Twee keer oliebollen en een nieuw bed

Het nieuwe bed. Mooi toch!

Vorig jaar had ik het bakken van oliebollen achterwege gelaten. Roos is er niet gek op en zelfs wanneer ik slechts 200 gram bloem gebruikte had ik er veel te veel aan. Kun je wel alles weg geven, maar ja, waar bak je dan voor? Maar dat zat me toch niet lekker. Dus vandaag nog eens de helft. 100 gram bloem, 100 ml melk en de rest een beetje aanpassen. Een steelpannetje met olie en uiteindelijk had ik 6 oliebollen en die waren toch lekker! Hebben de avond niet gehaald har har. Als ze warm zijn en lekker knapperig dan vind ik ze het lekkerste en de eerste vier vonden al snel de weg naar beneden. Nummer vijf at ik smiddags op en de laatste heb ik voor Roos bewaard. Daar had ze ook wel genoeg aan.
Roos ging een nieuw bed uitzoeken bij Morpheus de beddenzaak in ons dorp; ik ging naar de fitness voor de broodnodige armspieroefeningen. Verder heb ik op dringend verzoek van Roos wat schoonmaak activiteiten gepleegd in de flat. Beviel me eigenlijk best wel.
Had ik aan 6 oliebollen genoeg, daar gebeurde tot mijn verbazing het volgende. Er werd ergens rond 15.00 uur gebeld en daar stond een voormalig collega, Kees vG voor de deur; long time no see, maar ontzettend leuk. Terwijl hij de trappen op zwoegde hielp hij mij herinneren dat hij altijd veel oliebollen bakte in het verleden. En inderdaad herinnerde ik mij nog goed - uit de zeventiger jaren toen wij beiden als gedetacheerd militair bij het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst in Amsterdam werkten - dat Kees de eerste week van januari nog dagelijks oude oliebollen als lunch naar binnen werkte. En nu had hij een zakje bij zich met een zestal oliebollen. Goed bedoeld, maar ik heb ze toch maar aan buurvrouw Kaat gegeven die de bollen dankbaar in ontvangst nam tot mijn genoegen. Ze zou de bollen 's-avonds met haar zus "opnuttigen".
Van schoondochter Jessica kreeg ik een alleraardigste WhatsApp met de vraag wat wij gingen doen op oudejaarsavond. En ja, klinkt afgezaagd, maar na het lawaai feest al 70 keer te hebben meegemaakt heb je er niet veel meer mee. We hebben wat gebridged, een wijntje gedronken, een glaasje Everts' roem door de slokdarm laten branden, elkaar om 00.00 uur een kus gegeven, van het vuurwerk genoten en om 00.30 slapen.
Waar ik wel over in zat was dat zoon Hugo door de mist heen moest rijden. Marjorie en hij gingen oude en nieuw doen in Tilburg bij een vriendin van Marjorie en daarna moest hij aan het eind van de nacht nog Camille naar Schiphol brengen. Is gelukkig allemaal goed gegaan en ze hebben een heerlijke avond gehad. Wij ook hoor lezer.

De ondertekening in Zwolle

Roos en Ans tekenen het koopcontract

We namen hartelijk afscheid van de mensen van ons logeeradresje met een: "tot ziens", tenslotte worden zij plaatsgenoten van Roos en kunnen we elkaar binnenkort gaan tegenkomen op de markt of gewoon in de buurt. Binnen enkele minuten waren we bij het nieuwe huis; we werden opgewacht door makelaar Filip en Ger, degene die het huis gaat verlaten. We liepen door het huis; het zag er allemaal spik en span uit; keurig allemaal. Dus snel bij Filip in de auto met z'n allen en naar Zwolle, naar de makelaar. We moesten even in de wachtkamer plaats nemen. Daar zat Ans al te wachten. Gezellig even met elkaar gesproken; aardige mensen. We spraken af dat ze een keer bij ons Indisch komen eten en wij werden ook uitgenodigd om bij hen in Olst te komen.

Ger overhandigt de sleutel aan Roos

Een formele maar ontspannen gebeurtenis deze koop. Ik fungeerde als fotograaf en werd gekscherend ook door meneer de notaris zo gepresenteerd har har. De sleutel werd als afsluiting van de verkoop door Ger aan Roos overhandigd. We werden door de notaris zelf uitgelaten.
Na afloop liepen Roos en ik door Zwolle; "ons nieuwe Utrecht", de grote plaats in de buurt van Wijhe. Het opent veel perspectief voor bezoek en wandelen aan het Noorden en Oosten van ons land. Ik verheug me er al op; vanuit mijn eigen Biltse flat met de trein en dan wandelen via de Veluwe richting Wijhe. En als ik bij Roos ben museumbezoek in het Noorden en wandelen in het Oosten, met name Twente, Salland en de Achterhoek.

B&B en spare ribs

Na de wandeling gingen Roos en ik op stap naar Wijhe. Morgen vindt de ondertekening van het koopcontract plaats en daarom gaan we overnachten aldaar. Onderweg naar het station Bilthoven passeerden we zo'n weggeef bibliotheekje met een alleraardigst boek over Nostradamus; een geromantiseerde beschrijving van zijn leven; echt zo'n lekker onderwegleesboek. Met de stoptrein naar Zwolle. Dankzij het boek ging de rit sneller dan gedacht. Het laatste stukje naar Wijhe vanuit Zwolle was zo gepiept. Het was nog redelijk licht toen we aankwamen op ons logeeradresje, vlakbij waar Roos gaat wonen. Warme ontvangst door de gastvrouw en gastheer en een bijzonder gezellig onderkomen. Daarna gingen we in het dorp een hapje eten. Een echt dorpskroeg met een paar tafels om een hapje te eten. Roos nam zalm en ik at een portie spare ribs die er niet om loog. Heerlijk vind ik dat altijd.
Terug op de kamer hebben we nog wat gelezen en vervolgens een gat in de dag geslapen; we werden pas om half negen wakker ondanks de spannende gebeurtenis van die dag. 

Grijs repelsteeltje onder m'n zolen

Radio Kootwijk

Vanmorgen wilde ik mijn wandelschoenen invetten. Daartoe moeten ze wel eerst van zand en andere ongerechtigheden ontdaan worden. Tot mijn verbazing ging het zand er helemaal niet van af. Mijn laatste wandeling was met Ab op het Kootwijker zand, het gebied dat dankzij de gebonden stikstof depositie overwoekerd is met het grijs kronkelsteeltje, een uitheemse mossoort die ik uit balorigheid het grijs repelsteeltje noemde.
Bij de wandeling was het vrijwel onmogelijk om de duinen te betreden omdat je uitgleed door de kleverige smeerboel; leek wel koeienstront met al dat zand tussen de troep. 
Het zand kreeg ik met de grootste moeite van het bovenleer van de schoenen. Echter de zolen zaten vol met die kleverige smeerboel. Zelfs na enkele dagen lopen zit het nog tussen de ribbels van de zolen.
En dan nog beweren dat de natuur helemaal geen last heeft van die stikstofdepositie die vooral veroorzaakt wordt door de landbouw, met name de veeteelt sector. Tegenwoordig worden de gier (urine) en de stront (mest) gemengd opgeslagen waardoor ammoniak wordt gevormd door de bacteriën. De ouderwetse stalmest waarbij de gier en de met stro gemengde mest apart worden opgewerkt ontstaat aanzienlijk minder ammoniak, hierbij ontstaat de "ouderwetse" gezellige plattelandslucht die door Roos' vader "Landluft" werd genoemd. Vind ik ook zo lekker ruiken. Bij boer Dirk in de stal rook het altijd naar Landluft.

Bertje Slingeland

Een flinterdun ijslaagje op ijsbaan van De Bilt

Een klasgenootje van me in de vijfde klas van de lagere school. Op de klassefoto die ik nog uit die tijd heb staat hij ook met zijn witte kop haar. Niks bijzonders eigenlijk, behalve dat ik grote bewondering had voor zijn durf. Hij durfde namelijk het ijs op wanneer het nog maar enkele dagen had gevroren. Dat is eigenlijk het enige dat ik van hem heb onthouden; of hij goed kon rekenen of juist niet, weet ik echt niet meer.
Op een dag was ik met mijn opa en vader in de auto toen er nog maar een flintertje ijs op het water lag. Ik zei toen: "daar zou Bertje Slingeland zich op wagen". Ik weet nog dat mijn opa iets bromde; mijn vader zei niks. Later realiseerde ik me natuurlijk dat dit gewoon een onzinnige opmerking van mij was geweest. Maar toch moet ik altijd aan die opmerking en dus aan Bertje denken wanneer ik ergens zo'n eerst flintertje ijs op het water zie liggen.
Toen ik afgelopen week langs het schaatsbaantje van De Bilt liep en het eerste ijs zag moest ik daar een foto van maken voor de Blog. Waarvan acte.

