31 juli 2023

Geen Hijkerveld vandaag

 

Zwarte besjes aan de vuilboom


Dit jaar geen 40 graden maar een ouderwetse, koele, regenachtige zomer. We hadden voor vandaag een wandeling op het Hijkerveld, een groot natuurterrein in Drenthe gepland. Ik ben daar al vaker geweest onder andere met de tweelingbroer van vriend Ab, Dick vD die daar onderzoek doet aan de vrij veel voorkomende adder aldaar. Helaas was er zulk matig weer voorspeld dat we van de wandeling hebben afgezien en de ochtend maar een beetje verlummeld hebben. Uiteindelijk besloot ik om met de bus naar Windesheim te gaan en daar in het fraaie landgoed en omgeving te gaan wandelen. Maar helaas, de bus kwam niet en vervolgens besloot ik om dan maar naar Dalfsen te gaan en daar te gaan wandelen langs bekende wegen. Nu had Hugo gisteren op mijn verzoek wat opschoning van mijn smartphone gedaan en daarbij kennelijk iets gewist waardoor Komoot niet helemaal goed functioneerde zodat ik niet precies kon uitmaken waar ik nou precies was helaas. (kun je zien hoe afhankelijk je wordt van dat stomme apparaat, want ik ben al zo vaak in dit gebied geweest en wist het echt niet meer, ik liep zelfs ergens falikant verkeerd).
Uiteindelijk heb ik misschien maar een kilometertje of 7 gelopen waarbij ik onderweg een fotootje van een vuilboom, Stuurkenboom met besjes naar Roos stuurde. De besjes waren zwart en niet rood zoals we dachten. Ik was weer lekke bijtijds bij Roos aan de thee.

30 juli 2023

Eindelijk na 17 jaar

 

Alles in de huiskamer geplaatst

Aanstaande 1 augustus, overmorgen dus is het op de dag af 17 jaar geleden dat ik in mijn huidige flat ging wonen. Ik wilde per se op 1 augustus daar al echt intrekken en heb toen besloten om gewoon niets aan de flat te doen, geen nieuwe vloerbedekking, niks schilderen of witten, nee hup, bed plaatsen en direct de eerste dag al overnachten. Achteraf had ik daar al snel spijt van, een fors gat in het zeil in de keuken herinnerde me daar vanaf de eerste dag al aan en de versleten vloerbedekking in de grote kamer deed daar nog een schepje bovenop in de loop van de tijd. 
Het was Hugo duidelijk een doorn in het oog, maar velen met hem alleen mij deed het onvoldoende om stappen te ondernemen. Ik had ook nooit verwacht dat ik zo lang in deze flat zou blijven wonen, hooguit tot mijn zeventigste had ik gedacht, die trappen naar de derde verdieping verwachtte ik niet na die leeftijd nog makkelijk te kunnen nemen.
Hugo werkt het gat in de vloer bij

Maar daar is inmiddels verandering in gekomen, zoon Hugo heeft er met kracht op aangedrongen dat in ieder geval het zeil in de keuken vervangen moest worden en dat hij dat in een handomdraai zou weten te fiksen. En alzo zou heden een aanvang nemen. Vanmorgen kwam hij met allerlei spullen bij mij aan en verplaatsten we samen alles vanuit de keuken naar de huiskamer en het kleine kamertje naast de keuken. Ik werd er licht zenuwachtig van omdat ik als een kat in een vreemd pakhuis niets meer kon vinden of doen. Uiteindelijk kon ik nog wel koffie opwarmen gelukkig. Hugo verwijderde het zeil, verwijderde uit het gat een hoop gruis en constateerde dat we voor de opvulling van het gat nog cement moesten halen. De Hubo in het dorp voorzag ons daar van en Hugo maakte een deel daarvan aan, smeerde het gat vol en werkte het netjes af.Moest natuurlijk wel een weekje drogen. Stoel er overheen gezet om te voorkomen dat iemand er in kon gaan staan. In de huiskamer sneed Hugo uit het door hem op de fiets meegezeulde nieuwe zeil precies de contouren uit voor plaatsing. Hij zou volgende week terug komen voor de definitieve afwerking en plaatsing. Ik bof maar geweldig met zo'n zoon!
Ik vertrok na hem richting Wijhe om een week bij Roos te bivakkeren.

28 juli 2023

Die ouwe stronk is verdwenen

 

Ouwe deels verkoolde stronk


Inmiddels woon ik al 43 jaar in de gemeente de Bilt en kom ik al 43 jaar in het Houdringhebos, dat is langer dan mijn halve leven. Nu weet ik nog goed dat ik heel in het begin opmerkzaam werd op een stronk van een ooit, jaren eerder gevelde boom, die stronk was dus in 1980 al het restant van een beuk, nooit gerooid en eigenlijk niet bijzonder, maar hij viel mij op. In de loop der jaren heb ik hem zien veranderen, bron van leven voor schimmels en mossen, ieder voorjaar kwam er wel wat groeien uit die oude houtmassa die van de boom over was. De laatste jaren werd dat wel minder, het hout werd zwart, leek wel kool maar hij kreeg bij iedere passage mijn aandacht. Maar dit jaar was hij eigenlijk onverwacht plotseling verdwenen, geen spoor meer van terug te vinden. Daarom plaats ik deze foto die ik ergens in de afgelopen jaren van deze voor mij gedenkwaardige stronk maakte.

27 juli 2023

Een oude vriend kwam op bezoek

 Vandaag was het geen aantrekkelijk weer om aan de wandel te gaan zoals hij eigenlijk had voorgesteld, mijn oude vriend Peter C. die ik al ken vanaf de tijd dat we samen op het HLW, de middelbare school in Amsterdam zaten. Hij zou in de loop van de middag komen, bij mij eten en "dan maar" een praatje op de bank, omdat het weer niet aanlokkelijk was voor een wandelingetje. Maar dat was al met al een prima manier om weer eens lekker bij te praten en het eten smaakte ons beiden uitstekend. Ik had me uitgeslood, was vanmorgen al met de eerste trein om 6.30 uit Wijhe vertrokken, heel stil gedaan om Roos niet wakker te maken. Op het perron viel het mij op dat er al zo gepraat werd, en het ging alleen over vliegreizen, en de problemen dat het zo druk was op Schiphol en zo heet overal in Zuid Europa. Ik heb er best wel moeite mee dat niemand zich er ook maar een sikkepit van aantrekt dat het klimaat helemaal op hol gaat en dat niemand zich realiseert dat we er collectief voor gezorgd hebben dat het zo ver kwam en er ook collectief tegenaan zullen moeten om de verslechtering van het klimaat te remmen door minder auto te rijden, minder te vliegen, minder energie dus gebruiken. Maar ik merk daar niets van, in de straten is het nog drukker dan voor de Corona tijd en er wordt gevlogen als nooit tevoren. Ook daarover hebben Peter en ik van gedachten gewisseld, Peter maakte zich overigens over andere zaken druk dan ik, dat is wel grappig te constateren.

