en ijzige koude door een noordooster storm.
De verwachtingen deden me denken aan de eerste winter op de Hoflaan. Dat zal de winter van 79/80 geweest zijn; ik kwam toen terug uit Duitsland; daar was weinig aan de hand, maar naarmate de trein dichter bij NL kwam werd het witter en witter; dikke pakken sneeuw. Gelukkig bereikte ik Bilthoven nog; het noorden van NL was helemaal ingesneeuwd en onbereikbaar geworden zo bleek later. Anneke zat in haar eentje in dat grote huis in de kou. Ik geloof dat de CV het niet deed want ze zat in de keuken voor de oven als ik me goed herinner. Uiteindelijk kon ik haar met e.e.a. uit de brand helpen. Wat hebben we een hoop winterproblemen gehad in dat huis; bevroren leidingen; een krakkemikkige CV installatie. Maar na iedere winter kwam weer een heerlijk voorjaar met een tuin vol bloeiend groen.
Roos was vandaag naar Tycho; ik las het weerbericht nog eens en adviseerde haar om maar direct naar Wijhe te gaan vanwege de bereikbaarheid en de barre vorst die ons te wachten staat. Je moet zoń huis in de winter niet onbewoond laten. De afspraak met Douwe voor morgen moet dan maar verzet worden.
Hele land in rep en roer; AH en Picnic kunnen zondag niet bezorgen; geen regiotaxi; Tis allemaal wat. Tot overmaat van ramp is de IJssel bij Fortmond al over de weg gestroomd aldus mijn nieuwsvoorziening uit Overijssel.
Inmiddels is het half tien en de eerste sneeuw moet nog vallen; ben benieuwd hoe of dat de wereld er morgen bij zal liggen en vooral hoe het ons allen zal vergaan in deze rare tijden; dit kan er ook nog wel bij?!

Ouariachi en Glastra van Loon

 En andere columnist van de Trouw, Jamal Ouariachi vind ik ook steeds erg goede stukken schrijven. Van Karel Glastra van Loon heb ik onlangs het boek Passievrucht in één ruk uitgelezen; met het boek "de vernietiging van Prosper Morel", van Ouariachi schiet ik maar niet op. Beide boeken hanteren in mijn ogen de enorme drankzucht van de hoofdpersonen naar mijn zin wel wat erg veel. Beide hoofdpersonen doen dat vanwege een obsessieve zucht naar kennis over een inmiddels lang overleden liefde. Heb ik Passievrucht in één adem uitgelezen, daar heb ik erg veel moeite met Prosper Morel juist vanwege die drankzucht, waar ik in mijn dertiger jaren ook nogal last van had; misschien daarom wel hoor, maar toch vooral dat de hoofdpersoon zichzelf niet in de kraag vat en zichzelf weer op de rails hijst. Ik ga het toch maar verder lezen; Passievrucht vond ik fascinerend ondanks dat ik de film al eens had gezien en de clou mij derhalve bekend was. 

Wat moet je zonder WiFi?

De verhuizing van buurman Sjoerd

 Gisteren verhuisde Sjoerd, een van de buren waarmee ik al jaren contact heb; hij gaat met zijn echtgenote in Bilthoven wonen, dus wel in de zelfde gemeente. Gezinsuitbreiding noopt hen tot de eensgezinswoning in plaats van een flatje. Nu is Sjoerd al op de kop af 7 jaar mijn WiFi leverancier, d.w.z. dat ik mede gebruik mag maken van zijn WiFi voorziening, dwars door een aantal betonnen muren heen. Maar daar is dus gisteren, iets eerder dan verwacht een einde aan gekomen. Vandaag merkte ik dat ik geen WiFi meer had; verbaasde me niet hoor. Intussen had ik al afgesproken dat ik bij Hisso, mijn naaste buurman op de WiFi kon. Per WhatsApp meldde ik dat de tijd gekomen was en dat ik graag de benodigde codes van hem zou willen hebben. Kwam helemaal in orde. ś-Avonds kwam hij deze op een papiertje geschreven langs brengen; hij had dienst, dus moest hij weer snel weg. Roos en ik probeerden direct of we de WiFi aan de gang kregen en inderdaad. En nu het signaal door wat minder beton heen hoeft heb ik ook een groter bereik merkte ik al snel; niet meer alleen vanuit mijn zithoekje, maar ook veel verder in huis; wel zo makkelijk.

