Een spalkje voor de Salomonszegel

Gisteren had ik de tas met flessen voor zuivelboerderij Boom en Bosch gebracht. Heel oplettend had ik gekeken voor bijzondere voorjaarsbloeiers die ik eventueel zou kunnen uitsteken voor in de tuin van Roos. En afgezien van een doodenkele vogelmelk - die ik uiteraard laat staan - zag ik een flinke groep van een dertigtal Salomonszegels staan: "daar kan ik er wel eentje van meenemen ", had ik zo gedacht.
Vandaag was het een prachtige wandeldag en zo ging ik op weg. Eerst met de fiets naar het station en vervolgens langs de Kees Boekeschool richting bos. Op geleide van Komoot vond ik een prachtige route waarvan ik niet kon vermoeden dat die zich bevond in de gemeente waar ik inmiddels al ruim 40 jaar woon. Langs de weilanden van Boom en Bosch en door een voormalig landgoed naar ik vermoed. En tot slot op de weg van de Salomonszegels. Even verderop stonden die er schitterend bij. Ik schepte er eentje zorgvuldig uit en deed hem in een plastic literbeker en een plastic zak. Hij was uiteindelijk wel erg lang voor mijn rugzak, maar naar ik dacht kon ik hem wel redelijk buigen. Echter, toen ik bij Roos aankwam en de plant uitpakte bleek hij toch wel geknakt; zonde! Maar we probeerden om de stengel weer rechtop te zetten en te spalken met een houtje en plakband. Een dag later zou Roos de spalk met wat luciferhoutjes verder versterken. En het was niet voor niets want de licht verlepte bladeren trokken weer helemaal bij en de volgende dag stond hij weer fier omhoog, althans voor zover de Salomonszegel dat van  nature doet.

Een scheutje azijn

Raapstelen en postelein waren twee groentes die ik in mijn jonge jaren nooit had gegeten. Pas toen ik met Lien was, kwamen die op tafel. Van postelein ging zelfs een verhaal rond in de familie. Opa ten Brink, de vroeg overleden vader van mijn moeder - moeder was pas 9 jaar oud - was dol op postelein. Oma maakte het wel, maar het stonk gronderig en smaakte vreselijk aldus de familieverhalen. Maar toen Lien het maakte vond ik het heerlijk met die wat zurige nasmaak. Maar ook Anneke was er niet gek op; dus als ik het wilde eten maakte ik het alleen voor mezelf.
Ook over die raapstelen heb ik een verhaal. Lien kon dat heerlijk klaar maken, maar ik wist niet wat er allemaal doorheen ging. Toen ik op een keer zag dat ze er een scheut azijn doorheen deed had ik echt het gevoel dat ze het maal had verpest en werd zo boos dat ik zelfs de deur uit ben gelopen geloof ik. Toen de boosheid was gezakt heb ik toch maar van die "verpeste" raapsteeltjes gegeten en tot mijn schande smaakten ze verrukkelijk! Lien kon ook zo lekker koken.
Maar de raapstelen die zijn er altijd in het vroege voorjaar, nu dus. Ik had ze al zien liggen bij de groenteman, maar tot mijn verbazing als enorme struiken die qua formaat meer van kroppen andijvie dan van de kleine bosjes raapstelen weg hadden. Ik vond het ook niet bijzonder eerlijk gezegd. Maar Theo heeft van die heerlijke knapperige kleine struikjes staan en daar heb ik alweer heerlijk van gegeten. Ik at ze gewoon als salade, maar vandaag heb ik me maar weer eens op de stamppot raapstelen gestort en eerst puree gemaakt van nieuwe aardappelen, klontje boter en wat melk. Een enorme berg van dat geitenvoer er doorheen geroerd en laten slinken. Uitgebakken spekjes maakten het compleet. Maar ook ... een scheutje azijn!

Kennismaking met Sam

Met de kleine Sam op schoot

Alweer drie weken is kleinzoon Sam; hoogste tijd om eens kennis te maken. En niet alleen Sam was thuis maar de hele familie, inclusief vader Walter. Corona heeft toch ook een enkel positief gevolg. Ik had tevoren natuurlijk instructies gekregen van dochter Arja; eerst handen wassen en niet knuffelen, zeker geen gezoen. En beslist niet verkouden zijn. Roos was heel licht snotterig en was daarom ook niet van de partij.

Wat een snuitje

Ik keek onder het keukenraam door en direct vernam ik het enthousiast gebrul van de kinderschare: "Opa!!". Heerlijk al dat grut, hoewel grut?! Gijs en Evi zijn al ruimschoots aan het wisselen en kunnen al lezen en rekenen. Sjoerd wordt ook al een hele vent. Maar Morris is nog een kleine scharrelaar, lekker krullekoppie en een ondeugende snuit. En Sam is nog een klein babietje waar het rode aspect zelfs nog niet helemaal van af is. Al snel was ik helemaal ondergedompeld tussen de kleinkinderen op de bank. Ik moest een speelgoed auto bewonderen en ze wilden allemaal tegelijk iets vertellen terwijl Morris op m'n schoot klom. Heerlijk vind ik dat.

De kleine Sam lag in mijn armen en dan blijf ik er tegen praten en een beetje schommelen. Arja maakte er ongemerkt een paar foto's van die ze mij stuurde. Toen ik die 's-avonds per WhatsApp trots aan m'n buurvrouw stuurde merkte ze op dat ik duidelijk weg ben van kleine kinderen en dat is ook zonder meer waar. Vond dat al met al een van de akeligste dingen van de Corona crisis om die kleintjes niet te zien. Heb m'n hart dus weer helemaal op kunnen halen.
Thuis gekomen een brood gebakken en een quiche gebakken en een stuk voor de buurvrouw neergezet en aangekondigd per WhatsApp. 

Koningsdag

Jeneverbesstruiken

Net als vroeger op koninginnedag was het deze koningsdag - krijg het nog moeilijk over de haag van mijn tanden geschoven - prachtig weer. We namen het er een beetje van en deden het heel rustig aan. Een paar gekke videootjes per WhatsApp van Peter C. verhoogden de jolijt van deze stille feestdag, stil vanwege dat verrekte Corona virus. Een woordkunstenaar had deze dag omgecat naar Woningsdag. We moesten collectief binnen blijven en om 12.00 uur het Wilhelmus aanheffen. Toevallig keek ik op mijn horloge om die tijd en zag dat het exact 12.00 uur was. Aarzelend speelde ik de melodie van ons oeroude volkslied op de vleugel; moest er toch even bij stilstaan. Roos zei zoiets als: "gekkie". Maar ik hoorde hier in het oranje-gezinde Wijhe helemaal niemand zingen.
In de loop van de middag smeerde ik hem weer; ik maakte op geleide van Komoot de wandeling van Nijverdal naar Holten over de Sallandse heuvelrug.

