Rendang

Rendang in toebereiding

Al enige tijd was ik van plan om eens Rendang rundvlees te gaan maken maar een goed recept ontbrak. Ooit heb ik een dermate scherpe Rendang gegeten dat mijn ingewand dermate van streek was dat ik op weg naar mijn werk moest omkeren, maar lekker dat het was. Vanaf die tijd eigenlijk nooit meer aangedurfd. Toevallig kwam het gesprek met Anna ook over Rendang en zij maakt het regelmatig. Daarop stelde ik voor dat ik haar rundvlees zou verschaffen opdat zij het tot Rendang bewerkt en dan het resultaat samen delen. En zo zou geschieden.

Ik gaf haar twee pakjes wildernisvlees mee en niet zo veel later stuurde ze mij een foto van de pan waarin het lekkers lag te sudderen. Het stemde mij vol verwachting naar het resultaat. En enkele dagen later kwam ze langs en niet alleen met een heerlijke Rendang maar ook met twee bijgerechtjes; ze kan heerlijk koken. Ik snaaide er flink van maar heb wat bewaard voor als Roos weer eens bij me komt eten; nat als Lindt chocolade: Dass muss Mann genieszen! 
Ook zond Anna mij het recept. 

"Opa, ik heb dorst!"

 

Een beetje sullig zit ik tussen Bram en Ronja

Joke had mij gisteren gebeld met de vraag of ik "morgenavond op zou willen passen"; natuurlijk wilde ik dat; was thuis en heb 's-avonds zelden bezigheden elders dus gezellig om bij de kleinkinderen te zijn. Pieter zou koken en de kinderen zelfs "bedklaar" maken zodat ik letterlijk slechts hoefde op te passen. 
Op mijn dressoir lag nog een toepasselijk geschenk voor het jeugdig tweetal, een boekje met als titel "mierenhoop". Ik had het aangeschaft vanwege een advies in het blad van de Mierenwerkgroep NL waar ik al jaren lid van ben. Aanvankelijk had ik het gekocht ter gelegenheid van de tweede verjaardag van kleinzoon Joris, maar bij inzien leek hij mij daar toch echt nog te jong voor; misschien kan het nog een keer doorschuiven binnen de almaar uitdijende groep kleinkinderen. Dus dat in mooi papier ingepakte geschenkje stopte ik in de rugzak en ging op weg naar Gouda. Ik was wat aan de vroege kant dus kon ik door de binnenstad wandelen en via de markt naar m'n bestemming. Ik was nog niet binnen of mij werd door Ronja verteld dat ze een cavia te logeren hadden: "hij is een beetje ziek", wist ze mij te vertellen. Tot mijn verbazing zat Pieter met een cavia op zijn schoot en een spuitje het dier dwangvoeding te verstrekken. Uit ruime ervaring weet ik dat cavia's een wel erg sterfelijke soort vormen en zelden herstellen na een ziekteproces. "We zijn ermee naar de dierenarts geweest", zei Pieter nog. "Nou vooruit maar", dacht ik bij mezelf.
Toen het mierenboek voor de kids; was een groot succes; al ras zat ik voor te lezen en toe te lichten. Ze hadden al eens een mierenhoop gezien en wisten best al veel over insecten en over bos. Kortom, in de roos!
Intussen bereidde Pieter het maal dat we in de tuin verorberden. Hij had zijn stinkende best gedaan maar we moesten toch beiden constateren dat Joke de kookkunst aanzienlijk beter verstond. Had nooit gedacht dat m'n dochter zo lekker kon koken, maar als ze mij uitnodigt om te blijven eten vult ze altijd een stille wens van mij in; altijd goed ook al is het vegetarisch!
Na het eten bracht Pieter het tweetal naar bed met een heel ritueel van tanden poetsen. Ze gingen braaf slapen nadat ik een zoveelste boekje had voorgelezen; een obligaat ritueel. Ik ging naar beneden en niet veel later, ja hoor: "opa! , ik heb dorst", Ronja bovenaan de trap, "drink maar een beetje water", was mijn probleem oplossend antwoord. En niet veel later: "opa, ik moet plassen!", dat loste ze ook keurig op. Na nog enkele van dit soort interrupties verliep de avond heel rustig en had ik moeite om zelf wakker te blijven. Maar om half tien was Pieter weer terug en kon ik met gemak de bus van kwart voor tien halen. Was een ontzettend gezellige middag en avond geweest!

Flesjes voor niets gevuld

 

Werk voor de flat

Vanmorgen zag ik tot mijn verrassing en tot mijn schrik dat er voor mijn deur werd gegraven en dat er een pijp werd bloot gelegd; er werd zelfs een contraptie op gemaakt zodat de pijp kon worden dicht gedraaid. Voor de zekerheid vulde ik alvast een paar flesjes met water en ging naar beneden om te vragen wat er zou worden afgesloten. Tot mijn opluchting bleek het om een vervanging van iets in de gasleiding voor de centrale kachel van de flat te gaan en niet om het water. 

Busje kwam niet

 Het was gisteravond wel erg laat geworden; omdat we eerste waren geworden konden we toch niet wegblijven van de nazit. Kennelijk hebben de anderen dat iedere avond gedaan; het was dan ook wel een heel bijzondere groep dit keer; er is gewoon een genoeglijke groepssfeer ontstaan en voor de eerste keer hebben we zelfs e-mail adressen uitgewisseld om een keer met een ander stel in Apeldoorn te gaan bridgen. Ik had bij de laatste ronde al een biertje genomen en nu tijdens de nazit nog eentje met als gevolg dat ik zelfs een zekere mate van hoofdpijn had toen ik om 8 uur wakker werd. Tot mijn verbazing was Roos ook al wakker; zeker omdat ze gistermiddag even had liggen slapen; verfrist toch wel!
Na een genoeglijk ontbijt propten we alles in de rugzakken, inclusief de Dekker handdoeken die we nu voor de tweede keer achter elkaar hebben gewonnen. Het ging er maar nauwelijks in allemaal. En daar gingen we weer op weg via een door Roos in Komoot geconstrueerde track naar een bushalte bij een doorgaande weg naar Roermond. Na een kleine 9 km kwamen we ruim op tijd op de bushalte maar al wat er kwam, geen bus. Ik keek op de smartphone of er misschien een busstaking was, maar dat was gelukkig niet het geval. We liepen vervolgens via een omweg door een fraai stukje stadsbos van Roermond naar de volgende halte. Daar moesten we nog even wachten met een stel andere busreizigers. Verder verliep de terugreis zonder problemen. Het regende behoorlijk zodat de droogte periode weer een klein beetje is gecompenseerd gelukkig; ik maakte me best zorgen over de droogte en wel naar aanleiding van het boek van Valerie Trouet.
In den Bosch namen we afscheid. Ik lag verdraaid vroeg in m'n bed! Was lichtelijk uitgewoond. Waren heerlijke dagen geweest daar in Vlodrop.

