Op het perron van Nunspeet

In Nunspeet stoppen de treinen uit beide richtingen vrijwel op het zelfde moment. EN vanuit Wijhe en vanuit Bilthoven kun je om 9.00 uur vertrekken om rond 9.45 vrijwel tegelijk te arriveren in Nunspeet, die prachtige entree naar de Veluwe. Daar zat mijn Roosje al enkele minuten te wachten toen ik aankwam; de conducteur wenste ons een fijne wandeldag en daar gingen we na een warme ontmoetingskus. Nog behoorlijk dik aangekleed - Roos had zelfs handschoenen aan en ik nog een muts op - gingen we op weg; via het kabouterbos naar de oversteek van de snelweg en toen de almaar stiller wordende Veluwe op. Met de zon in de rug was het uitzicht van een bekoorlijke schoonheid. Het zou de hele dag rustig blijven; de mensen zijn een beetje zat gewandeld lijkt het wel; nou, wij niet. Hoe vaak zouden we deze route al niet gedaan hebben; ik was hier een week geleden nog en merkte toen op dat de route met vertrek vanuit Nunspeet i.p.v. bushalte "de Zwarte Boer" veel prettiger is. Inmiddels weet ik precies hoe laat je de bus kunt halen in Leuvenum om binnen de beperkingen van ons NS abonnement te kunnen reizen.
En prachtig was het; de natuur in volle verwachting van het voorjaar; knoppen op uitbarsten. 
Het werd snel al te warm voor de jas; die ging in de tas en even later Roos het zelfde. Bij een bankje trok ik zelfs de meegenomen korte broek aan en droeg Roos e.e.a. aan meegenomen spullen over; mijn tas raakte behoorlijk gevuld, maar alles kon er nog in.
De zandverstuivingen lieten we enigszins rechts liggen zodat we de snelweg niet hoefden te horen; daar achter ligt een verrassend gebied; korstmossen en onbegaan terrein zo te zien. Uiteindelijk kwamen we bij de beek; lekker koel; niet te geloven het was zo warm dat ik gewoon liep te zweten en dat in maart. We kwamen een stel tegen dat zich afvroeg wat we allemaal in onze rugzakken hadden zitten; zij waren duidelijk automobilisten die vanaf een parkeerplaats een rondje liepen want we kwamen hen later in tegenover gestelde richting weer tegen. Wij hadden onze kleding en natuurlijk eten en drinken bij ons.
Keurig op tijd kwamen we bij de bushalte en tot mijn verbazing zaten er een stuk of zes passagiers in het busje. Vorige week was ik de enige passagier. Was een fijne wandeldag geweest. 

Onrust op alle fronten

Hier in de Bilt werd vandaag een absoluut temperatuur record gebroken; de eerste warme dag van het jaar nog in maart.  Ik houd m'n hart vast als ik denk wat dat voor de temperaturen deze zomer zou kunnen betekenen; die beroemde hockeystick gaat hier in NL wel erg sterk omhoog.
En dan de AEX index, is ook nog nooit zo hoog geweest en dat terwijl de economie het best moeilijk moet hebben in deze corona tijd. De gezondheidszorg die klaagt dat er te weinig geld, maar vooral te weinig mensen zijn voor de immense taak die ons staat te wachten; tja, dat is een kwestie van keuzes nietwaar; honderd jaar geleden besteedden de grote Europese landen miljarden aan wapentuig en stuurden miljoenen jonge mannen naar het "slachtveld" van de loopgraven; heden wordt de economie lam gelegd en de bewegingsvrijheid van de mensen stevig beperkt om de stokouden en lieden met welvaartsziekten als overgewicht te sparen. En de gezondheidszorg, waarvan gezegd wordt dat het meer en meer tot een verdienmodel is verworden maar klagen. Philips en andere grote bedrijven hebben al decennia geleden hun bakens verzet om te kunnen verdienen aan die gezondheidszorg, beter ziekenzorg te noemen overigens; de consumenten productie is over gedaan aan China; de medische activiteiten ongetwijfeld uitgebreid. 
En dan de politiek ook helemaal in verwarring; onze democratie kraakt aan alle kanten; burgerlijke ongehoorzaamheid door de - in veler ogen overdreven strenge - vrijheidsbeperkingen. En dan nu ook nog dat rare schandaal rond een vertrouwenscommissie. Het moet niet gekker worden. 
Om over de huizenprijzen maar niet te spreken; die gaan werkelijk door het plafond; ik snap er niks meer van?!

Analyse van de gegevens van de Corona-app

 Met veel tam tam werd de Corona-app gelanceerd; degenen die er gebruik van maken krijgen een signaal wanneer ze in de buurt van een positief bevonden persoon komen, afhankelijk van de afstand en de duur van de ontmoeting; althans, dat is wat ik in grove lijnen van de functionaliteit van deze app heb begrepen. Waar het mij om draait is dat er uit deze gegevens resultaten kunnen worden getrokken met betrekking tot de wijze waarop overdracht van het virus plaats vindt. Daarover is mij niet veel geworden, althans in de Trouw heb ik daar nog niet over gelezen. Wel hoor ik uit mijn omgeving - niet van Facebook hoor, maar van RIVM zijde - dat virusoverdracht, c.q. besmettingen vooral in de huiselijke kring plaats vinden en niet bij kort contact in de buitenlucht. Als dat het geval is, laat het dan ook weten opdat de mensen die lekker aan de wandel zijn niet meer angstig om zich heen hoeven te kijken. En zou museum bezoek daadwerkelijk zo'n ultiem gevaar zijn voor overdracht?

Bökkers Möle

 Roos kende een adresje voor meel van de molen; de molen in Olst, prominent op de dijk maalt meel en verkoopt dat in het bijbehorend winkeltje. Dat heb ik eigenlijk altijd gewild, meel dat daadwerkelijk ook met windkracht en op steen is gemalen; ongebleekt bloem. Grappig genoeg is de winkel ook op zondag geopend. Zo liep ik gisteren te sjouwen met 2 kg volkoren meel van de molen. Als het even wil wordt dit mijn nieuwe adresje voor oorspronkelijke producten van de producent.

Van links naar rechts

 Kent u dat gekke liedje nog van een Nederlandse Amerikaan? Ik moest daar aan denken met de vaderlandse verkiezingen in gedachten. Toch wel een behoorlijk grote ruk naar rechts; PvdA, SP, groen Links, ze hebben alle een veer moeten laten, terwijl "rechts" gegroeid is, met name populistisch rechts. 
Het doet mij in de verte denken aan een merkwaardig hoofdstuk in dat boek over de voettocht van Patrick Leigh Fermor in de jaren dertig o.a. door Duitsland. Hij kwam bij die gelegenheid veel marcherende en strijdliederen zingende geüniformeerde jonge mannen tegen. Overigens kwam hij die dan later ook weer in de gezellige kroegen tegen waar ze wel zongen; niet die strijdliederen maar de romantische liederen van het platteland. Later kwam hij ook op de kamer van één van deze jonge mannen waar hij tot zijn verbazing allerlei communistische parafernalia en pamfletten aan de muur zag hangen terwijl hij de knaap had ontmoet bij zo'n nationalistische bijeenkomst. Het bleek dat deze knaap het heerlijk vond om te knokken, of het nou bij de ene of bij de andere kant was. Hij was dus zonder al te bewuste overwegingen van uiterst links naar uiterst rechts geswitcht. 