Station Holten 

Aangekomen in Nijverdal herkende ik de plaats helemaal niet. De doorgaande verkeersweg was, samen met de spoorbaan, verdiept aangelegd en liep niet meer door de hoofdstraat. Die was veranderd in een gezellige promenade waar nu met dit mooie weer iedereen liep te flaneren of al ijs likkend van het zonnetje genoot.
Eerst langs de verkeersweg naar de aanloop van het Pieterpad en toen richting zuiden. Als gezegd liet ik mij door Komoot leiden. Dwars over de Sallandse heuvelrug loopt de toeristenweg, ooit aangelegd om het toerisme te stimuleren, heden een aantrekkelijke route voor die luidruchtige motorfietsers. Wat verpesten die toch de stilte; ik snap niet dat dit zomaar mag. Het kabaal dat die gasten maakten dringt kilometers door en is nergens voor nodig. Een auto hoor je toch ook niet?! Vinden ze kennelijk stoer of ze zijn bang dat ze over het hoofd gezien worden.
Ik bleef dan ook zo ver mogelijk van die rot weg richting Holten wandelen. Was wel langer maar daardoor ook volkomen verlaten. Pas in de buurt van Holten kwam ik weer enkele andere wandelaars en crossfietsers tegen.
Vanuit Holten naar Deventer en van daaruit heel gerieflijk de Intercity naar Amersfoort.

Rondom Heino

Het was weer een prachtige wandeldag vandaag. Na een uitvoerige videochat met Martijn en Margot in het verre Oosten, gingen we er dan ook lekker op uit voor een wandeling. Roos had afgelopen week de omgeving van Heino verkend en was daar enthousiast over. Ik had mij al bedacht om vandaag eens met haar die omgeving te gaan bekijken toen ze zelf met dat voorstel kwam: helemaal in het pulletje dus. Vort met de geit naar Heino met de trein; dat is precies een half uurtje verderop. We liepen nu dus niet terug via Nijenhuis maar maakten een rondje door Heino's dreven en die waren verrassend schoon. Mij frappeerde vanaf het begin de stilte maar ook de natuurlijke weiden. Bij een van deze weiden was een jonge vent bezig metaal detector; juist op het moment dat wij passeerden hoorden we een harde piep en ging hij aan het graven met een schepje. We spraken hem aan en - vriendelijk als de mensen hier zijn - kwam hij naar ons toe om een praatje te maken. Nu bleek toevallig dat hij zojuist een hele fraaie vondst had gedaan; een zilveren gulden die meer dan honderd jaar had liggen wachten om gevonden te worden; koning Willem I sierde het muntstuk dat destijds een klein vermogen vertegenwoordigde. Zijn mooiste vondst ooit was een muntstuk uit de 16e eeuw, toch wel heel bijzonder!

Lekker samen op de foto in de tuin

Wij liepen op geleide van Komoot verder langs boerderijen waar je vlees en/of kaas kon kopen; het ging door bos en door weilanden. Een weiland vol met bloemen, waar we een ander wandelend stel ontmoetten. Ik vroeg of dit weiland ook beweid werd; het zag er zo weelderig uit. We kwamen tot een aller genoeglijkst gesprek waarbij we namen uitwisselden en zelfs telefoonnummers. Chris wist van alles over de natuur in de omgeving en wilde deze kennis graag met ons delen; Jolanda wist veel over planten. Als gezegd, de mensen hier zijn zo ontzettend vriendelijk!
We liepen verder en uiteindelijk in het stadje Heino. Ik had behoorlijk trek gekregen en gelukkig was hier in Heino best veel leven in de brouwerij. Allemaal jonge mensen die ijsjes likten en gewoon een beetje buiten liepen met kinderwagens en alles. In een snackbar kochten we een megaburger en een kroketje en smikkelden die in het zonnetje lekker weg. Snel naar de trein die we weer precies haalden.
Thuis gekomen maakte Roos nog een lekker maal met kabeljauw. De dag werd afgesloten met ons ritueel van een potje bridgen.

Tannery

Sierlijk toch?!

Zoon Martijn werkt in Indonesië in een fabriek waar van koeienhuiden leer wordt gemaakt. Al chattend beschreef hij mij een kolossale "plant" met niet alleen op onvoorstelbaar grote schaal een koeienhuiden worden verwerkt, maar ook met een waterzuiveringsinstallatie op mega schaal. "Ik zal je eens een overzicht met video's sturen", had hij me geschreven. En zo ontving ik gisteren een WhatsApp bericht met daaraan gekoppeld een document met een aantal "links" naar video's op youtube. Ik wist niet wat ik zag hoe in een uiterst nauwkeurig proces die enorme aantallen huiden worden geschoond, ontdaan van haren, restjes vlees en vet. In lagen gescheiden, gekleurd, geperst, en vooral veel gekeurd. Ik wist helemaal niet dat je koeienhuid kon scheiden in lagen en dat het bovenleer zo veel sterker en dus duurder was dan de suède, de onderlaag. En dan het verwerken van het afvalwater. Daar kwam een voor mij moeilijk te begrijpen technisch verhaal waarop ik heb afgehaakt. Als de installaties van een strontfabriek zoals je vroeger bij de Sloterplas in Amsterdam had en nu nog ziet bij de wandeling van Simmerath naar Monschau langs de Ruhr. Dan weet je dat je bijna in Monschau bent.
Imposant!
Ook daar heerst corona in Indonesië. Men draagt er mondkapjes, heel sierlijk zag ik op een foto die Martijn me stuurde.

Lamb curry

Ach, dat oude receptenboekje van Wina Born komt nog altijd van pas. Niet dat ik me precies houd aan haar receptuur wanneer zij het heeft over 1 ui of zelfs over een half teentje knoflook, maar qua ingrediënten en wijze van bereiden volg ik haar zeker wel. Zo ook wat ik vandaag gemaakt heb: Lamb Curry.
Het boekje: "Beroemde gerechten uit de wereldkeuken" kocht ik voor het eerst met Lien toen we nog maar net getrouwd waren en vanwege de koude uit onze zolderkamer naar een boekwinkel in de Leidsestraat waren gevlucht. Het was bij onze scheiding het enige dat we beiden hadden willen hebben. Een tweede exemplaar kocht ik met Anneke; in een boekwinkel zag ik dat er een nieuwe druk van was uitgekomen. Ook dat heb ik met de scheiding achter gelaten.
Maar het nu in mijn bezit gekomen exemplaar komt uit de erfenis van mijn ouders en zal ik nooit afstaan, hooguit doorgeven.
Het eerste recept dat ik zou maken was "Lamb curry". Een mytisch ingrediënt werd genoemd: pijnpitten?! Daarvoor heb ik destijds heel Amsterdam afgefietst; niemand had er zelfs maar van gehoord. Uiteindelijk heb ik het zonder pijnpitten gemaakt. Nu kun je die overal krijgen en vormen ze een onmisbaar element in chique salades met geitenkaas en rucola en balsamico.
Ik moest als aangegeven lachen om dat halve teentje knoflook en die enkele uit. Ik had nog flink wat ganzenpoot, gebraden en wel staan en een hoeveelheid van het braadvocht met vet waarin ik de ganzenpoten had bereid. Dat gebruikte ik als basis. Dus geen Lamb curry, maar Goose curry.
3 uien, 6 teentjes knof, 2 spaanse pepers, een flinke goudreinet geschild en en alles klein gesneden. Vet gesmolten en op laag vuur alle ingrediënten met een stevige lepel kerrie aangebraden. Vlees in kleine stukjes gesneden en ook toegevoegd. De bouillon van het braadvocht toegevoegd en geroerd. Overgedaan in een kleinere pan en aan de kook gebracht. Ruim twee uur op heel laag vuur laten indikken. Flinke scheut (geiten)yoghurt toegevoegd, doorgeroerd en 20 minuten zacht koken. Goed doorroeren, met zout de smaak afmaken. Ik wist niet wat ik proefde, zo lekker. Gegeten met wat rijst (met wat pijnpitten ha ha) en mango chutney. Had 3 uur geduurd om te bereiden en was zo lekker dat het in 10 minuten was verdwenen. Wel voor schoondochter Marjorie een bakje ingevroren; ze is zo gek op wat ik heb gekookt. Gisteravond was Hugo bij me en heb ik voor haar een bakje gulyas (ook op basis van gans) meegegeven voor haar.

