29 november 2017

Brood gebakken bij vrienden

Ik moest zo lachen om die malle koksmuts
Een paar maanden geleden hadden Reinier en Tineke ons bezocht; bij die gelegenheid hadden we geluncht met - uiteraard - zelfgebakken brood. Dat vonden zij zo lekker dat Tineke Reinier - de kok in huis - aanspoorde om dat ook zelf eens te proberen. We spraken af dat we bij een tegenbezoek blik, gist en meel mee zouden nemen om hen praktisch te onderwijzen in het "lege artis" bereiden van een volkorenbrood. En zo geschiedde.
Vanmorgen met de trein naar Deventer waar Tineke al klaar stond met de auto om ons naar de wereldplaats "Kring van Dordt" te brengen alwaar zij op een schitterende locatie wonen. De open haard stond al gezellig te knetteren en of we elkaar nog maar gisteren gesproken hadden nam het gesprek zijn voortgang. Over boeken die we elkaar geadviseerd hadden en onze mening daaromtrent en wat verder nog ter tafel kwam. Op zeker moment vroeg Tineke terecht: "hoe hadden we ons het verloop verder gedacht"; we zouden natuurlijk weer samen lunchen maar dat brood bereiden moest wel zijn loop krijgen. Dus sprong ik op, had helemaal niet meer aan dat brood gedacht, en pakte broodvorm, gist, bakpapier en meel uit mijn rugzak. Snel de voorrijs aangezet en de receptuur met bereidingswijze uitgelegd en globaal opgeschreven.
Intussen had Reinier een heerlijke vissoep opgewarmd; werd geserveerd met heerlijk brood van een bakker uit Loghem. Eerlijke gezegd vroeg ik mij af waarom je zelf zou gaan brood bakken als je een bakker in de buurt hebt die zulk lekker brood bakt; een stevig brood met maanzaad erdoorheen en knapperige korst; vrijwel even lekker als mijn zelfgebakken brood.
Na de lunch de volgende stap en dan natuurlijk het onvermijdelijke kneden; hilarisch genoeg had Reinier op gezag van Tineke zijn koksmuts opgezet; leuk voor de foto voor de blog van vandaag natuurlijk.
Terwijl de dames een wandelingetje gingen maken gaf Reinier mij een rondgang door hun enorme tuin; je kunt bijna spreken van hun landerijen. Met de schitterende ligging heeft hun onderkomen veel weg van zo'n ouderwets landhuis; heerlijk om daar te zijn.
Toen we uitgekeken waren bleken de dames ook weer terug te zijn en gingen we voor de tweede kneding en het zout. En dan natuurlijk de tweede rijs in de broodvorm in de lauwwarme oven. Ging goed. Na een uurtje kon de oven worden aangezet.
Ondertussen, in de gezellig ingerichte keuken zetten we ons gesprek voort en gooide ik ook het onderwerp van de laatste maanden, de "nieuwe dochters" in de groep. Uitvoerig over gesproken en dan komen ook "en passant" familiegevoelens naar voren; kortom weer gespreksstof genoeg. Opnieuw kreeg ik dat warme gevoel dat je kunt hebben als je met gelijkgestemden zo'n intensieve dialoog kunt aangaan. En nu nog doorspekt met het hilarisch karakter van "samen in de keuken".
Tineke bracht ons weer terug naar Deventer en tevreden knorden we weer terug naar onze trouwe ijzeren rossen en peddelden we weer ieder naar het eigen onderkomen. Was een heel fijne dag geweest. Bedankt Reinier en Tineke!
Het brood zag er ook goed uit. We zullen nog wel horen of het ook goed van consistentie en smaak was.

28 november 2017

De schoonheid van de herfst

De beukenlaan helemaal bezaaid met blad; lekker om
daar knisperend doorheen te waden
 Ik zal een jaar of elf geweest zijn, misschien twaalf want ik had al franse les en dat kreeg je als ik me goed herinner alleen in de hoogste klas(sen?). De ouders van een klasgenoot van me waar ik toen mee bevriend was, Henkie T. gingen een herfstwandeling maken in de bossen van Baarn. Henkie's vader was kunstschilder en ging wellicht voor inspiratie naar de prachtige herfstbossen rond Baarn. Ik mocht mee; best bijzonder want we gingen met de trein. Ik weet het nog goed; in die trein zat nog een Griekse pope waarmee ik als enige met mijn "Papa fume une pipe" frans probeerde te converseren; gebrek aan zelfvertrouwen was me zelfs toen al vreemd kennelijk. Maar het plezier van de prachtige herfstkleuren in dat bos in Baarn zijn me altijd bijgebleven.

De zon tovert gewoon de gouden kleuren op de herfstbladeren
Je hoeft er niet zo ver meer voor weg als je in Bilthoven woont; deze dag ging ik lekker aan de wandel in mijn oude bos bij de Houdringhelaan. Fiets neergezet en door de dikke laag beukebladeren gelopen; de zon op de bladeren maakte deze gewoon goudkleurig. Ik kan zo van schoonheid genieten of het nou natuur of cultuur betreft. En op zo'n zonnige dag als vandaag was dat weer heerlijk.

27 november 2017

Spreker bij een seminar

Daar stond ik dan te oreren.
Dat was verdraaid lang geleden dat ik voor een publiek mocht spreken en dat nog wel op uitnodiging; voelde me best wel een beetje vereerd. Het ging om het seminar, georganiseerd door het FIOM "Wie is de donor", een bijeenkomst van betrokkenen, donoren, donorkinderen en natuurlijk deskundigen van diverse disciplines en organisaties. Mijn kennismaking met het FIOM hing natuurlijk samen met het vinden van mijn eerste donor-dochter, Mariska; daarover en over de hele aanloop daar naar toe heb ik in de vorm van een lezing gepresenteerd.
Allereerst hoe ik vanuit mijn eigen werkzaamheden in de gezondheidszorg verzeild was geraakt in het Erasmus MC en daar een oproep zag, gericht aan (jonge) mannen om zich als spermadonor beschikbaar te stellen opdat in het geval van een onvervulbare kinderwens kon worden voorzien in hulp. Dat was de aanleiding; ik was zelf nog maar kort vader; vond dat geweldig en gunde dat zeker aan anderen. Dus zonder enige andere bedoeling dan een altruïstische daad stellen meldde ik mij bij de afdeling gynaecologie, dr. Van der Zon. Na een intake waarbij ik medisch werd gekeurd en mij vragen werden voorgelegd waarover ik nog nooit had nagedacht, bijvoorbeeld of ik ermee instemde dat het zaad gebruikt werd voor anderen dan heterostellen, maar ook of ik anoniem of niet-anoniem wilde doneren. Verder werd gevraagd naar een paar bijzondere eigenschappen waarbij ik muzikaliteit en moedervlekken aangaf.
Het Noorse kerkje, uitzicht terwijl ik koffie dronk

