Schakelen?!

Vanmorgen vroeg kreeg ik bericht van het blad Freya magazine. Had ik me enkele weken geleden beschikbaar gesteld voor een interview over zaaddonorschap daar werd ik nu gevraagd of ik misschien bereid was om zelf het artikel te schrijven aan de hand van een vragenlijstje; de redacteur in kwestie vond dat ik een vlotte pen van schrijven had en ik voelde me enigszins gevleid. Zij gebruikte in het bericht zo'n grappige neologie; er was enige haast geboden bij de productie van het artikel; het moest woensdag bij de corrector zijn dus was het nodig om te "schakelen".
Natuurlijk is taal niet iets dat in graniet is gebeiteld maar een levend iets; vergelijk maar eens het Zuid-Afrikaans met het huidige NLs dan zie je hoe honderden jaren separatie verschillen doen ontstaan. "Schakelen" heeft in deze context iets van "druk, druk, druk", zoals "het hele plaatje" een neologie is die overzicht moet uitdrukken. Ik vind het wel grappig om dit soort uitdrukkingen nog tegen te komen; horen in het zakelijk spel thuis en daar merk je als pensionado weinig meer van.

We vermoorden de aarde

Onlangs las ik een artikel, een column (?)  in de Trouw over het verdwijnen van de insecten. Dat had ik in de loop der jaren ook duidelijk gemerkt.  In de tijd dat ik nog een auto had waren de insecten altijd de oorzaak van smerige voorruiten; niet alleen vliegjes en mugjes maar ook van die enorme insecten die met een knal op je voorruit verklodderden ontnamen je het gezicht op de weg; wanneer we op de loggia buiten bier zaten te drinken moest je een bierviltje op je glas doen omdat de meikevers die tegen de lamp aanvlogen de onhebbelijke gewoonte hadden om vervolgens in je bierglas te vallen. Maar ook als je gewoon buiten zat of in de slaapkamer dan werd je door de muggen opgevroten; gebeurt eigenlijk nauwelijks meer, althans niet waar ik woon. De gevolgen merk je ook afgezien van verontrustende berichten die hoogstwaarschijnlijk veel mensen ontgaan; minder vogels bijvoorbeeld. Wie herinnert zich niet die zomerse avonden met het doordringende geluid van gierzwaluwen die op jacht waren naar insecten; hoor je nauwelijks meer. In het voorjaar hoor je steeds minder vogelgekweel.
We gaan het pas echt merken wanneer de bijen verdwijnen; niet de wilde bijen, dat zal de meesten onder ons een zorg zijn, maar wel de bestuivende bijen: "straks wordt het fruit onbetaalbaar?!
Grootschalige landbouw; gebruik van alles vernietigend landbouwgif als de zgn. neonicotinoïden die gelukkig europees breed verboden worden.
Het is inmiddels honderden jaren geleden dat de mens langzaam maar zeker is begonnen met dit verdwijningsproces. Het begon natuurlijk met de roofdieren die als concurrenten op de voedselmarkt werden beschouwd; beer en later de wolf verdwenen tot ieders opluchting (ook de mijne hoor). De grote grazers werden bejaagd en opgegeten; hun gebieden werden gebruikt voor landbouw. De primitieve landbouw bracht grappig genoeg een explosie van biodiversiteit waarvan mijn generatie nog een staartje heeft meegemaakt(denk aan de jaren vijftig) ; akkers en weilanden waren een ecologisch eldorado en boerderijen een plek waarvan vele diersoorten min of meer afhankelijk waren.
Na WO II begon de verschraling - waterpeilverlaging, landbouwgif etc. - en de grootschaligheid. En kijk nu maar eens in de landbouwgebieden; tweedimensionale industriegebieden zijn het geworden zonder bloemen en zonder zoemende insecten. Mijn hart huilt er van als ik door deze ecologische woestijnen wandel.

Onze geliefde vorst

Daar trekt de vrolijke stoet voorbij ter ere van
onze geliefde vorst.

Eerst dacht ik nog dat mijn - nieuwe - onderburen gek waren geworden; ik hoorde, terwijl ik in de badkamer bezig was het bonkend gedreun van muziek. Maar al snel hoorde ik dat dit was ter ondersteuning van de vrolijke klanken van koperen instrumenten: de fanfare kwam langs en natuurlijk was dat vanwege "koningsdag".
Niet veel later kreeg ik een WhatsApp-je van mijn goede vriend Peter C. die vroeg of we al weer terug waren van onze reis door Toscane. Hij maakte mij er terecht op attent dat het Remus en Romulus waren die ooit de stad Rome stichtten en niet Romus en Remulus, zoals ik - overigens na onterecht "corrigeren" - oorspronkelijk in mijn blog van 21 april had geschreven.
We wensten elkaar een fijne feestdag waarbij Peter toevoegde: "ter ere van onze geliefde vorst". Ik zat te hikken van het lachen om deze toevoeging en moest onwillekeurig denken aan wat "die Oranjes" allemaal voor NL hadden betekend.

Zingeving

Beetje scheef maar heel tevreden

Na zo'n week vakantie heb ik altijd een onbedwingbare neiging om van alles in huis te gaan doen; nou ja, van alles?; eigenlijk vooral lekker in de keuken aan de gang gaan; aan stofzuigen, afwassen of schoonmaken denk ik daarbij niet. En terwijl ik dan bezig ben met uien snijden, champignons fijn maken, vulling voor de quiche Lorraine maken of het deeg fijn uitrollen sta ik lekker na te denken. En daarbij bedacht ik mij dat dit proces voor mij zo'n belangrijke rol is met betrekking tot zingeving; plotseling kreeg ik het gevoel dat ik daar mijn vinger achter had gekregen.
Ik heb lang moeten nadenken voordat het begrip "zingeving" bij mij landde; heb er vaak naar gevraagd bij anderen; heb opgemerkt dat er allerlei groepsprocessen zijn waarbij men zich buigt over het begrip. Daarbij kreeg ik steeds het gevoel dat het draaide om de vragen rond de reden van ons bestaan of misschien wel hoe je je leven vorm zou moeten geven. En het begrip tevredenheid; is zo ontzettend belangrijk als basis voor zingeving.
Maar terwijl ik daar al hakkend en snijdend stond na te denken realiseerde ik dat het in mijn individuele beleving draait om heel simpele dingen als bezig zijn met voedsel; zowel het verbouwen, verzamelen als het toebereiden. Zo bak ik al 35 jaar mijn eigen brood en koop ook al decennia mijn zuivel bij "de boer", de groenten bij moestuinier Theo en vlees bij de jager. Ook lekker buiten zijn hoort bij mijn zingeving; wandelen door de natuur of door (oude) steden en natuurlijk het geest-verrijkend proces van lezen. Gek hoor, maar het was een hele opluchting voor me dat ik me dat realiseerde. Omtrent vragen over het bestaan ben ik als agnost wel zo'n beetje uitgedacht en na 40 jaar nadenken heb ik ook mijn eigen hypothese over het allereerste begin van de levensprocessen waaruit uiteindelijk ook mijn onbetekenend individu is voortgekomen. 