The bridge over the Rothe Bach

 

Daar gaat ze

Ook voor vandaag had Roos weer een wandeling uitgezet in Komoot; niet langs dat ongehoord fraaie Duitse stuk met de meertjes, maar door de bossen. We staan er altijd over versteld hoe we blijven leuteren na al die tijd nog steeds. Je ziet soms van die oudere stellen die elkaar "alles hebben verteld", maar wij hebben altijd onderwerpen waarover we praten en met zo'n bridgedrive van Dekker natuurlijk ook over het bridgen. We hebben tot nu toe behoorlijk goed gescoord; de eerste avond 5e dacht ik en gisteren 4e. Vanavond de laatste ronde. Dat is dan ook wel genoeg hoor. Gelukkig krijg ik mijn spelplezier wel terug. Misschien ook wel door de goede sfeer die er in deze groep is; het is best een grote groep, althans groter dan we sinds de Corona crisis gewend zijn. De laatste keren bij Schaepkens was het huilen met de pet op zo weinig deelnemers.
Op zeker moment zei Roos dat we nu vlakbij het hotel waren, maar dat we hier waarschijnlijk niet over de beek konden. "Laten we eens gaan onderzoeken", stelde ik voor; er liep uiteindelijk wel een paadje richting beekje. En ja hoor, er was een houten staketsel dat niet bruikbaar was als brug; maar mijn inventief Roosje zag een boomstam over de beek en wilde al proberen of ze daarmee balancerend de overkant kon bereiken. "Gebruik deze maar", zei ik en reikte haar een tweetal stokken die vorige overstekers daar al voor hadden gebruikt en ja hoor, daar ging mijn lieve held. Ik ben niet zo'n held en ben omgelopen naar het hotel. 
's-Avonds natuurlijk de laatste ronde waarin we weer behoorlijk goed scoorden en tot ons plezier bleken we in de einduitslag zelfs eerste te zijn geworden; dat geeft de burger moed.

En een stilte ....

 

Het oude spoor door de Meinweg

Vanmorgen gingen we eerst maar eens wat lezen. Ik las de Trouw uitvoerig en Roos had een boek op de e-reader. Als je direct op stap gaat dan heb je vaak zo'n lange middag op je hotelkamer en dan heb je behalve het verschonen zo weinig anders te doen. Roos had een fraaie track uitgezet. We passeerden al snel het spoortje waarvan ik het bestaan kende; spoortje door de Meinweg, dat enkele decennia geleden nog in aanmerking kwam voor modernisering en weer in ere zou worden gesteld. Maar Nederland vond het zonde om dit stuk natuur op te offeren en nam een vrij starre houding aan daar waar België en Duitsland deze verbinding van de Antwerpse haven richting Ruhrgebied graag wilden herstellen. En nu stonden we op deze oude infrastructuur; we vonden zelfs een stationnetje Vlodrop dat aan deze lijn had gelegen. Een fraai beeld van pastoor en militair gaf acte de présence op dit verder wat verlaten terrein.

Op naar Vlodrop

 

Prachtig meertje in Duitse deel

We zouden elkaar ontmoeten in den Bosch. Natuurlijk was ik veel eerder en Roos suggereerde al dat ik door zou rijden naar Roermond. Natuurlijk deed ik dat niet maar ging er in den Bosch even uit en kocht een tweetal van die enorme Bossche bollen bij Jan de Groot. Niet te geloven, alsof je ze voor niets krijgt staat er altijd een rij wachtenden om dat lekkers aldaar in te slaan. Razendsnel afrekenen met een machinale terugbetaler voor contant geld en natuurlijk een bankpasreader. Ik nam er twee mee de trein in en daar kwam mijn Roosje al aangelopen. Gelukkig had ze een gebaksvorkje bij zich; ze had er vast stiekem op gerekend dat er wel een bolletje gesnaaid zou worden in den Bosch. We gingen de twee lekkernijen te lijf alsof het aangenomen werk was en voor Eindhoven waren ze al ingetreden. Dat was een goed begin van een paar dagen bridgen met Dekker. Deze keer in Vlodrop, een nieuwe locatie voor ons. We waren nieuwsgierig naar de omgeving; van de Meinweg wist ik dat het een fraai natuurgebied zou zij, maar ik was er niet eerder echt geweest; een keer kort weet ik nog en dat had geen indruk gemaakt. 
Die malle Roos had het eerst niet durven voorstellen, maar op de bushalte kwam het hoge woord eruit; volgende week was er een "last minute" van Dekker in Valkenburg. "Ja natuurlijk, doen!", was mijn enthousiast antwoord en stante pede belde ze naar de haar inmiddels bekende "Peter" van de bridgefirma Dekker en het was geregeld; volgende week weer naar Valkenburg har har.
We namen bus 64 richting Vlodrop en stapten eerder uit voor een wandeling van zo'n 8 km. Daarbij zag ik voor het eerst de beroemde "IJzeren Rijn", het oude goederenspoorlijntje van Antwerpen naar het Ruhrgebiet. We waren niet erg onder de indruk van het gebied. Dat zou de komende dagen overigens wel veranderen hoor. Vooral in het Duitse deel van de Meinweg zijn bijzonder fraaie waterpartijen en het beekje dat de grens vormt tussen NL en Duitsland alhier is wonderschoon.
Het hotel overtrof onze verwachtingen; prachtige kamer en goed ingericht. Prima bediening en ontvangst. Zou ons zeer goed bevallen.

De oude ingang van het RIV

 

Voormalige ingang van het RIV

In 1971 moest ik op leerbezoek naar het toenmalige RIV, nog niet RIVM geheten. Dat was in het kader van de Toxoplasmose diagnostiek waarvan ik e.e.a. op mocht steken. Het ging om de complement bindingsreactie weet ik nog. Allereerst kennismaking met het hoofd van de betreffende afdeling, Joost Ruitenberg. We spraken behoorlijk uitgebreid en daarna werd ik ingewijd in de complement bindingsreactie, een serologische techniek die ik verder niet uit de doeken zal doen. Ook leerde ik hoe je de Toxoplasmose parasieten moest kweken; daartoe moest je volwassen muizen intraperitoneaal inspuiten met een suspensie die je uit het peritoneaalvocht van eerder ingespoten muizen betrok; dus van de besmette muis naar een onbesmette. Daarvoor had je allerlei instrumenten nodig die ik later door de technische dienst van de VU, waar ik toen mijn eerste betrekking had, kon laten maken en enkele jaren met succes heb kunnen gebruiken.
Aan die eerste kennismaking moet ik vaak denken wanneer ik de voormalige ingang van het RIVM aan de Brandenburgerweg passeer; ligt tegenover de ingang van de Biltse markt. Bij het laatste bezoek aan de markt heb ik een foto gemaakt van dit gedenkwaardig plekje, althans gedenkwaardig voor mij. 
Overigens heb ik Joost Ruitenberg later vaak ontmoet wanneer ik in het bos aan de wandel was en ik inmiddels ook naar Bilthoven was verhuisd. En later bleek hij de voorzitter te zijn van de bridgeclub waar Roos en ik lid van werden. Hij wist zich mijn bezoek van destijds aan het RIV nog goed te herinneren en herinnerde zich zelfs nog enkele details van het gesprek van destijds. 

