Eremoceen

Al zolang ik mij kan herinneren loopt het aantal soorten wilde bloemen, insecten, vissen, zoogdieren terug. Ik heb dat niet alleen gelezen maar ook daadwerkelijk gezien gedurende mijn 70 jaren; gaat erg snel!
Ik was ooit met mijn vader in het Gerendal en daar spraken we een oudere man die daar woonde en die vertelde dat het Gerendal in zijn jeugd volstond met orchideeën; nu is er nog alleen maar een orchideeëntuin maar zelfs daar staat er niet één meer. Daar laat ik het nu bij in mijn droeve klaagzang omtrent de teloorgang van de natuur.

Roos houdt sinds enige dagen ook een daily blog bij en heeft over dit onderwerp een uitstekende posting gedaan die ik u lezer van harte aanbeveel.

Wandelschoenen in het vet gezet

Lekker poetsen op het aanrecht

Onlangs heb ik nieuwe wandelschoenen aangeschaft; had ze nog niet behandeld; het was nog steeds droog geweest en nog niet zo koud, dus had ik mijn lage schoenen gedragen bij het wandelen. Maar nu met regenachtig weer heb ik ze maar even goed in het vet gezet.
Terwijl ik zo bezig was met dat kleine werkje bedacht ik mij dat ik daar vroegâh zo slordig mee was. Ik had een keer met Dick door de regen gewandeld en m'n wandelschoenen uitgetrokken in de schuur en nooit meer aan gedacht totdat Dick me enige tijd later op kwam halen voor een volgende wandeling. Mijn schoenen waren helemaal beschimmeld door het vocht; ik schaamde me rot en kreeg onvervalst op m'n kop van Dick. Moest daar nu om lachen; het waren toch mijn schoenen, maar slordig en onzorgvuldig was het wel. Maar ook later nog vette ik de schoenen zelden in totdat ze helemaal van de droogte begonnen te scheuren.
Maar dat is nu al vele jaren anders; het loopt gewoon veel lekkerder als je de schoenen regelmatig invet; het leer wordt lekker soepel en dat loopt gewoon fijner.
Heb vandaag ook een nieuwe app gedownload op mijn smartphone; een door Dick gepraktiseerde en aanbevolen app voor het vastleggen van wandelingen en integreren van foto's met GPS; maakt ook de GPS-apparatuur overbodig. Ga die App, Komoot genaamd maar eens uitproberen; is inmiddels helemaal gelukt. Het bekende "drietje", de geel gemarkeerde wandeling hier achter in het Houdringhebos heb ik op deze manier "gedocumenteerd". 

Toen ik vijftig werd

Alweer ruim twintig jaar geleden; de tijd vliegt. Roos stuurde mij vandaag een tekst van de dag waarop dit werd gevierd; 12 mei 1998, de dag dat ik vijftig werd. Ze had die toevallig tussen "de rotzooi" terug gevonden.
Ik herinner het mij nog heel goed; prachtig weer; groot feest in onze tuin van de Hoflaan; veel vrienden en familie die het mee kwamen vieren. Lekker eten en drinken en op zeker moment ..... de grote verrassing: Roos en Astrid hadden een sketch ingestudeerd en kwamen die in de tuin ten gehore brengen. Ik was zo ongehoord verrast; onze familie doet nooit aan "zuks", dus had ik dit nooit verwacht. Zingend en gekheid makend deden ze mij bescheuren van het lachen. Eén lied kan ik mij nog goed herinneren; op de melodie van "Sylvia" van Schubert; en die tekst heeft Roos terug gevonden. Wat moest ik lachen; het ging - natuurlijk - over mijn wandelhobby. Hier de tekst:

Wat heeft Ferry in zijn kop

Dat hij zo heen en weer reist?

Helle roept, en Ferry, op

De wegen die zij aanwijst,

Strekt zijn ene onderdaan

Strekt zijn andre onderdaan.

Is hij trug, en dan tevree?
Dat zou je willen denken!

Hij zegt Ja! En ook weer Nee!

Als hij geen drank kan schenken.

Dus het hele huis staat vol

honingmee en Alcohol.

Laat ons Ferry, Maagre Hein!

Als hij ooit eens bedaarde

zou het leven saaier zijn,

Dat weet zelfs moeder Aarde:

Geef hem maar nog vijftig jaar.

Krans hem maar! hij is vijftig jaar.

Ook hun andere lied ging over mijn grote liefde voor het wandelen. Op een razend moeilijke melodie uit het "Temporiertes Klavier" van Bach maakten zij, uitgedost als twee engelen gekkigheid over de manier waarop het wandelen zo verliep. Soms veranderden we "zomaar" het doel van de wandeling en dan moesten de engelen de hele busdienstregeling weer veranderen zodat we toch weer precies de bus zouden halen. Ik had inderdaad - en nog steeds regelmatig - de mazzel dat de bus er net aankwam op het moment dat ik bij de halte aankwam.
Ik zit weer te hikken van het lachen nu ik er aan terug denk, dat feest op die warme, gezellige zondagmiddag in de tuin in Bilthoven.
Bedankt voor de tekst en de herinnering en alsnog voor jullie leuke optreden, Roos.

Kwartetten en Rembrandthuis

Ze namen alle tijd voor het signeren

Vanmorgen eerst naar de fitness en er flink tegenaan gegaan totdat Roos me waarschuwde dat we naar Amsterdam moesten; nog even douchen, stoombad en verkleden en hup naar "Nationale Opera en Ballet" voor het lunchconcert. Was reuzeleuk; een quartet van een viertal jonge zangers met pianiste met de naam Damask bracht een afwisselend en vooral vrolijk programma van vierstemmige liederen. Na afloop kocht Roos nog hun onlangs uitgebrachte CD om de liederen nog eens na te luisteren en ter sponsoring natuurlijk. Het vijftal vond het duidelijk heel leuk om de CD te signeren en nam daar alle tijd voor.