Hete stoom in Toscane

Etruskische pijp met boorzuur

Vandaag een kolfje naar Hans' hart; een geologisch uitstapje! Al eerder had onze reisorganisator Hans ons op de vulkanische aspecten van Italië en van Toscane in het bijzonder op de hoogte gesteld. In de afgelopen tientallen miljoenen jaren is Italië ontstaan door de de tectoniek van moeder aarde waarbij een stuk oude zeebodem is opgestuwd en ver boven de zeespiegel is uitgerezen. Vulkanisme hoort daarbij en daarbij ook de enorme hitte van magmahaarden. Dit alles heeft er onder andere toe geleid dat er hier in Toscane omstandigheden zijn ontstaan die het mogelijk hebben gemaakt om deze aardwarmte te gebruiken om energie, in dit geval zelfs electriciteit op te wekken. Een vervelende bijwerking is dat er ook veel CO2 bij vrijkomt, in dit geval via het gloeiend hete water uit de aarde opstijgt, dus niet door verbranding van fossiele brandstoffen. We gingen vandaag een kijkje nemen bij deze centrale.

Onder hels kabaal ontsnapt de stoom

Maar eerst een stevige rit met de bus door het Toscaanse landschap. Zo langzamerhand krijgen Roos en ik het gevoel dat dit landschap dan wel heel mooi is, maar toch vooral met de auto en niet te voet. Er loopt een enkel bekend wandelpad door Toscane, maar wat wij ervan gezien hebben noodt niet echt; grootschalig en heel weinig kleine weggetjes. In al die dagen hebben we slechts 1 keer een wandelroute aangegeven gezien. Dat belooft weinig zeker als je het vergelijkt met de Ardennen of de Eifel. Daarentegen zijn de Toscaanse dorpen en steden zeer de moeite waard!
We kregen in de electriciteits centrale een goede uitleg. De winning van Boorzuur was ooit de reden waarom dit gebied werd geëxploreerd; de Etrusken wonnen hier al deze grondstof voor de keramiek. Ook in de moderne tijd was de winning van boorzuur de primaire "drive" voor de industrie alhier. Verhitting vond plaats met behulp van het hete water en later de natuurlijke stoom die hier vanwege het vulkanisme voorhanden was.

Het zwaard staat nog fier in de rots!

Inmiddels wordt de stoom van grote diepte betrokken; water wordt in de grond gepompt en de stoom wordt onder hoge druk gewonnen en electriciteit opgewekt in centrales. Overal in het landschap lopen de pijpen waardoor de stoom wordt aangevoerd vanuit 500 putten. We kregen een demonstratie waarbij een ventiel van zo'n put op afstand werd open gezet. We waren gewaarschuwd; met hels kabaal ontsnapte de stoom onder hoge druk; een imposant geheel.
Tot slot brachten we nog een bezoek aan een Cisterziënzer klooster, gesticht rond een heilige plek waar ooit San Gargano zijn zwaard in een rots zou hebben geplant als teken gods', het heilige kruis voorstellend. Het klooster van deze bouworde stond nog stevig rechtop maar was ontdaan van dak.De ruïne was nog indrukwekkend. Roos en ik maakten nog een ommetje door de natuur daar in de buurt. Het zat er op. Al met al een indrukwekkende cultuur reis met een interessant geologisch randje en dat in een fraai landschap waar je ook nog eens verdraaid lekker kon eten.

Afscheid van de villa Scacciapienseri

De reis werd afgesloten 'savonds met een afscheidsdiner in het hotel met een leuk afscheidspraatje van Theo. Voor het laatst genieten van de fraaie tuin van het hotel en een goede nachtrust. Morgen weer huis.

Volterra en San Gimigniano

Volterra

Het begon weer met een mooie tocht door het Toscaanse landschap; op naar Volterra, een oude stad nog uit de Etruskische tijd dus nog van voor de Romeinen. Een gedeelte van de stadsmuur en een oude poort zijn nog uit die Etruskische tijd.
Maar wij gingen natuurlijk voor de kunstschatten uit de recentere, middeleeuwse historie, hoewel ,,,, uiteindelijk zouden we ook een museum bezoeken met daarin grafmonumenten uit de Etruskische tijd.
Het museum met middeleeuwse kunstschatten toonde een heel bijzonder schilderij. Bij het betreden van het zaaltje dacht ik dat het hier een modern schilderij betrof; heldere kleuren en een heel levendige opbouw. Maar tot mijn grote verrassing betrof het hier een middeleeuwse schildering van een kruisaflegging.

Weliswaar was het schilderij grondig gerestaureerd, althans schoongemaakt wat de heldere kleuren natuurlijk verklaarde, maar al met al toonde het heel modern.
Vervolgens bezochten we het museum met de Etruskische overblijfselen, vooral grafstukken; marmeren kisten waarin de urnen werden begraven. Op de kisten waren taferelen uitgebeeld; duidelijk herkenbaar was de herhaaldelijk afgebeelde geschiedenis van Odysseus waar hij de verleidelijke Sirenen probeert te weerstaan. Maar ook andere voorwerpen uit de Etruskische periode waren uitgestald. Dit alles betrof een 18e eeuwse verzameling van antieke voorwerpen, destijds aan de stad geschonken door de verzamelaar, een geestelijke, waarvoor alsnog dank!

De torens van San Gimigniano

Een volgend hoogtepunt was het weerzien van San Gimigniano, een toeristisch plaatsje dat vooral opvalt door de veelheid van hoge middeleeuwse woontorens. Joris vertelde dat deze torens werden gebouwd door families die daarmee hun macht wilden tonen maar dat ze ook een belangrijke rol speelden als vluchthaven in de behoorlijk onveilige tijden. Niet alleen vijanden van buiten; in deze duistere tijden was het gewoon aanzienlijk onveiliger dan we ons als moderne mensen kunnen voorstellen.

Op het uitzichtspunt

Roos en ik voelden ons hier allerminst onveilig en we zochten onze weg door het plaatsje; het plein met de waterput; het uitzichtpunt, bereikbaar door het donkere, smalle steegje. We staan daar nog samen op de foto. We hebben daar vast ook wel de kerk bezocht, maar dat weet ik niet meer zo precies.

