31 januari 2011

Nederland, wandelland



Je zou het misschien niet denken van zo'n dichtbevolkt land, maar Nederland blijkt een wandelland bij uitstek. Het is ontzettend afwisselend; kent een meer dan uitstekend OV infrastructuur. Zelfs op zondag kun je op vrijwel iedere plek van het land elk uur een bus nemen. Heb je pech, moet je een uur wachten; ben je zo verstandig om van te voren te kijken hoe laat de bus of trein komt op de plek waar je wilt eindigen, dan ben je spekkoper. Even doorlopen of nog even rustig ergens op een bankje zitten; je kunt je aankomsttijd dan plannen.
Maar vooral de afwisseling van landschap en de redelijk goed aangegeven wandelpaden. Met de internationaal gehanteerde wit/rood markering of de lokale geel/rood markering zijn veel paden makkelijk te belopen. Wel heb je er altijd een wandelgids bij nodig, maar dat verhoogt alleen maar het plezier.
Hier in Muiden is een knooppunt van wandelpaden prachtig gemarkeerd met deze wegwijzer. Ik vind dat altijd leuk; soms vind je op een plek tussen niks en nergens zo'n wandelpadwijzer waar twee van deze zgn. GR paden elkaar kruisen.
Posted by Picasa

30 januari 2011

Stavoren en Hindeloopen



Het zijn oude foto's, uit het begin van de Elektronische camera's, maar daarom niet minder dierbaar. Het was een winderige dag daar in het Noorden. We hadden koffie en limonade meegenomen en gingen met z'n drieën wandelen van Station Staveren, via de Zuiderzeedijk naar Hindeloopen en dan weer met de trein terug. Een hele rit, maar we waren het wel gewend; tenslotte hadden we al jaren een OV kaart en reisden we altijd met de trein. Het waaide zo hard dat je tot hilariteit van de jongens wel tien meter ver kon spugen met de wind mee en langs de dijk naar beneden. Er liepen allemaal schapen voor ons uit. Onderweg kwamen we langs een vogelhut. Konden we ook even schuilen voor de harde wind. En tenslotte kwamen we aan in het prachtige plaatsje Hindeloopen. Peter ging even op het leugenbankje zitten en samen poseerden ze op het bekende bruggetje; bekend van de Elfstedentochten. Heerlijk daggie was dat.
Posted by Picasa

29 januari 2011

Vers gerookte vis in Amsterdam



Dat je een wandeling begint op het Amsterdam CS is al bijzonder, maar dat je dan hoogstaande ambachtelijke culinaire activiteiten tegen komt is toch wel een verrassing. Het Zuiderzeepad loopt van Enkhuizen tot Stavoren en loopt dus ook langs Amsterdam. Leuk zo'n wandeling door de binnenstad. Normaal loop je altijd over boerenpaadjes of zandpaden door het bos, maar nu dwars door de binnenstad. En daar kwamen we onverwachts een leuke winkel tegen waar je vers gerookte vis, en naar bleek ook vleeswaren kon kopen en ook direct opeten. Dat laatste hebben we gedaan. Ik had een broodje warme gerookte zalm en Roos een broodje gerookte makreel. Verrukkelijk gewoon.
Posted by Picasa

28 januari 2011

Muiden en het Muiderslot



Muiden, een mooi plaatsje, begin van onze volgende étappe, van het Zuiderzeepad. De Vecht komt daar uit in de voormalige Zuiderzee. Imposante sluizen markeren het verleden toen dit nog werkelijk zeesluizen waren. In de verte ligt het Muiderslot en nog even verder, in de voormalige Zuiderzee ligt het eiland Pampus. Naar zeggen was dit een zandbank die uiteindelijk Amsterdam als zeehaven de kop heeft gekost ten gunste van Rotterdam en andere steden. Een vergelijkbaar verhaal als dat van Stavoren, een andere havenplaats aan de Zuiderzee waar het Zuiderzeepad langskomt, maar daar zijn we nog lang niet aangeland. Via Muiden loopt het Zuiderzeepad over de oude Zeedijk verder naar het Gooi. Hier en daar een dijkhuisje, een militaire blokkade voor rupsvoertuigen, zandstrandjes, maar vooral kleverige klei. Onze étappe eindigde dit keer in Naarden. Het pad was erg kleiïg en we waren dan ook blij dat we er waren. Opnieuw zo'n twintig kilometer gelopen met de koude wind vanuit zee tegen je wangen. Was weer een lekker wandeldaggie!
Posted by Picasa

27 januari 2011

Zuiderzeepad in Amsterdam



We hebben ons voorgenomen om dit jaar het Zuiderzeepad af te gaan lopen. Het stuk op de Veluwe, het veelbesproken Hulshorsterzand hebben we al zo vaak gelopen dat het niet meer hoeft, maar de rest van het pad is nieuw of door mij in een bijzonder grijs verleden wel eens gedaan. Daarvan weet ik nog dat het erg mooi was. Vooral het stuk in de kop van Overijssel is heel bijzonder. We hebben nu het stuk vanaf Amsterdam onder "handen" genomen. Leuk zo in Amsterdam beginnen. Via de Zeedijk, door de oude binnenstad, via de Dappermarkt naar de van Swindenstraat en onder het spoor naar de Javastraat. Dat is een multi-culti omgeving en daar kun je dus exotische lekkernijen kopen in de winkels. Bij een Turkse bakker fantastisch lekkere baklava gekocht die we op de terugweg in de trein hebben opgegeten. Door het Flora park naar het voor mij onbekende Nieuwe Diep en dan langs het Amsterdam Rijn kanaal richting DIemen, via de prachtige fietsbrug het kanaal over en dan door naar Muiden en met de bus naar station Weesp. Een heerlijke tocht. Een fotocollage toont wat je daar allemaal ziet. Ook de natuur kwam aan bod in het gebied tussen de Oude Diemerzeedijk en het Amsterdam Rijnkanaal. De meerkoeten waren al druk aan het baltsen.
Posted by Picasa