Het kantoortje van onze meesterschilder

Daarna naar het Rembrandthuis; museum rondom de plek waar deze grootste Hollandse schilder ooit woonde. Een prachtig huis dat een fraaie museale functie had gekregen; was een stuk groter geworden dan bij ons laatste bezoek. Vooral het kantoortje en één van de kamers wekte de indruk dat de schilder er nog maar zoëven waren vertrokken.
Maar vannacht niet lekker geslapen; ik voelde me ook niet zo lekker; dacht eerst nog dat ik misschien te veel had gegeten; Fuhrmanskost, gebakken aardappelen, ui en bloedworst, maar ik hoefde niet te kotsen. Ik slaagde er niet in om warm te worden ondanks stand 2 van de elektrische deken en dikke kleding aan in bed. Werd ook telkens weer wakker na een hazeslaapje. Maar later in de nacht werd ik juist zweterig en moest ik alle warme spullen weer uittrekken en de deken op 0 zetten. Kortom, een lichte koortsaanval waarvan ik vermoed dat die wordt veroorzaakt door mijn wat al te enthousiaste uitsloverij bij de fitness. Lang geleden had ik dat ook een keer tijdens een bergwandelvakantie met Kees en Dick. Bij die gelegenheid moest ik ver over m'n grenzen gaan en was gewoon uitgeput; ook toen kreeg ik koorts van vermoeidheid die de volgende dag weer over was.
"Ik word te oud voor die rotzooi" zou Wim Sonneveld zeggen. Maar ik zal het wat rustiger aan gaan doen en niet meer tot het uiterste gaan bij de fitness. Ik was gistermiddag na het museumbezoek ook hondsmoe; een teken aan de wand.
Niks voor mij, maar ik zal mer erbij neer moeten leggen dat ik het wat rustiger aan moet gaan doen. Het zij zo.

Homo Deus

Ja inderdaad; je kunt het niet anders vertalen als "de goddelijke mens", de titel van het boek van Yuval Noah Harari, een gezaghebbend cultuur filosoof die er niet voor opzij gaat om stevige onderwerpen onder de loep te nemen.
In dit boek - dat ik geconcentreerd tot het uiterste - probeer te doorgronden wordt een blik in de toekomst geworpen; een toekomst waarin oorlog en zelfs de meeste werkzaamheden zijn verdwenen; een toekomst waarin technologie tot onwaarschijnlijke hoogte wordt ontwikkeld, waaronder ook de gen-techniek, waarbij een foutloos genoom of wellicht een verbeterd genoom wordt ingebouwd: designer babies. In 2035 zou het al zo ver kunnen zijn aldus Harari.
Eerst wilde ik het boek opzij gooien; ik beschouwde het als de fantasie van een op hol geslagen wetenschapper, zoals ik dat gevoel ook had toen Stephen Hawking onze soort de sterren wilde gaan laten exploreren. Maar ik kom daar eigenlijk al snel op terug, want wat hoorde ik onlangs van Roos en wat lees ik nu op internet: In China heeft een wetenschapper, He Jiankui genaamd, de eerste designer baby geconcipieerd met behulp van de CRISPR techniek; ingewikkeld om te begrijpen, maar de wikipedia pagina is duidelijk.
Kennelijk staan we opnieuw aan de vooravond van een technische revolutie. Die zou er overigens wel eens toe kunnen leiden dat we het klimaatprobleem wat beter in de hand gaan houden; al dat heen en weer reizen naar het werk zal toch sterk verminderen. En verder komt dan eindelijk die "Homo Ludens" van mijn vader, de spelende mens om de hoek kijken; want de "gewone man" is gedoemd tot niets doen. Ik vind het wat hoor; word er een beetje kriebelig van.

Naar Artis

Onverstoorbaar ligt de kameel als vanouds

Dat wilde ik toch zo graag; een keer naar Artis, de dierentuin van Amsterdam. Als klein kind kwam ik daar al en later met Lien; we waren vriend van Artis en gingen enkele keren per jaar daar heen, met name op nieuwjaarsdag meen ik. En later natuurlijk met Anneke en de kinderen; dan werd er zo'n foto gemaakt bij de ingang en die kochten we altijd. Eén daarvan heeft nog lang hier in de flat mijn dressoir opgeleukt.
Vandaag kwam het er dan eindelijk van. Met bus, trein en metro was ik er zo. De kaartcontroleur vertelde dat er erg veel was veranderd en dat zou inderdaad blijken. Zoals de fotograaf; verbaasde me niet dat die er niet meer was en ook de papegaaienlaan was er niet meer, maar dat was al lang zo. Wèl de lijdzame kamelen; alsof ze in die dertig jaar niet van hun plaats

Voormalig apenhuis is prachtig heringericht

waren gekomen. Het apenhuis was volledig op de schop gegaan; daarover vertelde mijn moeder altijd dat ze de apen uien te eten gaf omdat ze het zo leuk vond als ze gingen huilen: schande!
Ik herinner me nog goed de benauwde lucht, de palmen en de herrie en al die apen in die kleine kooien met hun handen door de tralies bedelen. Maar ook die arme Orang Oetan die zich daar jaar in jaar uit lag dood te vervelen. Dat was allemaal verbouwd; gebouw was nog in de oude staat, maar de inrichting was volledig veranderd en er zaten geen apen meer maar vogels. De apen hadden riante, grote onderkomens en er waren slechts chimpansees en gorilla's; andere apen, als de mandrils zaten buiten op grote rotspartijen.

Leeuwen zitten nog op de zelfde rots

Het park was een stuk groter geworden en vooral voor Homo Sapiens was veel ruimte beschikbaar in de vorm van restaurants. De giraffen en zebra's hadden een riant grote weide; leek wel op dierentuin Emmen.
Maar ook veel plekken die voor de dieren vast wel goed waren - zij konden zich verstoppen - maar als toeschouwer had je er niet veel meer aan; vond het nou bepaald geen plek om met een kleinkind heen te gaan.
Het aquarium was schitterend heringericht en tot mijn grote opluchting was het diorama Heimans nog in volle glorie aanwezig; opgezet in 1926 en gerestaureerd in 1982 zag het er prachtig uit als vanouds.
Van het Planetarium had ik mij iets anders voorgesteld dan het lullige kinderfilmpje dat op het enorme koepelscherm werd vertoond. Toen had ik het ook wel gezien allemaal.
Weer een kruisje op mijn bucketlist.

Gelukkig was het er nog, het Heimans diorama. Heb ik wat keertjes met
mijn vader voor staan kijken. Dat ging vooral door mij heen vandaag.

Haydn

Zo stel ik me de natuur in de 18e eeuw voor.
Schilderij: Barend Cornelis Koekkoek

Ongeveer 15 jaar geleden zong ik in een koor te Zeist. Mijn buurvrouw Jannie wist dat ik in een aantal koren had gezongen en had bij ons in de keuken een papier neergelegd waarin heren-zangers werden opgeroepen tot deelname aan het Requiem van Mozart. Nou, dat wilde ik wel; ontbrak nog aan mijn lijstje van grote werken waar ik graag in wilde zingen. Bij de eerste repetitie realiseerde ik me pas wie dat briefje had neergelegd in onze keuken: "verrassing!"