Later kwam ik dr. Van der Zon regelmatig tegen; we maakten steeds een afspraak voor een volgende keer althans de eerste jaren. Hij haalde dan een kopje koffie voor me terwijl ik rustig zat bij te komen en bekeken we samen het donaat door het microscoop; leuk al die wriemelende dikkoppies. Tot  mijn verbazing kreeg je als donor ook een kleine onkostenvergoeding van 35 gulden. Maar wat wel heel leuk was, met Pasen kregen alle donoren een groot chocolade paasei; dat was wel de kers op de taart.
Na een aantal jaren was het genoeg geweest; vond ik zelf maar de kliniek had kennelijk ook genoeg en ik hoefde niet meer te komen. Prima! Mijn eigen gezin telde inmiddels vier kinderen.
Jarenlang nauwelijks meer gedacht aan deze geschiedenis tot een jaar of 7 geleden. Vrienden maakte me erop attent: er was een wens bij de donorkinderen om hun onbekende vader te leren kennen; ik kon me opspoorbaar maken en dat kon m.b.v. de inmiddels ontwikkelde DNA technologie. Ik heb geen moment geaarzeld en heb me bij FIOM gemeld. Ik liet bloed afnemen en heb vervolgens jarenlang niets meer vernomen.
Een paar jaar geleden kreeg ik de vraag van FIOM of ik mee wilde doen aan een enquete. Dat wilde ik uiteraard, het was een ellenlange vragenlijst die ik trouwhartig heb ingevuld. Weer lang niets meer vernomen totdat in het voorjaar van dit jaar een donor een artikel schreef over zijn wens om "zijn" donorkinderen te leren kennen. Dat schoot mij in het verkeerde keelgat en ik heb een ingezonden brief naar Trouw gestuurd met als teneur dat het mijns inziens aan de donorkinderen was om hun donor te leren kennen en niet omgekeerd. Maar ik schreef ook mijn bevindingen van jarenlang niets gehoord hebbende dat die behoefte kennelijk niet erg groot was. (Inmiddels weet ik wel beter).
En toen werd het spannend. Als pensionado ga ik nogal eens met vakantie en ergens in juni/juli, we waren op een Donau cruise geweest zonder WiFi; ik had mijn smartphone al die tijd niet gebruikt. We waren in een hotel met WiFi en bij de mailtjes die ik ontving was er een van het Fiom, een zekere Fred Gundlach. "Zeker vanwege die enquete of die ingezonden brief", zei ik tegen mijn partner Roos en ik beantwoordde de e-mail dat ik weer bereikbaar was. Zeer snel daarop een antwoord van Fred: "er is een match gevonden Roos", zei ik tegen mijn geliefde partner. Ze begreep eerst niet wat ik bedoelde, maar dat kon ik haar snel duidelijk maken. Dat was nogal wat; vanaf die tijd gierden de emotiën door m'n lijf. Een afspraak met Fred was snel gemaakt. En bij dat gesprek, maar zelfs nu ook tijdens de presentatie hier bij het seminar brak mijn stem door de emotie. Vooral toen hij haar naam noemde; Mariska.
Hij vertelde toen ook dat Mariska ook zo geëmotioneerd had gereageerd toen ze mijn naam hoorde bij haar gesprek met hem.
En een week later de ontmoeting; ik had een witte roos voor haar gekocht; had mezelf goed in bedwang en daar kwam ze binnen; tranen in haar ogen: "je lijkt op m'n moeder", zei ik en nam haar in mijn armen. In het gesprek dat we toen voerden zei ze iets dat me heel positief raakte: "ik wist dat als je zo in elkaar zou zitten als ik, dan heb je je bij Fiom gemeld"; ongelooflijk; ik heb inderdaad geen moment geaarzeld destijds om me te melden. Die opmerking van haar deed me veel!
Dat was wel zo'n beetje mijn verhaal. Ik zag dat Mariska die vooraan in de zaal zat het niet droog had kunnen houden bij dit verhaal. Het is ook nogal wat.
Inmiddels zijn er drie donordochters; merkwaardigerwijs voelt het zo ongelooflijk snel als eigen: "ik heb nu gewoon 7 kinderen", eindigde ik.

Verslag FIOM seminar

Symposium 27 november 2017
Spermadonatie, een veld in beweging
Eerste van een drieluik: 'Wie is de donor?!'

Het drieluik dat met dit symposium begint, heeft tot doel het voeden van inzichten en kennis over hoe samen verder te gaan met knelpunten. Behandeld worden Donor, Donorverwantschap en Donorwetgeving.

Monique Mochtar, gynaecoloog bij het AMC, omschrijft de uitdagingen voor haar beroepsgroep. 
KID is altijd omstreden geweest. Inmiddels zijn er nieuwe technieken en verandert de hulpvraag. Medisch gezien 'moet' er steeds meer; weigeren is lastig. De arts let op medische, juridische, ethische, antropologische en psychologische aspecten. Verder moet een behandeling gewenst, veilig en effectief zijn. Er zijn morele contra-indicaties: bijvoorbeeld verslaving, opvoedproblematiek.
Ethische aspecten zijn autonomie, rechtvaardigheid, niet-schadelijkheid. 
Psychologische procesvariabelen zijn de kwaliteit van de partnerrelatie, sociaal netwerk, hechting en opvoedkwaliteiten.
Antropologisch gezien dient er geen sprake van dicriminatie te zijn, juridisch gezien wordt er gelet op privacy en het recht op gezinsvorming.
Deze zaken komen naar boven via een in te vullen vragenlijst, en de arts vertrouwt erop uit dat die eerlijk wordt ingevuld.

De 1e KID gebeurde in de USA in 1884 door prof. Pencoast, maar dat was geen vrijwillige behandeling! De vrouw in kwestie werd verdoofd en zonder medeweten bevrucht door het sperma van een student van de professor. In 1947 vond prof. Levie in Nederland dat er recht op moederschap bestond, en hij gaf KID onder voorwaarden. In 1970 werd invriezen mogelijk; bovendien werd het zelfbeschikkingsrecht belangrijker (baas in eigen buik) en ontstond de eerste spermabank in Leiden. In het decennium daarna commercialiseerde het doneren enigszins. 

Tot 1986 dacht niemand dat het verstandig was om het kind tzt op de hoogte te brengen. Daarna werd de donor anoniem, wel werden nu de wensouders gestimuleerd om het kind van diens KID op de hoogte te brengen. Toen in 1993 de stemmen weer opgingen om de anonimiteit op te heffen, waren de artsen tegen: 'kinderen hoeven het niet te weten, privacy van de donor, slecht voor het huwelijk van de wensouders, straks komen er geen donoren meer.'
Maar vanaf 2004 werd de vraag groter, er werd zelfs sperma aangekocht in Denemarken, waarbij overigens dezelfde richtlijnen golden als in Nederland. Ook eicellen werden nu gedoneerd, en donorkinderen werden serieuzer genomen. Nu, in 2017 zijn er DNA-kits te koop en kan een donor uiteindelijk niet vanzelf anoniem blijven. Voor voorheen anonieme donoren is er een overgangsregeling. 
De Inspectie is nu bezig met richtlijnen voor de beroepsgroep. Het SKDB registreert de gegevens. Het maximum was tot heden 25 kinderen, nu denkt men over een maximum aantal gezinnen, ca. 12 per donor. Enkele wetenschappers gaan binnenkort promoveren op gerelateerde onderwerpen. 

Derk Eimers, donor, is er in 1994 mee begonnen om de kinderwensen van anderen te kunnen vervullen. Hij deed dat bij de Delfzicht kliniek te Delfzij tot 2000. Zelf heeft hij twee kinderen van 15 en 13, en mede omdat hij dat gezin heeft gesticht is hij opgehouden te doneren. Hij rekent erop dat al zijn donorkinderen dus ouder zijn dan die van zijn gezin. Tot nu nu klopt dat: hij heeft vier dochters (de laatste sinds vorige week) in de leeftijd van 17 tot 21 jaar.

In 2000 was er de 'Donor-TV', daarna heeft Derk zich er niet meer mee beziggehouden tot 2011; toen werd duidelijk dat er wel degelijk behoefte aan afstammingskennis is bij de donorkinderen. Daarom nam hij van toen af deel aan besturen, was lid van organisatie rond dit onderwerp en heeft zich ingespannen om op die manier gegevens te vinden via de Stichting Donorkind. Na enige tijd was het FIOM bereid om de vergaarde kennis in hun databank over te nemen. Daarmee veranderde de taak van de stichting naar communicatie via de sociale media.

In die communicatie is één van de lastige punten het taalgebruik. Iedereen noemt de betrokkenen anders. Dat komt ook in het boek dat hij momenteel schrijft, naar voren. Andere punten zijn dat je op de arts moet kunnen vertrouwen (wat slechts in een enkel geval niet terecht is geweest, helaas); dat je de wensouders niet kent, eventueel wel na kennismaken met de donorkinderen maar nooit vooraf; en dat de media meestal sensatie zoeken zodat het lastig is om elkaar te vinden op serieuze gronden. Verder is de politiek heel traag in deze zaken. 
Op een vraag uit het publiek hoe zijn 'eigen' kinderen op hun halfzussen reageren geeft Derk aan dat dit een voorbeeld is van lastig onder woorden brengen van de begrippen. Wat is eigen, wat is niet eigen? in elk geval vinden zijn jonge kinderen het allemaal best, ze zijn er niet erg mee bezig maar het is wel een onderwerp van een spreekbeurt geworden.

Marja Visser is counselor bij het AMC.
Zij geeft een overblik van de geschiedenis van KID in Nederland vanaf 1950, ook voor lesbische stellen. Sinds de uitbraak van SOA's werd het voor hen minder vanzelfsprekend om in de vriendenkring naar donoren te zoeken, en zochten zij vaker (eerst nog anonieme) donoren bij een kliniek. Inmiddels worden de gegevens van donoren door het SDKB bewaard.
Tot 10 jaar geleden werden donoren gevraagd naar hun
- motivatie
- karakteristieken
- houding t.a.v. een gelukte KID, de geboorte van een kind dus
- verwachtingen inzake contact met het kind
Daarnaast wil Marja weten of er counseling behoefte is. Daartoe is door het AMC een studie gedaan met diepte-interviews bij donoren in de jaren 1989 - 2004. De meesten blijken te willen weten hoeveel kinderen er zijn geboren, en van welk geslacht.
Een grote minderheid wil contact met de kliniek houden na donatie, tot er zich kinderen melden, uit betrokkenheid. Als ze weten dat er kinderen zijn, denken de meeste donoren ook aan die kinderen, als kennen ze ze niet.
De donor omschrijft zichzelf steeds als een soort vader, echt of stief, bij of bonus maar wel vader. Ook de donorkinderen hebben het over hun vader, maar wel prudent naar hun opvoeders toe. Als er contact is gelegd, verwachten donoren dat er regelmatig contact zal zijn; enkelen willen graag een hechte band. Zo denkt toch elke donor, zeggen ze, en ze willen graag lotgenoten ontmoeten.