De tekst van die NLse Amerikaan, voor zover ik die nog ken was zoiets als:

Een Nederlandse Amerikaan,
die zie je al van verre staan (2X)

Refrein:
Van voor naar achter,
Van links naar rechts (2X)

Een voorproefje

 Het lijkt allemaal verschrikkelijk wat ons heden overkomt met al die maatregelen vanwege het Corona virus; het sociale leven wordt fors belemmerd; de horeca is gesloten evenals veel winkels. De economie lijdt onder de beperkingen die we elkaar vanwege het besmettingsgevaar opgelegd hebben. Sommige lieden raken helemaal over de rooie en gaan zodanig demonstreren dat de politie moet ingrijpen. Anderen gaan geweldig tekeer op de sociale media en maken zichzelf en anderen helemaal horendol. Stil verdriet, eenzaamheid, suïcide, het is allemaal niet niks wat er gebeurt; de gelijkenis met een oorlogssituatie is niet ver gezocht. Maar naar ik vrees wacht ons een nog veel ernstiger drama bij de energie-transitie of, erger nog, wanneer de klimaat ingrepen niet aanslaan en de rampen als overstromingen, stormen, droogte en ophitting leiden tot een soort apocalyps zoals ik me die in het klein voorstel bij de ondergang van de Titanic. 
Tegen die tijd denkt de mensheid misschien nog wel eens terug aan de tijd van de Corona: "viel eigenlijk wel mee".
PS Misschien moeten we ook even stil staan bij wat er honderd jaar geleden tijdens WO I in die loopgraven voor ellende werd geleden door die jonge soldaten. Dat was toch ook andere koek.

Blijf vooral bewegen

Vandaag hoorde ik het zelfs; sommigen hebben gewoon geen zin meer om elke dag te gaan wandelen; geen zin meer in bewegen. Gewoon weer lekker op vakantie, bij voorkeur ver weg en net als voorheen. Ik merkte het al dat de drukte in de buitengebieden sterk is afgenomen; kan natuurlijk toeval zijn, maar op een dag als gisteren, op de Veluwe heb ik nauwelijks anderen ontmoet; enkele ATB'ers en een paar wandelaars. Op de fietspaden wel de obligate bejaarden op de elektrische fiets, maar eigenlijk merkwaardig rustig.
Het is toch duidelijk dat mensen met een gezonde lifestyle de Corona veel beter doorstaan dan degenen die dat niet doen. Overigens werkt een verstandige lifestyle (veel bewegen, gezond eten en je niet overal druk om maken) voor heel veel andere medische zaken  positief uit. Natuurlijk niet voor alles, de panacee is nog steeds niet beschikbaar, maar toch. Hoed u voor de volgende pandemieën door een verstandige lifestyle aan te meten; het is feitelijk zo eenvoudig. Gezond eten is kort en bondig, eet zoals je grootouders dat deden. En veel bewegen hoeft niet te betekenen dat je elke dag moet sporten, maar integreer het bewegen in je dagelijkse dingen; ga als het ook maar even kan lopend of met de fiets als het wat verder is. Goed om te weten is dat wandelen de beste lichaamsbeweging is; geen problemen met de knieën zoals met hard lopen en je verbrandt langdurig ook je opgeslagen vet. Compenseer je dat niet met snoepen of eten, dan val je zelfs af. Spieren zijn de belangrijkste vetverbranders, realiseer dat ook wanneer je wat af wilt vallen; ook goed om Corona te voorkomen. 

Het belang van natuurgeluiden

Het plekje bij de Hierdense beek

In de krant stond tot mijn volle instemming dat natuur geluiden zo belangrijk zijn voor de geestelijke gesteldheid. Als ras wandelaar weet ik dat natuurlijk al jaren. Met hoe veel genoegen denk ik terug aan het geluid van stromend water in de beekjes van de Eifel, maar natuurlijk ook de wind in de toppen van de bomen tegen een verder natuurlijke stilte, het geluid van vogels, de golfslag aan het strand. Moet wel beschermd zijn tegen het achtergrondgeluid van verkeer en luchtvaart, maar ook van de vaak zo doordringende menselijke stem of "muziek". Onlangs voelde ik dat nog zo bij een wandeling in Limburg waarbij ik in een volkomen natuurlijke stilte met wat vogelgeluid terecht kwam. Een keer in Luxemburg, Kautenbach waarbij Roos en ik logeerden in de Auberge de la gare, vlakbij het station zoals de naam al suggereert; destijds een wat nederig onderkomen met zeer eenvoudige kamers vlakbij de krachtig stromende beek met de hele nacht het gekabbel. Als bijpassende muziek luisterden we af en toe naar "The immortal hour", de vrij onbekende opera van Rutland Boughton; muziek die helemaal paste bij deze omgeving. Gisteren wandelde ik het bekende stuk van Nunspeet naar Leuvenum via het Zuiderzeepad; een etappe over de Veluwe. Heel bewust van de waarde van natuurgeluid realiseerde ik mij alras het afnemend geluid van de wegen en het toenemend geluid van vogels en wind in de bomen. Bij de stukken over de stuifzanden koos ik een afwijkend pad ver van de snelweg zodat het verkeersgeluid minder prominent was; je kunt ook de relatieve stilte en rust vaak wel opzoeken in ons overmatig kabalige land! bij de Hierdense beek, bij het door Roos en mij steeds bezochte bankje was het niet alleen stil maar genoot ik bewust van het geruis van het stromend water. Dankzij de Corona maatregelen is het overal een stuk rustiger dan onder normale omstandigheden; ook de lucht is veel schoner en er zijn nauwelijks of geen vliegtuigen; zo was het "vroegig" altijd. De lucht is ook evident helderder; was me al eerder opgevallen. Vanmorgen appte ik met Roos; zij had mij gisteravond om half elf een weltrusten gewenst, maar dat was mij ontgaan; ik was "ëven" gaan lezen en werd om 4 uur wakker. Tot mijn verbazing antwoordde Roos onmiddellijk terwijl het nog maar iets over 7 uur was; zij was wakker geworden door natuurgeluid: het gezang van de vogels! Dat zal mij met dubbel glas en toenemende hardhorendheid niet zo snel gebeuren har har.

