Pakje verkeerd bezorgd

Lief hoor met de kleine Sam

 M'n telefoon ging vanmorgen vroeg; het was Arja zag ik op het dashbord van de smartphone, maar hoe ik op moest nemen was me niet duidelijk. Nou ja, gebeurt me wel vaker en ook nu belde ik haar gewoon terug. Heel verhaal over een pakje dat ze besteld had met iets waar de Sint mee te maken had. "Vertel nou maar gewoon wat ik voor je kan doen", onderbrak ik haar. Dat bleek om een pakje te gaan dat binnen dat ingewikkelde verhaal verkeerd terecht was gekomen op een adres in Bilthoven. 
Ik had net een stuk reerug aangebraden en dat stond nu gaar te stoven. "Dan kan ik wel even weg", bedacht ik mij en pakte de fiets, op naar het opgegeven adres. Bleek behoorlijk aan het einde van Bilthoven te zijn; een deel van mijn dorp waarvan ik altijd dacht dat het onderdeel was van Bosch en Duin, de wereldplaats verderop; een soort villapark met enorme huizen op enorme terreinen. Het was een woonhuis waar de bezorger van DPD gewoon willekeurig zijn pakketje dat bestemd was voor den Haag had afgelever, "bijna neergedonderd", zou ik denken. 
weer thuis gekomen stuurde ik een foto naar Arja van het pakje achterin mijn fietstas. Ze was helemaal opgelucht dat het goed gekomen was. Uiteindelijk bracht ik het pakje aan het eind van de middag naar den Haag; vooral om de kleinkinderen allemaal weer eens te zien; die drie oudsten zitten altijd op school wanneer ik alleen maar kom koffie drinken 's-morgens. "Het is wel een chaos hoor", zo waarschuwde Arja mij. "Dat wil ik wel weer eens meemaken", bedacht ik mij; tenslotte had ik zelf ook een gezin met vier kinderen en vond ik die chaos aan tafel altijd wel leuk. Als het te stil werd dan doorbrak ik zelf die stilte vaak door "Aboe" te brullen en dan was de chaos tot grote ergernis van Anneke weer compleet! 
Viel wel mee die chaos aan tafel; de kinderen hadden nog het "scheetjes stadium" en chockeerden hun  opa daar mee.
Walter kwam wat later thuis; fijn om hem ook weer eens te zien en te spreken. Hij bracht me na enig aandringen van zijn kant zelfs naar het station zodat ik weer lekker bijtijds thuis was.

Roos uitzwaaien

 Rugzak op en een plastic zak met boodschappen die Roos had gedaan, zo gingen we op weg naar het station. Door het bos met z'n herfst tinten, droog met een zonnetje, prima wandelweer. Roos ging weer terug naar Wijhe en ik wilde aan de wandel; ik had gedacht om de tocht af te laten hangen van welke stoptrein het eerste zou komen; de trein naar Amersfoort die Roos moest hebben of de trein naar Soest. Aangekomen bij het station stond de trein naar Soest klaar om te vertrekken. Snel ingecheckt en onhandige overdracht van de zak met boodschappen waarvan dan ook een handvat brak en de boodschappen over de grond rolden. Een wat ongezellig afscheid maar wel geheel Corona proof; bepaald geen uitzwaaien, maar uitgezwaaid worden. Naar ik begreep vormen Roos en ik geen Corona-proof stel omdat we op verschillende plekken ons domicilie hebben en dus moeten we ons misschien ook wel beperken tot een elleboogje om elkaar te begroeten; effe wennen har har.
Soest Zuid is een prettig begin voor een wandeling. Ik liep aan de rustige kant langs het spoor op geleide van Komoot over zandpaden en stak bij de tweede spoorwegovergang weer naar de andere kant en liep door het bos over zandpaden over het Trekvogelpad; zeer bekend terrein dat mij uiteindelijk naar station Den Dolder bracht. Daar kun je vier keer per uur naar Bilthoven; was dan ook niet erg dat de trein voor m'n neus vertrok. Vanuit Bilthoven station liep ik de zelfde route die ik met Roos had afgelegd weer naar huis. Bij elkaar toch weer een 14 kilometer; "goed bezig", dacht ik bij mezelf.

Wij houden niet van Bach?!

 Roos ging een rondje boodschappen doen in de Bilt en ik ging lekker aan de wandel; gewoon een rondje in het Houdringhebos; m'n achtertuin, kun je in ieder geval niet verdwalen zal ik maar zeggen. Nog maar net onderweg hoorde ik bij het passeren van een echtpaar mijn naam noemen. En inderdaad, de dame van het echtpaar had ik enkele dagen geleden "zomaar" gesproken, eerst over het leuke hondje waarvan ik dacht dat het met het achterpootje sleepte, maar dat een grappige gewoonte van dit soort hondjes bleek te zijn. Maar we spraken ook over piano spelen en na afloop van dat gesprek had ik de gedachte dat ik eigenlijk wel wilde weten wat haar favoriete muziek was om te spelen; ze had zelfs een CD opgenomen vertelde ze in die korte tijd dat we elkaar hadden gesproken.
Dus de vraag over de favoriete muziek kon ik nu stellen en dat bleek Chopin te zijn, met name de nocturnes, ook een van mijn grote favorieten. Tijdens de huwelijksceremonie van Margot en Martijn heb ik voor het laatst in het openbaar twee van deze prachtige stukken mogen spelen voor het bruidspaar en de aanwezigen. Muziek betekende voor hen ook veel: "ik heb vanmorgen al twee uur Bach liggen luisteren", kon ik dan ook niet laten om te zeggen. En toen bleek tot mijn grote verbazing dat beiden niet van Bach hielden. Zal wel aan mij liggen, maar daar kan ik me geen voorstelling bij maken; de variatie die Bach in zijn werk heeft gelegd is zo enorm dat je mijns inziens niet kunt zeggen dat je niet van Bach houdt. Neem de Mattheus passion, of de Goldberg variationen, of het onwaarschijnlijk romantische Air uit de derde orkest suite, aria's uit de Kantates, er moet toch iets bij zijn dat voor een muziekliefhebber de snaar raakt.
Maar zij zijn niet de enigen; ook mijn helaas overleden vriend Jaap B. hield vooral van opera, maar helemaal niet van Bach. En Anneke werd helemaal zenuwachtig als ik Bach langdurig op de piano zat te spelen. Het kan verkeren. 
Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik, na het a tempo beluisteren van 60 kantates binnen een week ook even mijn bekomst heb om deze mijzelf geserveerde drinkbeker nu verder te gaan legen en dat terwijl BWV 82 en BWV 147 er nog aan moeten komen en meerdere waar ik bijzonder van houd.

Laatste lunchrondje met Peter

Peter en ik op een "onsy"

 Alweer een jaar werkt zoon Peter hier in de buurt in/op het Science Park; het universiteitsterrein van de UvU en waar ook meerdere bedrijven hun wetenschappelijke onderkomen hebben betrokken. Met enige regelmaat wandelen we dan samen daar een rondje. Ging dat in pré-Coronatijd vooral door het terrein van de Hortus, daar moeten we ons de laatste maanden behelpen met een rondje over de stoep. Maar aan gespreksstof hebben we geen gebrek. Ook vandaag, wat mij betreft met enige nostalgie, babbelden we maar voort en niet alleen over het herstel van de kleine Joris. Had het ventje met tussenpozen koorts, daar was Peter deze week voor de tweede keer middenin de nacht naar de huisartsenpost geweest omdat hij ondertemperatuur had. Was overigens over toen de temperatuur op de post werd gemeten; kwam door een ten onrechte opgevolgd advies om koortsstuip te voorkomen: "koel kleden", maar ja, zonder koorts word je dan gewoon koud en zo'n kleintje kan dan ondertemperatuur vertonen en begint dan te mopperen. Hij realiseert zich heel goed dat je bij zo'n eersteling echt ervaring moet opdoen ondanks wandelend consult van z'n oude vader en telefonisch consult van z'n zeer ervaren zuster Arja. Maar we spraken ook over beleggen in plaats van sparen en nog meer onderwerpen zoals het zoeken naar een nieuwe baan. 
En tot mijn verrassing bleek Roos onverwacht langs te willen komen; altijd gezellig natuurlijk. Natuurlijk een misverstand omtrent haar vertrek- en dus aankomsttijd; om half negen stond ik op mijn balkonnetje om haar toe te zwaaien, maar lauw loene, al wie er aan kwam, geen Roos. Maar een half uur later ging de bel, en daar was ze. Ze had een stukje schimmelkaas meegenomen van een Hollandse zelfkazende boer; smaakte weer uitstekend bij een glaasje wijn.

