Een kostbare minuut

Bruggetje over de Regge

Lemele, een plaatsje dat ik al vele jaren ken, het ligt tussen Ommen en Nijverdal op de etappe van het Pieterpad, een ferme etappe die mij zelfs vroeger wat te lang was, meestal liep ik van Ommen naar Hellendoorn en nam daar de bus naar Nijverdal. Maar sinds we het busje naar Vilsteren regelmatig nemen realiseer ik me dat je met dit busje ook naar Lemele kunt reizen en zo geschiedde dat vandaag, heerlijk die oude route lopen van Lemele over de Lemeler berg en de Archemer berg, een prachtig stuk Salland.
Dus vanmorgen bijtijds opgestaan en lekker met z'n tweetjes ontbeten en bijtijds naar het station. Daar aangekomen checkte ik onoplettend direct in, en ja hoor, het was 1 minuut te vroeg en dus vol tarief terwijl ik buiten de spits gratis reis. Viel gelukkig mee want bij de overstap naar Arriva in Zwolle ging het Dalvrij abonnement weer in, dus verder geen kosten. En die paar centen mochten overigens de pret niet drukken want het zou een meer dan schitterende wandeling worden.
In Ommen is de aansluiting op het buurtbusje naar Dalfsen gelukkig niet zo krap, je kunt in Wijhe de trein van 9 uur nemen en als die niet al te veel vertraging heeft haal je de trein naar Ommen en dan kun je het buurtbusje eigenlijk niet meer missen. Het kwam keurig op tijd op de halte en zette me zo rond 10 uur af bij de halte Theehuis in Lemele, vandaar leidde "Truus" van Komoot me over een door Komoot bedachte track naar Ommen. Uiteraard over de Lemeler berg en even verderop over de weergaloze Archemer berg en wat is ons land daar toch ongelooflijk mooi. Het was er verlaten en in de wijde verte geen teken van onze "beschaving" als elektriciteitsmasten of flats. Ik liep intens te genieten.
Eenmaal uit het gebergte van het Salland kwam ik via een groot recreatiepark bij de Regge de grote beek van het Salland. Deze volgde ik een flink stuk en bij een fraaie ophaalbrug voor fietsers en wandelaars kwam ik aan de andere oever en vervolgde de route die uiteindelijk op bekend terrein kwam en op station Ommen. Was een heerlijke wandeldag geweest met mooi droog weer. 
Toen ik in de trein naar Bilthoven zat bleek dat ik echt geboft had met het weer want op de Veluwe en verder had het geregend terwijl ik echt geen druppel heb gevoeld. Via het bos liep ik naar huis om de 15 kilometer voor de dag nog vol te maken.  

Op naar kaasboerderij Heileuver

 

Een kunstwerk geïnspireerd
op kaas, echt toepasselijk

We beginnen het gebied tussen Dalfsen en Ommen steeds beter te kennen en zo heeft Roos inmiddels de kaasboerderij Heileuver in Dalmsholte ontdekt. Je kunt er zelfs met het buurtbusje komen vanuit Ommen of Dalfsen. Voor vandaag hadden we besloten om het busje vanuit Dalfsen te nemen en bij Heileuver uit te stappen.
En echt tussen niks en nergens bevindt zich de goed bezochte boerderijwinkel annex kaasmakerij Heileuver. Bij binnenkomst ademde ik met genoegen de frisse kaaslucht in, heerlijke lucht net als bij Boom en Boschm de kaasboerderij waar ik al sinds jaar en dag mijn zuivel insla. Ik liep uiteraard alles even af daar in de winkel en zag Wagiu vlees, dat zachte vlees van dat Japanse rund maar vooral veel soorten kaas. Roos wist precies welke kaas ze wilde kopen en liet het niet bij één soort. Ik heb niets gekocht, wil echt m'n koelkast en vriezer een beetje leeg eten voordat ik iets nieuws insla. Bij het verlaten van de winkel zag ik dat er in Heileuver ook een kunstenares werkzaam was, Thea Josephus Jitta, een herkenbare naam, niet vanwege de kunst maar vanwege de straat waar ik in mijn jeugd heb gewoond, de Josephus Jitta straat in Amsterdam. Moest een foto maken van het kunstwerk dat stond opgesteld, een compositie van kazen.

Roos wilde mij de Vilsterense heide met het mooie uitzichtpunt laten zien, een kleine afstand, maar zeker de moeite waard. Verrassend mooi en zo stil en verlaten en daar lag de verhoging, leek wel een vluchtheuvel, maar zo hoog kwam zelfs in het verre verleden het rivierwater niet vermoed ik. Boven was een bankje waar we even gingen zitten om ons boterhammetje te eten. Ik zag aan de andere kant van de heuvel een boompje waarvan de bladeren zo prachtig herfstgeel verkleurd waren; deed me denken aan een boompje dat ik decennia geleden ergens in Duitsland zag toen ik op bezoek was bij Dick die daar een huisje had gehuurd voor een weekje en waar ik een paar dagen verbleef. Dat was in de begintijd van de elektronische fotografie, misschien heb ik die oude foto nog wel ergens, geen MB's, maar in die tijd nog KB's groot.
We liepen door mij onbekend terrein tot we op de route van Dalfsen naar Ommen kwamen die we altijd lopen wanneer we naar de Vennerij gaan om boodschappen te doen; we liepen nu direct door naar Vilsteren en namen daar het busje terug naar Dalfsen.

Jong geleerd

 

Joris rolt het deeg uit

Rond de kinderen van Peter en Jessica hebben we binnen de familie een groeps-app waarop het ouderpaar foto's uitwisselt met de opa's en oma's en zo kregen we gisteren een hele serie waarop kleinzoon Joris lekker aan het kokkerellen is met een deegroller en koekjesdeeg; leuk gezicht. Eigenlijk gebruik ik zelf de deegroller pas sinds kort en wel voor de bereiding van het korstdeeg van de quiche Lorraine die ik nogal regelmatig toebereid. In het verleden maakte ik het deeg op een ingewikkelde manier en smeerde dat dan in brokjes in de vorm tot alles goed bedekt is, maar al doende leert men en zo heb ik tegenwoordig een heel handige manier om het deeg te maken en rol ik het na koelen uit met behulp van de deegroller; geen vieze handen en altijd goed resultaat! En dan zie ik nu mijn driejarige kleinzoon al met de deegroller aan de gang. Ik hoop maar dat ik hem ooit in de kunst van het quiche bakken kan inwijden, maar het leeftijdverschil is wel erg groot dus het is maar de vraag of dat er ooit van zal komen, maar het begin is er.

