30 juni 2017

Erszebet

Matthiaskerk met het prachtige dak
Vanmorgen al om half zeven op; de excursie vertrok al om ach uur. Het ging om een stadstour in Budapest. Dezelfde spraakzame gids, Elisabeth begeleidde de groep.
Vanuit de hoogte hadden we weer uitzicht over de Donau. Een stuntvlieger was aan het oefenen en liet zijn spectaculaire kunsten zien. Onder de brug door; scherpe bochten tussen hindernissen; ik wist niet wat ik zag! En toen weer naar beneden en de stad bekijken.
Hoogtepunt voor mij was de Matthiaskerk met het kleurrijke dak en de ranke toren. Ik kan niet zo goed tegen het voortdurend gepraat van zo'n goed bedoelende gids en liep veel op eigen houtje.
Mooi beeld van keizerin Elisabeth hier Erszebet
geheten.
Mooie stad met veel dat eigenlijk opgeknapt moet worden. Deed me aan Riga van tien jaar geleden denken. Dat communisme heeft zijn sporen achter gelaten; wat een verschil met Duitsland en Oostenrijk.
Dit weekend zou de red Bull Air racing plaats vinden in Budapest; we konden vanuit de verte de stunt vliegers hun kunsten zien vertonen.
Vanwege deze manifestatie moest onze boot vroeg vertrekken en de excursie zo vroeg beginnen.
Na de lunch rustig in de kamer van ons varend hotel aan de blog gewerkt.
Aangelegd in Esztergom, oude hoofdstad van Hongarije. Wat euro's gewisseld tegen de lokale Zloty's en bij een groentezaak knoflook gekocht. Nog een lekker biertje gedronken op een terrasje en toen de boot weer opgezocht. Een lekker rustig dagje al met al; moest wel even na de hectiek van gisteren.
De crew gaf 'savonds een leuke serie sketches. Na een wijntje op de kamer weer heerlijk geslapen.

Hier vlogen de stuntvliegers tussendoor. Foto vanaf de
boot genomen.

29 juni 2017

Budapest

Ooit zijn we een uurtje in Budapest geweest; dat was tijdens een oponthoud op het vliegveld toen we op weg waren naar Ljubljana. Maar vandaag, donderdag 29 Juni arriveerden we om elf uur in deze fraaie stad. Te weinig tijd voor een bezoek aan de stad; 'smiddags gingen we op excursie naar een boerderij op de pushta; een toeristisch geheel met zigeuner muziek, een paardenshow maar vooral met ontzettend lekker eten. Worst, ham, spek, wijn, palinka, het kon niet op.
We werden ontvangen door een chagrijnig kijkende dame in klederdracht met een in blauw klederdrachtkostuum geklede jonge man; zij dwongen ons om tussen hen in op de foto te gaan; ouderwets, zoals vroeger in Artis kon je na afloop de afgedrukte foto's in een keurig hoesje aanschaffen. Vervolgens werden we gefêteerd met een glaasje Palinka, abrikozenjenever en een traditioneel zout broodje daarbij. Smaakte uitstekend en ik heb mij verstout om een tweede glaasje te nemen; Roos wilde het toch niet drinken.
Vier Lipizaners doen een behendigheids kuur met wagen
Daarna een rondritje in een koets met vier Lipizaner paarden ervoor. Door de pushta, de inmiddels verdroogde ommelanden van de Donau. Was best leuk. Daarna wat ik dacht "de paardenshow", een groep paarden werd opgejaagd door drie in kobaltblauw geklede jonge mannen met knallende zwepen; de paarden kwamen in volle galop op ons veilig achter een hek staande toeristen toegerend.
Paarden in volle galop achtervolgd door een Hongaarse
cowboy met zweep en fraaie blauwe klederdracht.
Ik dacht nog: "is dit de paardenshow", maar dat kwam hierna en was best spectaculair. Hoogtepunt was wel een act waarbij één van de kobaltblauw gekleden mannen vijf paarden tegelijk mende en daarbij op de kont van twee van hen stond. Werkelijk in volle vaart kreeg hij dit gevaarlijke kunststukje voor elkaar. De anecdote was dat een oostenrijkse schilder dit tafereel ooit in zijn fantasie had geschilderd en dat de Hongaren - die zeer bedreven op paardrijden zijn - hadden gezegd dat zij dit kunststukje wel eens in het echt zouden demonstreren; waarvan acte!
In volle vaart; dit was echt spectaculair!

Deze pushta excursie werd afgerond met een fantastische Hongaarse broodmaaltijd; spek en ham van het Mangalica varken, dat aan mijn tafel - gelukkig - niemand behalve ik lustte; lekkere rode wijn erbij; een zigeunertrio verzorgde de muziek. Ik genoot!
Roos bewondert het zigeunerorkest

"Gelukkig" konden we bij terugkomst op het schip al snel weer aan de maaltijd; zoals een van de anderen al aan het begin zei is zo'n cruise een enorme (vr)eetpartij. Want na het volstrekt overbodige diner gingen we nog een excursie doen waarbij eerst genoten kon worden van het uitzicht op Budapest met haar verlichte bruggen en daarna een avond in een restaurant met zang en dans.

Een folkloristische zang en dansgroep luisterde ons feest op
Niet te geloven hebben we toch weer wat gegeten, gulyas en strudl, maar ook gedanst en genoten van de optredens.
Zelfs dit stuk Strudl ging er nog in?!
Uigevloerd kwamen we terug op de boot. Was een leuke kennismaking met Budapest geweest.

28 juni 2017

Kunsthistorisches Museum

Een eigen foto van de Gemma Augustea
Niet alleen Melk maar ook het kunsthistorisch museum van Wenen was doel van deze reis. Ik wilde graag de Gemma Augustea zien, de prachtige camee met keizer Augustus als onderwerp. We namen deel aan de stadsexcursie naar Wenen. Onderweg vertelde de gids honderduit over de geschiednis van dit stuk midden-Europa. Veroveringen, koningshuizen, oorlogen, alles passeerde de revue. Eenmaal aangekomen in de stad haakten Roos en ik af en gingen naar het Kunsthistorisches Museum.
Misschien niet zo groot als het Louvre en het British museum, maar tòch enorm en een imposante collectie. Je bent op zeker moment, na zo'n uurtje of twee van nieuwe kunstschatten gewoon verzadigd. Wij hebben ons moeten beperken tot de collectie antieke kunst en daarna nog de collectie van Vlaamse en Hollandse schilders; toen waren we verzadigd.
Apollo en Daphne in ivoor
De collectie antieke kunst was heel bijzonder. De Gemma Augustea heb ik uitgebreid kunnen bekijken; er lagen nog veel meer antieke camees. Maar ook kunstig uitgesneden beelden van ivoor. We hadden beiden het gevoel dat we vaker naar Wenen moeten al was het maar voor dit museum en het er tegenover liggende Natur Historisches Museum.
De terugweg verliep rampzalig. We hadden half en half afgesproken dat we aan zouden sluiten met de groep die 'smiddags het Schloss Schönbrunn zou bezoeken. Dit liep helemaal mis; uiteindelijk hebben we de metro maar genomen naar Heiligenstadt om daar de trein te nemen naar Nussdorf. Ook dat ging mis; ondanks dat ik een man achter het loket had gevraagd of er een trein naar Nussdorf ging - het geen hij bevestigend beantwoordde - en zo ja op welk perron. De door hem genoemde trein reed vrolijk station Nussdorf voorbij.
Gelukkig hadden we nog wel tijd voor een biertje toen we uiteindelijk in Nussdorf aankwamen.
Het personeel van de boot had een piraten party georganiseerd met verkleden en al. Vlaggen in de zaal, lawaaiig doen; geestig en toch leuk.
'Savonds dansen met de muziek van Alex. Ik was de enige man op de dansvloer, en dat terwijl Roos en ik helemaal niet kunnen dansen. Misschien toch eens op dansles gaan!?