26 juli 2023

Van Hooghalen naar Grolloo

 Roos had een track in Drenthe bedacht en die zou niets tegenvallen. We waren met Intercity, stoptrein naar Beilen en de bus naar Hooghalen om half elf op het beginpunt en even later via een groot recreatieterrein met bungalows in de schoonheid van Drenthe. We liepen in het gebied van het sterren-observatorium Westerbork, dus heel rustig, geen auto's, zelfs onze telefoons moesten we op vliegtuigstand zetten om de observaties storingsvrij te kunnen verrichten zo gevoelig is dat geheel.
De natuur was hier en daar werkelijk weergaloos mooi, met moerasgebieden en bijzonder ruig terrein. Volgens mij konden we er echt niet door, maar Roos wist mij er terecht telkens weer toe over te halen om verder te gaan en daar had ik geen spijt van, mijn ervaring is inmiddels dat ze toch altijd wel gelijk heeft en echt geen onverantwoorde risico's zal nemen. 
Uiteindelijk kwamen we aan in Grolloo, de plaats van Harry Muskee, "Quby and the Blizzards" voor ouderen een bekende band uit de 70er jaren. Ik kon het niet laten om voor het "Alltogether" WhatsApp groepsadres een foto te maken van Roos en mij voor het bord van Grolloo en dat te versturen met "Groeten uit Grolloo", de naam van een LP van Cuby. Een lawine aan wederzijdse berichtjes schoot langs. 
In Grolloo op een gezellig zonnig terras nog wat genuttigd en met de bus naar Assen CS en door naar Wijhe. 

25 juli 2023

Jan Evertsenstraat

 Vandaag met broer Jan aan de wandel. Om 10.35 kwam zijn trein bij het perron aangerold en begon onze genoeglijke dag samen. Eerst met de metro naar halte Jan van Galenstraat, ons startpunt voor vandaag. Jan wilde graag de Jan Evertsenstraat terugzien, de plek waar onze grootmoeder, oma ten Brink had gewoond. Maar eerst de Jan van Galenstraat in, onherkenbaar de eerste kilometer totdat we bij het oude gedeelte aankwamen, daar herkende Jan de huizen. Vervolgens via de hoofdweg naar het Mercatorplein en de Jan Evertsenstraat, de plek waar veel van onze familie van moeders kant had gewoond, snackbar Marja vonden we en we zochten naar de plek waar het sportfondsenbad West had gestaan en "Westend", de bioscoop waar ik in het bijbehorend café met mijn dispuut de maandelijkse reünie had. Bij Marja waar ik samen met vriend Bram spijbelde van de jeugdkerk en het geld voor de collecte verbraste met een patatje en koffie ging drinken bij oma. Daarna hoefden we allebei niet meer van onze ouders. Door naar de kinkerstraat waar ik op de brug ook nog wat memoreerde over oude kennissen van m'n ouders en langs het portiek waar ik zelf 75 jaar ben geboren en waar mijn ouders hebben ingewoond bij oma. Jan wilde ook de plek zien waar vroeger de dierenspeciaalzaak "Seket" was gevestigd: "daar werden behalve honden ook krokodillen ena andere exotisch gedierte verkocht",  aldus Jan. Ik herinnerdeme slechts de hondjes in de etalage, maar later heb ik met vriend Bram daar ook de eerste grasparkieten gekocht. Door naar het Vondelpark waarvan ik Jan al had gezegd dat we daar als twee zwervers onze meegebrachte boterhammen zouden gaan zitten knagen. Ik had voor ons beiden boterhammen met boerenkaas gemaakt. Terwijl we zaten te eten trimden allemaal mooie meiden voorbij in hun zomerse kloffie, mooi gezicht voor twee ouwe mannen. Tot slot nog via de van Eeghenstraat naar station Zuid waar we afscheid namen, Jan ging met de metro terug naar Sloterdijk en ik nam de trein naar Zwolle om weer terug naar Roos te gaan. Om vier uur zaten we in de tuin aan de thee.  

24 juli 2023

Laag Zuthem

Courgettebloem uit Roos' tuin

Gisteravond ben ik nog naar Wijhe gereisd en lekker in de tuin van de stilte genoten bij Roos. Indrukwekkend hoe haar moestuin-activiteiten tot resultaat leiden, prachtig roodbloeiende pronkers, enorme courgette "struiken" met bloemen, boontjes, bieten, groenlof, alles staat er magnifiek bij. Koffie gedronken en toen het koud werd naar binnen en nog een glaasje wijn.
Vanmorgen om 9.00 uur zaten we al in de trein, op weg naar Dalfsen waar we aan een wandeling naar Laag Zuthem begonnen. Eerst door relatief bekend terrein, lag er mooi bij zo in de vroege zomer tijd. Verrassend hoe mooi de route was. Roos had dit al verkend en gelopen, voor mij waren enkele traject ook bekend, maar ach, dat doet er niet toe. We hebben heerlijk gelopen. In Zwolle namen we afscheid en ging ik terug naar de Bilt, morgen met broer Jan aan de wandel in Amsterdam.

23 juli 2023

VPRO

 Ik ben al vele jaren tientjeslid van de VPRO, niet zo gek natuurlijk want de VPRO is zeker niet de minste van de omroep verenigingen. Maar het is misschien wel een beetje raar tegen de achtergrond dat ik nooit TV kijk en ook nooit naar de radio luister, het is gewoon omdat ik die vereniging wil steunen vanwege hun kwaliteit. Maar ze sturen me wel steeds nieuwsbrieven en die maakten mij al zeker een jaar geleden attent op de zgn. podcasts die zij ter beschikking stellen en daar heb ik toen ook best van genoten, een podcast over hotel Schiller op het Rembrandtsplein herinner ik mij nog en later een podcast over de Franse revolutie en ook die activiteit ben ik financieel gaan ondersteunen, al met al een hele financiële stroom richting VPRO ha ha. Maar bij een laatste nieuwsbrief werd ik attent gemaakt op podcasts van "Zomergasten" van uitzendingen van de afgelopen jaren en daar ben ik naar gaan luisteren en nu ben ik daar behoorlijk van aan het genieten. Sommige ben ik snel klaar mee, maar de mij aansprekende gasten geven mij veel luisterplezier!
En vandaag heb ik daar echt van genoten.