Ga jij gauw dood opa?

 

Voorlezen met de kids op schoot

Met enige verontschuldigingen meldde ik mijn wat late komst bij Joke en de kids. Ik werd in alle rust door Joke binnen gelaten; Bram en Ronja waren in de lichte regen lekker in de tuin aan het spelen. Die twee kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Ik zat dat met plezier enige tijd vanuit de kamer aan te kijken terwijl Joke aan het werk was; zij en Pieter werken al maanden zo veel mogelijk thuis vanwege de Corona maatregelen. Maar op zeker moment moest Ronja toch echt voor een sanitaire noodstop naar binnen en op het potje. Ik hielp haar uit de regenkleding. Ook Bram kwam binnen, dik ingepakt en ik hielp hem uit de regenkleding.
Nauwelijks was ze uitgeplast of werd ik door kleindochter Ronja geconfronteerd met levensvragen omtrent het doodgaan: "jij bent al oud hè". Kennelijk was zij nogal bezig met de eindigheid van alles, maar ook van de doorgaande lijn der generaties, want ze wilde niet slechts het naadje van de kous weten over mijn nakend doodsuur, maar ook over of ik ook een vader en moeder had gehad net als zij.

Ronja met vilt bezig

Toen ik haar probeerde uit te leggen dat mijn vader de opa was van haar moeder en dat mijn moeder de oma was van haar moeder, zag ik haar diep in gedachten verkeren. "Maar ik blijf nog wel even hoor", probeerde ik haar gerust te stellen. Kennelijk zat het haar niet echt hoog want al snel kwam ze aansnellen met voorleesboekjes en zat ik weer verdiept in Woezel en Pip en niet te vergeten, Nijntje Pluis die naar zee ging: "op een dag zei vader Pluis, wie gaat er met mij mee, naar de duinen, het strand en de grote zee? Ik! zei Nijntje", die tekst kan ik middenin de nacht nog reciteren; tot vervelens toe voor m'n kinderen en dan nu met alle voorgewende inspiratie weer voor de kleinkinderen. Maar ik vind het heerlijk zo met die twee kleintjes op schoot en boekje na boekje voorlezend. Dat is eigenlijk alleen bij Joke en Pieter thuis; bij Arja en Mariska zijn de kleintjes niet zo van voorlezen en de kleine Joris is nog te jong om voor te lezen. En dan straks de baby van Martijn en Margot, maakt mijn elftal aan kleinkinderen compleet, maar daar zal niet veel van voorlezen kunnen komen; op bezoek gaan betekent vliegen naar Indonesië; beetje uit de buurt.
Na het voorlezen moest er geluncht worden en kwam vader Pieter ook naar beneden terwijl Joke in de keuken een call-meeting had met een Engels sprekende collega, zo te horen ergens aan de andere kant van de wereld.

Ronja en Bram zwaaien mij nog toe

Wat is er toch veel veranderd in mijn leven, boeiend hoor. Terwijl ik de kinderen liet snoaaien van het door mij meegenomen stuk quiche en gedroogde worst, sneed Pieter voor mij een boterham af.
Pieter ging terug naar zijn zolderkantoor boven en Joke schoof weer aan en had even tijd voor een onderonsje met mij. Ze liet van alles zien wat zij aan knutseltjes had gemaakt; als kind was ze al zo creatief en dat is ze nog steeds; nu met het verwerken van wol tot vilten kunstwerkjes, samen met de kinderen zelfs op z'n tijd. Bram toonde mij nog een werkje dat hij had gemaakt. Een seizoenentafel in een hoekje net als wij dat vroeger in Bilthoven hadden; leuk om dat te zien!
Het werd tijd voor mij om weer te vertrekken met de bus die haar halte voor de deur heeft. Zelfs vanuit de keuken werd ik nog toegezwaaid door de kinderen. 