Het plein met de waterput

Zingende nachtegaal

Abdij

Voordat we vertrokken heb ik eerst een mailtje aan broer Jan gestuurd om hem met zijn 66e verjaardag te feliciteren; die verworvenheid van de moderne communicatie waardeer ik toch wel bijzonder merk ik; je moet er niet obsessief mee bezig zijn, maar het gemak dient de mens!
Vandaag gingen we met de bus langs verschillende locaties; allereerst een bijzonder mooi gelegen abdij. Ik zag even verderop een landelijk weggetje en kon het niet laten om dat in te slaan en even van de natuur te genieten; ik hoorde een beekje en vanuit het struikgewas een zingende nachtegaal; daar kan ik zo ontzettend van genieten en heb daar dan ook de tijd voor genomen. Intussen hield Joris zijn inleiding en gingen we de abdij bezoeken.

Idyllisch plekje met geluid van een beekje en een
nachtegaal

Vervolgens naar Pienza, de plaats waar Aeneas Piccolomini, de latere paus Pius II vandaan kwam en op welke stad hij zo veel invloed heeft gehad. Zijn ideeën om deze van oorsprong onbetekenende plaats architectonisch van meer betekenis te doen worden zijn ten dele gerealiseerd; het stadsplein is imposant met een kathedraal als hoogtepunt. Dat deze onvoldoende is gefundeerd en daardoor deels is weggezakt en de vloer heeft doen scheuren is ronduit jammer. Een bijzondere man, waar ik me eens wat meer in wil verdiepen; humanistisch en gedreven.

Roos bij een fresco van Maurus die over het water loopt

In het leuke plaatsje Pienza hebben we na het bezoek aan de kathedraal een paar lekkere broodjes gekocht met beleg dat direct van het varken werd gesneden. En vervolgens door naar een restaurant waar we heerlijk hebben zitten nassen voor een luttel bedrag op instigatie van de chauffeur.
Vervolgens naar een Benedictijner klooster. De geschiedenis van Benedictus in fresco's gezien. Twee met Maurus, een "goede bekende" van Roos. Zij heeft zich grondig verdiept in het leven van deze voormalige abt van het klooster Fulda.

Genoeg Maria's

Na opnieuw een voortreffelijk ontbijt met pruimedanten, sinaasappels en ander lekkers opnieuw naar de mooie stad Siena. Het begon hilarisch; met de hele groep in een - te kleine - stadsbus; het ging er maar net in maar onderweg moesten er nog meer passagiers bij.
We gingen naar de pinakotheca; een uitstalling van een heleboel middeleeuwse en vroeg renaissance kunst. Joris gaf uitgebreid uitleg over de ontwikkeling van de kunst en inderdaad dat kon zelfs mijn ongeoefend oog met enige moeite ontwaren.

De zaal van negen

Ik heb niet zoveel met middeleeuwse kunst; ook de middeleeuwse muziek kan mij niet bekoren maar zo'n overdaad aan kerkelijke taferelen zegt mij niets en vind ik gewoon niet oogstrelend. De rest van de groep was duidelijk speciaal voor deze kunsten meegegaan met deze reis, zoveel wer wel duidelijk; Roos en ik hadden na afloop van dit bezoek wel "genoeg Maria's" gezien; het volgend museum bezoek lieten wij gelaten over ons heen gaan; wij genoten van het prachtige plein van Siena en zaten bij de uitbouw van het oude stadhuis, ooit opgericht toen een pestepidemie was overgegaan. Intussen zaten we met een Amerikaans echtpaar uit Texas - Austin zeiden ze met nadruk - zaten te praten. Ze hadden grote moeite met de huidige politieke situatie in de VS; de regering Trump zat het ongehoord dwars; ik had gewoon met hen te doen zo verdrietig waren ze eronder. Gelukkig genoten ze van hun bezoek aan Europa.

Paus Clemens. 

Op het moment dat we vonden dat we wel lang genoeg hadden gewacht kwam de groep er weer aan en gingen we gezamenlijk het oude stadhuis in. Daar bezochten we onder andere  "de zaal van negen", negen families destijds, die de zaak runden alhier. De schilderingen waren zowel in den Bosch als in de handleiding bijzonder goed toegelicht door Joris en ook hier ter plekke illustreerde hij enthousiast wat de schilderingen hier voorstelden. Het goede bestuur versus het slechte bestuur. Prachtige fresco's uit oude tijden. Heel bijzonder vonden wij.
Met behulp van de inmiddels door Roos verworven kaart hebben we een redelijk leuk pad van het centrum van Siena naar ons hotel gevonden; leidde ons via een lange roltrap het dal in en via een landweggetje weer naar boven waarbij we weer bij de Villa Scacciapensieri terecht kwamen; toch nog even de benen kunnen strekken.

Siena

Remus en Romulus

Daar had ik echt naar uitgekeken; het weerzien van Siena waar we enkele jaren geleden een dag hadden doorgebracht tijdens een meerdaags bezoek aan Florence. We hadden bij die gelegenheid op het prachtige plein een glaasje gedronken en de schaduw van de toren van het oude stadhuis over ons heen zien en voelen gaan.

Na een heerlijk ontbijt gingen we met de stadsbus van het hotel naar Siena. We liepen met de groep achter Joris aan; ik was direct onder de indruk van deze historische stad; eigenlijk hadden we bij ons eerste bezoek nauwelijks meer gezien dan het karakteristieke plein maar de straten naar het centrum zijn al indrukwekkend en stralen een oude glorie uit. Straten, geplaveid met van die enorme stenen net als Florence, ringen aan de muren waar vroeger de paarden aan vastgezet werden; veel beeltenissen van Remus en Romulus hangend aan de wolvin en toen het eerste heiligdom, het bapterium.

We bezochten eerst de Duomo, de dom van Siena. We moesten even wachten voordat we naar binnen mochten; het was nog rustig en natuurlijk moest ik eerst even van nabij kijken; het oude marmer, groen, wit en roze marmer; de met koper beslagen deur; je kon horen dat er binnen een dienst werd gehouden. Uiteindelijk is dit natuurlijk gewoon een godshuis en geen toeristische attractie zoals je wellicht zou kunnen denken.

Bij binnenkomst van de kerk was ik diep onder de indruk van de pracht; de enorme hoogte; de schoonheid van het interieur; het koor in de verte; de prachtig versierde vloeren met beeltenissen. Joris had bij zijn presentatie in den Bosch niets te veel gezegd over deze schitterende kerk.

De Duomo

Ook hier binnen hield hij zijn verhaal op boeiende wijze.

We bekeken ook het baptisterium en gingen in het opera museum kijken naar de originele beeldhouwwerken van de dom. Zelfs de toren hebben we beklommen langs de eeuwenoude trappen en met uitzichten over het voorplein en het interieur van de kerk zelf; een belevenis!

Broodbeleg!

We hebben geluncht in de stad en lekker broodje gekocht voor 'savonds op de hotelkamer. Toen het donker werd hebben we ons aangesloten bij de groep in de tuin en nog wat na zitten praten.

