30 september 2016

Op naar Baraque Michel

En hier begint dan de Helle
Weer zo'n heerlijk ontbijt met zalm, gekookt eitje om over de koffie maar te zwijgen. Broodje voor de lunch, afrekenen - viel erg mee allemaal! - en vort met de geit. Roos had bedacht dat we wel eerst met de bus naar halte Zoll konden gaan zodat we dat vervelende stuk langs de weg konden overslaan. De bus kwam precies op tijd aan. Ik vertelde de chauffeur waar we heen wilden waarop ze zonder iets te zeggen met een gebaar duidelijk maakten dat we maar moesten gaan zitten; voor 1 halte wilde ze geen duur kaartje uitschrijven. Wat een leuke start. En zo stonden we direct op het begin van het pad door het veen, de Rundweg nu het andere deel en zo kwamen we weer waar we gisteren de Rundweg waren begonnen. Nog een stukje naar de Helle en voor de derde keer en dan nu het hele stuk tot Baraque Michel. Onderweg zag ik nog de plek waar Roos gisteren in de modder had gestapt. Op de lunchplek van gisteren  ons broodje weggeknaagd en geconstateerd dat de schrijvertjes (Gyrinus natansnog steeds op vrijwel de zelfde plek bij elkaar zaten.
Voorbij de brug, terwijl de Helle smaller en smaller wordt kwamen we op het grote Venn, een onafzienbare vlakte vol van pijpestrootje, de grassoort die door de neerslag van gebonden stikstof de heide heeft overgroeid. Overigens zagen we bij een informatiebord dat ook die heide hier niet de oorspronkelijke vegetatie vertegenwoordigde. Oorspronkelijk was dit hele gebied een groot eiken- en beukenbos zoals het grootste deel van Europa. De mens heeft dit vegetatietype grondig doen verdwijnen. Maar wat resteert is ook imposant. Wel worden pogingen ondernomen om de heide terug te doen keren door afplagactiviteiten. Gezien de onafzienbaarheid van de vlakte lijkt me dat overigens niet echt haalbaar; kost veel te veel.
Na gedane wandeling is het goed eten en drinken!
We kwamen bij de bron van de Helle, een poeltje waaruit mijn lievelingsbeekje ontspruit.
Aangekomen bij Baraque Michel eerst gekeken hoe laat we de bus naar Eupen konden nemen en vervolgens heerlijk wat genuttigd aldaar. Roos had een enorme bak groentesoep en ik drie Ardenner kroketten, alles van uitstekende kwaliteit. Overspoeld met een biertje gleed het er makkelijk in.
Roos had het adres van een hotel in Eupen. Had gelukkig nog een kamer vrij voor ons; was betrekkelijk simpel maar we hebben er heerlijk geslapen. Bij een restaurant in de buurt konijn gegeten; was weer eens wat anders na die eeuwige schnitzels en biefstukken met aardappels.

29 september 2016

Kun je echt naar Baraque Michel via de Helle?

Roos, met op de achtergrond de uitloop van de
Miesbach in de Helle
Op mijn wandelkaart staat met een rode stippellijn een pad aangegeven vanaf het bruggetje over de Helle naar Baraque Michel, een uitspanning op het hoogste punt van de Hoge Venen, tevens het hoogste punt van België (dacht ik). Ik had bedacht dat we vandaag maar eens moesten onderzoeken of dat pad ook echt begaanbaar was. Toen ik met zoon Peter enkele weken geleden ook langs de Helle had gewandeld had ik bij het bruggetje wel iets gezien over een wandelpad naar Baraque Michel; ik achtte de haalbaarheid dan ook niet veel minder dan 100%, maar toch.
Na een werkelijk voortreffelijk ontbijt, met gerookte zalm, verschillende vlees- en worstsoorten en wat al niet meer vertrokken we via Im Brand richting Hoge Veen, Brakvenn meen ik. Een wat fantasieloos pad dat ik al honderd keer heb gewandeld. Onderweg een afslag naar een Rundweg over het Venn die door Roos bepaaldelijk niet over het hoofd werd gezien. En uiteindelijk kwamen we bij de Helle. De eerste brug over en toen weer die prachtige wandeling die zo afwisselend is dat je iedere keer het gevoel hebt dat je hem voor het eerst loopt. We kwamen bij het steenstrandje bij de Miesbach, het kleine beekje waarover Roos jaren geleden zo'n lief gedichtje heeft gecomponeerd. Nu een foto gemaakt met Roos en profil met de Miesbach op de achtergrond.
Borstbeeld van twee personen op het Venn
Verder gelopen; was toch wel een hele onderneming met klimmen klauteren en door de modder je weg zoeken. We kwamen twee dames tegen die de andere kant opliepen en ons vroegen of er hier een Rundweg langs de Helle was. Nou, die is er niet echt, tenzij je 40 km een Rundweg zou willen noemen. Zij kwamen vanaf Baraque Michel daarbij mijn expeditie om dit te onderzoeken enigszins overbodig makend. Prima zo!
We vonden een goede plek om ons broodje dat we van de ontbijttafel hadden meegenomen te verorberen; lekker in het zonnetje op een boomstam. Op het zuivere water van de Helle zag ik een hele groep schrijverkens de "eeuwige name gods" schrijven. Wij moeten altijd met bewondering de strofe van Guido Gezelle debiteren als we dit wonderlijk insect op het water zien bewegen; hier bevond zich op een specifieke plek in het stromende water een groepje van enkele tientallen van deze glimmende waterinsecten.
Ik stelde Roos voor om vanaf de eetplek maar weer om te keren en het zelfde stuk langs de Helle terug te lopen in plaats van de asfaltweg aan de andere kant van de Helle na de oversteek bij de brug. Zo gezegd zo gedaan waarbij die arme Roos in een veengat stapte waarbij ze bijna haar sandaal verloor. Met een ontzettend smerige sok, broekspijp en sandaal weer verder tot we verderop in de beek e.e.a. uit konden spoelen.
Verder naar Mützenich waarbij Roos voorstelde om de afslag bij de Rundweg over het veen in te gaan: "ach, waarom niet". Op de GPS zag ik dat dit een uitstekend alternatief was voor die uitentreure belopen weg van hedenochtend. En dat pad voerde ons over het Brackvenn langs waterpartijen, veenbessen, volop met bessen getooide lijsterbesstruiken. Het alternatief kon je volgen tot "Zoll", de plek waar vroeger een douanekantoortje stond. Tegenliggers maakten nog een foto van ons samen.
In restaurant "Zur Stehling" lekker gegeten. Terug in ons hotel nog even gelezen en opnieuw heerlijk geslapen in de volkomen stilte van hotel Zur Buche; bevalt me prima!

28 september 2016

Nu maar eens naar Müzenich

Uitsloven op "Kaiser Karls Bettstatt".
Vandaag eerst naar de tandarts in Amsterdam en niet alleen de tandarts maar ook een behandeling door de mondhygiëniste en dat was kennelijk hard nodig, want ze ging toch tekeer. Na iets dat naar mijn gevoel zeker 20 minuten was vroeg ze: "gaat het nog?", hetgeen ik beaamde. Na afloop voelde het wel een beetje anders dan voor de behandeling; er was nogal wat tandsteen verwijderd. In de loop van de dag zou zich een raar soort hoofdpijn ontwikkelen die ongetwijfeld door het broodnodige gepeuter, gekotter en geboor waren veroorzaakt. Het voelde de hele dag gewoon wat onwennig bij het eten. Daarna de tandarts die bij controle constateerde dat mijn gebit er prima uitzag en dat er twee vullingen moesten worden vervangen. Dat had ik met mijn tong ook al geconstateerd, dus helemaal goed.
Vervolgens haalde ik de trein naar Heerlen op station Zuid en belde Roos; zij kwam in Utrecht in deze trein en zo reisden we gezellig samen verder. In Heerlen hadden we precies aansluiting op de bus naar Aken en bij het busstation door naar Fringshaus, waar we bij het restaurant eigenlijk koffie met iets lekkers hadden willen nuttigen. Helaas was het woensdags gesloten. No problem; het was prachtig weer en daar gingen we het veen op. Met de GPS en de kaart vonden we een leuke aanlooproute naar het bekende hutje; daar streken we even neer, meer voor de aardigheid dan om uit te rusten; we hadden al genoeg gezeten. Vervolgens verder richting Mützenich via Stehling. Natuurlijk even een gekke foto gemaakt bij "Kaiser Karls Bettstatt", een enorm kwartsiet blok waarvan de legende gaat dat Karel de Grote hier een keer noodgedwongen heeft overnacht na met zijn jachtgezelschap te zijn verdwaald in deze omgeving.
Snel door naar hotel Zur Buche in Mützenich, en lekker aan een Tongerlo biertje! Smaakte weer als vanouds. Het hotel was fraai gemoderniseerd; we hadden een prima kamer op de bovenverdieping; ontzettend stil en dus geslapen als rozen. Was een fijne aanloop/wandeldag.

