31 augustus 2011

Een serie etsen


Door dat artikel van Xander Tielens in ABG over de eerste levensvormen en met name het ontbreken van een hypothese over het allereerste begin, a.h.w. de "ontsteking" van het leven, heeft mijn ouwe brein weer helemaal in de war gebracht. Met mijn zoon Peter heb ik afgesproken dat ik de hypothese die ik al zo'n vijftien jaar geleden heb afgeleid omtrent dit onderwerp ga formuleren en vertalen in het Engels. Peter is in opleiding voor chemicus en spreekt voortreffelijk Engels. Zijn fiancée Solvej studeert Engels, dus die vertaling is wellicht het minste probleem.

In 1977 werd ik door een kennis van een collega/vriendin van Lien, een beeldend kunstenaar Harry van Kruiningen, gevraagd of ik hem als chemicus kon adviseren bij een serie etsen die hij had gemaakt over het ontstaan van het leven. Dat was nog in de tijd van experimenten met een nagebootste aardatmosfeer waar bliksems doorheen werden geleid in de vorm van hoogspanningsvonken: de beroemde experimenten van Urey en Miller. Als je die experimentele omstandigheden maar lang genoeg volhield ontstond er een mengsel van aminozuren en naar ik meen ook kernbasen, de bestanddelen van resp. eiwitten en DNA/RNA.
Hoewel ik dan wel biochemicus was, had ik eerlijk gezegd nog nooit over het onderwerp "Ontstaan van het leven" serieus nagedacht. Voor mij was het een mysterie, maar dat het ontstaan zou zijn op een steriele aarde, na afkoeling tot temperaturen die voor het hedendaags leven geschikt zouden zijn was voor mij toch wel een uitgangspunt.
Tegen die achtergrond heb ik Harry geadviseerd bij de tekst voor de brochure bij de tentoonstelling en denk nog met plezier terug aan de twee of drie besprekingen die wij voerden. Hij had het ontstaan van het leven tegen de hem bekende kennis in zijn artistieke vrijheid vorm gegeven; ik moest helpen met de verbindende tekst en oordelen of het enigszins waarheidsgetrouw was. Nou ja, vooruit dan maar.
Hij had de etsen al klaar. Daarvan herinner ik me nog een enorme regenbui die duizenden jaren geduurd zou hebben; de conceptie van eiwit en DNA; aminozuren die aan elkaar gekoppeld waren als washandjes aan een waslijn. Als tegenprestatie kreeg ik van Harry een aantal van zijn producten waaronder een exemplaar van een ets; ik koos voor het samengaan van eiwit en DNA, een ets die vanaf die tijd onze woonkamer heeft gesierd. Nu hangt hij bij Anneke.

Vanaf dat moment met Harry van Kruiningen ben ik overigens niet aflatend bezig geweest met de gedachten over het  onderwerp "ontstaan van het leven". Al snel kwam ik tot de conclusie dat het veel te simplistisch moest zijn om te veronderstellen dat een willekeurig mengsel van aminozuren en kernbasen tot een biochemisch proces kon leiden; daarvoor is zelfs het simpelste biochemisch proces te complex. In die gedachte werd ik later ook gesterkt door de door deskundigen geformuleerde metafoor van de storm die over een berg met vliegtuigonderdelen woedt en waar uiteindelijk als resultaat een werkende Boeing 747 zou staan. Maar hoe dan wel? Daarover meer in volgende Blogs die als basis zullen dienen voor de tekst die ik samen met zoon Peter in het Engels ga formuleren.

30 augustus 2011

Poëzie

De ganzenveer: symbool voor de poëzie
De wereld van de poëzie is voor mij een vrijwel gesloten boek. Dat komt vooral door de door mijn karakter bepaalde geestesgesteldheid; voor subtiliteiten ben ik helaas niet in de wieg gelegd. Rechttoe, rechtaan taalgebruik is voor mijn begripsvorming de voorwaarde. Zo heb ik het voortreffelijk boek van Pieter Nouwen, "Het negende uur", tot mijn schande niet begrepen, aldus moest ik concluderen na de bespreking hiervan met Roos; het was mij ontgaan dat het etentje waarbij de anti-christelijke zanger zijn (twaalf!) vrienden uitnodigt, op het laatste avondmaal van Jezus met zijn discipelen sloeg. Evenmin had ik het stervensuur van genoemde zanger èn de blik van Bach op "de witte persoon" gedurende de eerste uitvoering van de Mattheus Passion in verband gezien. Het boek kreeg daardoor achteraf veel meer diepgang.
Dat overkomt mij helaas ook met poëzie. Slechts een enkele keer vermocht een gedicht mij diep te treffen; dat was in de wachtkamer van mijn psychiater in de periode dat ik zwaar overspannen was. Ik kwam daar frequent en in plaats van de obligate tijdschriften lagen daar enkele bundels gedichten. Door één enkele werd ik diep getroffen, maar helaas ging de kern van de meeste gedichten aan mijn onderscheidingsvermogen voorbij.
Nu las ik in de ABG van september, in het artikel van Xander Tielens een aantal schitterende strofen die ik als poëzie heb ervaren en ervaar ik de schoonheid van de woorden die overigens niet primair als poëtisch bedoeld waren misschien, maar als samenvatting tussen de tekst. De eerste betreft het zwervend materiaal in het heelal:

"Hoewel hun moedersterren allang verdwenen zijn in de duistere vergetelheid van het heelal,
 staan de eigenschappen van deze sterren evenals hun gefolterde gang door de ruimte in het sterrengruis gebeiteld."

De tweede is voor mij filosofisch cruciaal:

"Wij zijn op het meest elementaire niveau één:
 Wij zijn allemaal de nazaten van sterrenstof;
 een tussenstap in de levensdans van de elementen in het heelal."

Deze laatste samenvatting is helemaal conform mijn levensfilosofie; we mogen als mens(heid) tijdelijk deel uit maken van het kosmisch mysterie.