Counseling gaat over het eigen gevoel, de implicaties voor de familie en vrienden. Een vraag is ook hoe je het contact met het kind het beste kunt aanpakken. Verder komen er juridische vragen aan de orde, en willen donoren meer weten over welke mensen 'gebruikers' van het semen worden. Na de match denkt men niet veel counseling meer nodig te hebben. Ook donorkinderen kunnen counseling nodig hebben.

Fred Gundlach en Annette van Hulst geven een presentatie over hun werk. Ze begeleiden en interviewen donoren en donorkinderen bij een match. Ook maken ze videoportretten van donoren, voor als er pas matches zouden zijn na hun overlijden.
Eind november waren er 448 donoren ingeschreven bij het FIOM en 944 donorkinderen.
Vervolgens gaf Fred enkele resultaten aan van een onderzoek, dat later zal worden gepubliceerd.

Na een ontmoeting gaan de emoties verschuiven. De donor voelt zich soms meer opa van de kleinkinderen worden dan vader; de donorkinderen hebben soms meer behoefte aan contact met hun 'halfjes' dan met hun donorvader. Soms wordt het aantal kinderen voor de donorvader te veel om nog echt met allemaal iets hechts op te bouwen. Daarin moet iedereen zijn weg vinden.

Ferry van Elven liep tegen een oproep aan spermadonoren op bij een congres in het medische circuit. Hij was zelf net vader geworden en de tweede was op komst. Dat gunde hij aan iedereen, dus zo gedacht zo gedaan. Het gebeurde anoniem, op verzoek van de arts. Ferry vertelde over een paar vrolijke momenten met Dr. Van der Zon, zoals het paasei dat de donoren jarenlang kregen. Op zeker moment was het genoeg. Daarna gebeurde er natuurlijk niets. Tot het duidelijk werd dat er maatschappelijk een appèl werd gedaan om de anonimiteit op te heffen: de donorkinderen hadden behoefte aan kennis over hun afstamming. Direct heeft hij zich gemeld; maar zeven jaar lang kwam er geen reactie. Daarom dacht Ferry oprecht dat er geen behoefte aan bleek te bestaan. Maar hij had nog niet een ingezonden brief daarover geschreven of de eerste match kondigde zich aan. Fred Gundlach riep hem op en vertelde een donordochter naar hem zocht met de naam Mariska. Dat was een bijzonder emotioneel moment, alleen nog overvleugeld door het moment van de ontmoeting. Er volgden nog twee matches, maar niet via het FIOM. CWZ, het lab waar Fiom zijn testen aan uitbesteedt, heeft geen match met de tweede dochter gevonden, en ook kon het de relatie van halfzus tussen Nathalie en Mariska niet aantonen. Gelukkig hadden beide dames zich zowel bij FIOM als bij ftDNA gemeld en daaruit bleek dat zij halfzussen waren. Aangezien Mariska en Ferry wel gematched waren door FIOM moest hij vanzelfsprekend ook Nathalie's donorvader zijn. Dat bleek dan ook toen Ferry zich vervolgens ook bij ftDNA meldde.
Nu zijn er drie dochters en Ferry voelt zich op en top vader voor hen. Toch lijkt er een maximum te zitten aan personen aan wie je je kunt hechten. Misschien kan er nog een aantal in zijn hart bij, maar ook voor de donorkinderen zelf lijkt het aan een maximum gebonden. Dat zal de tijd leren. Nu is hij vader van 7 kinderen, en is daarmee heel gelukkig. 

Vervolgens beantwoordde een panel nog enkele vragen. Daarna volgde een borrel met een gezellige nakaart, en daarmee werd de middag afgesloten.

Tekst: Roos van der Burg

26 november 2017

Wolff ontroerde me

Florieke Beelen en Abigail Richards met een
zeer afwisselend liedprogramma
Vanmiddag opnieuw naar Florieke geluisterd nu in een liederen recital bij de Vrienden van het Lied afdeling Utrecht. In het intieme kleine zaaltje van "De zeven Linden". We waren maar met de bus gegaan; het was zulk regenachtig weer; we waren lekker vroeg ter plekke; ik koos voor de beste stoel, op de hoek vooraan met zicht op de vleugel. Ach, je zit hier altijd goed, maar ik zit graag vooraan zodat je ongestoord gezicht hebt op de uitvoerenden. Bij lezingen en colleges deed ik dat vroeger ook altijd om te voorkomen dat ik door aandachtsverlies in slaap zou vallen. Nou, daar was vanmiddag weinig reden voor; Florieke Beelen, mezzo sopraan met aan de vleugel Abigail Richards zorgden voor een prachtig concert waarbij ik niet de minste neiging had om in slaap te vallen. Ik was vooral getroffen door hun interpretatie en uitvoering van enkele liederen van Hugo Wolff op tekst van Mörike. Het laatste lied van de vijf, "Verborgenheit", ontroerde mij zo sterk dat spontaan het: "prachtig!!", aan de haag mijner tanden ontsnapte toen het lied eindigde en de spanning was uitgedoofd. Net als gisteravond bij de uitvoering van "Werther" had Florieke mij stevig ontroerd.
Na de pauze vooral Smörrebröd zoals ik een voor mij onverstaanbare Scandinavische liedserie meestal  wat oneerbiedig omschrijf. Stenhammer en daarna even onverstaanbaar Russische liederen van Rachmaninov, mooi uitgevoerd en voor de pianist razend moeilijk. Genieten!
Na afloop konden we nog even met Florieke en Abigail van gedachten wisselen; dat is een ontzettend leuk aspect van de concertjes van "de vrienden".
Daarna door duister en regen terug naar huis.

25 november 2017

Opera Werther van Massenet

Florieke in de rol van Charlotte met haar
aanbidder Werther
Vanavond zijn we naar den Bosch geweest naar het theater aldaar om te genieten van de opera "Werther" van componist Massenet. We gingen vooral om Florieke Beelen die in deze opera de hoofdrol, Charlotte speelt.
Met de bus van 18.00 uur en de Intercity waren we keurig op tijd in dit ons bekende theater. We waren hier deze zomer naar een voorronde van het IVC geweest; mooie zaal met een alleszins redelijke akoustiek. Florieke had er tenminste geen enkele moeite mee om de vrij grote concertzaal met haar mooie en stevige stem te vullen.
We kennen Florieke al enige jaren; Roos heeft haar eindexamen conservatorium bijgewoond en haar vanwege haar performance en vooral haar zangkwaliteit in de gaten gehouden; Roos heeft daar een goede neus voor; ook Michael Wilmerink heeft ze op die manier op haar netvlies gekregen.
We zaten op het  hoge balkon; indachtig onze ervaring met de opera in Amsterdam had Roos juist deze plaatsen uitgekozen; zo hoog heb je goed zicht op zowel het toneel als op het scherm met de tekst. Gewapend met onze Swarovski kijker hadden we uitstekend zicht. Florieke zong de hoofdrol, Charlotte, de onbereikbare geliefde van Werther, ja ja de Werther uit "die Leiden des jungen Werthers" van Goethe. Het drama was prachtig geënsceneerd tegen de achtergrond van af en toe vrolijke en vooral afwisselende gebeurtenissen waarin dronkemansfeestjes en kinderkerstzang de toon aangaven. De hoofdmoot was ernstig en droevig; noodlot door een eed aan het stervensbed van de vroeg overleden moeder van Charlotte. Gehuwd terwijl ze best wel van Werther, een wat overgevoelige man houdt. Uiteindelijk schiet hij zich voor z'n donder en in een lange stervensscène komt het drama tot een climax in de vorm van een lange intieme kus.
Ik kon er niets aan doen maar moest echt een traantje wegpinken. Ik heb genoten van het optreden van de ons bekende zangeres en van de opera in haar geheel natuurlijk.
Morgen zien we Florieke toevallig opnieuw nu in een concertje bij de Vrienden van het Lied in Utrecht. Heel wat anders maar vast ook van grote kwaliteit.
De foto is afkomstig van deze site