In dat koor heb ik later ook "die Jahreszeiten" van Haydn gezongen - goede keuze van onze dirigent Danny Nooteboom destijds, de plezierigste dirigent waar ik ooit bij gezongen heef - maar ook "ein Deutsches Requiem" van Brahms en "de Messiah" van Händel in een bewerking van niemand minder dan Mozart. Maar nog wel meer mooie werken; in totaal heb ik daar zo'n kleine tien jaar gezongen denk ik totdat de programmering me niet meer aanstond.

Zo wordt "de natuur" in de 21e eeuw beschouwd.
Ergens in Afrika. Foto: Jap Smits

Sinds ik de Bose noise cancelling koptelefoon heb zit ik met ontzettend veel genoegen muziek te luisteren; ik doe dat enigszins gestructureerd aan de hand van een enorme hoeveelheid muziek die ik van een grote schijf op een SD schijf (ook enorm trouwens) heb gecopieerd. Vandaag was ik bij Haydn aangekomen en daar stond die Jahreszeiten voor me te wachten. Het is een lang werk waarin vooral de natuur wordt bezongen en hoe de mensheid daar in die jaren mee omging en ervan oogstte. Ik realiseerde me ten volle dat deze prachtige muziek en tekst in de 18e eeuw tot stand is gekomen, dus voor de industriële revolutie. En dan zo'n meesterwerk, geconcipieerd in die in onze ogen nog zo primitieve tijd. De schoonheid van het werk trof me meer dan toen ik het gezongen heb, vooral de plaats die de natuur (nog) had in die 18e eeuw; de warmte waarmee daarover wordt gezongen en de prachtige muzikale omlijsting. Kom daar tegenwoordig eens om; de natuur is een plaats ergens heel ver weg waar je wilde dieren of het oerwoud gaat bekijken; of hier in de buurt de plek waar je je hond laat schijten. Landbouw is verworden tot een industrie in een twee-dimensionaal fabricage proces.

Net als Oblomov

Degenen die mijn blog een beetje bijhouden zullen mij niet snel voor een inactieveling verslijten; meestal vul ik mijn dagen met de meest uiteenlopende activiteiten; heel anders dan de bekende figuur uit de Russische literatuur: Oblomov. Maar vandaag heb ik net als Oblomov een groot deel van de middag in bed doorgebracht terwijl ik heerlijk naar muziek lag te luisteren.
Mijn vriend Ab is met geen stok te bewegen tot museumbezoek; zelfs als we in het Park van de Hoge Veluwe zijn zal hij niet naar het Kröller Müller museum gaan onder het motto: "natuur vindt hij belangrijker en cultuur is zonde van de tijd, komt later wel". Mijn vriend Peter C. heeft iets vergelijkbaars met reis/vakantiedoelen in Europa; hij moet eerst zijn bucketlist met verre reizen afmaken voordat Europa aan de beurt is.
Ik heb ook zoiets en wel met het luisteren van muziek; niet alleen lees ik graag liggend in bed, maar muziek luisteren doe ik ook bij voorkeur liggend in bed, alleen heb ik er zelden geduld voor. Het zal u verbazen, maar tot voor kort luisterde ik relatief weinig naar muziek ondanks dat het een grote hobby van me is; ik ken heel veel muziek, maar die zit gewoon in m'n hoofd. Ik wandel en lees eigenlijk liever. Maar nu het lezen me wat meer moeite kost omdat m'n ogen achteruit gaan en ik het wandelen in de koude maanden wat minder aangenaam begin te vinden omdat ik met de jaren kouwelijk word, komt muziek luisteren wat hoger op de prioriteitenlijst net als wellicht ooit cultuur voor Ab en Europa voor Peter har har.
Wat ook meespeelt is dat ik zo'n heerlijke Bose noise cancelling hoofdtelefoon heb waarmee je de muziek via bluetooth draadloos en kwalitatief goed kunt beluisteren.
En zo heb ik vandaag heerlijk muziek liggen luisteren; ein Deutsches Requiem van Brahms dat ik ooit ook zelf heb mogen zingen; Hohe Messe van Bach; Peer Guynt suite van Grieg en wat piano muziek van Grieg en nog meer. Heb ervan genoten! lekker lui net als Oblomov. Morgen maar weer naar de fitness.

Partita van Bach?

We haz a piano

Vanmorgen vroeg kreeg ik een WhatsApp bericht van Hugo met foto en een grappig tekstje: We haz a piano. Een witte piano stond in hun nieuwe woning; een groot genoegen voor zijn oud vader. De piano was nog maar een kwartier in huis en direct was ik daarvan op de hoogte gesteld.
Ik nam mij voor om direct wat muziek voor hem bij elkaar te zoeken; het meeste heb ik in mijn opruimwoede al een poos geleden naar Broekmans en van Poppel gebracht om als tweedehands een ander een plezier te doen. Had nooit verwacht dat één van mijn nazaten piano zou willen gaan spelen eerlijk gezegd.

Partituren

Hugo had als jong kind verdraaid veel aanleg om piano te gaan spelen; als hij een stuk muziek een uitdaging vond dan studeerde hij net zo lang tot hij het kon spelen. Ook had hij zich toen al voorgenomen dat hij een bepaald deel uit de Partita's van Bach voor Klavier zou gaan spelen op mijn begrafenis. Misschien verwacht hij dat die inmiddels op enige termijn plaats zal gaan vinden en wil hij alvast gaan oefenen; ik heb hem er regelmatig op aangesproken en misschien is dat wel de reden dat hij weer wil gaan spelen, maar dat zal wel niet. Zo rond mijn dertigste verjaardag had ik ook die onbedwingbare neiging om weer te gaan piano spelen en daar heeft Hugo kennelijk ook mee te maken.
Natuurlijk trof dit mij zeer aangenaam en zo zond ik hem een foto met alle muziekboeken die ik nog kon vinden in de sterk uitgedunde stapel die nog in bij mij in de gang lag. De Partita's waren er niet bij; ik denk dat die samen met de Goldberg Variationen ergens bij de vleugel van Roos liggen.
Zou me trouwens helemaal niets verbazen als Joke en misschien zelfs Martijn in de toekomst ook een piano zullen gaan aanschaffen.

Donorportret getoond

Thea en Roos kijken naar de DVD

Het beloofde een lange dag te gaan worden; om half twaalf stonden we bij de bushalte en precies om half twee kwamen we aan bij Thea H. moeder van donorzoon Martijn. We hadden afgesproken dat we de DVD met daarop het donorportret met z'n drieën zouden bekijken.
Heel wat ontspannener dan bij de eerste ontmoeting dronken we een kopje thee en daarna bekeken we op een enorm TV-scherm de video; goed geluid. Ik zag het verhaal nu al voor de vierde of vijfde keer en het doet me toch elke keer weer wat; ook nu was ik toch weer lichtelijk aangedaan; niet alleen ik maar ook Roos. Thea was ook onder de indruk en daar spraken we uitgebreid over. We raakten niet uitgepraat; daar waar ik bevreesd was dat de middag wel erg lang zou duren, daar vloog de tijd en waren we uiteindelijk niet eens de eersten die zich meldden voor het tweede deel van ons drukke prograam: dineren met Peter en Jessica en de ouders van Jessica. Thea was zo lief om ons naar Restaurant van der Valk in Ridderkerk te brengen met de auto; daar namen we afscheid; was een fijn samenzijn geweest!