BWV 101

Onlangs beluisterde ik een volgende CD vol met cantates van mijn grote favoriet Johann Sebastian Bach en realiseerde ik me dat ik het - ik durf het haast niet te bekennen - behoorlijk zat begon te worden. Ik ging vervolgens wat instrumenteel werk van deze grote meester beluisteren en dat nare gevoel bekroop me opnieuw. Toch maar weer even terug naar de cantates waarvan ik mij had voorgenomen om die systematisch alle te beluisteren. Het is niet te geloven, maar ik ben nog maar op de helft zo ontzettend veel heeft hij ervan nagelaten; en dan schijnt er nog een aantal gewoon verloren zijn geraakt: is vis in ingepakt, zo liet ik mij vertellen.
Maar goed, ik beluisterde BWV 101, niet bijzonder, een heel lange intro met het koor, totdat ik getroffen werd door een heel subtiel intro van theorbe (denk ik) met cello, blokfluit en hobo d'amore. En daar begon, al even subtiel de stem van de alto, even later met de sopraan wel zo prachtig harmonieus een ode te formuleren in de muziek. 
Naarmate ik ouder word krijg ik op veel vlakken het gevoel dat ik "het wel gezien, gelezen en gehoord heb"; bij het ouder worden stapelen de ervaringen zich zodanig op dat het wel genoeg begint te lijken/worden, althans, dat gevoel bekruipt mij. Dan is zo'n muzikale verrassing zeer gewenst hoor! Dank, oude meester. 

Stikstof; probleem?

 

Wortels van de tuinboonplant met daarop de
knolletjes met de stikstof bindende Rhizobium
bacteriën

Tja, wat een stampij heden over stikstof?! Gaat het allemaal wel over stikstof? Nee, het gaat over gebonden stikstof; onze hedendaagse atmosfeer bestaat voor een kleine 80 procent uit stikstof en dat al miljoenen jaren; niet altijd hoor; miljarden jaren geleden was de samenstelling van de aardse atmosfeer heel anders; CO2, methaan en ongetwijfeld ook stikstof, waterdamp, maar nog geen zuurstof de voor vele soorten onontbeerlijke brandstof. Het probleem dat o.a. door de intensieve landbouw wordt veroorzaakt is de gebonden stikstof. 
Stikstof is een vrij inert gas; niet zo inert als de zgn. edelgassen, Helium, Neon, Argon, Krypton en Xenon, maar het kost veel energie om ongebonden stikstof uit de atmosfeer te binden. Natuurlijk heeft de natuur dit proces onder de knie gekregen; de Rhizobium bacteriën zijn daar meester in; zij doen dat vaak met behulp van planten die voor de energie zorgen die nodig is voor het proces van de stikstofbinding; de rhizobium leeft dan in symbiose met zo'n plant; bonen zijn daar meester in, zij maken speciale kamertjes waar de rhizobium in kan "wonen" binnen het wortelstelsel van de plant. De gebonden stikstof is noodzakelijk als onderdeel van het biochemisch complex van het leven; slechts microörganismen zijn in staat om dit proces uit te voeren en vorm(d)en van oorsprong de enige bron.
Afgelopen zondag was Roos lekker bezig in de tuin en trok daarbij een laatste plant van de tuinbonen uit de grond. Zij liet mij toen zien hoe het wortelstelsel vol zat met van die wratjes, de uitstulpinkjes aan de wortels waarin de Rhizobium zijn voor plant en dier en mens heilzaam werk doet. Zo werkt de stikstofbinding, zo noodzakelijk voor levende wezens al miljoenen jaren; pas sinds de uitvinding van Haber, die samen met Bosch het Haber-Bosch proces uitdacht om chemisch stikstof te binden is daar verandering in gekomen en de kunstmest productie op gang kwam met alle gevolgen van dien. Nu, na een kleine honderd jaar zitten we met de gebakken peren.

Door het Korenburgerveen

 

Een schitterend vennetje

Nog niet zo lang geleden maakten Roos en ik een wandeling vanuit station Winterswijk West waarbij wij het Korenburgerveen uiteindelijk kort raakten; ook de trein van Zutphen naar Winterswijk rijdt er vlak langs, en misschien wel een stukje door het Korenburgerveen. In mijn beleving, waarbij ik de plattegrond in Komoot bekeek kon je niet echt door het Korenburgerveen lopen. Ooit, misschien wel 12 jaar geleden wandelden Roos en ik, eveneens vanuit het toen nog wat verlaten stationnetje Winterswijk West naar dit Korenburgerveen en ontmoetten slechts prikkeldraad en ontoegankelijke stukken natuurschoon; wèl zagen we bij die gelegenheid kraanvogels, althans Roos zag ze vanuit de verte; ik beschikte toen waarschijnlijk nog niet over de Swarovski verrekijker of had die niet meegenomen.
Voor vandaag had Roos in Komoot een track uitgezet rond het Korenburgerveen en, eerlijk gezegd verwachtte ik dat we slechts een rondje rond het veen konden maken en slechts vanuit de verte - net als zo lang geleden - een beetje konden turen naar de schoonheid van dit gebiedje. Maar nee hoor, Roos had op de haar bekende wijze een schitterend pad ontdekt dwars door de fraaiste onderdelen van dit natuurgebied; slechts enkele delen waren kennelijk echt ontoegankelijk; er waren zelfs twee gemarkeerde paden, een groene en een rode die dwars door het gebied liepen en daarover voerde ook de track van Roos ons. In tegenstelling tot luchthaven Schiphol, de toegang tot de voor velen zo gewenste schoonheid van zwemparadijzen en ander luxueus schoons, was het hier op het Korenburgerveen uitermate rustig; we ontmoetten slechts een jong stel met twee piepjonge kinderen op rug resp. kinderwagen die moeizaam over het plankier door het moeras manoeuvreerden en een fotograaf. We passeerden wonderschone vennetjes en bloemrijke velden, natuurlijke broekbossen; ik genoot verschrikkelijk en was, als gebruikelijk lovend over de kwaliteit van de track en kon die nu ook direct uitspreken naar de creatrice! Moe en zondoorstoofd gingen we terug naar huis en namen afscheid op station Zutphen. Nogmaals dank Roos!

PS Roos, het was in 2015 dat we die kraanvogels zagen en was niet het Korenburgerveen maar het Vragender veen. Kennelijk liepen we toen echt nooit rondjes maar zijn we naar station Groenlo Lichtevoorde gewandeld; kunnen we misschien ook nog eens doen tenzij het te ver is voor onze oude botten ha ha.

Vaderdag, nooit aan gedacht

Vaderdag voor Martijn!