24 november 2017

Gezellig geluncht bij Sanne

Plakwerkje uit haar kleutertijd. Kreeg ik van Sanne
als herinnering met terugwerkende kracht.
Vandaag geluncht bij donor-dochter Sanne samen met Roos. We kennen elkaar nog maar nauwelijks; alleen ontmoet bij het kennismakingsbezoek hier bij mij in de flat en toch voelt het al zo vertrouwd. Sanne had een heerlijke lunch met verse broodjes verzorgd in haar harmonieus ingericht onderkomen. Lekker in het najaarszonnetje zaten we te eten en natuurlijk te praten. Baby foto's, kinderfoto's en zelfs plakwerkjes uit de kleutertijd werden tevoorschijn gehaald. Moest erom lachen; was lang geleden dat ik kinderplakwerkjes had bewonderd; ik kreeg er eentje van Sanne om mee te nemen; gaat bij de paar plakwerkjes die ik in mijn linnenkast in een doos heb liggen. Leuk hoor, alsnog zoiets uit haar kleuterjaren te krijgen. Zij had van mij een exemplaar van m'n proefschrift gekregen; zo wisselden we dingen met elkaar uit die voor ons persoonlijk van veel waarde waren!
En natuurlijk bespraken we uitgebreid wat het voor haar had betekend; het had haar al die tijd sterk bezig gehouden en ze was zo blij om "haar donor" in levende lijve te hebben ontmoet. Dat is nogal wat hoor dat je iemand die je inmiddels dierbaar is geworden en die ook aanvoelt als dochter zo blij hebt gemaakt.
Sanne wist uitstekend te verwoorden hoe zij vanaf het moment dat ze wist dat ze donorkind was - waarbij ze te horen had gekregen dat het vinden van de donor gelijk het zoeken van de bekende speld in de hooiberg was - dat voelde als een grote frustratie aan. Desondanks had ze zich gemeld bij het geheime Facebook forum voor donoren en donorkinderen. Met name dankzij de speurneus en overtuigingskracht van Mariska is het toch "goed gekomen". Sanne was en is nog steeds zo blij.

Al met al is het voor alle betrokkenen een bijzonder en emotioneel proces en dan bedoel ik niet alleen het proces van de kennismaking maar vooral ook om je te realiseren wat het is om donorkind te zijn; dat is niet niks. Voor een deel van deze mensen vormt het een groot gemis om niet te weten wie die onbekende vader dan wel is en dat is heel wat meer dan de kleur van de ogen of muzikaliteit.
Ik weet ook niet goed hoe ik hier allemaal mee om moet gaan en heb vanavond op het geheime Facebook forum voor donoren en donorkinderen een bijdrage geleverd om aan te geven hoeveel emotie er speelt rond dit onderwerp en dat de taboes hieromtrent bespreekbaar moeten worden gemaakt opdat maatschappelijke acceptatie rond het onderwerp van de voortplantingsgeneeskunde vanzelfsprekend wordt zoals veel van die voorheen "onbespreekbare onderwerpen".
Het zou zo'n zegen zijn voor de betrokkenen als alle voorheen anonieme donoren zich zonder terughoudendheid zouden melden.
Er is gelukkig heden enige beweging omtrent dit onderwerp; het is mij door het ontbreken van een TV ontgaan dat er op dit medium e.e.a. speelt; FIOM is begonnen met een serie seminars over KID. Maar er moet nog best veel gebeuren, dus roer de trom!

23 november 2017

Wat een klein kontje

Met z'n allen in de boot. Foto Tjeerd Schuhmacher
 Vandaag weer eens riet helpen ruimen met de werkgroep Eilandspolder. Zeer vroeg uit de veren en ontbeten. De tas had ik al ingepakt. Op dringend advies van Ab had ik een regenbroek ingepakt; de laatste keren was ik tot op m'n naad nat geworden en verkild thuis gekomen; het animo om dit werk te doen werd daardoor niet vergroot. Maar voor vandaag was eigenlijk best aardig weer voorspeld; er zou maar zeer weinig regen vallen. Eigenlijk had ik die regenbroek maar voor de zekerheid meegenomen. Maar het herfstweer maakt zelf wel uit hoe het zich gedraagt.
Ab en ik ontmoetten elkaar als afgesproken op busstation Edam en gingen eerst taart halen in de Rijp; een enorme appeltaart werd ons door Corinne geschonken; dankjewel Corinne; hij smaakte als vanouds. Is toch wel een ontzettend leuke geste van haar; het stimuleert ons zeker om dit werk te doen.
We kwamen ons clubhuis, de werkschuur van SBB nog niet binnen of het begon te regenen. Ik aarzelde dan ook niet om de regenbroek, die ik van Roos had geleend aan te trekken. Kreeg hem maar nauwelijks over m'n dikke kont en dacht: ¨wat heeft ze toch een klein kontje"; tja daar weet ik alles van har har.
Aan het werk; ziet er al behoorlijk opgeruimd uit.
Het heeft mijn dag gered en daarmee vast en zeker ook mijn deelname aan deze werkgroep want het regende weer behoorlijk en ik zou anders voor de derde keer volkomen verkleumd en nat tot m'n naad naar huis zijn gegaan.
Nu verkleedde ik me na afloop en ging nog met Ab mee op bezoek bij de geblesseerde Rob om ook hem van een stuk appeltaart te voorzien. Goed om hem te zien en te spreken. Daarna bracht Ab me terug naar het busstation en keerde ik moe maar droog en tevreden huiswaarts.

22 november 2017

Een laatste groet aan Roos' grootvader

Vandaag zijn we naar de begraafplaats Crooswijk in Rotterdam geweest om een laatste groet te brengen aan Roos' opa; het graf gaat geruimd worden. Het was gelukkig een mooie dag want het is toch wel een heel gebeuren; Roos heeft haar grootvader niet echt gekend; hij overleed in 1955 toen Roos nog maar een peutertje was. Maar ze heeft veel over hem vernomen en is trots dat zij hem haar grootvader kan noemen: H. van der Burg.
Hij was brandweercommandant in Rotterdam en heeft als zodanig dienst gedaan bij de bestrijding van de brand na het bombardement in mei 1945; hij heeft daar een boekje over geschreven. Een moedig mens!
Hij was directeur bij de broodfabriek van der Meer en Schoep; had dan ook een opleiding als bakker gedaan. Uiteindelijk heb ik dankzij zijn uitgebreide aantekeningen het ultieme broodrecept kunnen formuleren.
Daar stonden wij voor het onverwacht grote familiegraf van H. van der Burg.

Niet alleen opa van der Burg lag daar maar ook een zeer jong gestorven zoontje en ook oma van der Burg. Deze grande dame is 100 jaar geworden; Roos heeft haar dan ook goed gekend en denkt met warmte aan haar terug. Kortom het was een indringend bezoek aan deze laatste rustplaats die binnenkort haar einde gaat vinden.

21 november 2017

Afscheid van het boek?

Allemaal ouwe boeken tussen de papierrommel in de bak voor oud papier; staat bij de kerk.
Wie had dat ooit gedacht? Boekverbrandingen waren toch een van de ergste dingen die een beschaving kon overkomen; weggooien van boeken was iets ongekends, dat deed je niet. Boeken werden doorgegeven, bewaard, desnoods zonder doel in een doos op zolder, maar weggooien dat deed je niet!
Al sinds jaar en dag koop ik geen boeken meer, althans niet nieuw; de meeste boeken leen ik van de bieb of lees ik digitaal op m'n e-reader; bij de WVT koop ik voor een paar tientjes boeken voor het goede doel; die gooi ik later weg of geef ze aan iemand. Toen mijn vriend Peter C. voor het eerst bij mij op bezoek kwam was hij verbaasd hoe weinig boeken ik in mijn kamer had staan.
Nu moet u lezer van dit blog weten dat Peter en ik elkaar kenden van de middelbare school waar wij enkele jaren bij elkaar in de klas hadden gezeten. Via schoolbank.nl hadden we elkaar weer "ontmoet" en het klikte direct. Voordat we elkaar weer fysiek ontmoetten hadden we uitgebreid via internet gecorrespondeerd over wat we zoal lazen waarbij "ons Harry", oftewel Harry Mülisch nogal eens ter sprake kwam. (Nu nooit meer Peet?!). Peter had dus de indruk dat ik niet alleen veel had gelezen maar ook veel boeken in mijn bezit had hetgeen allerminst het geval was en is.
Ik heb wel een aantal boeken hoor, vooral klassieke boeken en een aantal dat ik liever niet uitleen handelend over de chaos theorie. Mijn ervaring is dat ik uitgeleende boeken nooit meer terug krijg maar ook geen idee meer heb aan wie ik die had uitgeleend.
Mijn buurvrouw Karin heeft een heel handige manier van "niet weggooien van boeken". Ze "geeft" ze aan mij weg oftewel legt ze in stapels voor m'n deur met: "jij weet er vast wel raad mee". En nu had ze laatst een enorme stapel met "wijnboeken", allemaal zo'n veertig jaar oude boeken handelend over welke fantastische Franse wijnen er wel niet waren met veel belovende, verkleurde foto's van ouderwets geklede lieden in zonnige wijngaarden. Eén van deze bijzonder informatieve wijnatlassen zat zelfs nog in de originele plastic verpakking en was in zijn 40 jarig bestaan dus niet eens uitgepakt?! Dat heb ik alsnog gedaan en het plastic bij de plastic verpakkingen gedaan en hem met de hele stapel tegelijk naar de oud papierbak van de kerk gebracht. En wie schetst mijn verbazing .... die hele bak lag vol met oude boeken; men is kennelijk op grote schaal al dat gelezen oud papier aan het wegdonderen. Kon het niet laten om er een foto van te maken voor een blog. Waarvan acte.

