Gouden Leeuw

Zeg maar: "Käse" riep ik nog waarop iedereen wel
zo moest lachen, hetgeen de bedoeling was

Vandaag gezellig gewandeld met vriend Ab. Deze keer niet vanwege de ganzeneieren; gisteravond heb ik er zo'n twintig verwerkt tot struif om e.e.a. te kunnen bereiden; de eierschillen heb ik vanmorgen eerst maar even fijn gemaakt voor Roos' tuin.
Dat was vroeg opstaan; Ab komt altijd vroeg maar nu moest er ook nog rekening worden gehouden met de overgang naar zomertijd. Voor mij niet zo'n groot probleem want de dag duurt mij eigenlijk altijd een uur te lang; ik heb gisteravond alle klokken in huis alvast een uur vooruit gezet en ben om half elf zomertijd naar bed gegaan; werd dan ook keurig voor de wekker om 6.15 uur al wakker. Thee gedronken, brood klaar gemaakt om mee te nemen en nog even gewacht op Ab, en ja hoor om 10 voor acht kwam hij aangetuft. Beginnen we zo vroeg en dan zitten we al met een koppie thee te ouwenelen en dat gaat dan zo de hele dag door! Uiteindelijk moesten we nog hals over kop weg omdat we op tijd de bus in Otterlo wilden halen om naar Hoenderloo te gaan voor vertrek; het plan was de étappe van het Trekvogelpad door het Nationaal Park de Hooge Veluwe.
Daar aangekomen miste ik de bekende pisbak zoals die altijd in Edam voor me klaarstaat; maar een heg bood uitkomst. Eenmaal in Hoenderloo natuurlijk eerst chocolademelk met een punt appeltaart bij de Boer'nkinkel. Daar was een grote groep Duitsers gehuisvest; ze waren net klaar met het ontbijt. Toen ik af wilde rekenen stond er een hele rij Duitsers voor de kassa, eveneens om af te rekenen. Ik kwam met één van de dames in gesprek en vroeg wat zij hier met de groep zoal ondernamen. Natuurlijk het Kröller-Müller museum en het prachtige park; het bleek een groep te zijn die op een culturele excursie was. "En vandaag zeker naar het Rijksmuseum in Amsterdam?", vroeg ik schertsend. Nee, ze gingen vandaag naar Bronkhorst waarop ik waarschuwde dat ze niet te snel moesten lopen omdat het zo klein was dat je het kon missen. Ook maakte ik hen attent op het etablissement "De Gouden Leeuw"; tot mijn verbazing wist de Duitse mevrouw het woord "Gouden" feilloos uit te spreken, waarvoor ik haar dan ook complimenteerde. Bleek ze een Nederlandse te zijn; we moesten toch lachen.
Buiten gekomen werd ik tot fotograaf van de groep gebombardeerd; kostelijk; Ab maakte er een foto van. Was een grappig begin van onze wandeling waarover eigenlijk niets anders valt op te merken dan dat het weer een fraaie wandeling was; lekker rustig en met het bekende St Hubertus en het museum. En we kletsten weer wat af.
Terug in de auto kon ik niet stoppen met gapen; was nog niet eens 15 km maar met het prachtige weer en de koude wind was ik toch wel rozig geworden. Ab apte nog dat het een gezellige dag was geweest en stuurde meteen de hier getoonde foto mee.

Mierenwerkgroep in Amersfoort

Buiten werd ondertussen strijd gevoerd.
Had volstrekt niets te maken met onze
bijeenkomst over de mieren.

Eigenlijk zouden we vandaag naar Salzburg gaan voor een paar dagen maar merkwaardig genoeg hadden we daar beiden bij nader inzien gewoon geen zin in, geen puf voor misschien. We zijn dit jaar al zoveel van huis geweest met 7 weken Spanje en ook weer in Krakau dat we gewoon ff thuis willen zijn. Kwam me niet zo slecht uit want vandaag was de bijeenkomst van de Mierenwerkgroep in Amersfoort en ik wilde daar graag naar toe.
Tegenwoordig zijn er vaak voordrachten van een wetenschappelijk gehalte en ook deze keer weer. Vooral het eerste verhaal van Irma N. van de vlinderstichting trok mij bijzonder. Het ging over de reconstructie van voorheen akkerbouwgebied tot natuurgebied en wel tot een zeer specifiek type vochtig weide gebied, blauw grasland.
De doelstelling is het vergroten van het leefgebied van het pimpernelblauwtje, een vlindersoort.
De naam geeft al aan dat het afhankelijk is van de waardplant, de grote pimpernel, maar daarnaast ook van nestjes van een mierensoort, de Myrmica Scabrinodes, de moerassteekmier. Irma werkt al 20 jaar in het kader van het in stand houden en vermeerderen van het voorkomen van dit uiterst zeldzame vlindertje.
Irma presenteerde nu experimenten rond het herstellen van de habitat voor dit miertje zodanig dat deze in grote getale in het te ontwikkelen gebied aanwezig is. En allemachtig wat is de natuur dan weerbarstig; het verschil met modelsystemen onder laboratorium omstandigheden is zo enorm; ik kreeg grote bewondering voor het geduld en de creativiteit die opgebracht werden om de doelstelling te bereiken.
De andere drie lezingen konden me minder bekoren, maar leuk om aanwezig te zijn.
Thuis heb ik weer een stel van die berg ganzeneieren verwerkt tot struif om in te vriezen.

Ruim 40 ganzeneieren

Ab bij het fort Edam

Gisteravond kreeg ik een mailtje van Ab: hij had nog veertig kakelverse ganzeneieren voor mij staan en die ben ik vandaag op gaan halen. Maar dat niet alleen. Ab woont in het natuurterrein bij het Fort van Edam en natuurlijk maakten wij een rondje langs het water dat het fort omringt; Ab wilde mij de ijsvogel laten zien die hier vertoeft. Nou, die was kennelijk even ergens anders op vrouwenjacht want we kregen hem niet in het vizier. Hier rond het fort heeft Ab de laatste dagen die 40 eieren geraapt; daarom weet hij dat deze onbebroed zijn hetgeen ik inmiddels ook heb kunnen bevestigen.
Prachtig natuurgebied; uitkijk over het Noord-Hollandse landschap met de oude Zuiderzeedijk; doet me altijd aan m'n goede vader denken; dit was zijn favoriete landschap. Jammer dat hij nooit in de Eilandspolder is geweest. Daarentegen heeft hij wel geschaatst in de oorlogsjaren in het Oostzanerveld en dat zal niet veel anders zijn geweest.
Veertig ganzeneieren; een hele rugzak vol en een fors gewicht maar ik heb het weer gered. Thuis gekomen direct maar aan het prepareren gegaan; twee voor de nassi waarvan Roos mij af kwam helpen en twee voor in de vla die ook weer prima lukte.
's-Nachts heb ik onrustig geslapen; moest maar steeds aan ganzeneieren denken har har.

Van Nelle

De mafkezen van Bauhaus

Vandaag een daggie Rotterdam; we hadden een lunchafspraak met Thea, de moeder van Martijn. Na de verjaardag van Martijn hadden we wat heen en weer ge-appt en geconstateerd dat we weer eens moesten bijpraten en de afspraak voor vandaag werd gemaakt. Aangezien Thea pas om 14.00 uur gelegenheid had om met ons af te spreken stelde ik Roos voor om eerst het Boymans van Beuningen te bezoeken; dat gaat binnenkort voor zeven jaar in de restauratie en ik wilde de collectie wel weer eens bekijken.

Een sfeerfoto van huis Sonneveld

Bij binnenkomst werden we direct attent gemaakt op de Bauhaus tentoonstelling alhier en die was inderdaad fascinerend. Een explosie van creativiteit onder de bezielende leiding van Gropius. Veel bekende namen als Kandinsky e.a. waren bij de Bauhaus beweging betrokken. Daarna bekeken we een deel van de collectie. Deze is toch wel heel rijk en gevarieerd; ik hoop maar dat er veel over andere musea wordt verdeeld om toch voor het publiek zichtbaar te blijven. De werken van Breughel, Rembrandt en Fabritius maar ook de modernere werken van Ket, Charley Toorop en anderen mogen toch niet voor 7 jaar onderduiken.
Roos appte wat met Thea en om half twee ontmoetten we elkaar voor de ingang van Boymans als afgesproken. We liepen wat rond om een leuk plekje te vinden; het werd een Surinaams eettentje waar we aan een klein tafeltje
genoeglijk zaten te babbelen en intussen het lekkers tot ons namen. Na de lunch, zo had Roos bedacht gingen we een het Sonneveld huis hier vlak in de buurt bezoeken. Een bijzonder huis en vooral heel bijzonder dat het weer is ingericht zoals het destijds werd bewoond door de directeur van de fabriek van van Nelle, de heer Sonneveld en zijn gezin, dus niets Wim Sonneveld, de komiek.
Na dit bezoek namen we afscheid en spraken we af voor een volgende keer.