26 januari 2011

Haruki Murakami's Norwegian Wood

Hoewel ik het boek in één adem heb uitgelezen ben ik er niet van onder de indruk en heb zeker niet de neiging, zoals op de achterflap door "de Volkskrant" wordt gesuggereerd, dat ik nu een onbedwingbare neiging zou hebben om de rest van zijn werk te willen gaan lezen. Nee, het deed mij in de verte denken aan een menselijke schaakpartij; op een heel beperkt veld, met veel bewegingsbeperking draaien de zelfde figuren om elkaar heen. Af en toe wordt er een nieuwe persoon opgevoerd die dan weer verdwijnt, in een opmerkelijk aantal gevallen door een zelfgekozen dood. Verder heeft het iets weg van "One flew over the cuckoos nest", een omgeving van merkwaardige lieden van wie het nauwelijks te onderscheiden is wie behandelaar en wie patiënt is in een psychiatrische inrichting. Schrijver suggereert zelf al een overeenkomst met Thomas Mann's Toverberg.
Alleen de hoofdpersoon, Watanabe is voortdurend op het toneel en drinkt vooral veel en is op een vreemde manier op zoek naar de liefde, hoewel niet echt op zoek, maar laat zich wat door het toeval meedrijven. Raar boek, maar je moet het kennelijk gelezen hebben, want er wordt nogal lovend over geschreven. Ik heb het als gezegd wel in één keer uitgelezen, dus boeiend is het wel.

25 januari 2011

Benjamin Button


De trouwe lezers van deze Blog weten dat ik graag lees en dat ik me qua boeken en schrijvers laat adviseren door vrienden en bekenden. Zo ried Huib mij onlangs het boek "Norwegian wood" aan. Een bekende titel van een oude Beatle song die, als ik mij goed herinner ging over een jongen die tevergeefs probeert om een (lesbische?) dame te versieren. Wie schetst mijn verbazing toen ik dat boek de volgende dag zag liggen in een kist met op te ruimen boeken van Roos. Dus hup, meegenomen ter lezing.
Nog maar net begonnen aan dit boek van een Japanse schrijver genaamd Haruki Murakami, kom ik op pagina 37 een hele lijst met kennelijk goede, mij ook bekende namen van schrijvers tegen: John Updike, Scott Fitzgerald, Raymond Chandler, Dickens, Balzac, Dante, Joseph Conrad. Dus snel naar de bibliotheek en het een en ander gescoord. Het werd tijd dat ik weer eens wat anders ging lezen dan Upton Sinclair, hoe goed hij ook schrijft. Ik was een beetje vastgelopen in de verhalen van onze Lanny.
Bij de visboer een stukje vis gescoord en begonnen in het boekje van F. Scott Fitzgerald met de titel: de wonderbaarlijke geschiedenis van Benjamin Button. Een schrijnend en tegelijk hilarisch verhaal, dat je toch wel aan het denken zet over een persoon die als grijsaard wordt geboren en steeds jonger wordend, uiteindelijk in vergetelheid het leven weer verlaat. Opkomst en ondergang in omgekeerde volgorde, maar toch een beetje parallel. Op middelbare leeftijd is dit een gedenkwaardig boekje!
Het hilarische overheerst overigens; een baby die krom van de jicht met wandelstok en baard, sigarenrokend wordt geboren. Er is ook een film over het leven van Benjamin Button.
Ik heb het in ongeveer een uur uitgelezen en ga nu weer verder met Norwegian Wood of één van de andere boeken die ik in de bibliotheek heb gehaald.

24 januari 2011

Recept van Richard voor Sayur Lodeh Betawi

Dinsdag 18 januari gemaakt en met veel genoegen gegeten. 'sAvonds kwam ik Richard tegen in het H.F. Witte Dorpshuis en meldde hem dat ik weer zo lekker had gegeten. Hij zat te glunderen. Ik verheug me nu alweer op de kookles volgende maand. Eerder gaf ik al aan dat ik het Indisch koken had geleerd van Richard Rothe. Hier geef ik graag aan hoe ik de Sayur heb gemaakt.
Eerst moet je een aantal ingrediënten heel fijn snijden. Eigenlijk moet je het in een oelekan fijn stampen tot het een brei wordt. Ik heb besloten om een oelekan te gaan kopen. Maar dinsdag heb ik het nog heel fijn proberen te snijden en hakken:
2 uien, 5 teentjes knoflook, een stukje trassi, en 5 kemirinootjes, 2 rode pepers. Dit was naar wat ik in huis had; het recept van Richard is iets afwijkend, maar voor de smaak maakt het niet zo veel uit denk ik.
Dat samen heel fijn gemaakt en er vervolgens nog 2 theelepels ketoembar en een schepje suiker aan toegevoegd.
Een blikje Santen in de pan opwarmen en daarin de fijngemaakte ingrediënten koken samen met 1 stengel sereh, 2 cm gekneusde laos en 3 blaadjes djeruk purut. Hier gaan straks alle andere ingrediënten bij, dus niet een te kleine pan gebruiken.
In een grote pan breng je wat water aan de kook.
Een stuk winterpeen in klein stukjes snijden, wat spitskool snijden en wat sperziebonen schoonmaken en in stukjes snijden. Even blancheren in de pan met het hete water en dan samen met een blikje bamboespruiten (eerst uit laten lekken) ook in de pan met de kokende Santen doen.
Een plak Tempeh (of een stuk tahoe) in stukjes snijden en bakken in een koekenpan met olie. Olie uit laten lekken. De gebakken tempeh of tahoe gaat ook bij de Santen. (Ik had geen tempeh in huis, en heb gemerkt dat het met Tahoe ook goed smaakt, maar het moet eigenlijk met Tempeh).
Als alles is doorgekookt vis je de sereh, blaadjes djeruk purut en de stukken laos eruit. Met zout en suiker op smaak brengen.
Serveren met rijst.
Je kunt het heerlijk combineren met Rendang. Dat recept zal ik ook in een Bloggie opnemen. Overigens raad ik iedereen die dit wil maken aan om eens lekker les te nemen bij Richard Rothe bij WVT. Leuk en leerzaam!