20 november 2017

Drie keer, scheepsrecht

Ruim op tijd waren we op Berlijn Hbf; we liepen wat rond, kochten nog een broodje voor onderweg en zagen tot onze schrik dat onze trein niet werd aangekondigd. Bleek 20 minuten eerder te zijn vertrokken. Een vriendelijke dame bij de info zocht eea voor ons uit en toen hadden we een ice naar Hannover. Of de duvel ermee speelde liep deze door een stommiteit al bij vertrek een vertraging van bijna een uur op.
Hoe het verder gaat aflopen gaat u lezer nog horen maar voor mij is het duidelijk: nooit meer die Bahn maar Flixbus. We vragen ons af of we vandaag überhaupt nog thuis komen.
Ooit gingen we met Db van Hamburg naar huis; een rampzalige reis met vele uren vertraging. En onlangs nog naar Neurenberg. Ach, je komt er wel maar vraag niet hoe. Jetzt reicht es; nie mehr.

19 november 2017

Escargots

Heb bij mijn laatste bezoek aan de HANOS een blikje escargots gekocht; wijngaardslakken om precies te zijn; heerlijk als je ze in de oven ophit met knoflookboter. Even een recept opgezocht in het kookboek van Bocuse.
Ik schrik van de samenstelling en de bereidingswijze; lijkt wel de Indische keuken; maar vooruit.

Beurre d'escargots
1 kg boter, 50 gram amandelen, 50 gram geperste knoflook, 40 gram gehakte sjalotjes, 20 gram grof zout, vers gemalen peper, 1 snuifje nootmuskaat, 100 gram fijngehakte pterselie.

Stamp in een vijzel zout, peper, nootmuskaat, knoflook, sjalotjes en amandelen tot een sneuige massa. Voeg er de peterselie en de zachtgemaakte boter bij. Verder stampen tot en volkomen glad mengsel is verkregen.
Bewaar deze slakkenboter in een stenen pot op een koele plaats.

Poeh, een hele klus. Een ander recept dat ik vond op het blikje sprak slechts van boter, zout, knoflook, sjalotjes, peper en peterselie. Ik ga maar eens wat kloten en kijken of het smaakt. Heb er wel trek in. Heb alleen geen stokbrood in huis en dat is zo lekker om de boter in op te slurpen. Nou ja, ik zie wel.

22 november 2017 om precies te zijn.

18 november 2017

Als een rij contrabassen

Bladblazers opgesteld voor de symfonie van de waanzin dat even later zou beginnen. Heb ik gelukkig niet gehoord.
Je ziet dat wel eens voorafgaand aan een concert of in de pauze dat er zo'n rij contrabassen of cello's ligt of staat opgesteld. Ook dat mooie pointilistische schilderij Le Chahut van Seurat doet me eraan denken met de parallel geschilderde bas en de benen van de dansers.
Onlangs zag ik een stel van die moderne straatinstrumenten in rij opgesteld; een viertal bladblazers die lagen te wachten op het moment dat de symfonie van de waanzin zou beginnen. Eén van de in het oranje pak gestoken "musici" vroeg mij waarom ik een foto van het instrumentarium maakte: "vanwege het geluid", sprak ik spits. In dit geval vanwege het ontbreken van het geluid. Ik was op weg naar de hortus en ervoer daar het genot van de stilte, maar ook in Amsterdam, even verderop in het park nog wel werden de bladeren met weinig efficiency maar veel kabaal verplaatst.
Toen we in Würzburg waren zagen we nog van die ouderwetse heksenbezems met mannen die daarmee de bladeren bijeen veegden van de straten; ging aanzienlijk efficiënter en met aanzienlijk minder kabaal gepaard.

17 november 2017

Een doos vol

Toch wel "mijn trots" een tweetal exemplaren van mijn proefschrift. In de schuur ligt nog een hele doos vol.
Op donderdag 3 september 1981 om 14.30 uur precies promoveerde ik op het proefschrift "T-cells cause SLE and related disorders" tot doctor in de geneeskunde; een gebeurtenis waar ik na al die jaren nog steeds echt trots op ben. Destijds heb ik een behoorlijke hoeveelheid van "het boekje" - zoals promovendi hun werkstuk plegen te nomen - laten drukken met als gevolg dat ik al die jaren een hele doos vol proefschriften heb staan. Enkele exemplaren heb ik nog wel eens op verzoek kunnen slijten, waaronder aan de moeder van Roos die het wist te waarderen.
Die doos proefschriften verstofte natuurlijk, maar ik kon het toch niet over mijn hart verkrijgen om doos met inhoud weg te gooien: "dat mogen de kinderen doen als ik dood ben", heb ik altijd gedacht. Ik heb ook wel eens gezegd dat ik hen graag een exemplaar zou willen geven omdat het veel voor mij betekende; daar kreeg ik weinig response op, slechts een wat zuur: "dat is toch allemaal verouderd pap", een antwoord dat getuigt van onbegrip; een exemplaar van het proefschrift van je vader is meer een monumentje dan een inhoudelijk document.
Maar nu mijn kindertal plotseling is uitgebreid heb ik de kans gegrepen en ook hen gevraagd of ze een exemplaar zouden willen hebben; sterker nog, afgelopen week heb ik Nathalie een exemplaar kunnen overhandigen. Vanuit de trein kreeg ik een vraag over de inhoud; ze heeft dus als eerste (!) de moeite genomen om er iets van te lezen. Deed mijn ouwe hart goed!

16 november 2017

Kaantjes

Een bord met kaantjes is al wat resteert van zo'n klont varkensniervet. Plus een emmertje reuzel natuurlijk! Heerlijk.
Om ruimte in mijn vriezer te maken heb ik vorige week in haast zo'n enorm stuk niervet van het varken verwerkt; ontdooid in warm water, in brokken gesneden en uitgebakken. Dat had ik een paar weken geleden ook al eens gedaan en bij die gelegenheid had ik de resterende kaantjes aan Theo en zijn vrouw gegeven; die zijn daar gek op en eten die vettigheid op brood en aldus zeggen ook door de boerenkool; ze vinden het zelfs zo'n lekkernij dat ze het graag willen ruilen tegen groenten en fruit.
Nou lukte het uitbakken deze keer aanzienlijk beter; wat hogere temperatuur en wat langer laten uitbakken; de kaantjes zijn nu dan ook beter uitgebakken. Zo'n bord met kaantjes ziet er best smakelijk uit; ik bewaar nu ook een deel om zelf door de boerenkool te doen; Theo en zijn vrouw spraken er met zo veel verve over en ik houd ook wel van een vette hap.

15 november 2017

Apenvlees

Pan met gebraden haas. Heb het gisteren toebereid en er vanmorgen als smakelijk van zitten eten.
Uit mijn jeugd herinner ik me v.w.b. haas dat mijn vader af en toe met een haas thuis kwam; een geschoten haas om precies te zijn. Hoe hij die had verworven, zo ver gaat het verhaal niet, maar misschien via een jager die hij via zijn werk tegenkwam. Het haas werd bij de slager schoon gemaakt en kwam in stukken weer bij ons thuis; moeder bakte en sudderde het tot een lekkernij.
Oma ten Brink en mijn moeder waren gek op wild; het verhaal ging - mijn oma vertelde graag over vroeger en ik luisterde graag naar haar verhalen - dat oma en mijn moeder "vroeger" op de zondag een gebraden kippetje èn een gebraden wild konijntje aten en dan amechtig de rest van de middag lagen uit te buiken. Kortom, "wild" ging er wel in. En ik at er later graag van mee; als vader met zo'n haas thuis kwam verheugde ik me al op dat gebraad. Oma kwam dan strijk en zet ook eten. Ik zie ons nog kluiven. Geen flintertje vlees bleef op de botjes achter.
Mijn vader niet; hij trok er zijn neus voor op en sprak met afkeuring over "apenvlees", dat at hij niet; te exotisch voor zo'n Zaanse heikneuter zal ik maar zeggen. Ach, die ouwe kon met zo veel nostalgie over spekpannenkoeken en grauwe erwten praten, maar enig culinair initiatief in deze heb ik niet mee mogen maken, afgezien van wat hij zelf een "troetje" noemde en het genogen waarmee hij over "een bouquet garni" sprak. Maar dit ter zijde; haas en champignons at hij niet.