22 juli 2023

Als Oblomov

 Ik heb weer eens een boek ter hand genomen waar ik niet mee wil en kan stoppen, "Het ijzig hart" van de pen van Almudena Grandes. ik las het al eerder maar had mij destijds al voorgenomen om deze 800 pagina's dikke pil nog eens te gaan lezen en dat begon hedenmorgen in bed. En uit de titel van deze blog kunt u opmaken dat ik dat lezen in bed heb gedaan. Oblomov, de hoofd figuur in een Russische roman is een onwaarschijnlijke luiaard die bij voorkeur vanuit bed acties onderneemt. Overigens heb ik niet alleen maar liggen lezen maar tussendoor ook een lekker pittige schotel gemaakt van het gemarineerde rundvlees dat in de koelkast lag te wachten op toebereiding. En tussendoor eveneens af en toe een pruimpje, boterhammetje en natuurlijk koffie en thee genuttigd. 
Bij het lezen van dit aangrijpend verhaal kwam ik helemaal terug in mijn herinneringen aan Spanje, wat ben ik eigenlijk ontzettend van dat land gaan houden en wat ben ik daar ontzettend vaak geweest met Roos maar ook in m'n eentje. De eerste keer Aracena, Madrid met 40 graden, maar later het hele land door en ontmoetingen met de bevolking. Dankzij het vloeiend spreken van Spaans door Roos en dankzij aandachtige studie het hakkelend spreken van mijzelf kon ik me in ieder geval heel goed thuis voelen in dat sfeertje. Terwijl Almudena Madrid beschreef kreeg ik gewoon heimwee naar die lawaaiige, drukke stad en vooral naar die kroegjes en die heerlijke koffie. En Sevilla, wat kwam ik daar graag, inktvis eten bij de puerto de carne als ik de naam goed heb onthouden en die eerste overnachtingen daar in de calle de canarias. Hou op, ik heb heimwee.

Grappig, maar gisteren toen ik terug fietste vanuit Bunnik naar huis kwam ik via het Biltse tunneltje bij de ijswinkel langs en besloot ik om eens een ijsje te nemen en ging daarbij in het zonnetje zitten. Daarbij kreeg ik precies het gevoel dat ik hier boven beschreef en dat ook ventileerde naar een echtpaar dat daar koffie zat te drinken en raakte we uitvoerig in gesprek over oud de Bilt. Het leek echt zo'n Spaans dorpspleintje zelfs zonder auto's.

21 juli 2023

Gewoon niet zo'n zin

 

Sambal oelek


Eigenlijk had ik ook voor vandaag een hele wandeling bedacht, een ouderwets "Zwart boertje", bushalte Ermelo en dan terug naar Nunspeet, lang niet gedaan en een beetje huiver voor dat onbekende roofdier, de wolf. Het bleek dat bus 104 niet meer rijdt, wel begrijpelijk want vaak had ik die bus voor mij alleen, maar nu moest je eerst bestellen en dat is niks voor mij, jammer, maar helaas. En zo werd het de fruitboer in Bunnik die dan misschien geen Hedelfingers, die bijzondere kersen had maar wel van die heerlijke pruimen en dat voor slechts 3 euro de kilo. Met twee kilo van dat lekkers en al smikkelend op de terugweg telkens een rijp pruimpje proevend peddelde ik weer naar huis. En in de loop van de middag naar boer Dirk voor de aanvulling van de zuivel. Verder zette ik een stuk van het rundvlees dat ik gisteren bij de boer had gekocht in een pan te marineren op de wijze die Hugo mij had geadviseerd voor een stuk rugspek van het varken, grof gesneden ui, lekker verse, sappige knoflook in stukjes, olijfolie, zout, flinke klodder sambal en een scheut sojasaus. Af en toe even omroeren en in de koelkast met de klein gesneden stukjes vlees.
In de loop van de middag begonnen de benen toch wel te kriebelen en besloot ik om nog even een speed wandeling te maken door het bos, dat werd 7 kilometer, afgepast op de stappenteller (best handig!) en was ik keurig om 20.30 present aan de virtuele bridgetafel op stepbridge, waar Roos al op me zat te wachten. Merkwaardig genoeg begin ik weer steeds meer plezier in het bridgen te krijgen. Dat komt doordat ik me niet meer opwindt als het niet goed gaat en we slecht scoren. Eindelijk, na 75 jaar hoef ik niet meer zo nodig "goed" te zijn in de dingen die ik denk te kunnen har har. En het is echt gezellig zo even vrijwel iedere dag even te bridgen; half negen is zo langzamerhand een vaste afspraak geworden, Soms hebben we niks afgesproken en dan kijk ik of Roos er al zit: "ben je daar p?", vraag ik dan aan RoosvdBu. 

20 juli 2023

Eerst appeltaart

 Voor vandaag bedacht ik mij om van Hollandse Rading naar Den Dolder te lopen, dat is eigenlijk een kort stuk en daarom breidde ik het met behulp van Komoot uit. Ik ben daar niet zo handig in, maar heb het desalniettemin redelijk voor elkaar gekregen en "das hat mir sehr gefreuet". Maar allereerst, aangekomen op het stationnetje van Holl. Rading bij de gelegenheid een koffie met appelgebak besteld en binnen opgegeten onder het mom, je bent de hele dag al buiten. Smaakte me zodanig dat ik besloot om ook zelf weer eens wat vaker appeltaart te gaan bakken en wel in een wat grotere vorm dan die ik heden gebruik. De allervriendelijkste jonge vrouw die mij van koffie en taart had voorzien gecomplimenteerd over de kwaliteit van de taart en daar ging ik welgemutst op weg en liep via een omweg door het Maartensdijkse en Splinterenburg bos naar de boerderijwinkel waar ik wat rundvlees van de Jersey stieren en een paar varkenskarbonades insloeg. In Splinterenburg op een bankje mijn meegenomen salade gegeten en een beetje uitgerust. Onderweg vastgesteld dat 10 kilometer wandelen ongeveer 15.000 stappen betekent.
Thuis aangekomen de fiets gepakt en wat boodschapjes gedaan waaronder een grotere appeltaartvorm. Vervolgens een smakelijke scherpe schotel gemaakt met de kippenvleugeltjes die ik nog gebakken en wel in de vriezer had liggen. 's-Avonds naar podcasts van de VPRO zitten luisteren, moet ik vaker doen.