27 september 2016

Twee virtuose kunstenaars

De twee kunstenaars die ik het meest bewonder zijn toch wel Rembrandt van Rijn en Johann Sebastian Bach. Door dat weer zo bijzondere boek van Geert Mak over de geschiedenis van de familie Six, te beginnen met de Jan Six van dat bekende portret dat ongesigneerd al die eeuwen bezit binnen de familie Six is gebleven; Jan Six en Rembrandt waren zeker in hun jongere jaren goed bevriend aldus het boek van Mak; het schilderij is van een grote diepgang; ik mocht het voor het eerst aanschouwen bij de grote tentoonstelling van vorig jaar in het Rijksmuseum. Het was of ik een oude bekende tegenkwam zo bekend is dit werk van de fameuze schilder.
Van de weeromstuit heb ik de catalogus van die tentoonstelling tussen de stapel gehaald en ben ik die minitieus aan het lezen; soms wat langdradig maar feitelijk een perfect geïllustreerd leerboek over Rembrandt zoals er ook bestaat over die andere reus, Bach, het boek van John Elliot Gardiner.
Ergens in de catalogus vind ik een strofe hoe Rembrandt worstelde om zijn kunstenaarschap tot uiting te kunnen brengen in een sterk door het onderwerp bepaald stramien; de Staalmeesters werd als voorbeeld gebracht waar in het uiteindelijk resultaat een indringend beeld is neergelegd van een stel vaklieden bijeen in hun beroepsuitoefening. Het deed me denken aan de confrontatie van Johann Sebastian met het lastige thema dat hem voorgeschreven werd door de koning van Pruisen en dat uiteindelijk de basis zou vormen voor "Musikalisches Opfer"; een "onmogelijk thema", maar niet voor de virtuoos Bach zoals die andere virtuoos, Rembrandt de Staalmeesters, de Nachtwacht, vele portretten en ander werk vorm gaf.

26 september 2016

Zeggen wat je bedoelt ligt niet altijd voor de hand

Wanneer belanghebbenden, bijvoorbeeld directieleden van een bedrijf of vrijgevestigde beroepsbeoefenaren als advocaten, notarissen en medici iets beweren of vooral zich zorgen zeggen te maken over de problemen van anderen dan word ik enigszins argwanend: "wat bedoelen ze echt", vraag ik me dan af. Een pregnant voorbeeld vind ik de "zorg" die werd uitgesproken over het belang van de cliënt toen het ging om de vereenvoudiging van de echtscheidingsprocedures zodat er geen juristen meer aan te pas hoefden te komen. Onzin natuurlijk; de zorgvuldigheid was gewaarborgd door de randvoorwaardelijkheden die vanuit de overheid waren aangegeven; het ging natuurlijk om de (financiële) consequenties voor de betrokken beroepsbeoefenaren. Ook uit een bedrijf waar ik heb gewerkt kan ik me nog zo'n voorbeeld herinneren hoewel de inhoudelijkheid daarvan mij ontschoten is. Ik weet nog hoe verbaasd ik was dat de hoofdanalist niet begreep wat de directeur ècht had bedoeld; hij had de "vertaalslag" niet gemaakt.
Hier moest ik aan denken toen ik het hier boven getoond spandoek zag met het protest van de bewoners van deze onooglijke, zelfs foeilelijke flat op een prominente plek, bij de ingang tot het centrum van het dorp Bilthoven. Niet dat er plannen bestaan om deze flat af te breken maar omdat er plannen zijn om het voorste deel van een aanbouw die ooit dienst deed als filiaal van Albert Heijn (nog met cassiëres die razendsnel de prijzen invoerden in kassamachines, later als verkooppunt voor tuinmeubilair en tegenwoordig als boekhandel) te verwijderen en er een "poort?!" te maken als ingang naar het dorp. Wordt er ongetwijfeld fraaier van. Maar de bewoners van de flat willen dat natuurlijk niet en vast daarom protesteren ze. Dat de bekende architect Dudok dit flatgebouw ooit heeft ontworpen wordt als handvat voor de strijd gehanteerd.
Natuurlijk heeft Dudok schitterend werk gemaakt; kijk maar eens in Hilversum. Ook de eensgezinswoning van Roos werd door Dudok, althans zijn bureau ontworpen, maar flat noch woonhuis zijn erg bijzonder en zeker geen reden om dat voorstukje bij die flat niet te veranderen. Hoeft voor mij ook niet hoor hoewel ik me niet kan voorstellen dat het geheel er (nog) lelijker van kan worden ha ha.

PS nog zo'n voorbeeld van niet zeggen wat je bedoelt. Ik was in de zaak van Simon Meyssen bij station Amsterdam Zuid en wilde een broodje afrekenen. Kon alleen maar met pin en bankpas: "is veel hygiënischer", werd gezegd; alsof we al die tientallen jaren onhygiënisch gewerkt zouden hebben. Is natuurlijk om heel andere reden toe overgegaan. En zo zijn er talloze voorbeelden. Communicatiewetenschap denk ik ha ha.

25 september 2016

Feest in Spaarndam

Een keur van lekkers uit de Surinaamse keuken
Vriend Peter C. en zijn geliefde Urdice vierden vandaag gezamenlijk hun verjaardagen; dat ging in de vorm van een groot opgezet feest in de omgeving van de wereldplaats Spaarndam! Niet alleen een wereldplaats maar met OV ook werkelijk een wereldreis althans zo ervoer de nicht van Peter dat toen ik haar onverwacht ontmoette op station Halfweg. Het kwam zo: wanneer je als OV-gebruiker je reis voorbereidt dan consulteer je 9292.nl de site voor info over bus en trein. En die site gaf aan dat je voor het bereiken van de lokatie waar het feest werd gegeven bus 14 moest nemen vanaf station Halfweg òf van station Haarlem CS. Ik had voor Halfweg gekozen maar zag bij aankomst al dat er iets loos was; om de bordjes van de bus was een oranje zak geplaatst; dat betekent nooit veel goeds. En inderdaad stond er doodleuk: "bushalte tijdelijk opgeheven". "Dan maar door naar Haarlem en daar de bus de andere kant opnemen", dacht ik bij mezelf.
Peter mag als eerste opscheppen zo is de traditie
De stoptreinen komen daar iedere 15 minuten dus dat moest lukken. Ondertussen zag ik een mij toen nog onbekende dame het perron opklauteren. Enigszins paniekerig vroeg ze mij of ik misschien wist hoe je dan in Spaarndam kon komen. Er ging mij een licht op en ik vroeg haar of ze misschien ook naar het "feest van Peter en Ur" moest, hetgeen het geval bleek; zij was een nicht van Peter en kwam regelmatig bij "tante Cobi", de mij ook goed bekende moeder van Peter. Ik nam haar, terwijl ze er nog steeds niet over uit kon op sleeptouw. Toen we aankwamen in Haarlem leek het of de bus naar Spaarndam net vertrokken was en ik keek al uit naar een taxi. Maar al speurend zag ik dat die bus toch was aangekomen zij het - gelukkig! - met enige vertraging en alles kwam goed.
Nog een stuk lopen en daar kwamen we op het feestterrein. Een lekker drankje, scherp van de gemberwortel deed de reis snel vergeten.
Lisette nu in de moederrol zoon Pieter voerend
En daar stonden de jarigen hun gasten op te wachten en welkom te heten. De dochters van Peter waren er natuurlijk alledrie met partners en hun kinderen. Grappig, vijf jaar geleden, toen Peter 65 was geworden waren twee van zijn dochters tegelijk zwanger en nu liepen daar vier kindertjes rond; wat vliegt de tijd.
We werden vergast op drankjes en heerlijk eten. Gelukkig zette het regenbuitje dat dreigend boven het feestterrein hing niet door. Bij het eten zette een band in; eerst met het "lang zullen ze leven", gevolgd door een soort Duitse schlager, maar alras hoorde ik de rithmiek van Zuid-Amerika opborrelen. Het speet me dat ik om half acht weer op moest breken om fatsoenlijk met het OV weer thuis te geraken. De muziek klonk veel belovend; had ik graag meer van willen horen.
Het lukte me gelukkig nog om afscheid te nemen van Peter; Urdice kon ik in de drukte niet vinden. Het was een heel geslaagd feest. Bedankt hiervoor.