29 augustus 2011

De Academische Boekengids (ABG)

Al enige tijd geleden gaf ik in dit Blog al aan dat ik een gedegen wetenschapsbijlage zo miste en dat één van de redenen was om geen abonnement op een krant meer te willen. Welnu, mijn goede vriend Dick had voor mij onlangs een aantal exemplaren van de ABG, de Academische Boekengids, een gratis blad waarin vooraanstaande wetenschappers nieuwe wetenschappelijke boeken bespreken. Welnu, deze uitgave maakt voor mij het ontberen van genoemde Bijlages alsmede van Intermediair, geheel goed! Dick had de ABG verkregen via zijn abonnement op Vrij Nederland.
De ABG van september vind ik eigenlijk van begin tot eind buitengewoon interessant, maar vooral het artikel over sterrenstof; het ontstaan van het leven uit sterrenstof, een onderwerp dat mij al meer dan dertig jaar heeft bezig gehouden. Dit artikel inspireert mij om mijn gedachten over dit onderwerp, die ik al eens eerder heb proberen te formuleren in deze Blog, nader uit te werken en misschien nog wel aan te bieden aan een wetenschappelijk tijdschrift of te bespreken met een wetenschappelijk werkende deskundige op dit gebied.
Het artikel van de hand van Xander Tielens, hoogleraar Fysica en chemie van het interstellaire medium aan de Universiteit Leiden maakte voor mij duidelijk dat de fase van het "ontsteken van het leven" nog onbekend is en dat het verbazend wordt gevonden dat leven zich onmiddellijk ontwikkelde toen de omstandigheden daarvoor aanwezig waren. Mijn hypothese aangaande auto-katalytische kringprocessen (Stuart Kauffmann is de auctor intellectualis van dit concept, zie: "At home in the universe") die "vanzelf" emergeren, opduiken in afkoelend sterrenstof, tenslotte niets anders dan een buitengewoon heet, hyperreactief chemisch mengsel in de vorm van een plasma, waarin de afkoeling juist de drijvende chemische kracht is, vormt hiervoor de basis. Dat zou ik graag als hypothese willen overdragen aan de wetenschappelijke wereld. 

26 augustus 2011

Busstation Plaza de Armas

Plaza de Armas, busstation
 Het busstation van Plaza de Armas in Sevilla betekent voor ons meestal einde of begin van een bezoek aan de Sierra de Aracena; daar, in het gekrioel van het drukke Sevilla, de braadpan van Spanje word je opgenomen in de zuidelijke atmosfeer die Andalucia zo kenmerkt. Drukte met auto's, gepiep van de voetgangers-stoplichten, geloei van sirenes en vooral 'smiddags de drukkende hitte van rond de veertig graden. Het is droge hitte, dus heel goed te verdragen als je het een beetje gewend bent. Maar met de geringe hoeveelheid haar op mijn ouwe kop voel je de hete zon direct op je huid branden; altijd weer het gevoel van heerlijk weer in Spanje zijn. Het gebied rond Aracena is mij in al die jaren bijzonder lief geworden. In het busstation staan de bussen keurig opgesteld. Je kunt er veel richtingen mee uit; niet alle bussen staan hier opgesteld; even verderop in de stad is nog een tweede busstation met de bussen naar het Zuiden. Dat heet dan ook Estacion del Sur.
Wachtende bussen en passagiers
Inmiddels zijn we al zo vaak richting Aracena op geweest dat we de vaste chauffeurs kennen. Pedro, met zijn harde sonore stem; een kleine man, heel communicatief, rijdt altijd de ochtendbus van 6.15 uur uit Cortegana en zit de hele rit gezellig te praten met de hem bekende reizigers; groet onderweg door toeteren naar de hem bekenden; stopt onderweg hier en daar voor een kop koffie en geeft de reizigers ook de tijd om een plasje te doen in die tussentijd. 'sMiddags rijdt Pedro weer terug uit Sevilla naar Cortegana en verder naar Aroche en eindbestemming Rosal de la Frontera. De bus in de tegenovergestelde richting wordt vaak gereden door de bijzonder sympathieke chauffeur waarvan ik de naam niet weet. Voor hem heb ik een keer een lekker stuk Hollandse kaas van boer Dirk meegenomen. Dat apprecieerde hij in hoge mate.

Links staat Pedro, druk in gesprek.
Als je naar de portugese grens wilt kun je dat aangeven en rijdt de bus verder en zet je af aan de grens. Dan merk je overigens dat in Portugal de tijd een uur verschuift, en terecht; in Andalucia komt de zon merkwaardig laat op en ook de avond duurt merkwaardig lang omdat de zelfde tijdzone als in West Europa wordt gehanteerd; wel erg makkelijk hoor. Als je dat niet weet vraag je je af waarom de Portugese bus niet op tijd vertrekt. We hebben dat één keer gedaan en zijn toen terug gereisd via Porto, maar dat ter zijde.
Als ode aan het verleden van het OV in Sevilla is op het busstation een oud trammetje opgesteld.

Wanneer ik in Sevilla ben raak ik altijd even de oude leuning aan waarmee al die Sevillanen zich in het verleden het trammetje in trokken. Ach ja, zo heeft iedereen z'n rituelen. Ik voel me altijd zo blij opgewonden als ik weer in Andalucia ben; voor mij is dat echt een "Place to be" en dan in het bijzonder Sevilla en het Parque Natural van Aracena met plaatsen als Galaroza, Castano del Robledo, Los Romeros, Cortegana, La Nava en nog een paar kleintjes als Acebuche (volgens Roos net zo'n naam als Boerekoolstronkradeel). In de publiekshal kun je een dienstregeling krijgen. Die wordt, heel onhandig, per plaats afgedrukt. Het is vrijwel onmogelijk om een volledige tijdstabel van de rit te verkrijgen.
Het oude trammetje van Sevilla op het busstation
Plaza de Armas
Als je dat met nadruk vraagt krijg je een enorme rol met dan ook iedere plaats met tijdstip waarop de bus stopt. Helaas, qua informatievoorziening kan SPanje nog erg veel opsteken heb ik gemerkt in al die jaren, maar daarover later meer. Voor sfeer kun je daarentegen overal prima terecht!





25 augustus 2011

Turbulentie? Nee, de captain moet schijten!

Eine kleine Nachtmusik van Mozart vormt strijk en zet de opmaat (leuke zinspeling al zeg ik het zelf) voor een reisje met Ryanair. Met dit vrolijke muziekje word je verwelkomd terwijl je ondertussen gemaand wordt om vooral snel een zitplaats in te nemen. Genoeglijk luister ik naar de voortdurende herhaling van  het vrolijke wijsje. Vervolgens natuurlijk het verplichte nummer van de veiligheidsinstructie; die kan ik zo langzamerhand wel dromen. En dan opstomen voor de "take off". Crew, take your seats for take-off en hup daar gaat ie weer, op weg naar een zonnige bestemming. Heerlijk!