Vader en zoon op z'n paasbest.
Peter liet mij tijdens het eten
dit leuke fotootje zien, gemaakt
tijdens de trouwerij van Hugo
en Marjorie

Kees en Bea waren er al toen wij uiteindelijk om half zeven arriveerden. We gingen alvast aan tafel en een kwartiertje later kwamen Jessica en Peter ook. Ik zorgde voor een tafelschikking en zat tussen Bea en Jessica in; gezellig koutn, eten en wijn drinken. Fijn om elkaar beter te leren kennen. Dom genoeg geen fotootje gemaakt van het gezelschap.
Om half tien was het feest afgelopen; Bea en Kees brachten ons naar metrostation Rhoon. Om precies half twaalf stapten we uit bij de halte waar we twaalf uur eerder waren vertrokken. Door alle emotie en drukte van de dag was ik volkomen uitgevloerd. We hebben nog even wat gedronken bij Roos; ik een kopje thee, Roos een glaasje Cahors. Tot half negen geslapen!

Jan Sluijters in den Bosch

Prachtig ingerichte tentoonstelling met levensgrote foto's
van Parijs aan de muur. Verlevendigt eea bijzonder

Aanvankelijk dacht ik dat de overzichtstentoonstelling van Jan Sluijters in Alkmaar was te zien maar het bleek den Bosch te zijn. Dus togen Roos en ik vanmorgen voor de zoveelste keer naar den Bosch en dat viel bepaald niet tegen.
In die overgangstijd van de 19e en 20e eeuw hebben we toch ook een paar zeer verdienstelijke schilders gekend; het is toch echt niet louter de 17e eeuw waar we trots op mogen zijn waar het de vaderlandse schilderkunst betreft. En echt niet alleen van Gogh; ik denk aan Sluijters, Gestel, Mondriaan maar zeker een aantal meer van de Bergense en Haagse school met name.

Slechte foto van het schilderij waarme Jan
de Prix de Rome terecht won.

De drie hier genoemden waren ontzettend aan het experimenteren met hun stijl en lieten zich inspireren door de franse schilders en het impressionisme. Mondriaan ging daar in Amerika toch vooral zijn eigen gang en is daar heel beroemd mee geworden. Van de week in het Haags gemeente museum heb ik daarvan mogen genieten. Is niet helemaal mijn goesting die vierkantjes met die primaire kleuren.
Sluijters heeft de Prix de Rome gewonnen met een zeer klassiek werk; zou zomaar een jonge Rembrandt kunnen zijn geweest; hiermee begon zo'n beetje de expositie die een fraai overzicht gaf van zijn stijl ontwikkeling. Voor de Prix de Rome moest hij naar Spanje; een heel precies figuratief werk, een portret van een Spaanse boerenvrouw is daarvan het resultaat. Maar dat zinde hem niet en hij ging naar Parijs waar "het" gebeurde op schildergebied. Mijns inziens heeft hij zich geweldig laten inspireren met name door Renoir; een aantal kleurexplosieven als resultaat; prachtig werk dat ik al eerder zag in den Haag.

Een heel precies geschilderd portret
uit zijn Spaanse tijd

Ontzettend leuk om zo'n stijl ontwikkeling op de voet te kunnen volgen, zij het decennia later.
De expositie mag je als kunstliefhebber niet missen!
Maar ik moest ook nog even genieten van de poesjes op het schilderij links als je binnenkomt in het Brabants museum; vindt ik altijd zo schattig die pittige koppies van die jonge poesjes. En we zijn niet eens gaan lunchen bij het Surinaamse restaurantje!

Beroemd werk van Sluijters
Kleurexplosie

Een interessante collectie

Figuratief werk van Mondriaan

Niet echt ziek, maar sinds die kotspartij van afgelopen zaterdagnacht voel ik me niet helemaal tof; werd vanmorgen gewoon niet warm en voelde me moe. Heb tot mijn spijt Ab af moeten zeggen voor het werken morgen in de Eilandspolder. Een hele dag in die kou lijkt me niet verstandig. Ab appte terug dat ik maar in bed moest met een grog. Dat leek mij overdreven; rustig aan doen vandaag leek mij meer aangewezen. Dat werd dus een museumpie en wel het gemeentemuseum den Haag. Dat komt er te weinig van; ik ga wel regelmatig naar den Haag, maar dan is het voor bezoek aan Arja en de kinderen. Deze week had ze het daarvoor te druk en dus kon ik met een gerust hart naar het Haags gemeente museum en dat viel me niks tegen.

Jawlensky

Via een tentoonstelling over Islamitische kunst liep ik Delfts aardewerk binnen en daarna een bijzonder interessante tentoonstelling over "de Stijl" met veel werk van Piet Mondriaan, ook uit zijn figuratieve tijd, Bart van der Leck en anderen. Verder ook een tentoonstelling met diverse schilders van de Blaue Reiter gegroepeerd rond von

Egon Schiele

Jawlensky en Kandinsky. Maar ook een Egon Schiele, afwisseling alom; een museum om zeer frequent te bezoeken. De mooie zwevende sculptuur van Bontecou kon ik niet vinden; was ook niet in het Kröller Müller tot mijn verbazing. Is toch een werk dat mede dankzij financiering door de Vereniging Rembrandt is verworven.

Op blote voetjes?!

Voor de lunch had Mariska iets
Aziatisch gebakken en gestoofd

Vanmorgen hebben we de wereldreis naar Vorstenbosch ondernomen; naar Mariska en haar gezin. Op mijn aandringen liepen we naar het station Bilthoven; we haalden - uiteraard?! - een vertraagde stoptrein en waren vroeger dan gedacht in Utrecht, dus een Intercity eerder. Een luidruchtige moeder met twee kleine kinderen stapte in de coupé: "dit is geen stiltecoupé", sprak zij luid en onheilspellend, maar liep gelukkig ver door in de coupé; ik heb de reis naar den Bosch niets meer van haar gemerkt; die arme Roos wel want zij wilde graag wat lezen en was ergens anders gaan zitten zodat ik haar niet kon storen. Dat storen zou de hier besproken moeder overigens wel doen, hetgeen de basis vormt van de blog van vandaag.

Guusje kan voor haar 2,5 jaartjes
al heel netjes soep eten!