Broer Henk herstelt mijn verlichting

Natuurlijk wilde Henk niet op de foto

Enkele weken geleden kreeg ik een berichtje van broer Henk dat hij vandaag langs zou komen om mijn verlichting in de keuken te herstellen. Destijds toen ik hier in de flat kwam wonen heeft hij een TL boven het aanrecht aangebracht, maar dat is inmiddels versleten. De klemmetjes zijn er stuk voor stuk van afgespat en de situatie is heden penibel.
Om half twaalf kwam hij. De goedzak had voor Roos bonbons meegenomen en voor mij drie zakjes met van die overheerlijke taaitaaikorstjes van de Jumbo. Na de thee gingen we naar de Gamma om een en ander in te slaan en thuis gekomen ging hij aan het werk. Het was een hele klus maar hij kreeg het gelukkig voor elkaar.
Daarna gingen we eten. Ik had voor de gelegenheid nassi gemaakt en gelukkig ging dat er in als koek. Een vorige keer had ik spruitjes en tuinbonen en die lustte hij allebei niet. Ik had nu zelfs een reserve oplossing met snijbonen en rundvlees met aardappelen. Was dus niet nodig gelukkig. De rest van de nassi gaf ik mee om aan Charlotte te geven.
Henk lustte ook best de door mij gemaakte vla. Ik had geen melk meer en ging snel naar AH terwijl Roos hem in die tijd haar huis liet zien.
Ook de vla smaakte hem best en na een gezellige en nuttig bestede dag namen we afscheid. Fijn om zo'n broer te hebben; we schelen tien jaar in leeftijd maar hebben nog nooit ruzie gemaakt!

Wandelen bij Kootwijk

Koek en zopie, middenop het Kootwijker zand

Het was vandaag werkelijk een ideale wandeldag. Dat kwam heel goed uit want Ab en ik hadden afgesproken om op deze dag te gaan wandelen op de Veluwe. Het was de enige dag die nog open stond in mijn agenda en het KNMI had haar best gedaan om een mooie wandeldag in te plannen har har.
Ab had nog ge-appt hoe laat hij vanmorgen zou komen voor de thee. Dat werd 8.00 uur en uiteraard was hij tien minuten eerder. Daar had ik al rekening mee gehouden; de thee stond dampend klaar.
Aangekomen bij Kootwijk zochten we nog even naar het huis van een ouwe kennis van Ab; had hij in geen 40 jaar ontmoet maar van een andere kennis had hij vernomen dat hij in Kootwijk woonde. Aan het aspect van de tuin dacht Ab al af te kunnen leiden waar het was. Voor de zekerheid vroeg hij het nog aan een allervriendelijkste meneer die iets aan het doen was met een ladder en een boom. Bleek ook imker te zijn en vertelde dat hij geen last had van Varoa mijt. Leuk détail was dat hij zijn bijen alleen van de honing afhielp als de kast gewoon te zwaar was zodat ze het toch in een winter niet op zouden kunnen. Kortom de bijen aten hun eigen honing en geen suikerwater in de winter.
De kennis van Ab konden we uiteindelijk niet traceren maar de ingang van het stuifzandgebied des te beter. Een mooi gebied waar de effecten van de stikstofdepositie erg duidelijk is. Het grijs kronkelsteeltje, een mos dat op een wat slijmerige manier bijzonder goed gedijt op een dieet van neergeslagen stikstof domineerde grote delen van het gebied. Daarom was er een stuk van enkele tientallen hectares afgeplagd. Ondanks het slipgevaar liepen we over de vlakte die overigens ook hier en daar bijzonder fraai was. Uiteindelijk kwamen we ook weer bij de wisenten waar we die vorig jaar hadden gezien. Ook nu stond een viertal van deze runderen zichtbaar voor ons op die zelfde plek. Mooie koppen.
We liepen terug richting Kootwijk en kwamen onderweg grappig genoeg een soort koek en zopie tentje tegen waar overigens niets te koop of te zien was. Ab maakte daar een foto van mij terwijl ik aan een boterhammetje knaagde. Uiteindelijk weer terug naar de auto en slaperig van een dag buiten weer naar huis. Volgens Komoot was het ruim 15 kilometer. Volgens de stappenteller van Ab een stuk meer?!

Op bezoek bij Douwe en Florien

Vanmiddag gingen we op kennismakingsbezoek bij Douwe. Sinds alweer enkele maanden heeft hij een vriendin, Florien en het is zover dat we kennis gaan maken. En dat viel - zo te zien - beiderzijds in zeer goede aarde. Het gesprek ging heen en weer en heel diverse onderwerpen die ons vieren aangingen passeerden de revue en natuurlijk vooral wederwaardigheden van Douwe en Florien. En dat onder het genot van koffie en - nee maar - kerstkransjes die uit de hand werden geserveerd door Douwe.
Het was een ontzettend gezellige middag en daarmee voor ons een genoeglijke afsluiting van de kerstdagen.
Toen we thuis kwamen heb ik op grond van het 'smorgens uitgevoerde experiment met magisch voedsel nog maar een litertje bereid. Daarmee heb ik voldaan aan het verzoek van zoon Peter.

Experiment "magisch voedsel" plus recept

"Magisch voedsel"

Vol onbegrip keek de, overigens aller behulpzaamste winkelbediende mij aan: "papkokende rijst?", nee, dat verkochten ze niet bij Dirk. Ook bij Albert Heijn kon ik die kennelijk ouderwetse papkokende rijst niet meer vinden. Daarvan maakte ik toen de kinderen nog klein waren rijstebrij, met rozijnen, bruine suiker, boter en kaneel.
Mijn moeder maakte dat ook als toetje in mijn kinderjaren; zij deed er overigens geen rozijnen in, maar krenten als ik me goed herinner en de boter was natuurlijk margarine en de suiker was gewoon kristalsuiker. Destijds werd het na het opkoken gegaard in het grote bed onder de dekens.
Die rijstebrij van mij heeft in de loop der jaren een zekere roem verworven. Ik maakte het regelmatig en op een bepaald moment kennelijk ook voor de vriendengroep van Peter die "Magic" speelden. Bij die gelegenheid muntte Jim, de oudste vriend van Peter en een van de drie musketiers, deze zoete pap als "magisch voedsel", en sinds die tijd noem ik het ook zo. En onlangs bereikte mij de vraag of ik voor hun bijeenzijn op 31 december een pan van dit magisch voedsel kon en wilde bereiden.
Ik zat er over te peinzen hoe ik dan toch kon voorzien in de vraag van zoon Peter nu ik geen papkokende rijst kon verkrijgen.Vanmorgen ging ik maar eens aan het experimenteren met basmatirijst als basis. Ik had ook geen idee meer over de verhoudingen en als chemicus in ruste ging ik maar eens wat experimenteren.
100 gram rijst afgewogen en daar in porties van 100 ml op heel lage stand van mijn inductieformuis de zaak opgewarmd en telkens melk toegevoegd als het mengsel te dik bleek. 500 ml bleek zo'n beetje het absorberend vermogen van de rijst te zijn. Toen met de grondig gereinigde (vanwege de smaak overdracht) staafmixer op laagste stand er doorheen gehaald, rozijnen, kaneel en boter toegevoegd en opnieuw zachtjes verwarmd om de rozijnen te doen wellen en de rijst snotgaar te koken. Het resultaat mag er zijn. Nog zo'n batch en ik heb mijn magische taak volbracht.

PS Op 2 januari vroeg zoon Peter mij om het recept. Ga ik hier formuleren.

Begin met een schone 2 liter pan en een kleine pollepel die niet naar uien smaakt! Vermijd smaakoverdracht. Papkokende rijst is het makkelijkst, maar kan ik nergens meer verkrijgen. Is ook niet echt nodig; gaat ook prima met basmati rijst.

Recept opa's rijstebrij
Weeg honderd gram rijst af voor uiteindelijk iets minder dan een liter rijstebrij.
Doe er 400 ml melk bij en al roerend opwarmen. Het vuur mag dan hoger zolang je roert; als je goed roert kan het niet aanbranden. Zodra de melk kookt zet je het vuur zo laag mogelijk en roer dan gewoon af en toe; zet een wekkertje zodat je het niet kunt vergeten!
Doe er intussen een klontje roomboter bij, vooral niet te weinig. Een flinke soeplepel donkerbruine suiker en een lepel kristalsuiker (is zoeter) en een koffielepel (eierlepel mag ook) kaneel. Af en toe roeren. Wordt het te dik gewoon nog een beetje melk erbij en goed roeren. Heel laag vuur!
Met de staafmixer maak je de rijst tot pap. Daarna doe je de rozijnen erbij, een paar handen vol naar smaak. En nog een half uurtje op zeer, zeer laag vuur of in een slaapzak laten nagaren.
Ik hoor graag over het resultaat.
Opa

Kerstdiner bij Marjorie en Hugo

Vanuit een bijzondere hoek genomen staan
we er alle vijf op!