24 september 2016

Een onverwacht goede oogst

Een stilleven gelijk; de rode vrucht vooraan is
een passievrucht uit de tuin van Roos
Het is werkelijk niet te geloven wat dat piepkleine stukje tuin dat Roos heeft ingericht als "moestuin" dit haar allemaal niet op heeft geleverd en zelfs nu nog steeds oplevert. Heeft ze al kilo's uien en wortelen uit die twee vierkante meter getrokken en vijf kilo sperziebonen daar heeft ze zelfs een maaltje capucijners geoogst van capucijners die dit jaar uit de dop waren gekomen. Toen ze die van Theo had betrokken en aan het pellen was bleken er een paar al worteltjes te hebben. Die heeft ze in de grond gestopt en tot verbazing van Theo en ongetwijfeld dankzij de goede zorg en het merkwaardige lange zomerweer hebben deze tweede generatie capucijners het opnieuw gedaan. Maar de wonderlijke kracht die in de grond van de tuin met de zorg van Roos oplevert zijn toch wel vermeldenswaard.
De klap op de vuurpijl was evenwel de vondst van passievruchten in de weelderige tuinafscheiding met passiebloemen. En daar zit die enorme struik inmiddels ook vol mee. Groene vingers zullen we maar zeggen; ik vind het fenomenaal. Vorig jaar had ze ook al zo merkwaardig veel en grote tomaten.

23 september 2016

Mak, wat kun je toch schrijven!

Met deze woorden stond ik vanmorgen op uit bed; eigenlijk had ik wel door willen lezen zo'n vreselijk boeiend boek heeft Geert Mak geschreven over de geschiedenis van ons vaderland in het perspectief van de familie Six. Beginnend bij de eerste Jan Six die zo schitterend werd vereeuwigd door Rembrandt van Rijn, aanvankelijk een goede vriend van deze oorspronkelijk uit de Zuidelijke Nederlanden afkomstige patriarch van de familie; een familie die nog heden voortleeft en een familiearchief beheert waaruit onze schrijver des vaderlands vrijelijk mocht putten. En dat kan hij en hij kan het ook geweldig presenteren in zijn fameuze boek "De levens van Jan Six"; van generatie op generatie wordt de familie voortgezet door een oudste zoon "Jan" en die levens worden in chronologie beschreven aan de hand van brieven, schilderijen en documenten uit het familiearchief en van elders.
Een enkele keer drong zich enige gelijkenis op met dat andere boek over een familie dat ik momenteel lees: "Honderd jaar eenzaamheid" van Garcia Marquez; het verschil in ernst is natuurlijk heel groot. Maar die ene Six die gaat handelen in planten, afkomstig uit verre, nog maar net ontdekte plekken ter wereld deed mij daar even aan denken; na generaties van kooplieden die "evolueerden" naar generaties renteniers en de bevolking uitzuigende grootgrondbezitters deed dit toch wel fantasierijk aan.
Ik heb nog zo'n honderdvijftig pagina's te gaan; zit nu in het revolutiejaar 1848 toen heel Europa schudde van de ontwikkelingen; de Sixen blijven kalm overeind zoals ze ook heden ten dage nog steeds doen met hun fossiele archief en dat prachtige schilderij van de eerste Jan Six ergens in een kapitaal pand aan de Amstel.
En nu ga ik Roos bellen om naar de markt te gaan.

22 september 2016

Van Eyck in den Bosch


Het lijstje van musea dat ik de komende weken wil bezoeken ben ik aan het afwerken; Roos ging mij al voor. En zo kwam ik in het Noord Brabants Museum terecht voor de schilderijen die daar tijdelijk hangen en die afkomstig zijn uit Roemenië. Op de voorpagina van het Museum tijdschrift stond een zeer gedétailleerde foto van het schilderij dat wordt toegeschreven aan van Eyck: een man met een prominent blauw hoofddeksel.
Het was heel rustig in het museum zodat ik ruim de tijd kon nemen om juist dit schilderijtje - Roos had me er met nadruk op attent gemaakt - te bekijken. Ik kon er ook een foto van maken met de cameralens tegen het glas van de vitrine aangedrukt.
De tijdelijke expositie van werken uit Roemenië maakte verder niet zo gek veel indruk op me. En nu eenmaal toch hier aanwezig besloot ik om de vaste collectie ook eens aandachtig te bekijken en dat viel me niets tegen. Allereerst een klein tiental werken van Vincent van Gogh uit zijn tijd in Nuenen. Vreemd om ook hier - de vergelijking met het van Gogh museum en die lange rij wachtenden drong zich op - helemaal in m'n eentje die bekende werken te bekijken. Voor een deel kwamen ze zelfs uit het van Gogh museum. Verder stond er van dat prachtige houtsnijwerk uit de late middeleeuwen; eikenhouten figuren; doet me altijd denken aan dat boek van Hermann Hesse: Narziss und Goldmund. Een gecertificeerd turfje nog afkomstig van het "Turfschip van Breda"; ik moest het fotograferen. Dan voel ik me eventjes betrokken bij die helden van de tachtigjarige oorlog daar in dat schip zoals Odysseus in het paard van Troje.
Ik heb echt genoten van dit uitstapje; een museumbezoek kan me zo'n kick geven. Daarna weer door de snoeihitte terug naar huis.
Doet je toch aan Narziss und Goldmund denken nietwaar?

Een turfje uit het Turfschip van Breda


Een origineel middeleeuws beeld afkomstig
van de kathedraal van den Bosch

21 september 2016

Vandaag weer de Equinox

(Ver)bouw activiteit alom. Het gaat goed
met de economie. Men durft weer uit te geven.
21 september vandaag, de dag dat de zon precies boven de evenaar staat en overal op aarde dag en nacht even lang duren. We gaan weer op naar de winter en moeten nu tot 21 december wachten tot de dagen weer gaan lengen wanneer de zon op de zuidelijke keerkring staat.
Het woord equinox kwam ik voor het eerst tegen bij de firma Equinox van Ruud T. Daarvoor had ik dit fraaie woord voor de dagen waarop dag en nacht even lang duren nog nooit vernomen.
Vanmorgen heb ik proberen vast te stellen hoe laat de zon precies opkwam. Zo tegen half zeven begon het een beetje licht te worden. Dus eigenlijk verwachtte ik dat het ook om half zeven vanavond weer schemerig zou gaan worden maar dat was nauwelijks het geval; tot die tijd heb ik nog heerlijk buiten in het Houdringhebos gewandeld en pas tegen zevenen begon het stevig te schemeren. Wat maakt het uit?!
Nu maar weer wachten tot de volgende equinox op 21 maart volgend jaar.
Maar vandaag ook de troonrede, gisteren uitgesproken door de koning - moet nog steeds wennen dat we geen koningin meer hebben -; de economie trekt weer aan, zelfs meer dan verwacht werd. Goed nieuws; ik had al zo'n gevoel dat het beter ging; hier en daar zie ik weer aannemers aan het werk bij de mensen; verbouwingen alom; zelfs bij mijn buurvrouw beneden zag ik activiteit.