Uitzicht over de stad

Toscane

Schilderij in de kerk

We konden het gewoon met de eerste bus halen; om tien voor zes stonden we te wachten op de bushalte samen met een ander stel dat net als wij naar Schiphol moest; wij gingen met Phileas naar Toscane. De reis liep als een fluitje zowel OV als vliegen. We moesten in Florence even op de bus wachten, maar al snel waren we op weg naar de eerste bezienswaardigheid; een bijzonder schilderij in een kerk. Van Joris, onze gids vernamen we de bijzonderheden. Maniërisme was een kenmerk van dit schilderij.
Ver volgens naar de villa Medicea, een paleis van de beroemde Florentijnse familie de Medici. Een overweldigende schoonheid zoals we die deze week nog veel meer zouden mogen meemaken.

Villa de Medicea

Uiteindelijk kwamen we in Siena in een hotel dat ik eveneens slechts met superlatieven kan beschrijven; Hotel Scacciapensieri een oude villa, ongetwijfeld ooit bezit van een patriciër en nu omgebouwd tot een eersteklas hotel met een bijzonder fraaie tuin. We maakten direct gebruik van een van de genoeglijke zitjes in de tuin met een glaasje wijn. Genoeglijk zo met z'n tweetjes. Al snel kwamen meerdere groepsleden op dit idee; de prachtige tuin vroeg er ook wel om.
Na de eerste maaltijd waarbij we wat meer kennis maakten met de verschillende groepsleden gingen wij bijtijds slapen; het was een hele dag geweest.

Eén van de vele schoonheden in de villa

Mijn oude vader wist het al

Een aanrader van Dick

Het moet ergens tussen 1952 en 1954 zijn geweest; we woonden (nog) in Zaandam. Mijn vader had me gewaarschuwd voor radioactiviteit dat in regenwater zou zitten; mij toen nog niet bekend onder de term "fallout", de restanten van "atoomproeven" in de atmosfeer uitgevoerd en door de wind meegevoerd naar verre, onze streken. Ik had ondanks zijn waarschuwingen wel eens stiekem een druppel regenwater geproefd; aan een ijzeren draad hingen waterdruppels en daarvan proefde ik er eentje; ja ja, ongehoorzaam! De smaak van radioactiviteit was voor mij die metaalsmaak aan dat regenwater.
Toen al vroeg ik mij af waar ons drinkwater dan wel vandaan moest komen; als regenwater vol met radioactiviteit zat dan moest dat kennelijk ergens anders vandaan komen?!
Maar nu ben ik - daartoe aangezet door mijn goede vriend Dick - een boek aan het lezen over de samenstelling van onze atmosfeer: "Ceasars' last breath", decoding the secrets of the the air around us; een bijzonder boeiend boek waarvan Dick al terecht zei dat je nauwelijks kunt stoppen met lezen als je eraan begonnen bent. En dat proces heb ik nu onderbroken om deze blog te schrijven; dat heeft zo zijn reden.
Halverwege het boek begint de schrijver over de contaminatie van onze atmosfeer door toedoen van deze atoomproeven en de gruwelijke consequenties daarvan; de directe sterfte van mens en dier samenhangend met proeven in de atmosfeer en de effecten op langere termijn: met name kanker in diverse vormen. Wat me vooral treft is de misinformatie (ja toen zeker ook!!) die door de officiële instanties over de bevolking werd uitgestrooid; verwaarloosbare effecten?!
Mijn oude vader informeerde zich ongetwijfeld toen al met de door hem al zo geroemde NRC, de Nieuwe Rotterdamse Courant en waarschijnlijk daaruit had hij zijn informatie. Hij was zich bewust van die zo prachtig onder het tapijt verdwenen informatie over de gevaren die de atoomproeven met zich mee brachten. Als ik mij realiseer dat hij toen ook nog maar een jonge vent was van zo'n jaar of dertig krijg ik nog meer bewondering voor hem dan ik al had.
Ook later- ik was een jaar of tien denk ik - had je bij schoenenwinkels röntgenapparatuur staan waarmee je dwars door schoen en voet heen kon zien of de nieuwe schoenen goed pasten. Mijn moeder had ons zonder aarzelen aan deze nieuwigheid blootgesteld; ik herinner mij nog dat groene beeld van mijn voetbotjes in die nieuwe schoenen?! Mijn vader verbood dat onmiddellijk en terecht; deze apparatuur was snel uit de winkels verdwenen; kennelijk had men toen snel door dat dit niet ongevaarlijk was.

Gieten en Groningen

Bruggetje over een oude spoorweg

Vanmorgen om iets over zevenen ging de "ep"; Roos: "ik zit al in Zwolle". Dat betekende dat zezo rond 9.00 uur in Gieten kon zijn. Natuurlijk hoefde ik me niet te haasten; om kwart over acht aan het ontbijt en even later een telefoontje dat ze er al aankwam. En ja hoor, in de verte zag ik haar vief aan komen lopen in haar rode jasje.
Ik had al gevraagd om een extra bordje en zo zaten we met z'n tweetjes verder te ontbijten. Zo rond half tien gingen we op pad en op geleide van de GPS liepen we de etappe Gieten - Borger van het Drenthepad. Om der tijds wille hebben we een enkel stuk afgesneden maar al met al was het toch zo'n dikke 15 kilometer die we liepen.
Het Drenthepad heb ik een aantal jaren geleden ook al eens gelopen; mooie natuur-etappes, afgewisseld door eindeloze velden boerenland. Ook vandaag was dat het geval; geen wonder dat ik er eigenlijk niets specifiek van herkende, totdat we via een wandel/fietsbrug over een oude spoorweg werden geleid; die wel erg specifieke brug herkende ik zonder twijfel. Een foto hiervan siert dan ook het eerste deel van deze blog.
Aangekomen in Borger zochten we het P + R busstation Borger. En daar kwam net de Q-bus aangereden. We waren al met al wel erg op tijd in Groningen, dus eerst rustig aan de koffie op een terrasje. Zon hadden we inmiddels genoeg gehad dus een beetje in de schaduw. Al snel kwam Nathalie  aangefietst en schoof bij ons aan op het terrasje; een stuk tarte tatin ging er wel in. Vervolgens een excursie naar het universiteitsgebouw; een echte ouderwetse collegezaal met harde houten bankjes; een spiegelzaal waar op dat moment een receptie plaatsvond; hoogleraren in toga, kennelijk een examen of promotie; leuk om te zien!
Vervolgens door naar het "Vondelpark van Groningen"; allemaal mensen op het gras; muziek, spel en wat dies meer zij. Tot slot naar het universiteitsmuseum en de expositie waaraan Nathalie ruimschoots haar bijdrage heeft geleverd. De in 1980 opgegraven "mutsen van Smerenburg" maakten deel uit van deze expositie, maar verder ook kunstwerken van de Inuit, de eskimo's, werktuigen en meer zaken van boven de poolcirkel en dat alles voorzien van duidelijke informatie voor de toeschouwer.
Laatste programma-onderdeel was een maaltijd waarbij ook "Kees" aanschoof bij de Toko Semarang, één van de vijf beste toko's van NL, ja ja en dat in Groningen!
De reis terug naar huis viel me niet mee; het was me het weekje wel; ik was de uitputting nabij. Gelukkig stond de bus er nog ondanks dat de trein vertraging had; helaas reed hij voor m'n neus weg mij uitdagend tot een serie bijzonder krachtige vloeken. Ik sjokte toen maar naar de flat en ben direct gaan slapen.