Alle cantates van Johann Sebastian

 Sinds de drogisterijketen "Het Kruidvat" rond 2000 de volledige serie Kantates van Bach op de markt heeft gebracht ben ik gek op die werken. Inmiddels hebben meerdere dirigenten deze Huzarenklus geklaard, maar Pieter-Jan Leusink was toch de eerste die dit voor elkaar had gekregen dankzij de samenwerking met het Kruidvat denk ik. Ook die andere uitvoeringen heb ik voor een deel beluisterd, waaronder die van Koopmans met allemaal professionals in het koor. Tot mijn eigen verbazing sprak die uitvoering van Leusink mij het meeste aan. Vooral zijn keuze voor de solisten, Bas Ramselaar, bas, Sytse Buwalda, altus, en Ruth Holton, sopraan vind ik na al die jaren toch echt het meest aanspreken. Wel had ik wat moeite met het jongenskoor. Maar inmiddels vind ik het zo volledig passen bij de kantates van Bach. Gelukkig geen jongenssopraan voor de aria's, maar Ruth Holton die met haar heldere, zuivere, strakke stemgeluid  de klank van een jongenssopraan benadert zonder de onvolwassenheid die je daar altijd in hoort.
Nu beschik ik over alle Kantates van de Kruidvat serie in mp3 formaat en heb ik mij voorgenomen om die alle te beluisteren gewoon van BWV 001 tot het eind van de serie. Genieten hoor, waarbij ik merk dat ik ze toch niet allemaal ken.
Ben vanavond tot nr 40 gekomen!

Zes zwanen met de kontjes omhoog

Zes zwanen met de kontjes omhoog aan het grazen

 Vandaag had ik een stevige wandeling gepland; het zou droog blijven en ik was er weer aan toe. Echter, zoon Peter appte of ik zin had om samen te lunch/wandelen zoals we regelmatig doen sinds hij in Utrecht op de Uithof werkt, vlakbij de Bilt. Dat was met enige organisatie best aan elkaar te knopen door vanmorgen al wat vroeger aan de wandeling naar de Uithof te beginnen en via het buitengebied van de Bilt naar de Uithof te wandelen. Via de Visserssteeg liep ik naar het terrein van het landgoed Oostbroek; het was stil en verlaten; de grote waterplas lag in het zonnetje en daar zag ik het grappige tafereel van een familie zwaan die met z'n zessen aan het grazen waren op de bodem van de plas. Alle zes de kontjes omhoog. Dat was toch wel een bijzonder gezicht.
Natuurlijk was ik behoorlijk op tijd bij het gebouw waar hij werkt. Met een handige app maakte ik hem op mijn komst attent en even later liepen we ons bekende rondje; helaas niet via de hortus die vanwege die malle lock-down niet toegankelijk is. Kleine Joris had behoorlijk koorts en daar maak je je als vader van een eersteling uiteraard best een beetje druk om. Gelukkig kreeg hij onderweg nog een appje van Jessica dat de koorts sterk gezakt was; dat gaat zo snel bij die kleintjes. We liepen wat te praten en na een half uurtje gingen we nog even op een bankje zitten napraten.
ik liep via een omweg door het park Sandwijck terug naar huis en had alles bij elkaar toch weer 14 km afgelegd. Heerlijk die gezonde hobby waarbij je zo geniet van het buiten zijn; wandelen is echt mijn lust naast lezen en lekker eten. 

Ouwe tante Coba die is zo dom

 Hoe lang zou het geleden zijn? Naar ik vermoed meer dan zestig jaar! Van de familie Rol, kennissen van mijn ouders, kregen mijn broer en ik een grammofoon; zo'n hele ouderwetse met een grote hoorn, met een naald die op de plaat rustte en met het opwindbare apparaat een krassend geluid produceerde. Met handkracht, mechanisch opgewekt geluid; wel een verschil met mp3-tjes en blue tooth noise cancelled zoals ik tegenwoordig mijn muziek beluister; alle cantates van Bach; in die tijd nog niet eens geregistreerd waarschijnlijk.
Op het Waterlooplein in Amsterdam, de plek waar je voor weinig geld tweede hands rommel kon kopen werden wat platen aangeschaft. Ik herinner me nog een plaat met een grappig liedje, naar ik achteraf denk in het Zuid-Afrikaans gezongen: "die ouwe tante Coba, die was zo dom; die roerde haar koffie met haar grote teen om". Zelfs de melodie zit nog in mijn hoofd, hoewel ik niet verder kom dan deze eerste zin hoor.
Toen ik tussen mijn foto's deze tegenkwam, ooit ergens op een markt gemaakt, moest ik aan dit liedje denken. Die foto heb ik vast uit nostalgie gemaakt. Ik weet nog dat de veer van het apparaat sprong en daarbij was het onbruikbaar geworden. 
En laat dat malle liedje zelfs op Youtube staan: ou tante Coba.

Hoofdvak Biochemie

 Voor mijn hoofdvak Biochemie kwam ik - net als met bijvak microbiologie - op het lab te werken in de groep die werkte aan het enzym DNA-polymerase in gist, in de biergist Sacharomyces Carlsbergensis, ja ja, de gist die voor het onvervalste Carlsberg bier zorg draagt. Het enzym - zo leerde ik van de vorige studenten die in deze groep werkten - moest op een ingewikkelde manier worden geïsoleerd. Eerst een nacht de gist opkweken en dan de volgende ochtend afdraaien, de gistcellen zodanig bewerken dat het cytoplasma vrijkwam en daaruit werd dan het enzym geïsoleerd met kolom chromatografie. Middenin de nacht volgend op een drukke dag moesten er dan flesjes zoutoplossing worden gewisseld. Het eerste dat ik deed was de techniek vereenvoudigen. 
Was een ontzettend leuke sfeer op dat laboratorium met tal van analystes  en studenten en natuurlijk de wetenschappelijk medewerkers die leiding moesten geven aan het groepje dat bestond uit een analiste en wat studenten; alleen onze groep ontbeerde een analiste en ook de wetenschapper was zelden aanwezig en gaf in het geheel geen leiding. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me ten volle dat het niet hebben van een leiding gevende gedurende een groot deel van mijn begin carrière kenmerkt.
Samen met een andere student heb ik een scriptie geschreven over translatie, het ingewikkelde biochemisch proces waarbij messenger RNA wordt afgelezen door het ribosoom en waarbij dan het gedoceerde eiwit wordt geproduceerd. Ik weet nog dat GTP en niet het algemeen gebruikte ATP de energie voor het proces leverde. 

Rondje Dalfsen

 Roos hoefde niet zo nodig aan de wandel; ik wel, moet - net als een hond - iedere dag worden uitgelaten. Aangezien de omgeving van Wijhe niet echt wandel-geschikt is besloot ik om eerst de trein naar Dalfsen te nemen en daar wat rond te wandelen. Ken ik inmiddels ook best redelijk, maar met Komoot kom je toch weer op onbekende plekken. Langs een fraai "buiten", en lekker door bossige stukken; niet meer die eentonige weilanden als bij Tervoort.