19 juli 2023

Het liep anders

 

Waterscheerling

Ik was natuurlijk al vroeg op allereerst om zoon Hugo te feliciteren met zijn 39e verjaardag en zag toen direct ook een berichtje van Dick dat hij onverwacht ziek was geworden en dat onze logeerpartij niet door kon gaan: "geen Hedelfingers dus", maar daar had ik al snel het volgende op bedacht. Hier in de buurt is een kersenboomgaard en daar kun je om deze tijd van het jaar goed terecht voor een pondje lekkers. Natuurlijk eerst Dick beterschap gewenst en toen een plan bedacht en dat werd met de bus naar het Universiteitsterrein en dan langs de kromme Rijn. Zo gezegd zo gedaan en met bus 31 op weg, een onvervalste stortbui onderweg in de bus was gelukkig snel over en al snel was ik op weg door dit aangename coulissen landschap en het pad langs de kromme Rijn. Daar zag ik een uitbundig bloeiende schermbloemige waarvan ik vermoedde dat dat wel eens die "allergiftigste" waterscheerling zou kunnen zijn en inderdaad bleek dat het geval. Een prachtige grote plant die vooral in waterige biotoop voorkomt dus hier aan de oever van de kromme Rijn. En even verderop de kersenboomgaard waar ik een pondje insloeg, misschien geen Hedelfingers, maar wel van bijzondere kwaliteit en smakelijk en merkwaardig genoeg drie maal zo duur als in Vaals op de markt, maar daarom niet minder van smaak. Ik had mij voorgenomen om mezelf ook culinair te verwennen en naar het Chinese restaurant op Hoog Catharijne te gaan om een "Sechuan schotel" te gaan eten. Dus liep ik door naar station Lunetten en nam de trein naar Utrecht CS. Ik werd allervriendelijkst geholpen en heb lekker gegeten, een volgende keer Dum Sum hapjes, ik had nu een groot vleesgerecht besteld en zag dat twee heren aan een buurtafeltje allerlei hapjes hadden, wil ik ook een volgende keer en heb advies gevraagd. Mijn gerecht was best lekker, maar bestond inderdaad alleen maar uit vlees met kale rijst, precies wat op het menu stond har har.

18 juli 2023

Kersen uit Vaals

 

Hedelfinger kersen van de Vaolser markt


Vorige week was ik bij vriend Dick en had hij mij uitgebreid verteld over de heerlijke kersen die hij op de dinsdagmarkt in Vaals had ingeslagen en hadden we zo fijn gewandeld, ook al had ik daar, door bij Roos de verkeerde wandelschoenen mee te nemen (te kleine wel te verstaan) een blauwe nagel en zere voeten aan overgehouden, dat ik had voorgesteld dat we dat bezoek, kersen en wandeling deze week zouden herhalen. Vandaag kocht Dick dan ook op mijn "bestelling" flink Hedelfingertjes in en zou ik woensdag weer Vaalswaarts gaan, ondanks de geplande werkzaamheden aan het spoor zodat de reis nog langer zou gaan duren. Het zou overigens anders lopen.
Ik liep gezellig samen met Roos naar het station, dit keer met m'n eigen wandelschoenen die die lieve Roos voor mij had meegesjouwd toen ze hier afgelopen vrijdag kwam, ze had ook een heerlijk stukje gebraden lamsvlees speciaal voor me meegenomen. Ik zwaaide haar uit op station Den Dolder en ging zelf op stap naar station Hollandsche Rading, waar nog geen minuut later de trein aankwam, de OV-engel is weer helemaal paraat. Ik bedacht me nog dat een wandeling van Hollandse Rading weer eens wat anders is dan altijd maar dat Houdringhe bos en zo lekker dichtbij. Van Dick kreeg ik nog een berichtje dat hij de kersen had ingeslagen, het water liep in m'n mond.

17 juli 2023

Dr atomic

 

De imposante fabriekshal

Hij wordt wel "de vader van de atoombom" genoemd en zijn carrière is daar inderdaad wel heel erg door getekend, Robert Oppenheimer, de grote geleerde en manager naar wie de opera "Dr Atomic" verwijst. Roos en ik waren vandaag naar deze opera die werd gepresenteerd in een heel bijzonder gebouw in Utrecht, de Werkspoorkathedraal, een enorme fabriekshal die uitermate geschikt bleek voor dit doel, was met de trein goed te bereiken. Ik verheugde mij erg op het zien van dit gebouw met name, "Werkspoor" was in het verleden toch wel een groot begrip in ons land, vergelijkbaar met Philips en het tegenwoordige ASML, ik herinner mij dat er vooral rijdend materieel voor de treinen en trams in ons land werden gemaakt, maar dat ging kennelijk teloor in de internationale concurrentie, heeft me altijd verbaasd en nu kon ik naar dat monument van destijds gaan. En inderdaad bij de betreding van de enorme fabriekshal, waar de hangende ornamenten nog goed zichtbaar waren was ik behoorlijk onder de indruk. Overigens ook van de opera, de muziek was weergaloos en het verhaal bijzonder langdradig en aan het eind, bij de ontploffing van de proefexplosie klonk het onwaarschijnlijke leed van de korte tijd latere bombardementen op Hiroshima en Nagasaki al door met het kreunen van een Japanse moeder die om water voor haar kind vroeg. Wat doen we elkaar als mensen toch aan was het gevoel dat ik overhield aan deze grandioze manifestatie, waarvoor dank Roos!

16 juli 2023

Die oude knotsen

 

De oude knotsen op de naaidoos

Het lijkt hier in mijn flat wel een panopticum, een plek als een uitstalling met allemaal oude spullen. Toen enkele jaren mijn nicht Petra hier kwam merkte ze ook op dat ze een beetje het gevoel had dat ze in het huis van "opa en oma" kwam met de tafel en de stoelen nog van hen en de linnenkast. Maar ik heb nog veel meer, destijds heb ik gelukkig aan haar wat kleinere spullen meegegeven die nog van haar grootouders waren geweest, waaronder een koperen bord dat zij vaak met "oma" had gepoetst. Later heb ik nog "de klok" doorgegeven, zij wilde die graag hebben, maar mijn broer Henk, haar vader dus ook naar bleek en daar is hij heden en weer lopend. Maar ik heb hier ook nog de oude naaidoos van m'n moeder met daarin nog meer dingen die je toch niet "zomaar" weg gooit, althans ik heb daar nare gevoelens bij. Maar wat dan? Ik had even een last van opruimwoede en maakte die doos weer eens open, een paar houten knotsen waarvan ik wist dat mijn moeder die al die jaren zorgvuldig had bewaard en de trouwbijbel en nog een oude koperen kruik. Ik appte m'n twee dochters of zij die knotsen misschien wilden hebben en misschien zelfs wel die oude naaidoos. Joke gaf aan dat ze minder last van nostalgische gevoelens had en ook geen ruimte en stuurde me een overtuigende foto van haar opgetaste rommel, Arja reageerde zelfs niet, wat ze anders altijd doet, dus ja ik zit nog steeds met die ouwe troep en heb het maar weer in de hoek gezet.