We werden om zes uur - en vooral niet vroeger - verwacht. Dat beloofde wat! Ook vorig jaar waren we uitgenodigd om op eerste kerstdag te komen eten bij Hugo en Marjorie. Dat waren tot nu toe de enige keren dat we überhaupt waren uitgenodigd voor een kerstbijeenkomst bij een van onze kinderen waarbij ik wel moet aantekenen dat we dit jaar ook door Mariska waren gevraagd, maar dat kwam van twee kanten niet goed uit. Nu is mijn viertal ook wel wat beperkt in hun mogelijkheden omdat hun moeder ieder jaar weer de tweede kerstdag van hen claimt en dan is de koek al voor de helft op nietwaar. Maar dit is geen klacht hoor lezer, begrijp mij goed!
Prompt om zes uur waren we daar. Marjorie en haar zus Camille waren druk bezig met de voorbereidingen van het kerstdiner; het rook heerlijk. Ook Hugo liet zich niet onbetuigd met een enorm stuk buikspek dat hij na het bakken zorgvuldig inpakte in meters aluminiumfolie; dat beloofde wat hoor. En inderdaad, eerst een bijzonder voorgerecht van tapioca dat Camille voor de gelegenheid zelfs had meegenomen uit Brazilië. Vervolgens een heerlijke lasagna schotel, gecombineerd met het eerder genoemde buikspek van Hugo. Een glaasje wijn completeerde het hoofdgerecht. We zaten gezellig te kletsen terwijl we mes en vork lieten rammelen. Camille slaagde er zelfs in om een "onsie" van het hele gezelschap te maken; dat siert deze blog.
Tot slot een verrukkelijk nagerecht naar Braziliaans recept; een variatie in cocos, voor ons Hollanders onbekend, maar bijzonder lekker en, heel opmerkelijk, niet te zoet!
Intussen stak Hugo de open haard in de fik; altijd een bijzonder gezicht zo'n echt open vuur; gefascineerd zat ik naar de vlammen van het steeds hoger brandende vuur te kijken. Het was intussen al behoorlijk laat geworden en ik stelde Roos voor om naar huis te gaan. Maar tot onze verrassing was een aantal van de pakketjes onder de kerstboom voor ons bestemd. Dat verraste ons nogal; zijn we absoluut niet gewend. Een uit de VS overgewaaide gewoonte om cadeautjes te geven met de kerst. Een boek met 500 recepten om soep te maken; ik ga mijn best doen, maar ook een doos met 4 stukken zeep, geschenk van Leia en door Camille meegenomen vanuit Brazilië. Ontzettend lief!
Dankjewel kids voor deze genoeglijke kerstavond.

Boiler en wasmachine

De nieuwe wasmachine

Boiler doet het!

Eerst kreeg ik een brief van Eneco dat er binnenkort een "Intelligent boiler" zou worden geïnstalleerd in mijn flatje; de gewone boiler zou worden voorzien van een module in de vorm van een aanstuurbaar kastje dat zou bepalen wanneer de boiler gebruikt zou worden om te verwarmen wanneer er een overmaat aan stroomcapaciteit zich voordeed in onze buurt. Vooruitlopen op de toename van zonnecellen en windmolens natuurlijk. Wilde ik graag aan meedoen natuurlijk. Enige tijd later kwam een monteur deze intelligentie aanbrengen in mijn flat. Echter, vanaf die tijd had ik helemaal geen heet water meer; de boiler verrekte het ten ene male. Ik heb het een kleine week aangezien omdat ik dacht dat het aan mij lag. Ik kon er zelfs slecht van slapen en kreeg zelfs een paniekaanval midden in de nacht. Volstrekt onnodig want toen ik de dag voor kerst belde naar Eneco kreeg ik niet alleen onmiddellijk een persoon aan de lijn doch tevens de toezegging dat op eerste kerstdag nota bene een tweede monteur langs zou komen hetgeen ook daadwerkelijk geschiedde. En vanaf die tijd heb ik volop gloeiend heet water!
In die zelfde tijd stopte mijn wasmachine haar tot die tijd zo goed uitgevoerde werkzaamheden; de lagers bleken te zijn versleten. Dus snel een nieuwe besteld bij de leverancier hier om de hoek. En ook die kon razendsnel worden geleverd. Wat een opluchting allemaal.

Kerstavond 2019 en magisch voedsel

Margot en Roos aan de ontbijttafel

Terwijl ik dit schrijf hoor ik de kerkklok van de kerk die Roos en ik delen vrolijk luiden: het is kerstavond, de avond waarop de kerken in NL vol zitten. Ik heb nog een warme herinnering aan het bezoek aan de kerk van Noorbeek op kerstavond 1979 toen ik daar met Anneke een week vakantie vierde. Verder heb ik dat niet vaak gedaan.
In Duitsland wordt Heiligenabend op deze avond gevierd, een gezellig samenzijn tijdens het verorberen van de kerstmaaltijd. Dat had Marjorie oorspronkelijk ook voor ons bedacht. Maar omdat Hugo graag op deze dag bij de slager wilde stoempen is ons kerstmaal na overleg op eerste kerstdag gepland. Kwam ons ook wel een stuk beter uit want vandaag werd de dag toch vooral ingenomen door de terugreis van Antwerpen naar huis.
Maar eerst hebben we gezellig samen met Margot nagepraat terwijl Martijn naar kantoor was en ergens in de buurt met z'n drietjes ontbeten. Leuk om ook haar beter te leren kennen; we hadden elkaar meer dan een jaar geleden voor het laatst gezien.
Daarna met de stoptrein via Essen naar Roosendaal en door naar Rotterdam. Onderweg kreeg ik nog een App van zoon Peter of ik nog gelegenheid had om voor 31 december "magisch voedsel" te bereiden voor de vier vrienden. Dus ben ik nog even langs de supermarkt geweest om melk te kopen. Papkokende rijst kon ik nergens krijgen dus zal ik het maar van Basmatirijst maken. Komt vast goed.

Kerstmarkt in Antwerpen

Chinatown in Antwerpen

Niet te geloven maar we stonden pas om half tien op. Martijn zat met een koptelefoon op achter de laptop. Hij had een telefonische meeting voor zijn werk. Hij zit natuurlijk in een afrondingsfase met allerlei zaken rond de overdracht.
Martijn haalde broodjes terwijl Margot zich aangordde voor de sportschool, "de gym", zoals dat kennelijk ook genoemd wordt. Lekker gebakken eitje op het broodje, een croissant kop koffie en het was weer helemaal goed. Toen Margot met een rooie kop van de inspanning weer terug kwam van de gym lustte ze ook wel een croissantje. Gezellig zo met z'n viertjes. Zo rustig aan gingen we van huis voor een forse sightseeing in Antwerpen. Het is een ontzettend gezellige stad en op deze dag natuurlijk ontzettend druk vanwege de kerst. Het bleef gelukkig droog. Margot moest hier en daar nog wat inslaan waarbij we door Chinatown kwamen en inderdaad allemaal Chinese lieden die met etenswaren op karretjes liepen te slepen en twee enorme Chinese leeuwen aan het begin van de straat. Een levendig geheel.
We lunchten met een - opnieuw enorme - kom soep met brood. Ik kreeg het maar nauwelijks op. Het was daar binnen zo heet dat het zweet zichtbaar van m'n voorhoofd afliep.
We gingen terug naar de flat. Margot ging even lekker een tukkie doen en wij drieën zetten ons gesprek voort. We kunnen het zo goed vinden allemaal met elkaar. Martijn en ik zijn zichtbaar blij dat we elkaar hebben leren kennen. We dronken er weer een lekker biertje bij.
Het was alweer donker toen we naar de kerstmarkt liepen. Een drukte van jewelste maar de kraampjes stonden lang niet zo dicht op elkaar als wat ik ken van de kerstmarkten in de Duitse steden. Je kon toch nog rustig alles bekijken en een beetje doorlopen. Er was van alles te koop waaronder Nougat en dat kon Roos uiteraard niet weerstaan.
Voor vanavond had Margot een Libanees restaurant besproken. We waren keurig op tijd en gelukkig maar want mensen die te laat waren moesten zich haasten om op tijd voor de tweede tafel klaar te zijn. Wij niet; wij genoten van het bijzondere palet aan oosterse smaken dat ons werd geserveerd. Koude en warme gerechten en opnieuw bepaald niet te weinig. In tegendeel.
We liepen opnieuw een stevig stuk langs de Schelde kade en plotseling waren we weer bij de flat.
Bier was niet meer nodig; ik dronk gefilterd water en stelde om 22.00 uur voor om te gaan slapen. Het is best vermoeiend zo'n hele dag met interactie en in een drukke omgeving. We konden ons alle vier in het voorstel vinden.

Varkenswangen gegeten in Antwerpen

Buiten bij Bonmama lekker nassen met z'n vieren

Ja hoor, daar stonden ze ons al op te wachten. Martijn en Margot waren op het perron waar onze stoptrein arriveerde om 18.10. Fijn om elkaar weer te zien. Lekker door de stad gelopen die in volle kerststemming was natuurlijk. Natuurlijk hadden ze veel te vertellen met een bruiloft in het verschiet en natuurlijk de verhuizing naar Surabaya. Voor vanavond hadden ze een leuk restaurantje in gedachten; was helaas vol maar in het alternatief, Bonmama, konden we nog met z'n viertjes een plekje buiten bemachtigen. Was geen probleem, dus zaten we met onze jassen aan lekker te eten. Ik had varkenswangen in een pannetje en dat was wel zo veel dat ik het maar nauwelijks op kreeg. Lekkere frietjes erbij; helemaal af. Natuurlijk een Belgisch biertje op advies van Martijn.
Na afloop liepen we naar hun huis en onder het genot van nog een - heel bijzonder - biertje spraken we verder. Martijn kan met zo veel genoegen over bijzonderheden van bier praten dat je er gewoon het water van in de mond krijgt. Hij had nu een biertje dat al vijf keer als het beste bier ter wereld was uitgeroepen; een echte trappist waarvoor je de grootste moeite moet doen om een kratje te bemachtigen. Ik heb het dopje zorgvuldig ingepikt om in mijn rariteitenkabinetje te leggen als aandenken aan dit genoeglijk bezoek met het bijzondere bier en ongetwijfeld ons laatste bezoek aan deze prachtige flat.
We gingen bijtijds slapen.