20 september 2016

Spierpijn door de Pilatesles

"Ach", dacht ik bij mezelf, "waarom ook niet", en ik gaf me vanmorgen vroeg op voor de les Pilates van Debbie bij Sportcity. Gisteravond had ik ook al een les Pilates gedaan bij Diane maar dat had geen spierpijnsporen achtergelaten. Maar ja Debbie, dat is andere koek en vandaag was het met "de matjes". Dat zijn een soort muismatjes die goed kunnen glijden op de gladde parketvloer van de trainingszaal. En hoe ze het klaar krijgt, zelf alles voor- en meedoend, instructie gevend en voortdurend pratend, aanmoedigend en lachend; de deelnemers hebben er, ook al doen ze het vaak al jaren, de grootste moeite mee.
Het zweet gutste me van m'n gezicht en af en toe verzuimde ik m'n sportieve plicht om m'n gezicht af te drogen maar ook om even te rusten. Het is ontzettend goed voor me om hier aan mee te doen; ik merk het altijd in m'n houding als ik een paar weken Pilates heb gedaan.
's-Middags nog met Roos een stevige wandeling gemaakt in het Houdringhebos en 'savonds natuurlijk gebridged. Toen ik opstond na de laatste bridgetafel voelde ik de spierpijn door de lessen van Debbie al opkomen; spierpijn in m'n billen; hoe heb je het ooit?!

19 september 2016

Een eitje bakken als m'n moeder

Gebakken op hoog "vuur" zoals moeder dat deed
Telkens als ik een spiegelei bak dan moet ik aan mijn oude moeder denken. Dat komt omdat ik in mijn kindertijd, wanneer ik uit school kwam vaak gebakken spiegelei op een boterham als lunch kreeg.
Mijn moeder bakte die eieren in zo'n ouderwetse aluminium pannetje op knetterhoog vuur. Die heerlijk knapperige korstjes kan ik me nog zo goed herinneren.
Als ik zelf spiegeleieren bak dan doe ik vaak 2 of 3 eieren tegelijk in de bakpan. En dan wordt het resultaat ontzettend veel minder lekker dan die eitjes "van vroeger". Daarom bak ik ze tegenwoordig één voor één en net als moeder met een flinke klont boter en op knetterhoog "vuur" voor zo ver je van vuur kunt spreken bij een inductiefornuis. En nu zijn die eitjes weer net zo lekker als "vroeger" bij moeder thuis.

18 september 2016

Weddenschap met zoon Peter

Tijdens de wandeling langs de Helle met zoon Peter, enkele weken geleden, hadden we afgesproken dat we allebei zouden gaan afvallen. Peter is maar een arme student en daarom sponsor ik hem zodat hij, net als ik bij sportcity kan sporten. Hij vindt dat inmiddels ook leuk net als z'n broer Hugo die al jaren fanatiek sport, daardoor flink gespierd is en geen grammetje te veel weegt.
Ik had die afspraak eigenlijk een beetje vergeten zoals me altijd gebeurt wanneer ik met mezelf afspreek om weer eens wat aan m'n gewicht te gaan doen. Nu had ik wel gemerkt dat ik door al die wandelingen door het Sauerland en door de Eifel ruim een kilo was kwijtgeraakt; door veel wandelen maar niet door minder eten overigens.
Benjamin, een van de trainers bij Sportcity sprak mij erop aan dat ik met Peter had afgesproken om af te gaan vallen. Dat triggerde mij om de zaak eens fanatiek aan te pakken en minder te gaan eten. Valt me niet mee, maar het gewicht gaat helemaal de goede kant op. Nu gewoon niet meer vergeten en doorzetten.

17 september 2016

Leek wel een echte werkweek

Ging ik gisteravond toch niet zo laat, om 22.30 uur naar bed, daar werd ik vanmorgen tot mijn eigen verbazing pas tegen negen uur wakker. Was er wel een paar keer uitgeweest om bekende reden maar heerlijk uitgeslapen. Kon er eigenlijk nog maar moeilijk uitkomen; had het gevoel dat ik een zware werkweek achter de rug had?! Koppie thee, koffie, bakje fruitsalade van AH - een aanradertje! - met yoghurt en een lepeltje dunne honing en het leven zag er weer prima uit!
De telefoon ging en even later zaten we lekker aan de koffie; verder heb ik wat lopen lummelen in huis en wat aan deze daily Blog zitten prutsen. Foto's uitgeladen en na zitten genieten van de drie Eifel wandelingen. Dat wandelen lijkt wel een obsessie van mij maar bij nader inzien is het natuurlijk ook gewoon structuur geven aan je dagen als pensionado; om die reden doe ik het overigens niet; ik vind het gewoon heerlijk om in de natuur te zijn. Maar als ik sommige anderen hoor over de tijdsbesteding na de pensionering dan begrijp ik wel dat juist het werk structuur bracht en dat velen ertegenop zien om zonder werk toch structuur te geven.
Zo ken ik iemand die tot haar zeventigste heeft doorgewerkt: "omdat ik anders geen structuur heb in mijn dagen", zo verzekerde ze mij. Dan zat ze maar een beetje TV te kijken en de krant voor de zoveelste keer door te bladeren. "Jeetje", dacht ik bij die gelegenheid, "ik heb niet eens TV en ook geen krant", maar vul m'n dagen graag met wandelen, maar ook met museumbezoek.
Vanmiddag was ik nog in de bibliotheek om het blad "Museum" door te snuffelen vanwege interessante tentoonstellingen in den lande. Het blad zelf gaat mij te veel over moderne kunst en daar heb ik weinig mee; ben niet zo avantgardistisch in de kunst.
En zo stelde ik de volgende mogelijkheden voor TT bezoek vast:

Utrecht Centraal Museum: over de Dom t/m 2 okt
Noord Brabants museum: t/m 9 oktober schilderijen van van Eyck e.a. uit een Roemeense collectie;
Mesdag over voedsel in de kunst: t/m 30 okt
Huis Marseille Amsterdam: interessante foto TT t/m 4 december
Hermitage; t/m 15 januari
Mauritshuis  vanaf 29 sept t/m 8 januari bijzonder werk van Engels koningshuis
Teylers museum Jan Weissenbruch t/m 8 januari
Singer t/m 8 jan
Alkmaar  van Everdingen t/m 22 jan
Enschede over De Lairesse: t/m 22 jan
Assen Repin e.a. t/m 2 april

Kortom, structuur genoeg voor regenachtige dagen of voor tussen het wandelen en koken door. Via de Blog zal ik kond doen van mogelijke bezoeken.