Viel mij wat tegen

Uitzicht op de abdij

 De afgelopen dagen had ik wat in m'n atlas van NL zitten neuzen voor aardige wandelingen; je hoeft dankzij Komoot niet altijd meer uitgezette wandelingen te doen, maar je kunt makkelijk je eigen weg zoeken; vooral Roos is daar handig in. Ik zag tot mijn genoegen dat de Achterhoek niet zo intensief was veranderd door ruilverkaveling; er leek nog sprake van een behoorlijke afwisseling in het landschap. Verder leek mij het plaatsje Terborg, voorzien van treinstation, een goede plek om daar vanuit de Achterhoek te gaan exploreren. Zo gezegd, zo gedaan, vandaag gingen we van Terborg naar Doetinchem al wandelend het landschap beoordelen.
Grappig was dat we in de Intercity naar Arnhem werden aangesproken door de conducteur die vroeg waar we gingen wandelen; wij noemde Terborg en tot onze verbazing had hij wel eens van dit plaatsje gehoord. Eenmaal in Arnhem aangekomen om over te stappen noemde deze conducteur nog het perron waar de trein naar Winterswijk stond, via Terborg noemde hij nog expliciet; "vast voor ons", dachten wij.
Het eerste stuk ging door bijzonder saai en lelijk boerenland; nou niet wat ik had verwacht; maar uiteindelijk in de buurt van Doetinchem werd het al mooier en uiteindelijk hadden we een heel goed gevoel van deze wandeling. Kennelijk moet je - helaas - het boerenland als verloren voor de wandelaar beschouwen; daar is echt helemaal niks meer aan, maar wordt het wat bossiger en zeker met beekjes, dan wordt het fraai; geen Hulshorst, maar toch best aardig. 
Halverwege kwamen we in "het urnenpark", kennelijk een plek waar je urnen kon uitstrooien of anderszins. Het liep over in een pad langs iets heel bijzonders; een gebouw met een imposante toegangspoort; zou je meer in Limburg verwachten. We gingen er in en werden door een in monnikspij geklede heer met imposante baard aangesproken of hij ons misschien kon helpen. Nadat wij onze bewondering voor dit prachtige complex hadden uitgesproken bleek dat we ons op privé terrein hadden begeven; waren we ons absoluut niet van bewust. Het was een abdij.

Hond met achterlicht

 Vrijdag is zo langzamerhand een wat dwangmatige marktdag voor mij geworden; niet echt nodig vind ik zo langzamerhand. Ik ha vandaag feitelijk niets anders nodig dan een stuk geitenkaas van Barto; inderdaad heel bijzonder van smaak en ik gun hem de klandizie. Maar ja, hij komt pas om 12 uur opdagen en dan is de halve dag al om nietwaar?! Uiteindelijk heb ik toch maar geitenkaas gehaald bij zijn collega, de allervriendelijkste kaasboer waar ik tegenwoordig ook mijn geraspte kaas voor de quiche Lorraine koop. En ja, natuurlijk had hij ook geitenkaas; de oudste daarvan vond ik niet lekker, maar de daarop volgende was uitstekend van smaak en ik kocht dan ook twee stukken, waarvan eentje om mee te nemen naar Roos.
Verder had ik niets nodig dus snel naar huis en de tas ingepakt. Dat was deze keer grappig genoeg vooral voedsel wat ik meenam: de kaas als genoemd, maar ook groenlof uit de tuin van Theo, een volkoren brood omdat ik een goede kneedmachine heb waardoor het brood toch altijd ff lekkerder wordt, walnoten van de Koopman, de voorkeur van Roos. Daarmee zat de tas behoorlijk vol. Het wordt al vroeg donker en dus moest ik met de fiets door het donker rijden terwijl het achterlicht het niet (goed) deed. Met m'n slechte oogies zag ik - dacht ik - een stel fietsen met een hond die ook een lichtje had. Even verderop haalde ik hen in en inderdaad was het een hond met achterlicht. Ik riep nog: "hij heeft een beter achterlicht dan ik!", waarop de jonge mensen tot mijn geruststelling zeiden dat ik met mijn gele jack heel goed zichtbaar was.

Isabel Allendes' autobiografie

 In mijn e-reader vond ik een nog niet eerder door mij gelezen boek van Isabel Allende. Mijn eerste verzuchting was er eentje van nog niet genoten plezier; zij kan zo ontzettend meeslepend en vaak geestig schrijven dat ik mij verheugde op het lezen van het boek met als titel: "Paula". 
Helemaal geen geestig boek; het gaat over het bijzonder ernstig ziekbed van haar dochter Paula. Op 28 jarige leeftijd krijgt deze een zodanig ernstige aanval van Porfyrie, een aangeboren stofwisselingsziekte dat ze uiteindelijk verlamd en nagenoeg hersendood verpleegd moet worden. Bij dit hele tragische proces is Isabel aanwezig. Van haar uitgeefster had ze een notitieschrift geschreven om alles wat ze ging meemaken van zich af te schrijven en dat heeft uiteindelijk geresulteerd in dit boek.
Naast de emotionele zaken rond het ziekbed schrijft Isabel echter ook over haar eigen leven; naar ik aanneem zonder fictie schrijft ze uiterst toegankelijk onder andere over de teloorgang van de democratisch gekozen socialistische regering en president in Chili. Haar oom, Salvador Allende was de president. Dat het er vreselijk aan toe was gegaan destijds in 1973 was mij niet ontgaan, maar dat het zo vreselijk was wist ik echt niet. Wat gaat zo'n revolutie en vooral de contrarevolutie er toch wreed aan toe. Naïef als ik was in die jaren en niet echt geïnteresseerd in het grote wereldgebeuren is mij toch wel veel ontgaan, terwijl in mijn nabijheid, in mijn studentendispuut toch vaak over deze brandhaarden werd gesproken, daar is mij door al het lezen over het bloedvergieten bij revoluties als de Spaanse burgeroorlog, de opkomst van het fascisme en wat er zoals in Zuid Amerika aan ellende heeft plaats gevonden, duidelijk geworden dat de mens de mens een wolf is. Er is maar weinig nodig of we verscheuren elkaar.

PS inmiddels heb ik het boek uitgelezen. In de epiloog beschrijft Isabel op hartverscheurende, maar heel bijzondere manier het sterven en daarmee het onvermijdelijke afscheid van haar dochter Paula. De tranen liepen me over de wangen.

Zo'n beetje halverweg

Vanaf ons bankje aan de beek

 We wonen natuurlijk best ver uit elkaar en om nou altijd bij elkaar te zitten, daar hebben we geen zin in; maar om elkaar alleen maar in het weekend te zien is ook zo wat?! Maar .... daar hebben we wat op gevonden! Zo is er een aantal plaatsen waar de stoptrein tussen Zwolle en Utrecht van beide kanten ongeveer op de zelfde tijd arriveert: Den Dolder, Putten, Nunspeet en Wezep. En zo besloten we om vandaag de schitterende wandeling over het Hulshorsterzand met z'n tweetjes te gaan doen. Wèl was ik de dinsdag avond tevoren - ik wilde toch verder lezen - alvast naar Wijhe vertrokken; we gingen woensdagmorgen via Harderwijk met de bus naar de halte de Zwarte Boer en liepen door het zonnetje deze mooie etappe van het Zuiderzeepad, tegenwoordig "OV-stapper" geheten, althans het eerste stuk vanaf de Zwarte Boer. We zaten op het bankje langs de beek; er stroomde weer volop water. 
Op de heide ontmoetten we de schaapskudde met de herder die duidelijk wel zin had in een praatje. En zo spraken we over het africhten van de honden, over het weer, over het herder zijn e.d. Ik leerde van hem dat schapen inderdaad herkauwers zijn zoals ik vermoedde, maar niet zeker wist.
Uiteindelijk waren we in Nunspeet en namen we afscheid.  Is een goede constructie. Ook aan de andere kant van onze "treincirkel", van Wijhe via Arnhem naar Arnhem zitten ongetwijfeld stations waar de stoptreinen elkaar ontmoeten. Zal ik eens uitzoeken. Verder wil ik een keer vanuit Utrecht via Doetinchem ook de Achterhoek in; lijkt een aardig wandelgebied hoewel onze eerste kennismaking deels wat tegenviel.