Oren uitspuiten

Olie in m'n oor druppelen

Als ik vroeger niet goed had geluisterd naar m'n moeder en iets deed dat kennelijk niet de bedoeling was dan zei ze: "moeten je oren soms uitgespoten worden!?". Daarmee riep ze een schrikbeeld op dat je een volgende keer wel beter deed luisteren, althans gehoorzaam deed wat zij je had medegedeeld. Want ja, wat moest dat wel niet zijn. Met een spuit bij de dokter die dan iets met je oren deed; je moest er als klein kind niet aan denken.
Dat werd anders toen ik vele jaren, minstens 10 jaar geleden een keer een bad nam in Almonaster - ik weet het nog goed, ik was in m'n eentje in Spanje aan het wandelen - en met m'n hoofd onder water kwam. Toen ik opstond kon ik niks meer horen; beide oren zaten vol. Ik heb vast wat zitten peuteren of zo. Kon nog wel Roos bellen met de vraag of ze een afspraak kon maken bij de huisartsenpraktijk voor als ik weer terug was. Viel reuze mee en het is een adequate manier om een verslechterend gehoor weer op peil te brengen merkte ik later.
Nu heb ik de laatste weken - door de corona crisis? - veel in mijn oren zitten wroeten; ze jeukten steeds meer door dat gepeuter denk ik. Uiteindelijk kon ik met m'n linker oor vrijwel niets meer horen. Heb er toen een watje in gedaan met olie en een afspraak gemaakt met de huisartsenpraktijk. Daar kon ik vanmiddag gelukkig terecht.

Deze klok ken ik al m'n hele leven. Kan hem nu weer horen.

De assistente verontschuldigde zich voor de afstandelijke wijze waarop de behandeling plaats moest vinden. Maar ze kreeg het voor elkaar. Roos vroeg nog of er veel narigheid uit m'n oren was gekomen; "een hele vuilniszak vol", antwoordde ik spits har har. Maar ik kan nu zelfs het tikken van de oude klok in m'n flat weer horen.

Midas Dekkers

Van mijn goede vriend Dick uit Vaals kreeg ik een link naar een interview met de heerlijk nuchtere bioloog, Midas Dekkers. Verfrissend hoe deze naar de huidige corona crisis kijkt. Op de vraag "hadden we deze crisis kunnen voorkomen", is hij volstrekt duidelijk. Zijn antwoord is duidelijk. Voor deze pandemieën is al decennia geleden gewaarschuwd en - net als de global warming overigens - zijn de waarschuwingen niet door gedragsverandering gevolgd. Als oplossing noemde Midas "de pil", anti-conceptie. Dat dit had gekund toont het bevolkingsbeleid van China dat overigens niet bedoeld was om een pandemie te voorkomen maar om een groeiende economie te doen ontstaan; de mensheid kan het niet laten; altijd maar meer en meer.
Ik realiseer me overigens heel goed dat ik boter op m'n hoofd heb met mijn forse kinderschare.

Een wonderlijke gedachte

Vriend Dick had mij een link gestuurd naar een bijzonder interessante BBC documentaire over onderzoek aan pandemie. En niet alleen hoe een virus zich verspreidt in een daarvoor ontvankelijke populatie van mensen, maar ook hoe zo'n virus in elkaar zit. Eén opmerking middenin de uitzending frappeerde me; het betrof de opmerking dat een virus helemaal geen levend iets is. Natuurlijk wist ik dat wel; je kunt van sommige simpele virussen zelfs kristallen maken, zo eenvoudig zijn ze.
Maar inderdaad een virus is een soort bijproduct van levende organismen. Het bestaat uit onderdelen waaruit ieder levend organisme is samengesteld: eiwitten, DNA of RNA en ongetwijfeld nog wel meer onderdelen. Ergens zijn die eerste virussen ontstaan uit de organismen zelf. Naar ik begrepen heb is ook de bacterie-wereld vergeven van de eigen virussen, de zogeheten bacteriofagen, de bacterie-eters. Hebben de "hogere" organismen een immuunsysteem om zich te weer te stellen tegen virussen en andere ongewenste pathogenen, daar hebben de bacteriën ook systemen.
Waarom mijn relatieve verbazing? Ik denk dat dat toch samenhangt met de vernuftige wijze waarop dat nieuwe corona virus ons mensen belaagt; hoe zijn al die eigenschappen in zo'n klein stuk secreet bij elkaar gekomen denk je dan. Ook hier vormen die inmiddels oude wetten van Darwin natuurlijk de basis. The survival of the fittest; het virus dat past bij de "habitat mens" krijgt ruim baan.
Dit wordt in die BBC documentaire goed uit de doeken gedaan. 

Nauwelijks hondelaars

Staat hier altijd vol auto's

Vanmorgen op het parkeerterrein bij de hondenuitlaatweide stond geen enkele auto. Dit is de plek waar "heel Utrecht" zijn hond komt laten schijten. Normaal is het een drukte van belang met allemaal honden en hondelaars die met elkaar over hun blaffende lieverdjes staan te ouwehoeren. Overal stront en als het een tijd niet heeft geregend verga je van de hondenpislucht zodra je het terrein betreedt. Kortom, het voorziet in een dringende behoefte. Maar nu kennelijk niet meer zo, want er stonden niet alleen geen auto's meer, want het parkeerterrein is officieel afgesloten vanwege Corona, maar er waren ook heel weinig honden. Ook hier stilte en geen geblaf. Merkwaardige gewaarwording.

PS Maar natuurlijk wel de onvermijdelijke hondenstront! Nadat ik de foto hier links had geschoten en even keek waar ik precies stond, zag ik dat ik bijna in de stront had getrapt. Een ferme hondendrol "sierde" het pad. Jich, smeerboel.

Kom je op mijn verjaardag?

Kleinzoon Sjoerd had mij bij de bruiloftsreceptie van Peter en Jessica expliciet gevraagd of ik op zijn verjaardag wilde komen. Dat heb ik volgaarne toegezegd, maar helaas is Corona ook daar tussen gekomen; er zal wat teleurstelling bij deze en gene worden veroorzaakt door dat verrekte kleine bolletje vernuftig ingepakt en functionerend RNA, dat er onder het microscoop prachtig uitziet maar heden de hele menselijke wereld onder haar invloed heeft gebracht: het Corona virus.
Gisteren kreeg ik in de vorm van een groeps-app een oproep van mijn dochter om Sjoerd een verjaardagskaart te sturen; een algemene viering van de verjaardag zal deze keer niet plaats vinden.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het levensplezier onder invloed van de impact van het virus gewoon langzaam voel wegvloeien. Dat zal niet alleen mij overkomen maar naar verwachting vrijwel iedereen die door de maatregelen wordt getroffen. Hoe lang gaat dit duren en waartoe zal alles leiden? Ik houd mijn hart vast want het virus verdwijnt niet en zodra de maatregelen worden versoepeld steekt het wellicht direct weer de kop op; wat dan?, wat dan? (om maar met Jaap Fisher te spreken).