Gelukkig had ik de powerpack

Vanmorgen ben ik eerst lekker aan de wandel gegaan; een Baarntje gelopen met een andere aanloop. Kennelijk ben ik niet meer zo scherp in mijn natuurlijk richtingsgevoel; ondanks het gebruik van Komoot liep ik toch te dwalen; wilde terug lopen naar station Bilthoven via Lage Vuursche maar iets sneller dan via het gemarkeerde Utrechtpad langs de Stulp.
Onderweg moest ik telkens op m'n smartphone met Komoot kijken hoe ik nou precies moest lopen. Aangezien Komoot nogal wat stroom vreet en de telefoon niet volledig was opgeladen toen ik van huis ging dreigde ik in de problemen te raken; eerlijk gezegd kreeg ik het een beetje benauwd; ik liep al een keer bijna de verkeerde kant op toen er een onverwachte situatie met de wegen opdoemde. Opeens bedacht ik mij dat de powerpack nog wel eens in m'n rugzak kon zitten en tot mijn opluchting was dat inderdaad het geval. En zo liep ik weer geleid door de moderne techniek in de juiste richting. Nogal lachwekkend al met al want binnen 200 meter kwam ik op het mij zo bekende geel-rood gemarkeerde Utrechtpad. En uiteindelijk liep ik heerlijk 15 kilometer en kwam bij m'n fiets met in de tassen m'n fitness spullen. Nog even naar Sportcity, douchen en ik had mijn beweging voor die dag wel weer binnen.

M'n oude kompas

Ingezeept

Arja had me ge-appt of ik deze week langs kon komen en had de enige dag voorgesteld dat ik absoluut niet kon. Na nog wat heen en weer eppen gaf ze aan dat het druk was en dat ze me wel zou bellen. En ja hoor, ik had me nog niet ingezeept of daar ging de telefoon: "joh, ik heb me net ingezeept", was het enige dat ik al lachend kon uitbrengen en "hing op"; ik stuurde nog wel een foto met mijn ingezeepte smoel, waarop ik een lachende emoticon terug kreeg.
Uiteindelijk zat ik vandaag rond koffietijd tussen alle kleintjes waar Arja het als gastouder druk mee heeft; twee huilende babies, een slapende peuter kleinzoon Morris, een enthousiast kleuter kleinzoon Sjoerd en nog een peutertje; een drukte van jewelste, maar dat vind ik best leuk hoor al word ik er hardstikke moe van.
Voordat ik van huis ging had ik nog wat voor m'n rariteiten kabinet gestaan om eens te zien of er iets bij was dat ik aan Sjoerd kon geven; de vorige keer had ik hem een uit een T-shirt geknipt krokodilletje gegeven; nu zag ik mijn oude kompas; zitten wat knopjes aan en dat is altijd goed. Dus toen we eenmaal zaten (in het zonnetje in de tuin!) gaf ik hem het kompas en inderdaad ging hij direct met de knopjes aan de gang om het apparaatje in en uit zijn doosje te halen. Ik liet hem natuurlijk zien dat er een wijzertje in zat dat als jet het kompas goed horizontaal hield ging bewegen; volgens mij had hij het later in de dag wel door. Leuk hoor, Gijs kreeg ooit een verrekijker van me; Evi kreeg m'n binoculair en nu Sjoerd m'n oude kompas. Voor de jongere kleinkinderen heb ik nog een vergrootglas en een glazen prisma liggen; komen allemaal terecht.
Een drukte van jewelste natuurlijk en desondanks vond Arja de tijd om een boterhammetje voor me te smeren en af en toe koffie te maken voor haar oude vader. Ik voerde Morris terwijl Arja druk was met de andere kleintjes. Zo tegen half drie was ik er wel klaar mee; je wordt echt moe van die voortdurende aandacht die je krijgt en moet geven hoe leuk het ook is.
Het bekende rondje Den Haag: vissie bij de tweede kamer en tulband/chocolademelk/slagroom bij de Weense Konditorei en voor Roos een stuk maanzaadkoek.

Bestuursvergadering

In een nieuwe samenstelling kwam het bestuur van de VvE, vereniging van eigenaren van onze flat bij elkaar. In een werkelijk schitterend opgeknapt appartement van Robbin kwamen we bij elkaar. Het is wel opmerkelijk dat mijn aanzienlijk jongere flatgenoten aanzienlijk meer aandacht hebben voor hun woning dan ik; bij mij is het maar een zootje als ik het met hen vergelijk har har. Luxe en inrichting interesseert me inderdaad verdraaid weinig.
We hadden een aantal projecten te bespreken en verdeelden de zaken die gedaan moesten worden. Het schilderwerk aan de achterkant van de flat ligt voor een deel op mijn bord althans de voorbereiding daarvan met het schildersbedrijf; heb ik zeven jaar geleden ook al gedaan dus dat zal wel lukken.
Daarna gingen we, zoals dat een groep mannen betaamt, de politiek bespreken en er is op dat gebied natuurlijk nogal wat gebeurd. Uit het niets is er een nieuwe partij in de senaat verschenen die direct de grootste partij vormt; een wat bizarre gebeurtenis die ook hier aan tafel nogal wat stof deed opwaaien. Ik kijk daar overigens wat relativerend tegenaan; in tegenstelling tot velen vind ik het verkiezingssysteem hier in NL prima; geen drempel; iedere separate club kan in de volksvertegenwoordiging terecht komen en meepraten en meebeslissen over het beleid. Dichtgetimmerde akkoorden zijn er dan niet meer bij. Anderzijds ben ik er niet erg gelukkig mee dat de grote, ervaren partijen dreigen te verdwijnen c.q. te versplinteren. Daarmee gaat veel bestuurservaring verloren voor de maatschappij. Door het nogal wisselvallige en onvoorspelbare kiezersgedrag is het ook niet erg aantrekkelijk voor capabele bestuurders om zich in de politiek te begeven.
Nou ja, we discussieerden wat en op zeker moment moest ik wel zo lachen toen iemand het had over "hoe haal je al die nieuwe bestuurders tevoorschijn in zo'n gloednieuwe, jonge partij; dan komt er zo'n onervaren burgemeester of wethouder uit Schubbekutteveen". Terwijl ik dit opschrijf zit ik nog te schuddebuiken van het lachen. In dit soort situaties hanteerde ik altijd het wat schuchtere "Boerekoolstronkradeel"

Werken op Texel

Foto van de Zandkuil, genomen vanaf de weg.
De groep is ijverig aan het werk.

Tijdens die ongehoord natte werkdag in de Eilandspolder had ik met Ben B. afgesproken dat ik ook dit jaar weer naar de Zandkuil zou komen om mijn kleine steentje bij te dragen aan het onderhoud van dit oudste insectenreservaat. Ooit als belangrijke plek voor insecten aangemerkt door Thijsse onderhoudt Ben met zijn Purmerendse werkgroep al 19 jaar dit mooie stukje Texel.
Om 6.30 ging de wekker en ik zou 's-avonds om 18.30, precies 12 uur later het pand weer binnen komen en dat om drie uur lekker te midden van de groep vrijwilligers aan de gang te gaan. Een krantje in de trein veraangenaamde de reis aanzienlijk en ik was dan ook snel in Den Helder. Aangekomen bij de bushalte Zuid Haffel is het nog een stukje lopen naar "de Hoge Berg", de geologische kern van Texel waarin de zandkuil ooit werd uitgegraven. Dit jaar geen kabaal van maaiers; in een serene stilte zag ik de groep lekker aan het werk. Het was prachtig weer; hebben we wel eens anders meegemaakt in maart. Het was een keer zo koud dat je aan het werk moest blijven om niet door de kou bevangen te worden. Maar nu was er een lekker zonnetje en was het zelfs warm als je uit de wind bleef en dat gaat makkelijk zo onderin de kuil.
Ben had de zelfde klus voor me als een vorige keer; dun afplaggen zonder de ondergrond te verstoren. Dit keer ging het helemaal naar wens van de projectleider Ben. De jonge doctor Bart was ook van de partij en we begroetten elkaar hartelijk; hij kwam mij bijstaan met de klus van het plaggen en we spraken met elkaar; gezellig zo al werkend in het zonnetje.
Als gezegd werd er zo rond half drie wat rustiger aan gedaan en eindigden de werkzaamheden op natuurlijke wijze; de meesten hadden het wel gezien. Nog een kopje koffie, nog even wat afscheid. Bart en ik reden met Adriaan mee naar de boot; daar nam Bart de trein naar Amsterdam en ik reed mee met Adriaan; had hem lang niet gesproken.
Thuis at ik van de Gulyas en die was tadelos lekker! En nog gebridged met Roos.

Geblesseerd?

Het is toch wel een rare verwarrende tijd; aanslag in Utrecht, aardverschuiving in de politiek, klimaatproblemen die feitelijk onoplosbaar zijn; moordpartij in Nieuw Zeeland. Al die zaken waar je als individu geen oplossing voor kunt voorstellen maar die je op de een of andere manier wel bereiken brengen mij toch wel in verwarring merk ik. Dat de leeftijd daarbij een rol speelt staat voor mij buiten kijf; je bent gevoeliger voor negatieve ontwikkelingen heb ik het sterke gevoel.
En nu kwelt mij toch ook de gedachte dat het voor mij zo belangrijke wandelen moeilijker gaat. Gisteren was ik na 10 km behoorlijk moe en begon m'n linkervoet weer op te spelen en na 17 km had ik het helemaal gehad en dat terwijl ik nog niet zo lang geleden de 30 haalde. Vandaag maar weer een check gedaan hier achter in het bos; ging redelijk; 11 km, maar ik was toch weer behoorlijk moe en dat is ongewoon voor mij.
's-Avonds een mix van de nieuwe gulyas en een restje bruine bonensoep gemaakt; ging wel, maar deed afbreuk aan de gulyas.
Vroeg naar bed want morgen naar Texel met de eerste gelegenheid per OV.