16 september 2016

Nogmaals de Steinbach

Scherp doorsneden brok rode leisteen in de Steinbach
Was ik hier al afgelopen woensdag met die leuke ontmoeting en de onverwachte wandelmaat, daar was ik hier vandaag feitelijk om foto's te maken om zowel de Blog van afgelopen woensdag als die van vandaag te illustreren. Ik merk toch wel dat ik behoorlijk verslingerd ben aan dit relatief goed bereikbare deel van de Eifel ook al ben ik er zo vaak geweest; het regelmatig terugkeren naar mooie en dierbare plekken hoort bij mijn karakter; ben overigens altijd wel blij als Roos mij uit mijn "comfortzone" trekt en met iets nieuws op de proppen komt.
Maar daar stond ik vanmorgen weer, nu om 11.00 uur op de markt van Roetgen. Bij slager Wilms leverworst, gedroogde harde worst, een schnitzeltje en twee plakken zult gekocht voor onderweg. Ik had onbesmeerd Oberländerbrood meegenomen van huis en heb er vervolgens bij de bakker nog twee Brötchen bijgekocht. Kopje koffie bij de bakker en toen op weg.
Het wankel ogende bruggetje. Was stevig genoeg!
Achteraf onbegrijpelijk dat we woensdag verkeerd gelopen hebben; er staat duidelijk een bord naar de schietvereniging en een bord met Weserstrasse; kennelijk over het hoofd gezien. Nou ja, nu had ik natuurlijk geen probleem met de GPS waarop de route van woensdag nog stond aangegeven. De verschillende plekjes die mij aan "vroeger" herinnerden gefotografeerd: de schietvereniging, het bankje, de brug over de Weser waar de natuurwandeling begint, de resten van de watermolen, "Kupfermühle", met het in het struweel verstopte bankje waar ik de eerste keer met Dick heb gezeten met uitzicht op de Steinbach. Nu stond er nauwelijks water in, maar de eerste keer kwam de Steinbach hier bruisend naar beneden gesneld. Die rote Stein en verder de prachtige route langs de beek. Plotseling een bruggetje over de Steinbach waarvan ik me slechts vaag wist te herinneren dat het er was.
In de verte het Hatzvenn
Na bestudering van de kaart overgestoken en verder gelopen langs het piepkleine stroompje, de Getzbach. Was een stuk ruiger dan langs de Steinbach; hieren daar dichte varens; ik waande me bij de wandeling van Offa's dyke path op de grens van Wales en Engeland; allemaal varenbossen daar.
Uiteindelijk kwam ik aan bij het Hatzvenn - meen ik - en liep ik over de scheidingsweg tussen veen en bos tot ik bij de Reinhartzhof aankwam, een historische plek.
Uiteindelijk kwam ik weer bij de Steinbach op de plek waar ik woensdag afscheid had genomen van Aad en liep terug naar Roetgen. Nog even de flesjes bijgevuld bij de bakker en naar de bushalte.
De terugreis verliep wonderlijk snel omdat ik in de trein telkens indutte tussen de stops.

Alle foto's

15 september 2016

Wat een hitte

U zult mij niet snel horen klagen over de hitte; ik wandel graag bij wat hogere temperaturen; de afgelopen dagen heb ik het er heerlijk van genomen. Op de flat is het niet om uit te houden zo benauwd. Tussen al die Eifelwandelingen door moet ik toch wel wat aan m'n "huishouden" doen. Het voedselmanagement was eigenlijk voor het eerst sinds ik in m'n eentje woon misgegaan. De bruine bonen die ik zondagavond na onze Sauerlandreis had ontdooid waren nu echt niet meer goed; hadden voordat ik ze invroor ook al een dag buiten de koelkast gestaan. En ook de gebakken uien van zondagavond kon ik weggooien; niks voor mij om voedsel weg te gooien. Wanneer ik lees dat zo'n 35 tot 50 % van ons voedsel gewoon wordt weggegooid dan kan ik me daar werkelijk niets bij voorstellen; ik gooi vrijwel nooit voedsel weg voordat het de tractus digestivus heeft gepasseerd.
Ik wilde vanmiddag wat bloggies schrijven maar het was gewoon te heet in de voorkamer en in de slaapkamer deed de WiFi het niet. Een tuinstoel op het noordbalkon gezet en met een koppie thee wat zitten uitpuffen. Ik vind het wel heerlijk hoor na al die regen van deze zomer. Mag van mij nog wel even zo blijven, maar naar ik begreep gaat het weer vanavond veranderen. Dick, mijn reporter in Vaals meldde al dat het daar begon te onweren; weeronline liet ook al wat buitjes in Limburg zien; hier in de Bilt waar het weer toch gemaakt wordt begint het te betrekken. We gaan het zien!

PS Om 19.34 kreeg ik het volgende bericht uit Vaols:
het gaat hier behoorlijk tekeer met bliksum en dondur, dat zijn ouwe limbabse weergoden.  Balkon staat blank, het valt mit bakken uut den heemul.
dan is het wel weer eens lekker om uit het raam naar het gespetter te kijken met een bak koffie in de hand. En die typische geur die omhoog komt als de eerste plens op uitgedroogde staten valt. lekker hoor.
groetz,
Dick

14 september 2016

Die gaat zeker bergklimmen?!


De Steinbach bevatte weinig water
Gisteravond gebridged; de Technische Commissie had software problemen waardoor de competitie pas laat begon en dus ook laat was afgelopen. Ik had het weer niet best gedaan dus onze verwachting was niet erg hoog gespannen over het resultaat; was inderdaad weer beneden de maat bleek later. Maar daarom niet getreurd; Roos bij mij even het leuke geboortekaartje van de kleine Bram bekijken dat ik vanmiddag had ontvangen. Daarna een glaasje wijn en napraten op het inmiddels wat afgekoelde zuidbalkon van de flat. Lekker plekje zo op zomeravonden. Het werd dus behoorlijk laat; eigenlijk had ik ook vandaag wel weer naar de Hoge Venen gewild; de wandeling langs de Steinbach vanuit Roetgen stond wat mij betreft op het programma. Maar ja, ik werd pas om 6.00 uur wakker, te laat om de trein van 6.29 te halen. Maar die van 7.29 moest mogelijk zijn bedacht ik mij; kost wel 24,10 euro maar dan ben je er ook. Als ik vòòr 6.30 uur incheck reis ik met mijn DalVrij abonnement zonder kosten, vandaar.
Fraai uitzicht over de Steinbach
Dus tegen vol tarief ingecheckt en op naar Heerlen al hikkend van het lachen om dat malle boek - Honderd jaar eenzaamheid - van Gabriel Garcia Marquez. Het was snoeiheet op het busstation van Heerlen. Op de halte stond een jonge vent met een enorme rugzak met daaraan van alles onder andere een klimtouw: "die gaat zeker bergklimmen", bedacht ik mij en vroeg me al af waar hij dat dan wilde gaan doen; op de Hoge Venen is geen berg te bekennen ook al is het het hoogste punt van België.
Eenmaal in de bus bleek deze bergbeklimmer weinig idee te hebben waar hij naar toe zou gaan; hij vroeg aan de chauffeur waar hij het best kon overstappen om "verder" te gaan. Ik kon het niet laten om hem behulpzaam te zijn en kwam met hem in gesprek. Van het een kwam het ander en zo spraken we af dat hij vandaag met mij mee zou gaan, wandelen langs de Steinbach en dat we dan wel verder zouden zien.
Dat werd een hele leuke gezamenlijke wandeling ook al kostte het wat moeite om in Roetgen de juiste aanlooproute te vinden; met behulp van de altijd vriendelijke bewoners lukte het uiteindelijk. En toen ging mijn hart open van herkenning.
Aad, zo heette mijn wandelgenoot van deze dag had een enorme rugzak op z'n rug maar liep zelfs met dat zware ding sneller dan ik; dus ik moest een halve versnelling bijzetten; geen probleem hoor. We bleken voor een heel groot deel de zelfde interesses te hebben op het gebied van natuur, biologie, entomologie.
Aan het eind van de Steinbach heb ik de eerste bladzijde van "Honderd jaar eenzaamheid" misbruikt om onze e-mail adressen uit te wisselen. Leuke dag geweest.

PS Helaas had ik het fototoestel niet bij me; Roos had het gisteravond meegenomen en ik verwachtte eerlijk gezegd niet serieus dat ik de energie zou kunnen opbrengen om zo vroeg weer op pad te gaan. Maar ik ga op korte termijn opnieuw via Roetgen naar de Steinbach om Leberwurst bij Metzgerei Wilms te kopen en een Oberländer Brot bij de lokale bakker en vervolgens natuurlijk die heerlijke wandeling opnieuw maken om te genieten en foto's te maken van deze routa nostalgica. PS Is inmiddels gebeurd, 2 dagen later.

13 september 2016

Wem gehört dieses Haus

De "alles moet andersshow" wordt ingezet.

Lang geleden overnachtten we bij een particulier in Hellenthal. Wat mij daar onder andere van is bijgebleven is een spreuk die daar ingelijst in de gang hing in het Duits: Van wie is dit huis? Van degene die het gebouwd heeft? Van degenen die hier gewoond hebben of van degene die er nu woont? Vrij vertaald naar mijn ongetwijfeld falend geheugen, maar de essentie is duidelijk. In dat kader deze blog.