Bij aankomst in den Bosch liet de "moeder" de twee kleine kinderen vooruit lopen?! "Stap maar uit jongens", riep ze tot mijn verbazing. "Geef maar een handje", zei ik nog terwijl de kleintjes langzaam de trap af klauterden. "Jij durft", sprak ik nog licht verwijtend tegen haar. Bij de treeplank stond een verbaasde conducteur en die ving de twee kleintjes op; ze hadden wel tussen de trein en perron kunnen vallen. Roos had van die malle moeder een luidruchtig en boos telefoongesprek niet kunnen ontlopen; "moeder" had tot haar verontwaardiging mee moeten maken dat toen zij haar tweetal alleen (sic!) over liet steken iemand in had gegrepen. Deze "onverlaat" had ze wel de waarheid toegevoegd en uitgescholden en of hij zich maar niet wilde bemoeien met de kinderautonomie.

De dametjes zitten keurig te wachten

Ik voelde bij dit verhaal als oud verantwoordelijk vader de adrenaline omhoog spuiten: "had ze mij moeten flikken, dan had ze de wind van voren gekregen". Wat een idioot; hier past slechts psychiatrische behandeling met zo'n maffe houding jegens kleine kinderen en ontzegging uit de ouderlijke macht: "die idioot zal die kinderen ook vast niet laten vaccineren".
Verder liep de dag als gepland. Met treinen en buurtbus kwamen we aan in Vorstenbosch; Mariska pikte ons op bij de bushalte; we zagen zelfs Gideon nog heel kort even vanuit de auto. Maar dat heeft Roos in haar blog beschreven; hoef ik niet over te doen.
Helemaal vergeten om foto's te nemen; pik er maar een paar van de kindertjes die Mariska mij per app heeft gestuurd.

Geleerd op de Burg. de Vlugtschool

Daar hangen ze: Kardinaal Granvelle en landvoogdes Margaretha van Parma

Overzicht van de lage landen.
Wat een gatenkaas was het nog

Direct schoten de namen mij te binnen toen ik de portretten van dit tweetal zag: Kardinaal Granvelle en Margaretha van Parma, de landvoogdes; herinneringen uit een bijzonder grijs verleden, de lagere school tijd. Ik geloof niet dat ik op de HBS ooit les heb gekregen in vaderlandse geschiedenis en over de tachtig jarige oorlog heb ik ook niet zo gek veel gelezen. Want bij de tentoonstelling over deze oorlog was ik vandaag samen met Wouter, mede-proiraat. We hadden bij twee verschillende gelegenheden afgesproken dat we eens samen naar het Rijksmuseum zouden gaan en we wilden beiden de tentoonstelling over de 80-jarige oorlog zien.

Borstbeeld van Piet Hein

Maar eerst moest er koffie zijn; koffie verkeerd om precies te zijn en die genoten we in het museum-café, een bij nader inzien gezellige plek om even te zitten. Genoeglijk zitten praten tot het toch echt tijd werd om te gaan kijken. En de eersten die we daar zagen "hangen" waren Granvelle en Margareta. Ik kon er niets aan doen maar had direct een hekel aan die valse kop van de kardinaal; zal wel historische indoctrinatie zijn want ik wist echt niet meer wat hij voor rottigheid ons toen nog zo prille vaderland had aangedaan.
Ongelooflijk wat daar allemaal lag uitgestald; het smeekschrift der edelen, en natuurlijk het uiteindelijk tractaat waarbij de staat der Nederlanden officieel werd. 80 jaar van grote ellende, de bevolking aangedaan. De ommekeer door het veroveren van de zilvervloot door Piet Hein waardoor de Nederlanden plotseling zich een grotere macht konden aanmeten terwijl Spanje haar legers niet meer kon betalen. Het kan verkeren zei Bredero al.

Wij gingen de emotie te lijf met een lekker broodje in het gezellige museum café en tot mijn verbazing bleek het alweer 15.00 uur te zijn geworden; tijd voor afscheid van een bijzonder gezellig samenzijn. De tentoonstelling wil ik nog een keer bezoeken; dit is zo'n belangrijk gebeuren in ons nationaal verleden dat ik het geheel krachtig wil laten doordringen.

Een dooie kat

Een dooie kat

In de loop van de ochtend ben ik weer huiswaarts gegaan; is een hele rit van Vaals naar de Bilt; duurt 3.30 uur, althans met OV en zo ook vandaag dus. Voelde me niet helemaal fris maar ook niet echt ziek. Had alleen absoluut geen trek; heb de hele dag ook eigenlijk niets gegeten; slechts een beschuit met dun kaas erop en natuurlijk flink thee gedronken. Bij Dick had ik 'smorgens ook een kruidenthee gedronken.
Wat heeft dat nou te maken met een dooie kat? Nou, helemaal niets; ik had ook geen kater har har. Gisteren, zo tegen het eind van de wandeling zag ik aan de kant van het pad een dooie kat liggen; nog niet zo lang dood want het corpus zag er ongehavend uit. Het riep bij mij een jeugdherinnering op en ik neem nu de gelegenheid om daar nu de geïnteresseerde lezer kond van te doen.
Mijn jeugd heb ik doorgebracht in Slotermeer, een tuinstad van Amsterdam. Het gebied was veroverd op het platteland; er stonden aan de rand van Slotermeer ook gewoon nog koeien in het weiland; een molen - die er overigens nog steeds staat - had in vroeger tijden vast zorg gedragen voor de waterhuishouding. In de buurt vond je nog de restanten van afgebroken boerderijen. Interessante slootjes met allerlei waterinsecten; een eldorado voor een knulletje als ik dat geïnteresseerd was in de natuur.
Vanaf een jaar of elf-twaalf trokken we verder de streek in; een stuk verderop lag Sloterdijk, een piepkleine buurtschap op en om de IJdijk; mijn oude vader had daar zijn favoriete bakkertje. Je kon daar de Haarlemmertrekvaart oversteken, bij de daar toen nog functionerende CocaCola fabriek en dan liep je het nu volstrekt onherkenbare gebied in van de nieuwe havens van Amsterdam. In mijn jonge jaren had je ook daar nog wat weilandjes met paarden maar vooral opgespoten gebieden; geheimzinnig jongenshoog struweel met paadjes erdoorheen. Met lagereschool vriendjes kwam ik daar geregeld. En op een keer vonden we een dooie kat; zo'n grote rooie kater. In het begin ongeschonden net als de kat op de foto, maar al snel vol met vliegen en een poosje later helemaal van binnen leeg gevreten door de vliegenlarven. Met een paar stokjes heb ik toen het schedeltje uit de rommel gevist en ergens anders begraven. Ik heb het helaas nooit mee naar huis genomen; moet daar nog ergens liggen in die beton-woestenij waarin dit paradijsje van mijn jeugd inmiddels is veranderd.