23 januari 2011

We zijn elkaar kwijt

Prof. Gisilinde Kuipers

Gisilinde Kuipers heeft onderzoek gedaan aan het onderling onbegrip tussen de sociale klassen in NL. Alzo stond afgelopen zaterdag in de Wetenschaps Bijlage van de NRC. Zij had als parameter de humor gekozen en had opgemerkt dat de sociale klassen elkaars humor niet meer begrijpen. Over die waarneming heb ik lang lopen mijmeren; ik heb al lang het gevoel dat de verschillende klassen veel meer dan vroeger langs elkaar leven; ook in het normale publieke domein begrijp je elkaar niet meer goed. Zo maakte ik enkele dagen geleden het volgende mee.
Ik had een mandje met boodschappen en sloot achteraan bij een rijtje in de supermarkt. De mevrouw voor me rekende af en ik dacht dat ik nu aan de beurt was, maar er lagen nog wat boodschappen. Daar maakte ik de mevrouw achter de kassa vriendelijk op attent; zij kijkt mij tot m'n stomme verbazing vernietigend aan. De mevrouw die voor mij was verduidelijkt dat zij twee keer moest afrekenen. De kassa dame maakte onvriendelijk de opmerking dat ik zeker dacht dat ze haar werk niet goed deed. Dus ik liet voorzichtig vallen: "Ach, een vriendelijk woord", in het midden latend of dat door mij bedoeld resp. verwacht was.
Ik geloof dat ze me in haar boosheid niet eens meer een prettige dag heeft gewenst zoals bij kassadames van AH gebruikelijk is. Een echt staaltje van volstrekt onbegrip. Een gewoon: "die mevrouw doet ook boodschappen voor iemand anders", had recht gedaan aan mijn hulpvaardige opmerking. Geen haar op mijn hoofd die zou denken dat zij haar werk niet goed zou doen?! We begrepen elkaar dus niet! Naar ik vrees komt ook veel van dat ongerichte geweld door dit onbegrip tussen de klassen. Het effect zal naar ik vrees een steeds grotere verwijdering zijn. Aan Gisilinde om ook naar oplossingsrichtingen te zoeken. Interessant om haar onderzoek te blijven volgen. Toch wel goed die NRC!

22 januari 2011

Dood in de pot


Sinds twee weken heb ik een weekend abonnement op de NRC. Ach, echt informatief vind ik zo'n krant toch niet. Ik vlieg er doorheen en moet een krant wel drie keer oppakken voordat ik het gevoel heb dat ik hem heb gelezen. Nou ja, een half jaar moet toch kunnen voor nog geen 70 euro nietwaar.
Maar het geeft wel voedsel voor Bloggies. Zo lees ik dat Japanse jongeren (ja jongens van 16 tot 20 jaar?!) geen zin meer hebben in vrijen, zeg maar sex. Daar kan ik me geen enkele voorstelling bij maken. Dus reden voor analyse. Hoe is het mogelijk dat zo'n fundamenteel biologische functie plotseling uit de belangstelling verdwijnt. Het moet toch wel haast samen hangen met de moderne ontwikkelingen op computer gebied en op telecommunicatiegebied. Zou die voortdurende telefonische bereikbaarheid debet zijn aan het ontbreken van spanning tussen de sexen; was het afwachten wanneer je elkaar weer zou zien of spreken niet een lekker stuk opwindende spanning (ik heb het over vroeger tijden zonder GSM)? Of zou die opwinding die computer spelletjes schijnbaar met zich meebrengen iedere lust tot sexuele uitspatting onder het tapijt vegen? Ik snap er in ieder geval niets van.
Als ik mij herinner uit mijn jongensjaren hoe ik met mijn vriendje Bram al vanaf ons 14e achter de meiden aanzat. En eigenlijk altijd wel ergens dachten aan wat je hier niet kunt opschrijven, dan is er toch wel iets veranderd in vergelijking tot deze Japanse jeugd. Of ik het zorgelijk vind? Ach, het zal vast zo'n vaart niet lopen; het biedt kans aan de meest virielen. En anders is het gewoon de dood in de pot!
Posted by Picasa

21 januari 2011

Flora



Mijn buurvrouw kan schitterende bloemstukjes maken. Dat is haar grote hobby en de resultaten mogen er zijn. Soms staat de overloop van ons galerijtje op de bovenste verdieping vol met schitterende bloemstukjes; dan heeft ze weer voor één of ander diner de bloemstukjes gemaakt of voor een trouwerij van vrienden of wat dan ook. Onlangs stond dit schitterende stuk op het tafeltje voor mijn deur. Ik aarzelde of ze het nu voor mij had gemaakt of dat het voor een ander doel was bestemd. Ik vond het zo prachtig dat ik er enige tijd bewonderend naar heb staan kijken. Het is natuurlijk zo onaardig als het voor mij bestemd zou zijn en ik zou het laten staan, dus maar mee naar binnen genomen en deze foto gemaakt.
Het geheel deed mij zo ontzettend denken aan een prachtig schilderij van Rembrandt, onze grote Leidse meesterschilder. Het schilderij hangt in de Hermitage in Moscou en was ergens in de tachtiger jaren te zien bij een tentoonstelling in Rotterdam in het Booijmans van Beuningen museum. Het was het schilderij van de godin Flora.
Posted by Picasa

20 januari 2011

Zelf brood bakken

Hier sta ik in mijn keuken brood te kneden.
Ik schreef over de anarcho bakker en vertelde daarbij dat ik ook sinds jaar en dag zelf mijn brood bak vanwege de barre kwaliteit van het brood dat je in NL bij bakkers en supermarkten aangeboden krijgt. Welnu, dan ben ik toch ook aan mijn stand verplicht om aan te geven hoe dat dan wel gaat.
Allereerst is het van belang dat je over de goede ingrediënten beschikt en dat zijn dus (volkoren)meel en bloem. Het lekkerste brood bak je van steen gemalen volkoren meel. McGee vertelt dat daarin alle onderdelen van de graankorrel aanwezig blijven. De smaak is dan optimaal alleen is dat meel minder lang houdbaar. Indien ik in de gelegenheid ben koop ik graag meel bij een molen. Maar meestal haal ik het bij de reformkraam bij ons op de markt of bij de Biologische winkel op de Hessenweg.
Weeg van tevoren 500 gram volkorenmeel en 300 gram tarwebloem af. Warm 500 ml volle melk op tot handwarm (niet te heet! want dan gaat de gist kapot).
Doe de 300 gram bloem (het wittemeel) in de mengkom van de keukenmachine en een zakje gedroogde gist (of twee koffielepels gedroogde gist). Eerst droog goed mengen en dan 500 ml volle melk en goed roeren met een pollepel. Laat dit een uur staan op een lauwwarme plaats, afgedekt met een theedoek. Doe er dan het volkorenmeel bij en kneed het geheel in de mixer gedurende 10 minuten. Laat het een uur rijzen. Voeg nu 2 koffielepels zout toe en kneed het deeg opnieuw gedurende 10 minuten. Rol het deeg uit met een deegrol op het aanrecht; rol de deeglap op en doe deze in de broodvorm die je bedekt hebt met bakpapier of licht hebt ingesmeerd met olie. Laat het rijzen op een warme plek maar houdt het in de gaten want het gaat snel. Afbakken bij 200 graden gedurende 1 uur.