Nog zo'n prachtige antieke camée met twee keizers en Germanicus,
broer van keizer Claudius meen ik.


Hier sta ik samen met een buste van de door mij zo bewonderde
Titus Livius, historicus, schrijver van Ab urbe condita


27 juni 2017

Klooster Melk

Ik verbeeldde me maar dat Patrick Leigh Fermor ook
door deze pport was gegaan in 1933. Zijn beschrijving
van dit klooster in zijn boek was voor mij de aanleiding
om Melk te willen bezoeken en feitelijk deze hele
cruise te ondernemen.
Wat was ik benieuwd; het klooster Melk wilde ik zo graag zien vanwege de beschrijving door Patrick Leigh Fermor in zijn boek "A time of gifts", met de NLse titel: "Een voettocht langs Rijn en Donau". En dat is er vandaag, dinsdag 27 juni van gekomen.
We hadden een excursie geboekt voor het bezoek aan Melk. Daar hoorde ook een bezoek met gids aan een TT over het klooster bij. Was best interessant, maar voor je buiten bent heb je vrijwel alles weer vergeten. Ze sprk goed NLs, maar dat geleuter over koningen en jaartallen begint mij al snel te vervelen; ik liep dan ook op eigen houtje langs de kunstvoorwerpen, ernaar uitziend om de kloosterkerk en de bibliotheek te zien waarover "Paddy"  zo lovend verteld had. Eerst maar de taaie kost van een gegidst bezoek aan een voorspelbare tentoonstelling. Wat mij bijbleef was de belangrijke rol van de familie Barbarich destijds hier in de regio.
Opschrift van de ingang van het klooster
Maar toen de bibliotheek van het klooster en tot slot de kloosterkerk. Die was van een schoonheid zoals ik niet vaak heb gezien; alles was met goud bekleed. Kon me heel goed voorstellen dat de 18-jarige Patrick daar gewoon duizelig van werd. We waren heel vroeg al naar het klooster vertrokken en de grote meute - zoals later bleek - moest het kloostercomplex nog overspoelen. Daarom konden we de onwaarschijnlijk mooie kloosterkerk in stilte bekijken. Gelukkig had ik de kleine Swarovski verrekijker meegenomen zodat ik het fraais tot in alle hoeken zorgvuldig kon bekijken; wat een pracht. Na afloop werden we nog in de gelegenheid gesteld om de crypte met de overleden abten te bezoeken; een kale bedoening na al die praal van de kerk. Het was streng verboden om foto's te maken en daar heb ik mij, geheel tegen mijn gewoonte in ook aan gehouden. Maar er staan genoeg foto's op internet.
Roos en Annette in geanimeerd gesprek gewikkeld.
Het stadje nog even aangedaan en een flesje wijn gekocht voor op de kamer. Een abrikozen likeur geproefd en ook daar maar een flesje van ingeslagen.
Na het diner zijn we Nussdorf in gegaan op aanwijzing van Peter, de cruise director. Het leek aanvankelijk maar een dooie boel daar, maar nee hoor, er was een Biergarten waar een ontzettend leuk sfeertje heerste. We vroegen aan een echtpaar dat daar bier zat te drinken of we ook aan deze grote tafel plaats mochten nemen en we bestelden wat te drinken. Al snel bleek dat onze tafelgenoten Duitsers waren en geen Oostenrijkers, zodat we hen ook goed konden verstaan en al heel snel hadden we een ontzettend genoeglijk gesprek en maakten we ruimschoots onderling kennis met Mick en Annette. We hebben dan ook e-mail adressen uitgewisseld.


26 juni 2017

Terug in Passau

Net als in 1999 waren we onder de indruk van de
samenstroom van Inn en Donau hier in Passau. De
verschillen in waterkleur zijn duidelijk.
Lekker relaxed aan de dag begonnen met een voortreffelijk Duits ontbijt. Om tien uur op weg naar Passau waar we zo rond enen aankwamen. Fijn om hier weer te zijn. Hier kwam op 13 augustus 1999 een einde aan een fantastische vakantie in Beieren, een vakantie met als absoluut hoogtepunt de zonsverduistering in Freising.
Destijds hadden we hier de samenloop van Donau en Inn bekeken; daar begonnen we nu mee. Fijn om alles weer te zien; de zo verschillende kleuren van de twee rivieren die pas veel verder mengden; de kolken waar de stromen met verschillende snelheden samen kwamen. Ook de Ilz stroomt hier met haar zwarte water in de Donau, vandaar dat het hier het Dreifluesse punkt heet.
Stadhuis van Passau
We crossten lekker door de stad; bekeken de Dom waarbij het ons opviel hoe rustig de Duitse kinderen waren. En toen naar de boot. We hadden geen idee wat we verwachten konden. Een prettige ontvangst, een prima onderkomen en naar later zou blijken, goed van eten en drinken. Ondertussen was de tocht naar Melk begonnen. Ik stond aan de railing te peinzen over Patrick Leigh Fermor die hier zo'n 80 jaar geleden langs de Donau wandelde op weg naar Istanbul en in zijn boek het klooster Melk zodanig beschreef dat we er nu naar op weg zijn; na lezing had ik mij voorgenomen om naar Melk te gaan en dat had Roos goed opgepikt.
Ook moest ik denken aan Ayla die de Inn en de Donau had over moeten steken, "de zuster" en "de moeder" genoemd in de boeken van Jean Auel.
Het water kan behoorlijk hoog komen
aldus deze gedenktekens.
Al varend, op weg naar het plaatsje en het klooster Melk gingen we aan de eerste maaltijd aan boord. Cockie, een van de reisgenoten had al gezegd dat het een week van uitgebreid eten zou worden en ze had gelijk; we hebben ons kogelrond gegeten. Het restaurant was van uitstekende kwaliteit. Varen werd vooral gedaan in de namiddag en in de nachtelijke uren zodat er veel tijd was voor het bezoek aan de diverse stopplaatsen; goed concept!
Het werd het donker en zochten we onze "kooi" op; een luxe en ruime kamer met douche en toilet. Prima geslapen met het zachte gezoem van de motor op de achtergrond.