Joke en Karel

Vanmorgen weer heel vroeg op pad; ik had afgesproken met mijn aangetrouwde achterneef Karel deV o.a. om nog wat over genealogie te overleggen. We zien elkaar niet vaak, maar het voelt zo vertrouwd als je zo veel familie achtergrond deelt. Al gauw zaten we met z'n drietjes over familie verleden te praten. Joke's oma en mijn oma waren zussen. Ze hadden nog een zuster, voor ons tante Anna; Anna woonde ook in de Kinkerstraat; uit mijn prille jeugdjaren weet ik nog dat we over het dak naar het zolderluik van tante Anna liepen en dan bij haar op bezoek gingen. Joke had een keer een drietal vrouwen gezien en vooral gehoord omdat ze zo'n lol hadden; dat bleken tot haar grote plezier de drie zusters te zijn. Dat zijn toch wel heel leuke signalen uit dat inmiddels zo grijze verleden.
Ook vertelde ik over de ontmoeting die ik bij de bruiloft van broer Jan en schoonzus Thea had gehad met nicht Hennie L., jongste dochter van de jongste broer van onze oma's en daardoor meer van mijn leeftijd. Karel zou nog eens contact met haar opnemen. En zo koutten we door.
Natuurlijk kropen Karel en ik nog even achter zijn computer om enkele staaltjes van zijn genealogisch uitzoekwerk te mogen aanschouwen. Het is gewoon een vorm van wetenschappelijk onderzoek want het is echt niet zo dat je met een paar klikken alles bij elkaar kunst scharrelen. Het trouwboekje van Gertie - die zo verre familie van ons is dat er niet eens meer een naam voor bestaat - was een bron van informatie voor Karel; daar hielden we ons even mee bezig. Karel legde mij uit wat hij eruit kon concluderen; het ging mij eerlijk gezegd behoorlijk boven de pet.

Fraai Drenthe

We lunchten nog even met z'n drietjes en daarna ging ik op pad; een etappe van het Drenthepad, van Zuidlaren naar Gieten stond op het programma. We namen afscheid en daar ging ik "los". Met die nieuwe GPS viel het niet mee om de route te vinden. Ik zat aan de verkeerde kant van de snelweg en was gedwongen om het oude tracée van het pad te lopen. Maar toen ik eindelijk - toch dankzij de nieuwe GPS - de echte route had bereikt was het weer schitterend. Drenthe is vooral zo rustig en de heide gebieden zijn prachtig. Ik schoot dan ook een mooie foto voor de blog.
Behoorlijk moe kwam ik na zo'n 17 kilometer aan in Gieten. Aangekomen bij hotel "het Zwanemeer" kon ik relaxed een kamer met douche betrekken en na me te hebben opgefrist zat ik aan een ouderwets maal van soep, schnitzel en gebakken aardappelen; heerlijk!
Er was prima WiFi in het hotel; Roos epte me dat ze morgen wel van Gieten naar Borger met me mee wilde lopen; we hadden een afspraak met Nathalie eind van de middag in Groningen; dat viel wel te doen dachten we.

Marjorie en Hugo

Daar gaat ie dan! Officieel getrouwd.

Een aantal weken geleden had Marjorie mij gevraagd of ik haar getuige wilde zijn bij haar voorgenomen huwelijk met mijn zoon Hugo; ik voelde me vereerd met dit verzoek en heb er dan ook graag gevolg aan gegeven. En dat was vandaag; ja ja, ze zijn officieel getrouwd vandaag.

De vader van de bruidegom tekent als getuige
van de bruid

Ik was de getuige voor Marjorie, en Peter die voor Hugo. Ook zijn moeder Anneke en haar nieuwe partner waren van de partij. Waren de eerste plannen van Hugo om het allemaal zeer low-level en kleinschalig te doen zijn daar is het uiteindelijk een bijzondere dag geworden met een gezellige lunch en een trouwplechtigheid in de officiële trouwzaal van De Bilt, de zaal waar Anneke en ik ook in 1982 voor de ambtenaar verschenen.

Het bruidspaar met vader en moeder

De trouwfiets.

Hugo had een trouwfiets geregeld: met een bord JUST MARRIED en rammelende blikjes er achter aan. En Marjorie droeg eventjes een paar handgemaakte Hollandse trouwklompen, die toch te lastig bleken om op te lopen. Want we moesten nog naar de Kwinkelier, naar Bubbles & Blessings. 

De tabaksdoos wisselt van bewaarder

Daarna hielden we een lunch bij Bubbles & Blessings. Na een korte toespraak overhandigde ik daar aan Hugo de oude tabaksdoos, die al sinds de tijden van Evert van Elven, de overgrootvader van mijn overgrootvader Hendrik van Even, via mijn grootvader Evert van Elven en mijn vader Hendrik van Elven en mij in onze familie van Elven van vader op oudste zoon wordt doorgegeven. Het is nu aan Hugo (geb. naam Hendrik!) om deze te bewaren voor het nageslacht.

Bijeenkomst Stichting Donorkind

Het hele gebeuren rondom kinderen van sperma donoren houdt me toch wel erg bezig; niet alleen de drie nieuwe dochters maar ook alles wat er zo tot mij komt via andere kanalen met name het besloten Facebook forum. De verhalen die ik daarop tegenkom zijn vaak schrijnend; de soms helemaal niet zo jonge mensen willen zo ongelooflijk graag weten waar ze vanaf stammen.
Vandaag nam ik voor het eerst deel aan een ontmoetingsmiddag voor donoren en donorkinderen in Utrecht.
Inhoudelijk ga ik niet in op wat er ter tafel is gekomen maar het was soms behoorlijk heftig en heeft mij aangegrepen.

Schaijk

Vanmorgen om half negen - had ik ook met Gideon afgesproken - zaten Roos en ik aan het ontbijt. Lekker croissantje, sneetje suikerbrood, fruit met yoghurt en nog e.e.a. en dat overgoten met veel koffie. Maar al wie er kwamen, geen Mariska en Gideon. Pas om kwart voor tien kwamen ze - tot mijn verbazing - met schorre stemmen en eruit ziend of ze flink hadden doorgezakt aangezet. En ja hoor, ze hadden het er gisteravond nog even lekker van genomen. En dan zie je "de jeugd" want al gaandeweg het eten zag je ze helemaal opknappen. Op mijn leeftijd red je dat niet meer?!
Wij moesten voor de excursie van vandaag precies om 12.00 uur op de plek van bestemming zijn in Schaijk; Mariska zou ons brengen maar eerst moesten we naar Heesch; daar stond de lesauto van Gideon en daar logeerden de kleintjes bij de moeder van Gideon. Dus nog even lekker aan de koffie en de kleinkinderen gezien; leuk!