Ephimenco

 Alweer een behoorlijk aantal jaren heb ik een klein abonnement op de Trouw; dagelijks ontvang ik een excerpt van deze redelijke kwaliteitskrant op de computer; dus geen papier, niet het gevoel dat je beslist alles moet lezen en af en toe iets lezenswaardigs. Heel eerlijk gezegd begin ik de nieuwsvoorziening een kwalijke rol beginnen te spelen in het aanjagen van angsten en het uitvergroten van negatieve gebeurtenissen. Ik geef toe dat positief nieuws geen waarde heeft en dat negatieve zaken de verkoop van de kranten aantrekt, maar mij schrikt het af. Ik heb liever kwaliteit; goede nieuwsgaring, goede overzichtsartikelen en ook af en toe iets wetenschappelijks van nivo.
Maar Sylvain Ephimenco zou ik niet graag missen; zijn columns zijn altijd scherp, spreken mij aan en zijn derhalve in mijn ogen zeer de moeite waard. Zeker degene die onlangs verscheen en die vraagtekens zet bij de huidige aanpak van de Corona problematiek. Zo kijk ik er ook tegenaan.
Onder de aanhef: "We zullen misschien moeten accepteren dat ziekenhuizen en begraafplaatsen vollopen", schreef hij dat we heden kiezen voor de ouderen en de jongeren in de steek laten: "men offert het leven op aan de vrees voor de dood". Ik ben het volkomen met hem eens. De strijd tegen het virus zullen we allemaal individueel moeten uitvechten. En de dood hoort er ook bij; dat geldt voor iedereen.
Stimuleer liever dat de mensen wat meer aan hun conditie doen en zich een gezondere lifestyle aanmeten in plaats van die bangmakerij voor dit virus waar de meeste geïnfecteerde mensen niet of nauwelijks wat van merken. 

Leek wel de Hautes Fagnes

Lekker aan de wandel

 Voor vandaag hadden we een wandeling over de Engbertsdijksvenen gepland. Roos is helemaal los op Komoot; ze zoekt mooie plekjes aan de hand van de kaarten en onderzoekt vervolgens hoe je ter plekke kunt komen met OV en bepaalt een wandelroute, zet die in Komoot uit en vervolgens gaan we die dan lopen. En zo stapten we vanmorgen uit bus 80 die we in Hardenberg hadden genomen in de wereldplaats Kloosterhaar. Dat was nog een hele schrik bij het instappen in die bus 80; deze kwam aangereden en we liepen naar de halte. Op dat moment stapte een jonge vrouw, studente zoals later bleek uit de bus en viel pardoes onderuit op haar gat; het was spekglad. Wij waren gewaarschuwd en liepen of beter gezegd, gleden naar de bus. Die had gelukkig geen last van de gladheid op de weg en zo kwamen we veilig aan. Ook in Kloosterhaar was het gelukkig niet glad en al heel spoedig stonden we op een reusachtige vlakte van de Enbertsdijksvenen, voor ons beiden een volstrekt onbekend gebied; ik had er zelfs nog nooit van gehoord. Het was een gebied dat beheerd wordt door SBB, Ik kon het dan ook niet laten om vriend Ab een WhatsApp te sturen vanuit dit gebied; hij waarschuwde nog dat je het veen niet op moest gaan omdat je snel door het dunnen bevroren bovenlaagje zou zakken.
We liepen de door Roos uitgezochte route die door verrassend mooi land voerde; het was bijzonder rustig hier in die uithoek van Overijssel, vlakbij de Duitse grens. We hadden echt het Venen-gevoel als op de Hoge Venen in België, maar dan lekker dichtbij huis. Naar ons vermoeden zullen hier in het voorjaar en zomer veel watervogels zitten; we zullen hier dan ook wel vaker naar toe gaan. 
Uiteindelijk liepen we het veengebied uit en liepen we langs waterwegen naar het stationnetje van Daarlerveen. Daar ben ik zo'n 35 jaar geleden een keer uitgestapt omdat ik dat lijntje van Mariënberg naar Almelo wel eens wilde gebruiken en had bij die gelegenheid gekozen voor Daarlerveen omdat ik daar nog nooit van gehoord had. Grappig om dat nu weer te betreden.