25 juni 2017

Der Dreifrankenstein

De dreifrankenstein
Vanmorgen weer eens zeer vroeg op pad. Op naar Passau voor een bootreis over de Donau. Maar eerst door de regen naar station Utrecht met de rugzak op de schouders. We moesten naar Utrecht lopen omdat de eerste bus uit Bilthoven niet vroeg genoeg was om ons op tijd in Veenendaal de Klomp aan te komen waar de reisbus zou vertrekken. Was ook wel lekker om deze reisdag te beginnen met een flinke wandeling; het zou een echte zitdag worden.
Op station Veenendaal de Klomp werden we opgewacht door een keurige meneer met stropdas om en de buschauffeur. Behoorlijk op tijd - volgens die keurige meneer, Leendert genaamd, enkele minuten "te laat" - stapten we in de chique reisbus van Friendship cruises naar Babberich voor koffie en nog een serie mede-reizigers. Nooit van Babberich gehoord, maar dat ligt op de grens van NL en Duitsland. 
Het zou een heel relaxed reisje worden; zo om de twee uur werd gestopt voor koffie, lunch, WC of wat dies meer zij. Comfortabel door Duitsland gereisd en uiteindelijk op de overnachtingsplaats Geiselwind aangekomen. Deze lag in Beieren, in Franken om precies te zijn. Een luxe kamer was voor alle deelnemers gereserveerd en een voortreffelijk diner. Zo langzamerhand begonnen de reisgenoten elkaar te kennen. Bij de lunch was dat kennismakingsproces eigenlijk al begonnen, maar dat zette zich voort tijdens diner, en de volgende morgen bij het ontbijt. Zou een gezellige groep worden!
Roos en ik gingen voor het diner nog een stuk lopen en kwamen bij de Dreifrankenstein, een grenssteen op het punt waar de drie landstreken aan elkaar grensden. Terug naar het hotel en heerlijk gegeten. Met deze en gene genoeglijk zitten praten en een lokaal biertje gedronken zoals dat hoort in Franken, de streek in Duitsland met de hoogste dichtheid aan brouwerijen.
Foto gecopieerd van een site die meer informatie geeft over deze grenssteen

24 juni 2017

Pap, ben je thuis

En daar gingen ze weer. Was een gezellig
samenzijn.
We zaten nog aan de koffie en ik zocht iets op met de PDA toen de telefoon ging. Inmiddels ben ik meer thuis op dit apparaatje en had Arja direct aan de lijn: "zo, dat is snel", zei ze, "ben je thuis of zit je weer in het buitenland? ". Ze vroeg dat niet uit pure belangstelling voor mijn bezigheden maar omdat ze vanmiddag langs wilde komen met de kleine Evi; ze was bij haar vriendin in Bilthoven om te helpen bij een verhuizing. En of ze dan kon blijven eten. Natuurlijk kon dat. Dus vlees uit de vriezer; gelukkig had ik nog een flink deel van de krop sla die ik gisteren bij Theo had meegenomen; aardappelen gekookt voor gebakken aardappelen. Even naar AH voor wat kleine dingen als een fruitsalade met veel meloen omdat Evi daar zo gek op is. En toen maar wat lezen tot de bel ging. Ik viel nog even lekker in slaap in de oude stoel van mijn moeder waar ik zo graag lui in zit te lezen.
Om half vijf ging de bel en daar kwam Evi, op de arm van Arja de trap op. Sterke meid die dochter van me. Evi was wat onwillig; had net liggen slapen net als haar opa ha ha. Maar al snel trok ze bij en trok haar mooi prinsessemuiltjes aan; die jonge meisjes spelen tegenwoordig voortdurend voor prinses, daartoe aangemoedigd door de speelgoedindustrie, maar grappig blijft het.
Eten verder klaar gemaakt, aardappelen gebakken, sla afgemaakt, vlees was al gebraden maar moest even worden opgewarmd. Ondertussen babbelde ik met dochter over de kinderen/kleinkinderen.
Roos kwam ook eten; Evi at nauwelijks iets. Na het eten hebben we nog even verstoppertje gespeeld met Evi. Was heel gezellig. En toen vertrokken ze weer. Ik bracht de dames naar de bushalte; Arja maakte een foto die hier de blog siert. Op de halte namen we afscheid, hoewel, ik kreeg nog een hele serie Whatsapp-jes vanuit de trein en Arja stuurde me één van de trapfoto's op mijn verzoek. Was een leuke middag.
Toen ik terug kwam bleek die lieve Roos de afwas te hebben gedaan; hoefde ik alleen maar af te drogen en de keuken was weer aan kant.

23 juni 2017

Wie ben je eigenlijk?

Sinds die hele geschiedenis rond het donorschap en tegen de achtergrond van mijn kennis over genetica en het langdurig gedachtenproces over het ontstaan van leven schiet wonderlijk genoeg telkens weer een grappig lied bij mij op. Het behelst helemaal het punt van "wie ben je eigenlijk als persoon?". Feitelijk niet veel meer dan een knoopje in een oeroud genetisch netwerk waarin als je heel ver terug redeneert je uitkomt bij het ontstaan van het leven.
Ik had dit liedje en de bijbehorende tekst in geen decennia gehoord maar natuurlijk vond ik het liedje in een enkele knopdruk terug op youtube, met tekst en al. Ik zat er bij te schuddebuiken van het lachen.

22 juni 2017

Een rare droom

Heel vreemd droom ik tegenwoordig zo vaak over mijn werkzaamheden van vroeger. En altijd over dingen die ik niet meer weet of begrijp. Laatst over immuno enzym histologie, iets dat ik zo veel gedaan heb voor EM, electronen microscopie. Daar heb ik zelfs mijn eerste baan bij het CLB aan te danken. Bij de VU had ik aan Herpes Simplex Virus gewerkt op EM niveau en met HRP gekoppelde specifieke antistoffen. Lang geleden; prachtige plaatjes.
Je kon heel goed zien dat de celmembraan door de virus infectie was veranderd en zich om de nieuw gevormde virus deeltjes stulpte.
Maar vannacht kon ik mij een aantal dingen niet meer herinneren gek genoeg. Hoe heette het substraat? Het product kon je voor EM kleuren met Osmium.
Dan word ik wakker en voel me bezwaard en dom maar gelukkig realiseer ik me dan dat ik met pensioen ben en niet meer hoef.

21 juni 2017

Wat een consternatie voor een ouwe vent

Zo hing m'n scherm erbij na de klap. Even later
ging het helemaal gestrekt en hing voor het raam.
Gisteravond merkte Roos op dat mijn zonnescherm op één oor hing. En inderdaad, het stak aan een kant wat uit. "Morgen maar even ophijsen", sprak ik moedig. In die bijna tien jaar dat ik hier nu woon heb ik dat zonnescherm nooit gebruikt; het hangt me daar niet in de weg. Ik vind het juist heerlijk al die zon in huis. Maar goed, toen ik vanmorgen moedig aan de zwengel draaide om het scherm verder op te hijsen gaf de hel gammele constructie het op, de kabel knapte en het scherm kwam naar beneden gezakt. Het bleef een beetje hangen; wat nu?
Toevallig zag buurman Hisso het hele gebeuren; hij is weerman en kwam net thuis uit de nachtdienst, 'smorgens om 7 uur. Hij wist mij een firma te noemen die in zonneschermen doet. Even op internet gekeken en inderdaad kon ik een firma hier in de Bilt bereiken. Ik werd teruggebeld; door de warmte en de daardoor ontstane drukte met de installatie van zonneschermen is er vooralsnog, althans deze week geen ruimte om mijn probleem te verhelpen; men adviseerde mij om de brandweer te vragen vanwege mogelijk gevaar voor de omgeving. De gemeente gebeld en uitgelegd dat er problemen kunnen ontstaan zodra de wind vat krijgt op het scherm; kan naar beneden komen met metaal en al. Er zou iemand langs komen en inderdaad, binnen een half uur stond er een brandweerofficier voor mijn deur en constateerde dat er inderdaad gevaar voor de omgeving was. Een ladderwagen werd ingezet en mijn probleem werd verholpen; het scherm werd doorgesneden en de hele constructie naar beneden afgevoerd; allemachtig wat voelde ik een opluchting en wat was ik de mannen dankbaar.
Nu nog zien hoe ik het scherm af kan laten voeren, maar dat is een beter overzienbaar probleem voor een ouwe vent. Desnoods zet ik het voorlopig even in m'n schuur bij de fiets.