Voermans kost en Halloween

 

Asbjörn bij halloween feestje

Als iedere morgen pak ik eerst mijn telefoon en kijk of er 's-nachts een mailtje of app is binnen gekomen en ja hoor, een foto van Asbjörn uit New York waar hij had deelgenomen aan een Halloween party, gekleed in een prachtig kostuum met stropdas en hoge hoed, stond hem goed.
Hij stuurt af en toe foto's uit de streken waar hij voor zijn werk moet zijn en zo heb ik nu ook een beetje een indruk van New York met z'n enorme wolkenkrabbers maar ook gezellige kleine parkjes kennelijk. Wil niet zeggen dat ik er nu zo graag naar toe zou willen gaan, maar de kunstschatten aldaar laten me toch niet helemaal koud. Ik adviseerde Asbjörn dan ook om naar het MoMa te gaan, zou ik zelf zo graag eens willen zien, maar waarschijnlijk kan ik wel een virtueel bezoek doen via Internet, moet ik maar eens naar kijken.

Fuhrmanns Kost

Verder verliep de dag als gewoonlijk met een frisse wandeling in het bos, de bladeren beginnen nu toch echt te vallen en het is nog droog tot nu toe en dan ziet het herfstbos er prachtig uit.
In de loop van de middag ging ik koken en al doende en met de ingrediënten die ik klaar had liggen besloot ik om weer eens Fuhrmanns Kost te gaan maken, een baksel van aardappels, uien en bloedworst, op smaak gebracht met karwijzaad, echt op z'n Duits. Werd toch lekker!
De eerste keer dat ik dit eenvoudige streekgerecht heb gegeten was in Trier, samen met Anneke. Ik houd wel van die ouderwetse prakken.

Waar is de Thorbecke straat?

De jonge Isabel Allende uit
Het krantenartikel

 Anna had mij van de week een WhatsApp berichtje gestuurd dat er bij mij in de buurt in een buurtbiebje 2 boeken van Isabel Allende lagen en dat ik daar wellicht belangstelling voor zou hebben. Dat had ik voor vandaag gepland en ik keek (verkeerd) op GoogleMaps waar de Thorbecke straat precies was, bleek vlakbij de flat te zijn, maar ouwe sukkel die ik ben, ik begon de verkeerde kant op en Google maps is lang niet zo handig als Komoot, dus uiteindelijk vroeg ik het aan een mevrouw die met haar hondje liep. Zij wist het ook niet direct maar begreep Google Maps beter dan ik en wees me waar die straat lag, ik moest toch lachen, is letterlijk bij mij de hoek om, een straat die ik inmiddels al honderden keren met de fiets bereden heb op weg naar de Hessenweg. Eenmaal gevonden stond ik al snel bij het minibiebje, overvol met boeken en inderdaad 2 Isabelletjes die ik dan ook in de tas deed. Maar ik zag ook twee boeken van Annie Ferwerda-van den Berg, onze buurvrouw destijds in de Josephus Jittastraat in Amsterdam, Annie en Harry onze buren in de vijftiger en zestiger jaren. Ik kon die twee boeken ook niet laten staan.
In één van de boeken zat een krantenartikel over de jonge Isabel, een artikel van augustus 1995, dat moet ik ook beslist lezen. 

Gelukkig toeval

Voormalige behuizing faculteit rechten
in Leiden

Vandaag de derde donderdag van de maand: werken in de Eilandspolder! Echter, deze week heb ik met een behoorlijke hoeveelheid weemoed afscheid genomen van deze vriendengroep waarmee ik inmiddels al jarenlang werkzaam ben geweest in het natuurbeheer; de jaartjes begonnen te tellen, het werd me te zwaar. En nu hadden Roos en ik afgesproken dat we elkaar vandaag zouden ontmoeten in Zwolle en dan in het Salland aan de wandel zouden gaan, ook dat ging niet door, ik dacht dat het vreselijk nat weer zou worden vandaag en vond het geen wandelweer.
Hugo was gisteravond bij me om de laatste hand te leggen aan mijn keukenvloertje en Roos besloot onverwacht om naar de Bilt te komen na het eten. Toen ze arriveerde besloot ze om alsnog een flinke portie van de overgebleven creatie van macaroni met spek, room en kaas te eten.

Vanmorgen waren we dus op de flat, gelukkig toeval, want na het ontbijt zaten we in de kamer en hoorden we gerommel op de gang. En ja hoor daar was een loodgieter die de reparatie aan de CV installatie ter hand zou nemen. Ik wist waar de toevoer van het water zat, in mijn flat namelijk en zo konden we die afsluiten waarop hij aan de gang kon gaan. Ik nodigde hem uit voor een kop koffie en zo zaten we met z'n drieën genoeglijk te praten over loodgieterswerk. Ik had er nu alle vertrouwen in dat alles in orde was gekomen, een enorme opluchting.
Vervolgens gingen we naar de tentoonstelling in het RMO te Leiden met als thema de periode van 900 tot 1100 in de lage landen. Was imposant! We gingen terug met de trein na een korte wandeling door Leiden naar het station en namen uiteindelijk op station Utrecht CS afscheid. 
Wat een gelukkige samenloop van omstandigheden dat ik thuis was toen de loodgieter kwam!  

Een bot voor Luca

 

Cyria met Luca

Vandaag lekker aan de wandel met Cyria. Op mijn voorstel gingen we naar Castricum, mooi gebied en daar mag de hond ook mee. Om half elf kwam ik aan op station Castricum en werd allerhartelijkst begroet door Luca, de leuke hond van Cyria en overigens niet minder hartelijk door Cyria. Ze vertelde dat Luca vooral zo opgewonden was omdat ze wist dat we aan de wandel zouden gaan en minder - tot mijn teleurstelling - omdat ze mij herkende; we hebben al vaker met de hond gewandeld.
Prachtig gebied daar in het bos, Cyria bepaalde de route en ik had vanwege de tijd voorgesteld om ook weer te eindigen bij station Castricum met als keerpunt de bekende "Johanna's hof". Het was heerlijk wandelweer en na een dikke 6 km zaten we dan ook aan de koffie resp. thee in het etablissement dat ik al zo lang ken, mijn ouders kwamen hier vaak en hielden hun feestelijke diners meestal hier. 
Ik vroeg Cyria of zij de hond ook principieel slechts vegetarisch voedsel liet eten, ik had namelijk een lekkernij voor Luca meegenomen, twee botten van het lam dat ik zaterdag had ingeslagen, ik had die bij het weggaan vanmorgen uit de vriezer gehaald en ingepakt voor Luca. Toen we even een boterhammetje gingen eten heb ik die aan Cyria overgedragen, later stuurde ze me een foto van Luca die aan het bot snuffelde, ze liet het zich goed smaken begreep ik.
Al pratend liepen we op geleide van de kaart een voor ons beiden nieuwe route door de duinen naar het station, het gemak van Komoot was duidelijk voor Cyria, ze wilde het nu zelf ook wat meer proberen. We kwamen aan bij het archeologisch museum van Castricum, daar liep de tentoonstelling "Doggerland" over het gebied van de Doggersbank dat gedurende de ijstijd droog en bewoond was; die TT had ik al gezien en ik wilde op tijd thuis zijn, maar Cyria ging het bekijken. Helaas reed de trein net voor m'n neus weg, maar even later kwam in de tegenovergestelde richting ook een trein en gelukkig realiseerde ik me op tijd dat ik die moest hebben, dus de OV-engel had me weer eens een dienst bewezen en om 15.30 was ik alweer op station Bilthoven. Nog even bij AH een liter melk gehaald om vanavond voor Hugo en mij vla te maken. Hij komt het vloertje in de keuken verder afwerken.
Ik was lekker vroeg thuis en ging een beetje "chillen" in de leunstoel. Zo tegen vijven bakte ik een lamskotelet voor Hugo. Hij had die nog maar nauwelijks achter z'n kiezen of daar belde Arja hem, ze had geaarzeld of ze hem of "pap" zou bellen, dat ben ik dus har har. Even later gaf Hugo de telefoon aan mij en had ik een allerplezierigst gesprek met m'n dochter, deed me goed, wat een genoegen allemaal met twee van m'n kinderen en even later kwam Roos ook nog langs als afgesproken. Hugo maakte in de bekende vloek en een zucht zijn beroemde creatie van macaroni met sambal, spek, room en kaas en die aten wij smakelijk weg; ik hield mij in want de vorige keer deed m'n pens gewoon pijn omdat ik teveel van dat lekkers had gegeten, we hielde zelfs wat over deze keer.
In de tussentijd had Hugo het vloertje al gedaan en gingen we gezellig aan de klets en natuurlijk kreeg ik van zowel Hugo als Roos aanwijzingen hoe ik - na 75 jaar?! " m'n houding zou kunnen verbeteren door allerlei oefeningen al dan niet met gewichten. 
  