Daar moest ik vanmorgen aan denken toen ik na een paar duivenpootjes aan het haas begon te knagen; heerlijk mals en botergaar. Ben dol op wild.

14 november 2017

Een doodgereden wolf

Een wat verfomfaaide krantenfoto van de dood gereden wolf
Vanmorgen om 5 uur ging de wekker; we zouden "wild" gaan halen bij onze jagervriend Jan O. Altijd gezellig om bij het echtpaar O. op bezoek te gaan en wat te babbelen over de jacht en het buitenleven. We laten dat altijd vooraf gaan met een ferme wandeling; vandaar dat we al zo vroeg op pad gaan. Met de trein van half zeven richting Amersfoort en door naar Apeldoorn. Met de stoptrein verder en daar begint de wandeling dan. Om kwart over acht, het begon net goed licht te worden begonnen we; we waren lang niet geweest en hadden ten onrechte het gevoel dat we verkeerd liepen. Al snel vonden we de route, passeerden het spoor en liepen verder over de dijk. Prachtig gezicht op de gloed van de rozenvingerige Eoos vanaf de dijk. Honing gekocht en een prandium genoten op het bekende bankje. Keurig op koffietijd kwamen we aan bij de familie en werden verwelkomd door het vrolijk geblaf van hond Lotte.
We dronken genoeglijk koffie, als gewoonlijk in de keuken en hadden het over van alles en hoe gezellig het was om elkaar weer te zien. In de krant had een foto gestaan van een wolf die was dood-gereden. Jan en ik vinden het maar niks dat de wolf terug komt in NL; vreet hij "onze reeën" en die eten we toch liever zelf.
En dan de toverdoos van Jan met allerlei wild. Hij was gestopt met levering aan restaurants en had daarom een keur aan zwijnenvlees, ree en hert. En natuurlijk een heerlijk, jong haas speciaal voor mij; Jan weet dat ik dol ben op haas. Hij had een jong, mooi geschoten haas voor mij liggen. "Die gaat vanavond nog in de pan", bedacht ik mij en zo geschiedde.
We hadden - mijn oude OV-mazzel liet me niet in de steek - werkelijk direct aansluiting op de buurtbus en waren vrij vlot weer thuis. Gelukkig paste alles in de vriezer op een grote reebout na; die wordt ontdooid, klein gemaakt en daarna toebereid of opnieuw ingevroren leek mij het beste.
De duivenpootjes - de "achterpootjes" wel te verstaan har har - heb ik direct ontdooid, gebraden en gaar gesudderd en het haas eveneens.


13 november 2017

Oerwoud in Amsterdam

Dat is toch net echt oerwoud en dat in Amsterdam centrum
Vandaag naar de Hortus Botanicus in Amsterdam geweest; wilde ik nog bezoeken in verband met de planten uit Zuid Afrika die daaar speciaal voor tot bloei waren gebracht. Hier was ik nog nooit geweest en ik moest zelfs opzoeken hoe ik er moest komen; ondanks dat ik vele jaren in Amsterdam heb gewoond ken ik de weg in Centrum-Oost niet goed; was vlakbij het Waterlooplein en ik liep er dan ook moeiteloos op af. De entréeprijs is behoorlijk hoog; 9 euro voor volwassenen, echter niet voor 65-plussers; 5 euro, dat was een meevaller.
De kassen waren al met al bijzonder interessant; Zuid Afrika, Woestijn met vele cactussoorten en vetplanten uit alle verschillende woestijngebieden, gesorteerd naar locatie; oerwoud, warm en benauwd maar heel mooi ingericht; ik kon een foto schieten die echt een impressie van een oerwoudbezoek weergeeft.
Tasmaanse boomvaren. De boomvaren kende ik
van een boek van Oliver Sachs. Nu zag ik deze
vreemde plant voor het eerst in het echt.
In de tuin nog een vlinderkas; heerlijk rustig daar en prachtige tropische vlinders. Al met al was ik snel uitgekeken en liep ik terug naar station Amsterdam CS; het was prachtig weer en als je je een beetje laat leiden door je richtingsgevoel kun je heerlijk dwalen door de binnenstad; over de Kromboomsloot, rustig en mooi en langs de Waag, door de rosse buurt via de oude Kerk en de Zeedijk bereikte ik CS en was ik weer snel thuis.
'sAvonds belde geheel onverwacht jagervriend Jan O.; hij had nogal wat haarwild in de vriezer: "en dat eet jij toch graag", was zijn gevraagde opmerking. Daar gooien wij ons programma voor om, bedacht ik mij en ik sprak af voor de volgende dag. Roos vond dat een prima idee.

12 november 2017

.... maar omdat het kan?!

Mijn fiets stal ik altijd op een plek die ik makkelijk terug kan vinden; dus niet vlakbij het station in de fietsenrekken maar honderd meter verder in de winkelstraat in de daar meestal ongebruikte fietsenrekken. Op weg naar het station passeer ik dan niet alleen de prachtige etalage van de bloemenwinkel van - nomen est omen - Groen maar ook "Beter horen", een audicien en daar draait deze blog om.
Al een tijd verbaas ik mij over de staande reclameuiting daar, hier zichtbaar op de foto; het is gewoon een oproep tot misbruik maken van de collectieve voorzieningen die wij in dit land met z'n allen hebben opgebouwd. Zo van: "heb je nog recht op vergoeding kom dan vooral bij ons om een gehoorapparaat aan te schaffen". En niet van: "hebt u gehoorklachten, wij kunnen u wellicht adviseren en helpen". Ik vind dat laakbaar. Nu kom ik uit een tijd dat het ongepast werd bevonden indien reclame in de gezondheidszorg plaatsvond; conservatief standpunt wellicht in deze tijd van neoliberalisme; ieder voor zuh eiguh! Niks voor mij. Eerder ergerde ik me al aan het zgn. bevolkingsonderzoek van deze club; ook al zo'n gotspe. Het is allemaal gericht op "handel", oftewel geld verdienen en dat vind ik uitermate kwalijk als het om collectieve financiering gaat; dat is stelen van de maatschappij.

11 november 2017

Twee korte opera's

De gespeeld droevige familieleden rond het bed van de zojuist overleden "suikeroom". Niets
was hen meer welkom dan de erfenis, dachten ze har har. Gianni Schicchi van Puccini
Vanavond naar de opera; twee stuks nog wel; "Eine Florentinische Tragödie van Zemlinsky en de bijzonder geestige "Gianni Schicchi" van Puccini.
De eerste opera begint behoorlijk ruig; een buitenechtelijk, copulerend stel op het toneel - keurig decent in de kleren hoor, maar overduidelijk copulerend - en de bedrogen echtgenoot die dat aanschouwt en daar dan zijn voordeel aan wil doen. Uiteindelijk een duel tussen de Hertogszoon en de echtgenoot dat eindigt met de dood van de edele en daarna de terugkeer van de echtgenote in de armen van haar stoere vent. Een tragisch verhaal maar een prachtige opera met fraaie, verrassende muziek van Zemlinsky. Roos is nogal gecharmeerd van de liederen van Zemlinsky; ik ken hem eigenlijk niet. We waren een keer speciaal voor een opera van Zemlinsky naar Gent gegaan en dat viel ons beiden ontzettend tegen; rare entourage; onbegrijpelijk verhaal en veel te harde muziek en zang; het hield mij uit de slaap har har. Maar vanavond waren verhaal, muziek en enscenering prachtig en harmonieus. We genoten.
Na de pauze een komische opera met een stervende, schatrijke patriarch temidden van zijn aasgierige familieleden; bron van komische verwikkelingen. Toen bleek dat de suikeroom al zijn geld aan de volgevreten papen van het klooster had vermaakt veranderde de houding van de familieleden jegens "oom" als bij toverslag. Ze moesten huilen van woede en spijt hetgeen de opmerking van een van de speelsters ontlokte dat niemand had gedacht dat er een traan gelaten zou worden bij de dood van "oom". De zaal moest bulderen van het lachen; heb ik nog nooit meegemaakt; een echt komisch stuk.
Gianni Schicchi, de hoofdrol, bracht uitkomst waarbij de familie opnieuw aan het kortste eind trok.
Voor mij onverwacht ontsteeg een prachtige bekende aria aan de keel van de dochter van Gianni; een kleine piepjonge sopraan naar mijn gevoel en ze zong schitterend. Het publiek brak terecht los in geklap en gejuich voor O mio babbino caro (O mijn lieve pappie).
We hadden een heerlijke avond die eindigde in een cascade van goede aansluitingen met metro, trein en bus naar huis. Daarna een wijntje en de Bleu d'Auvergne die nog in de koelkast lag vanwege het bezoek van Nathalie die zo van kaas houdt.