20 juni 2017

Eerst naar Debbie

Blauwschokkers oftewel verse capucijners. Ieder moet
zijn eigen boontjes doppen. Een hele klus!
Vandaag zou helemaal een bewegingsvolle dag gaan worden. Allereerst naar de Pilatesles van Debbie bij ons onvolprezen fitnesscentrum Sportcity. Daarna even kort in de sauna en 10 minuten in de zon om te bruinen; was best lekker zo rond half elf 'smorgens; dan is het goed uit te houden op de zonneweide van het sauna "gebeuren".
Van de week sprak ik een mede sportcity gebruiker; hij ging wel drie keer in de week een half uur zwemmen. Sportcity heeft een overeenkomst met het belendende zwembad Brandenburg dat hun leden daar mogen zwemmen op bepaalde uren. Eigenlijk heb ik niet zo veel met zwemmen, maar in het kader van de lichaamsbeweging leek het mij wel wat; ik had m'n zwembroek meegenomen. En om kwart voor elf lag ik in het water en heb ik een half uur baantjes getrokken; gewoon op de klok en toen afspoelen en weer even opdrogen in het zonnetje.
Koffie gedronken bij Roos en op haar precisie-weegschaal geconstateerd dat ik, ja ja, 83,9 kg woog; kan me niet heugen dat ik onder de 84 kilogram was. Het lijnen lijkt vruchten af te werpen. Nu nog even volhouden.
'sMiddags weer 10 km gesjokt door de hitte; dat viel helemaal niet mee; het was zeker 30 graden en "Debbie" en het half uurtje zwemmen hadden het ouwe lijf toch wel behoorlijk vermoeid merkte ik. Weer een kop thee, onderuit gezakt in de tuin van Roos. Ze vertelde me dat Theo had gemaild dat hij nog wat aardbeitjes voor me had; die zijn wel zo tadelos lekker! "Ga jij ze maar halen meissie", sprak ik goedgunstig, "en laten we vanavond weer even gaan steppen", bridgen op de computer met tegenstanders. Hebben we gedaan en na afloop kwam Roos bij me langs met een paar aardbeitjes voor me en die waren inderdaad om te smullen. Ze had er ook een paar aan haar buurman gegeven en die ging ook direct naar Theo om groenten in te slaan; aardbeien heeft Theo slechts voor bijzondere klanten ha ha.
Nog even nazitten op mijn inmiddels wat koelere zuid-balkon en het bridgen nabesproken. Roos merkte op dat de door mij nooit gebruikte zonwering scheef hing. En inderdaad, hij hing lichtelijk op één oor. "Die zal ik morgen proberen op te hijsen", bedacht ik mij. Zou een ramp worden loop ik vast vooruit.

19 juni 2017

Te heet voor een Pietertje

Ze moesten nog even in de warme kamer staan om
uit te rijpen, aldus Theo. En inderdaad, toen waren ze
rood en voortreffelijk van smaak. Bijna zo lekker
als de wilde aardbeitjes, maar die smaak valt niet te
evenaren door cultivé's.
Had ik mij gisteren voorgenomen om "absoluut" de volgende etappe van het Pieterpad te gaan lopen, daar besloot ik - te beginnen bij het opstaan reeds - dat het gekkenwerk zou zijn om 6 uur lang te gaan treinen en bussen om van Meerlo naar de mij onbekende plaats Grubbenvorst te gaan wandelen. Dan maar weer naar Baarn en terug naar huis of een Doldertje, d.w.z. met de trein naar Den Dolder en dan via Lage Vuursche terug naar huis.
Net als in 2003 probeer ik wat kilo's overgewicht kwijt te raken door weinig te eten in combinatie met heel veel beweging. Uiteindelijk ben ik vanmorgen eerst naar de fitness gegaan voor de armspieren en heb ik 'smiddags een "drietje¨ gewoon hier in de buurt in het Houdringhebos gelopen; toch weer 12 kilometer en drie uur beweging. Dat is toch beter vol te houden dan dat gereis met die hitte. Hoewel het in het bos 'smiddags ook snoeiheet was.
Na afloop nog even bij Theo langs om hem te vertellen dat de aardbeien zo ontzettend lekker hadden gesmaakt. Hij had nog "blauwschokkers", verse capucijners. Daar had ik afgelopen week al 2 kilogram van gepeld en ingevroren, maar Roos is er ook dol op; dus een kilootje voor haar meegenomen en voor mezelf broccoli en een paar courgetjes om te bakken op z'n Grieks. Theo heeft er ook zo'n plezier aan dat we met zo veel genoegen uit zijn moestuin eten.
'sAvonds lekker van de zwoele zomeravond genoten bij Roos in de tuin. Het is een heerlijk jaargetijde; wel een beetje erg droog voor de landbouw en de natuur.

18 juni 2017

En speelt ook hobo!

Begin van de wandeling vanuit station Baarn via
 Lage Vuursche naar Bilthoven
Om kwart voor elf hadden we de trein naar Baarn. Even een kwartiertje wachten en daar verscheen de stoptrein uit Amsterdam met daarin de bekende krullenkop van Bart Vos; Bart V. - zoals ik in een eerder Blog schreef - suggereerde dat het om een misdadiger ging; niets is minder het geval. Bart is een jonge biofysicus die binnenkort gaat promoveren aan de VU op een proefschrift over fysische eigenschappen van stollingseiwitten.
Sinds vorig jaar heb ik hem weten te strikken c.q. te interesseren voor mijn passie over het ontstekingsproces van "het leven", het aller-, allereerste begin van de chemie van het leven. Daarover spraken wij dan ook op weg van Baarn naar de beloofde maaltijd die dit keer door Roos verzorgd zou worden.
Maar het gesprek verliep zeker niet louter over biochemie en/of biofysica, integendeel; Drs.P. en allerlei dichtvormen passeerden de revue; zittend op het bankje met uitzicht over het landschap van de Stulp had ik het over het Lot waarop Bart de relevante Latijnse tekst hieromtrent uit de Carmina Burana van Orff begon te declameren, daarin bijgevallen door Roos. Muziek kwam ter sprake - ik wist via Ben Brugge dat Bart hobo speelde; zelf was hij daar wellicht uit bescheidenheid of wat dan ook nooit over begonnen - en vertelde hij dat hij als jongen al in de Mattheus Passion had gezongen. Ook hiervan kende hij nog steeds de tekst van de Engelen; een deel dat muzikaal opstijgt wanneer de dialoog tussen de twee koren daar om vraagt. Ik kreeg kippenvel toen de muziek hiervan in deze omgeving uit mijn hersenpan opklonk.
En zo liepen we maar door; het ene na het andere onderwerp, zelfs de politiek waarin we nogal verschillende standpunten bleken te hebben. Aangekomen bij Roos thuis in de tuin gezeten tussen de slaplantjes en de andijvie die Roos met de nodige en terechte trots aan Bart liet zien.
Roos haalde tussen haar paperassen nog een brief die zij 23 jaar geleden had ontvangen naar aanleiding van een kunstig anagram dat zij aan drs P. had gestuurd. Bart was helemaal in extase toen hij dit schrijfsel van de door hem zo bewonderde P. in handen had; hij bleef het lezen en herlezen.
We aten ook voornamelijk uit Roos' tuin. Nog een lekker toetje van valappels en abrikozen dat Roos uit haar vriezer had getoverd en toen was de dag om.
Ik bracht Bart nog even naar de bushalte waar we afscheid van elkaar namen na een fijne dag met bijzonder mooi weer.