"Hey Ferry, hoe is het? Fijne vaderdag vandaag!", zo begon mijn dag; een berichtje van zoon Martijn uit Indonesië, "ik ben vanmorgen verwend met een ontbijtje en een kunstwerk", volgde direct een tweede berichtje, gevolgd door de foto die - met toestemming - deze blog siert.
Ik was ontzettend verrast en vond het erg attent dat Martijn mij hiermee duidelijk duidde wat ik voor hem betekende en voelde me - laat ik dat eerlijkheidshalve bekennen -  enigszins gevleid en vooral warm-dankbaar. Ook stuurde Asbjörn me even later een bericht: ¨een fijne vaderdag he". Het doet me best veel dat de donorkinderen mij de plek van vader geven; heel veel jaren geleden heb ik al eens aangegeven dat ik "vader" een eretitel vind en zeker waar het m'n donorkinderen betreft geldt dat nog extra en betreft het meer het gevoel dan de naam die ze me geven! Ook Nathalie heeft dat ooit willen onderstrepen door mij op vaderdag een kaart te willen sturen; is er door vergeetachtigheid toen niet van gekomen, maar toch har har. Van de anderen kan ik het mij niet herinneren; mocht dat gebeurd zijn dan mijn excuses voor falend geheugen.
Vaderdag zelf is bij mij volledig naar de achtergrond verdwenen; ik achtte het meer iets voor de tijd dat de kinderen klein waren en naar de kleuterschool gingen; ik herinner me nog wel dat ze dan zondagmorgen vroeg naast je bed kwamen zingen met een liedje: "tis vaderdag, tis vaderdag, o, o wat ben ik blij! ik heb een mooi kadootje en een dikke zoen erbij!", was aandoenlijk hoor. Veel later kwam Arja nog een keer bij me langs op vaderdag met een zak zoute noten: "voor je vaderdag", zei ze, enigszins tot mijn verbazing; ik wist niet eens dat het vaderdag was; heb mijn oude vader ook nooit iets voor vaderdag gegeven; was iets van de winkeliers had ik zo het donkerbruine vermoeden.
Maar de vaderdag van dit jaar heb ik achteraf toch heel anders aangevoeld hoor! Bedankt Martijn en Asbjörn, jullie hebben je donor vader een fijn, warm gevoel gegeven.

Feest in Waalre

 

In witte broek vooraan staat het feestvarken, Sander

Vandaag groot feest in Waalre; Sander, de stiefzoon van Roos vierde zijn 51e verjaardag op grootse wijze omdat hij zijn 50e verjaardag, vorig jaar vanwege de Corona hysterie niet mocht en kon vieren. Roos heeft Sander in zijn kleuterjaren leren kennen en sinds enkele jaren geleden is het contact opnieuw tot stand gebracht mede dankzij zijn lieve echtgenote Anita.

In een enorme enveloppe ontvingen we weken geleden de uitnodiging met daarin de aankondiging en dat het feest vanaf 16.00 uur zou plaats vinden. Wij dachten daarom dat we niet eerder dan 17 uur daar zouden moeten zijn omdat het dan lekker op gang zou zijn en de eerste gasten hun tijd met de jarige hadden kunnen doorbrengen. Douwe, zoon van Roos en dus de halfbroer van Sander bood nog aan dat ik met hem en zijn Ana mee zou rijden in de Tesla, maar ik wilde liever samen met Roos ten tonele verschijnen en zo ontmoette ik haar in den Bosch en gingen we samen richting Waalre. Een vlotte busverbinding bracht ons ter plekke. De halte was gelukkig niet zo ver van het "paleis" van Sander en Anita; Sander heeft verdraaid goed "geboerd" en heeft daar een enorm huis met een tuin als een klein bos, en een inrichting die mij aan Hollywood doet denken.

De sneltekenaar aan het werk

Het feest vond plaats in de tuin en van afstand konden wij reeds de obligate dreun van "muziek" vernemen. We werden vrolijk door het echtpaar ontvangen en namen deel aan het feest. Het had meer weg van een culinair gebeuren in de open lucht; kennelijk is de culinaire keuken een belangrijk element voor het echtpaar want bij een vorige gelegenheid hebben we met Sanders' "extended family" bij een twee-sterrenrestaurant gedineerd. En hetgeen hier werd geboden deed mij daar ook sterk aan denken, mijn wat overgevoelige oren ten spijt; ik kan me gewoon niet concentreren met zo'n harde dreun als achtergrond en moest dan ook echt even een half uur acclimatiseren voordat ik, afgezien van mijn tong ook met de oren kon genieten; pas toen kon ik mij op een gesprek concentreren. De ogen kwamen niets te kort want de entourage was voortreffelijk; een party tent met gezellige stoelen en tafeltjes; een lange tafel om als dat nodig was met mes en vork te eten en verder ronde tafeltjes om staande aan te drinken en met elkaar van gedachten te wisselen. Natuurlijk heel genoeglijk bijgepraat met Sander en Anita en vooral ook met Ana, de nieuwbakken schoondochter en partner van Douwe. Ook met een neef van Sander die sprekend leek op Jasper, ook een halfbroer van Sander, maar niet van Douwe; rara wat een gecompliceerd familie gebeuren is hier aan de orde.

En blokken voor de allerkleinste

Het ene na het andere lekkers werd door een bijzonder professionele organisatie toebereid en opgediend; lekkere drankjes completeerden het geheel. Sander liep duidelijk te glimmen van plezier met al deze intimi om zich heen. Voor ieder wat wils; ook voor de jongeren en zelfs voor de zeer kleintjes was voorzien in dingen als een opblaasbare schietschijf resp. houten blokken, een sneltekenaar annex goochelaar en niet te vergeten de muziek. Het  bos vormde een fraaie achtergrond voor het feestelijk gebeuren. 
Hoewel we gepland hadden om met de trein terug naar Wijhe te gaan konden we gelukkig de planning veranderen; het feest en de gezelligheid noopten ons om veel langer te blijven dan OV ons faciliteerde. De Tesla van Douwe bracht ons voor de deur van de flat in de Bilt zodat we uiteindelijk op tijd en lichtelijk uitgevloerd, maar vooral ook dankbaar in slaap konden vallen.

Mijn odes

 Sinds ik in het boek "Odes" van David van Reybrouck aan het lezen ben geweest heb ik daar - tijdens het wandelen vooral - bij stil gestaan. Wat zijn nou voor mij onderwerpen waar ik wel eens over zou willen schrijven omdat ze veel voor me betekenen; inderdaad ook mijn beleving van het zijn en hebben van een ex-partner; in mijn geval zelfs een tweetal dames. maar ook over "de stilte", een steeds zeldzamer wordend natuurverschijnsel in onze luidruchtige, sterk gemotoriseerde samenlevingen. Natuurlijk de schoonheid van de natuur zowel in kleine als in grote dingen, de verwondering bij het aanschouwen van noem maar op; ode aan het zijn. En al denkend steeds meer, soms ook wat esoterische zaken die boven komen drijven. Ik moet maar eens een zakboekje meenemen of mijn smartphone instellen als "lul ijzer" om - al wandelend - gedachten die invallen ook vast te leggen door in te spreken. Misschien zelfs een ode aan het vaderschap of aan het grootvaderschap. Een ode aan mijn flat; ode aan mijn partner. Ode aan het lezen!

Odes

 

Ik noemde het al in de blog van gisteren: het boek "Odes" van David van Reybrouck, die ik voorheen kende als de auteur van "Congo" en "Revolusi". Maar hij heeft ook deel uit gemaakt van de journalisten achter "de correspondent" en tegen die achtergrond heeft hij in overleg met de hoofdredacteur gekozen voor een wekelijkse bijdrage in de vorm van odes over ver uiteenlopende onderwerpen; een vorm om overpeinzingen tot uitdrukking te brengen dunkt mij. Deze odes zijn gebundeld en in boekvorm uitgegeven; zeer lezenswaardig moet ik concluderen.
De eerste ode, "ode aan de ex", heeft mij echt aangegrepen. Hij schrijft zo liefdevol over een ontmoeting met zijn ex en geeft een warme achtergrond aan iets fijns dat wel definitief voorbij is; een vertrouwdheid die verdwenen is maar nog een duidelijke weerklank heeft. 
Maar ook de vele odes die daarop volgden heb ik met veel genoegen gelezen. De ode aan Kofi Annan die het denken van David heeft beïnvloed vond ik ook met zo veel warmte geschreven. Een welgemeend leesadvies.