Dick is flexibel

De twee vriendjes op een bankje.
Foto: onbekende voorbijganger

In mijn blog van gisteren zei ik het al; mijn vriend Dick is niet zo'n lastige; plannen mogen zelfs op het laatste moment veranderen. Dat was vroeger al zo wanneer we ergens aan het wandelen waren. Ik weet nog dat we ergens waren en er onverwacht een bus stopte naar een plek die we niet kenden. Op mijn maffe voorstel om die bus te nemen antwoordde Dick: "Ach, waarom niet" en we namen die bus. De afloop weet ik niet meer; we hebben ongetwijfeld heerlijk gewandeld. Maar ook vandaag; zou ik eerst al gisteren bij hem aan komen waaien, daar werd het vandaag.
Ik kon het niet opbrengen om vroeg op te staan na de - voor een pensionado -  vrij hectische week met vrijwel iedere dag een afspraak. Eerst nog even bij Roos langs om te horen hoe het haar vergaan was en een kop koffie. Daar ook even gekeken met welke bus ik het beste richting Vaals kon gaan. 10.16 uur was een verbindingsmogelijkheid die om duistere redenen - werd later overigens wel degelijk duidelijk - was komen te vervallen. Die vervallen verbinding heb ik desondanks uitgeprobeerd maar had Dick al verwittigd dat ik pas om 13.45 uur in Gulpen zou verschijnen, aldus 9292.nl.
Ik had de Intercity naar Heerlen maar wat ik niet wist was dat de Intercity naar Maastricht niet reed. Wèl haalde ik in Sittard een aansluiting met de overvolle stoptrein die ik nooit had kunnen halen volgens de dienstregeling dus was ik vroeger, hetgeen ik naar Dick epte. En ja hoor, hij ging vroeger op stap dan afgesproken en zat om 13.30 uur op het bekende plekje bij "An en Piet" op me te wachten.

Karakteristiek voor het Limburgse
landschap: Maretakken in een boom

Ook deze keer was ik stoer en nam geen friet bij An en Piet. We liepen een prachtige etappe richting Vaals; deze keer geheel aan de Noordkant van de weg Maastricht-Vaals, dus over Nijswiller en het monnikenbos en de Schneeberg. Ik genoot van het in herfstpracht gehulde Limburgse landschap.
We waren natuurlijk pas relatief laat met de wandeling begonnen; de schemering trad in en eigenlijk was het wel zo'n beetje donker toen we bij Dicks' flat kwamen.
Op mijn voorstel gingen we bij het gezellige tentje eten bij hem in de straat: "misschien moet je even reserveren Dick", stelde ik voor. Was achteraf volstrekt overbodig want behalve wij tweeën was er verder niemand die kwam eten. Jammer, want het was heerlijk, net als de vorige keer. Ik had lamskarbonaadjes die toebereid waren zoals ik dat zelf nauwelijks voor elkaar kan krijgen en ze hadden zo'n heerlijke vetrand. Dick had een zalmmoot; kaas toe met een glaasje wijn en het was af.
De avond sloten we als gebruikelijk af met een film en een glaasje wijn; ook nu een rustige film zonder schieten of snel rijdende auto's; ik weet achteraf absoluut niet meer waar het over ging, maar was weer leuk.
Helaas werd ik 'snachts niet lekker en moest ik de wijn er weer uitgooien; verder niks aan de hand, maar het breekt de nacht behoorlijk; niet lekker geslapen. Achteraf weet ik bijna zeker dat het om één van die honderden virusjes ging en dat ik die van kleindochter Ronja of broertje Bram heb opgepikt. Goede oefening voor het immuunapparaat zal ik als voormalig immunoloog maar zeggen. Het gevolg was wel dat ik er weinig voor voelde om zondag te gaan wandelen; ben dan ook weer vrij vroeg naar huis vertrokken. Was al met al weer een gezellige dag met mijn goede vriend Dick. Gaan we binnenkort gewoon weer over doen! Wat jij Dick?

Alweer naar Holten

Opa speelt met kleinzoon

Gisteren, in de trein terug naar huis kreeg ik een Whatsapp bericht van dochter Joke; ze was met man en kinderen neergestreken op een Landal huisjespark en vroeg of ik vandaag bij haar langs zou willen komen. Pieter moest werken en dan zou ze de hele dag alleen met de twee kleintjes zijn en ze wilde gewoon wat wandelen. Eigenlijk kon ik niet; ik had met Dick afgesproken dat ik naar Vaals zou komen. Maar Dick is flexibel en had naar ik wel verwachtte geen enkel bezwaar als ik een dag later zou komen. En dat appte ik haar weer terug.
Als pensionado maak je eigenlijk nauwelijks meer iets mee waarvoor je vroeg op moet staan en dat werkt bij mij altijd uit dat ik bijzonder vroeg wakker word en niet meer kan slapen. En ja hoor, om 4 uur was het zo ver en lag ik te draaien. Ben er maar uit gegaan; thee gedronken; bak bruine bonen soep naar binnen geslobberd, kop koffie. Om zes uur naar het station en had ik de trein van 6.27 uur naar Amersfoort. Ergens rond kwart over zeven appte ik naar Pieter dat ik al onderweg was en hij appte terug dat hij toevallig net Bilthoven had gepasseerd.
Ik was al om tien voor acht in Holten en tot mijn verbazing lag er dik ijzel op de weilanden en was het onverwacht ontzettend koud. Wat was ik blij dat ik bij nader inzien m'n thermo-ondergoed met lange mouwen c.q. pijpen had aangehouden; had ik uit willen laten omdat het gisteren in Hoorn zo warm was geworden in de loop van de dag; ik stikte van de hitte aldaar, terwijl ik met Ruud in de Waag van Hendrick de Keyser, achter het venster in de laagstaande zon zat te praten.

Stoere Joke met kind op de rug

Joke en de kids zaten aan het ontbijt; Bram was blij om me te zien en al snel zat ik voor te lezen. Maar daar was ik duidelijk niet voor gekomen; Joke pakte resoluut alles bij elkaar voor een wandeling. Eerst naar de receptie waar ook allerlei speelspullen voor kinderen waren opgesteld; terwijl Joke iets aan het regelen was en Ronja een voeding gaf, daar liet ik Bram op een paard spelen en in kinderhuisjes rommelen. Joke maakte er nog foto's van.
Vervolgens de Sallandse heuvelrug op en daar hebben we - soms hotsebotsend - met de kinderwagen door het bos gelopen. Het was prachtig weer, koud maar zonnig; stoere Joke had na enige tijd ook nog Bram op haar rug en vond het prettig om op de kinderwagen te kunnen leunen. Nog ergens een warme chocomel gedronken in de buitenlucht. Wisseling van de wacht; Bram werd moe en Ronja had ook "recht op mamma", dus Bram in de wagen en Ronja op de rug. In minder dan geen tijd waren beiden in dromenland; lief gezicht dat kleine babykopje op Jokes rug zo lekker vol overgave slapend.