Snuffelen op de terabyte

Als backup voor mijn foto's, muziek en andere bestanden heb ik een terabyte schijf met een waanzinnig groot vermogen om van alles op te slaan waaronder alle muziek van Bach. Ooit, zeker 30 jaar geleden bedacht ik mij dat het nog wel eens mogelijk zou worden om die gigantische hoeveelheid muziek, die deze magistrale toonkunstenaar bij elkaar had gecomponeerd kon worden opgeslagen in iets met hooguit een volume van 1 kubieke centimeter; inmiddels past op zo'n terabyte schijf veel en veel meer. Ook mijn verzameling e-pubs vond ik gisteren terug met nogal wat titels. En al bladerend vond ik toevallig zelfs een aantal lezingen van Maarten van Rossem over de tweede wereld oorlog terug. Je kunt van Maarten van Rossem zeggen wat je wilt; ik geef toe dat hij zich meer en meer als een soort TV clown gedraagt, maar hij is een fantastisch spreker die op zijn speciale manier de essentialia onder de aandacht brengt. Hij schetste onkel Wolf, de naam die Adolf bij voorkeur in de sociale privé sfeer hanteerde als een onhandige sukkel in de jaren voor WO I, waarin hij zich overigens bijzonder moedig gedroeg. Een fantast, wordt wel van hem gezegd in de jaren na die Europese slachtpartij. Daarna bleek hij over ongehoorde redenaarsgaven te beschikken die hem tot politiek grote hoogte zouden brengen in de jaren waarvoor hij zich een wrede bekendheid verwierf die hem nog tot honderden jaren hierna bekendheid zal geven. Dat is dan het leuke van van Rossem die zich dan de vraag stelt of er iemand onder het gehoor is die nog een naam weet van iemand die zich een dergelijke bekendheid heeft verworven in de veertiende eeuw en die we nog kennen. Ik heb niet verder geluisterd; op zeker moment ben je het wel zat, maar ik ben toch wel benieuwd naar Maartens' visie op de verdere 20er en 30er jaren, de jaren van toenemende spanning in Europa. Veel van wat ik over die tijd heb gelezen, waaronder van Patrick Leigh Fermor die Duitsland doortrok in die jaren bij zijn voetreis van Rotterdam naar Constantinopel, doet mij denken, zij het in sterk verdunde vorm wat er heden speelt. Nu natuurlijk geen WO I die sterk bepalend was voor de verdere Europese gang van zaken, maar Corona en al jaren sluimerend populisme en nationalisme ondanks de positieve effecten van het verenig Europa. Een electoraat in verwarring; in NL zie je de terugvlucht van electoraat naar het midden, naar D66 met name; dat is steeds een teken geweest van schuilen bij een club die verstand heeft. Ik ga verder luisteren naar ons Maarten, die ooit door mijn onderbuurman werd gekarakteriseerd als "die azijnpisser".

Het krokodillenvijvertje

Voor ons oude huis in de Hoflaan

Afgelopen zondag kwamen Arja en Walter met hun vijftal bij ons op bezoek in de Bilt. In alle rust had ik deze dag voorbereid; leeftocht voor een weeshuis, dus veel te veel. Deze invasie zag ik vol vertrouwen tegemoet; Arja straalt altijd zo'n degelijke vertrouwdheid uit dat alles wel goed zou komen en inderdaad. Ze zouden tussen half elf en elf bij ons zijn. Zo rond elf uur werd ik gebeld; ze wilden eerst langs gaan bij ons oude huis, het huis in de Hoflaan waar Arja niet alleen haar jeugdjaren heeft doorgemaakt, maar ook zelf is geboren, waarschijnlijk als eerste kind in dit enorme huis.
Ze had er al op gerekend dat ik dat ook wel mee wilde maken, dus op de fiets naar de Hoflaan. Ik was er bijna toen de volgeladen auto met vijf kinderen mij zachtjes passeerde; goed gepland dus. Het hele gezin uit de auto en naar het ons zo vertrouwde pand. Ik belde even aan en de vrouw des huizes vond het uiteraard geen probleem dat we even in de tuin rond het huis liepen. Arja wees alles aan waar het gestaan had. Ik zag tot mijn genoegen dat het eikenboompje, waarvan Joke 36 jaar geleden alle blaadjes van had afgerukt inmiddels was uitgegroeid tot een enorme eikenboom; pracht gezicht!

Voor het krokodillenvijvertje

Daarna liepen we naar het Houdringhebos voor een wandeling. Onder licht protest van Gijs gingen we een kort rondje maken. We kwamen langs de kuil die nog is gegraven door een Duitse groep soldaten in WO II om een stuk afweergeschut te plaatsen. Ik had mijn kinderen destijds wijs gemaakt dat hier een krokodillenvijver was. Met heel veel moeite en hersengekraak kon Arja zich dat nog wel herinneren. Ik maakte een foto van het stel voor het vijvertje; geen krokodil te zien har har. En toen naar de flat.
Ik nam Evi achterop de fiets; vond ze wel prettig want niet alleen moest ze nodig naar het toilet maar ze was ook een beetje misselijk geworden in de auto op de heenweg; ze vond die frisse lucht om haar gezicht prettig. Leuk trouwens weer met een kind achterop. 

Aan de pizzamaaltijd

We waren nog maar net binnen of daar kwam de rest van het gezelschap. Gezellig hoor zo'n huis vol. De kleine Sam kroop over de vloer naar de onweerstaanbare kast met boeken die natuurlijk uitgepakt moesten worden. Morris, met z'n drie jaartjes niet echt klein meer, maar toch jong genoeg om goed in de gaten te houden moest krachtig gewaarschuwd worden om niet bij het stopcontact te gaan pielen. Ach, het ging allemaal heel goed. Roos en ik hadden tevoren al een grote bak met fruitsalade gemaakt; een bakje aardbeien apart voor Gijs; die verdwenen al snel. Evi had erop aangedrongen dat er een cake moest worden versierd, dus die ging als eerste naar binnen. Het liep allemaal soepel. Sjoerd had z'n haar bijzonder fraai laten knippen; echt een Haags kapsel.

Met kleine Sam op schoot

Morris speelde met water in de keuken. Evi wilde wel eens meemaken hoe je een brood moest bakken, dus dat zette ik aan en liet zien hoe het deeg rees en later hoe je het moest kneden in de machine en tot slot hoe het werd gebakken. Zo sukkelden we de dag door. Het hoogtepunt was wel de maaltijd met pizza's van de besteldienst. Keurig op tijd werden die bezorgd en reuze gezellig zo met z'n allen aan de pizza. Ging erin als het evangelie in een ouderling. Toen was het feest wel zo'n beetje afgelopen en ging het hele spul weer richting den Haag. De drie jongsten hadden het helemaal gehad. Niet of nauwelijks geslapen. Arja vertelde me dat Sjoerd in de auto in slaap was gevallen en zo moe was dat hij huilend zei dat hij niet meer onder de douche wilde, maar direct naar bed.Het was een zeer geslaagde dag geweest.
Roos en ik hebben nog lekker na zitten praten; we waren niet echt gesloopt; het was eigenlijk een kalme dag geweest ondanks alle reuring. Na een glaasje lekker gaan slapen.

Brief answer

 

Van schoondochter Marjorie en zoon Hugo kreeg ik een boek in handen gedouwd dat hen boven de pet ging. Marjorie leest net zo graag als ik, maar dit boek vond ze niet begrijpbaar. "Laat mij het maar eens proberen", nam ik de uitdaging aan. De "big bang", zwarte gaten, de verdeling van de materie miljarden jaren later, ik kon het nog wel begrijpen tot pagina 108; ik spreek over het boek "brief answers to the big questions". Maar binnen die 108 pagina's ging het niet louter over de fysische raadselen die Hawking met zijn onnavolgbaar brein had ontrafeld, maar ook over zijn visie over de menselijke ontwikkeling en over de toekomst van de mensheid. 
Allereerst het ontstaan van het leven hier op aarde; tot mijn onuitsprekelijk genoegen kwam zijn visie hoe dat proces plaats heeft moeten vinden overeen met de mijne, die ik ooit in dit blog formuleerde, zij het dat hij het in grote penseelstreken schetst en ik wat meer in détail; beide gedachten in nevelen gehuld uiteraard, miljarden jaren oude nevelen. Maar Stephen kijkt ook naar de miljoenen jaren van ontwikkeling die de mens achter de rug heeft, op de maat van het Darwiniaanse evolutie proces. Hij noemt de enorme sprong die de mens 10.000 jaar geleden heeft gemaakt met spraak en vervolgens het schrift, waarbij informatie, kennis werd vastgelegd en overdraagbaar werd tussen de generaties. Niet alleen overdraagbaar, maar ook verbeterbaar; wetenschap dus. Daarbij bleef het biologisch evolutieproces duidelijk achter zodat wij in de tegenwoordige tijd zitten met technische, wetenschappelijke mogelijkheden binnen onze beperkte biologische mogelijkheden, waaronder instincten gebaseerd op ons apenbrein. Ook hierbij ziet hij een ontwikkeling  binnen de gentechnologie, waar ik aanvankelijk nogal wat vraagtekens bij zette. De wetenschap zal het mogelijk gaan maken om niet alleen genetisch bepaalde aandoeningen te repareren maar ook de beperkte verstandelijke vermogens van de mens met als resultaat een soort van supermensen, maar ook een onderklasse. Terwijl ik dit schrijf moet ik aan Nietzsche denken met zijn Übermensch en wat daar later van gemaakt is. Overigens is hij meer beducht voor de agressie die nog altijd binnen de mens als product van de evolutie bestaat; de atoomoorlog die alles verwoest als een bedreiging van die zelfde mensheid.