Tijdens de vlucht komt die zelfde crew op gezette tijden langs met koffie en versnaperingen, overigens ook voor scratchcards e.d. De cheese-burger is licht favoriet bij mij, maar gaat op den duur toch wat vervelen met zo'n stopverf broodje. Het was mij al vaker opgevallen dat er opmerkelijk veel turbulentie belletjes gingen als de dames en heren met hun karretje door het gangpad moesten, overigens zonder dat er ook maar enigszins sprake was van trillingen door het vliegtuig; dat laatste gebeurt zo zelden dat een turbulentie waarschuwing feitelijk een hoogst zeldzame gebeurtenis zou moeten zijn. Maar bij mijn laatste vlucht ging het toetertje voor de turbulentie terwijl er noch sprake was van turbulentie, noch van langsrijdende stewardessen met karretjes van één of ander, nee..... de captain verliet zijn stuurknuppel en ging het pleetje binnen om deze na zeer geruime tijd pas weer te verlaten en prompt ging het "lampje van stoelriemen sluiten" weer uit. Even later moest ik even voor een plasje naar het zelfde pleetje; de remsporen vertelden hun duidelijk verhaal: de captain had heerlijk zitten schijten.

PS De spellingscontrole geeft aan dat schijten met een ij moet worden geschreven terwijl ik altijd heb gedacht dat het, naar het Duits, met ei moest worden gespeld?!

24 augustus 2011

Ryanair, poort naar Europa

Ruim tien jaar geleden kwam het fenomeen van de budget maatschappijen in de vliegerij. Vooral vanuit Engeland kwamen deze maatschappijen in opkomst; Easyjet was de eerste, later kwam ook Ryanair, de hedendaagse grootmacht op het gebied van budget vliegen. Deze maatschappij biedt je zelfs teruggave van de reissom of zelfs het dubbele van de reissom indien je voor de zelfde reis goedkoper kunt vliegen met een andere maatschappij. Gezien de prijzen van Ryanair kan ik me niet voorstellen dat zij ooit hoeven uit te betalen. Voor honderd Euro met z'n tweeën op en neer naar een Europese bestemming is geen praatje uit het rijk der fabelen; kijk zelf maar op de website van Ryanair.
Maar voor die tijd was er ook een zuster/dochter van Transavia, BasiqAir. Daarmee gingen we voor weinig geld naar Nice en van daaruit naar Sospel. Die vertrok heel gerieflijk vanuit Schiphol; met de laatste trein vanuit Bilthoven, met de nachttrein naar Schiphol, inchecken en een tukkie doen op het vliegveld. Om half negen was op vliegveld Nice en om 10.00 uur zat je aan de koffie in Sospel; schitterende bestemming waar ik alweer jaren geleden voor het laatst was. Maar ik dwaal af, het gaat hier over Ryanair.
In het begin was het nog een heel gedoe want er was geen basis van Ryanair in NL. We gingen via Charleroi, mijlen op zeven zou ik nu zeggen. En ook de bestemmingen in Spanje waren niet geweldig: Valladolid, Girona, ach, wel aardig en vanuit die plaatsen gingen we verder met de bus. Maar al snel konden we vanuit vliegveld Eindhoven en naar bestemmingen als Madrid. Ook vertrokken we wel via vliegveld Weeze; een logeeradresje in Well, via vrienden op de fiets, (de familie B, inmiddels goede vrienden van ons geworden) bood soelaas voor vroege of juist heel late vluchten.
Eindhoven groeide uit tot een belangrijke basis voor Ryanair; nog geen HUB, maar je kunt naar vele plaatsen, waaronder sinds kort ook mijn favorietje: Sevilla! maar ook naar Rome, Pisa en meerdere bestemmingen in Italië. En vanuit Weeze naar Rhodos. Het kan niet op. Stilletjes hoop ik nog dat Bergerac nog eens vanuit Eindhoven ter beschikking gaat komen. Daarvoor gebruikte ik nog wel eens Transavia, maar die vind ik nogal prijzig in vergelijking tot Ryanair.


23 augustus 2011

Utrechts Landschap moderniseert

In het bos bij ons achter loopt een aantal wandelpaden. "Het drietje", een wandeling van zo'n 12 kilometer en gemarkeerd met een 3, is vaak m'n routinewandeling in de buurt. Wie schetst mijn verbazing dat de uitstekende markering van het drietje plotseling is vervangen door paaltjes met kleurmarkering.
De natuurclubs zijn door toedoen van de huidige regering nogal gekort in hun subsidie, maar daarvan heeft Utrechts Landschap kennelijk geen last. Kosten noch moeite zijn gespaard om de nieuwe, volstrekt overbodige markering aan te leggen. Gaten in de grond, paaltjes plaatsen met de juist kleurmarkering. En als klap op de vuurpijl zijn de oude markeringen zelfs verwijderd. Op de grove dennen is dat niet zo'n bezwaar, die hebben dikke ruwe basten waar je best een laagje van af kunt schrapen. Maar andere naaldboomsoorten zag ik met grote harsdruppels op de beschadigde bast. Op 1 plek, op een loofboompje zag ik de markering van de 3 nog zitten; als je die eraf zou schrapen zal het boompje onherstelbaar beschadigd worden en dat heeft Utrechts Landschap in haar wijsheid niet gedaan. De mensen en middelen die voor deze actie zijn gebruikt hadden toch wel anders kunnen worden ingezet dunkt mij.

22 augustus 2011

Fernandel bij station Bilthoven

Fernandel als "Don Camillo".

Bij station Bilthoven kwam ik tot mijn verbazing een geestelijke tegen, gekleed als Don Camillo uit de films van Fernandel; helemaal in het zwart, een heel lange zwarte jas, helemaal dichtgeknoopt met wel dertig knoopjes. Dat is wel het laatste wat je zou verwachten in ons geseculariseerde landje. Hij groette me vriendelijk en ik groette vriendelijk terug. Maar onderweg naar m'n flatje kon ik de bijgedachten niet onderdrukken. De berichtgeving van de laatste tijd over misbruik door de geestelijkheid van kinderen en wat zij hier in NL kinderen heeft aangedaan in St Joseph; ik kots er van; daar helpt geen vriendelijk groeten tegen. En dan  heb ik het nog niet eens over de inquisitie van de middeleeuwen en de georganiseerde diefstal van de trouwe gelovigen door de eeuwen heen. Hoe heeft men toch zo gek kunnen zijn om daar achteraan te lopen.
Dat er in die seminarie en in de kloosters lustig sex werd bedreven, daar heb ik nooit aan getwijfeld; celibaat is zo iets onnatuurlijks. Maar de mogelijkheid van pedofilie met kinderen die aan de kerk werden toevertrouwd, dat had ik in mijn naïviteit niet tot de mogelijkheden gerekend. En dan die wreedheden, die ongetwijfeld voortkwamen uit jaloezie?! Ik las dat in St Joseph kinderen, 'snachts in de koude, dingen moesten maken die dan vervolgens door de paters werden kapot getrapt; dat is pure wreedheid, waartoe? Wat er in Ierland gebeurde met ongehuwde, zwangere meisjes, tart ook iedere verbeelding. Die wreedheid van "die zusters" kan ik absoluut niet begrijpen anders dan dat zij voortkomt uit pure jaloezie uit hetgeen wordt gemist: een normaal gezinsleven met vrouw/man en kinderen.
BAH!

