Rondje Schoorl met Neef Herman

 

Fraai uitzicht op het duin

Broer Jan en ik zijn beiden gebruikers van Komoot en hanteren daarbij een nickname; ik heb gekozen voor "Neef Eef", omdat vriend Dick mij vaak zo aanspreekt en Jan op zijn beurt Neef Herman, zijn tweede naam. Gisteren hadden wij afgesproken dat ik vandaag bij hen op bezoek zou komen en dat Jan en ik aan de wandel zouden gaan. Perfecte treinverbinding met Hoorn waar Jan mij stond op te wachten. Gezellig weer, we hadden elkaar lang niet gezien. Lekker koffie gedronken samen met schoonzus Thea en daarna aan de wandel. Ik mocht kiezen en dat werd uiteraard Schoorl, de plaats die toch wel altijd heel bijzonder zal blijven in onze gedachten; onze familie heeft al generaties iets met deze plek, vooral omdat onze ouders elkaar hier hebben ontmoet en derhalve ook vaak hier neerstreken. Vanuit Amsterdam was het ok maar een hanetree met de auto. Maar ook mijn eerste zelfstandige vakantie destijds met Lien was naar Schoorl.
Onderweg had ik Komoot gestart zodat we rustig een eind konden lopen en toch zicht hadden op hoe we weer terug moesten lopen. Het was heerlijk wandelweer en we namen ons voor om er eens stevig tegenaan te gaan. 10 km moest toch wel ons streven zijn en inderdaad, dankzij Komoot konden we op het juiste moment keren want Jan begon wat last van z'n ene voet te krijgen. Onderweg liet hij mij zien wat zijn magisch horloge allerlei gegevens kon vaststellen, hartslag, maar ook waar je liep en hoeveel kilometer en stappen gemaakt waren, ik stond er van te kijken. Toen we weer thuis kwamen kreeg ik van hem ook zo'n magisch horloge en werd het gekoppeld aan mijn Samsung smartphone. Ik stond paf wat er allemaal mee kon en was erg in mijn sas, had ik niet gedacht, leek mij te moelijk om mee te werken, maar dat viel reuze mee. 
We aten een lekkere erwtensoep en Jan bracht me terug naar station Hoorn. In een mum van tijd was ik weer thuis en ging thuis gekomen nader kijken wat er allemaal kon met het apparaatje. Viel me nog niet mee, maar dat zal net als het gebruik van Komoot wel goed komen.

Naar Vierhouten

 

De Paasheuvel Vierhouten

Die Veluwe is toch wel een heel fraai en toegankelijk stuk natuur, vol van wandelpaden en mooie stukken bos en heide. Het wandelboekje over het Veluwe zwerfpad had ik bij Roos gelegd maar heb ik nu weer mee terug genomen om te inspireren voor wandeltochten die ik overigens niet vanuit dit boekje maar door "Truus", Komoot laat definiëren, vind ik wel zo makkelijk. Dan weet je vrij precies hoeveel kilometer jegaat lopen. Inmiddels heb ik een handigheidje opgedaan met Komoot, wanneer je een gedefinieerde track loopt dan kun je zien hoe lang je nog ongeveer onderweg bent voordat je op je bestemming bent, terwijl 9292 de informatie geeft hoe laat de bus op de vertrekhalte is kun je onderweg je pauzes aanpassen. Vandaag was het guur weer, met een redelijk harde koude wind, zo guur dat broer Jan, waarmee ik onderweg appte om een afspraak te maken, zelfs omgekeerd was naar huis terug bij zijn dagelijkse 5 km wandeling. Ik had daar minder last van maar ik had het ook wel zo uitgezocht dat ik de wind veelal in de rug had en niet in m'n gezicht. Doordat ik redelijk goed kon afstemmen hoeveel tijd ik had voor pauzes kon ik rustig wat kippenvleugeltjes weg knagen en een boterham. Evengoed was ik ruim 15 minuten te vroeg op de bushalte in Vierhouten na 10 kilometer vanuit Leuvenum, een fraaie niet eerder door mij gelopen etappe door bossen en heiden. Intussen had ik met broer Jan een afspraak gemaakt voor morgen. Gaan we uiteindelijk ook een lekker stuk lopen in de buurt van Schoorl.

Zwart maken

 Gisteren voelde ik op het eind van de wandeling wel een beetje al die dagen vooraf, m'n benen begonnen het een beetje zat te worden, dus vandaag maar eens even een rustdagje. We hadden trouwens afgesproken dat ik wat spitwerk zou gaan doen in de tuin van Roos. Dat is ook weer eens wat anders dan dat eeuwige geloop van mij. Allereerst heb ik de zoveelste hortensia verwijderd uit het voortuintje, was een hele inspanning om alle wortels kapot te krijgen zodat het hele loeder vrij kwam, maar het lukte me. Was ik best een beetje trots op, ik voelde de inspanning ook wel een beetje zitten, maar eerst moest wel de fazantenbes van de tui uitgespit worden om in de voortuin geplaatst te worden, maar dat ging een stuk makkelijker, de grond in de achtertuin is de afgelopen jaren een stuk intensiever gebruikt.
Nadat de fazantenbes verwijderd en overgeplaatst was heb ik dat deel van de tuin keurig omgespit, zwart gemaakt zoals vakman Theo dat noemt. Daar kan nu al zo'n beetje de spinazie gezaaid worden, het is mooi bewerkte grond waar vorig seizoen bonen op gegroeid hebben en waar dus wat gebonden stikstof in de grond zit.
Na nog een kopje thee liepen we samen naar het station en namen we afscheid. Roos ging naar Olst om meel te gaan halen bij de molen en ik ging naar de Bilt.

Naar Odoorn

 

Hunebed bij Odoorn

Roos had als beginpunt voor de wandeling van vandaag het plaatsje Odoorn uitgekozen. Naar ik mij herinner was dat in mijn jonge jaren ooit de plek waar we met schoolreisje heen waren geweest. In een jeugdherberg als ik me goed herinner. Dus vast een mooi gebied en inderdaad was dat het geval. Roos had een track die alle snippers bos besloeg werkelijk helemaal tot het station van Emmen zelf terug. Maar eerst gingen we na het ontbijt vanuit Wijhe naar Emmen waar heel prominent een bordje "AZC ter Apel" stond met een grote wachtende bus. En inderdaad stond daar een wat ontheemde man te schelden. Wij moesten wachten op de bus naar Odoorn, uiteindelijk een mini-busje voor maximaal 6 personen waarmee we uiteindelijk met drie passagiers naar Odoorn gingen. We zaten al snel op de route en kwamen langs een hunebed. We waren nog niet op weg of daar begon de groeps-app van de donorkinderen te piepen en allen maakten bekend wat ze zoal aan het doen waren; schept een band hoor en doet me altijd goed wanneer zich een groeps gesprekje op gang komt. Intussen liepen we door de fraaie streken, buitengewoon rustig en fraai aangelegd, maar niet saai bos. Gekke gedachte dat op het hier aanwezige zand tot enkele honderden jaren geleden wel zo'n vijf meter veen lag, inmiddels allemaal afgegraven en in de herenhuizen van Amsterdam verbrand om de panden te verwarmen en op te koken.
Grappig genoeg eindigde de boswandeling vrijwel op het perron, net als in Ommen. 