Onheilspellende sirenes

 Afgelopen woensdag vertrok ik met de fiets richting papierbak. De eerste twee mensen die ik tegen kwam zaten op de fiets en droegen een mondkapje. Onmiddellijk  bedacht ik mij dat er de avond tevoren misschien wel weer zo'n mededelingenzitting was geweest waarin onze premier Rutte en de corona minister Hugo de Jonge nieuwe maatregelen hadden opgelegd; zo zit Corona dus zelfs bij mij voor in de gedachten. Het nut van het mondkapje wordt al sinds het begin van Corona betwijfeld en het nut in de buitenlucht al zeker. Het was gelukkig loos alarm, ik heb verder geen fietsers met mondkapje meer gezien.
Een enkele keer zie je zelfs lieden met mondkapje op die in hun eentje in de auto zitten. De angst zit er goed in bij de mensen. 
Ik las in de krant dat de regering van Duitsland zelfs onderzoek had laten doen hoe de angst voor het virus positief beïnvloed zou kunnen worden. Ik krijg medelijden met de mensen die zo verschrikkelijk bang zijn; heb daar echt mee te doen.
De Bilt ligt vlakbij Utrecht en wel aan de kant van de Uithof, de universiteitswijk waar ook het UMC is gevestigd, het universiteitsziekenhuis, en dat merken wij de hele dag door. De hele dag door hoor je de sirenes van de ziekenwagens; ik ervaar dat inmiddels als een bijzonder onheilspellend geluid.

Restaurant 't Trefpunt in Schoorl

't Trefpunt in Schoorl

 Zeker 45 jaar geleden ontmoette ik mijn grootouders van Elven hier in Schoorl; ik was hier samen met Lien en zag de twee ouden van dagen aan de wandel. Opa nodigde ons uit om bij dit restaurant te lunchen; het werd een zalm salade. 

Voor mijn gevoel was dit nu de tweede keer dat ik bij dit restaurant iets bestelde; dat was afgelopen woensdag toen ik hier met broer Henk aan de wandel was; doen we ieder jaar, niet meer dan één keer per jaar zeggen we altijd lachend tegen elkaar: "je moet elkaar niet gaan vervelen", is ons motto. Vorig jaar hadden we bij het frietkotje om de hoek van het restaurant al een bijzonder smakelijk frietje gescoord en dat wilden we weer. Zodoende merkten we dat dit frietkotje bij het genoemd restaurant hoorde, want je moest bij het restaurant bestellen. Een allervriendelijkste jonge vrouw hielp ons en binnen de kortst mogelijke tijd zaten we op het zelfde bankje als vorig jaar van deze vette, zoute en knapperige lekkernij te genieten! 

Dat was dus restaurant 't Trefpunt in Corona tijd. Een volgende keer ga ik daar toch echt eens naar binnen om een zalmsalade te eten, bij voorkeur met een kleinkind om de geschiedenis te doen herhalen. Ben nu zelf een oude van dagen nietwaar.

"Gaat goed met NS", dacht ik even.

 

Hutje mutje op elkaar in de concertzaal

Vanmorgen moest ik vroeg de deur uit. Het was vrijdag, dus marktdag en ik wilde in ieder geval aardappels hebben van John. Verder moest ik nogal wat afval wegbrengen in de bakken buiten voor grijs resp. plastic afval. Daarna op de fiets richting markt en daar eerst het GFT afval in de daar staande bakken en glas even verderop in de glasbak. Toen snel naar de aardappelkraam van van der Kroon. Die bleek al veel vroeger dan half negen los te zijn dus een volgende keer kan ik best wat vroeger gaan en tòch de trein van negen uur halen, want dat was de bedoeling. Vandaag zouden Roos en ik gaan wandelen van Wezep naar 't Harde. 
De trein van negen uur haalde ik ruimschoots; was rustig, zoals tegenwoordig normaal in Corona tijd. Echter, in Amersfoort stroomde het korte stoptreintje helemaal vol; desalniettemin bleven er zitplaatsen vrij, maar kennelijk durfde niemand naast een vreemde te gaan zitten. Wel hoorde ik een student zeggen: "moet ik tot Zwolle staan!". Ik schoof naar het raam en nam m'n rugzak op schoot; een jongeman "durfde" het aan en kwam graag zitten. Eigenlijk vond ik het wel fijn dat de trein zo vol was: "gaat goed met de NS", dacht ik. Ik vind het zo vreselijk dat het OV zo lijdt onder de Corona angst bij de mensen; de treinen zitten nauwelijks voor een vijfde vol heb ik het gevoel en soms nog minder.
Toen ik de trein in Wezep verliet hoorde ik de echte reden van de volle trein; de Intercity reed niet en iedereen voor Zwolle moest in Amersfoort in dit piepkleine stoptreintje. Dat is ook een teken aan de wand dat iedereen er uiteindelijk makkelijk in paste; ook die Intercity was dus nagenoeg leeg?!
Lekker de afgesproken wandeling gemaakt met Roos van Wezep naar 't Harde als gezegd; voerde ons door nog onbekend gebied; hier en daar best mooie omgeving, zij het wel erg dicht langs de snelweg soms. 
's-Avonds na het eten had ik zin om een beetje muziek te gaan luisteren; in de krant las ik iets over Rachmaninoff en zijn tweede symfonie; die ben ik maar eens gaan beluisteren. Halverwege ben ik overgestapt naar het pianoconcert nr 3 van Rachmaninoff door Anna Federova; schitterende uitvoering door deze toen zeker nog piepjonge pianiste; speelt net zo mooi als Martha Argerich  vind ik. Maar wat mij vooral opviel was die propvolle zaal met luisteraars in het concertgebouw. Het angstige gevoel bekroop mij dat dat definitief verleden tijd is; dat zal nooit meer mogen/kunnen. Ook Roos had onderweg zo'n verhaal na een gesprek met een leverancier van medische mondkapjes. Die vreesde zelfs dat het dragen van mondkapjes in de toekomst een verplichting wordt, zeker bij het winkelen, maar misschien ook wel in het buiten gebied. Een bijzonder onaangename gedachte. Als deze pandemie achter de rug is, komt de volgende vreesde deze dame en ze kon wel eens gelijk gaan krijgen. Het huidige Corona virus is al zo venijnig handig in staat gebleken om te muteren dat het maar de vraag is of die vaccinaties veel uit gaan halen.