Afzien

Lekker toch wel weer om thuis te zijn. Gisteravond had ik al zwijnenwang uit de vriezer gehaald om te ontdooien en ossenstaart te trekken gezet om bouillon te maken; ik wilde gulyas maken. En daar begon de dag feitelijk mee nadat ik Roos eerst met een ontbijtje had wakker gemaakt; na ons wijntje gisteravond was ze blijven slapen.
Vlees in stukjes gesneden en zachtjes gebakken; uien en knoflook snipperen en samen met Paprikapoeder zachtjes mee laten bakken. Dan wat van de vers getrokken bouillon erbij en een paar blikjes tomaten; geraspte aardappelen en dan maar verder laten sudderen totdat alles gaar is. Dan is zo'n modern fornuis toch wel erg handig; ik wilde gaan wandelen en dan moet je er zeker van zijn dat de warmtebron uitgaat na de gewenste suddertijd en daar kan ik van op aan met dit fornuis.
Ik wilde eigenlijk wel weer 25 kilometer gaan lopen; het plan was om vanuit Amersfoort, Den Dolder of Baarn - afhankelijk van welke trein ik zou halen - een stevige wandeling te gaan maken. Op mijn Komoot heb ik het hele gebied als kaart gedownload zodat ik altijd een aantrekkelijke weg kan kiezen.
Het werd Den Dolder en met de kaart erbij zocht ik via nieuwe paden mijn weg uiteindelijk richting Lage Vuursche. Was ik van plan om 25 te lopen daar merkte ik na 8 km al dat niet alleen mijn conditie dat niet toe zou laten maar ook dat mijn linkervoet pijn begon te doen; daar had ik bij de laatste wandeling met Huib ook al last van. Ik geloof dat de jaartjes beginnen te tellen. Uiteindelijk liep ik van Lage Vuursche via nieuwe, parallelle paden aan wat ik gewend was naar station Bilthoven waar mijn fiets stond. Het werden uiteindelijk ruim 17 kilometer maar de laatste 5 km waren gewoon "afzien"; vind ik niet echt leuk. Ik ga voorlopig maar rustig aan, te beginnen met 10 km per dag de actieradius opvoeren.
Toen ik thuis kwam had ik zo'n trek in dat vlees van de ossenstaart dat ik heerlijk aan het kluiven ben gegaan; lekker gaar gekookt en goed van smaak! En 's-avonds in m'n nieuwe vest/trui die ik van Martijn heb gekregen bij AH boodschappen gedaan.

En toen weer naar huis

Zo rustten de twee ouwetjes steeds uit na
een dag wandelen; lekker op de flat van Martijn

Mijn oude moeder zei altijd: "bezoek en vis,blijven drie dagen fris", maar dat ging voor ons bezoek aan Martijn in Krakau volgens mij niet helemaal op. We vonden het alledrie ontzettend plezierig om wat langer met elkaar op te kunnen trekken.
Vanmorgen vroeg hoorde ik Martijn opstaan; snel m'n broek aangetrokken om hem op z'n minst nog even gedag te zeggen. Het kon allemaal iets uitgebreider hoewel hij bijtijds moest vertrekken; hij had weer een drukke dag vandaag. Even later kwam Roos ook in de kamer en we spraken en bedankten elkaar voor het fijne bezoek. We zwaaiden hem nog uit bij de voordeur en daarmee was ons bezoek echt ten einde. Nu nog naar huis terug; een beetje katterig, maar het hoort erbij nietwaar.
Ontbeten in het zelfde tentje als de eerste keer; twee luidruchtige Amerikanen - kunnen die nou nooit zachtjes praten zoals wij Europeanen? - verstoorden de rustige atmosfeer; het broodje smaakte er niet minder van overigens.
We liepen vervolgens voor de zoveelste keer door het feitelijk piepkleine centrum en dronken nog even ergens koffie en voor de broodnodige pitstop. Daarna gingen we terug naar de flat en pakten de laatste spullen in. Ik had de eerste dag al een vest gekregen van Martijn; het was veel te warm voor de winterjas die ik bij me had. Ik vond dat vest erg mooi en stak dat ook niet onder stoelen of banken en hoewel dat zeker niet de reden was trof het me toch wel heel aangenaam dat ik het vest van Martijn mocht houden; ben er erg mee ingenomen. Heb het sinds ik thuis ben al veel aangehad. Goed, dat vest pakte ik in in de rugzak met de rest van de kleding. We gingen op tijd van huis; sleutels in de brievenbus achter gelaten en op naar het station. Nog een paar broodjes gekocht voor onderweg.
De rest was als verwacht; vlotte reis; in Eindhoven aangekomen nog een patatje gescoord en iets over half zeven ingecheckt bij NS. Om half negen zaten we weer thuis; of je niet weg geweest bent?! Nee hoor, zo'n heerlijk bezoek blijft je stevig bij.
Om half tien kwam Roos voor een afzakkertje; fijne afsluiting van een heerlijke 5 dagen.

Verkiezingsdag

Roos en Martijn aan het reuze-ontbijt

Vandaag zijn er in NL verkiezingen voor de eerste kamer. Buurvrouw Kaat was gelukkig bereid om voor mij te gaan stemmen. Maar het was tevens onze laatste volledige dag in Krakau; Martijn had er zelfs een vrije dag voor genomen; hij zou ons de Joodse wijk laten zien.
Maar eerst ging hij vanmorgen naar de sportschool; ik geloof dat ik hem hoorde weg gaan, maar zeker ben ik daar niet van; om ons niet wakker te maken is hij 'smorgens muisstil. Morgen ga ik met mijn oren op steeltjes luisteren vroeg in de morgen; we moeten dan toch in ieder geval op gepaste wijze afscheid nemen.
Intussen appte ik wat met Nathalie en Mariska; de twee halfzusjes gaan elkaar vandaag weer eens ontmoeten. Binnenkort gaan Nathalie en ik naar een tentoonstelling in Amsterdam zo spraken we af.
Na de sportschool kwam Martijn wat hongerig thuis; hij nam een eiwit-shake voor de broodnodige proteïnen intake. En daarna gingen we met z'n drieën wel zo uitgebreid ergens ontbijten; het is niet te geloven wat er hier voor een paar euro's aan lekkers geserveerd wordt.
We liepen via het koninklijk paleis, Wawel heet dat meen ik, naar de Joodse wijk. Deze ligt buiten het centrum. Inmiddels is het geen Joodse wijk meer; na WO II waren er niet veel Joodse mensen meer in Krakau; inmiddels is de wijk behoorlijk vervallen, maar druk bezig aan een grondige revival. Allerlei hippe uitgaansgelegenheden hebben zich hier genesteld. Het geheel maakte een bijzonder gezellige indruk. Bij een oude synagoge, die gespaard is gebleven omdat bij een explosie het dak eraf was gevlogen, zaten enkele schoolklassen zo te horen met Israëlische kinderen. Daar in de buurt namen we een lekker soepje in een bijzonder gezellige gelegenheid.

In dit wat afgetrapte hoekje werd een scène
van "Schindlers' List" opgenomen

Verderop in deze wijk waren ooit opnames gemaakt voor de film "Schindlers' list"; Martijn liet ons een plekje zien waar een nogal bijzondere scène had plaats gevonden.Na een stevige wandeldag dronken we op de terugweg nog koffie resp. een biertje op de zelfde plek als waar we ook gisteren een afzakkertje na een volle dag hadden genomen.
We sloten de dag af met een heerlijk diner in een goed restaurant waar we helaas de enige gasten waren; de tent had beter verdiend. Het nagerecht dat ik had gekozen was wel zo formidabel lekker dat ik het wel van de daken af had willen schreeuwen zodat er meer bezoekers zouden komen.
Thuis toonde Martijn ons de al eerder beloofde Netflix reportage over de "ondergang van Cassini", een op miljarden kilometers afstand met uiterste precisie geregisseerde vernietiging door neerstorting van een kunstmaan die al jaren rond Saturnus had gedraaid. Was imposant; ik had wel wat meer informatie over de verzamelde informatie willen weten, maar deze operatie - toch vooral emo- TV - was wel degelijk informatief. 30 jaar aan zo'n mega-project werken is wel heel bijzonder! en dat hadden de projectleider en de technisch verantwoordelijke gedaan en dat was nu afgelopen met deze finale operatie.

Dame met de hermelijn

De dame met hermelijn

Weer lang geslapen en Martijn niet horen vertrekken. We gingen laat op weg en natuurlijk eerst ergens ontbeten; was weer zo'n onwaarschijnlijk, enigszins verborgen plekje op een binnenplaatsje waar we een bagel met lekkers geserveerd kregen. Vervolgens hebben we een stevige wandeling gemaakt op weg naar het nationaal museum hier in Krakau. Daar hangt nu tijdelijk een echte Da Vinci die in bezit is van de Poolse staat: "De dame met de hermelijn". Dit beroemde schilderij - mooier dan de Mona Lisa vinden velen - wilde Roos beslist zien. Overal in Krakau vind je afbeeldingen van dit schilderij; men is er terecht trots op. 