Daar gaat die zo lang onderhouden  bloementuin.
Jarenlang heb ik een karakteristiek huis in de Overboschlaan vrijwel dagelijks gepasseerd. Het huis had opvallend okergeel geschilderde kozijnen en een fraaie, zorgvuldig onderhouden tuin met (wilde?) bloemen. De bewoner was de heer Mensonides, even karakteristiek als zijn huis; getooid met een enorme baard, door mij oneerbiedig gekarakteriseerd als een geitesik. In zomertijd groette ik hem als hij in zijn tuin bezig was; een enkele keer kwamen we met elkaar in gesprek. Zo weet ik nog dat hij mij vertelde dat zijn vader had meegewerkt aan de oudheidskamer of het museum in Franeker meen ik. Zijn vrouw en hemzelf zag ik ouder en ouder worden. Op het laatst schuifelde hij nog wat in de tuin; ik zag hem niet vaak meer want ik woonde niet meer in die buurt maar in de Bilt. Alleen als ik naar het station fietste zag ik hem nog wel eens.
De laatste keer was bij de huisarts tijdens de preventieve griepvaccinatie campagne, twee jaar geleden denk ik. Hij herkende me niet meer toen ik hem groette.
Begin van de lente zag ik dat het huis te koop stond; heeft enkele maanden geduurd maar op een zeker moment was het kennelijk verkocht aldus het bord in de tuin. Bleef nog een paar maanden stil rond dat huis, tot vorige week.
Of de oorlog was uitgebroken; of de puinhoop afgevoerd moest worden; de tuin verwoest. Ik kon het niet aanzien en moest er een paar foto's van te maken.
Natuurlijk hebben de nieuwe eigenaren alle recht om te verbouwen en het pand naar hun eigen zin te veranderen. Maar het ging me toch wel aan het hart om deze altijd zo zorgvuldig gekoesterde woonstede zo op de schop te zien gaan. Lijkt wel de Utrechtse binnenstad ergens in de zeventiger jaren. En ik hoop maar dat de ouwe Mensonides deze verwoesting niet hoeft te aanschouwen.

12 september 2016

Testcase: van Simmerath naar Monschau

Eerlijk gezegd was ik zelf benieuwd of ik het zou redden; vanwege het verwachte prachtige weer wilde ik perse vandaag opnieuw een forse reis maken om in de Eifel te gaan wandelen. Natuurlijk was ik door die busreis van gisteren wel een beetje "klaar" met dat bussen, maar je moet er wat voor over hebben om door je favoriete omgeving te wandelen en dat is de wandeling van Simmerath naar Monschau via het Tiefebachtal en het dal van de Ruhr zeker voor mij; het loopt als gezegd vooral in de buurt van dat stromende water, absoluut mijn favoriete wandelhabitat.
In de diepte stroomt de Tiefenbach
Ik was behoorlijk doorgeslapen van onze afgelopen dagen in het Sauerland; was alweer vroeg wakker kennelijk vanwege de "opwinding" om weer vroeg op te staan. Om half zeven met de boemel naar Utrecht en met de Intercity door naar Heerlen. Daar de bus naar Aachen en tot slot naar Simmerath. Om kwart over elf stapte ik daar uit; een thermometer gaf toen al 31 oC aan. Overigens vast wat geflatteerd want verderop wees een andere thermometer "slechts" 27 oC aan. Het zou in ieder geval een snoeihete dag worden.
Eerst broodjes en worst ingeslagen en toen op weg naar het Tiefenbachtal. Heerlijk om daar weer te lopen. Ik wil deze etappe gaan gebruiken als "testcase"; na de opmerking van zoon Peter dat ik onvermijdelijk ouder werd en dat er een tijd zou komen dat ik die wandelingen in de Eifel niet meer aan zou kunnen heb ik mij voorgenomen om die wandeling van Simmerath naar Monschau minimaal één keer per jaar probeer te lopen tot het inderdaad niet meer gaat.
De brug over de Ruhr die ik uiteindelijk dankzij de hulp
van een medewandelaar wist te vinden
Nou, vandaag ging het goed ondanks de hitte. Overigens vind ik wandelen in de hitte wel lekker hoor. Ik had zout bij me en een mespuntje zout in m'n waterflesjes gedaan; houd je die hitte beter vol.
De Matthias weg was wat verlegd, waarschijnlijk vanwege de Eifelsteig en daarom liep ik een stuk verkeerd; op een voor mij nieuwe afsteek kwam ik een medewandelaar tegen die mij aanwijzingen gaf om weer via de Tiefenbach bij de brug over de Ruhr te komen.
Nog een uurtje. Hier de oude kersenboom waar ik ooit
het gezoem van de bijen hoorde ergens in april
In Hammer koffie gedronken en het water aangevuld. Zuinig gedronken om te voorkomen dat ik in de bus hoge nood zou krijgen; pas in de trein heb ik de meegenomen liter water geheel opgedronken; was niet genoeg. Daardoor was ik uiteindelijk nogal uitgedroogd. Toen ik na de lange reis uiteindelijk bij Roos kwam heb ik bijna 2 liter water gedronken en op de flat zeker nog een liter toen was het allemaal weer OK.
Om de reis door te komen het ik dat maffe boek van Gabriel Garcia Marquez, "Honderd jaar eenzaamheid" meegenomen. Dat boek verhaalt aan een stuk door over onwaarschijnlijke gebeurtenissen; deed me in de verte aan de Odysseia denken met haar bijzondere wendingen. Daardoor vielen de totaal vier uren treinen gewoon weg en was het vandaag toch vooral een wandeldag en geen reisdag.
Tot mijn verbazing had ik moeite met in slaap komen?! terwijl ik ontzettend moe was van alles.
Vlak voor Monschau de Kläranlage, oftewel de strontverwerkingsfabriek.
De eenden zwemmen al slobberend in de bruine drek rond. Zo vies
is die dus kennelijk niet?! Stinkt ook niet.

11 september 2016

Voel toch nog als een wetenschapper

Vandaag teruggereisd vanuit Sauerland, Winterberg naar NL; in Arnhem zijn we overgestapt op de trein omdat dat toch wat sneller gaat en de broodnodige afwisseling brengt. Thuisgekomen vond ik nog wat snijbonen in de koelkast evenals aardappels en uien en een pannetje vlees met jus; binnen een uur zat ik aan een heerlijke maaltijd met veel groenten; dat mis ik toch wel een beetje in Duitsland, dat is toch vooral een land van (veel) vlees. Een NLer heeft toch wat meer behoefte aan groenten merkte ik althans.
Thuisgekomen vond ik een mailtje van vriend Dick waarin hij mij attent maakte op de laatste aflevering van de serie over de ziel van wetenschappers; het was de vijfde aflevering in deze serie waarvan ik de voorgaande afleveringen niet altijd even interessant vond. Maar deze laatste aflevering sprak mij bijzonder aan, met name de bijdrage van Robbert Dijkgraaf maar ook zeker van de anderen. Het innerlijk gevoel van de wetenschappers omtrent verschillende aspecten in hun leven gaf me zo'n herkenning dat het me echt raakte. De kankeronderzoeker Hans Clevers vertelde hoe hij als kleine jongen een scheikunde labje op zolder had en proefjes deed en verder altijd las over van alles. Ook Louise Fresco las altijd. En dat herkende ik zo uit mijn jonge jaren. Op mijn zevende verjaardag kreeg ik een kinderbijbel van astronomische afmetingen; staat nog inmijn kelder. Op de ochtend van mijn achtste verjaardag had ik het boek uit; toch wel bijzonder voor een kind dat nog maar net kan lezen vind ik nu; heeft overigens weinig sporen nagelaten maar de leeslust was er!
En verzamelen van alles dat met dieren te maken had: vogelveren die ik snel weggooide toen de schoenendoos met veren bewoog door de mottelarven die dit heerlijks verorberden; vogeleieren, sprinkhanen, dooie vogels totdat ze begonnen te stinken, botjes, schedeltjes, kaakjes. En Robbert Dijkgraaf die aangaf dat er altijd een hoekje van zijn hersens bezig was met theoretische natuurkunde. Herken ik ook volledig. In mijn wetenschappelijke tijd heb ik permanent nagedacht over hoe dingen in elkaar zaten en later ook over hoe het leven in het heelal ontstaan zou kunnen zijn. Heerlijk om je zo thuis te voelen in dat warme bad van gedachten dat een wetenschapper altijd omringt.