15 juli 2023

Het oneindige plan

 


"Mens, wat kun je toch schrijven", met deze kreet sprong ik zojuist van mijn leesbed na het tweede deel van het boek zojuist te hebben uitgelezen. Die Isabel Allende met haar fantastische zuid Amerikaanse manier van schrijven kan mij toch iedere keer weer verrassen als ik een mij onbekend boek van haar lees. Ik heb dit boek of uit zo'n buurtbiebje gescoord of onlangs bij de boekenbeurs van de WVT, ik geloof dat laatste. Het gaat weer over een levensgeschiedenis met daarin opgenomen een trits van bijzondere sociale omgevingen waarin de hoofdpersonen worden ondergedompeld.
Mijn kennismaking met haar schrijfsels was "Het huis van de geesten", dat ik vervolgens vooral heb gebruikt om Spaans te leren. Naast de NLse versie had ik mij in Spanje ook een Spaans exemplaar aangeschaft dat begint met de aankomst van Barabas op witte donderdag, een hond die overdekt met z'n eigen stront en pis in een grote kooi arriveert. Hoe verzin je zo'n begin van een boek, net zoiets als Madame Bovary dat begint met een pesterij waarbij de pet van de latere dokter Bovary van z'm hoofd wordt gepakt en van hand tot hand wordt gegooid. De echt goede schrijvers weten altijd een goed begin aan hun werken te geven. Dit boek begint met de beschrijving van een bijzonder merkwaardig gezin dat in een grote wagen door Amerika trekt. Ben op de helft van het boek maar geef al graag een leesadvies, het is een oud boek en voor een habbekrats kun je het zelfs nieuw kopen, maar kijk hier en daar maar eens in zo'n buurtbiebje.

14 juli 2023

Hirodotos

 Door het boek van Ilya Pfeiffer ben ik weer helemaal in de klassieken. Uiteraard heb ik Thucydides' "de Peloponnesische oorlog weer ter hand genomen, maar ook Plato met Symposion en de dood van Socrates. Die figuur Socrates fascineert me ontzettend. In mijn ogen is hij een inspiratiebron geweest voor de schrijvers van het nieuwe testament in de Bijbel, althans die gedachte kwam sterk bij mij op toen ik las met wat voor een ontspannen gevoel hij zijn naderend Lot, de dood door de gifbeker tegemoet gaat. Maar goed, dat heeft niets met Herodotos te maken, zijn boek "Historiën" ontbrak in mijn grote stapel klassieke werken, ik heb het ooit wel in mijn bezit gehad maar ongetwijfeld uitgeleend en niet meer terug gezien, dus via Boekwinkeltjes een nieuw exemplaar besteld en vandaag in Amersfoort afgehaald.
Ik had met de allervriendelijkste boekenliefhebber afgesproken dat ik zo rond 10 uur bij het opgegeven adres zou zijn, maar was er al om half tien, geen enkel bezwaar, we waren duidelijk beiden uitgesproken lezers en hadden daarom aan gespreksstof geen gebrek. Uiteindelijk ging ik pas om 12 uur weer terug en was ik om 12.30 weer op station Bilthoven en nu in het bezit van een exemplaar van "Historiën" en na ongelooflijk leuke eerste kennismaking. 

13 juli 2023

En nu van Vaals naar Epen

 

Een vriendelijke voorbijganger maakte deze
foto van de twee "Wanderburschen"


Heerlijk uitgeslapen werd ik wakker op de bank bij vriend Dick in Vaals. Voor vandaag hadden we een wandeling vanuit huis naar Epen gepland, een wandeling van 13 kilometer die ons aan het eind langs de Geul zou voeren. Maar eerst genoeglijk ontbijten waarbij ik het niet kon laten om een banaantje te scoren, ik koop nooit bananen maar wanneer ik bij een van mijn dochters ben of zoals nu bij Dick dan biets ik er altijd eentje, ben best dol op bananen en "er zit veel Kalium in" aldus Dick en dat wist ik niet.
Via het bekende bruggetje langs het - inmiddels voormalige - politiebureau en een smal wandelpad dwars door een aardappelveld kwamen we bij het Holsetterbos waarover Dick interessant kon vertellen, een bos met een oud recht van de bewoners van Holset om hout te gebruiken waarvan nog steeds gebruik gemaakt wordt. Oversteek over de Epenerbaan en daarna een stevige afdaling in een weer verrassend mooie omgeving waarover we dan ook regelmatig ons genoegen uitspraken, we komen hier al zo lang, Dick woont hier inmiddels al vele jaren en het blijft voor beiden een favoriet wandelgebied. Net als enkele jaren geleden in het gebied van de IJzeren Rijn moest ik weer even testen of mij val-techniek, opgedaan tijdens de judolessen in mijn jeugd nog werkte, kortom ik ging even onderuit, maar kon nagenoeg ongeblesseerd weer verder. Ik geloof dat Dick meer schrok dan ik, maar er was gelukkig niets aan de hand. En daar kwam eindelijk de Geul, de fraaie beek die nog niet zo lang geleden na een enorme regenbui heel Valkenburg en omstreken onder water heeft gezet, nu een rustige beek waarin bloemetjes van de water ranonkel (denk ik). Ook passeerden we de Heimans groeve en daar lag Epen. Daar namen we afscheid, DIck ging richting Gulpen en ik naar Maastricht. Waren twee fijne dagen geweest!

12 juli 2023

Relaxed van huis

 

Daar gaat de stoomtrein


Vandaag wel naar Limburg, maar niet met de trein van 6.13 maar "zie maar hoe laat je vertrekt", aldus vriend Dick. We hadden afgesproken dat we twee dagen samen aan de wandel zouden gaan, de temperatuur is aangenaam onder de 25 graden zo is voorspeld en misschien een buitje gedurende die twee dagen. Uiteindelijk had ik de trein van 10.13 en was om 12.30 in Gulpen en ja hoor, daar stond Dick en maakte de eerste foto van onze wandeling voor vandaag die van busstation Gulpen naar Vaals zou gaan. Gezellig weer om met Dick op te trekken, hij had als gewoonlijk voor koffie en zelfs een croissantje gezorgd en verontschuldigde zich dat hij gisteren alle Hedelfingers, "de lekkerste kersen die er zijn", had opgegeten, maar hij had wel andere bij zich. Het is verbazingwekkend hoe enorm het prijsverschil is tussen de kersen hier in Vaals en bij mij in Bilt, scheelt een factor 3?!
Maar daar ging het niet om, we gingen lekker aan de wandel, eerst Gulpen uit langs de Gulp naar de samenloop van Gulp, Geul en Eyserbeek. Langs de bomen met de maretakken en over de Eysergraat, een verhevenheid in de buurt van Eys, we zagen zelfs het stoomtreintje over het oude miljoenenlijntje rijden. Dick kent hier uiteraard de weg op zijn duimpje en liet mij trots het fraaie landschap zien en bewandelen. Hij maakte foto's die ik op Komoot kan terug zien, best handig. 
Aangekomen op de flat lekker thee gedronken, ik was eigenlijk best moe en had waarschijnlijk de schoenen van Roos gedragen, iets aan de kleine kant en had daardoor ook zere tenen. Na de thee liepen we door Vaals naar "de Griek", waarvoor ik Dick had uitgenodigd. Heerlijk zitten nassen met z'n tweetjes waarbij ik niet alleen een ouzo dronk maar ook een halve liter bier. Bij het verlaten van het restaurant voelde ik hem dan ook een klein beetje zitten, maar met die alcohol weten de geactiveerde spieren wel raad, dus bij thuiskomst had ik nergens meer last van en bij het bekijken van een ontzettend lieve alle leeftijden film viel ik niet eens in slaap.
Dick maakte het bekende logeerbed op de bank gereed en we gingen bijtijds slapen, daar had ik geen probleem mee, geslapen als de bekende os. 