Moderne kunst in de kerk

 

Kunst, grafstenen en een kale kop

We hadden gisteren een liedrecital van de VvhL in Zwolle, lekker dichtbij Wijhe, maar we kwamen uit Bilthoven, daar hadden we overnacht en gelukkig kunnen constateren dat het niet meer lekte in de keuken. Dus door het bos naar het station gewandeld en nog even in Zwolle rondgewandeld. Best een fraaie binnenstad, net als den Bosch vorige week. We hadden niet zo gek veel tijd maar genoeg om de enorme kerk op het grote plein binnen te gaan en daar was een tentoonstelling van moderne sculpturen in het voormalig koor van de kerk. Leuk gezicht zo'n modern kunstwerk in zo'n ruimte met oeroude, door de jaren gesleten grafstenen met teksten over de oude notabelen van de stad die daar al jaren geleden werden begraven, de rijke stinkerds. En vervolgens naar het recital.
Ik was hier al eerder geweest voor een recital, een echt huisconcert in een fraaie ambiance. Maarten Koningsbergen en Bas Verheijden brachten een leuk programma van telkens twee liederen van verschillende componisten op de zelfde tekst. Maarten gaf per drie series van 2 liederen een vaak geestige maar steeds heldere inleiding en zong de liederen geroutineerd weg, daarbij vloeiend begeleid door Bas. Hij vertelde aan het slot van het recital dat hij dit programma al 10 jaar ten gehore brengt.

De keukenvloer

Hugo aan het werk

De ondergrond van de keukenvloer in de flat was op een tweetal plaatsen behoorlijk versleten. Het eerste gat was nogal prominent en feitelijk de aanleiding om het zeil te vervangen en het gat te dichten. Dat had Hugo een poosje geleden al voor me gedaan en nu was het tweede gat aan de beurt. De drempel uitnemen en het nieuwe zeil zorgvuldig oprollen en vervolgens het puin in het gat verwijderen en de randen van het gat bijwerken. Het gat werd al groter en ik vroeg me al af of het ene pak cement wel voldoende zou zijn om het te vullen. Hugo werkte het heel efficiënt weg, maakte de bak cement en vulde het gat en inderdaad was het niet voldoende, maar kon nu wel mooi drogen. Hij sprak af dat hij woensdagavond langs zou komen om de klus te klaren, hij zou dan ook de maaltijd klaar maken, de beroemde pasta carbonare waar ik mee een keer helemaal vol heb gepropt toen we bij Hugo en Marjorie hadden gegeten.
 

Eerst lamsvlees halen

 

Redders in de nood

Het eerste wat ik vanmorgen deed was natuurlijk kijken hoeveel water er was gelekt, viel gelukkig mee, het druppelde nog steeds met de zelfde snelheid als gisteravond. Er zouden hulptroepen komen om de lekkage in beeld te krijgen. Uiteindelijk zou blijken dat het uit het stookhok kwam en afkomstig was van het condens pompje waarvan iemand de stekker uit het stopcontact had gehaald. Sjoerd en Robbin hebben de zaak opgeknapt en de lekkage daarmee verholpen. Er stond een laag water in het stookhok omdat het condenspompje geen stroom kreeg. De mannen hebben het pompje weer aangesloten en het water voor me weggedweild. Daarna was de lekkage in een mum van tijd over tot mijn enorme opluchting.
Merkwaardige dag zou het worden, ik had bij de Hooijerij, de boerenlandwinkel hier in de buurt een half lam besteld en dat kon ik vanmorgen vroeg halen. Dus rond half negen op de fiets naar de winkel. Het vlees zat in een grote plastic zak in een doos en samen met de boerin lieten we de doos met vlees in de fietstas glijden. Thuis gekomen heb ik het vlees ingepakt in porties en ingevroren, paste maar net in de vriesruimte. Een mooi stuk lamsbout en een paar koteletjes pakte ik alvast in om aan Jessy mee te geven.
Precies om half elf belde ze en even later zaten we aan de koffie. We hadden het weer duidelijk naar ons zin en menig onderwerp passeerde de revue. Rond een uur of drie namen we afscheid en bracht ik haar even naar beneden met alle boeken en andere zooi die ze van ons had gekregen.

Lekkage?!

 

Druppel na druppel

Roos was in de loop van de middag weer naar de Bilt gekomen omdat morgen Jessy op bezoek komt. Ik stond achter het fornuis om de maaltijd toe te bereiden toen ik tot m'n schrik een druppel water op m'n arm voelde en even later nog een druppel. Toen ik omhoog keek zag ik dat er af en toe een druppel tevoorschijn kwam naar het leek uit een leiding, lichte doch toenemende paniek. Ikdacht dat het een leiding van de CV was maar zag bij nadere beschouwing dat het een leiding van de waterleiding was. Ik belde naar Metea en zelfs naar de storingsdienst van Metea in Amsterdam, maar die waren onbereikbaar. Toen naar Sjoerd die tot voor kort ook in de flat woonde en vaak iets technisch had gedaan, hij woonde in de buurt en kwam vrij snel even langs. Hij vermoedde dat het wel eens van het dak of uit het stookhok afkomstig was en ging op het dak van de flat kijken. Helaas hadden we geen sleutel van het stookhok. Intussen ging het druppelen steeds sneller. Ik epte ook met Hisso en die wist nog wie er wel een sleutel van het stookhok hadden.
Het zou gelukkig allemaal goed aflopen. Door de hulp van Sjoerd was ik al behoorlijk gekalmeerd. We zetten een opvangbak klaar en gingen gewoon maar slapen. De volgende morgen stond er een behoorlijke laag water in het bakje, maar het was niet sneller gaan druppelen.

