Paul S. heeft mij onlangs op mijn verzoek geïnterviewd en dat vastgelegd op video. De aanleiding was feitelijk het “ver-mp3de” tapeje met het interview van mijn oude vader. Ergens rond zijn 60e heeft hij dit interview ondergaan. Het ging minder om zijn levensgeschiedenis dan om het afscheid van de RANO, de ziekenomroep Amsterdam meen ik. Hij deed daar samen met een zekere Cor F. de presentatie van een jazz programma. Hij was daarmee gestopt en daarom werd er een afscheidsinterview afgenomen door genoemde Cor. Niet alleen zijn affiniteit met de jazz kwam aan de orde maar ook zijn beroepscarriëre; vader vertelde hierbij de reden waarom hij ooit iets met scheikunde had gedaan, de belangrijkste reden waarom ik zelf later chemicus ben geworden. Dat raakte mij behoorlijk, had ik niet eerder vernomen.
Zijn interview was opgenomen op een tapeje, 30 jaar geleden; de kwaliteit van de weergave was ronduit slecht; af en toe kon ik het gewoon niet verstaan wat er werd gezegd. Neemt niet weg dat het mij diep raakte.
Welnu, vorig jaar heb ik meegedaan aan een “deskundigenteam” in het kader van het bevolkingsonderzoek darmkanker; door toeval was ik daarbij betrokken geraakt; ik heb in het verleden deskundigheid opgedaan op het gebied van bevolkingsonderzoek en heb daardoor nogal wat kanttekeningen daar waar anderen meestal slechts juichverhalen ventileren; is niet goed, maar dat ter zijde. In dat kader heb ik een interview ondergaan, een interview dat werd afgenomen door mijn aangetrouwde neef Paul S.
U voelt het al aankomen; door deze twee zaken bedacht ik mij dat ik ook een interview zou moeten laten maken om over dertig jaar mijn kinderen (als die tenminste geïnteresseerd zijn in mijn verhaal) daarmee de mogelijkheid te geven om hun oude vaders’ essentialia in het leven nog eens te horen.
En nu ligt dat interview er; ik heb het inmiddels al twee keer beluisterd en bekeken, het is een video; fascinerend om jezelf langdurig en ter zake te zien praten met alle gebaren, gezichtsuitdrukkingen en emoties van dien. Ik zou het iedere oudere willen adviseren om een dergelijk document na te laten; moet voor de kinderen toch waardevoller zijn dan alleen maar herinneringen en een fotoboek of een DVD met foto’s en vakantiefillumpies (denk ik). Daarbij opgemerkt dat mijn neef een bijzonder goede interviewer is en deze zaak professioneel kan aanbieden.