Brons van toneelschrijver

Voor het museum stond een aantal grote bronzen van de beroemde beeldhouwer Moore opgesteld alsmede een groot en imposant gedenkteken aan een in Polen beroemde toneelschrijver; een scène uit een toneelstuk met daarboven een brons waarin de schrijver was vastgelegd voor de eeuwigheid.

De dame vonden we direct; tot mijn verbazing konden we er met z'n tweeën ongestoord kijken; was inderdaad een heel mooi werk van de beroemde Leonardo; het portret en de hermelijn waren weergaloos vastgelegd inmiddels 500 jaar geleden?! De hand vond ik wat groot uitgevallen; leek wat uit perspectief te zijn en dat vond Roos ook. Maar al met al een prachtig schilderij en een bezoek meer dan waard.

Stond in het boekje en vandaag gevonden:
Maria met scepter en geknakte pijlen
Zit een heel verhaal achter!

De vaste collectie van het museum was voor mij verrassend; een allegaartje van meubilair, houtsnijwerk, instrumenten, kerkelijke parafernalia en wat dies meer zij. Ik genoot er van. Verder ook een expositie van moderne schilderijen die me minder aanspraken. Van Moore stond een groot aantal kleinere werken opgesteld; allemaal erg esthetisch en misschien niet helemaal figuratief maar voldoende om als "niet abstract" te kunnen worden betiteld.

We liepen terug naar het centrum en lunchten iets kleins. We wilden even rust voor de ziel en gingen terug naar de flat. Op weg daar naar toe kwamen we langs het hotel waarvan we allebei al hadden gedacht dat we daar eens wat moesten gaan "nuttigen". Ik zei niets maar Roos steldeal voor wat ik had willen voorstellen en zo dronken we daar een lekker bakkie alvorens door te lopen naar de flat. Daar hebben we in alle rust wat zitten lezen. Helaas verdomde mijn Tolino om verder te gaan dan pagina 50 van East of Eden en had ik geen idee hoe ik hem kon opporren of resetten.

's-Avonds weer genoeglijk met Martijn doorgebracht; gegeten bij een Sardijns restaurant dat we overdag hadden ontdekt op weg naar het museum.Was weer voortreffelijk. Het is zo gezellig zo met z'n drietjes; we praten wat af! Na afloop weer een lekker biertje gedaan bij "de brouwerij".

Lekker uitgeslapen

Voormalig koninklijk paleis

Heerlijk uitgerust werd ik wakker; ondanks het treinverkeer hier vlakbij was Morpheus ons genadig geweest. Natuurlijk moest Martijn aan het werk; hij had zo zachtjes gedaan dat we van zijn vertrek niets hadden gemerkt. Pas tegen tienen gingen we de deur uit voor een ontbijtje. Deden we om de hoek op een gezellig plekje dat Martijn ons gisteravond al gewezen had. "Je kunst hier overal terecht voor koffie en al wat je zo al wilt consumeren", had hij ons al verteld. En terecht; Krakau kent allemaal gezellige koffie-gelegenheden vaak op onverwachte plekjes achterin een binnenplaatsje. Soms ook heel diep onder het centrale plein.Je hoeft er van honger niet om te komen en het is allemaal bijzonder vriendelijk v.w.b. de kosten.

Vervolgens hebben we het centrum in alle richtingen doorkruist waarbij we voortdurend werden aangesproken of we niet een gegidste tour wilden maken of dat we ons met een karretje rond wilden laten rijden om de stad te zien. Was aan ons ondernemende wandelaars niet besteed; wij onderzoeken zelf wel wat we willen zien en lopen graag stevig door als dat zo uitkomt; om voortdurend te moeten luisteren houd ik helemaal niet vol; gaat me al snel vervelen. Dus geen gids; was ook niet nodig want Martijn had ons een bijzonder informatief boekje gegeven en daar stonden de bijzondere dingen van Krakau goed in aangegeven.

Zo wist ik dat de plek, waarvan Martijn ons gisteren vertelde dat hier lijken werden opgeslagen, de oudste begraafplaats van Krakau was geweest. En ik ging actief op zoek naar "de Maria met de geknakte pijlen".

Grappig beeldje ergens boven een deur

Natuurlijk hebben we lekker koffie gedronken en ergens geluncht. Zo tegen vieren keerden we terug op de flat en hebben we uitgepuft; ontzettend fijn om over een fatsoenlijk onderkomen te kunnen beschikken i.p.v. een toch wat beperkte hotelkamer; is ook veel gezelliger. Tegen vijven kwam Martijn ook thuis. Heerlijk gegeten bij een Georgisch restaurant. Roos had bedacht (en ook tickets gekocht) dat we naar een pianorecital konden gaan hier in Krakau. We hadden vandaag niet alleen de tickets daarvoor gekocht maar ook even gekeken waar het plaats zou vinden. Dat was ergens in een van de straten op de tweede of derde verdieping; een kleine concertzaal. Het begon met een glaasje wijn om 19.00 uur en om 19.30 begon het recital van een aantal piano stukken van Chopin. De bekende nocturne no. 1 vormde de aftrap; de pianiste had uiteraard een eigen interpretatie die sterk afweek van de manier waarop ik deze mij zo favoriete nocturne had gespeeld; leuk om te horen. Daarna een aantal mazurka's, scherzo, een balade, zelfs een étude. Martijn houdt erg van piano muziek, vandaar dat Roos dit had uitgezocht. Hij was onder de indruk van hetgeen we gehoord hadden. Vervolgens nog wat door het centrum gelopen en bij de brouwerij een "klein biertje" gedronken; een halve liter dus.

Op de flat weer wat piano muziek beluisterd. De Chaconne van Bach kon Martijn niet bekoren.

Op weg naar Krakau

Het grote plein van Krakau

Rustig opgestaan en heel relaxed de rugzak ingepakt. We zouden pas laat gaan vliegen dus heel rustig aan en toch aan de vroege kant naar de bus; Roos had kennelijk het zelfde gedacht zodat we elkaar in mijn straat tegen kwamen. We waren zo vroeg met de bus dat we zelfs een treintje eerder haalden dan gepland. In Eindhoven stond de pendelbus naar het vliegveld al klaar en daar aten we het duurste saucijzenbroodje ooit?!

Eenmaal in het vliegtuig zette ik de noise-cancelling van Bose op m'n hoofd; scheelt geweldig in de herrie! We hadden een vlotte vlucht naar Krakau; onderweg las ik East of Eden van Steinbeck op de e-reader. Op het vliegveld van Krakau stond Martijn ons al op te wachten; een warm weerzien met mijn nieuwe zoon. Hij had treinkaartjes; we hadden alle tijd en dronken alvast ons eerste biertje op het station. Bij Martijn thuis aangekomen - hij heeft een prachtige flat vlakbij het station van Krakau - trok hij een mooie fles wijn open om het weerzien te vieren. We hadden elkaar natuurlijk veel te vertellen; hoe het hem verging hier in Krakau qua wonen en reizen en natuurlijk zijn nieuwe baan.

We gingen eten in een restaurant een paar straten verder van de flat; heerlijk gegeten; een heerlijke entrecote met garnituur.

Vervolgens zagen we Krakau by night, gegidst door Martijn. Al op het eerste gezicht en in het donker waren we onder de indruk van de schoonheid van deze stad met haar middeleeuwse allure en vele kerken. 

Mozart luisteren

Lezer, u kent mijn voorkeur voor Johann Sebastian Bach, maar sinds enige tijd besteed ik ook veel aandacht en leen ik mijn luisterend oor aan Wolfgang Amadeus Mozart. In mijn muziek collectie beschik ik over een complete verzameling van zijn muziek in mp3 vorm. En daarnaast beschik ik over zo'n noise cancelling Bose kop telefoon. En nu luister ik als ik thuis ben naar Mozart. Dan loop ik met de PC te slepen naar de ruimten waar ik bezig ben; het bereik van bluetooth heeft zijn beperking. Zo stond ik een groot deel van de ochtend in de keuken terwijl ik bezig was met de afwas en het opruimen van alles dat ik gisteren in de Hanos had gekocht na het bezoek aan Joke en ondertussen heerlijk die vrolijke tonen van Mozart aan de oren. Door de noise cancelling had ik de telefoon niet horen overgaan; Roos had gebeld of ik mee wilde naar de fitness.
Maar toen alle werk gedaan was ben ik ook naar de fitness gegaan; Roos was nog aan de cardio; op de loopband met 12% helling. Ik nam de loopband naast haar en ging ook aan de gang met 14% helling; na een kwartier zweette ik als een otter. Roos was inmiddels alweer op weg naar huis. Ik deed nog een half uurtje armspier training en ging daarna thee drinken bij Roos.
En thuis gekomen heb ik opnieuw Mozart op de oren gezet en heb ik bloggies geschreven;ik liep nogal achter en ben nu weer bij!