Een ouderwets Zwart Boertje

 

Het geloei van de auto's

Het blijft maar prachtig wandelweer en ik ben weer helemaal uit m'n winterslaap. Iedere morgen sta ik fit op en heb echt zin in een dag naar buiten. Voor vandaag had ik mijn favorietje weer van stal geholpen en met de trein van 9.30 had ik een perfecte aansluiting naar Leuvenum, halte Zwarte Boer. En ja, deze wandeling heb ik inmiddels tientallen keren gelopen, de eerste keer zeker dertig jaar geleden met vriend Dick, Langs de oude beukenlaan met al die inmiddels door mos dichtgegroeide kabouterbadjes zoals ik de kinderen had wijsgemaakt. De bank waar ik met Roos een paar keer chocolademelk heb gedronken, het prachtige "het Roode Koper" waar ik met het bestuur van de DHV een weekend afstemmingsbijeenkomst had georganiseerd en ook een keer met Roos chique heb verbleven met een veelgangen diner en heerlijk ontbijt en verder langs de beek die zo fraai is geherstructureerd. Dan het zand en de herrie van de snelweg. Begint de wandeling in heerlijke stilte daar wordt de herrie van de snelweg steeds opdringeriger met als apotheose de brug over de snelweg met daaronder het voortrazende, CO2 producerende auto geweld. "Waar gaat dat heen",  vraag ik mij altijd weer af. Maar tegen het eind van de wandeling bedacht ik dat Roos het wellicht gezellig zou vinden als ik naar Wijhe kwam en ja hoor, dat was het geval. Ze had lekker gekookt en we hadden weer een gezellige avond. Morgen maar weer samen aan de wandel. Roos stelde voor om in de buurt van Emmen te gaan wandelen. Zachtjes mopperend construeerde ze een track die door alle snippers bos tussen Odoorn en Emmen zichtbaar waren op de cartografische ondergrond van Komoot. We zullen het morgen gaan beleven.

Ik ga het weer zelf doen

 

Water in de Stulp

De afgelopen weken had ik besloten om het opruimen en schoon houden van mijn flatje weer helemaal zelf ter hand te nemen. Mijn lieve hulp had mij in de afgelopen anderhalf jaar goed laten zien hoe je een huishouding ordelijk kunt houden door op te ruimen, schoon te maken en dat ook gewoon regelmatig te doen en niet te laten slabakken. En zo langzamerhand was dat niet alleen doorgedrongen maar had ik ook de bijbehorend handvaardigheid eigen gemaakt. En zo was ik al begonnen met de ramen van de kamer te lappen zodat alle vliegenpoepies waren verdwenen, de was niet alleen gedaan maar ook opgehangen en na drogen opgevouwen en netjes weggeborgen. De keuken de hele week op orde gehouden. Dus toen zij vanmorgen binnen kwam en direct opmerkte dat het er zo netjes en opgeruimd bij stond kon ik met een gerust hart zeggen dat ik het weer helemaal zelf ging doen en dat ze het mij heel goed geleerd had. Vandaag liet ze me nog een aantal puntjes zien die ik vanaf heden op de i moet zetten en praatten we als vanouds gezellig bij. 
Het was prachtig wandelweer en dus trok ik snel de schoenen aan en heb de trein genomen die het eerst kwam en dat was naar Den Dolder. Ik liep een nieuwe route met een mopperende Truus naar Baarn, mede geleid door een oude track maar wel afwijkend, dus Truus maar mopperen: "keer om!". Blijft een mooi stuk. Op het laatste stuk heb ik nog opgelopen met een leeftijdsgenoot met een prachtige Husky en kwamen we in gesprek. Hij dankte mij bij het afscheid voor het aangename gesprek. Leuk te horen hoor.
Maar het klapstuk van deze dag was toch wel de door Roos uitgewerkte partituren op mp3 formaat, dus hoorbaar van twee van onze liederen die we ruim twintig jaar geleden hebben gecomponeerd op gedichten van Roos zelf. Als eerste "Het feest", waarvan ik de melodie ooit heb gecomponeerd en wij samen de begeleiding hebben geschreven. De tranen liepen over m'n wangen, is gewoon een mooie compositie op een roerend gedicht. Die hele cyclus van de "de lange wandeling" verdient het om uitgewerkt te worden en niet alleen dat, ook om regelmatig uitgevoerd te worden, althans dat is mijn mening.

Van Garderen naar Putten

 

De Veluwe is meer dan het Hulshorsterzand moet ik mij bedenken en zo kwam ik op het idee om vandaag van Garderen, goed bereikbaar vanuit Putten terug naar Putten te wandelen. Ik had een track gemaakt in Komoot en had geen problemen met de stoptrein van 9 uur en stond ik om 10 uur in Garderen. Enig gezoek en ik had weer de juiste richting en gaan met die banaan. Het begin kwam me al snel bekend voor ook al was het best een poos geleden dat ik in Garderen begon met een wandeling, blijft schitterend die Veluwe. Het was een prachtig landschap en bijzonder rustig zo zonder andere wandelaars, hooguit wat fietsers en heerlijk stil. Het was zo stil dat ik er echt voor ben gaan staan om rustig te luisteren, de stilte vind ik iets magisch hebben, maak je zo weinig mee in onze drukke wereld.
Uiteindelijk weer terug in Putten en weer snel in de Bilt, helaas was de viskraam met de lekkere gebakken mosselen niet aanwezig, maar daar om niet getreurd en lekker wat kippenvleugeltjes gebakken en opgepeuzeld. Nog wat boodschapjes gedaan en brood gebakken.
Roos appte me dat het artikel dat ik had geschreven voor de website van de VvhL was geplaatst.

Nog maar 3 doosjes eieren

IJshaar alom

Mijn eieren waren op en ook bij de Koopman waren de eieren op: "te laat geleverd", werd mij verteld. Maar vandaag zouden Roos en ik weer een Vennerij wandeling gaan maken en zou de eiervoorraad worden aangevuld. Het blijft een prachtige wandeling van Ommen naar Dalfsen via de Vennerij ook al doen we die wandeling bijna maandelijks. Roos verzint telkens een nieuw omweggetje en zo hebben we zelfs enige afwisseling. Het was weer een schitterende wandeling waar nu vooral ijshaar was te zien en geen paddenstoelen zoals de laatste keren.
Tot onze verrassing waren er slechts 3 doosjes met eieren beschikbaar, andere keren stonden er soms wel 10 doosjes. Nu leggen kippen 's-winters een stuk minder, maar ik hoorde dat hier in het nachthok verlichting is zodat de kippen kunnen eten wanneer ze dat maar willen, maar kennelijk toch minder productie. We gaan het zien.

De ramen gewassen

 Was lang geleden dat ik de ramen van de huiskamer had gelapt, was hard nodig zag ik onlangs toen de zon er schuim op scheen. Allemaal vliegenpoepjes die nodig verwijderd moesten worden. Ik ging de ramen te lijf op de zelfde manier als dat ik de afwas doe, sopje en met een zacht schuursponsje over de ruiten tot de poepjes weg zijn en dan met schoon water naspoelen en met de spons weer het overtollige water verwijderen en nadrogen met een theedoek. Anders dan officieel, maar het resultaat mocht er zijn.
Roos appte nog of we de volgende dag aan de wandel zouden gaan, leek mij een goed idee en ik bereidde mijn rugzak voor.

De kippenvleugeltjes hadden aftrek

 

Ronja eet een vleugeltje

Was ze afgelopen vrijdag officieel jarig, daar werd vandaag Ronja's verjaardag breed gevierd. Eigenlijk ga ik zelden of nooit naar vieringen van kinderverjaardagen, maar de verjaardag van Peter afgelopen december vond ik zo genoeglijk dat ik Joke had gevraagd of Roos en ik vandaag bij de viering van Ronja's verjaardag welkom waren. En dat was het geval: "geen kadootjes en zeker geen boekjes", werd mij op het hart gedrukt. Wel kippenvleugeltjes en die had ik dus afgelopen vrijdag direct ingeslagen op de markt en direct gebakken. Vanmorgen bijtijds opgestaan en naar Gouda gegaan met trein en bus. Het was een hele drukte aldaar, allemaal volwassenen bij elkaar gepropt, zodanig dat Roos en ik er niet eens meer tussen pasten. Vind ik geen enkel probleem hoor, ik vermaak me bij voorkeur met de kleinkinderen. Evi en Sjoerd vlogen me om m'n nek, ze hadden me lang niet gezien en vonden het duidelijk een genoegen dat wij er ook waren. Snel haalde ik de kippenvleugeltjes uit de rugzak en zette die op tafel. Joke warmde er een paar van op in de magnetron. Die gingen erin als koek, ik had er best wat meer mogen meenemen?! Joke had gezegd dat de vleugeltjes voor algemeen gebruik waren maar Evi en Sjoerd waren er niet bij weg te slaan zodat Joke de rest maar in de koelkast terug zette, ze waren in de eerste plaats natuurlijk voor Ronja. Nou ja, die zat zich ook tegoed te doen aan het ongevleugelte. Intussen las ik een leerzaam boekje over anatomie voor aan Bram en sprak met Hugo en Marjorie en ook met Arja. Fijn om zo te midden van m'n kinderen en kleinkinderen te vertoeven net als toen bij Peter. Dat is mijn lol van zo'n verjaardag, maar niet te vaak har har. 