10 september 2016

Op naar Winterberg


Eerst nog een foto gemaakt van het gezellige terrasje
van Zum Kanapee
Je merkt toch wel bij een tweede keer op bezoek in het Sauerland dat je beter geïnformeerd bent. Zo had Roos intussen allerlei - gratis - kaartwerk bij elkaar gesnuffeld zodat we een betere aanlooproute vanuit Willingen naar de Rothaarsteig konden vinden dan de vorige keer toen we met volle bepakking tegen de zeer steile helling zonder echt pad op moesten klauteren. Nee, vandaag liepen we over een pad langs het beekje de Hoppecke.
Eerst op geleide van de kaart de weg uit dit drie-dimensionale bergdorp gevonden waarbij we een berglift met cabines passeerden. Vervolgens voor de brug het pad langs de Hoppecke, dat ook langs het hotel voerde waar we veertien dagen geleden bivakkeerden.
Nu liepen we verder langs de Hoppecke, was dus nieuw voor ons en niet echt de Rothaarsteig, maar langs een stromend watertje en dat heeft eerlijk gezegd mijn voorkeur. Bij de Hochheidehütte, een drink- en eetgelegenheid middenop de heide hebben wij koffie gedronken.
Een fraai heidegebied waar Roos nogal van onder de indruk is; geen vergrassing, veel bosbessenstruiken en een vrij uitzicht op de hoge heuvels in de verte; wij Hollanders zouden het bergen noemen.
De kabellift bij Willingen
Even verderop de Hoppeckequelle, de bron waar de Hoppecke ontspringt. Het was toch wel een hele klus verder naar Winterberg; maar uiteindelijk bereikten we het dan en namen onze intrek in hotel Hessenhof. Had ook "Wellness", maar daar hebben we dit keer van afgezien.
Lekker gegeten bij de Kupferpanne en een wonderlijk lekkere koffie gedronken bij de Alm Stube. Naar zeggen komt deze koffie van de firma Langen Kaffee in Medebach. Moeten we misschien iets mee. Maar even kijken of we morgen nog zo'n lekker bakkie kunnen scoren voor we weer vertrekken met de Flix.


Smullen van de "Meer und Land"

Roos aan de Wildgoulash

09 september 2016

Rondje Willingen


Molkereimuseum in Useln. Lekker broodje kaas gegeten.
We hadden twee dagen gepland in Willingen dus konden we het vandaag met halve bagage af. Kwam wel goed uit want Roos moest bijkomen van een slechte nacht vanwege de kramp in haar ribben. We planden een rondje Useln via de Ittersbach en de Ahrbach.
Vrij gemakkelijk vonden we de aanloop van het pad langs de Ittersbach; begon bij de brandweerkazerne. Mooi beekje en een fraai wandelpad ernaast. We bereikten Schwalefeld en wilden daar koffie gaan drinken. Hotel Waldesruh trok ons wel, maar was nog niet open; wel een plek om een keer neer te strijken! Maar verderop konden we terecht en raakten we ook aan de praat met het echtpaar dat de zaak dreef. Koffie met een heerlijke Apfelstrudel werd ons deel. En toen weer weiter, immer weiter naar Useln.
En nog even in de sauna
Daar aangekomen had ik wel trek in een broodje; in het Molkereimuseum hebben we een - hoe kan het anders - lekker broodje kaas gegeten met een glas melk. En daarna met de trein terug naar Willingen. Als je in het Sauerland een hotel gebruikt krijg je voor de dagen dat je er verblijft een vrij reizen kaart voor het regionaal OV. We gaan daar een volgende keer uitgebreider gebruik van maken. Deze keer bleef het beperkt tot twee minitripjes van resp. Brilon naar Brilon Wald en nu dan van Useln terug naar WIllingen.
In Willingen aangekomen hebben we thee en koffie gedronken op het terras van café restaurant "Zum Kanapee";  in het zonnetje; een zeer genoeglijk plekje. 'sAvonds hebben we er ook prima gegeten. Maar tussendoor nog even in de sauna en het zwembad in ons hotel; chique hoor!

08 september 2016

Nu vanuit Brilon wald.

Trein op station Brilon Wald

De etappe van Willingen naar Brilon wilden we nu in omgekeerde richting lopen. Twee weken geleden waren we afgezwaaid naar Olsberg; deze keer begonnen we in Brilon Wald, een overstap stationnetje tussen niks en nergens maar behalve dat, ook een goede aanloopplek voor de Rothaarsteig. Die bereikten we na een klein uurtje bij een hut. Daar maakten we een onsie via de tijdontspanner van het fototoestel. Het was fantastisch mooi weer. Al snel bereikten we het fraaie kunstwerk; de paal met daarop mytische voorstellingen gebeeldhouwd.
We liepen door naar Bruchhausen en wilden daar koffie gaan drinken in het café bij het kasteel. Het café was nog gesloten - we waren te vroeg -  maar het kasteel lag er in al haar glorie bij.
Kasteel Bruchhausen
Veel goed gemarkeerde wandelpaden
We liepen verder; het was behoorlijk anstrengend; puffend en hijgend beklommen we de ene na de andere heuvel totdat we Willingen in zicht kregen. Was evengoed nog een heel gedoe voordat wij twee-dimensionalen de weg naar het hotel hadden gevonden. De weg liep door verschillende ski-pistes; de kabelbanen waren hier en daar zelfs in gebruik; een leuk gezicht. Maar uiteindelijk kwamen we in toeristenoord Willingen; nog drukker dan Winterberg, maar best wel gezellig. We hadden een uiterst chique hotel met sauna en zelfs een zwembad(je). We hebben daar direct gebruik van gemaakt en Roos heeft zich zelfs een massage gegund bij de wellness.
's-Avonds in het hotel lekker Thais gegeten. 'snachts kreeg Roos ontzettende kramp in haar ribben, wellicht het gevolg van het lang op haar buik moeten liggen tijdens de massage. Gelukkig ging het langzaam over. Morgen maar een beetje rustig aan doen.

07 september 2016

Naar Brilon in het Sauerland

Het is nog maar twee weken geleden dat we in het Sauerland waren, maar vandaag gingen we er weer opuit; het mooie nazomerweer riep. Dus weer rustig naar het station gewandeld; deze keer geen gevulde koek bij Tops' edelgebak maar een harinkie bij de Volendammer. De broer van de baas had weer dienst; dit keer omdat de baas een dag vrij had. De haring was opvallend lekker en dat zeiden we hem ook: "dat is de liefde die ik erin heb gestopt", zo verklaarde hij de topkwaliteit van het gebodene.
Ook de Flixbus leverde vandaag topkwaliteit; de bus kwam - voor het eerst sinds we deze lijn hebben genomen - keurig op tijd en zou ook precies op tijd in Meschede arriveren na een voorspoedig verlopen reis van een kleine vijf uur. Daar namen we de bus naar Brilon waar het eerste hotel op ons wachtte. Leuk om daar na zo'n korte tijd weer aan te komen. Keurig hotel aan het verkeersarme plein - alleen de bussen mogen hier rijden - dus in stilte geslapen als rozen. Na het simpele avondmaal kon ik de luikjes niet meer open houden en die zou ik pas de volgende morgen weer open doen.