De drie musketiers

Jessica toont de babykamer

Vandaag een heel programma om af te werken. Eerst op verjaarsvisite bij zoon Peter. Hij was deze dag wiskundig gesproken 2 tot de 5e macht geworden oftewel 32 jaar. Om in Papendrecht te komen was helemaal niet zo ingewikkeld als ik had gedacht. Gewoon met bus 77 naar Utrecht Centraal en dan met een Qbuzz naar Papendrecht halte Kennedylaan. Een klein half uurtje en je staat voor de deur. Roos en ik waren de eerste gasten, maar direct kwamen Bea en Kees, de ouders van de zwangere Jessica. We hadden elkaar al eens uitgebreid ontmoet en hadden direct een leuk gesprek over hun activiteiten en natuurlijk over ons gezamenlijk kleinkind.

De drie musketiers, 

Jessica liet trots de al helemaal ingerichte babykamer zien.
Een poosje later kwamen Joke, Anneke en Carlos het gezelschap versterken en ontspon zich een genoeglijk familieonderonsje. Tot slot kwamen Jim, Eric met aanhang binnen; oude vrienden van Peter die elkaar al vanaf de kleuterschool kennen en in die tijd de "drie musketiers" werden genoemd. Ik maakte een foto van het fameuze drietal. Ze waren altijd zo gek op magisch voedsel en hun ogen begonnen te glimmen toen ik dat onderwerp naar voren bracht.
Roos en ik moesten als eersten opbreken; we gingen naar Antwerpen voor bezoek aan Martijn en Margot.
We gingen via Dordrecht en Roosendaal met de stoptrein naar Antwerpen Centraal.

Met Camille naar het "Rijks"

Camille vol aandacht voor het melkmeisje van Vermeer

Vanmorgen om half negen reeds had ik met Camille afgesproken op Utrecht CS. Had voor mij niet zo vroeg hoeven te gebeuren, maar Camille had zelfs al om 8 uur willen afspreken; dan is het nog donker in deze tijd van het jaar. We hadden direct de trein naar Amsterdam CS en op mijn voorstel liepen we via de Brouwersgracht de stad in. Ze had een paar dingen die ze graag wilde zien waaronder de Westertoren. Over de Keizersgracht liepen we richting Rijksmuseum. Maar natuurlijk naar de Westerkerk en daar stelde ik voor om even over de Rozengracht te gaan en door de Jordaan. We dronken een koffie bij een leuk zaakje, gehuisvest in de kerk waar Anneke lang geleden een kamer bewoond had. En toen het RIjksmuseum waar ze onvermoeibaar alle schilderijen van de grote meesters met aandacht bekeek. Gelukkig was die fantastische tentoonstelling van Spaanse en Nederlandse schilders nog daar.
Rond twee uur hadden we het wel gezien. Camille wilde nog naar de Heineken Experience en ik ging naar huis. Was een gezellig dagje geweest.
's-Nachts kreeg ik een paniekerige aanval; zweten en ik moest gewoon m'n bed uit om wat te lezen. Het feit dat m'n "slimme boiler" niet werkt en de verhuizing van Roos en nog een paar kleine dingen werd deze oude man te veel. Nu ik dit schrijf, enkele dagen later moet ik er een beetje om glimlachen. De monteur voor de slimme boiler van Eneco komt nu zelfs op eerste kerstdag. Nu maar hopen dat het ook goed komt want zonder warm water is het een frisse bedoening!

Marjorie is weer thuis

Roos was gisteren op bezoek geweest bij Marjorie. Er is opnieuw sprake van dat ze binnenkort naar huis mag en vandaag is het zo ver!
Eerst naar de markt geweest en e.e.a. ingeslagen bij "Hans", de man van de Veenendaalse Reformkraam en tevens mijn bron voor contant geld. Ik had vier dingen nodig en had die keurig onthouden. Muesli, amandelen,  rozijn en een pakje gist.
Hugo WhatsAppte mij nog om te vragen of ik nog met Camille naar Amsterdam zou gaan morgen. Dat was zeker het geval alleen moest ik wel met haar kunnen Appen en dat maakte Hugo in orde. Wat zullen die twee blij zijn dat ze na vier weken ziekenhuis nu weer thuis is.

Eilandspolder

Op naar het eerste eiland

Weer een vroegertje vanmorgen. Op naar de Eilandspolder, Het beloofde een mooie, droge dag te worden. Op onze gewone tijd, d.w.z. half acht in de morgen ontmoette ik Ab op het busstation van Edam. Op naar "de taart" die Corinne ons iedere werkdag weer verschaft. Dit blijft toch wel een hoogtepunt van onze werkdagen hoor. Tot onze verbazing was de bakkerszaak wel open maar er bleek nog geen taart te zijn; die moest nog worden geleverd vanuit Amsterdam Noord. Maar dat duurde niet lang; de vriendelijke chauffeur kwam met het heerlijk gebak aanzetten en wij spoedden ons naar het clubhuis waar de hele goegemeente ons al met smart stond op te wachten. Het kantoor was gewoon te klein; deze vrijwilligersgroep wordt steeds groter en dat komt toch echt niet alleen door de taart van COrinne. Er heerst zo'n ontzettend genoeglijke sfeer. Alvorens we het water op gaan wordt eerst de politiek besproken en voor ieder probleem een oplossing geformuleerd; kostelijk!
De enorme taart probeerde ik te lijf te gaan met "Herman", het broodmes. Viel niet mee; een enorme lading slagroom en zeker veertig centimeter taartbodem moest eerlijk in moten verdeeld worden.
Daar gingen we het water op; het was niet eens koud. Ongelooflijk veel kieviten verduisterden het luchtruim. vijftienduizend werd door de kenners geschat. Ook goudpluvieren werden gezien. Ik had gelukkig mijn Swarovski bij me en genoot van de enorme vluchten vogels. Was echt bijzonder.
Ab had al vier landjes gemaaid. Die namen we stuk voor stuk op hark en vork en met zo veel werkers was het relatief snel gepiept. Ik vind het zo ontspannend deze inspanning. Was weer genieten!
Ik kon weer met Herman terug rijden naar Zaandam Kogerveld. Het bleek dat Jan Wim geboren was in de straat waar mijn grootouders destijds woonden. Een echte zaankanter dus.

Dat raap ik niet op!

Martijn gaat een jobwisseling aan. Vanmorgen vroeg ik hem op de WhatsApp hoe het afronden ging. Hij meldde mij dat hij nog slechts 6 werkdagen heeft voordat hij definitief vertrekt. Hij werkt heden bij een groot internationaal bedrijf dat o.a. sigaretten produceert waarop ik als groot tegenstander van roken vanwege de gezondheidsperikelen antwoordde dat hij dan na zes dagen kon stoppen met roken. Flauw, maar ach.
Ik zou dit niet geschreven hebben ware het niet dat ik vanmiddag iets grappigs vergelijkbaars meemaakte. Ik had net een doos eieren gekocht bij Koopmans toen ik het kordate getik hoorde van een mooie jonge vrouw op hoge hakken. Op dat moment verloor een meneer die zijn armen te vol had een doos. Ik zag direct dat er zo'n waarschuwingsetiket op zat met dat roken levensbedreigend is. Die mevrouw wilde de meneer helpen en ze bukte al om de doos op te rapen tot ook zij zag dat het om rookwaar ging, waarop ze licht verontschuldigend zei: "dat raap ik niet op". Ik reed lachend weg, dat zult u begrijpen.
Kennelijk ben ik niet de enige fervente anti-roker en echt niet omdat ik bang ben voor mijn eigen gezondheid, maar helemaal vanwege zorg voor degenen die zich aan dit zo gevaarlijke en verslavende genotsmiddel hebben verslingerd.
Wie herinnert zich nog dokter Meinsma? 

Het leek ineens een stuk groter?!

De winkelstraat van Wijhe met molen

Vandaag opnieuw naar Wijhe met Roos voor een ontmoeting met de verkopers van het huis dat Roos daar gekocht heeft. Met de trein van 9.00 uur naar Zwolle en verder naar Wijhe. We liepen door het dorp en waren er weer helemaal enthousiast over. Het was er echt stil, nauwelijks auto's  in de hoofdstraat, leuke winkels en natuurlijk de molen. Het wijkje was weer snel gevonden en we maakten kennis met de vrouw des huizes; meneer moest vanmorgen werken.
Lekker aan de koffie en wat heen en weer gepraat. Roos pakte haar schrift met vragen erbij en die werd uitgebreid besproken.
Gewapend met een meetlint bekeek ze waar de vleugel geplaatst moest worden. Die moet natuurlijk direct op de juiste plek gezet worden door de verhuizers. We liepen natuurlijk het hele huis weer door en beiden hadden we het idee dat het een stuk groter was dan in ons geheugen. Geen tegenvaller dus.

Roos meet de dingen

Nog een kop koffie en we namen opgewekt afscheid met een "tot ziens op 30 december", want dan vindt de overdracht plaats.
Vervolgens naar de sportschool waar Roos lid van gaat worden per 1 februari. Niet te geloven maar als potentieel nieuwe deelnemer krijg je daar een hele maand gratis proefmaand! Een grote sportschool met een veelheid aan toestellen en allemaal spik en span. Ook Pilates groepslessen, maar dat had Roos al lang gezien op de website. Toen ondernamen we de terugreis. Lekker relaxed met de Intercity naar Utrecht. Was een gezellig dagje geweest.