21 augustus 2011

Lekker zonnen op het Hulshorsterzand

Het zou zaterdag prachtig weer worden, een goede reden om weer eens naar het Hulshorsterzand te gaan. Dit keer niet om ver te wandelen of om insecten te spotten maar om lekker in de zon te liggen. De uitgestrekte stuifzanden heb je vrijwel voor je zelf; het is zo ver weg van parkeerplaatsen en fietspaden dat je als wandelaar c.q. zon-aanbidder het rijk alleen hebt. We hebben lekker twee uurtjes in ons blootje van de zon genoten en gingen weer soezerig naar huis. In Vathorst ben ik uitgestapt om eieren te gaan kopen bij de boerderij van mijn onlangs herontdekte verre familieleden in Nijkerkerveen. Ze zitten zo dicht bij het station dat ik binnen een half uur terug was en de volgende trein kon halen. De eieren zijn spotgoedkoop, maar bovendien kakelvers net als de eieren die ik vroeger van m'n eigen kippen had. Ik hoop een volgende keer ook een ver familielid tegen het lijf te lopen aldaar.

20 augustus 2011

De tuin van de Samoerai

Gisteren ben ik heel onverwacht met mijn dochter Joke naar de dierentuin Blijdorp geweest. Aangezien ik reizen met de trein graag combineer met lezen en muziek luisteren moest ik mij even voorbereiden. Dus eerst maar eens mijn mp3-tjes met muziek vullen; ik kon het niet laten dus lekker volgepropt met JS Bach: kantates en wat klavecimbelmuziek. Mijn bibliotheek boeken had ik uit, dus viel ik terug op de koninginnedagboeken die in een kastje op de overloop (het Yoghi Bear huisje voor intimi) op me liggen te wachten. Het werd "De tuin van de Samoerai" van de hand van Gail Tsukiyama. Na "De vrouwen" van Boyle, over het leven van Frank Lloyd Wright, een goed beschreven leven als een enorm schilderij met grove streken en diepgaande taferelen, komt dit boek, met zijn Oosterse rust, over als een piepklein schilderij, als een pentekening van een Oosters landschap.
Ik was er al eens eerder in begonnen en had het toen ervaren als een saai boek waarin niets gebeurde. Maar bij nader inzien vind ik het een geweldig mooi psychologisch interessant boek met bewegingen op de vierkante centimeter. Volstrekt tegengesteld aan het leven van FLW. Ik las het met de subtiele klavecimbelmuziek van Bach op de oren. En dan zo'n malle dierentuin; dat heb ik wel gezien, maar heel gezellig zo met m'n dochter!

19 augustus 2011

Verder met de kroketten

Het resultaat! En ze waren ouderwets lekker, met veel vlees dus;
kom daar maar eens om in een snackbar of uit de vriezer bij de
Supermarkt

Ik zal maar beginnen met de receptuur; het uiteindelijk resultaat mocht er zijn, dus dan ook maar alles in deze Blog!
Van de twee schenkels had ik zorgvuldig al het vlees afgepeuterd en vellen en andere narigheid weggedaan. Uiteindelijk had ik 300 gram vlees. Daarvan maakte ik de ragout:
30 gram boter, eerst gesmolten
30 gram bloem erdoorheen mengen onder voortdurende lage verhitting
De hiermee verkregen roux nog even doorroeren onder zacht bruisen; niet bruin laten worden!
Daaraan scheutsgewijs 250 ml koude bouillon toevoegen. Telkens het scheutje goed op laten nemen op middelhoog vuur. Voortdurende roeren. Als alle vloeistof is opgenomen vlees toevoegen en zachtjes blijven verwarmen tot licht koken en zeker 10 minuten blijven roeren. De ragout wordt dan prachtig glanzend. Ik heb wel eens een artikel gelezen over het bereiden van garnalenkroketten en daarin werd beschreven dat de maker meer dan een uur stond te roeren (lijkt me wat overdreven), maar het kan vast geen kwaad om een poosje te roeren.
Dan afkoelen en in de koelkast zetten. De ragout wordt nu heel stevig.
Met een lepel neem je dan een flinke schep en die draai je tussen je (koele) handen tot een drol (ik heb lang zitten denken, maar kan niet op een andere benaming komen?!) van zo'n 8 cm. Die rol je vervolgens door bloem (op een bord); vergeet daarbij niet de twee kopse kantjes. De overtollige bloem even afschudden zonder het laagje bloem te beschadigen. Dan rol je de kroket in wording door losgeslagen en gezeefd ei (de strengen moet je er even uitzeven), eveneens op een bord. Ook het overtollige af laten vloeien. Tot slot rol je de kroket door paneermeel of fijn gewreven beschuit op een bord. Het is heel belangrijk dat de korst die ontstaan is de hele kroket bedekt, anders loopt de ragout tijdens het bakken in de olie en wordt het een zooitje! Vergeet dus vooral niet de kopse kantjes met de bloem, ei en paneermeel te bedekken!
Nog even een half uurtje op laten stijven in de koelkast en dan bakken gedurende vier minuten in de olie van 180 graden. Het resultaat is voortreffelijk. Roos zei dat dit weer was zoals kroketten moeten zijn: met veel vlees dus.
Inmiddels heb ik een schitterende instructiefilm gezien op Youtube. Die wil ik de lezers van deze Blog niet onthouden.

18 augustus 2011

Kroketten

Hier bij mij in de buurt had ik onlangs eitjes gekocht en wat groentes. Van degene die dat had geproduceerd in haar moestuin kreeg ik een heerlijk geurig boeketje kruiden. In mijn vriezer lagen nog twee schenkels die ik van Angelina van boerderij Boom en Bosch had gekregen (de familie houdt niet van schenkelvlees?!); samen met het boeketje heb ik daarvan een heerlijke bouillon getrokken; 48 uur net tegen de kook aan.
Lang geleden had ik eens zelf kroketten gemaakt; een ingewikkeld proces. Maar indachtig mijn tante Emmy, die onlangs op 98-jarige leeftijd is overleden en verreweg de beste kookster was in de familie, heb ik het aangedurfd; zij kon weergaloos lekkere kroketten maken. Kon ik toch nergens een recept vinden. Dat je een zeer stevige ragout moest maken is toch onvoldoende insteek, dus .... natuurlijk, Internet. En ja hoor, daar vond ik een recept, althans de verhoudingen tussen bloem, boter, bouillon en vlees. De dikke ragout staat sinds gisteren af te koelen in mijn koelkast. Ik ga nog een kookthermometer halen bij Blokker om precies op 180 graden te kunnen bakken en bij AH platte peterselie voor de finesses.
Dan vandaag maar eens proberen hoe het draaien van de kroketten verder gaat en maar hopen dat ze niet barsten bij het bakken want dan kun je alles weggooien. De trouwe lezers van dit Blog zal ik op de hoogte houden van het resultaat!