PS Als je een zwaarder volkorenbrood wilt, gebruik dan geen bloem maar uitsluitend volkoren tarwemeel. De procedure blijft dezelfde.
Posted by Picasa

19 januari 2011

Anarcho bakker


In het gratis dagblad "de Pers", wordt onder de kreten "Anti-restaurants, hobbystropers, illegale stokers" de voedsel-doe-hetzelver gepresenteerd als voedsel-Anarchist. De Anarcho-bakker staat model. Natuurlijk gaat het in het artikel om het presenteren van een boek van een zekere Marjan Ippel (What (Not) to eat 2011). Zij coördineert al tweeterend en mailend een groep mensen die lekker, kwalitatief hoogstaand, voedsel produceert op kleinschalige wijze. En dat ook op kleine schaal aanbiedt aan anderen. Dat is leuk, dat is een heel goede ontwikkeling.
Al vele decennia maak ik graag mijn voedsel op deze wijze. Brood maak ik inderdaad omdat ik het Nederlandse fabrieksbrood, maar ook het brood van de warme bakker volstrekt niet lekker vind. Marjan Ippel beschrijft het plastisch als brood dat door tubes in fabrieken wordt uitgescheten. Schitterende beschrijving. Het is verbazend dat dit met smaak door vrijwel iedereen wordt gegeten.
Zelfgemaakt brood is zo veel lekkerder en zo eenvoudig te maken; dat zou ik iedereen wel in de oren willen toeteren. En het geeft zo'n tevreden gevoel als je zo'n geurig kapje brood eet. Hier boven ziet u mij lekker jam maken. Ook maakte ik in het verleden mijn eigen wijn en destillaten. Nou ja, van alles en nog wat op etensgebied. Alleen heb ik het nooit aan anderen ter verkoop aangeboden. Dus echt anarcho ben ik toch niet?!
Posted by Picasa

18 januari 2011

Toch maar een krant?!

Sinds kort heb ik mij een weekend abonnement op de NRC aangeschaft. De (overigens weinige) trouwe lezers van dit Blog weten dat ik al jaren geen geregeld krantenlezer ben. Het geeft mij altijd veel onrust en wekt vaak ergernis en boosheid over onderwerpen die me eigenlijk niet zo veel interesseren. Maar vooruit met de geit en dus ontvang ik nu al twee weken de zaterdag editie.
Afgelopen zaterdagmiddag heb ik wat zitten bladeren en lezen. Hoewel ik een zeer geoefend lezer ben, kon de krant mij toch maar moeilijk boeien; ik ervoer het toch als erg veel gelul met weinig inhoud. Dus maar even weggelegd. En net aan het aanrecht, terwijl ik een lekker boterhammetje stond te beleggen met zelfgemaakte jam en volle boerenkwark realiseerde ik mij dat er ook helemaal niets van was blijven hangen. Ik kon mij absoluut niets herinneren van wat ik zaterdag had gelezen. Dus nog maar een keertje. En wat kwam ik zo al tegen en wat vond ik nou eigenlijk wel van belang?
Welnu, de schandelijke acties van koperdieven die voor gewin van enkele tientjes het hele treinverkeer plat leggen. Verfoeilijk en daar maak ik me boos om. De brand bij Moerdijk. Tunesië waar een mij onbekende president inmiddels is gevlucht na meer dan 20 jaar wanbeleid. Wikileaks en oud-vice premier Bos. En dan het hilarisch bericht over de zaligverklaring van de vorige Paus. Wat is die RK kerk toch in een vreselijk daglicht komen te staan het afgelopen jaar. Met al die wandaden en je dan verbeelden dat je iemand zalig of heilig kunt verklaren. Dat doet me denken aan het afschaffen van het voorgeborchte met een pennenstreek. Wat zal dat bestaan van het voorgeborchte een verdriet hebben gegeven aan die echtparen met een kind dat voor het was gedoopt was gestorven. En dan, hup, een pennenstreek. Wie kan zo'n instituut nou serieus nemen? Vervolgens die Japanse jongens die niet meer willen vrijen. Nou, die had ik inderdaad niet vergeten en die komen nog apart in een Bloggie. Lumumba, heb ik proberen door te lezen maar ging over een tocht en niet echt over Lumumba. Dat was een naam uit een bijzonder ver verleden, vijftig jaar terug. Een bijzonder goed artikel was van de hand van Heleen Crul over de baby-boomers. Die schijnen plotseling in de pishoek te zitten; onbegrijpelijk. Ik schrok me rot toen ik het artikel las over Natuurmonumenten en me realiseerde dat ook de natuur momenteel in de pishoek zit, en die kan zich niet verweren. De laatste jaren bekruipt mij een gevoel van onbehagen v.w.b. de natuur. Al wandelend door de prachtige natuur die wij hebben, ik denk aan het Hulshorster Zand e.d. zie ik zo ontzettend weinig anderen dat ik al jaren vrees voor een desinteresse. En dat zie je nu; een linkse hobby dat in stand houden en verbeteren van de natuur. In mijn ogen een vreselijke ontwikkeling. Peter-Paul de Vries die vreselijk rijk is geworden. De oude Albert Heijn die is overleden op 83-jarige leeftijd. Het in memoriam heb ik met plezier gelezen. Was een tijdgenoot van mijn vader zoals de oprichter Albert Heijn een tijdgenoot was van mijn Oostzaanse overgrootvader. Daar ga ik nog een Bloggie over schrijven.
In de Wetenschapsbijlage kwam ik een rare column tegen van de toch alom gerespecteerde Piet Borst. Zoals hij tegen de kroonprins van GB aanpist is werkelijk beneden alle peil?! Heel interessant vond ik het artikel over humor en het onbegrip tussen de klassen die zich in NL kennelijk voordoen en via het onbegrip van elkaars humor manifesteren. Prof Gisilinde Kuiper heeft daar interessante dingen over geschreven. Tot slot een uitgebreid zwamverhaal van Wim Köhler over cholesterol. Ga toch gewoon lekker elke dag stevig wandelen dan heb je niks te maken met die cholesterol maar stook je het gewoon weg in je spieren.
Nou ja, misschien toch wel interessant. Voorlopig is het voor een half jaar, dan loopt het abonnement af. Zal wel zien wat ik daarna doe; het kost wel erg veel tijd.