Mariska bracht ons naar Schaijk. Ze had het pand dat we gingen bezoeken wel opgemerkt en zich altijd afgevraagd wat het was: "het lijkt wel een bunker", zei ze terecht. En inderdaad, zeker aan de buitenkant maakt het een zeer gesloten,  vijandige indruk. Ik vroeg me ook af wat we zouden gaan zien.
We werden ontvangen door een allervriendelijkste meneer die ons verder verwees. Ook op de binnenplaats vond ik het maar een vreemd, vijandig gebouw; het leek wel een gevangenis; zelfs de gelijkenis met een concentratiekamp kwam bij me op. Zwaar ommuurd, alles grijs en hier en daar afgebladderd.
Precies om 12.00 uur mocht onze groep naar binnen en dat was mooi. Ik herkende het van de bespreking van dit pand in het mededelingenblad van de Vereniging Hendrick de Keyser. Eerst een introductie door een bestuurslid van de vereniging. Zij vertelde over de overwegingen van het bestuur alvorens uiteindelijk werd besloten om de overdracht te accepteren; dat betekent ook de onderhoudsplicht en ik had al aan de buitenkant gezien dat het gebouw hard aan een onderhoudsbeurt toe was; zal een paar centen gaan kosten.

De architect Jan de Jong heeft het ontworpen; het was zijn kantoor en zijn woonhuis en heet dan ook het "Jan de Jonghuis". We kregen een uitgebreide uitleg over de beweegredenen van de architect om zo te gaan bouwen volgens de Bossche school en vervolgens een rondleiding over het buitenterrein, de fraaie woonkamer en het oorspronkelijke kantoor. Het was allemaal niet zo mijn goesting; ik vond het afgezien van de woonkamer ronduit lelijk.
Wat had ik deze excursie graag met Peter C, mijn architectenvriend erbij mee willen maken. Ik zou zijn mening over het Jan de Jonghuis en over de Bossche school wel eens willen horen.

Oss

Daar zitten we dan

Vandaag kwam ik voor de tweede keer - voor zover ik kan nagaan - in Oss. De primaire reden was een combinatie van lekker eten en een bezoek in het kader van de Vereniging Hendrick de Keyser. Morgen gaan we naar een bijzonder pand dat door de ver. Hendrick de Keyser onlangs is verworven; dat pand ligt in Schaijk, vlakbij Oss en vlakbij Vorstenbosch waar Mariska en haar partner Gideon wonen. Onlangs gaf Mariska zo hoog op van het diner dat ze met Gideon had genoten in een sterrenrestaurant in Oss dat ik Roos voorstelde om daar te gaan eten de avond voor Schaijk. En aangezien Mariska onlangs jarig was geweest hebben we hen ook uitgenodigd om mee te genieten van het Bob arrangement, d.w.z. lekker nassen en als aanbieding dan om niet in het bijhorend hotel te overnachten.

Eerst de compositie bewonderen

Maar eerst cultuur; we gingen naar het museum Jan Cunen in Oss voor een foto expositie. Bleek om een forse serie foto's van rond de oorlogsjaren te gaan. Oss in de sneeuw maar ook activiteiten in de landbouw van rond het jaar 1940. Mooie serie van de fotograaf Leo van den Bergh. Verder ook een expositie met als thema "food".
Daarna naar het restaurant en eerst inchecken voor de kamer. Het hotel-restaurant is gevestigd in een voormalige fabrieksgebouw van de tapijtfabriek Bergoss. Mooie design kamer; strak, met zwart-wit als contrastkleuren ingericht.
En daar zaten we in de lounge met een glaasje wijn. Naast ons zat een meneer met een biertje waar de zon zo mooi doorheen scheen dat de robijnrode kleur mij verleidde om ook zo'n biertje te bestellen. Smaakte me uitstekend en ook bij het eten zou ik dit blijven drinken ondanks de prachtige verhalen van de gerant annex sommelier.
Zo tegen half zeven kwamen Mariska en Gideon ook aanzetten en zaten ook al snel achter een glaasje totdat we door de bediening werden uitgenodigd om aan tafel te gaan. Doen we vrijwel nooit met z'n vieren uit eten; meestal gaan we met z'n tweetjes; best gezellig ook zo; we babbelden de hele avond wat af.
En ja, het eten was natuurlijk echt sterren eten naar Bocuse: kleine porties, mooi opgediend. Ik had voor de zekerheid de laatste stukken quiche die ik deze week had gemaakt meegenomen voor als na afloop mocht blijken dat het niet genoeg zou zijn geweest, maar dat zou gelukkig meevallen.
Drie amuses; kunstig opgemaakt en smakelijk; lekker mondgevoel en als je het heel voorzichtig opat had je zeker vier hapjes bij elke amuse. Ik moet zeggen; amuse is een goed woord voor dit soort kunstwerkjes want ik moet er wel om lachen.
Daarna vijf gangetjes; een flinke schaal met daarin piepkleine porties maar wel lekker hoor. En de ober die als een volleerd voordrachtskunstenaar de eigenschappen van de wijn die Mariska en Roos zich lieten inschenken opnoemde. Net als bij de opera is zo'n diner bij een sterrenrestaurant net een leuke en goed uitgevoerde voorstelling.
De pauzes tussen de gangen waren perfect getimed; zo tegen het eind van het diner werden de pauzes wat langer en kon het gesprek goed gevoerd worden; heel genoeglijk.
Zo tegen elf uur gingen Roos en ik lekker slapen; terwijl Roos lag te lezen viel ik al in slaap en werd weer snel wakker en had even geen idee waar ik mij bevond. Mariska en Gideon - zo bleek de volgende morgen toen ze een uur later dan afgesproken bij het ontbijt verschenen - hebben nog een afzakkertje genomen. Ik hoefde geen quiche te eten; het was voldoende geweest.