17 augustus 2011

De Eifel

Vroeger een druk bezocht vakantie gebied, de Eifel, het gebied vlak onder de NLse grens bij Aken. Het plaatsje Monschau is bij menigeen bekend, en terecht.
De Eifel is ook een echt wandelgebied, al vanouds. Er bestaat een Eifelverein die zich al decennia lang bezig houdt met het aanleggen en vooral het markeren van doorgaande wandelpaden. Wat mij zo frappeerde afgelopen dagen toen ik weer eens in de buurt van Monschau aan het wandelen was betrof de nieuwe paden die met veel aandacht waren aangelegd. Heel duidelijk sprong de "Jahrhundertweg" eruit, gemarkeerd met het cijfer 100. Je kunt het pad gewoon niet missen als je er eenmaal op zit. Het is in 1 richting gemarkeerd, d.w.z. je moet hem altijd in de zelfde richting lopen. Het is een rondwandeling die in zijn totaliteit eigenlijk slecht =s geschikt is voor de geoefende wandelaar. Maar er is zorgvuldig bij nagedacht. Telkens zijn er radialen aangegeven die een afkorting naar Monschau mogelijk maken. Dus is de wandeling ook geschikt voor de minder ervaren wandelaars.
De doorgaande wandelpaden zijn echt voor de doorzetters; voor de hedendaagse tijd zijn er nu veel meer cirkelwandelingen aangelegd. De Eifel is met haar tijd meegegaan v.w.b. het wandelen. 

14 augustus 2011

Twee aanradertjes

De beroemde architect Frank Lloyd Wright
Dit regenachtige weekend heb ik mij onledig gehouden met het lezen van twee boeken die mij werden aangeraden. Allereerst het boek: De vrouwen, van de Amerikaanse schrijver Boyle, handelend over het (sex)leven van 'swerelds beste architect (eigen woorden van FLW), Frank Lloyd Wright, voorwaar een "vitaal" man. Het beeld dat opstijgt uit het boek is dat van een bon vivant met een fantastisch (pro)creatief talent; dol op zichzelf en dol op vrouwen en met een enorm gat in z'n hand. Doet me wat aan Rodin denken, die had ook zo'n rücksichtslose manier van omgang met de wereld om zich heen. Dit boek was mij, hoe kan het anders, geadviseerd door mijn vriend en architect Peter C.
En het tweede boek, mij indirect aangeraden door Bart-Jan Spruyt, via een column in Elsevier was "Het negende uur" van de hand van Pieter Nouwen en handelend over een onderwerp waar ik ook al lang mee worstel: hoe kun je als agnost zo diep geroerd worden door de Mattheus passion van Johann Sebastian Bach. Bij Nouwen leeft de vraag of je de Christusrol in de genoemde Mattheus passie als niet-gelovige wel met diepgang kunt zingen.
Van beide boeken heb ik intens genoten, mede dankzij de Bibliotheek Bilthoven!

13 augustus 2011

Vaders

4 generaties van Elven op de bank in Zaandam
De hier getoonde foto is mij bijzonder dierbaar; hij werd ooit op mijn uitdrukkelijke wens gemaakt. Hier staan vier generaties "van Elven" op, mijn lachende overgrootvader meest links. Ik was toen ongeveer tien jaar oud.  Inmiddels ben ik zelf grootvader; ik kan daarom een periode van 6 generaties overzien.

Vandaag, 13 augustus 2011, zou mijn vader, de meest rechtse op de foto 89 zijn geworden. Het mocht niet zo zijn want in 2003 hebben we hem begraven, op jongere leeftijd dan zijn lachende grootvader hier op de foto is; mijn overgrootvader werd 95. Door al die genealogische gebeurtenissen van de laatste weken sta je toch wel even stil bij zo'n dag, maar ook bij de relativiteit van de tijd.

Hoeveel moeite heb ik wel niet moeten doen om die paar, verder niets zeggende namen van voorouders te voorschijn te halen uit een algemene database. Niemand die zich meer iets herinnert van personen van meer dan vier generaties geleden; je laat feitelijk geen spoor na. Het is dan ook verwonderlijk dat zo velen in die namen zijn geïnteresseerd. Ik zou wel veel meer van hen willen weten, vandaar ook mijn tochten naar Balk,  Nijkerk en Oostzaan.
De klassieken zeiden het al: "de generaties zijn als de bladeren aan de bomen; ze komen en gaan in de tijd".

Maar nu, in dit internettijdperk kun je niet alleen makkelijker iets opzoeken, maar ook iets (voor de eeuwigheid?) vastleggen. Zo wil ik toch wel wat dingetjes vast gaan leggen over de mij nog bekende voorouders. Maar daarbij zal ik niet verder komen dan mijn overgrootouders; van de betovergrootouders weet ik niets. Maar aangezien mijn overgrootouders de betovergrootouders van mijn kinderen zijn en zelfs de bet-betovergrootouders van mijn kleinkind, kan ik ervoor zorg dragen dat die minieme gegevens voor hen toegankelijk zijn. Ben benieuwd of ze daarvoor ook enige belangstelling zullen tonen. Roos sterkt mij in deze activiteit: "er komt vast nog wel eens een kleinkind dat net als jij iets wil weten over haar/zijn voorouders".


12 augustus 2011

Het groene hart

Portretfoto van mijn persoontje

Vandaag ging ik er weer doorheen met de trein; van Leiden naar Utrecht, Dan kom je langs Woerden en Alphen, twee gemeenten die, net als Gouda, in de tijd dat ik forenste enorm zijn gegroeid. Ik kreeg in die tijd het gevoel dat het groene hart helemaal werd dicht gebouwd. Gelukkig is dat niet het geval; er is nog heel veel open ruimte.

Vorig jaar hebben Roos en ik enorm veel gewandeld door het groene hart; er lopen tal van NIVON wandelpaden doorheen, keurig gemarkeerd met de (internationaal) bekende rood-wit markering. Op één van deze paden hadden we een schitterend plekje ontdekt, met bankje. Daar had Roos nog een stel foto's van mijn kop gemaakt om door Joke te kunnen worden gebruikt om een portret van haar oude vader te tekenen. Voor degenen die dat niet weten: mijn dochter Joke kan bijzonder goed tekenen. Het ergerde mij mateloos dat ik er geen idee van had op welk plekje dat was. En laat Roos daar nu zo naar toe lopen. Het lag aan het oeverloperpad tussen Ameide en Lexmond. Heerlijk daggie gewandeld.