09 juli 2023

De strijd tegen de natuur

 

Grasbestrijding door verschroeien

Af en toe verbaas ik me zo ontzettend over wat ik op straat bezig zie om de natuur te bestrijden, en dan bedoel ik niet degenen die vol ijver snoeiwerk verrichten maar het vernietigen van de opslag op stoepen. Een zeer langzaam rijdend vehikel, geladen met gasflessen en voorop een brander van meer dan een vierkante meter die over de stoep rijdt waar hooguit enkele grassprietjes voorzichtig met hun uitgedroogde kopjes boven komen. Het wagentje hier op de foto reed langs de school tot hilariteit van de kinderen die natuurlijk geen idee hadden wat dit merkwaardig voertuig zo vlakbij het schoolhek aan het doen was. Toen ik van de slager terug kwam heb ik eens gekeken wat de acties met deze vuurspuger had uitgehaald en dat was nauwelijks te zien, de topjes van het stro waren zwart verbrand, maar ik weet zeker dat de wortels nog geheel in tact waren gebleven, kortom gas verbrand, CO2 geproduceerd alleen maar om iemand met veel kosten van de straat te houden. Enkele dagen later zag ik zelfs een mobiel stoomapparaat waarbij een persoon met een stoomspuit het nauwelijks zichtbare tegelstruweel te lijf ging. En dat in een groene gemeente als de Bilt, ik snap dit beleid niet. 

08 juli 2023

Inderdaad snoei

Later op de dag las ik dat het de warmste 8 juli ooit gemeten was geweest deze dag en inderdaad toen ik in de ochtend aan de wandel ging was het al behoorlijk warm, een voetbad in het frisse water van het waterleidingbedrijf deed me goed, lekker op m'n Ecco sandalen en blote voeten. Weer thuis gekomen voelde ik gewoon de weldadige koelte van de flat en dat zou tot begin van de avond het geval zijn. Begin van de avond waagde ik me op de balkons, eerst het noord balkon lekker met de voeten in een bak koud water en later op het zuid balkon waar je de warmte van het beton goed kon voelen, was zeker 30 graden aan de voeten. Tegen 23 uur koelde het enigszins af en heb ik alles tegen elkaar open gezet. Dan een nacht met temperatuur en muggenmanagement har har. Goed gelukt want terwijl ik deze blog in bed lig te schrijven is het zeer aangenaam in de slaapkamer (zondagmorgen) met de koptelefoon en de etudes van Frederick Chopin door Pollini gespeeld op de oren.
De hele dag rustig in de flat gebleven genietend van de relatieve koelte en intussen soep gekookt, gehaktballen gebakken en yoghurt met aardbeien gesnoept. Zo komt Jan dromer wel door deze hete zomer, maar wat dat in de komende jaren gaat worden?! Ik kan me er niet op verheugen, had nooit gedacht dat ik deze klimaatverandering zou gaan meemaken, maar het gaat steeds sneller. En dan kom je nog lieden tegen die het min of meer ontkennen dat dit het geval is. In de krant las ik de verhalen van wijnmakers in NL en Frankrijk die gewoon niet weten hoe ze verder moeten nu de temperatuurgrens zo veranderd is en ongetwijfeld nog verder gaat veranderen.  

07 juli 2023

De hitte komt eraan

 Eerst lekker in de tuin bij Roos thee en koffie gedronken en me tegen 11 uur losgescheurd en met de fiets naar het station. Voor de komende dagen wordt zeer warm weer voorspeld en dat kon ik bij aankomst op station Bilthoven al voelen, het was behoorlijk warm. Op de flat heb ik snel de gordijnen gesloten en ben boodschappen gaan doen, eerst naar Westeneng voor verse spinazie, aardbeien en wat voor in de soep als prei en wortelen en natuurlijk een doos eieren. Ik ga volgende week met Dick aan de wandel als de hitte die nu verwacht wordt ook weer is verdwenen aldus het voorspellende KNMI, en die wil ik verrassen met spektaart, dus extra eieren ingeslagen. Bij van Loo ontbijtspek voor de quiche Lorraine en nog wat lekkers als ham voor onder een eitje. Later in de middag nog naar Boom en Bosch voor yoghurt, melk en kaas voor de quiche. Intussen was het behoorlijk snoei geworden maar toch nog even een stukje gewandeld in het bos achter.
Gelukkig koelde het 's-avonds goed af en in de loop van de nacht werd het zelfs fris of misschien wel koud. De flat was in ieder geval goed afgekoeld, de thermometer gaf 21 graden aan na de koele nacht. 

06 juli 2023

Geen zonnedauw gezien

 

Een fraaie adder


Vorige week bij de excursie naar de Eilandspolder had ik volop zonnedauw gezien en dat is toch best speciaal, wilde ik ook wel eens met Roos gaan bekijken in het Haaksberger Veen, waar ik jaren geleden een enorme hoeveelheid van deze prachtige hoogveen flora had mogen aanschouwen. Roos had de reis uitgezocht en zo gingen we via Wijhe en Goor naar Haaksbergen en met een buurtbusje ror vlakbij het Haaksberger Veen, een bijzonder uitgestrekt en bijna geheel verlaten gebied, geen auto's, geen hoogspanningsleidingen of flats, slechts heel af en toe een medewandelaar en vooral stilte, voor mij het mooiste geluid, maar helaas geen zonnedauw. Wel heel veel pijpestrootje, hoe zou dat toch komen?? Stikstof depositie door verkeer en landbouw vrees ik.
Wèl zag Roos tijdens een stuk door zeer vochtig terrein een slang, een adder op het pad. Moest natuurlijk een foto van genomen worden, zij (aan de kleur te zien een vrouwtje) bleef rustig liggen totdat de foto was genomen en kroop vervolgens weer terug in het riet. Volgens adder-kenner Dick v.D. eten ze in dit soort habitat vooral kikkers en die zaten hier inderdaad genoeg.
Om het buurtbusje terug te halen moesten we flink doorstappen maar dat lukte prima, ik was uitgevloerd terwijl het toch "slechts" 13 kilometer was geweest. Was een heerlijke dag geweest.