17 januari 2011

Verse eieren



Met enige weemoed denk ik wel eens terug aan de tijd dat ik zelf nog kippen kon houden. In de Hoflaan bewoonden we een groot huis met een nog veel groter tuin en daarin een kippenhok. Alle organisch afval van de keuken en de tafel gooiden we erin. En elke zoveel tijd werd het hok omgespit. Dat stonk altijd en er kwamen veel wormen tevoorschijn die door de kippen werden verslonden als lekkernij.
De kippen kregen ook tuinafval zoals het gemaaide gras. Van een dierenarts die enkele huizen verderop had gewoond had ik ooit begrepen dat de kleur van de dooiers helemaal niet wordt bepaald door de mais die de kippen eten, maar door het caroteen in het groen. En kippen zijn gek op groen, dus geef ze vooral gras; dat eten ze alsof ze koeien zijn met happen tegelijk. Het gevolg is dat de dooiers een volle gele, bijna oranje kleur krijgen.
In de supermarkt koop je eieren die ook mooi gekleurde dooiers hebben, maar wel anders dan de natuurlijke door caroteen veroorzaakte kleuring. Naar ik begreep wordt er kleurstof in het voer gedaan om dat te bereiken. Zonde vind ik dat. Helaas gebruik ik nu ook eieren van de supermarkt; ze zijn geweldig vers, dat wel, maar die kleur vind ik altijd weer jammer.
Hier boven zie je zo'n wat groezelig ei, het wit is heel stevig omdat het ei zo vers is en de kleur van de dooier is helemaal perfect. Prima om Quiche Lorraine van te maken!
Posted by Picasa

16 januari 2011

Januari 1974


Nee, de naam van dit Bloggie is geen verschrijving. In januari 1974 bracht ik mijn tijd als dienstplichtig militair door in Appingedam. Het was toen net zo'n winter als deze, althans tot nu toe. Heel koude november en december en vervolgens een heel milde januari (en februari, maar dat moeten we voor deze winter maar afwachten). Ook regende het veel in die milde maanden. Ik herinner mij nog dat we een veldloop moesten doen door de vette, natte kleivelden van Noord Groningen. Ik had een slechte conditie in die tijd en liep helemaal achteraan. Af en toe bleef je gewoon vastzitten met je gympies, want echte veldschoenen hadden we natuurlijk niet. Op enig moment haalde ik zelfs iemand in die helemaal vast was komen zitten en in paniek was. Hij vroeg me of ik alsjeblieft op hem wilde wachten. Ik hielp hem overeind uit de modder en verwachtte eigenlijk om verder met hem op te lopen. Maar tot mijn verbazing holde hij zo snel mogelijk weer weg. Rare herinnering.
Maar er waren ook dagen dat we in het zand op het Balloërveld in Drente schuttersputjes moesten graven. Het was zulk zacht weer dat we gewoon in februari in het zonnetje lagen. Voor ons was het slechts 2 maanden die militaire dienst. We waren met een heel péloton van academici; AG-74, oftewel Academisch Gevormden 1974. Het was net zo'n studentenvereniging met biertjes voor een paar dubbeltjes; wij mochten in de onder-officiersmess. Eén van de jongens speelde leuk piano; wat hebben we ontzettend veel lol gehad. Ik denk nog met veel plezier terug aan die tijd. Echte soldaten waren we natuurlijk niet. We kwamen zelfs als vaandrig van deze opleiding en werden dan ook dénigrerend de couveuse vaandrigs genoemd. Deze foto van vandaag moet illustreren wat we weer een zachte wintertijd hebben in januari 2011, 37 jaar later.
Posted by Picasa

15 januari 2011

Kippenbak soep



Jich, dit is de kippenbak oftewel de verzamelbak die in de keuken stond en waarin alle afval voor de kippen werd gedaan. Niet alleen de kippen vonden het heerlijk maar ook de muizen. Ik weet nog dat ik een keer in de winter thuis kwam en achterom naar de keuken liep en door het raam de muizen in de bak zag zitten eten. Vanaf die tijd hebben we maar een deksel op die bak gedaan en hem wat vaker geleegd. Maar dat vond iedereen toch wel (te) veel werk hoor. Hier zie je Peter die met de bak op weg is naar het kippenhok. De kippen lopen al zenuwachtig heen en weer langs het hekwerk. Ze zijn verzot op deze troep.
Ik weet nog dat ik een keer dienst had, oftewel dat mijn ega met vakantie was en ik voor de huishouding garant stond, althans kookte. Ik maakte een lekkere grote pan soep voor iedere dag en deed daar ook wel het afkookwater van sommige groenten bij en dan weer wat gehaktballetjes en wat vermicelli, al naar gelang de soep dun werd of vleesloos of wat dan ook. Jokes vriendje Aernout coupeerde deze door mij toch wel als handig ervaren wijze om voortdurend soep te maken door deze te bestempelen als "kippenbaksoep". Daar ging mijn experiment! En de soep was toch echt lekker, althans dat vond ik, maar die naam deed alles, alsof Joup van 't Hek tekeer was gegaan.
Posted by Picasa