Gebakken aardappelkruim

 

Gebakken kruim

De aardappel als onderdeel van de maaltijd schijnt behoorlijk terrein te hebben verloren aan "pasta's" en pizza's en vooral ook aan gemaksvoedsel dat men via sneldiensten laat aanrukken. Ik mag daarentegen graag een vorkje in deze oer-Hollandse gekookte knol prikken en kies daarvoor ook zorgvuldig het ras uit. Voor de smaak heb ik het liefst de "eigenheimer", een stuk-kokende soort die je zorgvuldig moet toebereiden om te voorkomen dat je een pan met waterige puree overhoudt: "niet onder water zetten",  zo heeft John van der Kroon, mijn vaste markt kraam voor de aardappels. Maar als je de eigenheimer "lege artis" kookt dan is hij verrukkelijk. Een wat steviger aardappel, de "Frieslander" gebruik ik vooral voor de frietjes.
Afgelopen week had ik een stevige pan eigenheimers gekookt en daarvan gegeten in een mengsel van gebakken worst, uit met trassi en sambal, sperziebonen, witte bonen en de genoemde aardappels; smulluh! eigenlijk had ik het restje gereserveerd om een soort aardappelkoekjes te bakken met ei, meel, peterselie en aardappelkruim als basis, maar dat kwam er telkens niet van. Zo kwam ik vanmorgen op het idee om het restant op te bakken en als ontbijt te gebruiken: "wordt vast zoals opa Jan dat graag had", bedacht ik mij want naast een paar redelijk stevige stukken was het toch vooral ook aardappelkruim dat in de pan lag en na het bakken in ruim boter kon ik me heel goed voorstellen wat "opa Jan" er zo lekker aan vond; heerlijk knapperig, ik had er expres geen eitje overheen gebakken dus de knapperigheid was intact gebleven. Ik keek nog even in mijn oude bloggies of ik dat verhaal over het aardappelkruim erg vaak had verteld en kwam daarbij ook weer het portret van hem tegen, gemaakt in zijn jonge jaren en zag daarbij kenmerken in het gezicht die ik terug zie in mijn uitgebreide kinderschare. De platliggende kleine oren heb ik zelf en zie ik ook bij enkele van m'n kinderen, maar die smalle neus die ook mijn moeder had zie ik niet bij mezelf maar wel bij Hugo en Lisette terug. Grappig hoor.

Vrijdag, marktdag

 

De jarige Ronja met haar broer

Toen ik vanmorgen het gordijn opentrok bleek dat het de afgelopen nacht stevig had gesneeuwd, was wel voorspeld door het KNMI maar desalniettemin een verrassing. Ik had er niet echt op gerekend omdat het de laatste dagen steeds veel mooier en vooral droger weer was dan KNMI had voorspeld, maar deze keer was het echt raak. Geen weer om met de fiets naar de markt te gaan en had toch echt dingen nodig, dus dan maar te voet. Dikke winterjas aan, pet op omdat ik dat gekriebel van sneeuwvlokken op m'n neus absoluut niet kan verdragen, word ik helemaal gek van, rugzak op en hup naar de markt. Eerst maar even kijken of alle kramen die ik met een bezoek wilde "vereren" er wel waren, hetgeen het geval was. Eerst achteraan bij "Alex" kippenvleugeltjes ingeslagen om zondag mee te nemen naar het verjaardagsfeestje ter ere van Ronja's verjaardag. Ze is vandaag jarig en Joke stuurde me een lief fotootje waarop de jarige Job met haar broertje; zondag gaan Roos en ik op verjaarsvisite, doe ik eigenlijk maar zelden, maar sinds de viering van Peters' verjaardag vind ik dat eigenlijk best heel leuk. Ik dwaal af.
Bij "John" 1 kilo eigenheimers, bij "Hans" een kilo volkorenmeel, bij de kaaskraam een stuk geitenkaas en tot slot bij "Apollo" noten en amandelspijs en toen weer door de sneeuw naar huis gebaggerd. M'n jas en handschoenen waren nat en ik had het verrekte koud. Aangezien ik slechts stook wanneer ik visite heb was de dag, maar ook de avond niet aangenaam toeven op de flat. Ga ik morgen wanneer Roos komt maar eens anders doen, gewoon wat vroeger de kachel aanzetten. Heb ik ook inderdaad gedaan en terwijl ik dit bloggie een dag later zit te schrijven voel ik hoe veel aangenamer dat is har har. 
's-Middags heb ik de vleugeltjes gebakken en ze staan klaar om zondag meegenomen te worden: "vooral geen kadootjes", werd mij door Joke op het hart gedrukt, "neem maar gebakken vleugeltjes mee". Verstandige houding vind ik, de kinderen van tegenwoordig worden gewoon bedolven onder de rotzooi onder het mom van kadootjes. Toen een van de kleinkinderen mij eens trots de enorme hoeveelheid geschenken die hij had verworven toonde en ik vroeg of het niet genoeg was, keek hij mij verbaasd aan: "genoeg?!", kan dat dan, net als Obelix die nooit genoeg te eten kreeg voor zijn gevoel, maar daar kon je om lachen.

Station Hulshorst

 

Voormalig station Hulshorst

Aan de lijn van Utrecht naar Zwolle met al haar tussenstations lagen er vroeger nog twee, Soestduinen en Hulshorst, de laatste vooral bekend van een "gedicht" dat Gerrit Agterberg ooit produceerde over dit piepkleine plaatsje op de Veluwe met haar kabouterstationnetje. Maar in de jaren dat ik nog maar net in Bilthoven woonde was dit voor mij een makkelijke toegang tot de Veluwe hoewel ik mij niet herinner hier vaak te zijn uitgestapt, dat was waarschijnlijk pas het geval toen ik bij SSDZ ging werken en zowel de auto weg had gedaan als over een NS jaarkaart ging beschikken. Dat was rond de geboorte van Arja het geval, dus 1986 terwijl in 1987 de dienst op Hulshorst werd gestaakt vanwege de opening van Amersfoort Schothorst, of was het Amersfoort Bloedworst?
Maar afgelopen dinsdag bij mijn wandeling van bushalte Landgoed Hulshorst naar Nunspeet kwam ik voor het eerst sinds vele jaren langs dit piepkleine stationnetje, voormalig station Hulshorst met een interessante geschiedenis, als te lezen op de website.
Een familie anekdote wilde dat mijn Amsterdamse grootmoeder Mien hier een keer een week lang heeft gebivakkeerd met een drietal vriendinnen of met haar twee zussen en een zekere Lien en dat ze slechts een week hebben zitten lachen en klaverjassen en waarschijnlijk advocaatjes hebben gelepeld. Ze vonden die omgeving helemaal niks, "drie keer niks", zou men in neo-NLs zeggen.
Gerrit Achterberg heeft er een gedicht over geschreven dat tegenwoordig naast het station is opgesteld. Ik kon er geen chocola van maken, rijmde ook niet.
Natuurlijk passeer ik dit stationnetje regelmatig wanneer ik op weg ben van - of naar Zwolle en moet dan toch even kijken al was het maar om de Leuvenumse beek te aanschouwen die hier in de buurt onder het spoor haar weg richting voormalige Zuiderzee vervolgt. Er stond tot voor kort een oude locomotief, maar die heeft plaats moeten maken voor een modern gebouw. Ach ja, alles verandert.