Boter brengen

Bij het vorige bezoek had ik met dochter Joke afgesproken dat ik bij boer Dirk een flink stuk boter voor haar zou inslaan; niet ingepakt maar in de tupperware bak die ze mij daarvoor had mee gegeven. Hoewel ik 2 weken geleden dus nog bij haar was had ik toch half en half besloten om de boter even langs te gaan brengen. Dat viel kennelijk wel in het pulletje want ik kreeg vanmorgen een eppie van Joke of ik al bij boer Dirk was geweest. Kortom, in de loop van de ochtend was ik weer op weg naar Gouda voor bezoek aan dochter en kleinkinderen. Joke wilde ontzettend graag weer die verrukkelijke boter van Dirk gaan gebruiken; echte boerenboter!
Natuurlijk weer dat blonde koppie van Bram voor het kleine raampje in de deur: "opa Eef". Toen Joke had gevraagd: "wie komt er vandaag?", had hij zonder aarzeling gezegd: "opa Eef"; hij is wel gek op z'n opa.
De niet meer zo kleine Ronja zat nog een beetje zuinig te kijken naar die toch nog wat vreemde meneer. Maar toen ik op de grond zittend ging voorlezen kwam ze lekker bij me zitten.
Weer bijtijds terug; heb lekker met Roos wat zitten bridgen op de computer: stepbridge van "de bond". Hebben we 's-avonds weer gedaan;ik vind het spelletje steeds leuker worden.

Fijn zo'n regenbroek

Het bewijs; om 5.48 stond ik al op de bushalte

Je zult mij niet horen klagen over de overvloedige regen die ons land heden bevrijdt van het enorme tekort aan water dat nog steeds veroorzaakt wordt door de naweeën van de hete, droge en vooral ook lange zomer. Maar om nou met genoegen op zo'n regenachtige dag in de Eilandspolder riet te gaan lopen ruimen is ook zo wat; ben daar tot twee keer toe wel zo vreselijk nat van geworden dat ik er nog met huivering aan terug denk. Nat tot op m'n ondergoed en dan is het toch wel erg koud als je op een koud perron staat te wachten op de trein. Maar, wijs geworden heb ik inmiddels een regenbroek aangeschaft.
Vanmorgen heb ik me als een echte buitenwerker in het plastic gehesen. Om kwart voor zes, in het donker de deur uit; het begon net een beetje te drenzen. Keurig op tijd kwam de bus; ik bedankte de chauffeur voor het vroege opstaan. Onderweg twee dames die in al die vroegte al zaten te ouwenelen dat het een lust was; mopperen over van alles wat "mis" was.
Intussen ging het al wat harder regenen, maar het viel eigenlijk wel mee. Met de trein naar Amsterdam CS en verder met de bus naar Edam busstation. Onderweg kreeg ik een eppie van Ab dat hij al bij "de pisbak" op me stond te wachten. De goedzak staat al ruim voor tijd op me te wachten; soms heb ik zo'n goede aansluiting dat ik al om 7.15 aankom in Edam. En ja, dan moet ik altijd eerst even naar de pisbak; daarom spreken we altijd daar af op het parkeerterrein.
Rob was er dit keer niet bij; had geen zin om in de verwachte regen te gaan werken. Ab zei dat er ongeveer 6 afzeggingen waren. We gingen de traditionele taart van Corinne halen bij de bakker in de Rijp. We waren zo vroeg dat de winkel nog niet eens open was.

Onherkenbaar lid van de club

Natuurlijk waren we ook weer als eersten in ons clubhuis, de werkschuur van SBB bij de Eilandspolder. Ben kwam ook al snel en zette de koffie; ik sneed de enorme appeltaart in stukken; had er alweer best trek in gekregen! Er waren dan misschien wel 6 afzeggingen maar ons clubhuis zat desondanks helemaal vol; de werkgroep mag er zijn! De stimulerende werking van Ab en Jurrian is aanstekelijk; je wilt gewoon graag tot deze club horen zo blijkt!
Het regende en stormde inmiddels behoorlijk hard; ik hield mijn hart vast of de boot het wel zou redden; was gelukkig het geval. Zo tegen een uur of negen gingen we op weg door regen en wind naar het eerste landje waar Ab al voorgemaaid had. Terwijl hij verderop een ander stuk maaide ging de groep aan het werk. Een natte klus, maar mijn regenbroek en regenjack hielde zich prima tot mijn grote opluchting. We hebben korter dan anders gewerkt; ik had een uiterst tevreden gevoel dat nog eens versterkt werd doordat ik van Ab een behoorlijk aantal ganzeneieren kreeg om thuis te verwerken.

Concordia in Luik

Smullen van het voorgerecht

13 maart is altijd een bijzondere dag; dan is Coby dB jarig; zij was de eerste hoofd-analiste waarmee ik heb mogen samenwerken; veel van "het vak" heb ik van haar geleerd. Vandaag gaan Roos en ik op stap, een hele gebeurtenis in mijn toch wat geordend bestaan; ik werd dan ook vroeg wakker en had daardoor de gelegenheid om een vrij uitgebreide verjaardagsbrief aan Coby te schrijven zoals de laatste jaren gebruikelijk.
We hadden voor vandaag een lunch bezoek aan Luik bedacht; dat restaurant Concordia waar we nu al een paar keer hebben gegeten hanteert zo'n heerlijk ouderwetse Franse cuisine dat ik me dat genoegen niet wil ontzeggen. Had me al voorgenomen om daar pakweg één keer per maand te gaan genieten; Roos had er ook wel zin in; het is toch een hele reis alleen om lekker te lunchen. Ìk heb het er wel voor over maar dat kun je niet van iedereen verwachten.
We gingen een beetje vroeg zodat we het venstertje van de gewenste trein naar Liège-Guillemins uit Maastricht in ieder geval zouden halen. We haalden de trein gemakkelijk en om 12.30 zaten we heerlijk te nassen.
Onderweg had Roos nog even ge-appt met Jantine of ze misschien in de gelegenheid was om een vorkje mee te prikken. Helaas, toen ze antwoordde dat ze het te druk had waren wij al op de terugweg hetgeen we allen wel hilarisch vonden. De volgende keer zullen we haar wat eerder op de hoogte stellen van onze culinaire reis.
Een heerlijk voorgerecht, hoofdgerecht, overgoten met een wijntje en ondanks de volle pensen toch nog een - gedeeld - nagerecht.
De terugrit ging niet van een leien dakje; de bliksem was ingeslagen bij Boxtel. Uiteindelijk waren we om 19.00 uur weer thuis. Al met al 10 uur van huis geweest om 2 uur lang heerlijk te smullen; was gezellig en zeker de moeite waard!


Coby dB jarig, brief geschreven
Gepland vanwege het verwachte regenachtige weer. Slecht krijg ik mn pen niet meer uit. Is hard nodig voor de natuur.
Met de bus naar Utrecht, lekker vroeg
Keurig om 12.30 in Luik
Onderweg heeft Roos naar Jantine ge-appt of ze misschien tijd had om een vorkje mee te prikken
Reageerde pas toen we alweer op de terugweg waren
Pecht met de trein, blikseminslag
Uiteindelijk om 19.00 uur weer op honk

Ik had helaas geen schaap bij me

Gisteravond heb ik naar een film uit 2017 gekeken die speelde rond Al Gore, de voormalig vice president bij Bill Clinton en daarna vooral bekend van zijn inspanningen, zijn wake up call omtrent het teloor gaan van ons klimaat. Het droeve na al die jaren is dat er nog steeds veel te weinig notie is rond het gevaar dat ons leefklimaat bedreigt. Ik had grote bewondering voor het doorzettingsvermogen van deze toch niet meer zo jonge kerel; hij bleef onversaagd tamboereren.
Ik deel zijn inzicht volledig alleen ben ik er van overtuigd dat het tij niet meer valt te keren en dat uiteindelijk de wal het schip zal keren; kortom de mens krijgt het niet meer voor elkaar om de temperatuurstijging, noch de ecologische ramp die diezelfde mens heeft veroorzaakt op tijd te doen keren. Het zal uit de hand lopen en uiteindelijk zal - net als 65 miljoen jaar geleden - moeder aarde met een schone lei opnieuw beginnen. Of er dan nog een plekje is voor de homo "sapiens" is maar de vraag.
Het zit mij ontzettend dwars dat ik er zelf zo weinig aan heb gedaan in die zin dat ik in de jaren zeventig al begreep dat de temperatuur zou gaan stijgen door de toenemende concentratie CO2; ook het rapport van Rome loog er niet om hoewel ik mij niet kan herinneren dat CO2 werd genoemd maar meer de vervuiling en het opraken van grondstoffen. Ik heb wel een rapportje geschreven, maar echt sterk heb ik me er niet voor gemaakt; heb ik spijt van.
Vanmiddag heb ik een wandeling gemaakt achter in ons bos en daarbij kwam ik bij het veldje waar ik altijd contempleer en mijn gedachten naar Zeus, de oppergod van de klassieke Grieken gaan. Ik vroeg aan hem alsmede aan Hera en Pallas Athene of zij niet de mensen zodanig zouden kunnen beïnvloeden dat er daadwerkelijk iets op zeer korte termijn ten goede zou veranderen. In de Ilias lees je voortdurend hoe de loop van de oorlog door goddelijke beïnvloeding wijzigt; zou ook kunnen in de huidige crisis als de goddelijke interventie daadwerkelijk bestaat.
In de Ilias en de Odysseia wordt altijd een offer gebracht waarbij het scherpe brons een schaap, stier of koe keelt en waarbij de schenkels worden omwikkeld met spek en vlees en als offer op een vuur verbrand. De goden worden aangenaam getroffen door de braadgeur die vervolgens van het offer vrij komt. Helaas had ik geen schaap bij me.
Neemt niet weg dat ik met heel mijn ziel hoop dat de mensheid het epitheton sapiens, de denkende waar zal maken en de geschiedenis ten goede zal doen keren; ik heb er echter een hard hoofd in.