Posted by Picasa

11 augustus 2011

Culturele kwaliteit vóór kwantiteit

Het als bot ervaren mes van staatssecretaris Halbe Zijlstra heeft toch ook een positieve invloed merkte ik hedenmorgen. Roos bekeek het nieuws op de site van de Volkskrant en las daar dat, vanuit de "inner circle" van oud-bestuurders en oud-docenten van conservatoria geconstateerd werd dat er van de 6 conservatoria in NL beter maar 6 gesloten kunnen worden. De kwaliteit van de afgestudeerden blijkt als ondermaats te worden gezien in de wereld van de uitvoerenden.
Mijns inziens is dit een inzicht ten goede; in NL wordt al jaren gestreefd naar NL kennisland, of vrij vertaald: Kwaliteit voor Kwantiteit. Maar feitelijk zie je vaak het omgekeerde. Hogescholen zijn afgezakt naar een bedenkelijk niveau, zodanig zelfs dat diploma's wel erg makkelijk worden afgegeven. Toen ik onlangs een docent aan een Hogeschool ernaar vroeg of al die negatieve berichtgeving over de kwaliteit van dat Hoger Onderwijs terecht was antwoordde deze tot mijn verdriet bevestigend.
In de financiering van die hoge scholen zit een perversiteit ingebouwd, n.l. dat betaald wordt op grond van het aantal afgestudeerden en niet op grond van de kwaliteit van de studie, laat staan op grond van de kwaliteit van de afgestudeerden.
Voor de conservatoria zal wel het zelfde financierings-regime gelden vrees ik. Het gevolg is, aldus de oud-bestuurders, dat de NLse uitvoerende musici als 2e rangs worden beschouwd. Dat moeten we toch niet willen. Overigens is het natuurlijk de vraag of het botweg sluiten veel oplost; hogere kwaliteitscriteria lijkt me belangrijker en dan ook geldend voor de instromende studenten.

10 augustus 2011

Schiesser ondergoed? Scheisse

Zo lang ik mij kan herinneren draag ik ondergoed van de HEMA (zoals meer dan 50% van de NLse mannen begreep ik uit een enquete). Daar wilde ik wel eens verandering in brengen; een beetje chiquer op mijn oude dag moet toch kunnen nietwaar. Dus heb ik twee jaar geleden bij Sir John, de Herenmodezaak waar ik vroeger bij kocht, drie Schiesser onderbroeken gekocht; beetje modieus, met pijpjes, nieuw voor mij. Ik ben die gewoon gaan dragen met al die vele HEMA collega onderbroeken die zich onverslijtbaar tonen. Tot mijn grote verbazing gingen die dure onderbroeken niet alleen aan die pijpen "lubberen", maar in het kruis vertoonden ze al heel snel slijtageverschijnselen en onlangs moest ik tot mijn grote ergernis constateren dat er gewoon gaten in zitten, kortom dat ze versleten zijn. En dat terwijl mijn vertrouwde HEMA onderbroeken al jaren meegaan en mijn wandelgewoonten uitstekend doorstaan. Geen Schiesser meer dus.

09 augustus 2011

Nijkerkerveen anno 2011

Oom Aart laat mij als kind een kalfje aaien.
Mijn verre voorouders mogen dan wel van het platteland komen, ik ben zelf als echte stadsjongen grootgebracht. We woonden toch vooral in Amsterdam. Voor mijn broer Jan en mij vormde destijds een bezoek aan de boerderij van "Oom Aart" een hoogtepunt in onze jeugd; we spreken er nog over!
We waren daar in onze jeugd slechts twee keer. Gelukkig heeft mijn vader destijds een aantal foto's gemaakt van dat tweede bezoek. Dat moet omstreeks 1958-59 zijn geweest.
Later als volwassenen zijn zowel Jan als ik een keer (jan zelfs twee keer) terug geweest naar die boerderij. Maar ook vandaag waren we daar. Aanvankelijk konden we de plek helemaal niet vinden, we wisten wel de naam van de straat, maar zagen niets dat we herkenden. Gelukkig kwam iemand die daar woonde ons te hulp en die wees waar wij de boerderij konden vinden en wist ook te vertellen dat Oom Aart nog leeft. Hij was van de leeftijd van mijn vader, dus inmiddels achterin de tachtig vermoed ik. Als het even kan gaan we hem opzoeken. Eerst contact maken met zijn zoon Gerard.
De boerderij zag er feitelijk nog uit zoals in onze jeugd. En niet alleen dat; ik beschik over een oud fotoboek van mijn grootouders en ook daarin is deze boerderij afgebeeld. En dan zie ik tot mijn onuitsprekelijk genoegen dat die voorgevel nog dezelfde is als destijds, nu zeker honderd jaar geleden.
Mijn grootouders staan hier als jonge mensen voor de boerderij.
Vandaag kon ik zien dat deze gevel er nog het zelfde uitziet!

Er was helaas niemand thuis, maar we hebben wel 20 eieren gekocht bij ons familielid, de zoon Gerrit van oom Aart. De boerderij is vlakbij station Amersfoort Vathorst; ik zal er regelmatig eieren gaan halen en de familiebanden proberen aan te halen.

Zo ziet de voorgevel er heden uit. Onveranderd dus.
Deze dag heeft mij veel gedaan; het schrijven van dit Bloggie heeft mij geroerd.

08 augustus 2011

Van Leerdam naar Gorinchem

De volgende en voorlaatste etappe van het Waterliniepad loopt van Leerdam naar Gorcum. Ook deze etappe was weergaloos mooi aangelegd; dwars door het polderlandschap en voorzien van een aantal verdedigingswerken. Soms voor ons wat lastig om te zien hoe deze nu precies werkten zoals een van afstand, mechanisch te openen of te sluiten deksel in een sloot?! Maar ook weer een grote inundatiesluis waarvan in 1949 nog de sluisdeuren waren hersteld. Als een monument lag deze, voor de scheepvaart volstrekt overbodige sluis in het landschap. En natuurlijk weer een prachtig Fort. Ik was verrekte moe door het geploeg door nat, hoog gras en kwam strompelend aan in Gorcum. Dat is ook weer zo'n plaatsje waar je Nederlander zo trots op kunt zijn. Prachtig behouden gebleven met nog redelijk intacte verdedigingswerken, poorten, bolwerken. Of de tijd heeft stilgestaan.
Als wandelaar word je heel vaak geconfronteerd met de schoonheid van zowel het Nederlandse landschap als met die van de stadjes. Daarom een hobby die ik iedereen aan zou willen raden. Het is nog goed voor lijf en leden ook!

07 augustus 2011

Waar moet dat heen?