Nu helemaal geen trein

 Was de stoptrein van 9.00 uur gisteren een kwartier te laat, daar was hij vandaag zelfs "gecancelled" en dat terwijl ik met Roos had afgesproken om vandaag vanuit Nunspeet te gaan wandelen. Daarbij was het plan om, wanneer we geen van beiden vertraging zouden hebben de bus naar Elspeet te nemen en dan via de Zwarte Boer (met koffie of lunchje?) terug naar Nunspeet te lopen. Ik had er al rekening mee gehouden dat een van ons beiden vertraging zou kunnen hebben en dan via het Hulshorster zand naar de gisteren door mij bezochte halte "Landgoed Hulshorst" te wandelen. Maar helemaal gecancelled betekent dat de plannen moeten worden omgegooid en improviseerde ik dat we elkaar in Putten zouden ontmoeten; dat is een treinhalte waar de treinen in beide richtingen tegelijkertijd stoppen. En zo kwamen we elkaar tegelijk tegen, ik met de volgende trein dus, op station Putten en liepen we een oude bekende, van Putten naar Ermelo via het Solse Gat, een diepe zandkuil. Was weer een mooie droge wandeldag en we liepen heerlijk keuvelend door het fraaie Veluwse landschap. Uiteraard week Roos af van de track die ik gepland had, zodat "Truus¨ voortdurend liep te mopperen. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Eindelijk weer een zonnige dag

 

Wolf of hond?

Tot mijn genoegen zag ik gisteren al op de site van het KNMI dat er voor vandaag een dag met een 9 werd gegeven, een droge dag! "Dat wordt wandelen!" had ik al besloten. Het was weer tijd voor een wandeling op de Veluwe vond ik en wel naar mijn favoriete stek, Leuvenum/Hulshorster zand Nunspeet en omgeving. Maar onlangs i de bus van Harderwijk naar Leuvenum uit de vaart genomen en is Leuvenum slechts op ingewikkelde wijze met OV bereikbaar. Maar daar had ik wat op gevonden. Wat manipulerend met OV9292 en Komoot had ik bedacht dat Elspeet ook best een aardige bestemming voor begin- of eindpunt was. Daarenboven had ik ook de bushalte "Landgoed Hulshorst als zodanig in beeld gekregen. En zo had ik besloten om vandaag met de bus van Nunspeet naar Elspeet te gaan en dan via Leuvenum en langs de Leuvenumse beek naar de bushalte Landgoed Hulshorst te lopen. Echter, de trein naar Nunspeet had 15 minuten vertraging, dus die vlieger ging niet op en gooide ik alles om en stapte uit in Harderwijk en nam daar de bus naar Hulshorst en liep tegen de richting in naar het Hulshorster zand.

Zo hoog zag ik de Leuvenumse beek niet eerder

Daar zag ik dat de Leuvenumse beek zo hoog stond als ik hem nog nooit had gezien en bedacht mij dat ik beter lekker over het Hulshorster zand direct naar Nunspeet zou lopen en zo deed ik. Ik verzamelde nieuwe steentjes maar ontdekte ook sporen die ik voor afkomstig van een volwassen wolf hield, die zijn hier absoluut aanwezig. Ik blijf het onwijs vinden dat dit hier uitgestorven, verjaagde roofdier weer wordt toegelaten in ons overbevolkte land, dat moet tot ellende gaan leiden. Maar goed, ik heb gelukkig geen wolf ontmoet.

Een hoeslaken van Ten Cate voor 10 euro

 Vanmorgen vroeg ben ik stilletjes opgestaan om Roos niet wakker te maken, ze lag nog zo intensief te slapen. Thee, eitjes, sinaasappelsap, beschuitjes, maar ze bleef maar slapen, had ze zeker nodig. Maar tegen negenen was het zo ver en kon ze de koude thee en eitje naar binnen slobberen. Dus lekker rustig aan de dag begonnen. Het regende pijpenstelen en dat was voor de hele dag voorspeld. 
Ik werkte nog wat verder aan het document waarmee ik in beeld probeer te krijgen wat de beste manier is om een nieuw donorkind binnen te leiden in de kring van nieuwe verwanten i.c. mij als donor maar ook de "halfjes" zonder dat dit tot afschrikken of erg sterke emoties zal leiden. Dat is best lastig om ook in je eigen emoties een leermoment te ontdekken, maar ik denk dat ik daar langzamerhand toch wel beeld van krijg.
Zo tegen een uur of drie in de middag werd het iets droger buiten en trok ik de wandelschoenen aan en liep het bekende rondje door het Houdringhebos maar eindigde nu bij de Looydijk en liep vervolgens over de Hessenweg om een hoeslaken te kopen bij Dirk van der Broek en inderdaad was de maat die ik nodig had nog in de vorm van 1 hoeslaken aanwezig voor de onwaarschijnlijk lage prijs van 9,99 euro en niet zomaar een hoeslaken maar van een gerenommeerde leverancier, Ten Cate.

Documentendag

 We moesten vanmorgen redelijk bijtijds opstaan vanwege een afspraak die Roos had gemaakt met een vriendin hier in Bilthoven. Ik besloot met haar op te lopen richting huis van vriendin en van daaruit liep ik het dorp uit en ondanks de storm naar Sandwijck, daar wandelde ik het rondje twee keer en heb nog wat zitten mijmeren op de bankjes aldaar. Er liepen maar weinig mensen, waarschijnlijk vanwege het wat minder aantrekkelijke weer. Ik liep weer terug en ontdekte dat het "van Boetzelaarpark" over meerdere ingangen beschikt dan ik in al die veertig jaren dat ik in deze gemeente woon had opgemerkt. Via de Hessenweg liep ik terug naar huis en daarbij kwam ik langs de winkel van Dirk van der Broek met in de etalage allerlei wel heel voordelige aanbiedingen waaronder die voor hoeslakens en die heb ik nodig; Roos ontdekte een overduidelijke slijtageplek (mijn moeder noemde dat een glee) dus moet ik sowieso een paar nieuwe hebben, maar nog meer aanbiedingen. Ik bedacht mij dat ik maar eens wat vaker naar deze concurrent van AH moet gaan, vond het altijd wel een aardige zaak maar mijn voorkeur lag toch altijd wel bij de grootgrutter uit Oostzaan. Wist u dat een deel van mijn voorouders uit Oostzaan komt en dat mijn overgrootvader bij de oude Albert op school heeft gezeten, althans bekend met hem was. Dat eerste winkeltje staat nog steeds ergens op de Zaanse schans; ik dwaal af.
Ik liep door naar de flat en was nog niet thuis of het begon te regenen. Even later kwam ook Roos terug van een buitengewoon gezellig bezoek aan haar vriendin. Na een lunch van brood met kroket gingen we ons beraden op een tweetal documenten die geproduceerd moesten worden. Het initiatief daarvoor lag deels bij mij, maar we bereidden beide eerst samen voor door alle feiten nog eens door te nemen. Heerlijk om samen te sparren, dat is onze forte. Meestal doen we dat tijdens het ontbijt 's-morgens vroeg in bed, maar dat zat er vanmorgen niet in.