Aan de tweede leg?

De ramen goed gezeemd.

De dag begon misschien wel met regen maar in de loop van het ontbijt - Roos had een heerlijk ontbijtje met ei gemaakt - klaarde het wat op en toen ik naar de flat liep was er hooguit nog wat motregen; al met al goed voor mij de laatste dagen wat gedaalde humeur.
Ik besloot om vandaag eens het huis wat te gaan kuisen; de rotzooi begint me echt een beetje aan te vliegen; hier en daar is het gewoon smerig. Geen wonder, want ik kuis zelden; zou een voorbeeld aan vriend Dick moeten nemen die wekelijks zijn flat onder handen neemt; ik vergeet het gewoon; zit niet in mijn systeem.
Ik ben begonnen met de zuidkant van de flat; de ramen en de kozijnen gezeemd resp. nat afgenomen. Vensterbanken goed nat afgenomen; daarmee was ik een uur bezig en ik kreeg het er behoorlijk warm van. Deed me herinneren aan mijn oude moeder die het ook altijd zo warm kreeg van de wekelijkse schoonmaakbeurt die mijn ouderlijk huis onderging.
Na dat uur werd het weer de hoogste tijd voor cultuur; op naar het Rijksmuseum voor de TT van "alle Rembrandts", d.w.z. alle werken van Rembrandt die in bezig zijn van het Rijkmuseum; die prachtige "Saskia" uit Kassel hing er niet; die hangt nog even in Groningen. Maar waar ik voor gekomen was betrof toch wel het grote aantal etsen; die waren weergaloos; wat een techniek had meneer van Rijn toch; zelfs een "clair obscure" in een paar etsen liet hij zien. Ook een aantal tekeningen hingen er; soms ruwe schetsen zoals de bekende van de leeuw, maar altijd feilloos getroffen.

Eén van de vele schitterende etsen die heden
in het Rijksmuseum getoond worden

Ik ben er niet lang geweest; mooie tentoonstelling maar je hoeft niet alle bijschriften te lezen zoals menigeen deed; kan mij zelden bekoren en het vliegt direct weer uit je herinnering is mijn ervaring.
In de stoptrein hoorde ik een verhaal dat ik u niet wil onthouden lezer. Er zat even verderop een meneer aan de telefoon en hem was toch wel een huiselijk drama overkomen; de hond des huizes was dood gegaan tijdens het werpen van haar jongen; met name voor de kinderen een diep treurige gebeurtenis natuurlijk. Twee puppies hadden het drama overleefd en deze meneer had het er ontzettend druk mee; oude hond dood en heel veel energie steken in het op doen groeien van de twee jongen die de geboorte hadden overleefd. Drama en vreugde; tranen en plezier; ik kon me er alles bij voorstellen. Die meneer zei tegen degene aan de andere kant van "de lijn": "het lijkt wel of we aan een tweede leg zijn begonnen; om de paar uur voeden, flessenwarmer, kruik". Ik moest er in mijn hoekje om gniffelen, maar herinnerde me toch ook nog goed een wat kleiner drama in ons gezin met een drachtige, maar tevens zieke cavia. Terwijl het moederdiertje behoorlijk ziek was - longproblemen zoals je vaak ziet bij cavia's, loopt altijd slecht af - kreeg ze toch twee jongen. Ik had zo te doen met dat moederdier; terwijl ze dodelijk ziek was probeerde ze toch haar jongen te voeden; ze had vast nog wel melk ook. Ondanks de inspanningen van de dierenarts legde ze het loodje. Maar cavia's zijn, in tegenstelling tot honden nestvlieders; de jongen kunnen direct zelfstandig eten. Het groot brengen was dus geen groot probleem.
Lekker door het bos gelopen terug naar huis en daar heb ik me verder bezig gehouden met het kuisen van de flat. Het wordt nog wel eens wat! Nog even een half uurtje gebridged met Roos op de computer; ik krijg weer steeds meer aardigheid in die denksport.

Wat een afval

Oogst van een week aan papierafval
van mijn éénpersoons huishouden

Na mijn bezoek aan Joke, vorige week vrijdag ben ik me nog meer bewust van de hoeveelheid afval die wij moderne mensen produceren; en dan doe ik nog mijn stinkende best om dat zo veel mogelijk te beperken. Ook Roos is er trots op dat ze haar hoeveelheid afval zo klein als praktisch mogelijk houdt.
Vaak denk ik dan terug hoe dat bij de natuurmensen ging; van de aboriginees, de oorspronkelijke inwoners van Australië weet ik bijvoorbeeld dat hun woon- of verblijfplaatsen zich kenmerken door hopen schelpen daar waar zij aan zee woonden; in NL zijn het de sporen van palen die in de grond werden geslagen om bewoning of beschutting te plaatsen; stenen pijlpunten of resten van vuren. Latere culturen lieten aardewerken potten achter en nog later ook metalen voorwerpen. Bij de aanleg van de nieuwe metrolijn in Amsterdam zijn op de plaats waar in vroeger tijden, eind middeleeuwen de Amstel stroomden honderden voorwerpen gevonden die in de Amstel werden gegooid als stortplaats.
Uit mijn jonge jaren weet ik nog dat een gezin zich prima kon behelpen met een schillenmand voor de aardappelschillen en het keukenafval van de groenten, dit alles voor de schillenman die met paard en wagen dit koeienvoer twee-wekelijks kwam ophalen; melk werd langs huis bezorgd en kocht je gewoon los in een pannetje; suiker werd afgewogen en kreeg je in een zak. In ieder geval was er weinig dat werd weggegooid; dat ging in een - voor tegenwoordige begrippen - bijzonder kleine vuilnisbak, inclusief de sintels van de kolenkachels in de winter; moet je tegenwoordig om komen met zo'n rij afvalcontainers voor ieder huishouden.
En als ik dan nu zie wat je aan rotzooi krijgt, vooral verpakkingsmateriaal en overbodig drukwerk, dan is het verschil wel erg groot. Zo maakte ik vanmorgen een pakje met koffiefilters open; verpakt in plastic en voorzien van een papier dat er alleen maar in was gedaan om te laten zien wat er in dat plastic was verpakt en dat slechts diende om te worden weggegooid. Ik maakte er een foto van voor deze blog; het lag in de zak met de oogst van deze week aan ander papier"afval"; in de keuken staat net zo'n zak voor plastic verpakkingsmateriaal.
Door Joke ben ik mij nog sterker bewust van onze rare afvalmaatschappij; als ik door AH of een andere "super"markt loop dan verbaas ik mij over hetgeen verkocht wordt, althans de wijze waarop het is verpakt. Joke gaat nog veel verder dan ik waar het afvalloos kopen betreft. Zij heeft van linnen met bijenwas geïmpregneerde doeken gemaakt om kaas in te doen verpakken; ze heeft mij een doos meegegeven waarin ik onverpakte boter van boer Dirk voor haar heb gekocht.
Wat ik een leuke bijvangst vind ligt toch vooral in het opschuiven van de generaties; tegenwoordig leer ik van mijn kinderen; dat begin ik mij steeds sterker te realiseren; is ook onderdeel van het ouder worden.

De centrale Hemweg gaat dicht

Ramirezi's, prachtige visjes

Die elektriciteitscentrale ken ik al mijn hele leven. Ik heb hem in die jaren ook groter en groter zien worden. Stonden er eerst een stuk of acht wat kleinere schoorstenen op het dak daar werd het later een enorme, tientallen meters hoge schoorsteen waar een enorme stoompluim uitkwam. De centrale werd gevoed vanuit een berg steenkool als ik me goed herinner; een lopende band voerde het zwarte spul aan. Zo liep ik vanmorgen te denken terwijl ik  - voordat het regenfront onze dreven zou bereiken aldus KNMI - een drietje liep voor de broodnodige beweging. Mijn gedachten waren naar deze centrale toe gekronkeld vanuit het onderwerp dat tegenwoordig wel heel sterk mijn interne agenda beheerst: de klimaatramp die ons zonder twijfel staat te overkomen. Er wordt gesproken over reductie van de CO2 emissie; twee van die kolencentrales sluiten is nog minder dan een druppel op een gloeiende plaat. Iedereen wijst naar de overheid, maar kijk eens om je heen en vraag je af hoe het anders zou kunnen? Al die auto's op de weg; onze intense afhankelijkheid van elektriciteit en de eeuwige drang van meer en beter.
Maar het gepeins over de centrale deed ook een stukje historie opleven in mijn ouwe kop. Ergens in de jaren zeventig; ik woonde met Lien in de Jan Hanzenstraat in Amsterdam, Kinkerbuurt. Daar in de buurt was een siervishandel; vrienden van ons kenden de mensen van die winkel. En ja hoor, ik was natuurlijk ook weer zo gek om een aquarium in te gaan richten; best leuk trouwens. Ik kreeg van iemand een oud geraamte van een aquarium en om de hoek bij ons was een glashandel waar ik de keurig afgemeten ruitjes bestelde. En het lukte me in één keer om een waterdicht aquarium te maken. Zand erin, waterplanten, regenwater, pompje voor de lucht en water behandeling en toen natuurlijk de vissen. Ik was nogal gecharmeerd van de Apistogramma Ramirezi; die naam kan ik nog dromen evenals de naam van de siervishandel: Labeo Bicolor, de naam van een ander siervisje: zwart visje met oranje/rode staartvin.
Maar ze hielden daar niet alleen van siervissen, maar ook van vissen met de hengel en zelfs stropen; stiekem 's-nachts vissen. En daar ben ik een keer bij mee geweest en u raadt het al lezer, dat stropen deden we bij de centrale Hemweg in het aanvoerkanaal voor het koelwater. Ik weet nog dat ik mijn hengel uitwierp, gewoon met een schuiflood en een wurm aan de haak; ik had onmiddellijk beet en er hing een enorme paling aan m'n hengel. En zo ging het achter elkaar door; we hebben ponden paling gevist; was toen nog geen zeldzame vis?!
Dat is dus de gedachten associatie van de centrale Hemweg en het siervisje.