We hadden zin om eens een paar dagen in de Eifel te gaan wandelen. De Eifelführer erbij gepakt om de verschillende wandelmogelijkheden te bekijken. Ik wilde met een Euregio ticket naar de Vulkaneifel. Een paar plaatsjes waren snel geprikt maar dan het zoeken van een hotel. Vroeger was het een hele klus om een overnachtingsplek te vinden; VVV's schrijven en bellen, vakantiebeurzen aflopen, informatie doorspitten.

Tegenwoordig is Internet je daarbij behulpzaam. Maar die vlieger gaat niet meer op. Dankzij filters en andere slimme trucjes word je strijk en zet naar Booking.com gestuurd en die kent slechts dure, ver buiten de wandeling gelegen hotels. Bovendien hebben we helaas moeten constateren dat het geheel aan hotel-voorzieningen in de Eifel sterk is terug gelopen. Daarom durven we ook niet meer op de bonnefooi te gaan. Dus hebben we het reisje maar afgeblazen en gaan we bij "Vrienden op de fiets" in NL overnachten. Is nog een stuk voordeliger ook en ..... NL is een schitterend wandelland, zoals ik al vaak heb verteld. Nu nog een wandeling uitzoeken. 

06 augustus 2011

Kindergeluid

Achter mijn flat is een basisschool, met speelplein. Wanneer ik op m'n balkon zit, geniet ik altijd van het geluid van spelende kinderen; ik mis dat ook een beetje tijdens de schoolvakanties. Mijn ergernis aan kabaal van de school beperkt zich tot het Sinterklaasfeest en het afscheidsfeest en dan zeker niet vanwege het geluid van de kinderen maar vanwege het kabaal van de tegenwoordig onvermijdelijke geluidsversterking met geschreeuw en lullige muziek. De kinderen worden ontmoedigd om zelf Sinterklaasliedjes te zingen door de herrie van de geluidsversterking. Waardeloos; en dan zo'n "speaker" die z'n bek niet kan houden ondanks dat ie niets te melden heeft. Ik erger me er wild aan en vooral voor de kinderen die zo afgestompt raken als ieder initiatief hen ontnomen wordt. Laat ze zelf maar zingen en spelen.
In Vlaanderen heeft iemand geklaagd over het kindergeluid en het voor elkaar gekregen dat een kinderdagverblijf niet in het weekend open mag zijn. Daar is nu zelfs wetgeving voor in de maak.

05 augustus 2011

Jan Pietersz. Coen


Deze week was ik Hoorn en zag aldaar het imposante standbeeld van Jan Pietersz. Coen, een naam die bij mij eerlijk gezegd geen negatieve associaties opriep. Maar Roos, die als trouw volger van het nieuws goed op de hoogte is van hetgeen de mensen beroert wist te melden dat dit beeld omstreden is. En inderdaad, daar is alle reden voor. JPC kan beter vergeleken worden met Himmler dan met Albert Schweitzer zal ik maar zeggen. Een historisch overzicht van zijn vreselijke daden op de Banda eilanden, die veel gelijkenis vertonen met het systematisch uitmoorden zoals Hitler en Stalin dat zo uitbundig deden in de twintigste eeuw ontluisteren de naam van "de held Coen". BAH, wat heeft de westerse wereld toch een onheil aangericht in de koloniale tijd.
Het bordje, zoals ik dat fotografeerde zal naar alle waarschijnlijkheid worden vervangen; het ware beter wanneer we het standbeeld verwijderen en ergens in een vergeethoek opslaan. Een door NL geplaatst herdenkingsmonument op de Banda eilanden zou ons sieren. Dus, weg met Coen.

04 augustus 2011

Mijn voorvaders tot in de 18e eeuw

Het is niet te geloven hoe makkelijk dat gaat als je de weg weet; dankzij mijn aangetrouwde achterneef Karel deV heb ik toegang gevonden tot een genealogische database die me in een oogwenk in staat heeft gesteld om de voornamen van de familie van Elven in de manlijke lijn te vinden. Ik dacht altijd dat de voornamen werden gekenmerkt door alternerend Evert en Hendrik. Van mijn overgrootvader wist ik dat hij Hendrik heette, mijn grootvader Evert, mijn vader weer Hendrik en voor het gemak is mijn voornaam het dubbele, Evert Hendrik. Ook mijn zoon heet weer Hendrik en hij heeft mij verzekerd dat hij bij het krijgen van een zoon, deze weer Evert zal gaan noemen. Maar nu ben ik met enkele muisklicken tot in de 18e eeuw terecht gekomen. Verder kom ik niet, maar Karel kan mij vast nog wel verder helpen. Er circuleert namelijk een naam in onze familie: Hendrik de Kozak, die meegevochten zou hebben met Napoleon in Rusland. Ben benieuwd of ik die ooit nog eens kan traceren.
De tabaksdoos van mijn betovergrootvader Evert van Elven

Ik heb van mijn bet-overgrootvader een tabaksdoos overgeërfd; deze ging van vader op zoon en sinds het overlijden van mijn vader staat dit simpele koperen voorwerp bij mij in de kast. Er zit een gegrafeerd plaatje op met daarin extra gekrast het geboortejaar (1850) en het jaar van overlijden (1906); een tastbaar bewijs dus.
En wat vond ik zo al met al:
Evert van Elven, geboren 1851 en gehuwd met Trijntje van de Klok. Dit echtpaar had een aantal kinderen:
Cornelis (1875), Hendrik (1876), Rijkje (1880), Grietje (1883), Hendrikje (1885) en Aartje (1888).
Hendrik was borstelmaker al rond zijn 20e! Hij is mijn overgrootvader.
De vader van Trijntje van de Klok heette Hendrik. Daar komt wellicht de naam Hendrik vandaan.

Maar dan verder terug:
De Evert van 1851 had als ouders:
Cornelis van Elven en Rijkje van Sligtenhorst


En deze Cornelis had als ouders:
Evert van Elven (in 1802 geboren in Nijkerk) en Maria van Maanen (in 1795 geboren te Eemnes)

De vader van deze Evert heette Cornelis Willemsen van Elven en was getrouwd met Aartje Arissen. Geboortedata kon ik niet vinden.

Al met al dus 7 generaties terug! Maar als alle voormoeders de huwelijkstrouw hebben gehanteerd dan hebben mijn twee zoons, mijn twee broers, neefje Tom en ik nog steeds het zelfde Y-chromosoom als deze Cornelis van Elven. Grappig idee.

Verder kwam ik niet in de database die ik van Karel had gekregen. Het is best ingewikkeld om alles uit elkaar te houden. Zal het later nog eens nalopen of ik het wel correct heb uitgezocht.
In ieder geval is mij duidelijk geworden dat Cornelis vanouds een voornaam is die bij de familie van Elven hoort, maar de naam Evert zeker! Ben ik een beetje trots op, hoewel het niet mijn verdienste is.