Met Peter C. naar Amersfoort

Onderkomen van Mondriaan nagebouwd

We ontmoetten elkaar in de hal van station Amersfoort; naar ik al vermoedde had Peter een dubbeldoel bezoek gepland; naar dochter Lisette in Soest en met mij een stadsbezoek aan Amersfoort. Hij had dus al een hele sessie achter de rug met kleinkinderen die er niets van begrepen dat opa daar wel had geslapen maar toch weer vroeg weg ging, dus huilen geblazen.
Al koutend over alle drukte die hij de laatste tijd had gehad liepen we richting binnenstad; best heel fraai had ik onlangs al geconstateerd. Peter had een kaartje met een stadswandeling, maar eerst koffie ergens bij het stadhuis in een gezellige gelegenheid. En daar babbelden we verder; we hebben altijd verdraaid veel met elkaar uit te wisselen; doen we inmiddels alweer zo'n 15 jaar schat ik, iig aanzienlijk langer dan dat we op de HBS in de klas achter elkaar hebben gezeten.
Piet Mondriaan is in Amersfoort geboren en daar bevindt zich dan ook het Mondriaan museum in zijn geboortehuis, voorheen de school waarin zijn vader "de meester" was. Destijds was het een wat vochtig en schimmelig onderkomen; inmiddels was het omgetoverd tot een heel bijzonder museum; klein, maar bijzonder fijn. Een leuke videoshow waarin je zijn stijlontwikkeling in de tijd kon volgen, begeleid door relevante muziek van de Mondschein sonate tot boogie woogie muziek.

Lichtshow in het Mondriaanmuseum

De persoon Mondriaan gaat ook leven door de informatie en het getoonde in de verschillende expositiezalen; in twee ruimten was het Parijse onderkomen van de kunstenaar vorm gegeven; bijzonder indrukwekkend!
Tot slot een geweldige lichtshow en een plek waar je als bezoeker ook zelf creatief aan de gang kon gaan. Daar voelden de twee opa's zich te oud voor maar we hadden wel een leuk gesprek met de vrijwilligster aldaar.

De dageraad in Amsterdam bewonderend
museum Flehite

We vervolgden onze trip door Amersfoort; onderbraken die met een kleine lunch en vervolgden naar museum Flehite. Heel toevallig was daar een tentoonstelling met als Leitmotiv de tegenhanger van de Stijl waar Mondriaan zo onverbrekelijk deel van uitmaakte. Wijdeveld, bekend architect van de Amsterdamse school, waarvan bekend is dat hij op zijn honderdste verjaardag een boekje liet uitbrengen onder de titel: "Mijn eerste honderd jaar", een bijzondere kerel dus.
Aanvulling van Peter:

Wijdeveld was een van de Amsterdamse School architecten die de redactie van Wendingen erbij deed. Wendingen heeft met name in Den Haag op een De Stijl architect als Jan Wils ( ook van het Olympisch Stadion! ) invloed gehad bij het ontwerp van  de buurt waar Huib woonde. Wijdeveld was niet zo begaafd maar hij is idd wel 102 geworden en was een flamboyante tegenhanger van de strak in de leer zijnde de Stijl architecten zoals Rietveld, Oud, Jan Wils ( in zijn jonge jaren) en kunstenaars als Mondriaan en van Doesburg.   

Een oeroud trouwboekje

De omslag van het oude document

Mijn Duitse achter-achter-nicht - onze grootmoeders waren nichten van elkaar - beschikt nog over een trouwboekje van vele generaties geleden; in dat boekje stonden onze twee overgrootmoeders vermeld zodat we ook de namen van onze gezamenlijke afkomst, Roelof Landman en Artje Ariese konden afleiden.
Mijn aangetrouwde achterneef Karel deV is genealogisch bijzonder bedreven; van hem heb ik een hele stamboom gekregen tot ver voorbij de tijd van Napoleon. Zeer onlangs ben ik nog met dit document naar Friesland geweest om een oud afstammingsvraagstuk proberen te ontrafelen. En al eerder was ik bij verre familie in Nijkerkerveen samen met broer Jan.
Karel zou ook graag over de gegevens uit het oude trouwboekje willen beschikken; waarschijnlijk om die toe te kunnen voegen aan zijn database.
Gertie was zo vriendelijk om een scan van het document op te sturen.

Hier niet leesbaar maar roerende informatie

Een gegeven paard

Omvergewaaide boom. Ligt er vast niet al vanaf 1953,
maar, wie weet?!

Door onze "vrijwillige verbanning" - aldus Huib - en de verhuisperikelen van Huib hadden we dit jaar slechts een keer in januari gewandeld. Gelukkig was er nog een dag deze week dat het ons beiden schikte en zo ontmoetten we elkaar op station Rijswijk, de nieuwe woonstede van Huib en Thea. 

Huib had een grapje gemaakt over kamer bezoek; een rudimentair begrip uit onze dispuutstijd toen het verplicht was om elkaar te bezoeken. En aangezien er sprake was van een verhuizing zou ik de "nieuwe kamer" gaan bekijken. 

We liepen via een lelijke betonwoestijn - ik was benieuwd? - uiteindelijk naar een villawijk, waar de nieuwe bewoning van onze vrienden onderdeel van uitmaakt. Een prachtig licht en enorm groot pand met uitzicht op een park; bijzonder fraai gelegen allemaal en dat in de randstad. Uniek mooi plekje hoor!

Achterkant van de buurflats waar ik heb gewoond.
Achteraan mijn kleuterschooltje

En dan natuurlijk een wandeling in de nieuwe woonomgeving. Merkwaardig veel groen in deze stadswijk; de wandeling van station naar de villawijk had mij een andere indruk gegeven dan wat ik verder van Rijswijk heb gezien. Al snel kwamen we in de Haagse wijk Moerwijk: "hier heb ik in mijn prille jeugdjaren gewoond", riep ik uit. En ja hoor, we liepen via "Overvoorde", een park van Rijswijk, naar de Middachtenweg waar ik van pakweg 1952 tot 1954 met mijn ouders heb gewoond op nummer 174 (wat een geheugen hè?!). Van park Overvoorde herinner ik mij nog een bezoek na een storm waarbij enorme eikenbomen omver waren gewaaid. Dat moet de westerstorm van 1 februari 1953 zijn geweest. Toevallig lag er in het park een omgevallen eikenboom; vast niet van die storm in 1953 maar een leuke foto voor de blog.

Natuurlijk wilde ik even het wijkje in. Eerder was ik hier al eens met mijn Haagse schoonzoon Walter; hij vertelde toen dat de flat waar ik gewoond had zou worden gesloopt en inderdaad stond er nu iets anders. Wat er nog wel stond was mijn kleuterschooltje waar ik een zeer korte tijd op heb gezeten.

Via oud Rijswijk en nog een boel groene stukken kwamen we uiteindelijk weer bij het station waar Huib en ik afscheid namen.
In de trein zaten twee mannen van pakweg 25 jaar die nog studeerden. Wat ze studeerden kon ik niet uitmaken maar wel dat zij over het onderwerp "spreekwoorden en gezegden" geëxamineerd waren. En dat er iets met paarden, mond en gegeven moest zijn. Ik kon het niet laten om hen het oude gezegde: "je mag een gegeven paard niet in de bek kijken" voor te houden en wat het betekent. Roos had mij laatst ook opmerkzaam gemaakt op het verdwijnen van gezegdes uit onze dagelijkse taal. 