06 september 2016

De laatste etappe naar Delft

De Oostpoort in Delft
Huib en ik lopen al jaren de verschillende etappes van het Groenehartpad; de cirkelvormige route ligt zo'n beetje tussen onze twee woonplaatsen in en kan makkelijk in aanreisbare stukken worden verdeeld. Eén etappe echter was door mijn toedoen systematisch overgeslagen; het stuk tussen Zoetermeer en Delft leek mij "helemaal niks", stadsgebied; hoe kon daar nou groen tussen verstopt zitten.
Huib had deze etappe echter voor vandaag op onze driewekelijkse agenda geplaatst met de omineuze woorden: "je hebt je er vast al op verheugd eindelijk het stuk Z'meer -Delft langs nieuw groen". Feitelijk wist ik niet eens meer dat ik dit stuk van het pad met de van mij bekende subtiliteit van tafel had geveegd. 
Huib had niets te veel gezegd; begon de etappe bij station Zoetermeer, daar waren we binnen 2 km in het oude Floriadepark en dat was schitterend. Maar ook verder liep het pad door zeer afwisselend landschap met veel bos.
Uiteindelijk kwamen we aan in Delft; eerst herkende ik niets. Pas toen we zo'n beetje in de binnenstad aankwamen zag ik de Oostpoort, onderwerp van het prachtige schilderij van Johannes Vermeer: "Gezicht op Delft".
We liepen op mijn verzoek de hele binnen stad door en kwamen uiteindelijk bij het gloednieuwe, ondergrondse NS-station. Enorm, maar dat komt omdat ook het stadhis hier in is gevestigd. Het oude station is (nog) niet gesloopt; krijgt vast een horecafunctie. Mooie wandeling Huib!

05 september 2016

Naar de paardenmarkt in Elst

Handelaren en vooral paarden op de grote markt in Elst
Eigenlijk had ik vandaag wel vroeg op willen staan om naar de Hoge Venen te gaan voor een wandeling langs de Steinbach. Maar ja, het werd gisteravond laat, met een biertje en nog een wijntje; u kent dat vast wel en dan komt er van de goede plannen niets terecht; volgende keer beter. Want ik moet en zal die Steinbach bij z'n taas grijpen! Is te lang geleden. Maar goed, het verliep vandaag anders, maar ook leuk!
Roos heeft altijd een lijstje met dingen die je kunt ondernemen en zo stond er voor vandaag de mogelijkheid om naar de jaarlijkse paardenmarkt in Elst te gaan in haar handige systeem. Ontspon zich een hele discussie tussen ons waar Elst wel niet zou liggen; volgens mij ergens op de Utrechtse Heuvelrug en volgens Roos - en ze had natuurlijk gelijk - ergens tussen Nijmegen en Arnhem. Na enig aarzelen - de Venen bleven trekken - dacht ik dat het eigenlijk best een leuk idee was om met haar mee te gaan.
Een echte hoefsmid aan het werk
Station Elst ligt - dit puur voor de trein-fanatici - aan twee spoorlijnen die door verschillende vervoerders worden verzorgd; lekker handig met inchecken als je van Arnhem naar Elst wilt?! Was voor ons geen probleem want wij gingen met de NS sprinter. We waren het station nog maar nauwelijks uit of we zagen al de "sporen" van de paarden: veewagens, paardenstront en de kenmerkende lucht van paarden en dat alles gelardeerd met dreunende klanken die tegenwoordig onvermijdelijk zijn bij de wat grotere festiviteiten.
Was een hele manifestatie; mooie kerk bij de binnenkomst van het stadje; op de enorme, langgerekte markt stonden allemaal paarden, van hele kleine tot zelfs een groot zeeuws trekpaard. Om de marktplaats heen waren stalletjes waar je wat te eten kon kopen en bij enkele tenten, daar waar het grootste gedreun/kabaal werd geproduceerd werd om 11.00 uur 's-morgens al volop in het bier gehapt. Moest er even niet aan denken na de biertjes en de wijntjes van gisteravond ha ha. Voor liefhebbers bestond ook de mogleijkheid om zadels e.d. voor het paardrijden te verwerven; niet helemaal onlogisch.
Er was een hoefsmid aan het werk; je kon goed zien hoe dat nou precies in z'n werk ging; vonden we toch wel heel erg leuk om te zien. Een demonstratie van roofvogels met een enorme Oehoe als pronkstuk.
Na afloop gingen we via een omweg terug naar Bilthoven; via Nijmegen en Oss naar Den Bosch waar we een overheerlijke Bossche Bol soldaat hebben gemaakt. Was een gezellige dag.

04 september 2016

Overdracht

De Imam Bayildi rook goed
Afgelopen april, bij het gezamenlijk werken in het insectenreservaat "de Zandkuil" op Texel hebben Bart en ik gesproken over mijn hypothese van de eerste processen in het ontstaan van het leven. Het interesseerde hem en hij pikte daar, spittend in het zand de essentialia al op. In onze latere correspondentie hieromtrent hebben we afgesproken dat hij zich verder in het onderwerp inleest en dat ik hem daarvoor de boeken verschaf. Ik zou graag zien dat hij de fakkel v.w.b. het denkwerk van mij overneemt; hij is ruim 40 jaar jonger en biofysicus. En juist dat grensvlak van fysica en chemie kon wel eens de sleutel worden voor het verder uitwerken van de hypothese.
Het stapeltje boeken lag al enige tijd op mijn zitbank te wachten om overgedragen te worden aan Bart; het zijn de boeken die mij mede hebben geïnspireerd tot de hypothese hoe de eerste levensprocessen zich zouden kunnen hebben vormen uit het gloeiend hete sterrenstof.
De eerste aanzet tot mijn interesse op dit gebied was natuurlijk het verzoek dat ik ergens in de zeventiger jaren van de kunstenaar Harry van Kruiningen kreeg om als biochemicus "deskundig" commentaar te geven bij zijn serie etsen over het ontstaan van het leven. Ik had in die tijd nog nooit nagedacht over hoe dit plaats had kunnen vinden maar vanaf dat moment heeft dit nog steeds onopgeloste vraagstuk aan mijn hersens lopen knagen.
Bart wilde perse helpen bij het koken. Ik denk toch
dat hij vooral van de heerlijke bergkaas wilde snoepen ha ha.
Van Roos kreeg ik ergens in de negentiger jaren het boek: "Op de rand van chaos" van Waldrop en daarin stonden de magische woorden: autokatalytische kringprocessen. Ik voelde als door de bliksem getroffen dat daar de kneep zat. Waldrop verwees naar het werk van Stuart Kauffman.
Het tweede boek op het stapeltje van drie was: "At home in the universe", van Stuart Kauffman. Het boek gaat mij grotendeels boven de pet maar wat ik er vooral uit heb begrepen is dat de vorming van autokatalytische kringprocessen onvermijdelijk is in reactieve, energierijke systemen. Dat dit soort systemen flexibel zijn, zich kunnen combineren met andere en zich aan kunnen passen leerde ik uit het derde boek, over deze zogeheten dissipatieve systemen: "Order out of chaos" van Nobel prijswinnaar Ilya Prigogine. Dat boek gaat mij helaas ook grotendeels boven de pet.
Entropie bleef voor mij toch wel een heel lastig begrip
Mijn toevoeging aan het geheel en daarmee natuurlijk de impetus van de hypothese die in het Engels in dit Blog is geformuleerd is mijn biochemische achtergrond. Als biochemicus realiseer je je dat een levend organisme één groot complex autokatalytisch proces vormt met de Krebs cyclus als één van de centrale motoren.
Vandaag kwam Bart bij ons langs; we gingen hem in de regen van het station halen en liepen door het Houdringhebos naar mijn flatje. Daar gingen we eerst eens lekker thee drinken en Ollekebollekes bedenken. In het gesprek dat zich ontspon leerden we elkaar beter kennen en merkten we dat de klassieke muziek en het wandelen ook gezamenlijke interessen betreffen.
Toen de maaltijd; ik had me nogal uitgesloofd en de tafel stond vol met pannetjes en schaaltjes met twee salades, bruine bonen, snijbonen, couscous, aardappelen, en een pan met jus. Voor vegetarische Bart had ik Imam Bayildi gemaakt waarvan Roos ook een hapje mee at. Ging er allemaal goed in.
Vervolgens doken we de themodynamica in, althans Bart deed zijn uiterste best om mij in de wereld van de entropie in te leiden. Voor het grootste deel landde het niet bij mij, maar het gaf ons wel openingen naar "het stapeltje"; ik pakte Kauffmans' At home en Bart zag direct dat hierin stond wat hij me wilde uitleggen en werd direct laaiend enthousiast.
Uiteindelijk namen we afscheid; ik bracht Bart nog even naar de bushalte. Was een bijzonder genoeglijke dag en verwachtingsvol zien we de toekomst tegemoet hieromtrent.