05 juli 2023

Noodweer

 Had ik gisteren vriend Peter C. gevraagd of hij wellicht gelegenheid had om elkaar - waar dan ook - te ontmoeten daar had hij voorgesteld om de volgende dag, vandaag dus bij mij langs te komen, voor een wandeling nota bene! Hij had voorgesteld om dan om 14.00 uur bij mij op de flat te komen. Dat kwam mij goed uit want ik had 'smorgens een afspraak in het kader van het "men4age" project van het RIVM, een project waarbij het immunologisch vermogen van ouderen wordt gemeten, het gaat om een vaccin tegen het encefalitis virus en natuurlijk doe ik daar aan mee, je bent immunoloog of niet toch? Maar ja, KNMI had voor vandaag ook een nogal indringende voorspelling, het zou noodweer worden en dat was bij mijn wandelingetje naar het gezondheidscentrum al duidelijk, het waaide zodanig dat de takken van de nog bebladerde bomen naar beneden kwamen. Ik liep dan ook via een veilige route met m'n handen boven m'n hoofd naar de onderzoekslokatie. Na afloop terug op de flat waarschuwde ik Peter nog dat het wel erg slecht weer dreigde te worden en inderdaad er was al een code rood afgegeven voor Noord Holland waar hij vandaan moest komen, de treinen reden ook niet meer dus het was echt serieus. Het waaide als het laatste oordeel in de loop van de middag, maar hield zo rond 16.00 uur ook weer op. Ik had met Roos afgesproken dat ik bij haar zou komen opdat we de volgende dag een wandeling zouden maken. NS en Interrail zorgden voor goede communicatie omtrent de mogelijkheden van het treinverkeer. Zo zag ik tot mijn genoegen dat er een mogelijkheid was om in Wijhe te komen, eerst nog via Arnhem maar later zelfs via Amersfoort en Deventer, het stukje van Amersfoort naar Zwolle nog niet. En zo zat ik 's- avonds gezellig aan een wijntje bij Roos.

04 juli 2023

Alweer 20 jaar

 Het was in 2003, het jaar dat ik besloot af te vallen nadat ik rond mijn verjaardag uit Noorwegen terugkwam en me realiseerde dat ik nog nooit zo zwaar was geweest, minstens 92 kilogram, ik had een nek met dubbele plooi zoals ik onlangs zag bij een passagier in de trein die een stoel voor mij zat. Maar het jaar werd tevens gekenmerkt door een opwelling die langzaam maar zeker de frustratie moest blussen die in 1962 werd opgebouwd op basis van mijn zelf genomen beslissing om niet naar het gymnasium te gaan, ik herinner mij nog heel goed dat ik naast het bed van mijn ouders stond en gedecideerd zei dat ik voor HBS koos. Daar heb ik eigenlijk al snel spijt van gekregen, reeds tijdens onze schooljaren vroeg ik aan een vriend, Herman ten N. terwijl we aan de oever van de Sloterplas wat zaten te oreren, of hij de eerste regels van de Odysseia wilde declameren. Het is me dan ook een raadsel waarom ik toen ik op mijn 47e verjaardag dit meesterwerk van Roos ten geschenke kreeg het 7 jaar ongelezen heb laten liggen totdat ik het licht zag dat was overigens iets na 2003 toen ik mij realiseerde dat het "nu of nooit" zou worden. De enige schrijver die mij toen gewaar werd was overigens niet Homeros maar Machiavelli dus zocht ik in de bibliotheek naar zijn bekende boek, "de Prins", helaas uitgeleend, maar daar lag wel de discorsi, die ik vervolgens dan ook met veel aandacht en concentratie heb genoten. Daarna leende ik van de bibliotheek de eerste decade van Livius, de bron voor Machiavelli om de discorsi te schrijven, dit imposante werk bestaat uit de interpretatie van de oude geschiedenis van de Romeinen ter inspiratie van de toenmalige machthebbers in Florence. Vervolgens heb ik alle boeken van Livius die overgeleverd en vertaald beschikbaar waren verslonden en zelfs herlezen. En natuurlijk heb ik uiteindelijk dat geschenk van Roos, de Odysseia in de weergaloze vertaling van Imme Dros ter hand genomen en ik kan u lezer verklappen dat dit mijn lievelingsboek is geworden, ik lees het regelmatig. Niet veel later heb ik ook de Ilias aangeschaft en regelmatig gelezen, een hele klus maar verrukkelijk om weg te mijmeren in die boeken over de oeroude geschiedenis die in onze eeuwen zo veel teweeg hebben gebracht op het gebied van de kunsten en literatuur.
Ik heb me in de afgelopen jaren meer en meer verdiept in de klassieke cultuur en geschreven geschiedenis als het boek van Thucidides over de Peloponesische oorlog en Xenophon over de tocht van de tienduizend en zelfs Plato met Symposion, verder ben ik niet gekomen tot hedenmorgen toen ik mij ging verdiepen in de wijsgeer Socrates. En hiertoe ben ik feitelijk gekomen door een zeer recent uitgegeven boek van de pen van een classicus, tevens schrijver en dichter van NLse huize, Ilja Leonard Pfeiffer. Natuurlijk heb ik het over het boek Alkibiades dat dit jaar is uitgekomen, een pil van meer dan 600 pagina's die ik in enkele dagen heb verslonden.
Uit Symposion en uit Thucidides' boek over de Peloponesische oorlog had ik wel zo mijn gedachten over deze wonderlijke figuur Alkibiades, die ik overigens kende als Alcibiades, een rare vogel die tijdens die oorlog van partij veranderde en de vrijer was geweest van Socrates, tja, hoe zat dat toch in elkaar. Nou, dat heeft Pfeiffer fantastisch neergelegd in zijn historische roman die uiteraard gefundeerd is op wat bekend is uit die tijd van met name Plato, Thucidides en Xenophon. En mede door zijn boek rijst daar voor mijn ogen een reus uit dat 2500 jaar oude verleden op in de figuur van Socrates. In die twintig jaren heb ik werkelijk een prachtige literaire reis gemaakt die nu is aangeland bij deze reus. Daar zal ik nog wel eens nader over schrijven in deze daily blog.

Deze dag was bijzonder, lees maar:

De temperatuur wereldwijd heeft ook deze week records gebroken. Oorzaak: de klimaatopwarming, vooral veroorzaakt door de nog steeds toenemende uitstoot van broeikasgassen. Dat meldt the National Centers for Environmental Prediction (NCEP), een afdeling van de weerdienst in de Verenigde Staten.