Everts' Roem

Everts Roem

Die naam stamt nog uit een bijzonder oud verleden. In de tijd dat ik bij het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst (CLB) hoofd was van de afdeling Electronen Microscopie (EM) was Jacques daar hoofdanalist. Hij was een bijzonder mens die graag bezig was met zelf voedsel te bereiden. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat hij me daar wellicht bijzonder heeft geïnspireerd, in ieder geval sterk gestimuleerd. Jacques had een moestuin, maar hij maakte ook zelf wijn van verschillende soorten fruit. De vlierbes was favoriet, maar ook andere fruitsoorten. De fotograaf van de afdeling, Cor nam deze hobby over en ook ik ben aan de slag gegaan met zelf wijn maken en later ook met het destilleren van het bocht, want echt wijn kon je het niet noemen.
Maar daar komt die naam Everts' Roem niet vandaan. In de tijd dat ik bij de VU had gewerkt had ik een uitstapje naar de EM gedaan. In het kader van onderzoek naar het proces van de "budding" van Herpes Simplex virus uit de geïnfecteerde cellen had ik Immuno staining technieken toegepast op EM niveau. Daarvoor had je antistoffen nodig die chemisch gekoppeld waren aan een enzym, HRP, wat staat voor Horseradish Peroxidase, een enzym geïsoleerd uit Mierikswortel. De techniek om dat optimaal te maken had ik geleerd op de VU van Dick Boorsma, een collega van de afdeling dermatologie. Ik had zo'n conjugaat gemaakt van ongewoon goede kwaliteit; het werd zeer breed gebruikt binnen de wetenschappelijke afdelingen van het CLB. Die malle Jacques gaf het daarom de naam: "Everts' Roem", naar mijn geboortenaam Evert.
Toen ik in de Hoflaan begon met het destilleren van de vruchtenwijn en daar naarmate ik meer ervaring kreeg steeds lekkerder sterke drankjes produceerde bedacht ik mij dat ik die maar eens de oude naam "Everts' Roem" moest geven. Dochter Joke maakte een mooi etiket, Anneke met haar karakteristiek fraaie handschrift zette de naam op het etiket, vriend Paul Doucet, groot liefhebber van mijn drankjes maakte gedrukte etiketten voor me.
Bij het opruimen van haar huis in het kader van de verhuizing vond Roos nog zo'n fles met een staartje Everts' Roem. Ik heb de nog bestaande flessen op een rijtje gezet en gefotografeerd, vooral vanwege de twee etiketten in het midden. De rubbers in de twee middelste flessen zijn vergaan en niet meer geschikt. Die flessen gaan nu naar de glasbak,

Ik schrok wakker van de wekker

Camille fotografeert Oude Gracht

Was ik gisteravond vroeg naar bed gegaan na nog een potje te hebben gebridged met Roos daar werd ik erg vroeg weer wakker; er gaat veel door m'n hoofd; ziekbed van schoondochter, de verhuizing van Roos, de wasmachine die het niet meer goed doet, ontzettend volle agenda met verjaardag Peter, bezoek Antwerpen en de kerst. Maar ook lekker werken in de Eilandspolder en een wandeling met Ab op het Kootwijkerzand en bezoek broer Henk die mijn verlichting komt upgraden, stiefzoon Douwe die zijn meissie komt voorstellen. Dat ging allemaal door m'n hoofd; waar haal ik de tijd vandaan. Ik ben zo'n zenuwelijer dat ik me altijd muizenissen in het hoofd haal.
Van de weeromstuit ging ik maar weer verder lezen in de Napolitaanse boeken van Elena Ferrante die ik van Marjorie heb geleend; fascinerende sociaal-psychologische sleutelroman in vier dikke delen.
Ben toch weer in slaap gevallen en werd met schrik wakker van de wekker om half zes. Om tien voor zes stond ik op de bushalte en iets voor 7.00 uur stond ik weer voor de deur bij de flat van Hugo. Waar ik verwachtte dat hij al zo'n beetje op weg was naar z'n werk, daar lag hij nog in Morpheus armen, maar niet lang meer. Hij was pas om 3 uur gaan slapen. Hij was met Marjorie, die daarvoor van haar behandelaars toestemming had gekregen naar een concert geweest. Had de auto bij z'n moeder opgehaald, Marjorie opgehaald uit het hospitaal, concert, terug gebracht naar Leiden en lag dus uiteindelijk pas zeer laat in bed. Zo veel energie had ik zelfs op die leeftijd niet!
Hij hoefde door omstandigheden vanmorgen niet zo vroeg te beginnen.
De monteur kon al om half acht voor de deur staan, maar dat uiteindelijk half tien worden. In die tussentijd las ik boek 3 van Ferrante's serie Napolitaanse vertellingen uit en wisselde van boek met nummer 4. De monteur was behoorlijk lang bezig en kon uiteindelijk wel de oorzaak vinden, maar die niet verhelpen.
Intussen was Camille, de zus van Marjorie verschenen; ze zat te ontbijten en we spraken wat met elkaar. Ik stelde voor om haar nog wat van Utrecht te laten zien voordat ze naar het LUMC voor bezoek aan Marjorie zou gaan. Nou dat wilde ze wat graag. En zo liepen we in alle rust door het centrum van Utrecht. Ze keek haar ogen uit naar al die "oude" gebouwen. De nieuwe gracht en de oude gracht en natuurlijk die schitterende rustige rondgang bij de karakteristieke kerktoren. Tot slot gingen we in de Voorstraat naar een door Marjorie aangegeven bakkertje om voor haar cheesecake te kopen. Daarna teurg naar het station en scheidden onze wegen. Wèl spraken we af dat ik haar zaterdag Amsterdam zal laten zien met een bezoek aan het Rijksmuseum.

Hij lag hard te snurken

Vanmorgen zou ik instructie krijgen van Hugo over de problematiek van zijn CV installatie. Morgen komt de monteur en die kan ik dan te woord staan. We hadden half om half afgesproken dat ik in ieder geval voor 11 uur zou langs komen; erg veel vroeger was het ook niet toen ik stilletjes de flat binnen sloop. Alles was nog in diepe rust. Door de deur van zijn slaapkamer heen kon ik Hugo horen snurken; hij heeft het momenteel ontzettend zwaar en ik was blij dat hij zo overduidelijk in rust was.
Ik nam rustig plaats in de luie stoel en wachtte op de dingen die komen zouden. Niet zo gek veel later kwam hij in ochtendjas de kamer binnen. De instructie stelde niet zo gek veel voor; een apparaatje en een hendel. We babbelden nog wat en toen  ging ik er weer vandoor.

Een kerstgeschenkje

Overjarige komijnekaas als kerstgeschenkje

Hadden we allemaal gedacht dat Marjorie weer naar huis mocht, daar moet ze helaas nog in het ziekenhuis blijven. Het valt ons allemaal behoorlijk zwaar. Ik slaap er slecht van en het verlaat mijn gedachten maar zelden. Gisteren bij Joke hebben we er ook over gesproken; ik had zo'n vrolijke dag met de kleinkinderen echt even nodig; het geeft je zo'n onmachtig gevoel.
Hugo belde me gisteravond nog op met de vraag of ik iets voor hem wilde doen; natuurlijk! Hij wilde mij vanmorgen instructie geven, maar Roos en ik werden zo laat wakker dat ik hem maar belde of ik niet zondag langs kon komen voor die instructie. Hij vroeg mij met name of ik maandagmorgen vroeg daar wilde zijn om de monteur van de CV te instrueren.
Dat gaf ruimte aan de daginvulling die overigens niet uit veel zou bestaan dan inkopen doen bij Zuivelboerderij Boom en Bosch inclusief de heerlijke fietstocht daar heen en het bereiden van Goulash. Dat laatste werd een groot succes. Vanwege de kerst kreeg ik een stukje overjarige komijnekaas mee; het kerstgeschenkje waar deze blog haar naam aan ontleent.
Zes uien geschild en fijn gesneden; in een forse pan gebakken met het bovenstaande vet uit een juspan met reevlees plus nog een stuk boter. Van de vriezer een zak met puntpaprikastukjes uit de tuin van Theo toegevoegd een flink aantal zeer grof gesneden stukken knoflook en een hondepikkie (gedroogd pepertje) eveneens uit Theo's moestuin. Flink wat milde paprikapoeder erbij gedaan en de rest van de jus met het reevlees. Twee forse eetlepels bloem door het geheel geroerd. Aan de kook gebracht en lekker een uur laten pruttelen. Tot slot twee blikjes geschilde tomaten erbij die ik voor de zekerheid maar even tot snot gedraaid heb met de staafmixer en verder laten pruttelen. Tot slot flink wat gekookte witte bonen erbij. Op smaak gebracht met zout en nog wat sambal omdat het pepertje kennelijk niet sterk genoeg was. Roos en ik hebben er van gesmuld. Als toetje de bekende vla van die heerlijke melk van boer Dirk en bijzonder verse eitjes uit Putten.