Gezellig met onze oude buurtjes

 

Shiva en Ronika aan tafel

Vijf jaar hebben ze gewoond in de flat onder de mijne, Ayoub en zijn vrouw Shiva met hun twee dochters. De oudste was pas twee jaar toen ze hier kwam, Ronika, verlegen en altijd als ik haar gedag zei verschool ze zich achter vader of moeders' rug. Ging langzaam over en toen ik haar enkele jaren later complimenteerde met haar mooie fiets brak het ijs en begon ze langzaam maar zeker meer te vertellen. Bijzonder prettige buren, we overliepen elkaar zeker niet, maar er was duidelijk sprake van wederzijdse genegenheid, ik vond het dan ook jammer dat ze naar een groter huis vertrokken afgelopen oktober/november, maar had daar alle begrip voor hoor, de flat was gewoon te klein geworden voor z'n viertjes. Ik had hen dan ook gevraagd om gedag te komen zeggen voordat ze definitief zouden vertrekken. Was gezellig en ik merkte dat de uitnodiging om langs te komen in hun nieuwe behuizing welgemeend was. En aangezien ik Ronika een boekje had beloofd werd 4 december een passend moment om even langs te gaan. Een tegenbezoek werd op prijs gesteld en ik stelde voor om dan ook het meest Nederlandse gerecht in wintertijd te serveren, erwtensoep, ook wel snert genoemd.

Ayoub met Sophie

Op de afgesproken tijd stommelde het gezin de bekende trap op, is volgens mij voor een kind ook een goede manier om het afscheid van een oude bewoning te verwerken. Gezellig met de kleine Sophie van net een jaar: "m'n zusje kan al lopen", meldde Ronika trots en daar ging ze hoor. Leuke kinderen! En fijn om Ayoub en Shiva weer te zien. Uiteraard had ik een paar boekjes voor Ronika gescoord, de eerste bleek veel te makkelijk voor haar, die zou ze aan Sophie gaan voorlezen. Maar ik had ook een echt "leesboek" met weinig plaatjes, een oude bekende: "Saskia en Jeroen", een boek uit de serie van Jaap ter Haar. Ben benieuwd wat ze daar van zal vinden, gaat over onschuldig stout vermaak van een jeugdige tweeling. Intussen hadden Roos en de ouders zich geïnstalleerd terwijl ik af en toe in de opwarmende pan soep moest roeren om te voorkomen dat deze zou aanbranden.
We gingen aan tafel en we stortten ons op de snert die gelukkig in goede aarde viel, zelfs de kleine Sophie at er iets van. Ondertussen spraken we over van alles onder andere over de verwantschap van onze moedertalen want beide, het Nederlands/Diets/Duits en het Farsi zijn Indo Europese talen. En inderdaad waren er heel wat woorden die nagenoeg het zelfde waren gebleven in al die duizenden jaren, dat vind ik schitterend. Door al dat lezen dat ik heb gedaan over de klassieken heb ik een behoorlijke bewondering overgehouden aan het oude Perzische rijk dat uiteindelijk op brute wijze door Alexander de Grote onder de voet is gelopen. Maar die oude cultuur fascineert me, moet ik nog eens met Ayoub en Shiva bespreken; zal ik hen vertellen over de "Gouden eeuw" van de "Zeven Provinciën". Maar natuurlijk hebben we veel meer gesproken over de tijd dat we hier gezamenlijk gewoond hebben; daar waar ik al die jaren dacht dat zij flink stookten en dat ik daarom de CV nauwelijks hoefde in te zetten daar bleek dat zij ook nauwelijks hoefden te stoken in dit kennelijk goed geïsoleerde gezamenlijke flatgebouw.
Na de erwtensoep maakte ik nog een dessert bestaande uit de bekende vla en yoghurt van de boer met een beetje jam, een vlaflip zoals dat wordt genoemd. Ging er ook best in hoewel het voor Ronika wat veel werd. Tot mijn opluchting had het iedereen goed gesmaakt. De kleine Sophie had zich prima gehouden maar was duidelijk uitgevloerd door alle emotie. Ik moedigde hen dan ook aan om naar huis te gaan, het was heel genoeglijk geweest vonden we allemaal. Ik legde samen met Ronika het door haar geverfde steentje op een ereplaatsje in het rariteitenkabinet en beloofde dat we de fles appelsap van "de boer" soldaat zouden maken. En daar gingen ze. Roos snelde nog naar beneden met de speen van Sophie die was achtergebleven, en bood die aan: "de Espanja", sprak zij met het inmiddels geleerde Farsi woord voor speen.

De eerste klant van het winkeltje

 

Ambachtelijk kaas maken

Vandaag weer melk en yoghurt gehaald bij het winkeltje van boerderij Boom en Bosch alhier. De verse melk, zo van de koe, de yoghurt, kaas, boter, karnemelk en kwark acht ik van de allerbeste kwaliteit en puur ambachtelijk gemaakt. Koeien die nog hun hoorns dragen en sinds enkele jaren zomer en winter buiten lopen, kan het nog natuurlijker. Ik meen dat we als gemeente trots moeten zijn dat we een dergelijk staaltje van verantwoord agrarisch vakmanschap binnen onze gemeentegrenzen hebben. 
Inmiddels kom ik hier al vele jaren, ik dacht al veertig jaar, maar ik weet het niet precies. En dat niet alleen, ik heb zelfs twee winters lang in de tijd dat ik door een burn out werd gekweld in de stal geholpen.
Bij het binnen treden van het winkeltje stonden er al twee dames die inmiddels geholpen werden door moeder en dochter. De zichtbaar hoog bejaarde dame hielp ik met haar tas boodschappen naar de auto brengen. Zij bleek een van de eerste klanten van veertig jaar geleden toen het winkeltje van start ging en bleek inderdaad al ergens in de 90 jaar oud te zijn. 

MRIJ koe in de kudde van Boom en Bosch

Wilhelm Tell en de Radetzky mars

 Roos had mij erop attent gemaakt dat hedenavond om 19.00 precies de opera Wilhelm Tell van Rossini zou worden getoond op operavision.eu en zo zaten we vanavond ieder vanuit eigen huis naar de opera te kijken en te luisteren. De kwaliteit van beeld en geluid was werkelijk voortreffelijk! Helaas was er geen ondertiteling van de tekst en het verhaal werd mij niet duidelijk vanuit de beelden. De muziek was fraai en daar klonk dat bekende stuk uit deze opera. 
Het begin leek wel een kwartet qua klankkleur, prachtig en zo "fluisterde" ik per Whats-app naar Roos, net of we naast elkaar in de opera zaten. Prachtig begin met als intro een ballet op het wat kleine toneel dat daarna helemaal vol stroomde met de leden van het koor. En daar begon het wat bewegingsarme spektakel met prachtige heldere sopranen en diepe bassen en prachtig orkestwerk. Op zeker moment het enige deel dat ik duidelijk herkende, echt zo'n opwindend deel als "de Walküre rit" van Wagner, in dit geval naar ik op internet zag de Galopp uit Wilhelm Tell. Roos dacht dat het de Radetzky mars was, wat duidelijk niet het geval was. Later heb ik beide nog even beluisterd en in de verte lijken die twee robuuste werken wel enigszins op elkaar.
Van de Radetzky mars vond ik een hele leuke uitvoering met de altijd zo voornaam kijkende dirigent Herbert von Karian zelfs heel ontspannen het publiek bij de uitvoering betrekkend.

Kerstboomkoorts

 

Na de kerst liggen ze bij het afval.

Inmiddels zijn de kerstperikelen definitief achter de rug, de forse aantallen overbodige kerstbomen moeten het veld ruimen en worden hier in Bilthoven gewoon ergens aan de kant van de weg gedumpt. De gemeente zal binnenkort de hele zooi wel komen ophalen vermoed ik. 
Terwijl ik daarmee werd geconfronteerd toen ik terugreed vanaf het station deed mij aan "vroegig" denken, de tijd dat ik tussen mal en dwaas verkeerde, zo'n 11-15 jaar denk ik. Dan voelde je zo rond de kortste dag van het jaar iets in je opkomen dat naar spanning en rook voelde; er moest licht komen, warmte, vuur en daar hielpen natuurlijk die kerstbomen bij, want ook toen werden er in de kindervakantie kerstbomen opgeruimd en konden we fikkie stoken. Dat voelde als een koorts, buiten in de kou, sneeuw en ijs liep je door de buurten op zoek naar kerstbomen. En hadden we er een paar dan gingen die in de hens. Ook was er, ik vermoed op oudejaarsnacht een groot vuur met kerstbomen op de kruising bij waar wij toen in Amsterdam woonden. Niet zo'n gevaarlijk hoog vuur als in den Haag/Scheveningen, maar toch best een flink vuur. Als jongen vond ik dat reuze spannend, hoorde bij die donkere dagen.
Kom daar nu eens om, kennelijk mag het niet meer althans overal zie ik kerstbomen aan de weg liggen en vuurtje stoken is er niet bij. Zou die drang bij jongens niet meer aanwezig zijn of hebben ze zo veel afleiding met de games dat ook die belangstelling is ondergesneeuwd? Of is het "te gevaarlijk"?