17 juni 2017

Thierry Baudet

Thierry Baudet
Tot kort na de afgelopen verkiezingen voor de tweede kamer had ik nog nooit van dit jongmens gehoord. Pas toen Hans Wiegel ergens in een commentaar zijn bewondering uitsprak voor het verschijnen van een nieuwe partij met twee zetels, Forum voor Democratie en daarbij de naam van de dertiger Baudet noemde wist ik van zijn bestaan. Een nieuwe rechtse partij, voortgekomen uit het kluppie dat de volksraadpleging rond de toetreding van Oekraïne in de Europese Gemeenschap had geïnitieerd.
Natuurlijk was ik daarin geïnteresseerd en heb wat rondgeneusd op internet. Over Thierry Baudet vond ik dat hij een academicus was, gepromoveerd en wel, historicus èn jurist. Wat voor mij toch wel de klap op de vuurpijl was betreft zijn promotor: Roger Scruton, cultuurfilosoof. Ik heb al vele jaren een grote bewondering voor deze conservatief die een lans breekt voor het behoud van cultuur en ook formuleert waarom behoud van cultuur zo belangrijk is. Daar ben ik het volkomen mee eens. Denk maar aan de schoonheid van oude binnensteden en oordeel dan over Corbusier et al en andere afbraak-architecten. Gelukkig is er heden sprake van moderne schoonheid in architectuur. Het zelfde geldt voor de muziek. Nou ja, ook daar heeft Scruton een mening verkondigd die ik graag onderschrijf.
En dan nu Thierry Baudet, een stuk jonger dan Roger Scruton en vol ambitie om de culturele waarden van ons land weer goed op de kaart te krijgen door zich daar politiek voor in te zetten.
Weer een dertiger waar ik veel van verwacht; zijn boek, "De aanval op de natiestaat", staat klaar om gelezen te gaan worden. Ben benieuwd.
Foto gecopieerd van deze site.

16 juni 2017

Geschiedenis van de vooruitgang

Eerder las ik een boek van deze jonge schrijver; Rutger Bregman, schrijver van het boek "Gratis geld voor iedereen". Van dat boek raakte ik niet erg onder de indruk. Maar het boek: "De geschiedenis van de vooruitgang", heeft me een zetje in de positieve richting gegeven.
Vaak heb ik "vooruitgang" toch vooral gezien als een onvermijdelijke route naar de afgrond; milieuproblemen, overbevolking, honger, oorlog en noem verder alle paarden van de apocalyps maar bij de moderne naam. En dan is het ontzettend verfrissend wanneer een wat oudere twintiger - Rutger was 28 jaar toen hij dit boek schreef/publiceerde - juist de nadruk legt op het flexibel vermogen dat ook bij onze soort in de huidige technisch zo vergevorderde staat hoort.
Heerlijk om na Julia Enders en Ted Yong weer zo'n boek van een jongere schrijver te hebben gelezen dat m'n eigen zienswijze positief beïnvloedt.
Overigens ben ik een commentaar tegen gekomen van Dirk-Jan Baar over dit boek, die er niet om loog. Hij vond het helemaal niks en het product van een moderne internet gebruiker die van alles bij elkaar had gegoogled. Rutger schrijft zelf ook dat hij veel informatie van het internet heeft "gehaald". Blijft onverlet dat er een - misschien af en toe wat warrige, hilarische  - samenhang in zit. Ik proefde wat kinnesinne in het commentaar.
Maar vooral het verfrissende van zo'n jeugdige blik op al die somberheid die - in ieder geval - mijn visie vanaf de 70er jaren heeft bepaald deed me plezier. En de nuancering liet Bregman ook wel degelijk meer dan doorschemeren! Een goed boek en makkelijk leesbaar.

15 juni 2017

Gevlekte scheerling

Tegenover de ijssalon waar we gisteren ons bezoek aan Dillenburg begonnen met koffie en Roos! tevens met Apfelstrudl, daar is een leuk rommelwinkeltje. De spreuk die de Blog van gisteren siert komt daar ook vandaan. Kennelijk heeft Dillenburg, althans haar studenten een arme, hongerige tijd gekend; de studenten likten de borden af in de restaurants. Of het hier om hun eigen bord ging of om alle borden, ook van andere eters, wordt niet gemeld. Daarom stond bij dit beeldje met de borden likkende figuur Dellerlecker. Ik denk daat dit tevens de carnavalsnaam is van Dillenburgers, maar ook dat kon ik niet afleiden uit de tekst. Zo heten de Biltenaren in carnavalstijd de Weergodden; logisch toch! zou ik met Cruijf willen zeggen.
Gisteren hoorden we van onze nieuwe kennis, Klaus dat het vandaag een feestdag is in Duitsland, dus zijn alle winkels gesloten; dus niet van die heerlijke belegde broodjes van de slager waar we ons al op verheugd hadden. Eerst maar eens opstaan en de stad in. Eén van de bakkertjes was gelukkig open; kaasbroodjes en wat - helaas onbelegde - broodjes ingeslagen, koffie gedronken en terug naar ons paleisachtig verblijf. Gelukkig zagen we toen bij het paardenspul een tent met Bratwurst, mijn absoluut favoriete kost in Duitsland. Nog wat gelezen en de sleutel weggebracht.
Die plant met paarse stengel en bladeren is mijns inziens
de Gevlekte Scheerling, een zeer giftige plant 
waarvan gezegd wordt dat hiermee Socrates' 
gifbeker werd voorzien van dodelijk gif.
Een stevig stuk rothaarsteig gelopen en daarbij de zwaar giftige gevlekte scheerling gezien en gefotografeerd. Vriend Ab moet maar vaststellen of het echt de gevlekte scheerling is, maar de paars verkleurde steel en bladeren zijn kenmerkend dacht ik.
De trein naar Siegen genomen en direct de trein naar Keulen. Een uurtje in Keulen was geen straf; biertje, entschuldige, ein Kölsch getrunken en de ICE terug naar NL en daar zit ik op dit moment dit bloggie te schrijven. Was al met al weer een heerlijke vijfdaagse Ausflug.
Onderweg natuurlijk weer veel mede-ielepielers oftewel lieden met "smartphone". Ze zitten allen voortdurend te zappen; ik was echt de enige die wat zat te schrijven, zij het met één vinger (pink) har har.