Vroeg op

 Roos is bepaald een langslaper maar moest vanmorgen wel bijtijds opstaan vanwege haar bezoek aan de fysiotherapie praktijk om 8.00 uur. We hadden de wekker op 6.45 gezet, maar die had ik niet nodig om wakker te worden. Zo tegen half zes stond ik voorzichtig op en zette thee en maakte een boterhammetje voor haar klaar; ik maakte haar rustig wakker en zij verorberde het ontbijt in alle rust. Helaas kon ze niet met de bus in de buurt van de praktijk komen dus moest ze wel met de fiets. Ik wilde haar fiets vast klaar zetten zodat ze niet in de schuur hoefde te wroeten tussen alle rotzooi en mijn vooraan staande fiets, maar ik merkte dat de banden van haar fiets nogal zacht waren: "dan maar op mijn fiets", bedacht ik mij en zette mijn eigen fiets buiten neer. Ik kon net zo goed met de bus naar Utrecht CS gaan; ik had vandaag met Mariska in Heesch afgesproken om samen een wandeling te gaan maken voordat de kinderen om 14.00 uur uit school zouden komen.
Roos vertrok op mijn fiets naar de fysiotherapeut en ik bereidde mijn dag voor. Op de bushalte aangekomen bleek dat buus 77 van 8.43 naar Utrecht CS niet zou rijden wegens werkzaamheden aan de wegen. Wat dan? Met de fiets naar station Bilthoven was geen optie want Roos had mijn fiets; naar de volgende, aangegeven halte was te ver weg. Dan maar naar tunneltje de Bilt, tegenwoordig bushalte KNMI geheten. Door fenomenaal goede aansluitingen was ik precies op de afgesproken tijd, 10.15 in Heesch en zat ik even later gezellig bij Mariska en Gideon aan de koffie. En we hadden weer heel wat bij te praten! Uiteindelijk gingen we aan de wandel; het liep wat hilarisch; had Roos al een track uitgestippeld, daar had Mariska een heel ander voorstel en reden we op haar Tom tom naar een bepaald ven (dacht ze). Bleek in dit geval naar een benzinestation te leiden. Van daaruit kon je dat ven helemaal niet bereiken zodat we uit arren moede maar terug naar Heesch reden en aldaar in de Maashorst aan de wandel gingen. Werd uiteindelijk toch nog 5 kilometer waarbij het mij opviel dat ze er een heel stevig tempo inzette; aanzienlijk sneller dan ik normaliter wandel?!
Weer terug in Heesch haalden we de dametjes, Lieva en Guusje van school; ze vonden het duidelijk leuk dat ze "opa Pluimstaart" weer zagen en Guusje sprong in m'n armen; dat red ik met de 2 jaar oudere Lieva niet meer. Beiden namen een vriendinnetje mee naar huis zodat het een tuin vol was in dit prachtige weer; gezellig dus. Het waterbadje werd gevuld en een gespetter totdat ze het koud kregen en het zat werden. 
Gideon had mij met nadruk gevraagd of ik kwam eten en Mariska had een lekkere bami gemaakt die we eveneens in de tuin verduisterden. Smaakte heerlijk. We spraken nog over wat er zoal speelt totdat Gideon me naar station Oss bracht en ik in alle tevredenheid terug denkend aan deze gezellige dag weer terug was in Bilthoven. Met een wandeling door mijn vertrouwde bos eindigde deze dag in de afronding met enkele odes uit het boek "Odes" van David van Reybrouck; een schrijver die van vele markten thuis blijkt te zijn. 

Men4age

 Enkele weken geleden had ik mij beschikbaar verklaard voor deelname aan een studie naar de werkzaamheid van bacteriële meningitis vaccins bij ouderen, d.w.z. lieden van 65 - 85 jaar. Voor vandaag was de eerste sessie gepland; ik moest mij om 10 uur melden bij Medibilt, het gebouw van een groepspraktijk van huisartsen, waar kennelijk ook andere collectieve medische activiteiten kunnen plaatsvinden. 
Het hele project gaat onder de vleugel van het RIVM en is administratief uitstekend voor elkaar. Ik meldde mij iets voor tijd en werd uiterst vriendelijk ontvangen en kreeg wat materialen uitgereikt. In een andere ruimte was een verpleegkundige die een vragenlijst omtrent mijn medische status met mij doornam en uiteindelijk een samen getekend contract waarin de deelname officieel werd gemaakt. Een meting van de kracht in mijn handen maakte deel uit van de "keuring". Daarna volgde bloedafname, speeksel collectie en uiteindelijk natuurlijk de vaccinatie zelf. En daar kon ik weer gaan. 
De codenaam van de studie: "men4age" deed mij aanvankelijk denken dat slechts mannen deel zouden nemen hoewel de bijbehorende brief sprak van mannen en vrouwen; na enig nadenken realiseerde ik mij dat "men" natuurlijk sloeg op meningitis.
Roos was gezellig thuis en we dronken koffie. Gelukkig had ze een afspraak kunnen maken bij de fysiotherapie maatschap; helaas niet bij de manueel therapeut zoals ze had gehoopt, maar wel morgenochtend als eerste om 8.00 uur; dat wordt op tijd naar bed vanavond!

Trijn van Leemput

 Roos ging vanavond naar een opera in theater Tivoli in Utrecht. Het ging om een opera over een historisch moment in de Utrechtse geschiedenis, de bestorming van het Vredenburg, het gehate kasteel annex gevangenis. Het speelde in 1577, tijdens het eerste decennium van de 80-jarige oorlog. Aan de wikipedia pagina die aan Trijn is gewijd heb ik niets toe te voegen; wat een dame; van een voorname Utrechtse vrouw is zij een voorvechtster geworden die met een pikhouweel de eerste bakstenen van het kasteel Vredenburg los wrikte. De gelijkenis met het neerhalen van "de muur" in Berlijn dringt zich op.

Winterswijk West

 Vandaag maakten we een mooie rondwandeling door de Achterhoek. Via Zutphen naar station Winterswijk West. Daar waren we jaren geleden al eens een keer om aldaar een veengebied te bezoeken dat ik graag wilde zien en kende van nog veel langer geleden. Inmiddels was het niet meer vrij toegankelijk weet ik nog, maar we hebben bij die gelegenheid wel kraanvogels gespot. Voor vandaag had Roos een rondwandeling van 10 kilometer geconstrueerd en die liepen we af. Na een eerste stuk langs wegen en ander versteende paden kwamen we uiteindelijk in een bijzonder fraai natuurlandschap, afgewisseld met wat kleinschalige stukken landbouw. We besloten om wat vaker de streek rondom Winterswijk te gaan bewandelen. Ik bedacht mij zelfs dat ik morgen maar weer naar dit station moest gaan en dan het belendend moerasgebied, het Korenburgerveen te gaan bekijken; je kunt er wel niet (meer?) doorheen, maar er rond omheen lijkt me ook aardig.
Het zou er niet van komen, want de rugpijn van Roos was er bepaald niet minder van geworden ondanks dat beweging het eerst aangewezen middel is om rugpijn te bestrijden, daarom besloot ik om bij haar te blijven zodat we samen naar de Bilt konden reizen. Ze zou sowieso morgen naar de Bilt komen vanwege een opera 's-avonds in Tivoli Utrecht.