Halverwege

 

Korstmos op boomtakje

Roos had voorgesteld om vandaag samen aan de wandel te gaan. Ik stelde voor om dan van Baarn naar Den Dolder te lopen. Haar aansluitende trein zou enkele minuten voor die van mij aankomen in Baarn. Echter, er bleek een defecte trein in Baarn op mijn aankomst perron te staan en in enkele seconden moest ik iets anders afspreken met Roos want zij stond op het punt om in de trein naar Baarn te stappen: "Stap in de trein!" riep ik en stelde vervolgens voor dat we de zelfde route zouden lopen maar dan tegengesteld en elkaar halverwege ontmoeten. Mijn trein reed terug naar Den Dolder en zo begon Roos in Baarn en ik in Den Dolder. Voor mij was het de zelfde aanloop die ik precies een week geleden had gedaan van Den Dolder uit. Ik bedacht mij dat halverwege ongeveer bij de oversteek van de provinciale weg zou zijn en inderdaad, op het moment dat ik daar aankwam stak Roos net de weg over, ze had het mooie stuk door Pijnenburg met de slootjes en dubbelloof net achter de rug, de plek waar ik vorige week werd verrast door alle commotie rond een nieuwe telg. Tja, dat had wat emotionele voeten in de aarde de afgelopen week. Inmiddels lijkt de rust wel weergekeerd althans in mijn gemoed.
We liepen samen richting Den Dolder en Roos zou Roos niet wezen als ze niet af zou wijken van de track en wel zodanig dat de route een stuk leuker werd inclusief de zandduintjes bij Den Dolder. Al met al werd het een hele leuke en gezellige wandeling.
Overigens vind ik de constructie van tegen elkaar in lopen vanuit verschillende startpunten een leuke optie, zou ik ook met vriend Dick kunnen doen in Zuid Limburg. Zal het hem eens voorstellen, hij begint vaak bij zijn huis en loopt dan een rondje, daarbij zouden we samen kunnen beginnen met een track van twee kanten en dan terug lopen naar zijn huis in Vaals waar ik dan de bus van 17.30 terug naar Maastricht zou kunnen nemen. Zal het Dick voorleggen, maar meestal leest hij deze blog dus ik hoor wel of hij het een aardig idee vindt.

De tijd is onbarmhartig!

 "Als ik 's-morgens in de spiegel m'n ouwe kop zie dan zet ik er zo snel mogelijk het mes in!", zo is de grap die ik geplagieerd heb van vriend Dick. In de loop der jaren heb ik een knap lelijke ouwe kop gekregen, maar dat hoort erbij nietwaar. Dit kalenderjaar hoop ik de 75 jaar te bereiken.
Vandaag liep ik met de fiets aan de hand naar de uitgang van "de Kwinkelier", het aftands in wederopbouw verkerend winkelcentrum van Bilthoven. En daar herkende ik mijn voormalige huisarts met zijn markante haardos, ik groette hem en zag dat ook hij door vadertje tijd behoorlijk tepakken was genomen en kon het niet laten om te zegge: "Wat is de tijd toch onbarmhartig", en dat beaamde hij enigszins. Ik moest er wel een beetje om lachen, we begonnen elkaar te kennen in onze dertiger jaren en nu zijn we beiden in ons zevende decennium aangeland en ouwe kerels geworden.

Wat een zooi!

 

Afgelopen woensdag, op weg naar de tandartsenpraktijk in het deftige Amsterdam oud-Zuid, zag ik een enorme stapel afval staan, stukken meubilair, zakken troep, nou ja het bekende tafereel, niet specifiek voor Amsterdam; hier in Bilthoven zie ik ook vaak van die mini-vuilnishopen staan waarvan je dan maar hoopt dat die worden weggehaald door de gemeente. Maar wat me toch vooral frappeert is de enorme hoeveelheid rotzooi die wij moderne mensen achterlaten. Zakken met verpakkingsmateriaal, overig huishoudelijk vuil als schillen, papier. Ik sta er vaak versteld van als ik zie wat er zoal uit de verschillende huishoudens wordt geproduceerd aan afval en dan noem ik nog niet eens al die ouwe auto's, fietsen en ander groter afval. We komen erin om. Ik noem expres niet het onzichtbare afval dat in de lucht en in zee verdwijnt.
Maar toen ik klaar was bij de tandarts zag ik wel hoe deze mini-afvalhoop werd opgeruimd, een efficiënt werkend team met een vrachtwagen, voorzien van een grijparm pakte alles op en nam het mee.

Wat een wind

 

Een fraai beeldenpark bij Houthems' trots

Vanmorgen kwiek en fit opgestaan, ik had me voorgenomen om vandaag voor de afwisseling eens in Zuid Limburg te gaan wandelen. Gisteravond had ik Dick gevraagd of hij misschien in de gelegenheid was om met mij de benen te strekken, maar zijn agenda voor die dag zat vol. Op de zaterdag ben ik niet gebonden aan het rijden buiten de spitstijden en dat vind ik wel zo prettig, want inchecken tussen 6.00 en 6.30 is me zo langzamerhand te gortig, zeker in de donkere dagen rond de jaarwisseling. Maar vanmorgen om kwart voor zeven was het ook nog stikdonker hoor, maar wel heel rustig op straat en peddelde ik met m'n fietsje naar het station. De trein van 7.13 sluit mooi aan op de Intercity naar Maastricht en die reis werd buitengewoon veraangenaamd door het verder lezen in "Entangled life" van Merlin Sheldrake, zoon van Rupert Sheldrake de wat omstreden wetenschapper die zich altijd met van die wonderlijke onderwerpen bezig hield als "vormvelden" en dat mytische vermogen van duiven om altijd de kortste weg naar hun nest terug te vinden. Dat Merlin ook een wonderlijke manier van zich door een wetenschappelijk onderwerp te worstelen is duidelijk in dit boek. Zijn aanpak is niet alledaags en zeker niet de wijze waarop hij die bezigheden in genoemd boek presenteert. Als kind al was hij gefascineerd door het proces van het verdwijnen van oud blad in de tuin, hij schepte oud blad op hopen en nam waar dat het steeds minder werd, hij wilde begrijpen hoe dat zat. Hij heeft zich langdurig in een bad, gevuld met herfstloof opgehouden hoe dat proces wel zou gaan en toen hij dat niet kon waarnemen heeft hij dat aan zijn vader gevraagd, die bood hem een eenvoudig maar heel aanschouwelijk experiment waarin hij kon zien dat de wormen een zichtbare fase van dit afbraakproces vormden en vader Sheldrake vertelde dat er nog meer organismen aan te pas kwamen, almaar kleiner. Dat heeft natuurlijk het zaadje gelegd dat bij hem gekiemd heeft en uiteindelijk tot zijn wetenschappelijke interesse in schimmels heeft geleid. Maar ook daarin heeft hij wonderlijke experimenten gedaan waaronder het onder klinische omstandigheden een LSD trip maken om te ervaren hoe het was om in trance te raken onder invloed van een door paddenstoelen geproduceerd hallucinerend middel. Hij is zo ontzettend breed in zijn interesse en onderzoeksgebied dat het boek leest als ontspannende lectuur met grote diepgang, het gaat alle kanten uit. 
Maar uiteindelijk moest ik er toch uit en nam de trein naar Houthem omdat de bus naar Gronsveld, waar ik eigenlijk heen had gewild, niet aansloot. Van Houthem naar Gulpen was het plan en Komoot had gisteravond al een track geconstrueerd zodat ik direct vanaf het perron op weg kon. Ik week wel af van die track wanneer ik leukere alternatieven ontwaarde, Truus had er geen problemen mee gelukkig, dat "keer om!" iedere keer komt me dan de keel uit, telkens maar "lik mn reet" zeggen tegen een app is ook zo ongelukkig. Maar op zeker moment wilde ik eigenlijk wel wat meer lopen en slaagde ik er zelfs in om de track uit te breiden richting Noorbeek. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was dat het inmiddels hard was gaan waaien, de wind was koud, dus toch maar weer omgelopen en de oude track weer gestart. Uiteindelijk werd het dus toch Gulpen en terug met 350 naar Maastricht en samen met Merlin Sheldrake naar Bilthoven waar het niet hard maar toch wel regende zodat ik besloot om dan maar de bus naar huis te nemen. De frietjes die ik gisteravond had voorgebakken samen met een van de schnitzels van de "Vennerij" smaakten me goed.