Lekker in de tuin rommelen

Wat een fantastisch weer is het de laatste dagen. Het is wel hollen of stilstaan; hebben we een kletsnatte winter achter de rug daar is het voorjaar na enkele weken koud en relatief droog nu overgegaan in kurkdroog, zonnig voorjaarsweer; wel koud 'smorgens en 'snachts maar overdag heerlijk, vooral voor wandelaars.
Gisteren dan ook lekker gewandeld en onderweg wat lelietjes van Dalen uitgegraven voor in de tuin. Daar ben ik samen met Roos vervolgens stevig aan de gang gegaan vandaag. Niet alleen de lelietjes plaatsen aan de noordzijde van het huis maar ook een buxus uitgegraven en verplaatst naar de voortuin. Verder heb ik in de verhuisspullen wat uitzoekwerk gedaan aan het gereedschap dat nog ingepakt stond. Tot mijn verrassing beschikt Roos over een forse hoeveelheid DHZ gereedschap waaronder gereedschap dat ik nooit in mijn bezit heb gehad en ook geen ervaring mee heb zoals een découpeerzaag. Moet maar eens aan deze en gene vragen hoe je daar veilig mee kunt werken en of die voor het plankenwerk ook gebruikt kan worden zoals ik vermoed en hoop. Roos heeft namelijk ook nogal wat plankwerk staan waarvan ze graag wil dat daarmee aan de knutsel ga.
Het eerste dat ik wil gaan maken is een insectenhotel annex bergplaats voor onze klompen.

Nogal wiedes

Rare uitdrukking, die je eigenlijk nooit meer hoort, uit de tijd van mijn jeugd. Het betekent zoiets als: "ja, logisch toch, hoe kun je zo stom zijn om dat niet te weten". En dat gevoel kreeg ik bij een artikel over Corona in de Trouw onder de titel: "Groepsimmuniteit? Daar zijn we nog lang niet." Direct dacht ik: "nee, nogal wiedes". Met de intelligent lockdown die we in NL hanteren wordt juist nagestreefd om elkaar niet te infecteren; dan hoef je ook geen groepsimmuniteit te verwachten toch?

Nee, geen kaas

Kent u die nog lezer; Dorus als beheerder van een patentbureau en als zichzelf met indiener van een nieuw type muizenval. De Dorus-indiener legt uit hoe de muizenval werkt; muis komt aangetrippeld, kijkt over de rand van het mes of er kaas ligt en schudt zijn kop: "nee, geen kaas", en snijdt zichzelf daarmee uit het leven; kop eraf har har. Daar moest ik vanmorgen aan denken toen ik bij de Reformkraam op de markt kwam. Nu moet u weten dat hier helemaal geen kaas wordt verkocht. Vorige week zou Barto - "de sik", voor intimi, vanwege zijn enorme woeste snor en baard - de verkoper van zijn zelfgemaakte ('t Geurtje, Bennekom), niet te overtreffen geitenkaas op de markt zijn. Echter, vanwege de corona ellende durfde hij niet. Hans van de reformkraam komt uit de zelfde omgeving en had met Barto afgesproken dat hij kaas voor mij zou meenemen deze week. Echter, Barto was helemaal vergeten om die bij Hans af te leveren. Dus: "nee, geen kaas".
PS Helaas op Youtube geen spoor van Dorus' muizenval.

Onze Joris

Het koolzaad verdringt het fluitenkruid

Joris is niet eens meer mijn jongste kleinzoon ondanks zijn nog zeer jonge leeftijd van 2 weken. Maar de hoogste tijd om eens op kraambezoek te gaan. Schoondochter Jessica had ons gevraagd te komen. Zelf hadden we het vanwege de corona crisis niet voor durven stellen om op bezoek te komen, maar Peter en Jessica bleken niet zo angstig te zijn. Gewoon handen wassen en als je verkouden of snotterig mocht zijn niet op bezoek komen. Dus gingen we vanmorgen lekker op stap naar het station Bilthoven en met de Qbuzz naar Papendrecht; een lange, fraaie rit door zomers Zuid Holland. Overal geel bloeiend koolzaad dat zo te zien het fluitenkruid aan het verdringen is langs de slootkanten. De weg naar hun huis hadden we makkelijk gevonden. Door de frisse schone lucht leek het wel of we de zon van Griekenland in ons gezicht voelden. Ik had gewoon last van het felle licht.
We werden warm ontvangen door het jonge gezin. Schoondochter zat met de kleine Joris op de bank en na de begroeting ging hij van arm op arm. Oma Roos als eerste, heel lief gezicht zo met een baby op de arm en daarna had ik de eer. Heerlijk weer zo'n piepkleintje koesterend toespreken. Automatisch zit je te lachen en met een hoge stem met zo'n kleintje te praten. "Moet jij zo gaapies doen mannetje?", hoorde ik mezelf zeggen; ik ben dol op dat kleine grut. Ik vind het dan ook heerlijk om zo veel kleinkinderen te hebben, inmiddels 10!
Natuurlijk spraken we uitgebreid over de kleine baas en hoe hij in ons midden kwam.
Koffie en beschuit met muisjes maakten er een echte kraamvisite van; die mag ook nooit te lang duren dus al snel vertrokken wij weer met de bus naar Utrecht. En 's-avonds weer hier gegeten met chocoladevla voor toe.
PS Peter en Jessica willen geen foto's van de kleine Joris op internet, vandaar de foto van het koolzaad.

Hele ochtend in de keuken

M'n elektronische agenda maakte me er al luidruchtig op attent dat ik vandaag nassi moest maken zoals ik had beloofd aan Roos. Ik begon de dag met een hap raapstelen, overgebleven van gisteravond; raar ontbijt, maar het moet op; er bleef zelfs nog over voor in de koelkast.
Om een uurtje of tien belde zoon Peter; hij werkte vandaag in de Uithof en niet thuis en vroeg of ik tijd en zin had om in lunchtijd met hem de benen te strekken. Natuurlijk deed ik dat ondanks mijn volle dag. We liepen een half uur en hadden nog een ferme dialoog over het handelen rond het corona-virus; het varen tussen Scylla en Charibdis en ook het uitzichtloze van het huidig handelen; zo bouw je nooit groepsimmuniteit op. Was leuk om die gedachtenexcercitie samen met m'n zoon te maken.
En daarna inderdaad de nassi gemaakt maar ook direct het maal voor morgen avond voorbereid; grauwe erwten in de week gezet en lever opgebakken met uien. Ook de spektaart heb ik nog afgemaakt, kortom, de hele ochtend en begin van de middag in de keuken gestaan. Toen Roos dan ook meldde dat ze om 15.00 uur op het station zou aankomen en of ik haar dan tegemoet kon lopen heb ik dat, geheel tegen mijn gewoonte in geweigerd. Ik zat lekker op het balkon met een kopje thee en Mozart op m'n kop.
Gezellig dat ze er weer was en we dronken thee en koffie op het balkon, aten onze nassi en buikten lekker uit op het balkon. 's-Avonds kwam buurvrouw Kaat een wijntje doen.