10 november 2017

Met z'n drietjes naar het Kröller Müller museum

De brug bij Arles. Vincent van Gogh
Had ik aanvankelijk voorgesteld om vandaag naar het "Van Gogh" in Amsterdam te gaan daar kwam ik met het alternatief van het "Kröller Müller" op de Veluwe; het is in de herfst met al die kleuren zo ontzettend mooi op de Veluwe en ongetwijfeld ook rustig in het museum. Nathalie was daar enthousiast over hoewel - of misschien wel omdat - ze dacht dat het vooral een museum met sculpturen was; ze had college/les gehad van een docent met speciale aandacht voor dit museum en de beeldentuin. Ik hielp haar uit de droom en vertelde dat het toch vooral een tweede van Gogh museum was.
Vincent van Gogh
Vanmorgen eerst bij Roos ontbeten; Roos had zich uitgesloofd met zalm en ander lekkers voor op brood. Uiteindelijk moest ik de dames behoorlijk aansporen om toch vooral op tijd te zijn voor de bus. Zo tegen elf uur waren we in het museum. Ik had gisteren op de site gezien dat mijn lidmaatschapskaart van de Vereniging Rembrandt (die ik nog nooit gebruikt had) vrij toegang gaf tot zowel het museum als de tuin; dat biedt perspectief voor wandelingen aldaar!
Ook hier was Nathalie een en al aandacht voor de kunstvoorwerpen. Roos had gisteravond van Nathalie begrepen wat haar favoriete sculptuur was en laat dat daar nu staan; ze stond er ademloos naar te kijken en het uitgebreid te fotograferen. Ze wilde met nadruk een foto bij dit kunstwerk met ons drietjes. Ik vroeg aan een meneer of hij een foto wilde maken van ons drietjes omdat mijn dochter dat graag wilde. Hij was uiteraard zo vriendelijk om hierin te voorzien. Later vroeg zijn vrouw aan Roos: "dat is toch wel uw jongste?". Daar heb ik later nog vaak om moeten lachen inderdaad.
Met z'n drietjes bij Nathalie's favoriete kunstwerk:
Forme uniche della continuità nello spazio
van kunstenaar Umberto Boccioni (1916)
Toen de regen even verstek liet hebben we nog kort door de beeldentuin gelopen; de tijd vloog weer, net als gisteren.
Met het busje terug naar Hoenderloo en door naar Ede-Wageningen waar onze wegen zich scheidden. Was weer heel gezellig en voor herhaling vatbaar!

09 november 2017

Met Nathalie naar het Rijks



Nathalie bewondert "De Nachtwacht" van Rembrandt
We hadden afgesproken om elkaar op perron 11b te ontmoeten en dat liep allemaal als een fluitje. We gingen ongeveer even laat van huis; Nathalie uit Groningen en ik vanuit de Bilt. Natuurlijk liep ik lekker door het bos naar het station en - precies als ik altijd ben, waar het afspraken betreft - was ik een half uur vroeger dan nodig in Amsterdam CS. Eerst maar eens even rondgelopen in de buurt van het station en daarna rustig afwachten op perron 11b. Precies op tijd kwam de trein binnen; leuk om elkaar weer te ontmoeten en al babbelend liepen we naar de tram. Dankzij mijn "VIP-kaartje" konden we in het Rijksmuseum onze spullen snel kwijt in de garderobe en daar ging het "los".
We bekeken eerst de grote galerij met al die 17e eeuwse pracht; vanuit de verte wees ik haar "de Nachtwacht"; had ze nog nooit gezien, maar eerst al die andere pracht als de schilderijen van Jan Steen, Johannes Vermeer, Frans Hals en Rembrandt van Rijn. En natuurlijk de Nachtwacht. Dat deed me wel wat om weer met een kind voor de Nachtwacht te staan; deed me er vooral aan herinneren dat ik hier zelf als kind stond met mijn vader. Maar met m'n viertal heb ik hier natuurlijk ook gestaan. Ik moest een foto maken van Nathalie terwijl ze naar dit bekendste schilderij stond te kijken.
Frans Hals
Ze raakte niet uitgekeken en bekeek ieder kunstvoorwerp met aandacht; we kwamen dan ook niet veel verder dan de eerste verdieping en Matthijs Maris. Ook de fototentoonstelling "Statenloos" moest ze natuurlijk bekijken. En toen was het wel genoeg en liepen we door de motregen een stuk door Amsterdam; over de Spiegelgracht, Herengracht, Heiligeweg, Kalverstraat en Nieuwendijk naar het centraal Station. Toen we in Utrecht waren belde Roos; zij zou een kopje thee zetten voor als we weer in de flat waren. Gezellig weerzien zo met z'n drietjes.
Na het verorberen van de nassi gingen we voor de borrel met kaas naar Roos' huis; zo tegen half elf vertrok ik. Nathalie bleef lekker bij Roos logeren.
"Tot morgen bij het ontbijt", nam ik afscheid van m'n dames.

08 november 2017

Koken en bakken

Gisteren ben ik gaan wandelen vanwege het prachtige weer. In de trein kreeg ik een eppie van Nathalie met de vraag wat mij het beste uitkwam: of ze woensdag/donderdag of donderdag/vrijdag zou komen logeren en musea bezoeken. Welnu, dat betekende in ieder geval dat ik vandaag lekker zou gaan koken.
Afgelopen nacht verliep wat onrustig; tegen de ochtend werd Roos hondsberoerd en heb ik haar bijgestaan; gelukkig maar dat ze de nacht bij mij doorbracht. Maar in de loop van de ochtend knapte ze wel weer voldoende op en ging naar haar eigen optrekje.
Ik ging inkopen doen, nassi koken en een rozijnen/notenbrood  bakken voor morgen en natuurlijk nog even een stuk wandelen in het bos al was het maar om de stijfheid en de lichte spierpijn van gisteren eruit te lopen. Wat vind ik dat bewegen toch heerlijk!

07 november 2017

Ich habe es wieder geschaft

En daar beneden stroomt de Ruhr
Eigentlich soll Ich diese Blog ins Deutsch schreiben weil Ich in der Eifel gewandert habe. Het was gisteren zulk prachtig weer dat ik ontzettende wandelkriebels kreeg ondanks dat ik donderdag, zaterdag en ook zondag aan de wandel was geweest. De herfst is zo'n schitterende tijd om in de natuur te zijn.
Gisteren had ik eigenlijk een stuk van het Trekvogelpad willen lopen maar ik kon Wandelnet om mij duistere redenen niet goed in; gefrustreerd heb ik eigenlijk de hele dag geen donder gedaan en dat gebeurt me niet vaak. Ik besloot om dan maar vandaag mijn test-etappe, d.w.z. Simmerath - Monschau te gaan lopen. Het doel was om voor de terugweg wel de bus van half vijf van Monschau naar Aken te halen en anders te overnachten in Monschau. Door een epje van Nathalie besloot ik om in ieder geval vandaag terug naar de Bilt te gaan en sowieso niet te blijven overnachten in Monschau. Zou achteraf ook niet goed mogelijk zijn geweest want het dorp leek wel uitgestorven toen ik daar arriveerde.
Met de sprinter van half zeven begon de lange reis die via Heerlen, Aken uiteindelijk om 11.15 eindigde in Simmerath. Inderdaad prachtig weer; het zou gelukkig ook de hele dag droog blijven. Eerst naar de slager en heerlijk broodbeleg ingeslagen en bloedworst om van de week "Fuhrmanskost" te maken, d.w.z. een mengsel van aardappel, ui en bloedworst, gebakken in reuzel.
Daar begon de heerlijke route naar het Tiefenbachthal; het beekje ruiste als in de liederen van Schubert; het groothoefblad was vergeleken bij mijn eerste wandeling hier in het voorjaar helemaal versleten. De bomen lieten hun bladeren vallen; bruin en rood overheersten. Als de "Müller" in "die schöne Müllerin" liep ik verwachtingsvol langs de beek; bij het hutje trok ik m'n overhemd uit; het was gewoon te warm. Via de Ölmühle naar het dal van de Ruhr. Vlak voor de brug kwam ik een leeftijdgenoot tegen die vrij wanhopig met zijn fiets de klim naar boven deed; hij liep naast zijn fiets en zag er niet goed uit. We groetten elkaar en gingen ieder zijns weegs. Ik hoop maar dat hij het ook gehaald heeft.
Het mij al zo ontzettend lang bekende Monschau
En dan de zweetvolle klim naar Dedenborn. Daar had ik de eerste anderhalf uur er wel opzitten en mocht ik van mezelf even pauzeren voor een hap. Meteen weer verder; ik wilde proberen om op tijd in Monschau te zijn. Hoog boven de Ruhr verder met de volle beek beneden als begeleider. Weer naar beneden; het is na Dedenborn voortdurend "up and down", maar daarvoor ga je ook naar de Eifel, toch?
Het was inmiddels drie uur geworden en ik had het bankje bereikt waar ik de vorige keer meende dat ik de bus toch niet zou halen; nou, dat kon vandaag beslist niet mis gaan; ik lag ver voor op m'n schema en gunde me even wat rust en een stukje brood met "Leberwurst" en vort weer. Nu het stukje waar ik altijd tegenop zie; smal deel van het pad en vrijwel loodrechte oever naar beneden. Maar ja, het was niet de eerste keer en het ging ook nu weer goed; was wel de reden om vooraf even rust en wat te eten te nemen. En dan rustig verder tot de afdaling bij "het hutje van de dronken muis"; langs de "Kläranlage" en toen kwam Monschau weer in zicht. Bij de bakker een Eifeler gekocht en door naar het busstation; water bijgevuld en nog wat zitten kletsen met een paar Duitse dames die ook zaten te wachten.
Ik was ontzettend trots dat ik de test-etappe weer had gehaald en dit keer binnen de tijd; was al met al 20,6 km aldus de GPS en ik had er iets van 4.30 uur over gedaan en dat op geaccidenteerd terrein.
De bus naar Heerlen was behoorlijk vertraagd; ik was nat van het zweten en werd behoorlijk koud op de halte; was natuurlijk ook moe. Maar de doorgaande Intercity haalde ik helaas niet dus ook weer wachten in Sittard. Wel kon ik droge kleren aantrekken; onderweg naar Utrecht werd ik wel weer warm. Mijn trouwe ros stond geduldig te wachten en om een uurtje of tien was ik weer op honk. Roos kwam nog een borreltje drinken.