Bram en Ronja

Had ik vorige week al even gekeken op m'n daily blog hoe lang geleden het was dat ik op vrijdag bij

Opa Eef leest boekie

Joke op bezoek was (was net vier weken) daar vond ik het zo langzamerhand wel lang genoeg geduurd hebben dat ik de kleintjes niet had gezien. Dus vroeg ik voorzichtig aan Joke hoe het met de boter stond. Ik koop namelijk voor haar van die superieure kwaliteitsboter bij boer Dirk, de zuivelboerderij Boom en Bosch waar ik steevast mijn zuivel insla. Ze meldde mij dat ze zuinig aan deed met de boter maar dat ik best langs mocht komen. Wel vroeg ze of ik niet zo heel vroeg wilde komen. Daardoor kon ik vanmorgen ook heel rustig aan doen. Uiteindelijk was ik er pas rond elf uur en zaten ze nog aan het ontbijt. Nam niet weg dat ze toch de voorkeur gaven aan het rozijnenbrood en zelfs het zelf gebakken brood dat ik had meegenomen. Kostelijk vind ik dat.
Daarna natuurlijk boekie lezen; het obligate vermaak als er een opa of oma langs komt vermoed ik, althans het is steevast de insteek van mijn kleinkinderen.

Allen lekker bezig

Joke ging met naald en draad een paar piepkleine poppetjes naaien om weg te geven. Intussen waren Bram en Ronja ontzettend lief met z'n tweetjes aan het spelen; leuk om zo te zien als opa.
Maar aan alles komt een eind en tegen half drie nam ik afscheid; via het keukenraam werd ik zelfs nog uitgezwaaid. Wie schetst mijn verbazing toen vlak voordat de bus eraan kwam Joke met kinderwagen en de twee kids uit huis kwamen en met mij in de bus gingen. Ze gingen opa zelfs uitzwaaien op het station. Warm gevoel hoor.
En ik kwam de flat nog niet binnen of daar ging de WhatsApp: Roos kwam thee drinken bij me. Ze wilde ook wel een kop bruine bonensoep. En tot slot had ik ook nog een lang telefoongesprek met Mariska; ze doet het zo goed in haar werk. Daarbij sprak ik ook kort met haar twee dochtertjes, Lieva en Guusje, dus vandaag met vier van m'n acht kleinkinderen gesproken.

Prelude nr 15

Vandaag was een uitgesproken wandeldag. Roos was daar weer eens aan toe en de omstandigheden waren optimaal. Ze wist niet precies hoe laat ze beschikbaar kon zijn; de verhuizer zou om 8.00 uur verhuisdozen komen brengen. Een perfecte club; ze waren keurig op tijd en brachten = hou je vast - 110 verhuisdozen. Als die uitgevouwen en vol zijn kun je het huis niet meer in vrees ik. Nog veel werk voordat Roos verhuist naar Wijhe.
Maar ik had een traject uitgezocht dat we ongeacht welke stoptrein we zouden nemen in Bilthoven altijd direct zouden kunnen lopen: de etappe van Dieren naar Rheden. Voor de terug weg had ik bedacht dat het handig zou zijn om te beginnen in Rheden; in Dieren kun je 4 keer per uur richting Arnhem en in Rheden slechts 2 keer, vandaar. We begonnen inderdaad in Rheden, maar Komoot was het er volstrekt niet mee eens en protesteerde. De gpx route die ik van wandelnet had gehaald kende een richting en daar wilde Komoot niet van afwijken. Wat een gezeik zo'n eigenwijs stuk software!
Maar we hebben het gered dankzij de uitstekende markering op het Veluwe zwerfpad in het veld. Maar ik moet wel kijken hoe ik de richting kan omkeren in Komoot. Dick zei dat het kon maar had ook geen idee hoe dan wel, kortom, een uitdaging!
We waren weer op tijd op honk. Ik had voor ons tweetjes nog een kop bruine bonensoep. Tegen vieren ging ik bij Hugo en Marjorie langs om - op verzoek - boerenkool langs te brengen. Kon ik mooi combineren met even lekker piano spelen. Terwijl ik zat te spelen ging de bel en daar stond een allervriendelijkste buurvrouw. Ze kwam voor de muziek op de piano. Natuurlijk dacht ik direct dat ze kwam klagen, maar het tegendeel was het geval. Zij wilde erg graag weten hoe een van de stukken heette die ik speelde en ze neuriede het voor. Nou, dat was duidelijk, prelude nr 15 van Chopin. Ze had als kind kennis gemaakt met klassieke muziek en zelfs een half jaar piano gespeeld en wilde dit stuk dolgraag instuderen. Was een leuk intermezzo.

Iedereen heeft haast

Vanmorgen moest ik al om half negen op de fiets; op naar de sportschool voor een uur Pilates, een behoorlijk intensieve training van de spieren in de romp. Voorzichtig de doorgaande weg overgestoken en verderop invoegen op het fietspad. Van links kwam een snelle fietser en ik probeerde die te ontwijken door even over de stoep te gaan. Ging niet, want daar kwamen twee scholieren aan op de fiets en dus toch maar het fietspad op. Aan alle kanten werd ik voorbij gefietst; iedereen heeft zo'n haast. Even verderop een meneer met hond die zat te kakken op de straat. Ik had echt zoiets van: "stop the world, I wanne get off", zoals mijn voormalige zwager Bart wel eens debiteerde. Lawaai van auto's en de inmiddels in de herfstklanken bekende "drone" van de bladblazers. Ik merk dat Bilthoven me meer en meer begint tegen te staan, zeker in de spits. Zal wel bij de leeftijd horen.
De Pilatesles bij Debbie was weer zwaar. Begon ik met trui en warme sokken daar ging steeds meer kleding uit bij de oefeningen. Uiteindelijk was m'n shirtje kletsnat. Voelt goed hoor zo'n zware les.
Nog even kort naar huis en toen gezellig naar Bea en Tjeerd. Die waren helemaal geschokt door het bericht van Roos waarin ze meldde dat ze binnenkort zou gaan verhuizen. Ze dachten minstens dat we uit elkaar zouden gaan en dat wilden we graag ontzenuwen.
Is altijd zo gezellig om elkaar te spreken. We lunchten in hun gezellige eetkamer waar we zo langzamerhand onze eigen plaatsen hebben. De conversatie zetten we voort.
Bijtijds weer naar huis; ik ging direct door naar Boom en Bosch, ja ja Schwarzer Milch, ik kom daar vaak twee keer in de week. De kwaliteit van de zuivel is zo goed! Voordat het donker werd was ik weer thuis.

Fucking chill

Mooi kerkje in Putten

Opnieuw een stuk van het Veluwe Zwerfpadgelopen op geleide van komoot, het stuk van Garderen naar Putten. Met de sprinter naar Putten. In een van de stations van Amersfoort stapte een tweetal jongeren in waaronder een bijzonder luidruchtige jongedame die ondanks de volslagen desinteresse bij haar reisgenoot op hoge toon en op mitrailleursnelheid een verhaal afstak waarin de "zeg maar"s, de "of zo"s en andere stopwoordjes de informatiedichtheid sterk verlaagden. Ik kan daar verdraaid slecht tegen. En toen het amerikaanse slang ook nog eens in het gelul begon te klinken in de vorm van: "fucking chill", ben ik in de gang gaan zitten; ik was toch al bijna in Putten. Daar nam ik bus 107 van 9.35 en rond 10 uur was ik in Garderen. Die bus 107 rijdt iedere dag in de week en doorkruist de Veluwe van Putten naar Ede-Wageningen. Hij komt o.a. in de buurt van Kootwijk en heeft een halte in Stroe. Kan ik goed combineren met het Veluwe zwerfpad vermoed ik zo.
De aanloop in Garderen kwam me bekend voor; heb ik de afgelopen jaren wel vaker gelopen. Het bos waar deze etappe doorheen loopt is bepaald niet spectaculair; dit is echt een stuk als je niets anders kunt bedenken, maar goed, het was 15 km en de moeite waard om Komoot weer uit te proberen.

Kerst stress

Het moet toch werkelijk niet gekker worden waar je tegenwoordig al geen stress van kunt krijgen. In de Trouw van vandaag ging het over de stress ten gevolge van de aanschaf van een kerstboom. Alles moet perfect zijn; dat is me al opgevallen bij een enkeling van mijn kinderen, maar dat strekt zich toch niet uit tot de kerstboom dacht ik en leidt ook vast niet tot stress.
Mijn herinnering aan de kerstboom hangt in ieder geval op geen enkele wijze samen met stress. In mijn ouderlijk huis stond ieder jaar een kerstboom. Die werd gekocht bij tuinman Bronstede; de tuinman op de hoek. Die familie woonde schuin tegenover waar wij woonden. Was geen tuincentrum zoals tegenwoordig, maar een gehuurde garage waar deze kleine neringdoende zijn gereedschappen opborg maar met de kersttijd voor de hele buurt de kerstbomen verzorgde. Later werd ik bevriend met de zoon van de familie, Gerrie Bronstede. En van hem begreep ik dat die kerstbomenverkoop voor de familie echt een jaarlijks extraatje betekende. In die tijd hadden we het niet zo rijk als tegenwoordig.
Vanaf dat ik met Anneke in Bilthoven woonde was er ook jaarlijks een kerstboom en met ons expanderend gezin was er ook een jaarlijkse foto van de familie onder de kerstboom. Daar bewaar ik nog warme herinneringen aan. Ik zie het zo voor me, die kinderogen, gefascineerd door die lichtjes in de boom. Wèl heb ik destijds een veto uitgesproken over "echte" kaarsen in de boom; vind ik heel mooi hoor, daar niet van, maar veel te gevaarlijk.
Bij mijn achter-achter-achternicht Gertie heb ik nog wel een kerstboom met echte kaarsen mogen aanschouwen en ook bij Rudolf. Dat is toch wel iets heel bijzonders hoor, maar mij niet gezien. Daar krijg ik nou stress van har har.