Eindelijk Jerseyvlees gehaald

Voordat we naar Spanje gingen waren we al even binnen geweest in de boerderijwinkel bij Eijckensteijn naast de manege. Waar het mij om ging was het vlees; er wordt daar vlees verkocht van de stiertjes van het Jersey ras. Van jaren geleden wist ik dat de vrouw van Dirk van der Voort van de Remeker kaasmakerij zich had ingespannen om de Jersey stiertjes te gaan inzetten voor vlees bereiding. Kennelijk werden deze kalveren daar destijds niet voor gebruikt. Nu blijven ze wat langer bij de moederkoe en zodra ze zelfstandig kunnen vreten worden ze geweid en opgevet totdat ze na twee jaar slachtrijp zijn. Nou, dat vlees wilde ik wel eens proberen; heeft wel wat weg van het varkensvlees van "Veldvarkens". En vandaag was het zo ver.
Leuke winkel en een aardige mevrouw die mij allervriendelijkst te woord stond; ze herkende me zelfs nog van het bezoek van enkele maanden geleden. Een mooie uitstalling van vers, niet ingevroren vlees en ik kocht natuurlijk stevig in: mijn vleesvoorraad is inmiddels zodanig geslonken dat aanvulling nodig is. En ik wilde ook wel weer eens rundvlees eten; tegenwoordig eet ik vrijwel alleen varkensvlees; erg lekker overigens.
Daarna ging ik terug door het bos naar Boom en Bosch voor de nodige zuivel; het was dus echt een boerderijdag voor mij; daar koop ik toch het liefste: direct van de producent. 

De Uithof in den Haag

Vandaag met Huib gewandeld. Sinds hij in Rijswijk woont organiseert hij helaas geen duinwandelingen meer; ik had hem gevraagd om weer eens in dit voor mij favoriete biotoop iets te bedenken. Vroeger gingen we naar Bierlap en Kijfhoek, nog zo'n gebiedje met een wonderlijke naam. Huib vertelde me dat hij een kaart had waarmee je in een bepaald gebied van Dunea mocht wandelen. Inderdaad een gebied dichtbij zee, maar niet echt Meijendel-kwaliteit helaas.
Maar goed, het was een bijzonder winderige dag die begon met een vreselijke regenbui. Zo rond een uur of zes was ik wakker en het gierde van de wind en het regende pijpenstelen. Maar KNMI en weeronline waren heel optimistisch; het zou vandaag een heel redelijke dag worden. En inderdaad, we hebben geen regen meer gezien of gevoeld.
We hadden afgesproken bij de eindhalte van lijn 3 en daar was ik niet op tijd, maar zoals steeds een kwartiertje te vroeg; in den Haag had ik een tram eerder dan eigenlijk haalbaar was zo bleek. Even later kwam Huib aangefietst. We hadden elkaar lang niet gezien. We gingen direct aan de wandel. Het waaide hier bij de kust nog een stuk harder dan in Utrecht. Af en toe konden we elkaar door de wind niet eens verstaan. Huib kon zijn hoed niet ophouden; mijn alpino en muts hielden het uitstekend; voor de alpino was het zelfs wat aan de warme kant.
We liepen langs de Uithof; kennelijk is dit een algemeen gebruikte naam; de Universiteitswijk van Utrecht heet ook De Uithof. Hier in den Haag is het toch vooral de IJsbaan die bekendheid geniet onder deze naam.
Ik was even bang dat het weer een wandeling door het beton zou worden; dat is niet echt mijn voorkeur, maar al snel liepen we door groen en uiteindelijk ook door een duingebied in de buurt van Monster aldus Huib. Zouden we volgens de plannen een cirkel lopen terug naar de eindhalte van lijn 3, daar kwamen we halverwege de eindhalte van lijn 4 tegen, de tram die vlakbij Arja langs komt. Ik nam hier de tram en had wandeling en bezoek dus prima kunnen combineren. Maar Arja had aangegeven dat ze het vandaag zo druk had dat een bezoek wel heel slecht uitkwam; gek om zo door haar achtertuin te komen en dan door te rijden.
Maar ik had een andere verwenning voor mijzelf in gedachten; eerst een lekker stuk gebakken vis gescoord bij de viskraam vlakbij de tweede kamer van de Staten generaal en nadat deze was ingetreden even verderop bij de Wiener Konditorei een kop chocolademelk en een stuk tulband, beide voorzien van een ruimte toef slagroom. Smullen geblazen. Voor Roos nam ik uiteraard een stuk maanzaadkoek mee; daar is ze dol op.

Paté

Nog even met vet bedekken en afbakken.
Heerlijke geuren zullen ten hemel stijgen.

Dienstbaar als ik van nature ben voelde ik me vanmorgen gewoon een beetje schuldig dat ik mij niet om 10.00 uur meldde om weer aan het spitten te gaan; de bliksemslingeraar hield mij tegen; ik kon mij niet losmaken van de avonturen van de aalgladde Odysseus. Zodra ik terug was uit Spanje ben ik weer voor de zoveelste keer begonnen aan de Odysseia, het prachtige epos van Homeros over de avonturen van Odysseus die na 20 jaren van oorlog en zwerven weer op weg naar Ithaka is, zijn thuishaven waar hij koning is. Pas nadat hij de vrijers allen van het leven had beroofd verliet ik mijn leesplek oftewel mijn sponde.
Een ander "dingetje" was toch dat ik voor deze week ook het maken van een paté had gepland en aangezien ik morgen met Huib aan de wandel zal gaan moest dat echt vandaag gebeuren. Heerlijke klus zo lekker knoeien met vlees, lever, vet, ui, knoflook, room en wat dies meer zij. Daarbij verdwijnt dan ook de spierpijn die twee dagen spitten mijn rug plaagt.
Intussen geniet ik met mijn Bose noise cancelling koptelefoon ontzettend van de quintetten van Mozart; die moderne mogelijkheden zijn toch wel heel bijzonder hoor. Waar moet dat verder nog naar toe vraag ik me nog wel eens af. Vergelijk dat eens met 40 jaar geleden; luidsprekers alom en nu heb je achtergrondloos prachtig concertgeluid terwijl je door huis loopt met noisecancelling en bluetooth?!

Achter het microscoop

Kleindochter Evi achter het microscoop.
Foto van dochter Arja via WhatsApp

Vanmorgen om 10.00 uur meldde ik mij opnieuw voor het hogere spitwerk. Ik had helemaal geen last van spierpijn of pijnlijke gewrichten; de routine was zelfs verbeterd en uiteindelijk deed ik in de zelfde tijd als gisteren wel twee keer zoveel.
Toen ik uitgespit was ging ik lunchen bij Roos. Ik had afgesproken dat ik ook bij haar het moestuin-gedeelte van de tuin zou omspitten; is een stuk kleiner dan die lappen van Theo. Maar eerst een lekker boterhammetje met kaas van Boer Dirk. Koppie thee erbij en toen gingen we met z'n tweeën de grond bewerken.
Terwijl Roos telkens blad in de vore deed, spitte ik de grond om. Ook hier goed bewerkte zandgrond die je makkelijk kunt spitten. We waren binnen een uur klaar met alles. We gingen nog even lekker in de tuin, in het zonnetje zitten.
Met dit mooie weer had ik onbedaarlijk veel zin om eens lekker een stuk te gaan wandelen; lekker door ons bos; ik voelde wel de vermoeidheid in m'n benen; het spitten is een energie vretende klus al met al, maar goed voor het lijf dat voel je gewoon.
Ik had al wat ge-appt met Arja over een mogelijk bezoek; ze heeft het ontzettend druk met haar gastoudergezin en we moeten wel een moment zien te vinden dat al haar eigen kinderen, mijn kleinkinderen aanwezig zijn. Maar intussen ook gewoon wat andere onderwerpen waaronder het microscoop dat ik bij het laatste bezoek had meegenomen met name voor Evi die gek is op kleine beestjes. Ik was erg benieuwd of zij met haar 6 jaartjes al zelf met het instrument om kon gaan. En heel toevallig bleek zij vandaag een bij te hebben gevonden en die wilde ze beslist onder het microscoop zien. Volgens Arja had ze hem in beeld gekregen en heeft ze slechts bij het scherp stellen hoeven te helpen. Daar was deze opa heel tevreden mee!