Weer in m'n routine

Drents krentenboompje staat overal te bloeien

Gisteren merkte ik dat er toch wel een aantal zaken "op" waren zoals de pindakaas en de hagelslag, ook de notenpasta moest nodig aangevuld worden. Hè, lekker boodschappen doen. Lijstje gemaakt en vort met de geit. Over de Hessenweg gereden kwam ik eerst langs de kookwinkel "Kooklust"; ik kom daar graag en regelmatig. Ik wilde spektaart bakken maar had de bakvorm meegenomen naar Wijhe. Ach, een tweede komt altijd van pas en dan heb ik weer een reden om even gezellig langs te gaan. Natuurlijk had ze het voor het grijpen en we spraken wat over de gang van zaken sinds het grote gebeuren van de corona aanval. De winkel is heel ruim en het loopt niet over met klanten, zeker niet op dinsdagmorgen na de Pasen. Vervolgens even naar de Ecowinkel voor een pot notenpasta. Bij binnenkomst vroeg ik hoe ik moest handelen: "gewoon een karretje", dat was makkelijk.
Daarna naar de Koopman, mijn favoriete groenten en fruitwinkel en ook daar ging het eigenlijk heel gesmeerd en gemoedelijk.
Alles naar de flat gebracht en tot slot naar Albert Heijn. Ook daar ging het zonder problemen; de mensen vermijden elkaar keurig; het doet me wat vreemd aan omdat ik feitelijk erg weinig onder de mensen ben. Als ik buiten ben dan ben ik in een natuurgebied en daar kom je vrijwel niemand tegen.

Ook het meertje in de Stulp staat weer vol

Na de lunch ging ik aan de wandel. Ik wilde weer eens een Baarntje doen. En dat werd eigenlijk een complete verrassing nadat ik De Stulp had gepasseerd. Vanaf daar liep ik op geleide van de kaart op Komoot regelrecht naar Bilthoven via paden die ik voor een groot deel nog nooit had gelopen. Het Nollenveld was wel de revelatie; prachtig natuurgebied met herstellend veen nadat het waterpeil sterk is verhoogd door afvoerende sloten te sluiten. Verder door het Ridderoordse bos tot de Gezichtslaan.
In Bilthoven door het Heidepark waar ik lang geleden voor het laatst ben geweest bij de begrafenis van mijn vriend Paul D. die onder het sonore geluid van een omfloerste trom vanuit huis naar de begraafplaats werd geleid door het Heidepark met de hele stoet achter de kist met de trommelaar.
Behoorlijk uitgewoond kwam ik weer thuis waar ik nog aan de kook ging om raapsteeltjes te maken. Gelukkig had ik nog een hapje van gisteren waarmee ik de eerste trek kon stillen. Waar ik eigenlijk ook nog een spektaart had willen bakken waarvoor ik 's-morgens al het deeg had gemaakt, geloofde ik het wel. Dat komt morgen als eerste aan de beurt.

Tweede paasdag

Het poeltje staat gelukkig weer vol water

Heerlijk uitgeslapen?! werd pas om half negen definitief wakker. Thee en koffie en langzaam op gang komen. Ik had gisteravond alvast vlees te ontdooien gezet om nassi te maken voor woensdag als Roos komt. Eerst maar even vlees bakken. Na de lunch ging ik een ouderwets "Doldertje" lopen, d.w.z. met de trein naar Den Dolder en dan via Lage Vuursche weer terug naar station Bilthoven waar de fiets staat. Toen ik beneden kwam bleek het toch aanzienlijk frisser te zijn dan ik had gedacht. Eigenlijk had ik wel wat dikkers aan moeten doen, maar daar om niet getreurd en met muts op - die in de schuur lag - op weg naar het station. Misschien wel koud, maar ook zonnig en van tijd tot tijd kon de muts echt af. Het was niet uitgesproken druk in het bos; tegenliggers weken uit of ik melaats was. Dat is toch wel wennen hoor; men houdt zich keurig aan de voorschriften of men is gewoon angstig; dat verschil kan ik niet onderscheiden.
Tot mijn genoegen kon ik constateren dat het libellenpoeltje weer vol water stond; vorig jaar was het tot de bodem verdroogd in die droge zomer. Het voelde weer vertrouwd om hier te lopen en toch weer wat anders dan dat eeuwige "drietje".
Thuis gekomen had ik toch een trek, om het woord honger maar niet te gebruiken. Ik had al e.e.a. te ontdooien gezet en met een vanmorgen reeds gebakken speklapje had ik een heerlijk maal van grauwe erwten, snijbonen, gebakken ui en speklap; smullen geblazen en met een bak yoghurt met muesli een top diner zo in m'n eentje.
Ik kon het niet laten om "even" de eerste noten van de Mattheus te gaan beluisteren, maar dat werd uiteindelijk een schitterende uitvoering uit 2012 van het concertgebouworkest met - tot mijn verrassing - een jonge Peter Gijsbertsen in een kleine, maar bijzonder beeldend uitgevoerde rol. Hij is een echte liedzanger die veel gevoel en expressie over kan brengen.
In het zonnetje, met de Böse op de oren en de PC achter het venster kon ik genieten van deze heerlijke muziek.
Ik besloot de avond met het laatste deel van de 9e sumfonie van Gustav Mahler, dit op advies van iemand die schreef dat dit het absolute toppunt was om het einde van een leven te symboliseren. Inderdaad versterft de muziek volledig; erg mooi en roerend.

Als enige in de bus

Geen drol maar een braakbal

Daar ging ik dan vanmorgen op weg naar de Bilt. Na het ontbijt en de koffie in de tuin namen we afscheid. Zoon Peter stuurde nog wat foto's als trotse vader van zijn piepjonge zoon van nog geen week oud. Roos zwaaide me uit. Joke stuurde een WhatsApp bericht met de vraag of de onsmakelijke drol in haar hand wellicht een braakbal was; er zaten botjes en haar in. Misschien niet van een uil, maar zonder twijfel een braakbal kon ik haar later vanuit de trein berichten.

Voor de deur stond een fraai boeket

Ik had gezien dat er aan het spoor werd gewerkt en dat er een NS bus zou rijden van Wijhe naar Zwolle en inderdaad kwam er keurig op tijd een enorme bus waarin de zitplaatsen zodanig waren voorzien van afscheidingslinten dat de passagiers op de gewenste afstand van 1,5 meter van elkaar konden gaan zitten. Welnu, dat was niet zo'n probleem want ik was de enige passagier.