Eerbetoon aan opa Jan

 

Deze tekening van een paardenhoofd ken ik letterlijk al mijn hele leven; mijn in 1935 overleden grootvader Jan ten Brink heeft die gemaakt op zijn ziekbed, zijn doodsbed kan ik beter zeggen. Hij had maagkanker; een pasfoto die ik ooit zag toont zijn uitgemergeld gezicht. Hij was machinist bij de NS, bij "het spoor", zoals oma Mien dat noemde. Ze zijn veel te kort getrouwd geweest; de 12,5 jaar hebben ze zelfs niet gehaald. Ze sprak altijd met heel veel warmte over hem; daarom is hij de grootouder waar ik feitelijk het meeste van weet, al zijn het vaak maar kleine details. 
Dit paardenhoofd hing altijd op een zichtbare plek bij oma en na haar overlijden, eind jaren 70 bij mijn moeder, die haar vader al op 9-jarige leeftijd verloor. Na het overlijden van mijn moeder verhuisde "het paard" naar broer Jan waar het lang heeft gehangen in een grappig hoekje dat Thea en hij hadden ingericht met oude spullen uit de erfenis van onze grootouders. Plek genoeg in hun enorme boerderij-woning. Enige tijd geleden werden alle oude spullen opgeruimd en stond het allemaal te wachten op transport; tja, naar wie allemaal. In mijn schuur was geen plaats, maar "het paard" en de tweede tekening van Kaisersberg heb ik onlangs meegenomen en hebben beide prominent in mijn kamer gehangen. Maar nu gaat het paard opnieuw verhuizen en wel naar broer Henk die er ook aan gehecht bleek te zijn.

Zelf destilleren

Op de achtergrond mijn destilleer
opstelling met slangen

 In de Hoflaan heb ik van het begin af aan zelf wijn gemaakt. Vaak was die als wijn niet echt lekker; alleen honingwijn kon de tong nog wel eens bekoren, maar was daarentegen ook wel de moeilijkste om goed te krijgen. Daarentegen kon je van pruimen en van sleedoornpruimen prima wijn maken. Nog beter was het als je die ging destilleren. Van een professionele koffiekeurder leerde ik dat je de destillaten van pruimenwijn en sleedoornwijn het best kon mengen; dat resultaat overtrof alles; is beter bekend als slivovitch, zo'n erg pittig destillaat uit Oost-Europese streken als Hongarije en Joegoslavië. Ik deed er ook wel eens gedroogde snippers eikenhout in, geoogst uit eigen tuin; dan werd het destillaat prachtig geel en kreeg een extra smaak. Ik heb nog enkele honderden milliliters van deze destillaten staan, maar merk dat ze me minder goed smaken dan "vroegig"; ben helemaal een beetje van de alcohol af; smaakt me niet meer zo.
Nou speet het mij nogal dat ik geen enkele foto had van het zelf geconstrueerde destillatie apparaat dat ooit door mijn broer Henk in elkaar werd gesoldeerd op mijn aanwijzing. Voor dat solderen heb je minstens drie handen nodig; ik kreeg dat zelf niet voor elkaar, maar Henk deed dat zonder veel moeite en had er echt iets moois van gemaakt. Met slangen en koelwater was het een leuke opstelling. En nu vond ik in een fotoboek dat Anneke voor Hugo had gemaakt een foto met daarop, zij het niet in zijn volledigheid dat oude destilleerapparaat.

Een geel grasveld

 Een merkwaardige foto heb ik nu al zeker drie keer zien verschijnen in "Trouw", het dagblad waarvan ik dagelijks een elektronische editie ontvang. Die foto toont een lange strook geel gras en aan beide zijden een brede strook groen, dus levend gras. De tekst bij de foto luidt: een perceel met verdroogd gras bij Lievelde. Grappig dat een hoofdredacteur niet even op z'n kop gaat krabben hoe dat nou kan; een strook verdroogd gras - want het bijbehorend artikel gaat over de toenemende droogte in ons land - tussen twee aanpalende stroken groen. Het komt zonder twijfel helemaal niet door droogte, maar door het gebruik van round up, dat beruchte middel van Monsanto dat zo efficiënt planten kan doden. Je ziet dit verschijnsel in toenemende mate op het platteland; het is mij een raadsel waarom het niet ouderwets wordt gescheurd; al die gifstoffen in het milieu zijn toch ongewenst?!

Welkom kleine Emily

Welkom Emily

Vandaag kwam het er eindelijk van om kleindochter Emily te gaan zien; ze is inmiddels al enkele weken oud en gaat binnenkort met vader Martijn en moeder Margot naar Indonesië, waar zij wonen. We zouden vorige week donderdag al gaan, maar de storm gooide toen roet in het eten. Vandaag kwam het ervan. Martijn kwam ons van station Prinsenbeek halen en even later konden wij moeder Margot begroeten. Ondanks de complicaties na de bevalling was ze weer helemaal bij de pinken. En daar lag dan Emily in de box, zo klein als een pasgeborene kan zijn. Het rode kleurtje was al een beetje verdwenen, maar de onwillekeurige armbewegingen waren duidelijk die van een pasgeborene; altijd weer ontzettend leuk om te zien. Ik blijf het fascinerend vinden zo'n klein babietje; dat het in enkele jaren al zo'n volledig mensje gaat worden, het blijft toch een wonder hoor.
Natuurlijk was Emily een belangrijk gespreksonderwerp; met de verrijdbare box werd ze vlakbij ons gezet en verhuisde ook mee toen we even later gingen lunchen. Maar natuurlijk ook het nakend vertrek van het jonge gezin terug naar de gordel van smaragd in casu Soerabaya, waar de nassi goreng wacht.
Na het eten gingen we weer op weg naar huis. Was een fijne dag geweest zo met onze nieuwe kleindochter.

Zelf chutney maken

 

Ooit één keer gedaan in een cursus met Slowfood; toen maakte ik chutney van stoofperen weet ik nog. Ingewikkeld verhaal met azijn, maar het resultaat was best lekker. 
Een chutney die ik goed ken is de mango chutney van de Indonesische keuken. Om die zelf te maken moet je natuurlijk over vaardigheid beschikken, maar vooral over een goed recept. Daar wist Joke mij wel aan te helpen. In haar Indiaas kookboek stond een recept voor Mangochutney en zelfs voordat ik dinsdag thuis was had zij het recept al opgestuurd. De foto voeg ik hier bij als illustratie.

Recept mango chutney
Prepareer het vruchtvlees van één of twee harde, onrijpe mango's en snijd het in dobbelsteentjes van 1,5 cm. 
In een koekenpan met een scheutje olie doe je een mespunt mosterdzaad en fenegriekzaad en verhit dat een minuutje op niet al te hoog vuur met 2 kaneelstokjes en 6 kruidnagels en wat zwarte peperkorrels totdat het mosterdzaad begint te springen.
Dan de mangostukjes toevoegen en een theelepeltje zout, enkele eetlepels suiker en wat sambal. Laat het zachtjes koken gedurende 10-15 minuten. Verwijder de kaneelstokjes en klaar is de chutney. Is een week houdbaar in de koelkast, dus niet te veel tegelijk maken. Wellicht een deel in de vriezer bewaren.