Ik schrok er nogal van

Toen ik het voor het eerst las begreep ik niet eens wat er bedoeld zou kunnen worden?! Volgens die wetenschappelijke publicatie zou de volksgezondheid door alle medische ingrepen er in toenemende mate slechter aan toe zijn. Hoe kan dat nou? bedacht ik mij en ben er over gaan nadenken.
Waar het natuurlijk om gaat betreft mensen waarbij een ingreep of medicatie plaatsvindt om een aandoening te verhelpen, waarbij "verhelpen" staat voor het dankzij het medisch handelen een (over)leefbare situatie te bereiken. Denk aan chronische medicatie, denk aan zeer ingrijpende zaken als orgaantransplantatie en chemotherapie, de heroïsche geneeskunde. Natuurlijk overleef je, maar er wordt wel een kwetsbare  situatie door veroorzaakt. Had ik nooit bij stilgestaan; ook ik had tot die tijd slechts de "sunny side" van de geneeskunde in het oog gehad. Maar nu in Corona tijd worden we keihard op de keerzijde van deze medaille gedrukt. 

De klassiek Chinese dokter

 Misschien een apocrief verhaal, maar daarom niet minder om over na te denken. Ooit kwam dit verhaal mij ter ore en het schetst een heel andere benadering van gezondheidszorg dan die wij kennen. In het oude China had je ook artsen net als in westerse omgevingen. Alleen was de financiering anders geregeld. Je betaalde de arts wanneer je niet ziek was; werd je ziek, dan stopte de betaling aan deze professional. Deze had er dus alle belang bij om je gezond te houden.
Ik heb er al wandelend over nagedacht hoe hij dat gedaan zou kunnen hebben. In ieder geval door voorlichting te geven hoe je verstandig met lijf en leden om moet gaan om gezond te blijven; je rust nemen, gezond eten, niet roken en geen alcohol of andere genotsmiddelen. Hij zal ongetwijfeld zijn betalende patiënten bezocht hebben om te zien hoe het met hen gaat en hen daarbij ook advies hebben gegeven; een intense voorlichtingscampagne. Desondanks zal een infectie of een botbreuk de arts als heelmeester aan het werk hebben gemoeten en kon hij geen honorering tegemoet zien. Maar basis is toch wel dat de arts aangaf hoe een gezonde leefstijl vorm kon worden gegeven.
Overigens herken ik dat laatste ook in onze maatschappij; een niet aflatende stroom van aanbevelingen tot een gezonde levensstijl wordt over ons uitgestrooid. Desondanks is roken niet uitgebannen, is lichaamsbeweging door te fietsen of te lopen een "beetje raar" aan het worden en gezond eten "kost te veel tijd". Vetzucht schijnt aldus het CBS bij 51% van de 20 plussers het geval te zijn. Inderdaad word ik in het OV toch wel erg vaak geconfronteerd met bijzonder dikke mensen van alle leeftijden. Maar ja, in ons systeem ga je met wat voor klachten dan ook, ook al heb je het met je onverstandige levensstijl zelf veroorzaakt, naar de dokter, naar de specialist, MRI, fysiotherapie enzovoorts. En wie betaalt? dat doen we via de collectieve voorzieningen; en wie verdient er het meest aan? vult u dat zelf maar in.

Geen angst voor het sterven

 In de Trouw las ik een opmerkelijke bijdrage over Jeroen van Merwijk, cabaretier en heden in het terminale stadium van darmkanker. Hij heeft een punt gezet achter de (chemo)therapie onder het motto: "de minste bijwerking daarvan is dat je haar uitvalt", oftewel deze behandeling is zo ondermijnend dat het je laatste levensvreugde onmogelijk maakt; een in mijn ogen bijzonder verstandige houding. Nu ik deze blog schrijf heb ik het artikel opnieuw en opnieuw met instemming gelezen. Maar het kan ook heel anders; ik heb leeftijdsgenoten - in de bridgeclub uiteraard - gezien die zich gordden voor het gevecht tegen de kanker, maar ook iemand die bij het horen van het overlijden van iemand mij bekende dat ze wel zo bang was om dood te gaan. Mijns inziens - en dat zegt van Merwijk ook - hoort het sterven er net zo bij als het geboren worden. Je moet het ook niet erg vinden; een leven duurt een leven en probeer er wat van te maken.
Nu in deze Coronatijd worden we maatschappelijk met het probleem van het doodgaan geconfronteerd en merken we collectief wat het betekent de dreiging van een "dodelijke" infectieziekte, hoewel? is deze nou echt zo dodelijk dat je het hele maatschappelijk circuit ervoor moet lam leggen? Wie neemt de beslissingen over de aanpak? Wat zijn de maatschappelijke consequenties? Wie heeft de economische nadelen, maar ook zijn er geen lieden en/of organisaties die baat hebben bij de huidige aanpak? Zo langzamerhand lijkt ook in de regering het besef door te dringen dat er meerdere kanten aan de zaak zitten dan de bezetting van de ziekenhuisbedden. De "witte jassen" hebben een wel erg zware stem in het kapittel, maar misschien ook wel belang? In ieder geval wordt het medisch industrieel complex er niet slechter van laten we dat vaststellen; de verpleging zal het bijzonder zwaar hebben, dat wel!

De veranderde (?) smaak van haas

 Gek hoor, de smaak van haas wordt altijd beschreven als "sterk", een echte wildsmaak; er zijn mensen die de smaak van gebraden haas helemaal niet appreciëren. Ik wel, juist die wildsmaak vond ik altijd zo bijzonder. Maar helaas, ik krijg sterk de indruk dat die smaak niet meer "de oude" is. En dat zou wel eens kunnen samenhangen met de veranderde samenstelling van het gras op de weilanden, het voedsel van deze langoren. 
Onze jagervriend is er van overtuigd dat het afnemend voorkomen van hazen in de boerenlanden samenhangt met de eenzijdigheid van de begroeiing van de weilanden; er staan helemaal geen kruiden meer in. En nu vermoed ik dat ook die veranderende smaak van hazenvlees daarmee samenhangt.

Een vol programma vandaag

 