IJs halen bij bakkerij Top. Hele straat verstopt en een rij
wachtende scholieren voor de kraam.

Aangekomen in station Bilthoven, op weg naar de visboer voor het onvermijdelijke harinkie kwam ik langs de ijskraam van banketbakkerij Top; er stond gewoon een rij van allemaal scholieren. De zomer is nu echt begonnen!

Terug gelopen door het bos; heerlijk die rust van zo'n bos. Natuurlijk kwam ik weer bekenden tegen en maakte ik een praatje met een van de voormalige buurtgenoten met wier man ik vroeger wel gebasketbald heb. En even later kwam ik René tegen van de bridgeclub waar we vroeger speelden. Leuk om zo ingeburgerd te zijn. Zal Huib als wandelaar en fietser ongetwijfeld ook krijgen in zijn nieuwe buurtje.

Dat was het dan weer

Lekker uitgeslapen; het is hier in de Villa des Roses zo heerlijk stil. Ontbeten bij het gezellige tentje, waar we ook gisteren ons croissantje hebben weggeknabbeld bij een kop koffie; leuk sfeertje in zo'n op en top Belgische koffietent. Ik nam lait russe, meer melk dan koffie en dan met twee zakjes suiker, een traktatie. Terug naar het hotel en alles snel ingepakt; we probeerden de bus te halen van half twaalf; ging makkelijk. We wilden wel eens met de bus terug ipv met de trein; we rekenden erop dat deze door allerlei landelijke dorpjes zou gaan waar het wellicht ook leuk toeven zou kunnen zijn. Maar de bus was vooral veel frequenter dan de trein en het duurde maar iets langer. Van leuke dorpjes was geen sprake; Aywaille langs de Amblève is gewoon een bijzonder pareltje dat het bezoek waard is.
Bus 64 en 65 gaan vanuit Luik naar Aywaille; je bent dus niet puur afhankelijk van de trein die slechts één keer in de twee uur rijdt en niet eens veel sneller is.
We waren weer vlot in Luik; Roos slaagde erin met behulp van iemand van de Belgische Spoorwegen om twee kaartjes naar Maastricht te bemachtigen, uit de automaat, ja ja!
We waren weer vlot thuis en namen afscheid. Ik ben direct naar AH gegaan voor inkopen en heb lekker gekookt. En 's-avonds hebben we zelfs nog gebridged; ging slecht.

De blauwe route

De blauwe route die we hadden willen lopen

Waar ik eigenlijk de GR 571 de andere richting op had willen lopen daar stelde Roos voor om de blauw gemarkeerde rondwandeling van Aywaille te doen. Niet zo goed gemarkeerd als de GR 576, laat staan de GR 571 konden we de route in het begin met enige moeite toch wel vinden en volgen. We hadden een foto gemaakt van het informatiebord; Roos had de 1:110.000 wandelkaart van de omgeving en dan nog de GPS; dan zou het toch moeten lukken. De route voerde ons langs doodstille en erg mooie stukken van de omgeving. Maar op zeker moment waren we hem toch kwijt maar daar verscheen dan weer de markering van de GR; welke dat dan wel was konden we helaas niet precies achterhalen.

Lekker picknicken onderweg

En daar kwam dan plotseling weer de blauw gemarkeerde rondwandeling tevoorschijn; die liepen we dan maar weer verder en die ging door een oude steengroeve zo te zien; wonderschoon; het leek wel architectuur van de natuur. Maar verder gelopen kwamen we tot onze verbazing op een stuk waar we al eerder waren. Echt snappen deden we het niet, maar uiteindelijk hadden we toch een kleine drie uur heerlijk gewandeld.
We dronken een biertje op een terrasje in het piepkleine voetgangersgebied van Aywaille; bij een stalletje met brocante kocht ik nog een lang gezochte metalen bakblik voor de quiches die ik van de ganzeneieren wil gaan maken.

Verlaten steengroeve

Tegenover het terrasje bevond zich het restaurant Savoye waar het me wel leek om te gaan eten en alzo zou geschieden. Na een opfrissende douche en nog wat muziek luisteren vertrokken we voor de volgende culinaire lawine. Een bijzonder spraakzame bediening, die het allemaal goed kon verkopen hielp ons bij de beslissing en we hebben toch weer lekker gegeten. Met enige moeite strompelden we terug naar de Villa des Roses. Wat is het hier in de Ardennen toch culinair heerlijk toeven. Hìer wil ik in het vervolg uit eten en niet meer in NL; het is zo dichtbij allemaal! en van zo goede kwaliteit.

Of het door mensenhanden in elkaar gezet was.

De GR 571

Het begin van de wandeling over de GR 571
Roos op de brug over de Amblève in Aywaille

We waren bijtijds opgestaan om naar het station te gaan; tickets voor het stukje naar Aywaille. In de automaat kun je slechts retours kopen voor 65-plussers; alsof die nooit ergens zouden willen blijven. Maar bij het loket lukte het wel en al snel stapten we uit in het landelijke plaatsje Aywaille; zo vroeg in de morgen zelfs op zaterdag nog heel stil. Dat zou niet zo blijven; vooral motorrijders moeten met veel kabaal van hun aanwezigheid getuigen.

Eerst op een terrasje in het zonnetje een warme chocolademelk gedronken en toen naar ons hotel, Villa des Roses waar we een rustige kamer aan de hellingkant toegewezen kregen; prima! Was doodstil, zodanig stil zelfs dat we twee keer behoorlijk laat pas wakker werden.

Op de Gr

In het hotel konden we al terecht hoewel we erg vroeg waren; pas de problème! Al snel waren we op weg; dom genoeg niet in korte broek want het weer was tadelos. De GR 571 richting Trois Ponts door het dal van de Amblève; dit stuk moet ik ooit ergens begin tachtiger jaren ook met Dick en Kees hebben gelopen; kon ik me niets van herinneren, maar het blijft een leuke gedachte. Bij het volgende plaatsje aangekomen gingen we de brug over en liepen we aan de andere kant van het dal weer terug naar Aywaille via de GR 576. Op het terras van het hotel hebben we een lekker biertje genomen.
's-Avonds hebben we in ons hotel gegeten en dat was toch lekker; daar kan geen NL's sterrenrestaurant tegenop.

Op het terrasje van het hotel

Zorgvuldig klaargemaakt en niet van die lullige kleine hoeveelheden en - verder niet van belang - tegen heel redelijke prijs. Dom genoeg had ik me door mezelf laten verleiden om drie gangen te verorberen. Na afloop van de heerlijke maaltijd kon ik dan ook slechts met moeite de trap op komen waarop ik tegen Roos zei dat ik amechtig was en alleen nog maar op bed kon liggen, boeren en winden laten. Wat zat ik vol.

Onderweg een veld met allemaal nesten van
Lasius Flavus. Wilde Roos niet geloven, maar het was
toch echt zo.