Joke appte dat Bram opa's brood
lekker vond. Vind ik leuk

Het laatste stuk liep over het Pieterpad; we kwamen nog langs de twee hotels waar Roos en ik nog niet zo lang geleden hebben gelogeerd, vandaar de titel van deze blog; ik was nog niet eerder zo vaak in Holten. We spraken nog wat over de nieuwe kinderen en over de ontmoeting die zij soms arrangeren. En toen namen we afscheid en ging ik lekker op tijd naar de trein. De noise cancellation weer opgezet en in de Intercity lekker in slaap gevallen; niet lang maar daar knap je wel van op.
Thuis gekomen gekookt en het restje soep naar binnen gelepeld en tot slot een paar bloggies geproduceerd.
Joke appte nog dat Bram het brood van opa lekker vond; ik had wat rozijnen/notenbrood meegenomen en Joke een sneetje meegegeven.
Morgen naar Dick; er lag vandaag ook een mailtje van Ab met de vraag of ik morgen tijd had om in de Koogbraak te helpen met riet ruimen; helaas kan ik mezelf niet in tweeën delen. 

Ruud en Hendrick

In de honderden jaren oude kelder

Onlangs kreeg ik zo'n automatisch berichtje met felicitatie van Facebook: ik was al twee jaar bevriend met Ruud R., een oude bekende van het CLB waar ik van 1974 tot 1980 in verschillende jobs werkzaam ben geweest. Ruud kende ik uit de begintijd toen ik werkte aan Hepatitis-B. Ook Ruud werkte aan Hepatitis-B maar vreemd genoeg vanuit een andere afdeling, maar wel in het zelfde laboratorium. Nu deed zich het merkwaardige voor dat het tussen de twee hoofden niet boterde om het maar eens zachtjes uit te drukken; de mensen op het lab konden het overigens uitstekend met elkaar vinden. Ruud was een geestige kerel, joviaal en "anders dan gemiddeld" zal ik maar zeggen.
Hij had mij benaderd op Facebook en zo waren we weer met elkaar in contact gekomen na al die jaren. Werd dus tijd om elkaar ook eens te ontmoeten vonden wij beiden en dat kwam vandaag goed uit; we zouden ergens gaan koffie drinken.
Ruud had ten onrechte gedacht dat alle horeca tot 12 uur dicht zou zijn: "dan gaan we toch als twee zwervers ergens op een bankje in het park zitten met een paar blikjes bier", stelde ik als alternatief voor; was niet nodig want "de Waag", een 17e eeuws gebouw, inmiddels horeca was gewoon open.

Ingang van "De Doelen"

Ik zat in de trein ergens in de tunnel onder het Noordzeekanaal toen het duidelijk was dat ik echt geen vertraging zou oplopen en wilde Ruud dat ook melden; grappig genoeg zag ik dat hij op dat moment ook aan het typen was. Aangekomen in Hoorn zag ik Ruud bij de uitgang zitten en direct hadden we een gesprek; ach ja, twee Amsterdamse jongens - Ruud heeft ook in Slotermeer gewoond - dat voegt weer snel. Ruud had mij dat kritische artikel in de Trouw gestuurd en daar hadden we het direct over. Ook wist hij mij te melden dat de video die ergens in 2013 is opgenomen in het kader van het bevolkingsonderzoek darmkanker en waarin ik ook een rol speelde, op TV is vertoond; heb ik nooit van geweten en ben ik ook nooit door iemand over aangesproken.
Zittend achter onze koffie haalden we tal van herinneringen op uit onze gezamenlijke tijd bij het CLB en deden we beiden verslag van onze "carrière" in de gezondheidszorg. Ontzettend leuk om te zien hoe e.e.a. verlopen is in die vier decennia.
Ach ja, hoe kan het anders, we hebben als echte oude mannen zelfs foto's getoond van onze kleinkinderen maar ook afgesproken dat we dit gaan herhalen volgend jaar.

Geposeerd in het koopmanshuis

Roos had me ge-appt dat ze met de trein van 13.21 aan zou komen; we gingen huizen bekijken die van de Vereniging Hendrick de Keijzer zijn en vandaag waren opengesteld. Ruud moest met die zelfde trein naar station Hoorn Kersenboogerd, dus ging de ontmoeting niet veel verder dan handen schudden op het station.
De bezichtigingen begonnen om 14.00 uur dus nog even tijd voor een kopje koffie voor Roos op een terrasje in de zon. Daarna liepen we de ene na de andere schoonheid binnen; Hoorn is een prachtige stad en veel van de huizen ademen nog de pracht van de zeventiende eeuw uit. Een behoorlijk aantal daarvan is inmiddels door de Vereniging onder de hoede genomen, gerestaureerd en worden nu verhuurd. Vandaag konden we een aantal van deze panden bekijken; was uitstekend georganiseerd; een groot aantal vrijwilligers was present op de verschillende locaties: de Doelen, een huis waarin de schutters hun maaltijden hielden en een borrel dronken nadat ze geschoten hadden; een oude geschutstoren met kelder; een fantastisch bewaard gebleven koopmanshuis met geldkist en prachtig meubilair in bruikleen van het Rijksmuseum; een pand waarin we toevallig Piet, een oude bekende ontmoetten. Het liep inmiddels tegen vieren en ik had het wel gezien.
Eigenlijk vlot weer thuis; Roos kwam lekker bij mij andijvie met een bal gehakt eten. Ik ging vroeg naar bed; morgen weer heel vroeg op.