Werken in de tuin

In de loop van de middag kwam ik bij Roos aan; direct vanuit het boodschappen doen op de markt was ik doorgereden naar het station; de nootjes van Will's notenbar lagen nog warm te geuren in m'n rugzak; ik kon er dan ook niet van afblijven. Eenmaal in Wijhe zag ik dat Roos de heg had geknipt; niet alleen de heg had daarvan de zichtbare sporen maar ook de rug van Roos was licht getekend door de inspanning die het haar gekost had om de forse heg met de heggenschaar te snoeien. Het zou behoorlijk van invloed zijn op het verloop van de volgende dagen.
Desondanks stond Roos er op dat we morgen aan de wandel zouden gaan; een ruim 10 kilometer lange track had zij geconstrueerd; een rondwandeling vanuit station Oss-West. Daarmee kwam ze tegemoet aan mijn wens om in de weekend dagen - wanneer ons Dalvrij Abonnement het reizen met verschillende lijntjes faciliteert - vanuit Wijhe naar het Oosten te gaan voor wandeltochten.

De hele misjpoge

 

Kleine Joris tussen 2 opa's

Lekker uitgeslapen stond ik al om half zeven naast m'n bed en ging ik om 8 uur voor een frisse wandeling op weg naar het station. Vandaag werd een hele familiedag; allereerst belde Hugo mij vanuit zijn vakantieadres in Italië over iest datik voor hem moest doen. Ik ging op weg naar Rhoon waar ik op bezoek zou gaan bij de ouders van Jessica alwaar zij zou zijn met (klein)zoon Joris. Terwijl ik nog in de metro naar Rhoon zat belde dochter Arja, "zomaar pap, om te horen hoe het met je gaat", bijna ontroerend zoals mijn kinderschare zich langzamerhand begint te realiseren dat ik een ouwe breekbare en vooral sterfelijke vent begin te worden. Ik moest de metro verlaten en het gesprek afbreken; komt wel weer. Ik repte mij naar de afgesproken plek en werd open gedaan door Jessica met de nieuwsgierige Joris die wel direct doorhad dat er nu 2 opa's waren; hij raakte er niet over uit gekakeld.

Opa Eef, kijk eens wat ik kan

We gingen genoeglijk in de tuin koffie drinken. Bea en Kees kennen Roos en mij slechts van een enkel gezamenlijk kennismakingsetentje en van de bruiloft van Peter en Jessica.
Na een uurtjes kreeg ik een rondleiding in het professionele atelier van Bea en Kees; zij zijn beiden handige knutselaars met hun hobbies; heel precies gemaakt grafeer werk op glas en met dun metaal in elkaar gezette voorwerpen. Ik nam afscheid en nam metro en trein terug naar Gouda, op bezoek bij Joke en de kids. Was gezellig, maar buitengewoon vermoeiend; zo'n hele dag: "opa Eef", put uit ha ha. Joke wist mij met haar kookkunst weer te verleiden en het was weer heerlijk! Mijn OV-engel hielp weer geweldig; de bus richting Gouda CS kwam er aan en ik was binnen het uur in Bilthoven station. Weer een opfrissende wandeling naar de flat en dat was het voor vandaag.

Toch nog gewandeld

 Vandaag kwam m'n oude schoolvriend Peter C. bij me op bezoek. Hadden we aanvankelijk afgesproken dat ik bij hem langs zou komen, daar vroeg hij of ik ik me er ook in kon vinden als hij bij mij op de flat kwam; we zouden het bezoek combineren met een wandeling en daar leent de Bilt zich wat meer voor. Dus een makkie voor mij; ik hoefde niet te reizen; Peter daarentegen had vooral op de terugweg behoorlijke file oponthoud en kwam puur laat pas weer thuis in Spaarndam. 
Hij arriveerde rond koffietijd en tal van onderwerpen passeerden weer de haag onzer tanden; we kennen elkaar uit de tijd van de opkomst van de Beatles en de Rolling Stones; dankzij Peter heb ik de "binnenkomst"van de Beatles op 192, goed idee, oftewel "radio Veronica" mogen ervaren. De volgende dag vertelde ik dat er een stel schreeuwlelijkerds waren binnen gekomen op 80 met iets als yeah, jeah, jeah en inderdaad dat waren die Beatles met "She loves you". Grappig dat deze gebeurtenis al zo ver in ons verleden ligt. Peter gaat binnenkort zelfs naar een concert van de Rolling Stones, die ouwe van dagen band die nog steeds optreedt. Ik haalde mijn schoolagenda van 1964 tevoorschijn en toonde de foto van de toenmalige bezetting van de Stones. Ook ik ben eind 70-er jaren een keer naar een concert van deze mannen geweest in den Haag. En natuurlijk over onze kinderen en kleinkinderen; dat krijg je op onze leeftijd. 
Ik had het al gehoord; Peter merkte op dat het inmiddels geen wandelweer bleek te zijn; het regende behoorlijk inderdaad. Niet veel later ging hij er weer vandoor; we hadden weer meer dan drie uur lang bijgekletst; heerlijk vind ik dat. Vanaf het balkon, in de regen zwaaide ik hem nog uit.
Enige tijd later stopte de regen en trok ik de wandelschoenen aan en heb nog lekker gewandeld; voor de zekerheid had ik wel de plu bij me gestoken maar bleek niet nodig te zijn.

Galileo

 Inmiddels heb ik een fraaie biografie over Galileo Galileï, in het Haags: uitgesproken als "Galilij", althans zo gaat de mare wanneer het over het Galileï plein gaat ha ha. Op zeer genuanceerde wijze wordt in deze biografie het gevecht tussen dogma en wetenschap rond zijn strijd en bewijs van het Copernicaans wereldbeeld geschetst. Zijn door medische problematiek getekend leven waarin hij tot onwaarschijnlijke wetenschappelijk hoogte is gekomen daarmee de grondslag leggend voor de bewegingswetten die door Newton zijn geboekstaafd. De kracht van het geschreven woord wordt bijzonder duidelijk en daarbij vooral ook de macht van de drukpers; daarmee kon de verzamelde kennis in de wetenschap in die tijd worden verspreid. 
De toegevoegde waarde van deze moderne biografie over deze historische figuur ligt hem vooral in de vergelijking van de dogmatische houding destijds van "de moederkerk", de RKK met de huidige klimaatontkenners, maar ook met de evolutie-ontkenners. "Wetenschap is ook maar een mening" neemt toe i.p.v. af in deze geletterde tijd. De RKK daarentegen heeft zich wat dit betreft geheel geconformeerd aan de waarde van wetenschap in het domein van het weten terwijl zij het domein van het geloven daarnaast gerespecteerd verwacht. Einstein was al een bepleiter van de twee elkaar niet overlappende magisteria van geloof en wetenschap. Vind ik een plezierig compromis; ieder het zijne. Dat was ook de houding van mijn goede vader realiseer ik mij. Toen deze voor zijn gevoel binnen het humanisme zijn godsbeeld, zijn sluimerend geloof moest ontkennen, heeft hij zich van het humanisme afgekeerd. 