Geen radslag!

 

Lieva is toch gegroeid!

We ontmoetten elkaar op station Oss, Roos vanuit Wijhe en ik vanuit Bilthoven, we gingen samen naar Mariska. De dochters hadden herfstvakantie en gezellig om hen weer eens te ontmoeten, was alweer een tijd geleden. Mijn mond viel dan ook open toen ik zag hoe Lieva was gegroeid, voor m'n gevoel wel een kop groter geworden. Guusje viel me mee, ik kon haar nog makkelijk optillen om een pakkerd te geven. De teckel hield z'n gemak maar moest van de opwinding wel erg blaffen en een teckel doet dat met een diepe bas-blaf die je door merg en been gaat. Lekker aan de koffie en bijbabbelen. De meisjes honderduit van alles vertellen maar even later gingen ze op verzoek van Mariska rustig tekenen. Natuurlijk moesten we de tekeningen bewonderen en ik vroeg of ze nog eens een dansje voor wilden opvoeren. Mariska zocht de muziek erbij en daar gingen ze: "geen radslag in de kamer", zeiden ze zelf al maar verder, keurig in de maat en een ingewikkelde volgorde van bewegingen, leuk om te zien hoor.

Guusje bij opa op schoot

Tussendoor kwam ook vader Gideon naar beneden, hij was keurig afgevallen en deed nu al enkele maanden intensief aan fitness, hij had dan ook een indrukwekkende spierpartij ontwikkeld en had gelukkig geen diabetes meer, een hele opluchting. Hij wilde nog vele kilo's afvallen en zo te zien is "de knop echt om", en gaat het er nu ook van komen, het "zou eigenlijk wel moeten", heeft plaats gemaakt voor echte activiteit, dus dat komt wel goed. Mariska zag erg tegen haar examen, de volgende dag, op, ze keek er gewoon een beetje sip bij. 
In de loop van de middag gingen wij weer naar de bus en op station Oss namen we afscheid: "tot vrijdag", tja, we zijn tweehuizig, maar al met al zien we elkaar bijna iedere dag en anders spelen we wel stepbridge vanuit onze twee adressen. 

Een oude kennis

 

Potje chutney 

Vorige week las ik de biografie van Els Borst de voormalige minister van VWS, een grande dame die veel voor elkaar heeft gekregen op politiek gebied. Afgezien van haar tragisch levenseinde was het inspirerend om over haar te lezen. Ik kende haar overigens al vanaf de zeventiger jaren toen ik bij het CLB in Amsterdam werkte en zij af en toe daar nog "iets deed", althans ik zag haar in de buurt van waar mijn laboratorium zich toen bevond. Maar in de biografie stond ook hoe zij samen met haar echtgenoot vanaf het begin van D66, toen nog D'66 de afdeling de Bilt-Bilthoven tot stand heeft gebracht. Ergens in de tachtiger jaren ben ik ook lid geweest van D66 en zelfs vrij actief lid en kwam ik Els af en toe tegen. In die tussentijd was ik gepromoveerd bij de zelfde promotor als Els, bij prof. Joghem van Loghem, wetenschappelijk directeur van het CLB. 
Maar ik had veel meer contact met anderen die ik de laatste jaren uit het oog had verloren en dat bracht mij op het idee om een e-mail te sturen met het verzoek om weer eens bij te praten en zo had ik vandaag Katrien K. op de thee en hebben we enkele uren genoeglijk over vroeger zitten praten, maar ook over koken en jam maken, net als destijds. Ze had voor mij een potje tomaten chutney meegenomen. De tijd vloog om en we spraken af om elkaar weer te gaan spreken. 

Eitjes halen en varkenspoot

 

Roos eet een bammetje

Het was gisteravond laat geworden voordat we met de trein vanuit Den Bosch weer in Wijhe waren, maar we hoefden gelukkig niet over te stappen. Vanmorgen zouden we naar de Vennerij gaan voor een mooie wandeling en inkopen doen. Daarbij hadden we gepland om mijn nieuwe track te gaan doen met de extensies door landgoed Rechteren en over het Willemspad. En zo geschiedde want we haalden keurig de buurtbus naar Vilsteren vanaf station Dalfsen en liepen door het zonnetje de nieuwe route, althans voor Roos nieuw. Ze was gepast onder de indruk tot we het haar bekende deel bij het heide veldje bereikten. Maar eerst natuurlijk de Vennerij. In het gezellige onderkomen, een voorheen paardentrailer knaagden we onze bammetjes weg en laadden we de rugzakken met dozen eieren en bakjes tomaten. Roos nam een reusachtige krop andijvie naast de eieren. We maakten een praatje met de eigenaars en kochten ook wat varkensvlees in, ik had zin om binnenkort erwtensoep te maken en daar heb ik graag een poot en krabbetjes voor en die hadden ze, maar ook een pak varkensgehakt waarmee ik weer eens paté wil gaan maken, verheug ik me nu al op. Toen verder met de wandeling die inderdaad snel in het gebied van Rechteren kwam en bij het heideveldje van Roos. Dat blijft toch wel een raadselachtig stukje schoonheid met het vennetje en de libellen die nog steeds in tandem eieren aan het afzetten waren, een bijzonder fenomeen om te zien hoor. Verderop kwamen we een bosbeheerder tegen die aangaf dat hij ook zo graag in de natuur verkeerde, kortom plezier in het werk. Het Willemspaadje waar een stel grootouders in de weer waren met twee kleinkinderen en visnetjes. Wij gingen even op het bekende bankje zitten genieten.En dan verder naar station Dalfsen en Zwolle. Daar namen we afscheid met een: "tot woensdag", want dan gaan we naar Mariska met de kinderen.
 

Den Bosch en het IVC

Vandaag stond in het teken van de finale van het IVC, het Internationaal Vocalisten Concours, een prestigieuze competitie om jonge zangers de gelegenheid te geven zich te profileren. Dat de besten mogen winnen! Het IVC vindt steeds in den Bosch plaats. Roos wilde graag een uurtje eerder dan eigenlijk noodzakelijk omdat ze door de binnenstad wilde wandelen. Ze had deze week al de voorrondes van het IVC bijgewoond en daarbij een leuke indruk van den Bosch gekregen. Vanaf het station ben je snel in de binnenstad die gekenmerkt wordt door een beek dwars door de stad, de Dieze. Via een route langs de Dieze kwamen we bij FIOM, de organisatie die zo'n belangrijke rol speelt rond het proces van opsporing en vooral kennismaking van donor-donorkind relaties. Heb daar prettige herinneringen aan. Ik kon met m'n nieuwe Blogger-app nog net een foto schieten van een toeristenboot die op de Dieze voer.
Daarna nam Roos het volledig initiatief en geleid door een door haar geconstrueerde Komoot route liepen we door de stad. De binnenstad bleek de moeite waard maar naarmate je verder van de kern verwijderd was bleek het geen echt mooie stad te zijn. Uiteindelijk kwamen we bij de omgebouwde Verkade fabriekshal waar, net als de vorige keer dat ik hier met Roos een IVC finale mocht bijwonen het feest plaats zou vinden. De bagagekluisjes bleken te klein voor onze rugzakken die we mee hadden genomen vanwege onze plannen voor de volgende dag, maar we mochten gelukkig met rugzak en al de zaal in. Die was goed gevuld, misschien zelfs wel helemaal vol.