14 januari 2011

Mal boompje



Op plekken met (grote) grazers hebben zich ontluikende boompjes weinig kans. Zodra ze hun kopjes opsteken en wat groter worden vormen ze een grazig hapje en verdwijnen al snel in een knorrende maag. Slechts indien het zaad het geluk heeft om te ontspruiten temidden van een doornbosje, heeft het boompje een kans. Bij ons zou de sleedoorn, die naar ik uit ervaring weet inderdaad een afstotende werking heeft vanwege zijn stevige en scherpe doornen, die functie vooral vervullen. Eiken konden in het verleden groeien dankzij de sleedoorn die voor de verdediging zorgt zolang het boompje nog zo kwetsbaar is. Tja, leuke hypothese nietwaar.
Maar hier op de Venen houd ik al heel wat jaartjes dit merkwaardige struikje in de gaten. Het lijkt toch geen toeval hoe deze twee planten elkaar bijna liefdevol omklemmen. Nog voordat ik deze foto nam kwam het boompje er slechts met een klein kuifje bovenuit.
Inmiddels, tien jaar na het nemen van deze foto is het boompje de ondergroeiing volledig ontgroeid, letterlijk wel te verstaan. Het is een stevige boom geworden die in dit weerbarstige landschap zijn mannetje weet te staan. Misschien heeft de onderbegroeiing ook wel garant gestaan voor winterse bescherming tegen wind en koude? Natuurlijk was dit weer op de Hoge Venen.
Posted by Picasa

Mal Boompje anno nu


Azgrut, oftewel mijn zoon Peter, vroeg hoe het boompje er tegenwoordig uitziet. Welnu, afgelopen december zag hij er nog zo uit. Peter en ik waren zo'n acht jaar geleden voor het laatst samen op de Venen. Via mijn Blog nodig ik hem uit om aanstaande voorjaar eens samen weer naar de Venen te gaan en te gaan kijken of we bij Hotel Hirsch in Kalterherberg nog zo gezellig kunnen ontbijten. Wat een ontbijt hadden die vroeger!
Posted by Picasa

13 januari 2011

Riet ruimen in de winter. Waarom doe je dat?


Kijk, hiervoor doe je dat. Nu zie je het maar nauwelijks in de sneeuw; overigens wat een fraai plaatje al met al van een uitgebloeide orchidee (orchis). In het voorjaar kun je de orchideeën bewonderen die, mede dankzij onze winterse inspanningen, in forse getale in deze vochtige rietlanden kunnen groeien. Al meer dan 10 winters lang wordt door de vrijwilligersgroep Kwadijkse Vlot  riet gemaaid en afgevoerd. Dat leidt tot verschraling van de grond en versterkt daardoor de complexe omstandigheden die o.a. voor de rietorchissen zo van belang zijn. Je kunt het verschil duidelijk merken tussen gebieden die nog maar kort worden gemaaid en de gebieden die al langer worden onderhouden; de verschraling heeft sterke invloed op de groei van het riet. In die laatste gebieden staat veel minder riet en is het ruimen bijna kinderspel vergeleken bij de nog maar recent onderhouden stukken.
Vanaf maart 2009 heb ik mij verbonden gevoeld met deze groep, alleen kwam het werken er maar niet van. Via de werkgroep Thijsse had Ben, de coördinator van de groep mij geattendeerd op de mogelijkheid om deel te nemen aan het onderhoud van het insectenreservaat op Texel: "de Zandkuil". Daaraan hebben Roos en ik toen deelgenomen en heb ik mij ook gemeld voor deelname aan deze vrijwilligersgroep. Stom genoeg heeft het lang geduurd voordat ik door had dat het altijd de tweede zaterdag van de maand was waarop werd gewerkt. Telkens had ik andere verplichtingen op de werkdagen. Maar nu heb ik de smaak echt te pakken. Heerlijk om zo actief bezig te zijn. De laatste keer, zaterdag 8 januari waaide het hard en in het eerste veld waar we aan de gang gingen moest het riet tegen de wind in worden opgetast. Het was ook ontzettend drassig zodat ik met mijn wandelschoenen bij iedere stap uit moest kijken. Maar ze hebben het gehouden en ik had nog droge voeten!
En dan niet te vergeten het sociale aspect; de vrijwilligers kennen elkaar vaak al jaren en kennen elkaars interessen, zoals de ruigpootbuizerd die eens even kwam inspecteren of we ons best wel hadden gedaan. Ongelooflijk; terwijl ik eigenlijk dacht dat het een meeuw was bleek het tot opwinding van enkelen om voornoemde roofvogel te gaan. Ik kan hier nog veel leren.
Roos was niet meegegaan vanwege opspelende wintertenen. Ze had er spijt van achteraf want regen en koude vielen erg mee.
Fijn om in deze club mee te mogen werken.

12 januari 2011

Quiche Lorraine



Ik ben altijd gek op koken geweest en vooral ook op lekker eten. Dit kookboekje, van de hand van de oude bekende Wina Born speelt daar nog steeds een belangrijke rol bij. Inmiddels ben ik door de omstandigheden aan het derde exemplaar toe; een exemplaar dat ik nooit zal afstaan voor de goede verstaander.
Een heerlijk gerecht hieruit is de Quiche Lorraine, Lotharingse spektaart. 
Bij allerlei manifestaties dat er van mij een culinaire bijdrage werd gevraagd produceerde ik deze Quiche. Hij is heerlijk, maar je kunt er ook te veel van eten. Ik weet nog dat ik een keer met Roos aan de wandel was in Luxemburg en dat we zo veel van de meegebrachte Quiche hadden gegeten dat we er beroerd van werden.
Maar bij de bijeenkomsten van Slow Food in later jaren had de Quiche zeker aftrek en was in "no time" ingetreden. Wèl heb ik wat aan het recept veranderd; de toevoeging van geraspte oude Hollandse kaas aan de vulling maakt het helemaal af. 
Posted by Picasa