Keurig gekleed om thuis
uit te gaan naar het concert

Er moest vandaag brood gebakken worden, marktbezoek afgelegd, andijvie geoogst en verwerkt en gewandeld! Een heel programma dat ik wilde afsluiten in Wijhe. Gelukkig begint mijn dag altijd vroeg; tegen een uur of zes wordt ik meestal wakker vanwege een sanitaire stop en zo ook vanmorgen. Direct meel afgewogen, melk opgewarmd en de voorrijs van het brood op gang gebracht in de voorverwarmde oven. Wekker op een half uur gezet en weer even liggen dommelen. Toen de eerste kneding enzovoorts. Om een uurtje of negen kon het brood worden afgebakken en ging ik snel naar de markt. Hoefde slechts aardappelen, uien en knoflook te hebben van John van der Kroon; een likkie zuurkool kreeg ik als vanouds voor niks van hem mee. Snel door naar de moestuin van Theo; hij zat nog aan het ontbijt met zijn vrouw. Ik gebaarde dat ik wat ging oogsten en ging er met een paar kroppen andijvie en een reuzekrop groenlof, gewassen in de regenton weer van tussen. Het brood was nog niet eens klaar. Even later kon het uit de oven en afkoelen.
Ik ging douchen en de andijvie snijden en wassen. Een deel kookte ik alvast voor de lunch; lekker met een stukje reerug en een aardappeltje en jus. De rest van de gekookte andijvie ging in de vriezer. Voor Roos nam ik de rest van de nog niet gekookte andijvie mee alsmede een gewassen en gesneden krop groenlof; vindt ze zo lekker. De helft van het kakelverse brood nam ik ook voor haar mee; was prachtig gelukt, zag ik.
Toen snel de rugzak ingepakt; was al met al behoorlijk zwaar geworden. Half en half met Roos afgestemd of ze mee ging wandelen; daarvoor zouden we elkaar ontmoeten in Zwolle. Aangekomen in Zwolle ontmoetten we elkaar inderdaad maar Roos gaf aan dat ze niet mee ging wandelen; ze nam echter wel mijn overtollige bagage over en ging met de trein naar Wijhe. Ik ging naar Heino en wandelde naar Wijhe. Het was droog en mooi wandelweer. Ik moet gewoon iedere dag een stuk lopen en dit leek mij een goede combinatie. Het wordt alleen wel erg vroeg donker in deze tijd van het jaar. Al wandelend bedacht ik mij dat Roos het altijd zo leuk vindt om samen uit te gaan en dat dat er helemaal niet meer van komt in deze Coronatijd. "We kunnen natuurlijk virtueel uit gaan", dacht ik bij mezelf. Leuke uitgaanskleren aantrekken en samen naar een virtueel concert gaan luisteren oftewel op Youtube, samen op de bank kijken en luisteren. Het vioolconcert van Schoenberg, gespeeld door Hillary Hahn speelde door mijn hoofd.
Bij in het donker kwam ik aan bij Roos en stelde haar ons virtueel uitgaansavondje voor. Zij vond het een leuk idee en zou haar mooie groene jagersrok metbijpassend jasje en laarsjes aantrekken; ik had mijn keurige "glas in lood" broek, nog uit de tijd van Sir John, de sjieke herenmodezaak in Bilthoven, in gedachten. En zo zou het gebeuren. Glaasje wijn erbij en we hadden een gezellige avond! 

Een sterk verschillende houding tegenover "de dood"

 In de 18e eeuw, althans in de tijd dat Johann Sebastian Bach leefde werd het leven als een aards tranendal beschouwd en werd de toestand na het sterven als een groots perspectief beschouwd. Merkwaardig genoeg heeft deze ongeëvenaarde componist zijn mooiste liederen geschreven - althans naar mijn bescheiden mening - wanneer hij het over het sterven heeft. Een bijzonder wonderlijke en voor mij niet invoelbare tekst: "Ich freue mich auf meinem Tod", is geplaatst op een vrolijk dansante driekwartsmaat met een prachtige, vrolijke melodie. BWV 82, Ich habe Genug is de cantate waarin deze aria ten gehore wordt gebracht.
Overigens was het leven in die tijd ook zeker geen pretje vergeleken bij hoe we in deze contreien tegenwoordig leven; in de negentiende eeuw, als beschreven door Auke van der Woud en Geert Mak was armoede, kindersterfte en een buitengewoon zwaar arbeidzaam leven toch wel de gangbare wijze waarop onze soort, de homo sapiens zich boven water moest zien te houden. 
Wat mij dan ook treft is het gemak waarmee in de 20e eeuw tientallen miljoenen jonge mannen werden vermorzeld in die krankzinnige oorlogen; een mensenleven telde nauwelijks.
Toch wel een enorm verschil met hoe we nu omgaan met de Corona epidemie; alles moet wijken om maar te voorkomen dat met name "de kwetsbaren"  het loodje moeten leggen; het openbare leven wordt voor een belangrijk deel stil gelegd en of dat wat uit zal halen is maar de vraag; wat gebeurt er als je de beperkingen opheft; keert de epidemie dan niet weer gewoon terug. Nu alles los laten en het individueel overlaten aan het immuunsysteem en de conditie is niet aan de orde. Dat was in vroeger tijden wel het geval; denk maar aan de pest-, cholera-, en pokken epidemieën uit vroeger eeuwen, een tijd zonder adequate geneesmiddelen. In "Narziss en Goldmund" van Hermann Hesse wordt beschreven hoe een stad en het platteland er aan toe waren na een epidemie van de builenpest; geen prettig vooruitzicht.

Het Wood Wide Web in werking?

 

Een zeker niet rottende stomp
van een afgezaagde boom.

Eerlijk gezegd las ik voor het eerst over de wonderlijke Kauri boom in het zeer lezenswaardige boek "Schorshuiden" van Annie Proulx. Terwijl ik wat googelde op Internet om wat over deze Nieuw Zeelandse boom te weten te komen kwam ik een artikel tegen dat in de Trouw had gestaan en waarbij het ging om een gekapte Kauri boom, althans de resterende stomp die, naar bleek, nog wel degelijk in leven was; niet alleen was de schors behoorlijk gesloten, maar bij meting bleek er ook sprake te zijn van water transport in het restant van de boom; de gekapte boom was met zijn wortels nog steeds onderdeel van een netwerk waarin de andere bomen participeerden. 
Dit sluit zo schitterend aan bij wat Merlin Sheldrake in "Entangled Life" beschrijft; wortels van bomen die via het mycelium van mycorrhiza's, zwammen dus met elkaar in verbinding staan. Hij spreekt over het Wood Wide Web, een cruciaal onderdeel van natuurlijk bos. Hij beschrijft in dat boek zelfs een bloeiende plant die uitsluitend leeft op voedingsstoffen die door het mycelium van de zwammen in het tropisch bos worden verstrekt. Parasitose of meer?
nu liep ik onlangs door "mijn bos", oftewel het bos hier in de buurt van de Bilt en daar zag ik het zelfde verschijnsel als wat beschreven wordt in het hier genoemd artikel in de Trouw, maar nu van een spar zo te zien; een gekapte stronk waarvan de zaagkant duidelijk bedekt was met callusweefsel; leek wel schors zelfs. De stronk was omringd door soortgenoten zo te zien. Nu had ik toevallig geen meetinstrumenten bij me om de vloeistofstroming te meten maar ik verbeeldde me toch dat hier ook sprake was van het Wood Wide Web.
Overigens heb ik dat regelmatig gezien, zo'n stronk die niet rot maar waarvan de schorsranden naar binnen enigszins zijn hersteld; kennelijk onderdeel van een netwerk en daardoor van voedingsstoffen voorzien voldoende om de stationsfunctie binnen dat netwerk vol te houden. Heel bijzonder hoor.

Wat een mooie novemberdag

Lijken wel palmen op het Hulshorster Zand

 Ook vandaag leek het wel voorjaar, of misschien wel zomer zelfs; echt een dag om weer te gaan wandelen. Lekker vroeg opgestaan, thee gezet, brood gesmeerd en de tas ingepakt om te vertrekken. Roos nog even een kopje thee op bed gebracht (voor het eerst de trap op met een kopje thee in Wijhe). Ouwe slaapkop, die Roos van mij; "nomen est omen", zal ik maar zeggen.
Met de trein van 8.59 naar Zwolle en vervolgens via Harderwijk naar het overbekende hotel "De Zwarte Boer". Op de IJsselbrug was het zo mistig dat ik het water niet eens kon zien: "wordt een mysterieuze wandeltocht zo door het bos in de mist", dacht ik nog, maar het zou juist bijzonder helder worden daar op de Veluwe. Al snel na Zwolle was er geen mist meer te bekennen; slechts een heerlijk, helder blauwe lucht aan het firmament.
Het werd dan ook een fijne wandeltocht. Ik kom hier al meer dan dertig jaar en toch blijft het voor mij een groot genoegen om hier te zijn. Het was rustig; een jong echtpaar met kijkers was eigenlijk het enige dat ik af en toe tegenkwam. 
Ik ging op een bankje zitten voor een boterhammetje; het was windstil, maar de bladeren vielen desondanks; leek wel om aan te geven dat het toch echt herfst was. Met mijn handen achter mijn klein uitgevallen oren en ondanks de toenemende hardhorendheid slaagde ik er in om het geluid van de neerkomende bladeren te vernemen; dat wilde ik graag omdat ik dat decennia geleden voor het eerst zo prominent hoorde ergens in het doodstille Luxemburg.
Juist toen het jonge echtpaar mij voor de tweede keer passeerde ging mijn telefoon; een appie uit Indonesië van Martijn. Hij was benieuwd naar de nieuwe telg aan onze inmiddels behoorlijk uitgebreide donor-stamboom, Simon die mij gisteren gewaar werd. Toch wel heel bijzonder hoe virtueel klein de wereld is geworden met de komst van Internet en de smartphone; zit je in het Leuvenumse bos en heb je contact met je zoon in Indonesië over een andere zoon die in Spanje woonachtig is. 