Op de kniesen

Vandaag heb ik mijn keukenvloer en ramen eens grondig gereinigd. Werd hoog tijd. Door de aanstaande verhuizing van Roos zal ik een logeerkamer moeten inrichten en dat heeft mijn winkeltje in beweging gezet. Opruimen, weg donderen en ook schoon maken hoort daarbij. En die keuken werd zo langzamerhand wel een enorme smeerboel; de boerenkool die mij ooit om de oren vloog zat hier en daar nog aangekoekt merkte ik veel later. De vloer "pikte" zoals mijn oude moeder dat noemde.
Eerst maar eens alles dat op de grond stond uit de keuken gehaald en in de hal gezet. Daarna met de grove bezem de vuiligheid bij elkaar geveegd en met stoffer en blik opgeveegd. En toen inderdaad op de kniesen, oftewel op de knieën en dweilen. Een poos geleden had ik van buurman Sjoerd een dweil gekregen; zijn voormalige partner had tot zijn verbazing een heel dozijn dweilen ingeslagen en dus kon hij er zeker eentje missen. Tja, wat moet je als man alleen met 12 dweilen?!
Warm water en enig krachtsvertoon maakte de vloer weer heel acceptabel. De ramen had ik in die 12 jaar ook nog nooit gelapt en dat heb ik ook maar even gedaan. Nu de keukenkastjes; komt morgen wel. Eerst maar even naar de fitness. Later zag ik dat vandaag de enige dag is deze week waarin het niet regent; had ik mooi een wandeldag van kunnen maken dus.

Sneltekenen

Bij het opruimen in het kader van het verhuizen kwam een "portret" van Roos tevoorschijn. Het is enkele jaren geleden gemaakt bij Albert Heijn in de zaak als ik me goed herinner. Het lag daar in de nieuw aangeschafte stoel en ik moest er echt een foto van maken voor deze blog; ik vind hem zo geestig.

Sinterklaas

Helemaal niet aan gedacht dat het vandaag Sinterklaas zou zijn. Heb er ook onderweg niets van gemerkt. Ik had aangeboden om vandaag Camille naar het LUMC te brengen; zij heeft nog geen weet van de loop van de treinen en bovendien scheelt het de meereiskorting.
Het was redelijk weer en we konden pas laat terecht in het LUMC; het bezoekuur begint pas om 14.00 uur. Dus alle tijd om eerst een stuk te gaan wandelen. Ik nam bus 31 naar de Universiteit en vanaf daar lekker wandelen naar Lunetten. Camille was nog helemaal niet klaar om te vertrekken en ach, waarom zouden we ons haasten. Ik was dan wel half en half van plan om naar den Haag te gaan en het Mesdag museum te bezoeken, maar dat kan ook een andere keer.
Lekker piano gespeeld en uiteindelijk met de trein naar het LUMC. Ik ging uiteraard even mee om Marjorie te begroeten. Zij lag daar opgewekt in bed; het gaat best goed met haar been; ze kan het meer en meer bewegen. Ze werd verplaatst naar de gipskamer; even later kregen we een WhatsApp bericht dat we best langs mochten komen daar om te zien wat er gebeurde. Het kostte nogal moeite om de gipskamer te vinden ondanks dat alles verdraaid goed is aangegeven in het LUMC.
Met grote zorg en zorgvuldigheid werd haar been ingezwachteld; was mooi om te zien. De operatiewond ziet er inmiddels behoorlijk rustig uit gelukkig. Het gaat de goede kant op!
Ik wilde het niet te laat maken en liet de dames achter; Camille zou terug gaan met Hugo die uiteraard na zijn werk op bezoek gaat.
Ik had gelukkig wat staan om te eten; was behoorlijk moe. Maar 's-avonds nog behoorlijk goed gebridged met Roos.

Mijn OV-engel nam mij er tussen

Een selfie op Schiphol met Camille

Vandaag een heel gevulde dag voor een pensionado. Eerst Camille, de zuster van Marjorie opgehaald van Schiphol. Het had niet zo gek veel voeten in de aarde; ik stond voor joker met een bordje met haar naam bij uitgang 3 zoals stond aangegeven op de infoborden, maar zij stond bij uitgang 2. Contactpersoon Marjorie coördineerde dat prima vanuit haar ziekenhuisbed. Met de trein naar het LUMC. We konden al direct terecht. En daar lag schoondochter in het ziekenhuisbed. Warm weerzien met haar zuster. Ze wilden om mijnentwille in het Engels converseren. Ik drong er op aan dat ze dat niet deden en lekker in hun moedertaal spraken. Af en toe vertaalde Marjorie toch. Grappig te zien dat beide zussen zo nadrukkelijk met hun handen alles onderstreepten wat ze bespraken; zo echt Latijns zou ik zeggen.
Waar ik eigenlijk verwacht had dat Camille veel last zou hebben van een jetlag daar drong ze er op aan om in het hospitaal bij Marjorie te blijven en terug te reizen met Hugo. Rond 15.00 uur ging ik er vandoor; ik vertrouwde ten onrechte op mijn OV-engel maar die nam mij er tussen; de trein was net 3 minuten weg. Jammer, maar helaas.
Ik had een van de twee rolkoffers van Camille vast meegenomen naar Lunetten; ik wilde nog wat piano spelen en ik had Hugo beloofd wat boodschappen bij AH te gaan halen. Intussen had ik behoorlijk trek gekregen. Eerst wat zitten pingelen en vervolgens bij AH ingeslagen waarbij voor mezelf een potje zure haring; ben ik verzot op!
Daarna naar huis; eerst even kijken of ik bus 31 kon halen; die gaat van huis tot huis, maar opnieuw had ik de bus net gemist, maar ........ Mijn OV-engel schoot mij te hulp. De vertraagde bus 31 kwam toch! en dat niet alleen hij stopte op de eerste halte en ik holde terug. De bus reed trok al op, maar de uiterst vriendelijke chauffeur had mij zien hollen, stopte en opende alsnog de deur. Wat was er nu aan de hand?!; twee dames waren in de verkeerde bus gestapt en wilden er op de eerste halte alweer uit. Daarom stopte de bus hier. Voor mij een uitkomst; ik had het wel een beetje gehad deze dag en nu was ik vlot weer thuis. Ik vroeg Roos vanuit de bus of ze voor mij de Pilatesles van vanavond wilde afzeggen; daar had ik geen puf meer voor.

Van Gogh en de tandarts

IJspret op het museumplein

Al meer dan tien jaar ben ik onder behandeling bij een tandartsenpraktijk in Amsterdam. Een bezoek aldaar probeer ik meestal te combineren met wat museumbezoek. En al enige tijd stond de expositie van Millet en de schilders die door hem zijn beïnvloed - waaronder uiteraard Vincent van Gogh - bij mij op de verlanglijst. Dus een tijdslot aangevraagd voor 10.15 uur. En keurig op tijd kon ik mij melden.
Het van Gogh museum is een buitengewoon efficiënt draaiende expositie organisatie geworden. De bijzondere exposities zijn steeds in een daarvoor ingerichte, aparte ruimte maar de vaste expositie rond Vincent is ongelooflijk efficiënt voor kijker en museumorganisatie. Zo worden de bezoekers in hapklare hoeveelheden toegelaten met tijdslots om het kwartier. Dat betekent dat het bij de garderobe heel rustig gaat.

Niks rijen bij de garderobe. Bijzonder efficiënt!

Telkens schuift het personeel een stukje op en ruimt aldaar de kledingstukken weg. Ik stond er echt van te kijken. Bij het Rijks, waar ik even later nog even naar de bijzondere expositie van Velazques en Rembrandt ging kijken, stond een enorme rij. Met mijn Rijksvrienden kaart had ik daar geen last van, maar de andere bezoekers staan toch behoorlijk lang te wachten.
Om precies 14.00 uur werd ik opgeroepen bij de tandarts; ik zat al enige tijd te bladeren in een exemplaar van National Geografic; een artikel over de veelvraat. Voor het eerst zag ik een aantal fraaie foto's van dit moedige roofdier waarover ik in "De stam van de holenbeer" veel heb kunnen lezen.
's-Avonds wilde ik brood gaan bakken; ik had het zetsel al klaar toen Roos belde: "we nemen de bus van 18.33. Was mij straal door het hoofd geschoten maar we zouden naar een voorstelling van de Zauberflöte in den Bosch. Daar zal ik apart over bloggen. Uiteindelijk waren we pas over twaalven thuis na een heerlijke avond.