Hoog opgeleiden zouden meer bewegen

 Dat las ik in de krant; er wordt in het geheel genomen onder invloed van de Corona ellende meer bewogen, maar dat is heel ongelijk tussen groepen mensen wanneer je de hoog opgeleiden vergelijkt met de laag opgeleide mensen. Toen ik dat las in de krant van de afgelopen dagen was ik hoogst verbaasd; hoe kan er een verband bestaan tussen behoefte aan lichaamsbeweging over het opleidingsnivo heen?
Het is mij de afgelopen jaren wel duidelijk geworden dat een gezonde lifestyle v.w.b. voeding en lichaamsbeweging ook samenhangt met het opleidingsnivo; daarvan heb ik gemeend dat de oorzaak zou kunnen liggen in het minder bekend zijn van de factoren die de gezondheid positief beïnvloeden en die men individueel, zelf in de hand heeft. Maar nu met de Corona crisis is iedereen gedoemd tot veel meer thuis verblijven en je hoeft niet hoog opgeleid te zijn om te bedenken dat je dan juist naar buiten kunt en aan de wandel kunt gaan om even de verveling te ontlopen.
Ik snap het dus echt niet. Mij is inderdaad opgevallen dat het aantal wandelaars in het Houdringhebos enorm is toegenomen; dus er wordt wel degelijk veel en veel meer in de naaste omgeving verpozing gezocht. Wèl is het mij opgevallen dat de wandelaars veelal vooral te vinden zijn in de nabijheid van de parkeerplaatsen, dus lange wandelingen zullen er wel niet veel zijn gemaakt. In de ver van alles afgelegen wandelplekken trof ik vaak vrijwel niemand.

Plaatje voor de groeps-Whatsap

 

Dit plaatje lijkt me toepasselijk

Ik vond het maar niks dat de door mij geconstrueerde groeps-app met de kids niet van passend plaatwerk was voorzien, dus ging ik aan het wroeten met een toepasselijke foto van mijn viertal in vroeger jaren, met z'n viertjes in het door mij ooit geconstrueerde aquarium kastje, beter bekend als het "yogi bear huisje".
Ik probeerde van alles maar kreeg het niet voor elkaar. Eén poging ging falikant mis; ik drukte op de video knop en direct begon mijn telefoon met de piep dat hij belde. En ik wist echt niet hoe ik dat kon stoppen. Arja en Joke reageerden en ik moest bekennen dat ik aan het klooien was geweest in mijn onkunde. Natuurlijk een begripvol hoongelach aan de andere zijde. "Die ouwe" is niet meer zo handig. Het is inderdaad wel raar hoor om te merken dat je van iemand die goed thuis is in de huis-tuin-keuken ICT, een wat onhandige sukkel bent geworden. "De leeftijd, net wat u zegt". Ik vind het ook niet erg hoor; de nieuwe generatie is je op alle gebieden de baas; dat merk ik steeds meer.
Ik zal aan Martijn vragen hoe dat gaat om een plaatje aan een groepsapp te binden.

De oude dia's

Daar staat 10 jaar dia's

 Op mijn linnenkast in de slaapkamer staat al sinds ik hier ben gaan wonen - inmiddels bijna 14 jaar geleden - een fors aantal dozen met dia's van de tijdsperiode 1979 tot 1987; het betreft dia's die gemaakt zijn voordat Anneke en ik in Bilthoven gingen wonen, dus nog uit Amsterdam totdat het maken van foto's de overhand kreeg. Bij een dia vertoning van vele jaren geleden was zoon Peter dan ook diep teleur gesteld dat hij helemaal niet voorkwam tijdens de sessie; tja, van hem zijn alleen foto's uit de baby tijd en van de anderen toch vooral dia's.
Nu begint toch de tijd wat te dringen; ik wil gewoon opruiming houden. Dat herinner ik me ook nog wel van mijn schoonouders. Schoonvader Willem had aangegeven dat hij al het oude meubilair, dat nog op zolder stond wilde doen verwijderen voordat het "te laat" was. Tja, met 72, bijna 73 jaar begint magere Hein toch wel in het verschiet te geraken en kennelijk gaat dat gepaard met opruimingsdrift, vergelijkbaar met de schoonmaakdrift die velen te pakken krijgt zodra het voorjaar zich duidelijk aandient.
Hoe pak je zoiets aan? Gewoon weg donderen was mijn al veel langer bestaande gedachte, maar stond me aan de andere kant erg tegen; digitaliseren en vervolgens alles weg donderen met de vraag of er iemand in geïnteresseerd is. Niemand van mijn viertal had gereageerd op mijn vraag per e-mail wat ik ermee zou gaan doen. Wat nu? Ik besloot om voor het eerst maar eens een Whats-app groep te gaan maken; was in een vloek en een zucht voor elkaar. Ik noemde hem: "overleg met vader", heel toepasselijk dus. En direct kwam het gesprek op gang. Joke voelde wel voor een dia-avondje met chips en limonade; Arja dacht inderdaad aan digitaliseren van een selectie van dia's en Hugo had al direct uitgezocht wat de kosten zouden zijn; ongeveer 50 eurocent per dia.
Dat er belangstelling bestaat noopt mij alsnog tot actie vrees ik; de kids hebben het allemaal druk. Dus naar mijn gevoel ligt de bal weer bij mij; zoals Joke al zei: "als ze er al zo lang liggen, zullen ze je niet in de weg liggen". Heeft ze gelijk in. Maar misschien ga ik de hele zooi maar eens bekijken met de diaprojector. Heb ik al eens eerder gedaan en halverwege begon het mij bij die gelegenheid behoorlijk te vervelen.

Op weg naar Breda

Eindelijk zou het er van komen; vandaag hadden we met Margot en Martijn gepland dat we de nieuwe boreling, kleindochter Emily zouden mogen bewonderen. Ze is inmiddels ruim een week oud; het jonge gezin verblijft tijdelijk in Breda bij de ouders van Margot. 
Hoewel ik zo mijn bedenkingen had tegen de treinreis, nadat ik het weerbericht had gelezen gingen we op weg. Mijn voorgevoel was terecht want er reed nauwelijks meer een trein zonder dat er draadbreuk of ander ongerief aan de orde was. Het werd wel duidelijk dat het niks zou worden. Op het perron leek het wel een orkaan met enorme windstoten. We appten met Martijn en namen de bus terug naar huis. 
Het stormde rond de flat; ik word daar doodnerveus van. Ik probeerde het logeerbedje voor Joris op te vouwen, maar slaagde daar niet in en begon gewoon buiten mezelf te geraken van frustratie over alle "ellende" van deze dag. Ik kan echt niet tegen dit stormachtige weer als ik tegen mijn zin in binnen moet blijven. Gelukkig werd het tegen het eind van de middag wat rustiger. We maakten een nieuwe afspraak voor aanstaande maandag.

Ik word er wat lacherig van

 Naast het gezanik over de Corona ellende heeft iedereen het over de klimaatverandering ten gevolge van de CO2 verhoging van de aardatmosfeer. Het heeft erg lang geduurd voordat dit heikele onderwerp op de politieke agenda verscheen en inmiddels is toch wel het moment gekomen (volgens velen, waaronder mij al gepasseerd) waarop die ingrijpende maatregelen moeten worden genomen. En wat zie je dan in de praktijk? Compensatie van de uitstoot; dan wordt genoemd: het planten van bomen. Dus gewoon doorgaan met het exploiteren van de aardolie en kolen, maar die dan vastleggen in de vorm van bomen. Het allereerste dat mij dan te binnen schiet is toch wel dat er heden kaalslag wordt gepleegd in de nog bestaande oerwouden van Zuid Amerika en Azië; wij hier in het rijke Europa hebben al onze oerbossen al eeuwen geleden verwijderd. Voor die compensatie zijn gebieden nodig die er helemaal niet meer zijn, of ja, misschien wel in het te zijner tijd kaal geslagen Amazone gebied of op Sumatra, wie zal het zeggen. Waar niemand het over heeft is toch dat het hout waarin de CO2 wordt vast gelegd uiteindelijk weer biologisch of bij hoge temperatuur terug keert tot CO2, netto effect afwezig dus. 
Om daadwerkelijk tot reductie te komen zullen we olie en steenkool in de grond moeten laten, niet meer gebruiken voor onze overdadige consumptie. En wat lees je dan in de krant: de snelwegen rond Utrecht en elders moeten verbreed worden. Kennelijk wordt er niet bij stil gestaan dat we minder zullen moeten gaan auto rijden. Toen ik dit las, uit de mond van een NLse minister, werd ik gewoon lacherig. Ik kan dat gerommel in de marge echt niet serieus nemen.