Het leek af en toe of er iemand 
naast me liep.

Ik wandelde verder terwijl Martijn en ik onderwijl nog wat na-appten. Ook Mariska appte nog even en ik appte zelf naar Jessy om ook haar op de hoogte te brengen; zij wilde graag een foto zien en die stuurde ik haar ook: "knappe vent", was haar reactie. Ik appte ook nog even met Peter om een wandel/lunch afspraak te maken; gaat morgen gebeuren en dan breng ik hem ook op de hoogte van de komst van Simon.
Na 15 km had ik het wel gehad en dat kwam goed uit want daar lag station Nunspeet. Met trein en bus weer op honk in de flat. Ik had toch trek dus snel uitje gebakken, sperziebonen uit de vriezer gekookt, een mix met het laatste hazenvlees en heerlijk gegeten. Van de wat al te lang liggende goudreinetten heb ik met rozijnen en gedroogde pruimen zonder pit een compôte gemaakt en als nagerecht gegeten. "Was goed binnen te houden", zou Hugo zeggen.
Ik had tevens een stuk van de reerug uit de vriezer gehaald en appte wat met Simon., inclusief foto van het stuk rug. Hij heeft een zeer gevarieerd curriculum waaronder enkele jaren als kok gewerkt; ik vroeg hem dan ook hoe hij zo'n reerug zou toebereiden en daar kwam toch een culinair hoogstandje; dat krijg ik niet voor elkaar.

Wat een hoofdpijn

 Kent u dat ook lezer? een hoofdpijn die zich plotseling aandient maar wel bijzonder intens is en niet direct wil verdwijnen? Dat had ik gisteravond na het eten en voordat we vertrokken. Ik ging even een kwartiertje op bed liggen en voelde het toen snel verdwijnen.
Kent u ook dat mythische verhaal van de "geboorte" van Athene uit het hoofd van haar vader Zeus. Hij had bij die gelegenheid wel zo'n verschrikkelijke hoofdpijn dat hij Hephaistos, zijn zoon en de smid onder de Olympische goden verzocht om zijn hoofd met een bijl te splijten. En toen kwam, tot ieders verbazing daar een volledig geklede en van wapenrusting voorziene godheid, Athene uit zijn hoofd.
Nou wil ik mij absoluut niet vergelijken met de Olympische oppergod Zeus en mezelf zeker niet blootstellen aan een bijl om me van de hoofdpijn af te helpen - was ook niet nodig want deze was na twintig minuten zo goed als verdwenen - maar ik heb er wel een zoon bij gekregen vandaag, een donorzoon, Simon genaamd. De associatie met de hoofdpijn van gisteren kwam direct bij me op.

Terwijl ik op weg was naar Wijhe belde eerst Joke mij terwijl ik in het boemeltje van Ruurlo naar Zutphen zat; een heel gesprek met de kleine Bram over de bewerking van een knolraap tot lampion voor de St Maarten viering. Ik moest "ophangen" vanwege de overstap in Zutphen naar de Intercity naar Zwolle. Daar ging mijn telefoon opnieuw; Nathalie nog wel, appt weinig, laat staan telefoon; maar ik had het kunnen vermoeden, want zij meldde mij opnieuw de komst van een nieuw donorkind net als toen Martijn opdoemde uit het niets: "je hebt er een zoon bij!", sprak ze opgewonden. Tja, ik kan het zo langzamerhand wel hebben, maar het is nogal wat hoor lezer; een kind erbij, althans zo voelt het echt bij mij en dat is niet niks! 
Nathalie was het eerst op de hoogte vanwege hun beider melding bij MyHeritage; daarom had ik nog niets ontvangen. Intussen was ook Mariska op de hoogte en Martijn. Jessy zal ik zelf appen.

Eindelijk naar Borculo

 

Raderen van de watermolen in ruste

Het plaatsje Borculo is mij al sinds m'n prille jeugdjaren bekend door toedoen van mijn ouders. Daar is op 10 augustus 1925 - mijn vader was toen bijna 3 jaar oud en mijn moeder nog maar net in de maak - een windhoos geweest die het plaatsje verwoest heeft; net als later 1953 met haar watersnoodramp, een nationale ramp. Om die reden heb ik Borculo altijd een keer willen bezoeken; maar ja het ligt diep in de Achterhoek en heeft geen treinstation dus nogal moeizaam te bereiken vanuit het westen. Maar nu bleek het ook te liggen aan het Graafschapspad en makkelijk bereikbaar te zijn per bus vanuit Ruurlo. Dus hup met de geit; vandaag heb ik dan eindelijk Borculo bezocht.
Om 10 uur nam ik de trein uit Wijhe en via Zutphen en Ruurlo kwam ik met de bus op het busstation van Borculo. Daar komen zelfs drie verschillende bussen naar resp. Doetinchem, Deventer en Oldenzaal. Op geleide van de track die ik vanuit wandelnet.nl had opgenomen in Komoot liep ik de route.

Onderdeel van het monument

Eerst door de wonderschone oude kern van het stadje, ooit stadsrechten verkregen van koning Lodewijk Napoleon. Het oude kerkje waar je de restauratie van na de windhoos duidelijk kon waarnemen; langs de Regge en de oude watermolen met de houten schoepen, al lang niet meer in werking zo te zien. In het gebouwtje van de watermolen was nu een restaurant gevestigd; moeten we een keer iets gaan nuttigen. Buiten de kern was een plantsoen, cycloonpark genaamd met daarin prominent een herdenkingsmonument van de verwoestende gebeurtenis; de foto's die op het monument waren aangebracht toonden deze verwoesting. Daken van de huizen geblazen, een omgevallen trein, ingestorte kerk, ellende alom. 
Ik at een boterhammetje op een bankje aan de oever van een vijver met fontein en bedacht mij dat ik hier best zou willen wonen; zo rustig, zo mooi, zo stil.
Ik liep verder en verliet het dorp via de track; het was heerlijk stil, geen wind, ik liep uiteindelijk blootshoofds en zonder trui en zelfs zonder overhemd. Het voelde aan als boven de 15 graden; heerlijk wandelweer dus. En mooie omgeving met afwisseling van bos en weilanden. Uiteindelijk kwam ik weer in Ruurlo en daar zag ik een slagerij met een uitstalling van rijpend vlees. Ik heb met Roos afgesproken dat ik haar een keer zal vergasten op gebakken ribeye van gerijpt vlees uit Ruurlo!