Kennis is .... een juweel

 vanmorgen bij Roos hebben we rustig aan gedaan na het ontbijt. Gisteren hadden we inkopen gedaan bij de "Vennerij" en daarbij 15 km gewandeld. Ik heb nog wat piano gespeeld om te proberen die tocata en fuga van Bach beter in de vingers te krijgen, maar het lukte me echt niet, althans ik vind het een blamage om zo te gaan zitten knoeien straks daar in Groningen op een antiek Schnitger orgel. Wellicht kan ik wat proberen, maar ik heb liever dat we in rust kunnen luisteren naar de organist zelf als die voor ons wil spelen. Daarna liepen we samen naar het station en ging ik terug naar de Bilt, beladen met vlees voor de erwtensoep voor volgende week en natuurlijk kakelverse eieren.
In de stoptrein zat ik aanvankelijk in zo'n vierzittertje in m'n eentje. In Nunspeet stapte een echtpaar met twee kinderen in, ik bood aan om ergens anders te gaan zitten zodat ze bij elkaar konden zitten maar dat aanbod sloegen ze af, maar ik kwam wel genoeglijk met de meneer van het gezin in gesprek over het boerenbedrijf, was leuk. In Amersfoort gingen ze er weer uit, de trein was inmiddels goed vol dus toen een mevrouw met twee kinderen binnen kwam vroegen die of ze bij mij in het vierzittertje mochten komen, "natuurlijk", en ik nam de rugzak en zette die op de grond. De kleinste ging bij z'n moeder bij het raampje zitten en ik bood het oudere jongetje van een jaar of 11 aan of hij soms ook bij het raam wilde zitten, nou dat hoefde niet, maar even later toch wel. Het kwam over lezen en over letters. Hij had zo'n hekel aan lezen dat ik het niet kon laten om het genoegen van lezen en het belang voor je verdere leven te onderstrepen met grote instemming van zijn moeder. Het belang van kennis, waarop ik niet kon laten om te zeggen dat kennis zoiets heerlijks is. De moeder zei: "kennis is macht!". Dat is wel het gezegde realiseerde ik mij, maar dat is geen uitdrukking die bij mijn karakter past. Ik had liever willen zeggen dat kennis een juweel is, ik ken inderdaad het grote genoegen van het rondzwemmen in gedachten waarbij kenniselementen en praktische ervaringen elkaar afwisselen. Dus ik zou zeggen: "kennis is een juweel". Daarom heb ik ook als kind al steeds zo'n genoegen gehad in het lezen, maar dat lijkt jongeren en zeker de jongens niet meer zo aan te spreken. 

De verwoesting van onze eigen habitat

 

Oerbos, foto Anna Wonder, Thailand

Alexander von Humboldt ontdekte nog maar 200 jaar geleden dat het ingrijpen van de Europeanen in de voorheen ongeschonden, maar wel door de inheemse mensen al millennia bewoonde en op natuurlijke wijze geëxploreerde gebieden sterk onder druk kwamen te staan waarbij de natuurlijke opbrengst snel minder werd en het aanzien verslechterde. Hij waarschuwde ook toen al voor kortzichtige exploratie van de oneindig schijnende natuurlijke rijkdom van de Nieuwe wereld. Dat proces is helaas op nog veel grotere schaal doorgewoekerd in de Amerika's en wordt op onnavolgbare wijze uit de doeken gedaan door Annie Proulx in haar fabeltastisch goede boek "Schorshuiden". Ik heb het nu voor de tweede keer gelezen en ben opnieuw sterk onder de indruk van de wijze waarop "wij" Europeanen door een niet te begrenzen hebzucht alles verwoesten en verwoest hebben. Ook in de eigen streken is de habitat zodanig onder handen genomen dat er al lang geen natuurlijke habitat meer voorhanden is. Inmiddels is alle in cultuur te brengen grond zodanig met behulp van de chemische industrie verworden tot een kunstmatige voedselproductie waarin slechts het ruim voorhanden zonlicht nog een oorspronkelijk onderdeel van  het natuurlijk proces vormt. En die ontwikkeling is nauwelijks te stoppen zoals heden blijkt.

Met ongebreideld kappen van
bomen met rechte stammen werd
het oerbos verwoest

Maar wat in de Amerika's zowel de habitat als de natuurlijke bewoners, de Indianen is aangedaan tart iedere beschrijving. En zelfs nu nog, zo las ik in de Volkskrant van woensdag 21 december 2022 moeten de restjes van de nog aanwezige inheemse bewoners alle zeilen bijzetten om hun habitat te beschermen voor het kappen van de bomen, het ergste dat je het oerbos kunt aandoen. Lees: "Na 2 eeuwen verdringing was de maat voor dit inheemse volk vol", Gaat over het verzet van het Tla-o-qui-aht volk op Vancouver Island in Canada.
Ik daag de lezers van deze blog uit om het boek "Schorshuiden" te lezen. Roos moest stoppen, zo onpasselijk werd ze van de ellende die de natuurlijke habitat moest ondergaan waarbij de inheemse bevolking vermoord werd als ze al niet bezweken was onder de ziekten van de blanken. 

Opa, waar is je gouden kies?

 Vanmorgen al vroeg op weg naar Amsterdam vanwege de afspraak met de tandarts, In de Intercity naar Amsterdam ging ik tegenover een in mijn ogen jonge man van 35 - 40 jaar zitten en sprak hem vriendelijk aan met: "goedemorgen". Zoals wel vaker gebeurt tegenwoordig gaf hij geen sjoege, ik keek op en zag dat hij van die "oortjes" in had en mij dus niet eens had gehoord, maar even opgekeken had hij evenmin. Niet veel later ging hij met luide stem een zakelijk gesprek voeren met een collega uit het zelfde bedrijf met klachten over een medewerker die de taken die zo duidelijk aan hem/haar waren toebedeeld in "het systeem" niet op tijd had uitgevoerd. "Het systeem" was duidelijk zo'n managementtool om werkzaamheden aan elkaar toe te bedelen en met name genoemde werknemer had dat een en andermaal niet gedaan: "had al drie weken in de lucht kunnen zijn!", sprak hij duidelijk erg geagiteerd op luide toon, alsof ik er wat aan kon doen har har. Op de suggestie van de man aan de andere kant van "de lijn" om het probleem een managementlaag hoger aan te kaarten werd aarzelend van de hand gewezen: "die ontploft!" en dat wilde mijn overbuurman toch ook niet veroorzaken ongetwijfeld omdat dat niet positief op hem af zou stralen. Hij moest er bij het volgende station uit en ik had hem willen voorleggen dat hij de keuze had tussen een maagzweer of een hartinfarct, althans in mijn gedachten. Met een nurks gezicht en opnieuw zonder te groeten verliet hij de vierzitter en de trein.
Even later was ik bij de tandartspraktijk en werd op efficiënte wijze van mijn nieuwe kroon voorzien; zat werkelijk als gegoten, vastgelijmd en ik kon weer gaan. De afdruk van mijn gebit kreeg ik mee en ik twijfel een beetje of ik die in mijn rariteitenkabinetje zal leggen. Onderweg naar het station bedacht ik mij dat mijn gouden kroon is vervangen door een kunststofkroon met de kleur van normale kiezen. Zal Ronja, die altijd verwonderd in mijn mond moet kijken, omdat ze verbaasd is vanwege al dat metaal dat haar dan tegen blinkt, de verandering opmerken? Ik hoor haar al zeggen: "Opa, waar is je gouden kies?", want inderdaad tussen al het ijzer had ik 1 gouden kroon en die is nu vervangen door kunststof ha ha. 
PS Tòch was het een dag met een gouden randje.