Spitten bij Theo

Na zeven weken samen in Spanje is het weer even wennen zo in ons eigen bedoeninkie. Ik zat dan ook alweer om half tien bij Roos aan de koffie, althans dat was ik van plan. Maar zij stelde voor om eerst even naar Theo en Johnny te gaan om eens even te zien hoe het met hem gaat. Vlak voor ons Spanje-avontuur was Theo onverwacht behoorlijk getroffen door allerlei medische narigheid. Het leek wel of er van alles tegelijk mis was gegaan; een TIA was wel het meest ingrijpend. Hij was inmiddels weer op de been; ontslagen uit ziekenhuis en tijdelijke opvang om te revalideren.
Johnny deed open en zei dat Theo in de tuin was. "Dan ga ik hem daar begroeten", sprak ik en liep om naar de tuin. Daar was Theo bezig met instructie aan een mij toen nog onbekende dame die Theo in de tuin kwam helpen. Theo liep met mij mee naar binnen en we gingen eens even met elkaar in gesprek natuurlijk over wat er allemaal had plaatsgevonden. Dat was niet niks en hij was er toch heel aardig uit gekomen. Hij zat vooral in over zijn tuin; zijn alles, mag ik wel zeggen. Natuurlijk bood ik aan om ook te komen helpen.
En inderdaad zo tegen een uur of 13.00 stond ik als voorgaande jaren, maar nu zonder Theo naast me, te spitten. Bladeren, mest in de gleuf en dan de zwarte aarde eroverheen. Poeh, kon merken dat het niet mijn dagelijks werk was. Gelukkig kwam Johnny na een uurtje omdat er thee was; even zitten. Daarna nog een drie kwartier en ik had het helemaal gehad.
Ik had expres voordat ik ging helpen een flinke pan bonen met vlees en groenten klaar gemaakt; was uitstekend gelukt maar wel erg veel. Buurvrouw Karin maakte ik blij met een half litertje en ik nodigde Roos uit om te komen eten. Na het eten ging Roos naar "Debbie"; gelukkig maar, want ik kon m'n ogen niet meer open houden. Ze wilde nog wat biedoefeningen doen uit het bridgeblad en al gapende voldeed ik (natuurlijk?!) aan die wens. Maar zo tegen een uur of half negen ging ik "even lezen op bed" en werd om 1.00 uur wakker met het licht aan. Na de pitstop nog wat gelezen en weer in slaap gevallen. Na die buiten werkzaamheden is het goed slapen!

Carnaval

Carnaval in Oeteldonk

Ben je ruim zeventig en heb je nog nooit iets meegemaakt van carnaval. Dat zou vandaag veranderen. Het begon al in de bus naar het station; achter mij zaten twee nogal luidruchtige mannen te praten over hun slopende auto ritten vanuit hun vakanties.
Daarnaast vond ik dat ze er nogal uitbundig gekleed uitzagen; dikke shawls van bonte kleur; rood wit en geel zoals ik nog veel en veel meer zou gaan aanschouwen. Op station Utrecht allemaal verklede types: "ach, zeker carnaval", dacht ik toen pas. Van Mariska kreeg ik een eppie dat het carnaval was begonnen. Toen ik dat las was ik al bijna in Uden, waar we hadden afgesproken om samen te gaan lunchen. Ik had allerlei vertraagsel gehaald zodat ik uiteindelijk zeer vroeg op den Bosch stond. Als het ff kon zou ik zelfs nog een bus eerder naar Uden kunnen halen. Tot mijn verbazing stond niet alleen de hal helemaal vol met mensen maar zelfs de trap naar het stationsplein en naar de bussen. Ik had geen idee wat er aan de hand was. 

Later hoorde ik dat de optocht zou beginnen om 11 over 11. Nou ja, zo gaat dat kennelijk in Oeteldonk. Mijn bus ging om 11.14; geen wonder dat ik die niet zou halen; gaf me gelegenheid om in alle rust mijn OV-chipkaart op te laden.

Aangekomen in Uden zat Mariska op een bankje op me te wachten. Het vinden van een plek om te lunchen viel nog niet mee; veel gelegenheden waren op carnavalszondag dicht. Maar bij "de eetkamer" konden we terecht. Tot verbazing van Mariska koos ik voor een opgesmukte hamburger; niet zomaar eentje maar black angus burger met van alles erop en eraan. Toen hij werd opgediend had ik niet verwacht dat ik hem helemaal op zou kunnen; maar dat lukte!

Heerlijk even bijpraten zo met z'n tweetjes; de bediening kwam telkens vragen of we nog wat wilden; af en toe een koffie of een colaatje maar op zeker moment ben je dat ook wel zat. Zo na een uurtje of twee bijpraten was het wel genoeg; we gingen nog even gezellig naar Gideon en de kleintjes. Was weer een dolle boel; bij opa op schoot natuurlijk en ik was niet zo goed of ik tilde hen hoog in de lucht tot het zweet op m'n voorhoofd stond.

Tot slot bracht Mariska me naar busstation Uden waar ik al snel de bus naar Oss had en via den Bosch naar Utrecht en Bilthoven. Het was al donker maar ik moest echt even een stuk lopen dus lekker naar huis gewandeld. Gezellig daggie geweest. En nu heb ik al 4 van de 8 kleinkinderen gezien na onze overwintering in Spanje. Nu nog naar Arja voor de andere 4. Ik bof maar.

Cruesli

Zelf gemaakte cruesli

Het is zo grappig wanneer je als vader bepaalde eigenschappen "terug?" ziet in je kinderen; ik bedoel eigenschappen die je toch wel behoorlijk duidelijk van jezelf herkent. Eén van de dingen die ik nogal kenmerkend vind van mezelf is een merkwaardige drang om zelf voedingsmiddelen te maken. In een grijs verleden probeerde ik al - zonder goed resultaat overigens - brood te bakken, maar ook tomaten te kweken. Later ben ik wijn gaan maken, en nog veel later ben ik die gaan destilleren. Een moestuin in de Hoflaan was vanzelfsprekend evenals het zelf brood bakken, toen wel met goed resultaat. Kippen houden, advocaat zelf maken van de eidooiers, jam koken, kaas maken, kippen zelf slachten, wild zelf schoonmaken en noem maar op; zo dicht mogelijk bij het zelf voedsel maken. Waar deze bijna obsessieve drang vandaan komt is mij een raadsel eerlijk gezegd.
Maar ik zie dat eigenlijk behoorlijk goed terug in Joke, degene van mijn talrijk nageslacht die deze eigenschap behoorlijk manifest heeft. Nabootsing is beslist niet aan de orde; daar is ze veel te eigenwijs voor har har. Het komt helemaal uit haarzelf. Bij Joke uit het zich ook in zelf kleding maken, daar waar ik in het verleden wel kastjes en bedden timmerde met groot plezier.
Gisteren liet Joke mij zien hoe zij zelf cruesli maakte en vandaag stuurde ze een foto van het resultaat, met een recept. Ze is aan het experimenteren om het optimale resultaat te verkrijgen. Maar hier alvast het recept zoals ze dat vandaag met goed resultaat heeft gevolgd.

Ingrediënten

250g havermout (fijne)

50g bloem (mag minder)

80g gemengde noten

55g kokosvet

70g suiker

Snufje zout en kaneel

120ml warm water (om vet te laten smelten)

Mengen met je handen en brokken vormen. Die bak je op bakpapier in de oven gedurende een half uur bij 175 graden.

Opa Eef bellen

Een onsie van Bram en mij in de tuin

Vanmorgen al vroeg vond ik een eppie van dochter Joke; Bram ging opa Eef bellen met zijn eigen auto-telefoon. Nu was ik toch al half en half van plan om 's-middags naar Gouda te gaan om dochter en kleinkinderen te zien, maar kennelijk was de wens beiderzijds aanwezig. Bram en ik kunnen het best vinden.
Maar eerst naar de markt om volkorenmeel in te slaan bij de Reformkraam. Daarna koffie bij Roos gedronken en groenten op de Hessenweg. Uiteindelijk was ik pas tegen 13.00 uur bij Joke en Bram; Ronja lag in bed. Geluncht bij Joke en met Bram in de tuin gespeeld.

Het hele spul bij elkaar. Ronja achter haar
rollator om te leren lopen.

Ronja kwam uit bed en na haar boterhammetje kreeg ik een demonstratie hoe goed ze al achter haar rollator kan lopen; kostelijk zo'n enthousiast kleintje aan de loop.
Toen ik op station Bilthoven landde ben ik naar de nieuwe zaak van de Lidl gegaan; is wel even wennen; enorme karren en geen rolmanden meer; je kunt met die grote karren je kont niet meer keren en zeker niet bij de kassa's. Nou ja, nieuwigheid zal ik maar zeggen; wel handig zo'n Lidl vlak bij het station.
Van alle ingekochte spullen heb ik een linzen schotel gemaakt; heerlijk om weer in m'n eigen keuken bezig te kunnen zijn.