Heerlijk bordje friet gemaakt

Tijdens het wachten en in de trein las ik een boek met verhalen van en over Jan Wolkers; dat verkort de reis enorm. Ik was dan ook snel weer op honk en liep langs mijn oude huis naar het bos. Ik sprak nog even mijn voormalige buurman Roel die op een enorme motorfiets plaats nam met zijn inmiddels volwassen geworden zoon op de buddysit.
Thuis gekomen stond er een fraai boeket voor mijn deur, gekregen van de buurvrouw vanwege de thuiskomst en de Paas natuurlijk. Ik belde direct bij haar aan om te bedanken en we spraken wat met elkaar.
En verder heb ik heerlijk patat gebakken en yoghurt met muesli gegeten. Nog WhatsApp contact gehad met Indonesië en het schitterende huis van Martijn en Margot mogen aanschouwen. Achter-achternicht Gerti belde me via WhatsApp; de wereld is zo klein geworden.
Brood aangezet en dat staat nu te bakken. Ik ben dus weer helemaal bij met m'n bloggies!

De buxus verplaatst

De bijzonder smakelijke chocoladevla

Roos heeft zowel aan de voorkant als aan de achterkant van haar huis een tuin met daarin planten waar we in het algemeen niet echt kapot van zijn. Zo hebben we vandaag weer een tweetal hortensia's uit de voortuin verwijderd en daarvoor in de plaats een buxus uitgegraven uit de achtertuin en juist weer in de voortuin gezet. De hortensia's gingen af door zijdeur oftewel in de groenbak.
Voortdurend spoorde Roos me aan om toch vooral kalm aan te doen: "kijk uit voor je rug", klonk het zorgzaam. Ik vond het wel weer lekker om te spitten en te knippen.
's-Middags ging ik nog even naar de Hubo om een klein schepje te kopen. Ik spit hier en daar uit het wilde wat plantjes uit die van schaduw houden voor in de voortuin die behoorlijk in de schaduw ligt. Lelietjes van dalen wil ik meenemen en wellicht wat ereprijsjes met hun vrolijke blauwe bloempjes.
Bij de Hubo zag ik een keur aan gereedschap dat ik graag zou willen gaan gebruiken. Wie weet komt dat er nog wel van.
Later in de tuin zittend bedacht ik mij dat het maken van een insectenhotel maar eens het eerste werkstuk moet gaan worden.

Nieuw
Roos wil altijd vla als nagerecht. Ik ben dat zo langzamerhand een beetje zat, althans het eten daarvan, maar vind het wel leuk om te maken. Zo bedacht ik mij om maar eens iets nieuws te proberen: chocoladevla. En dat lukte wonderwel! Gewoon het recept voor vla maar dan door het mengsel van suiker en maizena ook nog flink wat cacaopoeder mengen.

We gaan weer LATten

Het is nu zo'n beetje een maand geleden dat de "intelligent lockdown" in ons land werd ingevoerd in het kader van het binnen de perken houden van de effecten van het virus waar ik zo langzamerhand de naam echt niet meer wil horen. Toen de eerste tekenen van deze lockdown zich begonnen aan te kondigen bekroop Roos en mij een forse paniek. We wilden wel voor elkaar kunnen zorgen als een van de twee ziek zou worden; we hadden geen idee hoe ver de lockdown zou worden doorgevoerd en of er überhaupt nog treinen zouden rijden. Ik herinner mij nog dat ik bij mijn laatste wandeling met Ab naar de Hoge Veluwe behoorlijk uit m'n doen was toen hij thee kwam drinken voordat we vertrokken. Maar toen was restaurant de Boer'nkinkel nog open en dronken we chocolademelk. Bij de kassa van het park de Hoge Veluwe was geen kip en in de bus moest ik achterin stappen om de chauffeur te ontzien. Dat had ik vrijdag daarvoor ook al ervaren in de bus van Utrecht naar Bilthoven, dat was toen de eerste keer.
Maar goed, Roos en ik hebben toen overlegd en waren het met elkaar eens dat we bij elkaar zouden kruipen en dat werd dan op locatie Wijhe. Toen later bleek dat de treinen gelukkig bleven rijden ging ik wel af en toe naar de flat in nagenoeg lege treinen overigens.
Inmiddels is de toestand toch wel enigszins te overzien en hebben we besloten om toch maar weer te gaan LATten. Vandaag ben ik alleen voor de markt naar de Bilt gegaan en om alvast wat spullen terug te brengen. Ook heb ik bij boer Dirk gekeken hoe ik nog aan zuivel producten kan komen nu zij hun logistiek grondig hebben aangepast. Gelukkig werd ik adequaat geholpen door Angelina die mij van yoghurt, melk, kaas en boter voorzag. Na een glas melk en een bak yoghurt met muesli vertrok ik weer naar Wijhe.

Een Heinootje met Roos

Met goeie wil zie je de overgang van patroon

Vriend Dick suggereerde reeds dat de wandeling van Heino naar Wijhe mijn Overijssels "drietje" zou gaan worden en daar kon hij wel eens gelijk in krijgen. Ik had het voor vandaag ook gepland en tot mijn genoegen besloot Roos om mee te wandelen.
Ik kan er niet veel bijzonders over vertellen. Er zijn enkele variaties mogelijk en ik besloot om vandaag de afslag te nemen naar de Kappeweg waarbij de klinkerweg helemaal wordt afgelopen. Zo'n klinkerweg vind ik altijd iets fascinerends hebben. Daar is steentje voor steentje met vakmanschap een weg gebouwd. En in deze klinkerweg is in een bochtig deel een variant geklinkerd die ik Roos beslist wilde laten zien. Het zig-zag patroon gaat dan over in een soort rozet patroon en na het bochtige deel weer gewoon in zig zag. We bereikten dat stuk uiteraard en ik heb er een foto van genomen precies op het overgangsdeel waardoor je de fraaie rozetten maar moeilijk kunt onderscheiden.  

We zijn allemaal frontsoldaten

Wanneer ik de huidige Corona crisis aanhoor in de zin van het aantal mensen dat geïnfecteerd raakt, althans merkbaar ziek wordt, het aantal ernstig zieken en het aantal mensen dat overlijdt aan de infectie moet ik maar steeds aan de aantallen gewonden en gesneuvelden in een oorlog denken. Neem de slag bij Cannae, een slag van Hannibal tegen de Romeinen. In die slag stierven ruim 40.000 Romeinen in 8 uur, allemaal stoere sterke kerels die tegen de listen van de grote aanvoerder Hannibal niet bestand waren. De eerste wereldoorlog waarin miljoenen jonge mannen in de strijd tegen elkaar werden geworpen en elkaar vermorzelden. WO II met vergelijkbare moordpartijen.
En nu Corona, een onbekend virus dat net als de pokken in de middeleeuwen door de wereld raast. Vanuit mijn gedachten als immunoloog sta ik natuurlijk met lege handen daar waar het een nieuw virus betreft waartegen nog geen vaccin beschikbaar is. Gelukkig beschikken mensen allen over een eigen afweer tegen het virus: het immuunsysteem, een vernuftig systeem van hogere organismen om lichaamsvreemde agentia uit te schakelen.
Je ziet nu om je heen dat veel individuen daar ook daadwerkelijk in slagen en na infectie wel ziek worden maar zich dan ook weer herstellen en hoogstwaarschijnlijk (blijvende?) immuniteit hebben opgebouwd. Maar ook kwetsbare mensen, vaak door het medisch industrieel complex in "reservetijd" levende mensen die de infectie niet overleven. Ook hoog-bejaarden tonen zich in het algemeen kwetsbaar voor het virus. Algehele constitutie en conditie spelen uiteraard ook een belangrijke rol in de mogelijkheden om het virus te weer te staan.
Als ik de uitbraken in goed beschermde verpleeghuizen zie, realiseer ik me vooral hoe ongelooflijk infectieus het virus is; in een groep vatbare mensen grijpt het razendsnel om zich heen. Dat betekent toch waarschijnlijk ook dat we zolang er geen vaccin voorhanden is het individueel allemaal zelf moeten uitvechten met vijand Corona, zoals de jongsten onder ons al doen met waterpokken, aanzienlijk onschuldiger dan genoemde. De vergelijking met oorlogen doortrekkend kom ik dan ook tot de uitspraak als de titel suggereert. En daar helpt uiteindelijk geen lock down tegen; daarmee wordt vooral de economie vermoordt vrees ik. Ik hoop van harte dat dat laatste niet gebeurt.
Voor de regering is het varen tussen Scylla en Charibdis en ik ben van mening dat onze regering het zo goed als mogelijk aanpakt. Ga er maar eens aan staan! Deze blog moet dan ook zeker niet worden aangemerkt als kritiek op het hedendaags beleid.