"Opa, boekie lezen".

Joke staat te koken

 Nu eens niet op vrijdag, maar op dinsdag naar Joke. Ze vroeg me om om 13.30 te komen, want dan zou ze zeker thuis zijn nadat ze Bram van school had gehaald. Ik had het goed getimed en met de Intercity naar Gouda en met de bus naar een voor mij nieuwe halte, Stolwijkersluis. Bus 3, die bij Joke voor de deur stopt zag ik nog juist wegrijden toen ik op het busstation arriveerde, geen ideale aansluiting zoals Joke mij later ook bevestigde. Aangekomen op Stolwijkersluis had ik eigenlijk niet zo'n idee hoe ik lopen moest, maar na even goed kijken wist ik toch globaal de richting. Maar helaas, ik wist het echt niet meer en was voor de zoveelste keer verdwaald in Gouda. Joke belde me met de vraag of ik mee zou lunchen en begon wat te lachen toen ik haar vertelde dat ik verdwaald was. Maar gelukkig had ik op m'n gevoel toch de juiste keuzes gemaakt en zag ik hun straat. Al snel zat ik met Joke en Bram aan tafel en at een sneetje brood mee. Gezellige kleuter inmiddels, onze Bram. Ronja was in de crêche dus Bram had het rijk, of beter gezegd, mijn schoot alleen en binnen de kortste tijd zat ik voor te lezen. Joke's kinderen zijn zo gewend om voorgelezen te worden, net als ons viertal destijds. Ik herinner mij nog een verhaal van Anneke dat ze met onze vier kinderen bij de boekwinkel was en een kinderboek pakte en ze alle vier op de grond gingen zitten om voorgelezen te worden, dit tot genoegen van de eigenaar van de boekwinkel: "die worden vaak voorgelezen!", was zijn positief commentaar. Toen in de loop van de middag ook Ronja weer thuis kwam zaten ze met z'n tweetjes bij mij op schoot om voorgelezen te worden. Op het laatst kon ik niet stoppen met gapen; je wordt zo melig van die kinderboekjes. Het werkte kennelijk aanstekelijk want ook de kinderen begonnen te gapen. Toen was het ook wel genoeg en gingen ze spelen terwijl ik keek hoe Joke uit haar Indiaas kookboek het avondmaal aan het bereiden was.
Gelukkig bedacht Joke dat ik wel rekening moest houden met de avondklok. En inderdaad; ik moest snel op de bus, nog 20 minuten wachten op de Intercity naar Utrecht, goede aansluiting naar Bilthoven en daar met de fiets naar huis. Slechts enkele minuten over negen stak ik de sleutel in het slot. 

Lang niet zo moe

 

Waren we vorige week gewoon "uitgewoond" na het bezoek van Joris met z'n ouders, daar viel het gisteravond nogal mee; we gingen dan ook vol energie een stevige wandeling maken, van Epe naar Nunspeet, door een ons onbekend stuk van de Veluwe. Dus eerst naar Zwolle en met de bus naar Epe. We worden niet vergeten door de kinderen; we stonden klaar voor vertrek op de bushalte toen ik ge-appt werd door Jessy of ik thuis was. Kennelijk was ze in de buurt van Utrecht. We spraken af om het een keer wat eenduidiger en tevoren te plannen; komt goed.
We gingen op weg en al snel liepen we door een behoorlijk rustig stuk van dit fraaie natuurgebied, met mooie heide landschappen. We waren echt verrast door de schoonheid hiervan. Ongehoord rustig; het is ook een wat verloren hoek van dit druk bezochte natuurgebied; door de Corona is de Veluwe nog meer in trek dan anders, maar hier gelukkig nauwelijks ATB's.
Het was uiteindelijk wel weer een hele forse van tegen de 20 km. In Nunspeet namen we afscheid; ik zwaaide Roos uit en even later vertrok mijn trein terug naar station Bilthoven. 

Weer een huis vol!

De dametjes achter de piano

 Keurig op de afgesproken tijd kwamen ze aangetuft; Mariska, Gideon met hun dochtertjes Lieva en Guusje. Voor Gideon was het de eerste keer dat hij hier was; de drie dames waren hier al eens vlak nadat Roos hier was neergestreken. Lieva en Guusje zaten dan ook direct op de piano te pielen; onweerstaanbaar voor kinderen. En ach, wij volwassenen gingen aan tafel met de taart en koffie. Gezellig zo met z'n allen. Roos liet het huis zien aan Gideon; de meisjes gingen in de sportkamer van Roos lekker spelen en ruimden alles weer voorbeeldig, keurig op! Ze kregen dan ook de complimenten van Roos.
Ook even in de tuin spelen en met klompen aan; hilarisch gezicht zo'n kleien kraai op volwassen klompen.

Guusje op klompen

Thee, koffie, een fruitdrankje en toen aan de nassi. De visjes vielen minder in de smaak helaas; had ik moeten weten; zal ik een volgende keer aan bezoek voorleggen. Margot vond het onlangs wel heel lekker, maar Gideon noch Mariska kon het waarderen. Gewoon terug in het restant van de nassi voor een volgende keer.
Met de drang van de avondklok gingen ze weer bijtijds terug naar Brabant. Was een gezellige dag geweest. Op de valreep vroeg Guusje mij nog of ik misschien worst had. Toevallig had ik in de koelkast van Roos nog een stuk droge worst zien liggen, dus snel een paar stukjes afgesneden en daar ging de kleine boef.

Nassi maken voor het bezoek

 Met een flink stuk trassi in de olijfolie begon het feest; zachtjes laten pruttelen en de ikan teri, de kleine visjes van de toko en de gedroogde oedang, garnalen erbij. Heel even aanbraden en dan flink wat gesnipperde uien en een schep sambal. Een poos laten gaar sudderen en dan de kruiden als ketoembar en djinten er doorheen geschept. Dat was de prélude voor het bezoek dat we aanstaande zaterdag verwachten in Wijhe; Mariska en family komen op bezoek, gezellie.
De zilvervliesrijst kook ik tegenwoordig au bain Marie, d.w.z. een kleine pan waarin de rijst met water die op zich weer in een grotere pan met kokend water staat op het fornuis; gaat tadelos. De rijst was prachtig en werd door het uimengsel geroerd, nog wat geproefd en gezouten, scheutje ketjap en het was af. 
Natuurlijk ook een beetje pindasaus gemaakt met pindakaas, santen, sambal knoflook en water, afgezouten en geproefd. Helemaal af! Ik durfde het aan voor morgen.