11 januari 2011

Ouwe foto in Monschau



In de laatste uitgave van het wandelblad "Op Pad", stond een reportage over fietsen in de Eifel. En natuurlijk een fraaie foto van het plaatsje Monschau. Als een ongeschonden pareltje ligt het daar aan de Ruhr. Zomers lopen vele toeristen daar te flaneren en zitten op de terrasjes. In de winter is het er sprookjesachtig mooi als er sneeuw ligt. De kerstmarkt is klein maar trekt ongelooflijk veel belangstelling. 
Mijn eerste bezoek aldaar was in 1970. Ik was daar met mijn toenmalige ega en mijn ouders die ons deze vakantie hadden aangeboden. Op deze plek maakte ik toen een foto. Die heb ik vaak vergeleken met de bestaande toestand. Afgezien van wat vensters is er aan dit beeld in die 40 jaar niets veranderd. De laatste keer zag ik dat er iets aan de watermolen was gedaan. 
En het water van de Ruhr stroomt voort en zal nog voortstromen als wij er allemaal niet meer zijn. Wonderlijke gedachte.
Posted by Picasa

10 januari 2011

Schladming



Jonge jonge, wat was dat toch altijd een pret! Met de dokters naar het ski-oord in Schladming. We hadden het zo georganiseerd dat daar nascholing werd gegeven, zonder invloed van "de (farmaceutische) industrie" en geheel vorm gegeven door het nascholingscircuit van het district. Dus inhoudelijk helemaal volgens de regels (zo had ik het bedacht)! Maar we gingen wel naar de sneeuw en voor een belangrijk deel  gefinancierd door de industrie. Perfect, gezellig, en ik ging mee namens de organisatie. Ik geloof dat ik het drie jaren mee heb mogen maken en denk er nog met zo veel genoegen aan terug. Het werken in de huisartsenwereld, ik deed het meer dan 15 jaar, het was een groot plezier in mijn werkzaam leven. Maar Schladming was toch wel het hoogtepunt van pure jolijt zoals de aandachtige lezer uit deze foto kan zien.
Posted by Picasa

09 januari 2011

Stoomtrein


Dat is toch echt een beeld uit oude tijden; nou niet dus. Bij een wandeling zo'n tien jaar geleden liepen we over een brug die vol stond met treinspotters. Die stonden er al een hele tijd te wachten. Maar ja, die trein had kennelijk op ons gewacht; Dick moest razendsnel de camera in stelling brengen om deze schitterende foto te maken. Werkelijk als uit begin vorige eeuw. Fraai gezicht die ouwe technologie.
Posted by Picasa

08 januari 2011

Zingen met Kooij


Tot voor enkele jaren terug had ik nog zo'n heerlijke muzikale hobby: koor zingen. Zo'n 12 jaar geleden was ik het piano spelen een beetje zat. Ik wilde wel begeleiden maar ook wel eens een ander instrument gaan spelen. Ik was de piano al eens ontrouw geweest in mijn tienerjaren en had een blauwe maandag klarinet gespeeld. Leuk, maar het was toch niets geworden in die "Sturm und Drang" periode. Maar ergens in de negentiger jaren kreeg ik van een huisvriendin een inschrijvingsformulier voor "de Matthaeus" van mijn zo geliefde Johann Sebastian. "Dat ik daar nooit aan gedacht heb", schoot het door mij heen. Dus meegedaan met het projectkoor van Madeleine Ingenhousz, een ambitieuze dame die op wat antroposofische leest was geschoeid. Was een heerlijke belevenis. Over de uitvoeringen hoorde ik van een professional die in het orkest had meegespeeld, dat het erbarmelijk slecht was allemaal. Maar ik had genoten.
Daarna ben ik bij Maarten Kooij gaan zingen. Een merkwaardige man, een soort brommende chagrijn met buitengewoon muzikaal talent. Als hij een wat aangenamer karakter zou hebben gehad had hij een perfecte positie kunnen verwerven in muziek minnend NL, vergelijkbaar met iemand als Ton Koopmans. Nu was het toch altijd maar hangen en wurgen om iets financieel rond te krijgen.
De kwaliteit van de uitvoeringen was perfect! Ik heb ervan genoten en aan erg fraaie stukken mogen deelnemen zoals de Johannes Passion van JS Bach.
Maar vanaf een zeker moment werd ik gewoon niet meer opgeroepen; zo deed "ons Maarten" dat. Zo deed hij dat zelfs bij mensen die al vele jarenlang bij hem hadden gezonden; merkwaardige man. Ik heb en had geen geweldige stem, dus ik heb alle begrip dat hij voor mij een ander nam, maar een woordje van afscheid is dan toch wel op z'n plaats. Toch kijk ik met veel genoegen terug op die tijd met Kooij en zeker niet in wrok. Maar ik weet niet of dat voor iedereen zal gelden die bij hem heeft gezongen.
Voor the record: zijn genialiteit is wel doorgegeven. Janine Jansen, de bekende NLse violiste is een kleindochter van hem.
Posted by Picasa

07 januari 2011

Clemens en Gijs

In een eerder Bloggie in 2005 heb ik over mijn voormoeders geschreven. Het toeval wilde dat mijn achter-achter-achternicht Gertie beschikte over een heel oud document waarop de gegevens stonden van onze gezamenlijk voorouders. Over zo'n 4-5 generaties hebben Gertie en ik het familiecontact bewaard; onze grootmoeders van moeders kant waren nichten; onze moeders waren dus achternichten en Gertie en ik dus achter-achter neef en nicht. En nu wil het toeval dat wij beiden in de zelfde maand een kleinzoon hebben gekregen. Gertie haar kleinzoon Clemens en mijn kleinzoon Gijs. Als ik het goed heb uitgerekend dan zijn die twee jongetjes in de twaalfde graad familie.
Ik schreef al aan Gertie dat Artje Ariese en Roelof Landman daar boven in de hemel zaten te glimlachen over die twee verre achterkleinzonen die zij gekregen hebben. Maar wat een leuk toeval.