Terwijl ik langs de oever met dubbelloof liep

 

Oever met dubbelloof

Zowel het KNMI als Weeronline waren optimistisch over de weersverwachting met betrekking tot de regenkans, althans daar waar het wandelweer betreft. Dus nam ik de trein naar Den Dolder en liet van daaruit Komoot een mooie track construeren, Truus hielp mij wel verder om de weg te vinden. En ze loodste me, zelfs in deze omgeving waar ik al veertig jaar gewandeld heb langs paden die ik niet eerder heb bewandeld totdat ik in Peijnenburg kwam met de bekende smalle slootjes met aan de oevers grote hoeveelheden dubbelloof. Daar ging m'n telefoon aan het piepen en hield niet op: "er is wat aan de hand", dacht ik en ja hoor, net als 4 jaar geleden toen ik met Ab aan de wandel was en hij mijn voortdurend trillende telefoon vergeleek met een vibrator, op de groeps-app van de donorkinderen werd door Nathalie gemeld dat er weer een nieuwe loot aan onze boom was ontloken. Een hele commotie op de groepsapp, ik moest er wel een beetje om lachen en zou wel even kijken hoe het af zou lopen. Toevallig had ik een paar weken geleden de berichtgeving van MyHeritage gestopt vanwege de dagelijkse reclames voor DNA-testen waar ik echt geen behoefte aan heb en ook nooit zal krijgen. Maar dus ook geen bericht over een nieuw donorkind, dat had ik niet verwacht, maar gelukkig had Nathalie het bericht ook ontvangen en zij springt dan als een bok op de haverkist har har, gelukkig maar in dit geval. Na de decepties met de laatste twee meldingen, waarbij het donorkinderen betrof waarbij het kennelijk niet ging om het leren kennen van de donor ben ik wat terughoudend geworden, maar dat ging bij thuiskomst over.
Uiteindelijk hadden we snel contact via de telefoon en spraken we af om elkaar te ontmoeten.

Ars longa

Veelal wordt gezegd: Carpe Diem, Vita brevis, maar eigenlijk is het: Vita brevis, Ars longa, oftewel "het leven is kort, maar de kunst duurt". Daar moest ik vanavond aan denken nadat ik een schitterende uitvoering van het beroemde ballet van Tchaikovski, "het Zwanenmeer", uitgevoerd door het Kirov ballet uit Moskou had bekeken. Op zeker moment was ik wat uitgekeken op deze kunstvorm die uiteindelijk telkens moet voortborduren op de beperkte beweegmogelijkheden van het menselijk lichaam, maar ik kom daar van terug. De combinatie van beweging en muziek tegen een monumentaal decor blijft een delicaat kunstwerk waarbij het verhaal er feitelijk weinig toe doet. Het zelfde geldt natuurlijk voor opera dat naast beweging, muziek en aankleding vooral de menselijke stem en daarmee tekst integreert in een enigszins vergelijkbare kunstvorm. Maar beide zijn schitterend en kennen meestal een lullig verhaaltje als Leitmotiv, althans de klassieke balletten en opera's. 
Waar ik tijdens het genieten erg veel aan moest denken betrof deze ultieme kwaliteit van uitvoering maar ook de schepping van deze kunstvorm vooral vanuit het heden zo omstreden Rusland. Wanneer ik aan Rusland denk dan denk ik liever aan de prachtige kunst die dit land heeft voortgebracht en niet alleen ballet, maar ook de schilderkunst die zij koestert in haar musea en de architectuur. Waar is het misgegaan dat er nu zo'n spanning heerst in Europa en de rest van de wereld waarbij dat zelfde Rusland de kwade pier speelt. En dat terwijl het monster van de klimaatverandering zo onstuitbaar toeslaat als een wrede duivel.

Het vioolconcert van Beethoven

Vanmorgen laat opgestaan, we vinden het 's-morgens in bed zo'n heerlijk moment om tijdens het ontbijten van gedachten te wisselen. Net als bij het wandelen leuteren wij wat af, dat lijkt wel de quintessence van onze relatie. Dus laat opgestaan met een ritueel van de eerste dag van het nieuwe jaar. De lucht was in tegenstelling tot voorgaande jaren helemaal schoon; dit jaar geen mistige toestanden vanwege de smog van het vuurwerk, maar schone lucht door de harde wind. Het is overigens wonderlijk warm door warme lucht uit Afrika die via Spanje en Frankrijk zelfs ons kikkerlandje weet te bereiken. Net als vorig jaar nieuwjaarsdag is er opnieuw een temperatuurrecord gebroken. Ik word daar overigens absoluut niet vrolijk van. In Spanje is het inmiddels door de klimaatverandering 's-zomers zo heet dat het menselijkerwijs buiten niet meer is uit te houden. In het hotel afgelopen week was een Spaanse bediende die feitelijk klimaatvluchteling in Europa is vanwege de hitte in haar land. Toevallig kwam zij uit Fuengirola waar Roos 50 jaar geleden heeft gewoond, is nu dus in de zomerhitte niet meer uit te houden. Lust je nog peultjes, het wordt nog veel heter de komende jaren.
In de loop van de middag bracht ik Roos naar de trein via het bos, lekker even een flink stuk wandelen. We waren vlakbij het station toen de trein binnenreed, ze kon die nog net halen en was dus direct op weg naar Wijhe. Ik maakte nog een stevige wandeling totdat het echt te donker was.
En dan mag ik graag na het eten wat muziek luisteren, natuurlijk eerst nog wat cantates doorgeluisterd maar daarna op Youtube het vioolconcert van Beethoven, dat vind ik zo ontzettend mooi. Ooit heb ik op de middelbare school - ik zat toen in de eerste klas - een LP gewonnen bij de culturele avond met pianospel. En dat was het vioolconcert van Beethoven. Ik had stukjes van Bach en van Bartok gespeeld en onze docent muziek, Barbé, gaf mij deze muziek van de componist met de derde B, Beethoven, zo herinner ik mij nog de toespraak waarmee ik de prijs in ontvangst mocht nemen als klein jongetje in de grote zaal van Carré meen ik mij te herinneren. Mijn ouders hebben destijds speciaal een pickup aangeschaft om deze plaat te kunnen spelen. Zij kochten niet veel later zelf een LP met het vijfde pianoconcert van Beethoven, deze twee concerten zijn mij dan ook al vele jaren bekend. De violist was de beroemde Yehudi Menuhin. De pianist was Van Cliburn die in die tijd van koude oorlog in Moskou nota bene de eerste prijs heeft gewonnen met dit concert. Beide concerten zijn blijvend favoriet bij mij. En nu dus het vioolconcert door niemand minder dan Itzhak Perlman, die - en dat deed mij best wat - de Stradivarius viool bespeelt die Yehudi Menuhin in zijn tijd bespeelde. Dus nu hoorde ik dit prachtige spel opnieuw zij het door een andere, maar niet minder virtuoze uitvoerder. Een mooi begin van het nieuwe jaar.