14 juni 2017

Dillenburg


Deze misschien wat moeilijk leesbare spreuk sprak mij bijzonder aan:
Handwerk ist das Werk der Hand beflügelt vom Herzen begleitet vom Verstand
Schloss Dillenburg. Geboorteplek van Willem van Oranje
Hier is Willem de Zwijger geboren in het voormalig slot Dillenburg. En dat zullen we weten! Al bij binnenkomst van het kantoor van de VVV werden we begroet door ons koningspaar waarvan de portretten hier ver van huis aan de muur hingen en het huis van oranje zou gedurende de komende dagen regelmatig onderwerp van gesprek zijn?!
Het stadswapen van Dillenburg
De Rothaarsteig loopt ook door Dillenburg, één van de redenen waarom we hier heen wilden. Een stadje van niks in een fraaie wandelomgeving.
Het viel niet mee om een overnachtingsplek te vinden; de vriendelijke dame van de VVV vond pas bij het achtste telefoontje een overigens meer dan uitstekende plek.
Er was een hippisch gebeuren in de stad; overal paarden. Wij maakten een paar mooie wandelingen over de rothaarsteig. Allereerst vlakbij ons onderkomen een klein rondje en later op de dag een forse aan de andere kant van de spoorbaan.
Fürst Bismarck
Bij de opgang van de wandeling een standbeeld van de historische scherpper van het verenigde Duitsland; Forst Bismarck. In 1870 slaagde hij erin om alle vorstendommetjes zodanig te verenigen dat ze gezamenlijk optrokken tegen erfvijand Frankrijk dat overigens toen - en dat wordt graag vergeten - zelf de oorlog verklaarde aan Duitsland. Wel te begrijpen want nog niet zo gek lang daarvoor had Frankrijk haar hegemonie over Europa verloren met het Waterloo van Napoleon.
Kaiserslinde
Verder vonden we nog een Kaiserslinde en een leuk overdekt plekje met uitzicht: "Penderslust" geheten. Roos maakte een foto door het kijkgaatje aan de zijkant van Penderslust.
Met enige moeite vonden we ook een niet-pizza restaurant waar we duur maar lekker hebben gegeten. Eigenlijk wilden we "gut bürgerlich" eten, d.w.z. de voortreffelijke ouderwetse Duitse gerechten. Maar ook hier heeft de merkwaardig hoog aangeschreven Italiaanse pizza de markt behoorlijk veroverd. Roos en ik eten gewoon geen Pizza; ik vind de straat-pizza in Rome een lekkernij, maar wat je in een pizzeria krijgt heeft daar verdraaid weinig gelijkenis mee. En zeker wat je bij die afhaal-pizzeria's krijgt vind ik helemaal niks. Overigens ben ik ook niet zo'n fan van pasta; Nou ja, genoeg gemopperd.
Een heerlijke amuse
Tot slot nog een afzakkertje bij een leuk terrasje waar we nieuwe kennissen hebben gemaakt; Klaus die ons allemaal adviezen gaf over te bezoeken plekken in Duitsland. Landgasthof Kehl in Tann, Lahrbach waar je goed kunt eten en wandelen, viel daarbij wel erg positief op; gaan we zeker doen. Vlak daarbij is point alfa, een museale plek rond de geschiedenis van de DDR en "die Wende".
Nog zo'n leuk uitzichtplekje
Penderslust



13 juni 2017

Slot Wittgenstein

Prachtig veld met brem onderweg tijdens de 11 km wandeling
rond Schloss Wittgenstein
De "Hoheiten" Wittgenstein hebben eeuwenlang hun stempel kunnen zetten op deze omgeving. Slot Wittgenstein torent hoog boven Bad Laasphe uit en de dame van de VVV sprak nog met een zekere eerbied over de Hoheiten.
Wij liepen vandaag over de berg waarop het slot was gebouwd; een wandeling van elf kilometer. Onderweg verloor ik nog m'n hoedje?! Is nog het oude hoedje van m'n vader. Natuurlijk​ liep ik net zo lang terug tot ik het zag liggen. Zal er nog zuiniger op zijn; zit me zo lekker en het blijft een favoriet aandenken tijdens het zomerse wandelen.
We hebben er nog een stuk aan vast gelopen; eerst steil omhoog naar het slot en toen verder omhoog om een Keltische vesting te vinden. We vonden wel het Louis Reuss gedenkteken maar helaas niet de Keltische resten.
In Laasphe hebben we het kerkje aldaar bezocht; een vriendelijke meneer vertelde van alles over dit middeleeuwse bouwwerk. Ook hier de stempel van de familie Wittgenstein; zij hadden een eigen loge in de kerk waar het gemene volk niet kon komen. Tja, het feodale tijdperk heeft zich lang kunnen handhaven in Duitsland; de komst van Napoleon heeft daar een eind aan gemaakt destijds Aldus Upton Sinclair in de onvolprezen Lanny Budd serie.
Terug naar het hotel en weer heerlijk gegeten, nog wat gelezen en als afscheid in het dorp bij de Bosch brouwerij biertjes gedronken. Heerlijk dat Duitse bier!

12 juni 2017

Bad Laasphe

De Hugo Kracht Hütte moest ik natuurlijk
fotograferen. Deze foto ook naar Hugo gestuurd.
Vanmorgen eerst uitgebreid en (te) overvloedig ontbeten in ons luxe hotel. Het hotel stond bekend om het goede ontbijt en terecht! Met een directe bus naar Bad Laasphe; Roos had een reuze aanbieding gescoord van twee dagen half pension in Hotel Lahnblick aldaar. De bus reed ons door een fraai heuvelachtig landschap met overal beken; onze wandelschoenen werden er helemaal onrustig van. Zo rond half een kwamen we aan in het allerliefste plaatsje. We stapten uit in het centrum en daar was direct de VVV met een allervriendelijkste en behulpzame dame. Zij voorzag ons van kaartwerk met wandelroutes; kon niet meer misgaan.
Helaas konden we pas om twee uur inchecken dus eerst maar een wandeling met volle bepakking in de omgeving.
Uitzicht over Bad Laasphe
Bij de tourist informatie hadden we al info over de wandel mogelijkheden ingewonnen dus konden we de 7 km doen. Fraaie wandeling, mooie omgeving en lekker geaccidenteerd. Ingecheckt en gegeten; was van uitstekende kwaliteit; wel wat veul en ik voel me al zo dik. Voorgenomen om wat minder te gaan eten.
Nog een fijne avond wandeling gemaakt en bij de vijver genoten van het hier in deze fijne omgeving te "zijn".


11 juni 2017

Op naar Siegen

Met de eerste bus naar Utrecht CS, 7.40 uur. Ik wist niet dat er op zondag zo'n vroege bus reed. Via Sittard, Heerlen en Aken naar Keulen. Gelukkig zo veel vertraging dat we een uur in Keulen konden genieten van de omgeving. Aan de Rijn een peertje gegeten en van het uitzicht genoten. Toen verder en rond drie uur in Siegen aangekomen. Er was feest en het was bloedheet; geen weer om te wandelen. Hotel hadden we snel gevonden; een opvallend mooie en behulpzame dame hielp ons met een en ander. Mooie kamer. De stad in en bratwurst gegeten, even later koffie met de onvermijdelijke kuche. Nog een stuk door de hete stad gelopen en tot slot een restaurant gezocht met "gut buergerliche Kueche". Dat viel nog niet mee, maar uiteindelijk vonden we wat. Met een glaasje wijn erbij kon het niet meer stuk. Heerlijk geslapen.

