Dat las ik in de Trouw; het gevoel dat met name vanuit de VVD wordt gepredikt als auto-lobby betreft het gevoel van vrijheid?! Ik heb meer het gevoel wanneer ik ergens sta en al "dat blik" aan mij voorbij zie gaan dat het een bizarre vertoning is: enkele honderden kilo's staal en ander constructiemateriaal dat met een stinkende benzine motor een enkele persoon ergens naar toebrengt. Verder staat al dat staal 90 % van de tijd stil. Dit gevoel heb ik ook uitgesproken gezien door prof. Louise Fresco, toch niet de minste onder ons.
Vandaag hadden we afgesproken met Mieke en Ron; Mieke is de moeder van Nathalie, een van de donordochters; we hebben al twee keer bij gelegenheid van een expositie van Nathalie in Naaldwijk bij hen gegeten; werd tijd voor een tegenbezoek. We hadden afgesproken dat zij rond 16.00 uur bij ons zouden zijn; op die tijd kregen we een WhatsApp bericht dat ze in een mega-file terecht waren gekomen. Uiteindelijk was het half zes voordat ze arriveerden. Toen moest ik toch wel een beetje lachen om dat "gevoel van vrijheid" van de automobilist in het algemeen.
Maar goed, ze waren er gelukkig en we hebben gezellig thee gedronken en de nassi die ik met zorg had gemaakt viel helemaal in de smaak. Ron liet het zich geen twee maal zeggen dat hij best het laatste op mocht maken. Daarna hebben we nog heel uitgebreid over zaken rond het donorkind gebeuren gesproken en natuurlijk ook andere zaken. Was puur gezellig.
Ze gingen rond half tien weer op weg en stuurden een uurtje later een WhatsApp bericht dat ze weer thuis waren; tja, daar kunnen bus, trein en bus niet tegenop har har, appte ik terug.
Vandaag hadden we afgesproken met Mieke en Ron; Mieke is de moeder van Nathalie, een van de donordochters; we hebben al twee keer bij gelegenheid van een expositie van Nathalie in Naaldwijk bij hen gegeten; werd tijd voor een tegenbezoek. We hadden afgesproken dat zij rond 16.00 uur bij ons zouden zijn; op die tijd kregen we een WhatsApp bericht dat ze in een mega-file terecht waren gekomen. Uiteindelijk was het half zes voordat ze arriveerden. Toen moest ik toch wel een beetje lachen om dat "gevoel van vrijheid" van de automobilist in het algemeen.
Maar goed, ze waren er gelukkig en we hebben gezellig thee gedronken en de nassi die ik met zorg had gemaakt viel helemaal in de smaak. Ron liet het zich geen twee maal zeggen dat hij best het laatste op mocht maken. Daarna hebben we nog heel uitgebreid over zaken rond het donorkind gebeuren gesproken en natuurlijk ook andere zaken. Was puur gezellig.
Ze gingen rond half tien weer op weg en stuurden een uurtje later een WhatsApp bericht dat ze weer thuis waren; tja, daar kunnen bus, trein en bus niet tegenop har har, appte ik terug.