Nog maar een keertje

Weer door het hek bij Nijenhuis

In Komoot noemde ik de wandeling van vandaag de "Bankjeswandeling Heino", oftewel ik liep zo'n beetje opnieuw de wandeling van gisteren, zoals vriend Dick het noemt: "je nieuwe drietje", en dat zou best wel eens waar kunnen zijn hoewel de etappe Nijverdal - Holten dat ook wel eens zou kunnen worden, nog afgezien van Leuvenum - Nunspeet. Je kunt in deze omgeving met de uitstekende trein- en busverbindingen alle kanten op, niet te vergeten de kant van de Veluwe met stations langs vier spoorlijnen!
Het was opnieuw schitterend weer. Maar dinsdag is marktdag en daar hechten we beiden aan. Ik ging naar de groenteman, waar bijna hilarisch een rij van kopers staat opgesteld op genummerde vakjes en telkens doorschuift alsof het honkballers zijn die een honk opschuiven. Ik raakte - uiteraard, ouwe hoer als ik ben - aan de praat met de mensen achter en voor me; best gezellig hoor, maar je merkt toch wel dat heel veel mensen buitengewoon bang zijn voor het virus; het zijn niet alleen de maatregelen van de overheid, maar vaak ook de eigen angst die de mensen dwars zit.

Het koolzaad staat er goed bij

En het is ook niet voor niks; het virus is al behoorlijk diep in onze gemeenschap ingesloten merkten we vandaag. Niet alleen van dochter Mariska hoorden we over patiënten in de verzorgingsinstelling waar zij werkzaam is, maar ook hier in de buurt. Roos ging voor de zekerheid even bij buren informeren of wij misschien wat voor hen mee konden nemen bij het boodschappen doen en van twee kanten hoorden wij dat zij Corona hadden gehad. En ook onze kennissen in Zwartsluis hebben beiden in Hasselt het virus opgelopen. Kennelijk loopt het in het algemeen vrij rustig af; van ziekenhuis opnames hebben wij althans niet vernomen. Roos vermoedt dat wij het ook, zij het wel zeer subklinisch hebben doorgemaakt. Zal zo zijn?! Ik maak me er niet zo druk om maar houd me wel aan de overheidsmaatregelen uiteraard. Zo kunnen we onze nieuw geboren kleinkinderen niet eens welkom heten en onze andere kinderen evenmin bezoeken. Dat maakt mijn agenda wel erg hol klinken vind ik, maar biedt tevens veel rust en stilte die in belangrijke mate wordt ingevuld met de communicatiemiddelen die Internet ons verschaft als WhatsApp.
Maar goed, ik liep de wandeling van gisteren opnieuw en nu op mijn nieuwe Ecco wandelsandalen; bevielen me prima! Ik maakte van alle bankjes, afgezien dat op de Gebalje Stege een foto voor Komoot. Merkwaardig genoeg liep ik nu slechts 12 km.

Vanuit Heino naar Wijhe

Roos in het schuilhutje tegenover Nijenhuis

Inmiddels ben ik helemaal los op de omgeving van Wijhe en ben ik zo dicht bij Heino gekomen dat een wandeling van Heino terug naar Wijhe geen enkel coördinatie probleem meer kan opleveren. Dat betekent vanaf station Heino via Nijenhuis, de Velner Allee en Elshof het bekende stuk over de Soestwetering weer terug.
En zo gingen we dus vandaag. Eerst met de nagenoeg lege trein naar Wijhe en vervolgens in een even lege trein naar Heino. De route naar Nijenhuis hadden we vlot gevonden. Natuurlijk liet ik Roos de prachtige bloemen zien voor het schuilhutje met uitzicht op de voormalige Havezathe Nijenhuis. Vervolgens liepen we langs de laan met de enorme takken klimop naar de volgende voormalige Havezathe - inmiddels afgebroken en nu een boerderij - aan de Velner Allee. En weer verderop, bij het fraaie bospaadje met de vijver de derde, inmiddels ook verdwenen Havezathe zonder naam zal ik maar zeggen. Het feodale systeem heeft hier behoorlijk gezegevierd kun je merken.

Laatste restant van de Havezathe met de vijver

Dat is ons Hollanders natuurlijk vreemd; in de steden had je geen feodale toestanden, althans mij niet bekend.
Verder naar Elshof hielden we een ijverige moestuinier van zijn inspannend werk en hij vertelde ons over de omgeving. Even verderop in het huis "De Elshof" spraken we de voormalige hoofdonderwijzer van de OBS in Elshof. Leuk om al pratend meer van de streek te weten te komen.
Het laatste stuk was overbekende koek inmiddels, maar daarom niet minder mooi. Opnieuw versperden koeien ons de weg zodat we terug moesten keren. Het werd uiteindelijk 15 km en Roos had het wel een beetje gehad.

Ouderwets spitten in de tuin

Vandaag een prachtige dag, echt een dag omlekker buiten te zijn. En dat deden we, niet aan de wandel, maar lekker in de tuin werken. Roos gaf wat aanwijzingen hoe ze e.e.a. wilde gaan inrichten en ik ging met de spade stevig aan de gang. Deed me aan "vroegig" denken, in de tijd van mijn eerste eigen tuin in Amstelveen. Ik groef en groef of ik loopgraven moest aanleggen en plantte van alles. In het voortuintje legde ik destijds een wilde plantentuintje aan.
Maar hier in de tuin van Roos gaat het vooral om de eigen toon aan de tuin te geven. Dus weg met de hortensia's en allée met een stukje moestuin en vooral het bewerken van de grond. Leek het aanvankelijk dicht-geregende kleigrond daar blijkt het een rijke zandgrond te betreffen, dus aanzienlijk betere grond dan in Bilthoven, waar de grond toch vooral uit "poeier" bestaat zoals deskundige, Theo dat benoemt.
Heerlijk om weer zo stevig bezig te gaan met de spade."Rustig aan", maande Roos mij voortdurend en inderdaad voelde ik de jaartjes eerder dan destijds in Amstelveen in m'n twintiger jaren, ja ja, 45 jaar geleden alweer.
's-Avonds zaten we nog lekker na te genieten in de tuin; de laatste zonnestralen en de daarbij optrekkende koude joeg ons weer naar binnen waar we lekker hebben zitten bridgen. Het LATten in tijden van Corona bevalt nog niet zo slecht.