Fiom

Na een fantastische inleiding waarin de waarde van cultuur naar voren werd gebracht en dat die onafhankelijk was van de politieke verwikkelingen en van de walgelijke invloed van het kapitalisme met de almaar rijker en machtiger wordende superrijken kon het spektakel beginnen.
Het eerste koppel kwam uit Rusland, Daria Brusova, sopraan en n de vleugel Mark Vaza. Ze zongen een tiental liederen waarvan ik slechts het "Er ist gekommen, in Sturm und Regen" van Clara Schumann kende. Ik was sterk onder de indruk van de kwaliteit en vroeg me toen al af of zij niet de top vertegenwoordigden. Het was helemaal af zoals zij zong en zoals hij speelde, hij had wat weg van List met z'n lange haren die hij af en toe in een wild gebaar met z'n hoofd naar achteren dirigeerde, zeer geïnspireerd, dat was duidelijk. Vervolgens een Engelse mezzo sopraan waar ik niet erg van onder de indruk was zelfs niet toen zij als laatste van 10 liederen mijn favoriete lied "Ich bin der Welt abhanden gekommen" zong. Dat werd overigens wel wat erg langzaam gespeeld vond ik. 
Waar ik dacht dat de pauze begon kregen we nog een klein, maar geestig intermezzo, de uitvoering van de derde optredende met het verplichte lied. Het was een geestig lied c.q. optreden waar de Duitse bariton zich duidelijk manifesteerde als zeer geschikt voor de opera. Het werd gewoon een act waarbij hij fluitend begon en vervolgens de pianiste lastig viel en waarbij de pianiste zelfs een deel van het lied voor haar rekening nam, bijzonder geestig en toch leuk!
Na de pauze kregen wij het zelfde geestige lied maar nu uitgevoerd door het eerder genoemde Russische duo Daria en Mark. Deze keer geen act, maar een recht toe recht aan uitvoering van het lied, kwalitatief uiteraard goed maar niet als act.
Vervolgens het derde duo, de Duitse bariton Giacomo Schmidt en aan de vleugel Jong Sun Woo uit Zuid Korea. Een volle, stevige stem en een virtuoze pianiste, maar het geheel kon mij minder bekoren dan het Russische duo. Maar toen kwam het laatste koppel, de zangeres in een prachtig, rood gewaad, Marie Maidowski, sopraan met aan de vleugel Youngseob Jeon uit Zuid Korea. Een fabelachtige uitvoering, de zangeres geweldig en de pianist niet minder. Ik was net zo onder de indruk van dit koppel als van de twee Russen. Ik stemde voor Daria en Mark, maar vond de twee koppels feitelijk even goed en naar later bleek dat de jury dat ook vond want er werd geen eerste prijs uitgereikt maar beide koppels kregen een tweede prijs. Goed oordeel vond ik.

Mijn squaw

"Een meisjesdroom" noemde ze het

Roos is vandaag naar Enschede, het kan niet op met haar muzikale activiteiten. Deze keer naar een dag achter de coulissen van de reisopera. Kennelijk niet alleen fragmenten uit opera's maar ook deelname aan gezamenlijke zang, ze sprak over liederen van Händel, misschien wel het overbekende "Halleluja", dat ik heel lang geleden eens hoorde bij een vriendje thuis op de platenspeler maar inmiddels ook jaren geleden in het koor in Zeist heb gezongen. Maar het toppunt was toch wel Roos' meisjesdroom, een indianentooi op haar hoofd; uit de ruimte met requisiten ongetwijfeld.

Dat had je "vroegig" dat rare onderscheid van dingen voor jongens en dingen voor meisjes. De echt leuke dingen waren altijd voor de jongens, dat is gelukkig voorbije tijd.

Overleg met Ties

Alweer enkele weken terug had ik de afspraak gemaakt met Ties, een bekende in donorland, dat wil zeggen KID donor net als ik met dat verschil dat Ties niet alleen donor was maar tevens donorkind. Het is dan ook geen wonder dat hij binnen de organisatie rondom donorkinderen bestuurlijk een centrale rol op zich heeft genomen. Ik wilde hem wel eens spreken over mijn ervaringen als voorheen anonieme donor. 
Mijn voorstel was om al wandelend te overleggen: kinetisch overleg. We ontmoetten elkaar op station Den Haag CS en liepen al pratend door het Haagse bos. Natuurlijk kenden we elkaar al hadden we nooit uitvoerig met elkaar gesproken.

We werden elkaars luisterend oor tot wederzijds genoegen waarbij we het af en toe niet konden laten om elkaar te interrumperen, ach wat wilden wij beiden graag ons verhaal vertellen. 

Als donor behoren we wel tot verschillende categorieën, ik behoor tot degenen die voor de wetgeving van 2004 waarbij anoniem sperma-donorschap onwettig werd verklaard en tal van administratieve protocollen voor de klinieken verplicht werden. Overigens heb ik jaren geleden toen ik merkte dat donorkinderen op zoek gingen naar de donor mijzelf vindbaar gemaakt via FIOM. Aldus spraken Ties en ik over onze gang door donorland.

Hij legde mij uit wat de stichting Donorkind, waarvan hij voorzitter is allemaal doet. Overleg met een plethora aan organisaties waarvan de doelstellingen mij eerlijk gezegd vaak ontgingen en waar ik soms ook nooit van had gehoord, enige samenvoeging en in ieder geval coördinatie zou niet zo gek zijn dunkt mij. Ook Priamos kwam natuurlijk ter sprake, het platform voor donoren waarvan ik ook lid van het eerste uur ben. Ties noemde de mogelijkheid dat ik persoonlijk iets zou kunnen betekenen in het kader van het FIOM project "Nu het nog kan", waarbij ouders van donorkinderen worden gestimuleerd om het hun kind te vertellen dat het een donor als biologische verwekker heeft.  

We beëindigden ons overleg bij op het terrasje van "De Wiener Konditorei" met gebak en koffie. Was een plezierig overleg geweest.