Zo'n echt beeld als van Johannes Vermeer

Wandelen naar Spaarndam

Mooie wolkenpartij boven het Spaarne

Vandaag had ik afgesproken om op bezoek te gaan bij vriend Peter C. Hij zit de laatste jaren toch best wel in de lappenmand; naast een zware hartoperatie heeft hij vrij onlangs een TIA gehad middenin de nacht. Gelukkig is hij daar goed van hersteld.
Het is altijd een mooie wandeling van het stationnetje Haarlem-Spaarnwoude naar Spaarndam. Voor het eerst had ik de Bose noise cancelling meegenomen. Het is daar tussen Haarlem en Spaarndam nogal lawaaierig; eerst veel autoverkeer en verderop voortdurend vliegverkeer van Schiphol. Ik zag telkens twee vliegtuigen tegelijk landen op resp. de Polderbaan en een andere baan (naam vergeten).
Langs het Spaarne; schitterend om te zien zo met die laagstaande zon. Het was best zonnig weer met af en toe een piepklein buitje en een forse wind. Dankzij de noise cancelling had ik weinig last van het kabaal om me heen; moest wel voorzichtig en alert lopen want je hoort de auto's nauwelijks aankomen; wel rustig maar misschien niet geheel ongevaarlijk. Nou ja, het is het een of het ander nietwaar. Langs Penningsveer waar ik vroeger met Bram een bootje huurde om lekker te gaan roeien in de "Mooie Nel"; jeugd herinneringen.
Eenmaal in Spaarndam aangekomen zag ik dat deze metropool behoorlijk was veranderd; een nieuwbouwwijk met een poort die bijna neo-klassiek overkwam; Peter kende hem niet toen we erover spraken. Achteraf een beetje onhandig liep ik - zoals ik tot nu toe altijd had gedaan - behoorlijk om, langs het kanaal en toen de buurt in waar Peter al vele jaren woont. Ik was zo lang niet geweest dat ik niet zeker van m'n zaak was en aan een mevrouw vroeg of hier verderop de weg was die ik zocht. Ze had er nooit van gehoord en woonde hier al lang zei ze nog?! Achteraf had ik het toch goed en was de bedoelde straat gewoon in het verlengde van waar ik haar vroeg.

Even de was ophangen

Nou ja, daar deed Peter mij open; zag er als vanouds goed uit gelukkig. Op de bank natuurlijk het hele medisch gebeuren van de laatste weken en daarna gingen we over tot uitwisseling van gedachten. De tijd vloog. We gingen nog even het dorp in om wat voor de lunch te halen en daarbij zag ik de halte van de bus: "dan hoeft Peter me niet weg te brengen", bedacht ik mij. En inderdaad ging ik met de bus terug en thuis direct door naar de fitness.
De laatste tijd ben ik stevig aan de hart-conditie aan het trainen; neem de loopband met een dikke 5 km/hr en zet de helling op 15%; vervolgens voer ik de snelheid op totdat de hartfrequentie het gewenste getal aangeeft. En zo joeg ik het vandaag op naar 140 slagen per minuut; ga je wel stevig zweten, maar daar is de douche goed voor.
's-Avonds belde Mariska nog om te vragen hoe het met ons ging. Ik stond net de was op te hangen; fotootje werd door Roos genomen en per Whatsapp naar haar doorgestuurd. Het ontlokte haar de woorden: "nu zie ik waar m'n huishoud-genen vandaan komen". Kennelijk ook niet zo'n ordelijk type har har.

Het NTVG alert

In de Trouw las ik een artikel dat op uiterst kritische wijze naar de hedendaagse medische zorg oordeelt. De teneur is wel dat het primair om het geld verdienen gaat, iets waar ik al decennia van overtuigd ben overigens. Via Facebook werd ik door Ruud R.  nog eens op dit artikel geattendeerd.
Een neveneffect is wel dat ik me in mijn mening gesterkt voel nu er vanuit de professie zelf een kritische noot wordt gezet.
De hele discussie over cholesterol en het gebruik van statines; NTVG geeft duidelijk aan dat het vooral de farmaceutische industrie is die het gebruik van deze middelen stimuleert. Uit onderzoek dat ik las weet ik dat de de cholesterol concentratie nauwelijks het risico op hart en vaat ziekten beïnvloedt als je het vergelijkt met andere factoren met name lichaamsbeweging en roken. Maar iedereen springt direct op de cholesterol concentratie en het gebruik van de - collectief gefinancierde - peperdure middelen.
Maar ook wordt er kritisch gesproken over "bloedverdunners", bloeddrukverlagers en de behandeling van diabetes. Ik vond het een verademing om te lezen. Nu nog effecten zien.

Noten en krentenbrood

Martijn en Margot moesten vandaag in de Zaanstreek zijn voor een familie bijeenkomst; ze brachten ons helemaal thuis naar Bilthoven. We namen afscheid na een bijzonder gezellig en geslaagd weekend. Naar ik vermoedde had ik nog een klein rozijnen-notenbrood in de vriezer liggen; aangezien Martijn dat erg lekker had gevonden gaf ik hen dat mee alsmede een paar soorten noten waar zij als vegetariërs vast wel raad mee weten.
Ik beloofde Martijn, die veel van pianomuziek houdt om een paar "links" te sturen. Ik stuurde hem een bericht hieromtrent:

Martijn, hierbij een link naar de uitvoering van een van de piano sonates van Franz Schubert. Ooit kreeg ik van mijn goede vriend Dick zowel de partituur als de CD; hij wist altijd precies wat hij moest geven de snoodaard. Het effect was precies wat hij voorstond en wel dat ik deze sonate zo ontzettend mooi vond dat ik hem ook zelf heb ingestudeerd en behoorlijk veel heb gespeeld. 

In het eerste deel hoor je gewoon een verhaal met aarzelingen en uitkomsten; speels en soms wat overmoedig en een enkele keer wat zwaarmoedig. 

Het tweede deel is vooral peinzend en in het midden boosheid en verontwaardiging; meer verwachten en tot slot berusting.

Het derde deel is ontspannen en licht vrolijk.

Geniet er maar van en laat me weten wat je er van vindt.

100 jaar "vrede"

De afgelopen vier jaar heb ik zeer regelmatig moeten denken aan die ellende van de eerste wereldoorlog; de eerste oorlog waarin op industriële schaal jonge mannen werden geofferd op het slagveld. De slagvelden in Vlaanderen heb ik enkele jaren geleden behoorlijk intensief bekeken samen met vriend Peter C. Volkomen vastgelopen in een onbeweeglijk front hielden de legers elkaar in een wederzijdse wurggreep. Op allerlei manieren probeerde men elkaar ondanks de patstelling af te slachten; ondermijning was er eentje van.
Maar vandaag is het precies honderd jaar geleden dat er een einde kwam aan deze ellende; niet door een doorbraak van de ene of de andere kant maar door powerplay van de Amerikanen die met verse troepen en een overmacht aan materiaal over het front heen walsden. Een vernederende "vrede" werd gedicteerd aan verliezers Duitsland en Oostenrijk daarmee de basis leggend voor WO II.
Vandaag waren we in Antwerpen, België toch waarschijnlijk wel het land dat het meest van WO I heeft geleden;denk maar eens aan Ieperen waar na de gevechten niets meer stond dat meer dan manshoog was; totale verwoesting. Tot mijn verbazing zag ik helemaal niets van viering van dit moment; geen vlag, geen fanfare of niks.