03 augustus 2011

Eindelijk naar Balk

De grootvader van moeders kant, Jan ten Brink, geb. in 1884 en gestorven in 1935, heb ik niet gekend. Ik heb wel over hem gehoord; mijn grootmoeder dacht nog met zo veel warmte aan hem en ik luisterde graag. De familie zou uit Balk komen en is destijds om economische redenen naar Amsterdam gegaan. Heden zou je spreken over economische vluchtelingen.
De gracht door Balk
Het is mijn grootvader economisch goed gegaan; hij werd machinist bij de NS. Ik beschik nog over zijn pet die door mijn oma werd bewaard als een kleinood. Hij ligt nu in een doos ergens in mijn schuur. De volgende generatie zal hem ongetwijfeld weggooien vrees ik.
Maar vandaag ging ik met broer Jan naar Balk. Perfect met het Dal Vrij Abonnement van de NS naar Hoogkarspel, waar Jan me van de trein haalde. De trein van 10 voor zes uit Bilthoven naar Amersfoort en dan met de intercity naar Hoogkarspel. Ik was er om 7.50 uur. Nog even een kopje koffie bij Jan thuis en toen met de auto over de afsluitdijk naar Friesland. Na anderhalf uur rijden kwamen we in Balk; we gingen natuurlijk ook om te lopen maar voor mij was het toch ook de nieuwsgierigheid naar het plaatsje. Er stond een aantal gebouwen die van vóór 1880 waren. Die heb ik uiteraard op de foto gezet.
Op de gevelsteen stond 1860 dus dit stond er toen mijn opa werd geboren



Een oude brouwerij

Vervolgens door het verrassend mooie bos van Gaasterland in de buurt van Balk gelopen. Op een begraafplaatsje hebben we nog vergeefs gekeken of we de naam Ten Brink op een zerk zagen. Dat was helaas niet het geval. Totaal ongeveer 2.30 uur gelopen, niet mis dus.
Weer met de trein terug. Heerlijke dag die helemaal in het teken van de genealogie stond. Want ik werd 'savonds nog gebeld door Karel dV, een aangetrouwde achterneef die van enkele familielijnen de stamboom heeft uitgezocht; we hadden elkaar ruim veertig jaar niet meer gesproken; of genealogie ook verbindt! Hij heeft mij wat aanwijzingen verstrekt en dat werkt heel aanstekelijk. Ik ben nu ook enkele generaties opgeschoten met m'n eigen familienaam van Elven. Verrassend hoeveel info op Internet voorhanden is als je de weg weet! Fascinerend ook hoe die al zo lang vergeten personen toch zoveel mensen weten te intrigeren. Karel heeft er zowat een dagtaak aan en ik kon ook niet stoppen met zoeken. Mijn vader was destijds, na zijn pensionering ook van plan om de familie-stamboom uit te zoeken maar kwam nooit verder dan de geboortedata van zijn ouders en grootvader (mijn overgrootvader dus). Het is met de komst van Internet ook wel een stuk makkelijker geworden; daar waar je vroeger archieven moest uitpluizen hoef je nu niet meer achter je PC vandaan te komen: Kortom, Leve de Informatie Maatschappij. Het houdt je in ieder geval van de straat zei Karel relativerend.


Ik vermoed een oud gemeentehuis o.i.d.

02 augustus 2011

4000 km gereden

Na een forse wandeling van gisteren doe ik het vandaag rustig aan. Ik zal ook wel moeten want ik heb om half drie een afspraak in Utrecht. Dus een boodschapje gedaan bij AH: 2 liter melk, verder niets. Daarbij liep ik langs de school waar twee jonge vrouwen zich vergenoegden in het heerlijke zomerweer. "Ga je nog met vakantie", vroeg een van hen. "Nou, nog een weekje. We zijn toch drie weken naar Zuid-Afrika geweest". Ach ja, dacht ik, Zuid-Afrika, vroeger een emigratieland, tegenwoordig een vakantiebestemming; het kan verkeren. Het vervolg luidde: "we hebben 4000 kilometer gereden". Ik kon er niets aan doen maar ik schoot in de lach; In een vakantie van drie weken op een afstand van 15.000 kilometer ga je nog eens 4000 kilometer in een auto zitten. Dan kun je net zo goed een video over Zuid-Afrika huren; kun je ook alles door een glaassie bekijken. Niks voor mij zo'n auto-vakantie. Ik wandel liever, dan zie je niet zoveel misschien, maar je ziet het wel echt, de menselijke maat, nietwaar?

01 augustus 2011

Van De Rijp naar Koog Zaandijk

Vanmorgen om 5.00 uur ging de wekker. Ik wilde vóór half zeven met m'n Dal Vrij abonnement inchecken zodat ik met korting, ondanks de spits vroeg op locatie kon komen. En dat lukte! Ik was zo vroeg in Zaandam dat ik eerst door de stad heb gelopen om weer eens naar de oude woonplek van m'n grootouders te kijken en Zaandam weer eens door te lopen.
Beeld van Czaar Peter
Het beeld van Czaar Peter en het beeld van Leda en de zwaan, gemaakt door Jan Wolkers, heb ik op de plaat gezet. Toen door naar Purmerend en naar het busstation; was heel makkelijk te belopen. Maar, je houdt het niet voor mogelijk, in de verkeerde bus gestapt. Ik dacht dat buslijn 100 altijd over de Rijp ging, maar dat is slechts 2 keer per uur het geval. Het andere kwartier gaat hij naar Midden Beemster, en dat was dus het geval. Maar daarom niet getreurd, even later kon ik mee met een Buurtbusje naar de Rijp, met een gezellige 72-jarige chauffeur die zijn hele leven in Midden Beemster had gewoond. Afgezet in de Rijp en het schitterende plaatsje doorgelopen. Daar staan toch prachtige houten huisjes; heb ik natuurlijk gefotografeerd. Kopje koffie gedronken en door naar Spijkerboor. Mooie etappe, met weidse verten, maar ook veel vlinders. Naar Wormer waar ik behoorlijk moe even heb uitgerust, maar vooral gepraat met een jonge vrouw die ontzettend bij moest komen van een recente scheiding en dat ongevraagd van zich af moest praten.
En ten slotte naar station Koog-Zaandijk en zondoorstoofd naar huis. Lekkere dag dankzij de Dal Vrij kaart van NS. Toevallig vroegen ze me juist vandaag om een enquete in te vullen over het gebruik van het nieuwe abonnement.
Leda en de zwaan, beeld van Jan Wolkers.
Als kind begreep ik nooit wat het voorstelde.