10 juni 2017

Een meneer van ongeveer vijftig

Dit is een schapenkooi, een idyllisch plekje
onderweg. Foto gemaakt met de PDA.
Weet niet hoe ik hem rechtop moet zetten.
Houd je PC maar even scheef ha ha.
Vandaag de etappe van Vierlingsbeek naar Meerlo gewandeld; ik schiet al heel aardig op met mijn Pieterpadproject. Ben inmiddels in de laatste provincie aangeland; alleen Limburg nog helemaal naar beneden lopen en dan is het gebeurd. Het zijn inmiddels wel erg langs aanloopreizen en ook terug natuurlijk. Vanmorgen had ik de trein van 9.13 en ik was om 18.30 weer op station Bilthoven.
Maar leuk was het! Om 11.10 stapte ik uit op station Vierlingsbeek en liep ik via de Parallelweg in de richting van de metropool Smakt. Daar liep een fraaie beek door het landschap. even verderop was een meneer bezig met openhaardhout en ik vroeg hem welke beek dit was: "De Loobeek", zo werd mij verteld. Natuurlijk raakte ik verder ingesprek met deze meneer en hij vertelde dat deze inmiddels weer van meanders voorziene en vrij heldere stroom toen hij hier 47 jaar geleden kwam wonen gewoon smerig was en bij tijd en wijle vreselijk stonk. Op dat gebied is veel verbeterd met de waterstromen in Brabant; ook de Dommel is een schone beek geworden.
In het bos heb ik mij ontlast en als oplettend entomoloog verbaasd gestaan over het detectievermogen van vliegen. Binnen 15-20 seconden was het corpus delicti volledig bedekt met vliegen en vlogen er nog velen rond die vergeefs een landingsplek zochten tussen hun soortgenoten. Niet te geloven, wat een efficiency.
Opgelucht vervolgde ik mijn wandeling die in het begin vooral door landbouwgebied liep maar allengs ook door fraai natuurgebied. Ergens op een grasveld van een firma die graszoden maakt en verkoopt, zat een groep van acht dames; af en toe steef een geweldig gelach op. Ik dacht ten onrechte dat ze een praatgroep vormden en geen wandelaars waren. Een uurtje verder kwam ik een collega wandelaar tegen die de andere richting op liep. Hij sprak mij aan zoals dat vaak gaat met wandelaars onderling. Hij was heel doorkneed in het wandelen en had veel in de pyreneën en Frankrijk gelopen en onlangs was hij zelfs naar Santiago geweest; een enorme onderneming. En nu liep hij het Pieterpad voor het eerst maar wel in haar geheel, dus drie weken lang. Hij was een stuk jonger dan ik, althans dat dacht ik en ik vroeg hem zijn leeftijd: "73 jaar", zei hij zonder schroom en ik moest ontzettend om mezelf lachen. "Veel blijven wandelen", zei hij vergoeielijkend, "daar blijf je jong bij". Daar had hij helemaal gelijk in, Toen we afscheid namen kwam net de groep dames aangelopen, al kakelend zoals een groep vrouwen dat behoort te doen. Ik heb me maar even ingehouden en hen voorbij laten gaan totdat ik ze niet meer hoorde. En daar kwam ik weer bij een beek, bleek ook de Loobeek te zijn maar nu in het bos. Er waren wat hondenliefhebbers met hun viervoeters aan het spelen in het water. 
Intussen haalde ik de dames weer in; zo'n groep kent vast wat meer oponthoud dan een eenling-wandelaar. Ik bereikte Wansum en pakte het boekje erbij om te kijken of ik de bushalte kon halen voor half vier. En dat lukte. Tien voor half vier kwam ik bij de bushalte in Meerlo. Goede aansluitingen in Venray en Nijmegen en als gezegd was ik om half zeven weer thuis. Was best een fraaie etappe.

09 juni 2017

Een schoon balkon

Gisteren was het best een mooie dag; ondanks dat er voor deze week nogal wat regen was voorspeld viel het reuze mee; gisteren is er tijdens de excursie geen drup gevallen. Daarom had ik, wat al te optimistisch, voor vandaag een Pietertje gepland, de etappe van Vierlingsbeek naar Meerlo. Maar daar staken de weergoden een stokje voor; het regende vanmorgen pijpestelen. Eerst viel het nogal mee; een beetje regen. Ik nam mij voor om de twee balkons eens onder handen te nemen. Dus met de groffe bezem stevig aan het boenen geslagen en het meeste vuil en alf kunnen verwijderen. Maar een half uurtje later gingen de hemelsluizen werkelijk open en plensde het geweldig!
In m'n onderbroek en op m'n blote voeten, T-shirt en het gele regenjasje het voorbalkon werkelijk spic en span kunnen aanvegen en alle narigheid via de afvoer verwijderd. Zo kan ik dit jaar wel voort! Keurig gewoon.

08 juni 2017

Excursie met Ab

De botenschuur van SBB
Gisteravond was ik begonnen in het boek "de geschiedenis van de vooruitgang", geschreven door een jong historicus die genoemd boek publiceerde toen hij 24 jaar oud was! Ik kwam niet verder dan de eerste dertig pagina's; ik moest weer vroeg op vanwege de excursie van vandaag naar de Eilandspolder.
Zwaluweitje
Maar in de trein en de bus naar Edam heb ik onafgebroken zitten lezen.
Was weer genoeglijk om de leden van de "vrijwilligersgroep Eilandspolder" weer te ontmoeten. Ab stond al te wachten op het busstation; we waren door een prima misverstand veel te vroeg zodat Ab mij een tour d'horizon van de omgeving van Edam gaf. Zo zag ik het dijkje dat ik ook afgelopen zondag vanuit de trein van Hoorn naar Amsterdam had gezien; was van de tram die vroeger tussen Edam en Purmerend liep. Een nooit in gebruik genomen ford; Ab kent de omgeving duidelijk als z'n broekzak.
Vervolgens Rob opgepikt in Warder en de taarten van Corine bij de bakker in De Rijp.
Ab en Jurrian gebogen over een bijzondere orchis
Op naar de werkschuur in Grootschermer; koffie met taart. Regiomanager Pauline ging vandaag ook mee met de excursie. We spraken over Silent Spring van Rachel Carson.
De boot ligt in de schuur onder een nest van zwaluwen; een grote kring stront duidt waar het nest zich bevindt. Middenin lagen twee helften van een zwaluweitje; heb ik een foto van gemaakt voor de Blog. Met de boot naar de verschillende eilandjes met de fraaie vegetatie waaraan wij als werkgroep mee beheren met onze zweetdruppels.
Ab ging voor en vertelde enthousiast wat er zoal bereikt was en hoe raadselachtig en onverwacht de natuur zich vaak gedraagt. Op een van de eiandjes zag het rood van de zonnedauw; waarom hier en niet op de andere eilanden is dan zo'n vraag.
Na de excursie gingen we het seizoen culinair afsluiten bij "Het genot van Grootschermer", een gezellig restaurant waar we dit iedere jaar doen. Genoeglijk gesproken met mijn disgenoten over van alles en nog wat. Mee terug gereden met Tjeerd. Ik weet niet goed waarom, waarschijnlijk vanwege het zeer vroeg opstaan, maar ik was ontzettend moe en lag er al vroeg in. Eerst nog verder gelezen in "De geschiedenis van de vooruitgang", maar alras geprobeerd in diepe rust te verkeren hetgeen uiteindelijk goed lukte.