06 januari 2011

Die Wanderburschen

Voor nieuwe Bloggies ben ik maar eens in mij ouwe electronische foto's gedoken. En dan zie je hier Dick en mij heerlijk aan het slempen. In Kall geloof ik; de vriendelijke waard maakte een foto waarop wij van een biertje blijken te genieten. Het deed me herinneren aan die allereerste keer dat Dick en ik wandelden van Eupen naar Altenahr. Het was mijn eerste lange afstandswandeling. Ik weet nog het jaar, 1986, dat was zo'n beetje het begin van mijn wandelcarriëre. Mijn voeten konden nog nergens tegen en de derde dag was ik altijd door mijn reserves heen en moest ik noodgedwongen altijd wel rustig aan doen. En die goeie ouwe Dick die paste zich wel aan. Dankzij hem heb ik dat wandelen zo leren waarderen!

Posted by Picasa

05 januari 2011

Heel dierbaar



Ik liet u al een foto zien van 29 december 1999 toen ik met Dick en Hugo op de Venen was. En het jaar erop met beide zonen heerlijk gans zitten eten. En als u de hele Blog hebt gevolg dan blijkt wel hoe dierbaar die Hoge Venen mij zijn. Inderdaad, de Hoge Venen en het Hulshorster zand zijn mijn "places to be". 
Hier samen met Hugo, toen nog een knul van een jaar of 15 en inmiddels een vent van 26; de tijd vliegt. Vorig jaar hadden we afgesproken om die 29e nog een keer te herhalen. Moeten we volgend jaar maar eens doen, samen met Peter en Dick!

Posted by Picasa

04 januari 2011

Lanny Budd


Soms gun ik me zelf nauwelijks de tijd om Bloggies te schrijven. Dat is op dit moment ook eigenlijk het geval. Vorige week heb ik de hele stapel boeken van de Lanny Budd serie van Upton Sinclair binnen gekregen; dat zegt genoeg. Het kostte me 40 euro maar dan heb je ook wat. Lanny Budd, geesteskind van Upton Sinclair, mijn oude vader had het altijd over die boeken hoewel ik hem er nooit in heb zien lezen. Ach ja, als je dan wat ouder wordt en niet meer de recalcitrantie van de jeugd dan ga je die boeken ook maar eens lezen. Dus lang geleden las ik die eerste twee boeken die ik mijn hele leven al in de ouderlijke boekenkast had zien staan. Fascinerend. Maar via een erfenis had vader ook de hele serie nog in een andere boekenkast en die ben ik toen ook maar gaan lezen. Bij het verdelen van de spullen zijn die boeken teloor gegaan. Mijn broers hoefden ze niet en ik vond het wel erg veel allemaal, dus weg met die zooi. Toen al dacht ik: "daar krijg je ooit spijt van". 

Mijn goede vriend Peter C kende de naam Lanny Budd ook van vroeger. Ik heb hem het eerste boek van de serie, ja ja, het exemplaar van mijn oude vader gegeven, maar hij moet het nog steeds ter hand nemen. Ik moet het hem eigenlijk afraden want de serie is verslavend en buitengewoon lang. 
Die Lanny Budd heeft als sleutelfiguur alles wat van belang was in de jaren van voor WO I tot het sterven van Stalin zo'n beetje meegemaakt. Vandaag (eerste kerstdag) heb ik boek 3 afgesloten en heb dus even tijd voor een paar Bloggies.

Maar wie schetst onze verbazing; Lanny Budd lijkt nog steeds onder ons te zijn. Onlangs waren we op onderzoek naar WO I en hebben en passant ook Fort Hackenberg, onderdeel van de Maginot linie bezocht. En daar was ook Lanny Budd. Kostelijk, met kleding uit de jaren dertig, met stropdas, met een ouderwets kettinghorloge en een even ouderwetse vilten hoed op. Alleen het kortgeknipte bruine snorretje ontbreekt. Ik moest een foto nemen van deze jonge heer op de achtergrond van het wachtlokaal. Ik noem hem Lanny Budd.










Posted by Picasa




03 januari 2011

Zeldzame huisdierrassen


Bij de wandeling onlangs bij Oldenaller kwamen we bij een boerderijtje met zeer karakteristieke schapen in de weide. Ik kon niet goed onderscheiden of het geiten of schapen waren en heb het maar op schapen gehouden. Ik vind het formidabel zo ontzettend veel verschillende huisdierrassen de mensheid heeft doen ontstaan vanuit de wilde soorten. Vooral de culinaire aspecten trekken mij aan.
Natuurlijk ben ik lid van de Stichting Zeldzame Huisdierrassen (SZH), een club die veel doet voor het behoud van ons culinair erfgoed door de oude rassen in stand te houden. Deze club werkt sinds enkele jaren ook nauw samen met Slow Food. Ik las in het blad van de SZH dat varkens al duizenden jaren door de mens zijn gedomesticeerd; op verschillende plekken in de wereld is begonnen met dit proces. Vanuit het Midden Oosten is het gedomesticeerde varken naar onze contreien gekomen, echter, door vermenging wordt het moderne varken genetisch gedomineerd door het hier voorkomend wilde zwijn. Het besef dat we op varkensgebied veel rassen hebben verloren dringt door. In NL wordt het Bentheimer varken heringevoerd.
Sinds kort weet ik een paar adresjes voor wild zwijnsvlees. Sinds ik weet dat ons varken hiervan is afgeleid ga ik daar op over denk ik. Moet het nog proeven en ben dus erg benieuwd hoe het smaakt.
Posted by Picasa

02 januari 2011

Overlaat in Oostzaan

Een oud plaatje, gescand van een dia die ergens in de zeventiger jaren werd gemaakt in de buurt van de spoorbaan tussen Zaandam en Purmerend. Het moet een Overlaat of Overtoom zijn geweest waar schepen over een dijk konden worden gesleept, of misschien ook wel een sluis voordat de dijk werd aangelegd. Wie weet? Maar nu verdwenen want op deze plek loopt nu een fietspad. Het is zo'n plekje waar je in je latere jaren over struikelt als je door je oude foto's snuffelt. Bij het zoeken naar een foto over het vissen dat ik met zo ontzettend veel plezier heb gedaan met mijn vader, kwam ik dit oude kunstwerk tegen.
Vissen?, Ach, het ging niet om het vissen, maar je hebt toch een reden nodig om met twee kerels in een bootje 'smorgens vroeg ontzettend van de natuur te kunnen genieten. En daar ging het ons om.
Posted by Picasa