Mijn eerste digitale vergadering

 Ook onze jaarlijkse VvE vergadering ontkwam er niet aan om digitaal te worden gehouden. De handleiding van hoe je dat moest regelen was voor mij echt een stap te ver, te moelijk. Daarom vroeg ik buurman Hisso of ik bij hem mocht aanschuiven, hetgeen geschiedde.
Het technisch gedeelte had inderdaad nogal wat voeten in de aarde voordat iedereen die dat wilde ook daadwerkelijk had ingelogd. Ik was ook niet de enige die bij een ander had aangeschoven; ook Maarten zat bij de VvE voorzitter vanwege de voorziene technische problemen. Maar daarmee werd het een heel geanimeerde vergadering; viel me niks tegen, niet in de laatste plaats omdat ik bij Hisso zat; puur gezellig.

Gezellig bijkletsen met schoondochter

 Marjorie heeft een leuke baan bij de universiteit; vanwege de Corona werkt ze uitsluitend thuis en gezien haar medische geschiedenis behoort ze tot de vaccinatie heeft plaats gevonden tot degenen die echt zo veel mogelijk contact moet vermijden; ze komt weinig met anderen in aanraking. Daarom was ik - zij het op de gepaste afstand van anderhalve meter - welkom. En als vanouds zaten we weer over tal van onderwerpen met elkaar van gedachten te wisselen op haar vrije donderdag (eigenlijk morgen dus, maar ik loop zo verschrikkelijk achter met m'n daily blog en ik weet echt niet meer wat ik vandaag echt gedaan heb). 
Eigenlijk was ik van plan om vandaag opnieuw naar Limburg te gaan om te wandelen; het was zulk prachtig weer; maar twee dagen achter elkaar zo'n reis werd me toch wat te veul.

Dat moet je gezien hebben

Het verenigingsgebouw van de
modelvliegtuig vereniging

 Deze keer heb ik heerlijk en rustig geslapen, natuurlijk met de gebruikelijke pitstops, waarvan de laatste om kwart voor vijf. Even het bed uit om de al gevulde waterkoker aan te zetten en even later om thee te zetten en twee eitjes te kook te zetten. Aankleden en rustig thee, ontbijt en koffie naar binnen gewerkt. De tas stond al klaar evenals het briefje met de bustijden voor de bus naar Windraak vanuit Sittard. Om kwart voor 6 de deur uit en met de fiets, dik ingepakt vanwege de ochtendkou, naar het station. De rijp stond op de auto's; ik had handschoenen, een dikke muts, drie laagjes en m'n regenjack tegen de kou. In de tas zat echter ook een korte broek want er was mooi weer beloofd door het KNMI!
De rit naar Sittard duurde niet zo gek lang vanwege het boek "Scheepsberichten", van Annie Proulx, overigens een merkwaardig boek, volkomen verschillend van haar meesterwerk: Schorshuiden. Maar wel heel boeiend geschreven.
Aangekomen in Sittard was het nog steeds verdraaid koud, dus met muts op de bus in. Vriendelijke chauffeur en binnen tien minuten stond ik op halte Windraak. Even verderop zag ik de markering al van het Pieterpad, maar ook een stalletje met "honing te koop"; kon ik natuurlijk niet aan voorbij gaan zonder een potje in te kopen. Daarna begon de route naar het zuiden; lekker de zon in het gezicht. Al snel kon de warme muts worden vervangen door een petje tegen de felle, laag staande zon. Ook het regenjack, vooral tegen de kou wind natuurlijk kon opgeborgen worden. Even verderop begon een stukje met heuvels en bossen en een heemtuin, dus klimmen en genieten. Die heuvels van Limburg geven het landschap het bijzondere karakter realiseerde ik me; ook hier in de buurt heb je mooie bossen, maar geen heuvels en dus geen beekjes, zeker niet omdat het water direct wordt afgevoerd door de waterleidingbedrijven. Hier in Limburg minder want ik zou veel stromende watertjes tegen komen vandaag. Maar door dat geklim werd ik zodanig verwarmd dat ook de jas uit kon en niet veel later liep ik in korte broek en slechts een T-shirt. Intussen appte ik uitgebreid met Roos die nog in de mist liep in ongeaccidenteerde landschap van het Kampereiland. Een behoorlijk verschil dus. 
Op zeker moment raakte ik het spoor enigszins bijster en merkte ik dat ik intussen op het Pelgrimspad terecht was gekomen. Ik kon er niet goed uit komen hoe ik verder moest, maar zag op Komoot èn in het boekje van het Pieterpad iets bekends: het mini-vliegveldje voor modelvliegtuigjes. Ik ben daar een keer gewoon gevlucht omdat er een modelvliegtuigje met straalmotor vloog; die ging zo verschrikkelijk snel dat ik er bang van werd. Nu had ik eigenlijk drones verwacht, maar er was geen mens te bekennen.
Toen het laatste stuk; ik kwam een echtpaar tegen en raakte er mee aan de praat, natuurlijk over de omgeving maar ook over de gevreesde ziekte: Covid, brrrr. Beiden drukten me op het hart om in ieder geval via het bos bij Schinnen te lopen; dat moet je gezien hebben: "het is de mooiste etappe van het hele Pieterpad. Ik moest vooral de watertoren aan m'n rechterkant houden. Zo gezegd, zo gedaan, de watertoren bleek dat enorme gebouw dat je al uit de verte niet kon missen en het bos lag keurig op de gemarkeerde track die ik inmiddels weer in het snotje had. Het was inderdaad een meer dan schitterend dalletje met stromend water en verschillende vijvers. Een beekje meanderde; allerlei vogels. Schitterend. Vervolgens liep ik verder op het boekje en kwam in Valkenburg terecht. Daar nam ik de trein terug na 19,8 kilometer. Ik heb m'n oude conditie weer terug merkte ik. Waarschijnlijk hebben Roos en ik heel in het begin al Corona gehad en er nauwelijks last van gehad. Roos wist nog dat we een beetje ziek waren geweest maar vooral dat we zo veel minder konden presteren. Ik had het inderdaad al gehad na 12 km, wel erg weinig voor mijn doen. Maar ik merkte het vooral aan mijn reukvermogen. Rook ik alle jaren al bij binnenkomst van de flat de heerlijke lucht van de hyacinten die de buurvrouw klaar zette, daar rook ik ze nu pas als ik m'n neus er letterlijk in stak; dat reukvermogen is overigens nog steeds ondermaats, maar wordt ook al beter.

Wat waren we moe

 Kostelijk, althans achteraf. "Vroegig", was dat volstrekt normaal om een hele dag met kinderen bezig te zijn, maar na het bezoek gisteren van Peter, Jessica en vooral de kleine Joris waren we helemaal uitgevloerd; we zaten - zoals mijn ouder moeder dat noemde - wat loerderig naar elkaar te kijken omdat we onze ogen niet meer open konden houden en gingen uiteindelijk vroeg slapen. Vanmorgen waren we weer helemaal op stoom hoor maar we namen rustig de tijd voor de nieuwe dag. Ontbijtje, koffie, lunch met de restjes van gisteren en toen bracht ik Roos naar het station. Het was weer een prachtige dag dus liep ik nog een extra stuk nadat ik haar had uitgezwaaid.
Het zou morgen de mooiste dag van de week worden met stralend, voor de tijd van het jaar zelfs warm lenteweer; ik nam mij voor om net als vorige week donderdag lekker in Limburg te gaan wandelen en maakte mijn tas vast klaar. Nu eens niet over het Limburgs Krijtlandpad, mergellandroute, de naam weet ik even niet precies, maar een van de andere bekende noord-zuid paden, Pieterpad met name. Het leek me wel wat om in Windraak te gaan beginnen, dat is een deel van de etappe vanuit Sittard; dat eerste stuk, de stad uit geloof ik wel; vanuit Windraak begin je direct in het buitengebied. Ben benieuwd.