07 juni 2017

Mondriaan en Bontecou

Dit vind ik zo'n pracht werk van Mondriaan
Gewapend met mijn treinabonnement en de museumkaart voel ik me zo langzamerhand een hele kunstkenner; ten onrechte merkte ik vandaag. Had ik altijd getwijfeld aan het schildervermogen van Piet Mondriaan vanwege die - in mijn ogen rare - uitstap naar de gekleurde vlakken, daar kon ik vandaag constateren dat het toch echt een eindpunt van een ontwikkeling naar abstracte kunst betrof. Mondriaan was een bijzonder kundig landschapsschilder, beïnvloed door de Haagse school en Vincent van Gogh, maar met een uniek waarnemingsvermogen. Zijn in het water gespiegelde boompartijen en überhaupt de door hem geschilderde bomen kenmerken zich door hun bijzonderheid.
Vandaag was ik eindelijk naar de TT van Mondriaan en de Stijl in het Haags Gemeentemuseum, altijd fijn om daar te zijn al is het alleen al vanwege het mooie gebouw van Berlage. Een bijzonder goed gedocumenteerde TT, met aan de wand toelichting over de ontwikkeling die de schilder meemaakte. Hij was in zijn tijd een gevierd landschapsschilder en hoorde over de stroming van het kubisme. Hij had daarover zo zijn eigen idee dat hij overboord gooide toen hij de werken zag van Braque en Picasso; hij moest en zou naar Parijs en veranderde zelfs zijn naam in Mondrian. Vanaf die tijd ging hij steeds abstracter werken, eindigend tegen het eind van zijn leven met Victory Boogie Woogie, het schilderij dat bij aanschaf zoveel nationaal stof op deed waaien. Ik las dat Mondriaan zijn einde voelde naderen toen hij dit werk maakte. Om snelheid te winnen maakte hij de kleurvlakjes met gekleurd tape en niet met verf; ik had in mijn naïviteit altijd het idee dat die tape nog bij restauratie verwijderd moest worden; een echte kunstkenner, ik zei het al har har.
Lee Bontecou. Ragfijn en complex werk; ik vond het echt "a thing of beauty"
In een andere vleugel was een TT van de mij onbekende Amerikaanse kunstenares Lee Bontecou; wonderlijk werk dat volgens mij allemaal "zonder titel" was. Eerst liep ik snel langs de merkwaardige tekeningen totdat ik aan een draadje vanuit het plafond een ragfijn, bijzonder esthetisch werk zag hangen. Ik heb er langdurig met bewondering naar staan kijken; het straalde voor mij zo'n schoonheid uit. Ik liep verder door de vrijwel verlaten TT ruimtes. Aan het eind stond een zandbak met daarin allemaal werken van verschillend formaat; best fraai. Ik liep terug en heb alle tekeningen en natuurlijk nogmaals het fraaie werk aan het plafond met aandacht bekeken. Het deed mij denken aan de uitdrukking: "a thing of beauty" en daarmee eigenlijk direct aan de prachtige antieke onyx die ik vanmorgen heb bekeken via het scherm: de gemma augustea. In het boek van Fick Meijer over de macht van het Romeinse Rijk werd dit antieke kunstvoorwerp genoemd. En dan kun je dat gewoon via het onvolprezen Internet zichtbaar maken.
En hier de Gemma Augustea, gecopieerd van Internet





06 juni 2017

Bus 78 in Bilthoven ter ziele?

Daar staat het busje trouw te wachten op.. ?? Het is net de
voormalige trein naar Hulshorst.
Sinds er in Bilthoven bij het station een verkeerstunnel is gerealiseerd rijdt de lokale bus 77 niet meer door de buitenwijken "De Leijen en Bilthoven-West". In plaats daarvan is er een minibusje 78 in het leven geroepen dat ieder half uur een rondje maakt vanaf station Bilthoven door beide wijken. Het is mij vanaf het begin van deze in dienst treding van het busje opgevallen dat er nooit iemand gebruik van maakt; ik heb er letterlijk nog nooit iemand in zien zitten. En toen ik onlangs laat thuis kwam van een bezoek aan de opera, om een uur of half één zag ik het busje nog steeds trouwhartig een rondje maken, uiteraard volkomen leeg. Het mag dan ook geen verbazing heten dat de busmaatschappij dit busje uit de dienstregeling wil halen en de natuurlijke reactie is dan natuurlijk: protest!
Er heeft zelfs iemand een handtekeningenactie opgezet en daarmee iets van 80 handtekeningen opgehaald. Ik vraag me af wie van deze 80 mensen wel eens gebruik (heeft) (ge)maakt van deze busdienst. Ik vind het als regelmatig OV-gebruiker volkomen gerechtvaardigd dat dit gaat gebeuren.

Wie zich afvraagt wat het station van Hulshorst hiermee te maken heeft moet maar eens deze link volgen naar het "beroemde" gedicht van Gerrit Agterberg over het - inmiddels voormalig - stationnetje van Hulshorst dat tot 1987 nog gebruikt werd. Mijn grootmoeder Mien heeft er nog eens met drie Amsterdamse vriendinnen een week doorgebracht met klaverjassen; een omgeving waar helemaal niets gebeurde volgens haar, maar dit terzijde.

05 juni 2017

Opa's kleine broertje

Deze pen van onze vader heb ik vandaag doorgegeven aan broer Henk

Was alweer meer dan een jaar geleden dat we samen hadden gewandeld; vandaag met broer Henk aan de wandel geweest in Schoorl.
Als de vorige keren ontmoetten we elkaar bij station Castricum om half elf. Ik had in Utrecht moeten hollen om de intercity te halen omdat de stoptrein 10 minuten vertraging had. Maar ik was er op de afgesproken tijd, net als Henk. Ik had wat memorabilia vanuit ons ouderlijk huis meegenomen; het oeroude groene vulpotlood van onze vader voor Henk zelf en nog een paar dingen voor nicht Petra.
Eerst koffie bij de Rustende Jager met lekker aardbeien gebak. Het was goed wandelweer, niet te heet en wel droog. Altijd mooi die duinen bij Schoorl. We liepen en we zaten wat te snaaien van het rozijnen/notenbrood dat Henk had gebakken en we praatten wat af als gewoonlijk. En niet alleen over ons ouderlijk huis maar ook over de wrijvingen tussen diverse bevolkingsgroepen in verleden en heden en wat al niet verder ter sprake kwam aan politieke ontwikkelingen. Zo tegen een uur of vier waren we weer terug in Schoorl. We hadden beiden trek in een zak Vlaamse frieten met mayo. Daarna naar Aartswoud waar Henk woont en weer het zelfde gelazer als de vorige keer om de weg terug te vinden. Eerst wilde Henk via Alkmaar zijn gewone dagelijkse route rijden, maar er stond een file langs het Noord Hollands kanaal. Gekeerd en bij de Vlotbrug over het kanaal richting Schagen. Iedere keer denk ik dat hij de weg zo langzamerhand wel zal kennen in de kop van Hoord Holland maar niets is minder waar. Wèl vertelde hij dat "Pa" - onze vader over wie wij slechts fluisterend en in eerbied durven te spreken - precies wist te vertellen hoe Henk rijden moest; over de smalle dijken waar onze moeder 'm altijd zat te knijpen, angstig als ze voor vrijwel "alles" was. Ergens bij Lutjebroek pakte ik maar de wegenkaart en net als de vorige keer kon ik Henk, zij het met enige moeite de weg naar zijn huis wijzen. Werkelijk vlakbij huis wist hij pas precies hoe hij rijden moest; gewoontedier ha ha.
Bij zijn huis aangekomen werden we verwelkomd door Charlotte, dochter Petra en kleindochter; ze stonden achter het raam naar ons te zwaaien. Kleindochter, wier naam ik met nadruk niet mag melden gezien het unieke daarvan, zei tegen haar moeder: "dat is opa's kleine broertje". Inderdaad, mijn twee broers zijn reuzen waarbij ik nogal klein afsteek.
Gezellig zo in zijn gezin te verkeren; even later kwam zoon Tom ook op de motorfiets; met z'n allen aan tafel aan de boterham. Daarna bracht Henk me naar station Hoorn en niet te geloven kwam de Intercity precies een minuut later en was ik in een mum van tijd weer thuis.