05 november 2017

het Twiske en 't Kalf

Het Twiske, een recreatiegebied bij Oostzaan
De rimboe, zo werd dit gebied in vroeger tijden door de plaatselijke bevolking genoemd aldus mijn vader. Nu heet het tot recreatiegebied omgetoverde stuk wildernis het Twiske. Toen Huib mij voorsteld om hier vandag op weg naar de PROIRA reünie te gaan wandelen was ik direct enthousiast; hier heb ik een paar keer met mijn oude vader gewandeld en vanaf die tijd was ik hier niet meer geweest.
Mijn familie van vaders' kant komt uit de Zaanstreek; een enkele keer kwam daarbij als plaats of streek 't Kalf in het gesprek voor; rare naam in de oren van een Amsterdammer. Bij het lopen van het Trekvogelpad had ik het wel geschampt maar niet doorkruist; vandaag wel!
Met Huib en Roos vandaag door de Zaanstreek gewandeld van Amsterdam CS naar Westzaan via het Twiske, Oostzaan, 't Kalf, Haaldersbroek en de Zaanse schans. Ondanks regen en zelfs wat onweer was het aangenaam wandelen.
Onderweg een authentiek stukje Zaanstreek
Eerst een heel stuk met de pont en toen verder door Amsterdam Noord; bij een drukke markt haakten de meeste pontgangers af; kennelijk een bekend gebeuren. Wij liepen door een niet al te boeiend stuk nieuwbouw totdat het Noord Hollands kanaal werd bereikt. Dat volgden we tot de afslag Kadoelen en kwamen bij Landsmeer; daar werd het enigszins landelijk en uiteindelijk kwamen we dan bij het Twiske; ligt vlakbij Oostzaan, het dorp van één lijn mijner voorvaderen, de Onrustenkant, de moeder van mijn vader. Daar kruisten we de hoofdstraat en liepen richting spoorlijn. De wandeling voer langs het spoor door het Oostzanerveld, de plek waarvan mijn vader me vertelde dat hij daar in de oorlog bij maanlicht had geschaatst; een romantisch beeld voor mij. Ter hoogte van Zaandam haakte Roos af; Huib en ik gingen verder; we kruisten het spoor en de snelweg en vervolgden onze route aan de andere kant van het spoor richting Westzaan.
Het eerste winkeltje van Albert Heijn
Daarbij kwamen we zelfs nog door het toeristenoord "De Zaanse schans"; je hoorde alle talen maar vooral Japans en Chinees. Aziaten die zich lieten fotograferen terwijl ze in enorme klompen stonden. Twee jonge kerels hadden zich zelfs voor de gelegenheid in boerenkielen gehuld; echt Hollands zal ik maar zeggen. Maar ook het eerste winkeltje van Albert Heijn; stond in Oostzaan. Het verhaal gaat dat mijn overgrootvader nog bij Albert Heijn op school heeft gezeten daar in Oostzaan. Ik moest het op de foto zetten.
Uiteindelijk kwamen Huib en ik aan bij Aart en Marleen voor de proira reünie, inmiddels traditioneel te noemen. Was weer gezellig; ons meest prominente, helaas relatief jong overleden lid, Pieter T. werd herdacht; deed me veel om te vernemen wat eenieder als belangrijkste herinnering aan hem heeft.
Ik sjokte met Arend naar het station en lag om 23 uur te ronken.
Daar staat het zooitje ongeregeld weer;
Alleen de gastvrouw Marleen ontbreekt op de foto. Bedankt weer Aart en Marleen.

04 november 2017

Tonnetjesdelle

Er hingen nog blauwe bosbessen aan de struiken
Keurig om 8 uur vanmorgen belde Ab aan; we hadden vandaag weer een "rondje Elspeet" gepland. Maar eerst een kopje thee voordat we vertrokken. Roos was er ook en we zaten genoeglijk met z'n drietjes te ouwenelen voordat we vertrokken. Het was prima wandelweer en we waren vlot in Elspeet. Ab wist nog hoe we de vorige keer hadden gelopen en we liepen die weg zo'n beetje terug, geholpen door het boekje met wandelingen over de Veluwe. Desondanks was het de GPS die ons naar de heide stuurde! Die lag er prachtig bij; de herfst is zo'n mooi jaargetijde; dat hadden Roos en ik ook al onlangs in Duitsland en zelfs in Italië ervaren.
We doorkruisten het uitgestrekte heide gebied; Ab wilde vervolgens naar de Noorderheide, hem bekend uit z'n NJN jaren en uit de tijd dat hij hier met zijn tweelingbroer Dick stiekem over het hek klom, af en toe achterna gezeten door een boswachter op een brommertje. We zochten en zochten naar een mogelijkheid om het omhekte terrein in te gaan. 
Ab bij de Tonnetjesdelle
Uiteindelijk kwamen we op een stuk van SBB, niet voorzien van een omheining en daar zijn we op goed geluk ingegaan. Er was nogal wat houtkap en tot onze verrassing kwamen we een soort waterloopje tegen; een brede goot van cement waar duidelijk water in geleid werd; nu stond het droog. Waar het voor diende was ons niet duidelijk maar het leek Ab waarschijnlijk dat het naar de Tonnetjesdelle zou leiden, een kunstmatig vennetje dat Ab nog kende van 40 jaar geleden en dat hij graag terug wilde zien. Dus liepen we door de goot waarbij we bij een hoog gelegen pomphuis kwamen waar het water opgepompt werd voor de verschillende gootjes. Uiteindelijk kwamen we inderdaad bij het vennetje; lag er prachtig bij in het herfstzonnetje. In de verte zagen we met behulp van de Swarovski een soort monumentje van steen opgetrokken. 
Bij het "monumentje"
Daar liepen we heen; hier vonden we verduidelijking; het betrof hier een voormalig landgoed van de familie van Beuningen, dezelfde familie van het museum Booijmans van Beuningen; schatrijke havenbaronnen net als Müller van de familie Kröller-Müller. Hij had hier inderdaad 3,5 km waterloop aan laten leggen in de dertiger jaren; nu werd dit oude cultuurgoed opgeknapt door een werkgroep uit Nunspeet. Het monumentje bleek een gemetselde hoop met keien.
Wij liepenop richtingsgevoel en met hulp van de GPS terug naar Elspeet. Daarbij kwamen we een roedel edelherten tegen. Ook een hoogzitter waarvan Ab het strikt noodzakelijk was dat ik erin zou gaan zitten voor een foto. Hij wilde vast mijn hoogtevrees testen. Die is sinds "Kreta" enkele jaren geleden niet zo manifest meer gelukkig.
Uiteindelijk kwamen we weer - en precies op tijd! - aan in Elspeet; het begon werkelijk vrijwel precies op dat tijdstip te regenen, eerst nog zachtjes maar lieverlee harder en harder. 
Eef in de hoogzitter.
Toen we terug reden naar de Bilt regende het pijpenstelen. Ab stuurde me nog een hele serie foto's en een link naar informatie over het gebied van de Noorderheide. Was een gezellige dag en we hebben 16 km gelopen; Ab was mild dit keer.