Hans Henkemans

 Hoe deze voorheen bekende componist en beroemd concertpianist Roos ter ore kwam weet ik niet; hoe hij in de vergetelheid terecht is gekomen is uiterst merkwaardig en feitelijk schandalig. In een wel erg korte documentaire word je enigszins gewaar wat er Henkemans ten onrechte is aangedaan. In de maatschappelijke onrust van de jaren zestig ontstond er een tegenbeweging van gefrustreerde componisten, de actie Notenkraker met o.a. Peter Schat en Reinbert de Leeuw die er uiteindelijk toe hebben geleid dat Hans Henkemans naar de zijlijn verdween en zelfs, ondanks zijn voortreffelijke kwaliteiten als pianist en als componist in de vergetelheid terecht kwam. Hij benoemde de tonaliteit van die moderne jongens soniek i.p.v. muziek en naar mijn beperkte muzikale inzicht terecht; ik vond het uitgesproken kolereherrie wat die gasten maakten, maar het heeft Hans helaas z'n carrière gekost.
Maar heden komt dankzij deskundige musicologen en uitvoerenden Hans Henkemans uit de coulissen van de vergetelheid; hernieuwde aandacht en waardering en natuurlijk toegankelijk door het onvolprezen Internet en Youtube als technisch platform van de muziek.

Roos stuurde mij de link naar zijn heksendans, een stuk voor twee piano's, gespeeld door de broers Lucas en Arthur Jussen. Er staat behoorlijk veel inmiddels uitgevoerd werk van Henkemans op Youtube; neem maar eens een kijkje en luister! Ik ben er behoorlijk van onder de indruk; kortom een luisteradvies in dit geval en geen leesadvies als gebruikelijk.

E-reader opgeruimd

Even erop gezet

Roos is een stuk handiger met ICT dan ik; ik heb behoorlijk veel e-boeken op mijn reader staan, maar als ik wat wil lezen zoek ik me rot tussen al die dingen die ik al heb gelezen of van schrijvers waar ik een beetje klaar mee ben. Maar hoe ik die troep moet verwijderen weet ik niet goed. En dat hebben we vanmorgen samen gedaan: "Coelho?", vroeg Roos en ik zei gedecideerd: "weg", "W.F. Hermans?", ben ik klaar mee", etcetera. Ook haar eigen e-reader schoonde ze op en zette daarbij een paar boeken op de mijne over. Dan moet ik een beetje lachen om de snelheid waarmee dat gaat: twee seconden, terwijl je zelf een hele week zit te lezen op zo'n boek.
Er was regen voorspeld voor de middag; het was in de ochtend al gewoon lekker warm in de tuin dus dronken we de koffie lekker buiten. Uiteindelijk besloot ik om de kuierlatten te nemen en met een stevige wandeling naar het station te gaan. 
In de trein begon ik aan een tweede boek van Nico Dros, "Noorderburen", speelt in de Franse tijd op Texel
in een armzalig oord. Dros is een geboren Tesselaar; hij heeft ook een boek geschreven over de opstand der Georgiërs, een groep krijgsgevangen Russische soldaten die tijdens WO II op Texel waren gestationeerd.
Ik hoefde niets aan het eten te doen; stond nog klaar van vrijdag toen ik vrij hals over kop had besloten om naar Wijhe te gaan om te bridgen en de volgende dag te gaan wandelen in het Oosten. Van mijn correspondent uit Bazel had ik te horen gekregen dat Frans de Waal was geïnterviewd bij Buitenhof, een TV programma. Dus even op Youtube gekeken en daar stonden twee schitterende interviews met deze  gedragsdeskundige, waaronder het recente interview in Buitenhof. Wat is Internet toch een uitkomst!
Vervolgens heb ik de Huizinga lezing van David van Reybrouck beluisterd en daar was ik diep van onder de indruk. Deze lezing zou iedereen tot zich moeten nemen en er eens diep over nadenken en met anderen over spreken. Zijn inleiding van afgelopen woensdagavond in Olst was nog maar een voorproefje van wat ik hier van deze cultuurfilosoof en succesvolle "change agent" te horen heb gekregen. Diep respect dwong hij bij mij af!
Overigens was ik met Noorderburen snel klaar, maar zonder probleem vond ik een alternatief in de vorm van een nieuwe biografie, geschreven door een modern astronoom, Mario Livio over Galileo Galileï. Ook hierin weer die negatieve invloed van de RKK die het heeft bestaan om een groot wetenschapper, Bruno levend te verbranden omdat deze van mening was dat de aarde om de zon draaide en ook Galileï uiteindelijk huisarrest oplegde vanwege dezelfde "misdaad". Jich.

Goor

 

Idyllisch doorzichtje bij Goor

Het heeft een station en het ligt in een prachtige omgeving: Goor, tussen Zutphen en Oldenzaal, middenin Twente. Roos had deze wandeling gisteren gelopen en zou naar een muziekfestival in Heerenveen gaan; de wandeling vanuit Goor beschreef ze mij zo fraai dat ik besloot om die vandaag in m'n eentje te gaan doen. Het zijn juist de lijntjes in het Oosten van het land waar ik in het weekend graag gebruik van maak gezien de beperkingen van het Dalvrij abonnement. Komt er maar weinig van, maar de wandeling van Goor naar Kamerik, aangereisd vanuit Wijhe juist wel. Roos moest er al vroeg vandoor; ze had de trein van 8.30 op weg naar Heerenveen als gezegd. Ik nam de gelegenheid te baat om dan eerst met mijn andere hobby bezig te gaan: koken. Ik bereidde alvast het maal voor hedenavond en zette een flinke aardappel in stukjes op het vuur; bakte een in kleine stukjes gesneden gedroogd worstje in de boter; een stel uien en wortel fijn gesneden en zachtjes gebakken in de boter met knoflook, flink kerrie en wat sambal. Ook zette ik wat Wieringer bonen in de week om 's-avonds gaar te koken. En toen ging ik er vandoor en met de trein via Zutphen naar Goor. De wandeling was inderdaad zo mooi als Roos mij had beschreven; vooral de eerste 8 - 9 kilometer waren prachtig; rustig, veel lommer, glooiend landschap; het mooie weer als achtergrond van dit schoons vervolmaakte de wandeling die eindigde in het kleine Markelo. Nog even gewacht op de bushalte en daar kwam de zo goed als lege bus terug naar Goor. 
Terug in Wijhe bleek Roos al thuis te zijn; het festival was haar zwaar tegen gevallen, zodanig dat ze dit jaarlijks terugkerend festijn vanaf heden de rug toekeert vermoed ik zo. Het was nog lekker warm en we verbeidden ons in de tuin in het zonnetje; het was heerlijk rustig in het buurtje en we genoten van de tuin.