Eieren halen in Putten

De eerste warme dag van deze lente! Heerlijk weer en ondanks alle virus-ellende rijden de treinen gelukkig nog steeds. We constateerden dat zo langzamerhand de eitjes uit Putten opraakten; nog slechts 4 eitjes resteerden van de dertig die we resp. bij AH en bij de zorgboerderij in Putten hadden gekocht. Die laatste zijn niet alleen bijzonder voordelig, maar ook nog eens bijzonder vers en afkomstig van een zorgboerderij dus je dient er een goed doel mee door ze daar te kopen. Ons grootste probleem was om gepast kleingeld bij elkaar te schrapen, maar dat lukte uiteindelijk.
In een vrijwel lege trein naar Zwolle en verder in een even lege stoptrein naar Putten. Er stonden keurig drie dozen met elk 10 eieren voor ons klaar. Ik had een grote stapel lege eierdozen meegenomen uit de Bilt om hier achter te laten.
We liepen het inmiddels vertrouwde stuk naar Ermelo station. Uiteindelijk liepen we zo'n 12 km   zo. Komoot was niet nodig. Onderweg kreeg ik nog een WhatsApp bericht van de jonge vader, zoon Peter met foto dat hij zijn zoon Joris de fles geeft en even later een foto van de jonge moeder Jessica met Joris. Enig hoor die nieuwe social media in tijden van Corona.
Roos was behoorlijk moe; ik zorgde voor het eten; gebakken lever met uitjes en gebakken aardappelen. Haricot verts completeerden ons diner.

Even terug naar de flat

Theo in z'n tuin

Ik had een ontzettende behoefte om even terug te gaan naar de Bilt; gewoon even door m'n buurtje wandelen en over de markt en met deze en gene te praten. Gisteravond had ik een grote spektaart gebakken en daarvan nam ik twee flinke stukken mee als lunch en een boterham met naegelholt, het wondere product van de slagers uit Salland en Twente.
Een bijzonder boek verkortte de reis voor me. Aangekomen in Bilthoven ging ik even langs het boekenschapje met mee te nemen boeken voor een dun boekje voor de terugweg. Het werd een bloemlezing uit verhalen van Jan Wolkers, ooit weggegeven als Bibliotheek geschenk.
Ik liep door m'n dorrepie richting markt en ging langs bij de Veenendaalse Reformkraam. Gelukkig stond Hans achter de kraam als gewoonlijk. We praatten even bij over de ongewone situatie. Hij vertelde dat hij het meel niet kon aanslepen. Gelukkig had hij nog 1 kilogram voor mij. Maar ik kwam voor een paar andere dingen en gewoon ff kijken. Vervolgens naar de ruin van Theo; de deur van zijn schuur stond open en op het gepiep van het tuinhekje kwam hij naar buiten. We waren allebei blij elkaar te zien en hielden fors afstand en praatten bij. Ondanks zijn hoge leeftijd is Theo absoluut niet hardhorend; ik kon dus op gewone toon met hem praten op meters afstand. Hij heeft een beter gehoor dan ik?! De tuin had hij in z'n eentje omgespit - niet te geloven - en hij had grond verplaatst; zeker 60 kruiwagens. We namen afscheid.
Vervolgens naar John, de kaaswinkel. Roos wilde een groot stuk Oostenrijkse bergkaas en dat sloeg ik voor haar in. Tot slot naar de flat. Ik liet 1 van m'n stukken spektaart achter voor buurvrouw. Zij krijgt steevast een stuk van deze taart als ik die heb gebakken. Ze was blij verrast appte ze later toen ik op de terugweg was.
Ik pakte m'n tas in met de braadpan en een stuk boter uit de vriezer en ging vrij snel weer terug naar het station via het bos. Ik was weer vroeg terug bij Roos en had echt het gevoel er even uit te zijn geweest. Fijn om weer in de flat te zijn al was het maar kort.

Liefde in tijden van Corona

Gabriel Garcia Marquez heeft een boek geschreven met de titel: "Liefde in tijden van cholera". Daarop persiflerend kwam ik tot de uitspraak "Latten in tijden van corona". Toen de crisis uitbrak en Roos al in Wijhe zat en ik in de Bilt hebben we besloten om bij elkaar te kruipen. We hadden ook geen idee hoe het met het OV zou gaan dus of we "uberhaupt elkaar nog wel zouden kunnen bereiken.
Het wordt afgeraden om met de trein te reizen, anders dan voor werk realiseerde ik me pas later toen ik dat hoorde van mijn buurvrouw. Als je geen TV hebt ontgaan je toch wel dergelijke zaken. Maar inmiddels blijken de treinen vrijwel leeg heen en weer te rijden omdat de mensen kennelijk veel te bang zijn om corona op te lopen. Daarom overtreden we af en toe het advies om niet met de trein te gaan en blijven we zo veel mogelijk samen op de zelfde plek. Uiteindelijk bevalt ons dat uitstekend, net als de zes weken aan de Costa Blanca zoals de afgelopen 2 winters.

Kievitsbloem bij 't Nijenhuis

Koekoeksbloem

Voor vandaag had ik me voorgenomen om er eens heel flink tegenaan te gaan en de 20 km weer eens uit de benen te persen. En dat zou lukken. Roos liep het eerste stuk gezellig met me mee en haakte af bij Leugenhorst. Zij zou daar verder gaan kijken bij Gebalje stege, vanwege de merkwaardige naam.
Ik liep de bekende weg naar Elshof en stak even verderop de Wetering over richting Nijenhuis. Dat stuk aan de andere kant van de wetering is bijzonder aardig. Nijenhuis was een verrassing; het uitzicht op het kasteel werd omlijst door een schitterend bloemtapijt met zelfs enkele koekoeksbloemen en verder een slotvijver en geboomte. Ik zat te genieten van het uitzicht in een schuilhutje waar ik mijn boterhammetje zat te genieten en nog even in gesprek kwam met een passerende dame met enorme hond. Na van dit kasteel te hebben genoten liep ik weer terug langs een nieuw stuk richting Elshof en langs het bekende pad terug naar Wijhe. Daar ging de telefoon en ja hoor, dat was zoon Peter om mij te melden dat zijn zoon ter wereld was gekomen. Ik maakte een foto van het stukje weiland waar ik dit lieve bericht mocht ontvangen. Later stuurde hij me nog een paar ap-pies met foto van de boreling op schoot bij vader Peter resp. in de armen van moeder Jessica. Heerlijk zo'n piepjong gezin!
Ondertussen begonnen de kilometers wat op te spelen. Gelukkig was even verderop een mij bekend bankje zodat ik even kon rusten. Bij het bruggetje ontmoette ik nog de vrouw van de rentmeester en raakte nog even met haar in gesprek. Om half zes was ik uitgevloerd weer thuis met 21.3 km in de benen.Poeh.