Venwoude en Vijverhof

Vijver bij Venwoude

 Hoe lang woon ik al niet in dit gebied? Al veertig jaar minstens en ik heb hier al wat afgewandeld. En toch kwam ik door toedoen van mijn avontuurlijk Roosje vandaag op een landgoed dat ik helemaal niet kende; nooit van gehoord had zelfs: Venwoude. Maar ook door mij onbekende schoonheid op het landgoed "de Vijverhof", waar ik al meermalen ben geweest.
Het was vandaag weer een prachtige dag; alle aanleiding om niet overdag te gaan reizen maar te gaan wandelen. Er was weinig voor nodig om Roos daarvan te overtuigen en dus namen we de bus naar het station en gingen met de trein naar Baarn; altijd een leuk punt om te beginnen. Bij het uitstappen spraken we nog met de conductrice van de trein. Zij had er niet zo'n moeite mee om op deze dag te moeten werken: "ik werk liever met mooi weer, dan met slecht weer", zei ze, en inderdaad, met mooi weer is alles prettiger; ik heb op een mooie dag na een periode van somber weer altijd moeite met te kiezen wat ik zal gaan doen; binnen aan de gang gaan is ook fijner met mooi weer.
Maar vandaag werd het een fraaie wandeling; eerst vanuit station Baarn richting paleis Soestdijk en verder langs het hek van dat oude paleis van Benno en Juul richting de Stulp. Wat een verschil met de beveiliging van toen en tegenwoordig; waar "vroegig" een paar prikkeldraadjes boven elkaar volstonden is het paleis van prinses Beatrix omringd door een hoog, ondoordringbaar hek met beveiligingslampen; tja, de nieuwe tijd, net wat u zegt.
De Stulp was druk met wandelaars. Bij de weg naar Pijnenburg aangekomen nam Roos het initiatief en gingen we door mij onbekende paden; prachtig en verrassend en verder niemand anders dan wij tweeën liepen daar te wandelen; leek wel verboden privé terrein. Uiteindelijk kwamen we bij het ons onbekende landgoed Venwoude; open gesteld privé gebied. Prachtig om te wandelen; een landhuis van grote klasse en onbeschadigd loofbos. Roos koerste ons richting ingang van het mij bekende landgoed Vijverhof, eveneens een opengesteld privé terrein. Daar koerste ze op geleide van Komoot door kleine paadjes en langs de vijver met de twee eilandjes; leek wel of hier nooit iemand kwam. Niet te geloven zo mooi. Vervolgens via de Ridderoordsche bossen naar station Den Dolder en met trein en bus weer naar de flat in de Bilt. Heerlijke wandeldag. 
Na het eten pakten we onze rugzakken en gingen naar Wijhe. In deze korte dagen moet je van het licht gebruik maken en 's-avonds reizen is ons nieuwe motto.

Kennemer duinen

De Kennemer Duinen

 De zomer, met z'n mooie weer wil maar niet van ons scheiden. Ook vanmorgen weer scheen de zon stralend toen ik de gordijnen opende. "Zullen we vandaag naar Zandvoort gaan?", vroeg ik Roos. We ontbeten, dronken snel koffie en gingen lopend naar het station; heerlijk zo door het bos. Uiteindelijk stapten we om 12.30 uit de trein in Zandvoort. Het was behoorlijk druk aan het strand; gezellig zo al die mensen die relaxed van het fijne weer genoten; windstil, warm zonnetje; beetje gek voor de tijd van het jaar, dat wel. We aten een portie gebakken mosselen bij "Floor", een oude bekende viskar met tractor die halverwege ergens op het strand staat met z'n handel. Beetje afstand houden vanwege corona, maar het smaakte prima. Even verderop gingen we om sanitaire redenen van het strand af richting duinen. Roos zag op Komoot dat er een wandelpad direct het duingebied in was. En daar hebben we toch lekker gelopen. Ik kom hier al tientallen jaren maar was er niet van op de hoogte dat je hier vrij wandelen in de duinen kon. En wat voor duinen? Prachtig geaccidenteerd en met gemarkeerde paden. We kwamen zelfs in een gebied met wisenten en we zagen die zelfs?! Ze stonden wel op heel grote afstand en Roos was er heilig van overtuigd dat het Galloway runderen waren; de kleur was inderdaad een stuk lichter dan die van de wisenten die ik met Ab op de Veluwe heb gezien. Na een rondje van een kleine 10 km waren we weer op station Zandvoort en een dik uur later zaten we aan het restje van het diner van gisteravond; penne, met een mengsel van gebakken ui, knof, gehakt, sambal en fijngehakte snijbiet, met daaroverheen een béchamel met kaas en gegratineerd. Nu een restje en nog opgewarmd in de magnetron ook?!; smaakte nog uitstekend. Een schoteltje gesudderd haasvlees en tot slot warme vla; dat was het diner voor vandaag.

Vreselijk, zo'n diep verdeeld land

 Wat ben ik blij met het ontbreken van een kiesdrempel in ons kikkerlandje. Moet je zien wat er gebeurt in de VS waar twee partijen in de loop der jaren meer en meer tegenover elkaar zijn gaan staan; een polarisatie die mij sterk doet denken aan de jaren 30 van de vorige eeuw toen fascisme en communisme net zo fel tegenover elkaar stonden in Europa. In NL kan elke stroming die 150.000 stemmen achter zich kan krijgen een stem krijgen in ons parlement; dat het dan soms verrekte moeilijk kan worden om tot een werkbare regering te komen nemen we dan op de koop toe, maar zo'n polarisatie als nu in de VS is in onze situatie niet goed denkbaar, hoewel ....?

Schorshuiden

 

Geen boek voor weekhartigen; een wreed verslag over hoe de westerse mens in nog onschuldige streken als Amerika en Nieuw Zeeland verwoest heeft; hoe de inheemse volkeren worden uitgebuit en bestolen en voorgelogen en vermoord; hoe intussen de natuur zonder weerga wordt verwoest waarbij kort gewin en hebzucht de hoofdrol spelen. Zo is het ongetwijfeld ook in werkelijkheid gegaan daar in Noord Amerika; de schrijfster, Annie Proulx is Canadese en kennelijk goed op de hoogte van de geschiedenis. 
Je zou het boek ook kunnen beschouwen als een voorbode van de ecologische apocalyps die ons te wachten staat; zo heb ik het in ieder geval ervaren; het stemt bepaald treurig. Ik weet dan ook niet of ik het moet aanbevelen hoewel ik het een van de beste boeken vind die ik de laatste tijd heb gelezen. 
Vanmorgen heb ik de laatste bladzijden tot mij genomen en er vervolgens de hele dag over na lopen denken. Op de een of andere manier voelde dat rare verkiezingscircus in de VS als een verlengde van dit boek; hoe zou deze episode nou weer aflopen?

Overigens kreeg ik het leesadvies van twee kanten; zowel Ab als Willem M. adviseerden mij. 

Eerste bijvak: microbiologie

 Tijdens mijn doctoraalstudie deed ik naast mijn hoofdvak biochemie als eerste bijvak microbiologie en als tweede bijvak chemische fysiologie. Ik herinner me dat eerste bijvak nog goed; de faculteit biologie was nog niet zo groot, gevestigd in een nieuw laboratorium ergens in Buitenveldert, vlakbij Amstelveen. De basistechnieken voor het steriel werken werden mij bijgebracht door een analiste. Tot mijn verrassing kende ik haar; zij was een voormalige klasgenote van mij van de HBS. Zij was na het eindexamen analiste geworden en hier kruisten onze wegen elkaar weer. Ik leerde hoe je een bacteriecultuur moest overenten zonder contaminatie te veroorzaken; hoe je een fles moest behandelen met het zelfde doel; deksel met je ene hand, flesopening in de vlam enzovoorts. Petrischalen steriel afvullen met medium in agar-agar. Later ging ik met deze technieken aan het werk in het kader van het onderzoek van een promovendus, een ontzettend aardige kerel die mij als - wat slordige - student af en toe best moest bijsturen. Ik werkte bij hem aan Pseudomonas Aeruginosa, een facultatief anaëroob groeiende bacterie. Het ging om het nar-gen weet ik nog, het gen dat iets te maken had met het groeien onder anaërobe omstandigheden. Waar zat dat gen precies op het chromosoom. Ik maakte mutanten en deed allerlei conjugatie experimenten en manipulatie van DNA met gebruik maken van bacteriofagen maar ook met conjugatie. Wat was dat een leuke ervaring. Heeft bij mij veel basis gegeven over de plasticiteit van DNA en vooral hoe makkelijk bacteriën DNA met elkaar uit kunnen wisselen.