De graanrepubliek

 

Geweldige schrijver die Frank Westerman, ik heb menig boek van hem gelezen, misschien zelfs wel alle die hij heeft geschreven. "De graanrepubliek" heb ik jaren geleden van vriend Peter C. gekregen en destijds al zeker twee keer gelezen maar nu zoveel jaar later heb ik het met de nodige , "gut ja's" opnieuw doorgenomen. Plinius die duizend jaar geleden beschreef hoe de mensen in het noorden van ons land dat later Groningen zou worden feitelijk leefden in voortdurende strijd om het bestaan tegen het water. Op terpen konden ze de voeten droog houden maar bij zeer hoog water spoelde het hele zootje regelmatig gewoon weg. Dat is natuurlijk eeuwen zo geweest totdat de gezamenlijke strijd leidde tot zeedijken en zelfs landwinning op de waddenzee en de Dollard veroverd. Vooral die klei van de Dollard leverde fantastische grond voor landbouw, de beste grond ter wereld werd wel gezegd. De boeren werden stinkend rijk waarbij veel handwerkslieden waren betrokken. De tegenstelling tussen de rijke boeren en de aanzienlijk armere landarbeiders leidde tot wrijving, leidde op zeker moment zelfs tot langdurige stakingen en bracht juist het omgekeerde teweeg, de versnelling van de mechanisatie. Na de oorlog het landbouwbeleid van Sicco Mansholt, van oorsprong ook een boerenzoon met een politieke familieachtergrond, allemaal prachtig beschreven door "ons Frankje", zoals Peter C. de schrijver noemde. Maar wonderlijk genoeg ook de volledig teloorgang van het Oldamt althans daar waar het de tarwebouw betrof en als merkwaardig fenomeen het onder laten lopen van oude polders, "de blauwe stad" met dure huizen op terpen rond een grote plas water, waarop Frank peinzend constateert dat de klok wel duizend jaar terug gezet lijkt. Dat vond ik zo'n treffende waarneming. Ik kan alle boeken van Frank Westerman van harte aanbevelen, denk aan "Ingenieurs van de ziel", over Rusland in de Sovjettijd, "Dier boven dier", El Negro, het zijn allemaal geweldige boeken!!

Nu vanuit Vilsteren

 

sperziebonen, eieren, tomaten, courgette,
appels en andijvie van de Vennerij

De aanloop vanuit Ommen geloof ik zo langzamerhand wel en daarom besloot ik om vandaag in Vilsteren te beginnen met de Vennerij exploitatie, ik wilde voor mezelf nu ook eieren en tomaten inslaan en de omgeving van Vilsteren beter leren kennen. Dat zou prima lukken. De dag begon gezellig, de hulp van Roos kwam vandaag en was jarig bovendien, dus extra gezellig. Ik moest voor een goede aansluiting met het buurtbusje naar Vilsteren de trein van 10 uur halen, die bleek 10 minuten vertraging te hebben en dankzij een stevige run en een clemente conducteur haalde ik de trein naar Dalfsen precies. Daar stond het busje al te wachten met een gezellige chauffeur die mij bij Vilsteren op de halte uitliet. Een prachtig buiten en verderop een molen. Roos had al aangegeven in de track hoe ik op een mooie manier het dorpje kon verlaten, kwam mij inderdaad ook bekend voor en even later stond ik op de oude track die ik ook gistern gedaan had en daar kwam ik ook bij de Vennerij. Ik nam van alles mee, eieren, tomaten, een zak sperziebonen, een enorme krop andijvie, appels en een courgette. Geld in het busje gedaan, bammetje opgesmikkeld en weer verder.  Ik had thuis al het stuk met de betonweg veranderd, maar onderweg zag ik aantrekkelijke zijpaden die prima in de route pasten en zo liep ik door onbekend terrein op het landgoed Rechteren, een plek die Roos redelijk goed kent en inderdaad kwam ik op zeker moment langs een heideveldje waarvan ik kon vaststellen dat we daar al eens geweest waren en daar paste ik de track dan ook op aan. En een heel stuk verder zag ik dat ik het bekende Willemspad ook kon integreren in de track. Op het bankje ben ik neergestreken om even van de omgeving te genieten, Een schitterende libelle gebruikte mijn broek als rustplaats en kwam iedere keer weer terug. Ik zag een grappig soort interactie tussen deze libelle en een wesp, niet de normale wesp die wij kennen maar eentje met een soort pluizige antennes. Het leek wel of ze elkaar als potentiële prooi beschouwden. Ik liep weer verder en even later ontmoette ik voor de tweede keer de meneer met de rolstoel die hier zijn lievelingsplekje heeft. We spraken weer langdurig met elkaar en voordat ik verder liep spraken we af dat we elkaar nog wel eens zouden ontmoeten alhier, hij zit hier meestal als het mooi weer is.
En dan het laatste stukje naar het station Dalfsen, ik had de sneltrein en tot mijn verbazing en groot genoegen sloot deze keurig aan op mijn stoptrein naar Bilthoven! En daar constateerde ik dat de WiFi het nog steeds doet zodat ik deze blog kon schrijven.

Van zandpad naar beton

 

Nu nog zandpad, straks beton

Ik wilde weer eens naar de boerderijwinkel, de Vennerij tussen Ommen en Dalfsen, een wandeling door mooi gebied en lekker verse eitjes als bonus. Een wandeling die ik inmiddels al ettelijke keren heb gewandeld en gemakzuchtig als ik daarin ben liep ik de route die ik altijd heb gelopen, best mooi overigens. Aangekomen bij de Vennerij waren het niet alleen de eieren die trokken maar er lagen ook zongerijpte tomaatjes en ook appels. Ik at mijn bammetje in het leuke onderkomen aldaar en ging weer verder. Enkele kilometers voor Dalfsen bleek dat de infrastructuur nogal drastisch was veranderd, van het ouderwetse maar fraaie zandpad was weinig meer over, in plaats daarvan een betonpad dat je zou verwachten op een industrieterrein, voor mij een reden om de track tussen Ommen en Dalfsen maar eens drastisch aan te gaan pakken en dat zou de volgende dag haar beslag krijgen.

Nagenieten

 We hebben langdurig met elkaar gepraat over de gebeurtenissen van afgelopen week en natuurlijk vooral over de fantastische dag van gisteren met de bruiloft van Douwe en Ana. Wat waren die twee gelukkig met elkaar, maar wat ons diep had getroffen was dat zij de relatie van Roos en mij ten voorbeeld noemden, in hun ogen zijn wij kennelijk een zodanig harmonieus koppel dat ze ook zo met elkaar om willen gaan, liefst ook minstens de dertig jaren die wij inmiddels dezer dagen achter de rug hebben.
Ze namen nog contact op met Roos via de videochat om nog even na te praten, 
We maakten nog wel een wandeling door het bos en vertrokken na het eten richting Wijhe. Ik wilde ook nog geen eind maken aan de reeks gezellige dagen, daarom ging ik met plezier mee, Roos heeft een drukke week en ik ga lekker wandelen daar in de omgeving.