Willem die Madoc maakte

 

Uit mijn middelbare schooltijd, de lessen Nederlands herinnerde ik mij na al die jaren nog een middeleeuwse zinsnede: "Willem die Madoc Maekede"; ik zie heden op internet dat het overigens: "Willem die Madocke maecte"  moet zijn en dat het de anonieme schrijver van de satire" Van den vos Reynaerde" betreft. Inmiddels is Nico Dros, zo te zien gebaseerd op de kennis die rond de onbekende Willem is geconstrueerd, aan een fictieve roman rond het leven van deze Willem bezig gegaan, resulterend in het fantastische boek "Willem die Madoc maakte". Ik heb het in nagenoeg één stuk uitgelezen; soms 's-avonds voor het slapen gaan en middenin de nacht bij het wakker worden verder tot de tweede slaapronde zich onverzettelijk meester maakte van mijn oogleden. Kortom geweldig en een krachtig leesadvies waardig!
Nico begint alsof een hoogleraar Neerlandistiek als een ongelooflijk geschenk een onbekend boek uit de middeleeuwen in de schoot geworpen krijgt. Na analyse daarvan geraakt deze hooggeleerde dan in schrijfwoede en construeert de ruggengraat van deze roman en wel zo meeslepend dat ik, als toch zeer geoefend lezer, af en toe de indruk had dat hier een werkelijke historie werd geschreven. Complimenten.
Wat mij zo opviel aan de serie boeken die ik de laatste tijd heb gelezen steeds die wat vuige rol van de RKK in verleden maar zeker in het nog niet zo recente verleden en zelfs het heden. Niet alleen het tegenhouden van de wetenschappelijke ontwikkelingen maar vooral die vunzige dubbele moraal die dit maatschappelijk instituut zo kenmerken doen mij met een vies gezicht deze tekst opschrijven. Machtswellust, hebzucht en genotzucht, jich.

Naar De Rijp

 

Het 17e eeuwse stadhuis van De Rijp

Vandaag vond de afsluitende excursie in de Eilandspolder plaats; met de boot wordt dan een aantal van de plekken waar afgelopen najaar en winter maandelijks gemaaid is bekeken op het resultaat van ons nijver maai- en opruimwerk. Voor het eerst sinds jaren moest ik verstek laten gaan; de combinatie van de lezing gisteravond en vanmorgen weer vroeg in Edam zijn was menselijkerwijs niet mogelijk. Ab antwoordde mij zodanig dat ik mij bedacht om wel bij de afsluitende lunch aanwezig te kunnen zijn en zo ging ik vanmorgen na het ontbijtje met Roos in Wijhe weer terug naar het Westen, richting De Rijp alwaar we deze keer zouden genieten van de gezamenlijke lunch. Ik verheugde me op het weerzien van alle harde werkers die an al die jaren zo'n fijn kluppie zijn gaan vormen.
Het is een flinke reis met OV; 9292.nl was niet erg helder in de route die ik zou moeten nemen en dus besloot ik het zelf maar ter hand te nemen. Om half tien vertrok ik naar Zwolle en nam daar de trein naar Lelystad en stapte over naar de IC naar Amsterdam CS. Daar was ik al om 11.00 uur, veel te vroeg dus. Om de tijd wat te verbeiden ging ik door naar Zaandam en keek daar nogmaals op 9292 en toen bleek dat ik nu met de stoptrein naar Purmerend kon gaan en dan met een buurtbusje naar de Rijp. Altijd leuk! En inderdaad, na een half uurtje rondstappen bij de bushalte kwam het buurtbusje en met de gezellige chauffeur pratend reden we door de Beemster en uiteindelijk bereikten we rond 12 uur De Rijp; nog steeds erg vroeg dus. Daarom niet getreurd; ik wandelde wat door het centrum van de Rijp; was ik lang niet geweest en bewonderde het fraaie zeventiende eeuwse stadhuis van de Rijp. Ab had aangegeven dat het gezelschap met de boot zou arriveren en dus liep ik zo tegen 13 uur naar het water alwaar Johan ook bleek te zitten wachten op de club. Intussen bleek het gezelschap de plannen te hebben omgezet en kwamen ze met de auto, hetgeen Johan en ik niet hadden kunnen zien.Maar Ab appte dat ze maar vast gingen bestellen en lachend sloten Johan en ik aan. Was fijn om iedereen weer te zien. Ik vond het, ouderwets gesproken gewoon weer "mieters" om met iedereen te spreken.
De andere Johan was zo vriendelijk om mij terug naar station Purmerend te brengen met de auto zodat ik nog voor vieren kon inchecken. In de trein las ik het staartje van "Willem die Madoc maakte", van de pen van Nico Dros. 

David van Reybrouck in Olst

David van Reybrouck

Meer dan 10 jaar geleden las ik het boek "Congo" van een zekere van Reybrouck en nog niet zo lang geleden las ik een heel bijzonder boek "Revolusi", van dezelfde schrijver; een boek over de vrijheidsstrijd van Indonesië tegen de voormalige kolonisator, i.c. ons eigen vaderland Nederland. Evenals destijds bij het optreden van Hueting voor de NLse televisie over de wandaden die het Nederlandse leger aldaar in Indië had aangericht ontstond er ook nu toch weer enige ophef waarvan de meest bespottelijke wel de reactie van PVV voorman Wilders was: "laat die Belg eerst een boek over de Congo schrijven!".
Al maanden geleden had Roos mij attent gemaakt op de lezing die David van Reybrouck hedenavond zou gaan houden. Ondanks dat de excursie bij de afsluiting van het maai seizoen in de Eilandspolder in mijn agenda stond, heb ik de voorkeur aan het bijwonen van de lezing gegeven; en daar heb ik geen spijt van gehad.
We waren ruim op tijd op de locatie in Olst en werden vriendelijk welkom geheten. Was ik in Bilthoven eigenlijk een lauwe belangstelling gewend voor dit soort lezingen rond schrijvers in de Biltse Boekhandel, daar liep deze flinke zaal helemaal vol en dat terwijl er een redelijke toegangsprijs was geheven. En terecht! David hield een tweetal lezingen die klonken als een klok. Voorafgaande aan de lezing en in de pauze tussen de twee lezingen sprak ik met degene die naast mij zat; een leeftijdsgenoot die mij met nadruk attent maakte op de Huizingalezing die van Reybrouck vorig jaar had gegeven en die via Youtube beschikbaar was.
Ging de eerste lezing over het kolonialisme, daar ging de tweede lezing over de redding van onze democratie die door de almaar groter wordende kloof tussen burger en bestuur vast dreigt te lopen. Zijn oplossing daarvoor bestond uit het creëren van een intensieve betrokkenheid van burgerpanels bij het vaststellen van oplossingen bedenken voor de problemen die in de maatschappij leven. Panels die zijn samengesteld op een heel creatieve wijze zoals de oude Grieken dat ook al deden: samenstelling door loting en gewogen naar leeftijd, geslacht en economische status een afspiegeling van de maatschappij volgend. Daarmee wordt iedere laag van de maatschappij betrokken bij het beleid en dan niet vrijblijvend, maar de basis vormend voor het beleid. Ik was verrast en had dat niet zo een twee drie verwacht toen ik de titel van zijn voordracht vernam: "Tegen verkiezingen" o.i.d. 
Na afloop ging deze filosofische reus doodgemoedereerd achter een tafel om boeken te signeren waarbij hij in alle vriendelijkheid ook hele strofen in de boeken schreef op aanwijzing van de eigenaren. Ook Roos kocht een boek en vroeg David om daar slechts zijn handtekening in te zetten die ik later thuis met enige eerbied heb bewonderd.