De BBBB

 In Slotermeer, waar ik mijn jeugdjaren doorbracht, was een bakker gevestigd met de grappige naam:  de Betuwse Brood en Banket Bakkerij, de BBBB. Je kon daar een zak met 10 krentenbollen en 10 kadetjes kopen voor 1 hele gulden; ook toen al echt een koopje. Dat deden mijn vriend Bram en ik als we op stap gingen; eerst vooral wandelen en toen we ouder werden ook fietsend. Soms kocht ik bij groenteman Deurlo wel een winterwortel voor 7 cent weet ik nog; vond ik heerlijk om rauw weg te knagen.
Inmiddels woon ik alweer ruim 40 jaar in de Bilt/Bilthoven. Ook hier hadden we een club met als afkorting BBB, Bilthovens en Bilts Belang o.i.d., een politieke partij, voortgekomen uit de VVD afdeling alhier.
Ik kom nogal eens in Wijhe, een heerlijk rustige en vooral stille gemeente in een landelijke omgeving; een plek om van te houden vanwege de uitstraling. Onlangs kwam ik terug uit Wijhe; ik stapte uit op station Bilthoven en werd direct overvallen door het geraas van bladblazers; het is ongelooflijk hoe veel lieden hier in dit dorp overbodig kabaal lopen te maken met deze krengen. Niet alleen de mensen van de Biga, maar vooral Hoveniers en particulieren die de hele dag door de stilte om zeep helpen. Loop je in het bos dan loop je van de ene in de andere kabaalkring; ook op de golfbaan lopen lieden met van die krengen rond. 
Ik vermoed dat in dit dorp de Biltse Bond van BladBlazers  (BBBB) is opgericht. Wat me overigens nog meer stoort dan het voortdurend kabaal is toch wel de ecologische onkunde die er heerst onder de mensen die hun tuin zo graag willen ontdoen van blad. Het is juist zo belangrijk om het te laten liggen; het is goed voor de grond en het bodemleven weet er wel raad mee; spit het desnoods onder. Mijn vriend/moestuinier, Theo spit ieder jaar weer een enorme hoeveelheid boomblad onder, samen met mest om de grond te verbeteren. Structuur in de grond wordt dat genoemd; bladeren en ander organisch materiaal, onontbeerlijk voor een gezonde bodemstructuur.

De dametjes

Statiefoto van opa en oma met Lieva en Guusje

 "Zo, dat was het dan", bedachten we ons na het ontbijt bij de Schaepkens; de rugzakken ingepakt en naar de trein. Via Heerlen naar den Bosch en daar met de trein naar Oss en door naar Heesch voor bezoek aan Mariska en family. We gingen bij hen lunchen. Toen we aankwamen zagen we dat er kinderen op het speelplein waren; en ja hoor, daar kwam Lieva al op ons af met een heel verhaal; ze herkende ons direct. Al snel moest ze weer naar binnen en gingen wij naar Mariska die ons hartelijk begroette.
We gingen lekker aan de boterham; Gideon kwam er bij en we bespraken van alles over de kids en de kleinkinderen, over hun ontwikkeling en wat dies meer zij. Mariska was serieus aan het lijnen en al 4 kilo afgevallen. Gideon wil er ook wat aan doen; hij was een echte afgetrainde sportman; een foto uit vroeger tijden van het stel liet een Gideon zien die ik niet eens herkende, zo mager. Hij vertelde ons dat hij na het beëindigen van dat intensieve trainen er gewoon geen houden meer aan was; hij groeide gewoon dicht.
Dat heb ik wel eens eerder gehoord van iemand die professioneel geschaatst had en na beëindiging van zijn sportcarriëre zijn gewicht gewoon niet meer in de hand kon houden. Kennelijk is het lichaam door overmatig bewegen helemaal ingesteld op het opslaan van voeding in de vorm van vet; daar moet ik nog eens goed over nadenken; hangt vast samen met dat (hormonaal?) evenwicht tussen spieren en vetopslag; verdomd interessant eigenlijk en voer voor diëtisten.
Ze wonen recht tegenover de school van de kinderen; we hoorden de "bel" en gingen hen ophalen; enthousiast kwamen ze op ons af; Guusje keek eerst onderzoekend naar Roos; je zag haar gezichtje helemaal ophelderen toen ze na enige seconden Roos herkende: "je ziet er anders uit, maar ik herkende je wel hoor", zei ze. Roos had inderdaad veel korter haar toen de kleinkinderen haar voor het laatst zagen bij het bezoek aan Wijhe. Beiden hadden een keurig jurkje aan: "twee dametjes", zei ik tegen Mariska die trouwens zelf ook een jurk aan had en geen lange broek. Lieva had zelfs een deftige streepjes jurk met lange mouwen; stond zo leuk.
Een janboel direct toen we weer in huis waren; ze moesten natuurlijk laten zien wat ze allemaal hadden geleerd met dansles; springen en spagaat; Guusje op schoot en damespaard; Lieva druk met Roos. Gezellig hoor. Nog een statiefoto op mijn verzoek voor het sieren van Facebook of Komoot of wat dan ook. We besloten om af te taaien; Lieva moest naar zwemles en Guusje ging naar Oma Mia; Mariska ging aan het werk. Wat een druk leven hebben die jonge moeders toch!
Wij niet; rustig naar de bus gelopen; begon net te regenen toen we in de bus stapten. Bij station Oss een hele toestand omdat een trein midden op de overgang was gestrand. Uiteindelijk waren we met een half uurtje vertraging weer lekker in Wijhe. Samen een maaltijd bereid, nog wat gelezen, een glaasje gedronken en lekker geslapen.

Koffie drinken bij Dick

 

Dick had koffie meegenomen

Toch wel handig om even op 9292.nl uit te zoeken wat de beste manier is om in Vaals te komen; hadden we niet op tijd gedaan en dus waren we lang onderweg om bij vriend Dick te komen. Hij zwaaide al vanuit zijn flat toen we vanaf de bushalte naar hem toe liepen. Koffie met banketletter had hij voor ons: "van de Lidl", verzekerde hij ons; smaakte alsof hij van de banketbakker afkomstig was; "ga ik ook kopen als mijn gewicht dat toelaat", bedacht ik mij. We hadden elkaar alweer een tijd niet gezien dus babbelden we wat, dronken nog een kop koffie, deden een plas en gingen op weg. Over het bekende bruggetje langs het politiebureau en langs de vlot stromende beek op naar Epen. Dick en Roos hanteerden om de beurt Komoot; ik hield mij stil; vind het altijd wel makkelijk als iemand anders de route bepaalt; tegenwoordig moet ik bij wandelingen met Ab steeds bedenken waar we gaan wandelen daar waar hij vroeger altijd vol ideeën zat; een heel gedoe har har. Maar nu had ik het makkelijk; het maakt me ook weinig uit waar ik wandel, zeker in Zuid Limburg waar vanwege het heuvellandschap eigenlijk alles wel wandelzaam is. Ik kom er dan ook heel graag. Ook mijn grootouders en ouders kwamen "vroegig" graag in Limburg. Mijn eerste kennismaking met dit landschap was eind jaren vijftig toen ik met mijn grootouders hier was; toevallig ook in Epen.

Hier was ik met mijn grootouders in 1958

Via Holset liepen we door het Vijlenerbos richting de Geul. Aldaar schampten we het levensgevaarlijk Covid gebied van België, dat we dan ook zorgvuldig vermeden. We liepen vervolgens door het wonderschone gebied langs de Geul met de Hijmansgroeve en al die zijstroompjes uit bronnetjes langs het Geuldal; altijd zomp hier. Dit is toch wel een heel mooi stukje Nederland hoor; we blijven hier regelmatig komen wandelen! Uiteindelijk kwamen we bij Epen en zagen de watermolen liggen; de wandeling zater zo'n beetje op. Dick gaf aan dat hij hier via een andere route terug zou gaan naar Vaals en wij gingen naar de bus in Epen. Ik hoopte nog even tevergeefs dat we de bus naar Gulpen zouden halen zodat ik een friet bij An en Piet kon scoren; nee hoor, het werd de bus naar Maastricht die keurig aansloot op de trein naar Valkenburg. Eten en bridge als gewoonlijk weer lekker en zelfs genoeglijk!