Groot feest, Douwe en Ana trouwen vandaag

Het bruidspaar in afwachting

Gisteravond was Roos nog naar de Bilt gekomen na een uitvoering van haar koor, was uiteindelijk wel meegevallen om dat te organiseren. Zwaar bepakt met alle kleding die ze deze dag wilde aandoen bij de verschillende stadia van de huwelijksvoltrekking en het sociaal gebeuren daarna kwam ze de trap op gestommeld. Gewicht viel gelukkig mee, ze had al veel spullen eerder hier neergezet. De plechtigheid zou om 15.00 uur beginnen en vond plaats op het landgoed Vollenhove, hier in de buurt, we hoefden ons dus niet te haasten en gingen zo even voor half drie van huis,op de fiets. Aangekomen bij Vollenhove stalden we de fietsen en Roos verkleedde zich in een lange rok, kon ze natuurlijk niet op de fiets dragen, vandaar. Echter, het bleek dat de plechtigheid niet in het hoofdgebouw maar in de orangerie plaats zou vinden, volgens een "ingewijde" slechts vijf minuten lopen daarvandaan. Nou dat viel dus tegen en uiteindelijk waren we de laatsten van het buiten gezeten gezelschap. Een beetje gegeneerd sloten wij aan op de voor ons gereserveerde plekken. Niet veel later moest Roos de bruidegom/zoon naar "het altaar" leiden en even later kwam de bruid in een mooie witte auto en werd door haar moeder en vier bruidsdames ook naar "het altaar" geleid. Daar vond de plechtigheid in het Engels plaats. Was prachtig verzorgd en de ambtenaar deed het bijzonder plezierig allemaal. Bruid en bruidegom waren duidelijk heel opgewonden en blij met de gebeurtenis, was fijn om te zien!
Daarna een bijzonder goed verzorgde receptie en fantastisch diner waarin de drie broers Kersten en hun echtgenotes/partners zeer geanimeerd met elkaar omgingen, was een groot genoegen. Daarna het feest met enorm kabaal dat wij na het startschot konden verlaten. Ik zat zo vol van het heerlijke diner dat ik voorzichtig moest ademhalen, anders deed het gewoon pijn.

Yuja Wang en Dimitri Shostakovich

 Ik wilde nu de WiFi het nog doet nog een keer naar Youtube luisteren en het werd het tweede pianoconcert van Shosta, gespeeld door Yuja Wang, het absolute wonder op de piano. Dit keer niet in een zonnepakje, maar in een decente jurk die haar bijzonder goed stond en als altijd een wonder van helderheid zoals zij de piano weet te hanteren! Rare Amerikanen die niet weten dat je tussen de delen van een concert niet applaudiseert, maar ook een dirigent in een soort strandbroek, wat een verschil met Bernard Haitink, maar fenomenaal uitgevoerd en gedirigeerd, tja ook Bernstein kwam daar vandaan, ook geniaal. Merkwaardig fenomeen van dit zichzelf zo overschattend volkje. Nou ja, in Utrecht krijgt iedereen een staande ovatie ongeacht wie of wat er is uitgevoerd. Ik word echt een ouwe zeurpiet in deze veranderende wereld har har.
Maar ach wat een prachtige muziek, af en toe de subtiliteit van Chopin, maar iets weemoedigs en vooral sereen, dat tweede deel, schitterend zo subtiel. 
`s-Avonds stuurde ik een WhatsApp bericht aan Lien met de vraag of zij er nog bij stil gestaan had dat het vandaag 54 jaar geleden was dat we met elkaar trouwden. Het deed mij erg veel plezier te vernemen dat dat niet alleen het geval was geweest maar dat ook zij, net als ik met plezier terugkijkt op die jaren.
Morgen treedt Douwe, de oudste zoon van Roos in het huwelijk met zijn Ana, bijna de datum van mijn eerste trouwdag en daarom moest ik er extra aan denken en appte ik met Lien. Morgen groot feest! 

Daar gaat buurman

 

Heel symbolisch

Vandaag is het dan zo ver,buurman Hisso verhuist. Al die jaren heb ik met genoegen naast hem gewoond, prettige buurman. Hij gaat met zijn jong gezin wat groter wonen in Houten en ik wens hem daar dan ook het beste. Met weemoed zag ik de spullen naar de verhuiswagen getransporteerd worden. De laatste jaren heb ik van zijn WiFi faciliteit gebruik mogen maken, nu zit ik zonder. Dit is de laatste blog die ik nog via zijn router kan publiceren.
Functioneerde nog steeds hoewel de spullen langzaam maar zeker in de verhuiswagen worden geladen. Aardig van Hisso om de router voor het laatst te bewaren. Youtube muziek en bridgen met Quickstep moeten op een andere faciliteit wachten. Verder gebruik ik de WiFi eigenlijk nergens anders voor, ben niet zo'n digi gebruiker afgezien van de smartphone, het apparaat met de enorme impact op het maatschappelijk gebeuren. 
6 oktober een dag vol weemoed trouwens, vandaag is het 54 jaar geleden dat ik voor het eerst in het huwelijksbootje stapte met Lien, 54 jaar waarin mijn hele volwassen leven heeft plaats gevonden van echtgenoot die zelfs niet wist dat je gesneden andijvie eerst moest wassen voordat je die kookte en dan nu bejaarde met een hele schaar kinderen en kleinkinderen en mijn lieve partner ook precies 30 jaar. En morgen gaat Roos' zoon trouwen. Wat een wonderlijk tijdsgewricht.

Die kan schreeuwen

 

Een "onsie" met kleinzoon Mees

Joke had mij gevraagd om vandaag een beetje in te springen in alle drukte van haar gezin. Allereerst naar school de kinderen ophalen en dan door naar de tandarts. Op de heenweg van Goud CS naar de school van de kids kon ik mooi even langs de singel lopen waar Douwe en zijn Ana een huis hebben gezien waar hun wens naar uitgaat, inderdaad een fraaie plek om te wonen, ik hoop maar dat het hen zal lukken. En toen door naar de school, ik zag Joke al zitten op de uitkijk, maar ik kwam van de andere dan de verwachte kant. Ze zat met de kleine Mees; Ronja kwam mij juichend tegemoet en sprong in m'n armen, lekker droppie. Ik gaf haar alvast een stukje van de meegenomen worst, onnadenkend want ze moesten naaar de tandarts. Even later kwam Bram uit de klas, ik hielp hem met het zoeken van z'n fietssleuteltje en daar gingen we naar de tandartsenpraktijk. Kleine Mees had duidelijk zangles gehad want bij de praktijk aangekomen bleef hij maar brullen. Terwijl Joke met de kinderen bezig was had ik een brullende baby op schoot en voelde me wat ongemakkelijk tegenover de omgeving, nou ja, iedereen wist het natuurlijk beter en dacht dat hij wel honger zou hebben, ik ook trouwens, maar dat wist Joke als milde voedster moeder natuurlijk zelf wel beter. Niemand had gaatjes en hup met de kinderen op de fiets en Joke achter de kinderwagen nog via Gouda binnenstad naar huis. Baby ging voort met zijn zangoefeningen en Joke was blij dat ik er was om tijdens het toebereiden van de maaltijd de baby op schoot te houden. Grappig genoeg stoorde dat geblèr me helemaal niet, als je weet dat het "erbij hoort" is dat schrille doordringende geblèr van een baby best te hebben. Ik weet nog uit het verleden tijdens een vakantie met de enkele weken oude Joke een oudere man ons er echt op aansprak dat we die baby moesten stil krijgen omdat hij er horendol van werd, ik had er eigenlijk geen last van. "Hoort erbij", zei Joke. Na de maaltijd kreeg hij ook weer een voeding en daarna hebben we hem niet meer gehoord. Gezellig met Joke wat zitten babbelen en daar kwam vader Pieter laat thuis van z'n werk, daarom was ik als hulp-opa ingeroepen. Naar het station en thuis gekomen vrijwel direct in slaap gevallen.