De gemiddelde wereldwijde temperatuur bereikte maandag een record van 17 graden Celsius. En dinsdag steeg die zelfs tot 17,2 graden. Het vorige record, 16,9 graden, dateerde volgens de NCEP van augustus 2016. Volgens de Amerikaanse weerdienst passen deze temperaturen in de extreme warme zomer van 2023 aan het noordelijk halfrond. "Het is een doodvonnis voor de mens en voor de wereldwijde ecosystemen", benadrukt Friederike Otto, klimaatwetenschapper van het Grantham Institute for Climate Change and the Environment.

03 juli 2023

Het dossier

 Laatst zaten Roos en ik in de trein en spraken we zodanig hard, althans Roos, dat iemand naast ons zich mengde in het gesprek en zoals dat gaat, kwam al snel "het klimaat" althans het veranderend klimaat aan de orde. Die meneer ontkende niet direct dat er niks aan de hand was met het klimaat maar verschool zich achter een wat lachwekkend argument dat hij het dossier niet kende. Waarop ik antwoordde dat hij alleen maar naar buiten hoefde te kijken om te zien dat er nogal stevige veranderingen hadden plaatsgevonden de laatste jaren.
Vandaag hoefde je niet naar buiten te kijken en ook het dossier niet te lezen, er was sprake van een "zomerstorm" met een kracht zoals die niet eerder was vertoond sinds 1910, het jaar dat dergelijke gegevens werden vastgelegd. En dat opgeteld bij de langdurige droogte, de nauwelijks meer koud te nomen winters en de af en toe tropische stortregens toont toch wel aan dat er iets aan de hand is, daar hoef je toch geen dossierkennis voor te hebben.
Die mogelijkheid van klimaatverandering werd al in de jaren 70 aangekondigd en wetenschappelijk voorspeld op grond van eigenschappen van het gas CO2, het product van verbranding. Door het gebruik van fossiele brandstoffen als olie. gas en vooral steenkool neemt de concentratie van dat gas toe, inmiddels is er sprake van een toename van 40% ten opzichte van de concentratie atmosferische CO2 in het pré-industrieel tijdperk. En vooral de laatste decennia is die toename eigenlijk alleen maar toegenomen.
Wetenschappelijk is de klimaatverandering zonder meer aangetoond met het werk aan jaarring onderzoek zoals o.a. beschreven in het boek "Wat bomen ons vertellen" van de hand van Valerie Trouet. Maar tal van studies hebben dit fenomeen zonder twijfel vastgesteld. Het merkwaardige fenomeen van ontkennen van wetenschappelijk vastgestelde feiten heeft de discussie nogal vertroebeld helaas, maar of het verschil zou uitmaken in het gedrag van de massa is nog maar de vraag. Minder auto rijden, vliegen of überhaupt iets verminderen komt bij vrijwel niemand in gedachten. Dus wachten op de volgende storm, droogteperiode of hittegolf met alle gevolgen van dien. 
Helaas kan ik het toepasselijke lied van het cabaret Ivo de Wijs niet vinden. Ik dacht aan: "ontevreden, ontevreden, en wie geven wij de schuld?" Het vervolg kan tegenwoordig echt niet meer, maar wie kent dat nog. Ik hoorde dat cabaret voor het eerst optreden in mijn studententijd bij een feestje van de afdeling Biochemie waar ik toen als student onderzoek deed in het kader van mijn hoofdvak.

02 juli 2023

Concert in Wijhe

 Roos stelde voor om vanmorgen naar een concertje te gaan in de kerk van Wijhe. Daar hebben we al eens naar een uitvoering van "die Winterreise" geluisterd en nu ging het om een uitvoering door een trio met de toepasselijke naam "Sallabande", afkomstig uit het Salland. Uitgevoerd werd het volledige pianotrio van Beethoven opus 70 nr. 1 in D-majeur. We zaten vrijwel vooraan en konden het goed horen en zien. Klonk goed in de akoestisch perfecte ruimte van deze oude kerk. En na een korte pauze van Felix Mendelssohn Pianotrio 49 deel 1 d-mineur. Na een staand applaus als tegenwoordig gebruikelijk in ons land volgde nog een toegift met een bewerking van een deel van een partita voor piano van Johann Sebastian Bach. Kwam me heel bekend voor omdat ik die zelf veel heb gespeeld en nu extra met cello en viool als aanvullende partijen. Leuk hoor zo'n optreden, was goed bezocht door de Wijhese muziekliefhebbers waarvan Roos een heel aantal kende en groette.

NB. ik heb de uitgevoerde muziek opgezocht op youtube, deze wordt uitgevoerd door anderen dan wij hier in Wijhe hebben gehoord. Dus de hier geplaatste "links" laten wel de muziek horen, maar het zijn niet de uitvoerenden van het trio Sallabande.

01 juli 2023

Een grote karekiet

 

In het Montferland


Het was helemaal geen wandelweer vandaag - dacht ik - het regende een beetje, het trok me niet met het gevolg dat we pas laat eigenlijk op gang kwamen. Uiteindelijk gingen we toch op weg en na een lange reis per trein naar Zutphen, bus naar Doetinchem en bus naar Zeddam begonnen we aan een bijzonder aardige wandeling in het Montferland, verrassend mooi licht glooiend landschap met afwisselend landbouw en bos en vooral rust en stilte! We kwamen zelfs een stukje in Duitsland, overigens voormalig Nederland, het hoog gelegen Elten, dat na WO II een poosje nederlands is verklaard maar later weer gewoon Duits is geworden tijdens een actie waarbij iedere parkeerplaats bezet was met een vrachtwagen met boter die zonder inklaringsgedoe de grens overging, oftewel de grens verplaatste zich, weet ik nog vanuit mijn jeugdjaren. Maar daar moesten we een stevige afdaling maken het Rijndal in en van daar verder naar Lobith. Daar gebeurde mij iets vervelends, ik moest een laag hekje overstappen, stelde echt niet veel vooer, misschien 50 cm hoog en ik haalde dat tot tweemaal toe niet, geheel buiten mijn verwachting met als gevolg dat ik echt op m'n gezicht viel, schaafwonden aan m'n benen en vooral een diep gevoel van "ik word oud", ik moest er enorm om vloeken, zo kwaad was ik of teleurgesteld, ik weet het niet.
We liepen verder langs een groot water en daar hoorde ik tot mijn verbazing het keiharde geluid van de grote karekiet, waarvan ik weet dat hij heel zeldzaam is in Nederland. Overigens was het barstensvol slakken aldaar en daar leeft hij van, we hebben talloze grote karekieten gehoord en zelfs gezien tijdens een vakantie aan het meer van Ohrid, daar zaten er honderden met hun karakteristieke keiharde gekras.
uiteindelijk kwamen we in Lobith en hebben genoeglijk in een snackbar wat gegeten. De laatste bus was vertrokken, maar een haltetaxi bracht ons naar station Zevenaar.