Een leuke verrassing

 

Verjaardagskaart van de buurvrouw

Roos vierde vandaag haar 71e verjaardag, waarbij wij natuurlijk veel moesten denken aan vorig jaar met haar 70e toen zij dat vierde met een geweldig feest, een heel recital met beroepszangers waaronder Lenneke Ruiten waarin haar zelf-gecomponeerde liederen werden uitgevoerd, veelal als première. Nu wilde het toeval dat zij vandaag toestemming verkreeg om de gedichten die de basis vormen van de liederen ook daadwerkelijk als muziek uit te geven, een permissie waar ze al geruime tijd mee bezig was om te verkrijgen, een leuke verrassing.
We hadden voor vandaag een lunch gepland bij een door Roos onlangs ontdekte gelegenheid langs de Vecht in Dalfsen en daarbij een mooie wandeling. Dit restaurant was gevestigd in een fabrieksgebouw uit de tijd van de stoommachine, een oude cichorei fabriek, schitterend verbouwd tot aangenaam restaurant. We bestelden "oerbrood" met resp. gerookte zalm en steak-tartaar, opgediend op een houten plankier en zo groot dat we het toch wel een hele opgaaf vonden om dat naar binnen te werken. Halverwege hebben we de planken maar verwisseld, dus beide smaken met genoegen verorberd, was een leuke verrassing en we besloten dan ook om hier nog wel eens terug te komen. We deden de korte wandeling langs de Vecht en ook dat was een verrassende ontdekking van oud beekdal vegetatie, vruchtbaar grasland met wilde bloemen en planten. Een bankje op een verhoging, mooi uitzicht over het water en terug door het dorp, door een ouderwetse winkelstraat met groenteman, visboer en een slager van ongekende kwaliteit, had heel veel verschillende soorten zelfgemaakte droge worst, ik wist niet wat ik zag en sloeg ruim in. Bij de visboer moest Roos me vasthouden zo lekker rook het daar.
Thuis gekomen de laatste leuke verrassing, een verjaardagskaart van mijn buurvrouw die mij gisteren om het adres van Roos had gevraagd, tante Pos had het inderdaad binnen 24 uur afgeleverd!

Na 44 jaar buiten dienst

 

Na meer dan 40 jaar trouwe dienst afgeschreven

In 1979 ben ik van elektrisch scheren overgegaan op scheren met "het mes en zeep", bij die gelegenheid schafte ik mij een gangbaar scheermes aan met bijbehorende weggooimesjes die met hun driebladsfunctie altijd best lang meegingen. De drogisterijketen Etos verkocht een eigen merk van deze mesjes en die heb ik jarenlang meestal met een behoorlijk aantal tegelijk ingeslagen. Maar nu merkte ik onlangs dat ik het laatste houdertje had gepakt en van de week het laatste mesje. Dus hedenmorgen naar de Etos winkel op de Hessenweg en net als tegenwoordig iedere zichzelf respecterende winkel van alle artikelen een krankjoreme hoeveelheid verschillende soorten. Ik zoeken en nog eens zoeken maar zag "mijn" mesjes er niet meer tussen, ik vreesde al het ergste en inderdaad, een van de dames wist mij te vertellen dat zij "eruit" waren, uit het assortiment, waarschijnlijk te weinig winstmarge vermoed ik. Dus zonder mesjes verder. Ik had ook nieuwe borsteltjes voor de elektrische tandenborstel willen aanschaffen en die waren er inmiddels ook in minstens 20 verschillende soorten, idioot gewoon. Net als de wasmiddelen bij Albert Heijn is het om wanhopig te worden als je een bepaald soort wilt hebben of geen idee hebt welke je moet kiezen. Weer zoiets waarin je als bejaarde voelt dat je niet meer in deze wereld past. Mijn zwager Bart had daar een mooie uitdrukking voor: "stop the world,I wanna get off".

Belofte aan Rachel

 

Al sinds mijn adolescentie ben ik een liefhebber van het werk van Hubert Lampo, vooral zijn magisch realisme als in "de heks van Nedermünster" heeft mij vaak tot herlezen gebracht. Net als al die boeken van Jean Auel sleept het mij in een omgeving die mij bijzonder aangenaam is, een fantasiewereld van sereniteit en de "menselijke maat". En nu vond ik onlangs in zo'n "neem maar mee" buurtbiebje een ouwe vertrouwde, maar heel lang niet gelezen: "de belofte aan Rachel". Ik had geen idee meer waar het over ging maar het is het oude bijbelverhaal over Jozef en Benjamin die uiteindelijk in Egypte terecht komen. En tijdens het verhaal dringt zich bij mij vooral op dat Lampo "de vrouw" als een bijna mytisch wezen beschrijft en de sexualiteit als een puur kunstwerk, dat spreekt mij bijzonder aan. Hij heeft dit boek in zijn dertiger jaren geschreven, hij is - in die generatie toch zeer ongebruikelijk - vier keer getrouwd geweest, ik vermoedde het al, hij is een groot bewonderaar en liefhebber van vrouwen geweest en hij kon fantastisch mooi en onderhoudend schrijven hoewel ik denk dat hij in de huidige generatie als "saai" zal worden weggezet. Ik geniet met volle teugen van de prachtige zinnen met veel Vlaamse woorden.

Op naar Papendrecht

 

De eenjarige kleinzoon Marijn

We werden rond 14.00 uur verwacht bij de viering van de eerste verjaardag van Marijn, zoon van Peter en Jessica, broertje van Joris. Het was mooi weer en ik stelde Roos voor om zoveel mogelijk wandelen in de heenreis te stoppen. En zo gingen we bijtijds via het bos op weg naar station Bilthoven en met de trein naar Dordrecht. Daar wandelden we door de stad naar de haven en namen de pont naar Papendrecht. Daarvandaan was het nog een fikse wandeling naar de andere kant van Papendrecht waar zoonlief et al tegenwoordig woonachtig is.
Het was dan wel 1 oktober maar zulk prachtig warm weer dat de hele verjaardagsbijeenkomst buiten gevierd kon worden. Leuk om het kleine grut weer te zien en om de ouders van Jessica weer te ontmoeten. Ik sprak nog wat met een jong stel dat in mijn buurt zat over hun werkzaamheden en zat met beide kleinzonen wat te haffelen.
Na enige tijd was het weer tijd om op te stappen en nu gingen we via de andere kant terug, eerst wandelen naar station Sliedrecht Baanhoek en via Geldermalsen en Utrecht naar huis. We waren  zo moe dat we uiteindelijk het klokje bijna rond hebben geslapen.