Van Putten naar Leuvenum met Komoot

De vroege watertoren in de mist

Heb ik van DIck geleerd hoe ik gpx routes in Komoot kon implementeren daar heb ik vandaag in de praktijk geprobeerd hoe dat werkt. En dat gaat dus heel goed. Ik liep een onderdeel van het Veluwe Zwerfpad; de gps'en van de verschillende etappes heb ik van wandelnet.nl geplukt en ingebouwd in mijn Komoot. Daarvan heb ik etappe 6 vandaag voor een deel gelopen.
Voor de zekerheid had ik toch het boekje van het Veluwe Zwerfpad meegenomen en ik heb dat inderdaad een keer geconsulteerd. Dat was omdat er volgens de plaatselijke aanwijzingen een verandering had plaats gevonden. Maar dat had verder geen consequenties.
Leuvenum is zo'n ongelooflijk klein gehucht dat het zelfs op de verder zo voortreffelijke Komoot kaarten niet stond aangegeven; ik twijfelde even of boekje en gpx misschien van elkaar verschilden maar ook dat was niet het geval. Het liep allemaal prima.
Het Veluwe Zwerfpad is naar mijn ervaring best goed gemarkeerd, maar ja, de paaltjes zijn wel eens verrot en een enkel merkteken ontbreekt en dan kun je behoorlijk uit de bocht vliegen.

Schaapskudde op de Ermelose heide

Ik vond het dan ook wel verdraaid handig om op geleide van Komoot te wandelen en je kunt zo makkelijk foto's integreren in je wandeling. Kortom, deze wandelaar is helemaal tevreden.
Onderweg trouwens best leuke dingen tegen gekomen zoals een waterleidingsysteem op een landgoed; was in die tijd heel bijzonder. Boerderijen, maar ook een vakantiepark met caravans. Dat ziet er zo zielig uit in deze tijd van het jaar; ik zou daar voor geen goud willen zitten trouwens. Maar ook zeer luxe vakantiewoningen of misschien wel permanente bewoning in een bijzondere omgeving.
Wandelaars en zelfs hondelaars ben ik niet tegen gekomen. Een paar fietsers was het enige, kortom een heerlijke wandeling die slechts verstoord werd door het onvermijdelijke gebrom van het orkest van de waanzin: bladblazers in de verte en natuurlijk het onvermijdelijke verkeersgedruis. Misschien toch de noise cancelling meenemen.

Muziek voor Marjorie

Ik ben op 30 oktober 2019 met Marjorie naar een orkestrepetitie van het Concertgebouw Orkest geweest. Tot mijn verbazing vond zij de toch best lastig toegankelijke muziek van Shostacovich heel fijn om te horen; ze heeft daarom volgens mij best een brede muzieksmaak, althans veel breder dan ik had toen ik in mijn dertiger jaren verkeerde. Ik sprak met haar af dat ik "links" zou maken voor haar naar muziek op Youtube die ik haar zou willen adviseren; van klassieke muziek heeft ze vrijwel geen kaas gegeten en ze wil het leren kennen. Beschouwt u lezer deze blog als vooral gericht aan mijn schoondochter Marjorie.
De eerste muziek waarvan ik mij bewust was kwam uit de vingers van mijn moeder; zij speelde op de piano muziek van Chopin: walsen en mazurka's. Arthur Rubinstein was haar grote favoriete pianist. Staat allemaal op youtube. Natuurlijk zijn er veel meer uitvoerenden; ik was nogal gecharmeerd van Tamas Vasary.
Als jong kind kreeg ik ook pianoles en kreeg de techniek in de vingers. Ik was niet bijzonder geïnteresseerd in piano spelen maar had best talent denk ik; ik heb de tweede prijs gewonnen bij de culturele avond van de middelbare school toen ik in de eerste klas zat. Daarvoor speelde ik een tweestemmige invention van Bach die hij had gecomponeerd voor zijn 7 (sic) jarig zoontje. Mijn liefde voor Chopin en Bach zou altijd blijven. Die tweede prijs was een langspeelplaatm met het vioolconcert van Beethoven; schitterende muziek die ik vele malen heb beluisterd. Mijn ouders kochten het vijfde pianoconcert van die zelfde Beethoven.
Ergens rond mijn 30e levensjaar heb ik de piano weer opgepakt en heb mij geworpen op de Nocturnes van Chopin; schitterende muziek.
Niet zo veel later leerde ik vriend Dick O. kennen; een kenner van een heel scala van muziek; hij heeft mijn smaak helemaal opgerekt.
Met Dick heb ik bijvoorbeeld de Mattheus Passion van Bach beluisterd; waar mijn moeder altijd had gezegd "dat er geen eind aan kwam", wist ik niet wat ik die eerste keer hoorde; vanaf de eerste noten van de bassen was ik door en door gefascineerd; ik vind dat nog steeds de mooiste muziek die ik ken; heb ook zelf tot twee maal meegedaan aan een uitvoering als bas in het koor en heb het inmiddels wat erg vaak gehoord, maar toch...
Destijds leerde ik Dick kennen toen ik in Utrecht ging werken en met Anneke in Bilthoven ging wonen. Op het nieuwe werk kocht ik een tweede hands radio-tape recorder. Daar zat een tape in met een vioolconcert waar Anneke nogal van onder de indruk was; ze is met het tape-je naar een winkel gegaan om te vragen welk vioolconcert het was; bleek het vioolconcert van Mendelssohn te zijn, inderdaad een schitterend stuk vrolijke en toegankelijke muziek. Ik begon in die tijd de zondagmiddag concerten op te nemen waaronder de prachtige symfonie van Gustav Mahler, das Lied von der Erde; heb ik vele malen beluisterd. Later ontdekte ik dankzij Dick alle symfonieën van Mahler en ook het machtig oeuvre aan liederen van deze componist. Al wandelend luisterde ik eindeloos naar deze imposante muziek met een "walkman" op mijn hoofd. Ik had een groeiend gezin en probeerde altijd dingen te combineren; wandelen en muziek luisteren ging op die manier samen.
De tweede symfonie van Mahler vind ik ook zo spectaculair en mooi; de derde symfonie ook trouwens; ach als je tijd hebt, beluister ze dan allemaal, maar niet achter elkaar hoor.
Dick liet mij ook "Die vier letzte Lieder" van Richard Strauss horen; daarvan staan vele uitvoeringen op Youtube, waaronder die van de onlangs overleden Jessy Norman; ik vind vooral de opname van Kiri te Kanawa  weergaloos mooi; het derde lied, "beim schlafen gehen", heeft mijn hart gestolen. Er is ook een fraai ballet op deze muziek gechoreografeerd; Anneke dacht zelfs dat het een ballet was waar de muziek speciaal voor geschreven was. Het wonderlijke van deze muziek is dat de componist was gestorven voordat het de eerste keer werd uitgevoerd; niet te geloven!
Dick rekte mijn smaak op zei ik al; zo liet hij mij het kwartet van Debussy horen; vond ik de eerste keren afgrijselijk; zo modern?! En alweer vele jaren mag ik dit fraaie werk met zo veel plezier beluisteren. Hij liet mij ook de schilderijententoonstelling van Mussorgsky horen; kende ik helemaal niet. De goedzak gaf mij zelfs de pianomuziek; hij heeft er alles aan gedaan om mij uit m'n comfortzone te trekken en dat is hem gelukt. Zo kreeg ik van hem een CD met een sonate van Schubert met de bijbehorende partituur en die vond ik zo verschrikkelijk mooi dat ik hem heb ingestudeerd. Nogmaals veel dank Dick (want je zult dit wel lezen).
Ook troonde Dick mij mee naar de opera; de opera Samson en Delilah kan ik me nog herinneren, maar ook de Fliegende Hollander van Richard Wagner. Zelf luisterde Dick veel naar zang; hij had het over Schubert met de "Winterreise" en "die schöne Müllerin"; heb ik later met Roos gespeeld; zij zong en ik speelde piano. Maar ook de liederen van Mahler beluisterde Dick veel; ben ik pas later gaan waarderen. Wel had ik in mijn jonge jaren kennis gemaakt met de zang van de jong overleden Kathleen Ferrier en Dietrich Fischer Dieskau, twee weergaloze zangers. Van Fischer Dieskau kende ik "der Erlkönig", een bijzonder lied van Schubert. Kathleen vond ik zelfs als klein kind al een fantastische stem hebben heb ik mij later gerealiseerd; ik luisterde daar al naar via de radio-distributie bij mijn oma thuis, liggend op mijn buik onder een stoel met mijn oor bij de luidspreker. Ach ja, terwijl ik dit schrijf realiseer ik me wat muziek altijd voor me heeft betekend; mijn hele kop zit vol muziek; net een jukebox har har. De Alt rapsodie van Brahms, uitgevoerd door Ferrier ontroert me nog steeds, vaak tot tranens toe; maar beluister vooral ook moderner, technisch betere opnames van de Altrapsodie, gezongen door andere zangeressen.
Ik wil voor orkest muziek vooral violiste Hillary Hahn noemen; zij heeft de meest uiteenlopende concerten op Youtube laten zetten waaronder zelfs Schönbergs viool concert; razend moeilijk voor solist en voor het orkest dunkt mij.
Een geniale pianiste is Yuja Wang die het zich kan permitteren om in de meest bijzondere kleding op te treden. Rapsody in blue in mini mini Maar ook Martha Argerich met het derde pianoconcert van Rachmaninov.
Een absolute must voor jou Marjorie is Strawinsky en in het bijzonder Le sacré du printemps. Heel bijzondere muziek die bij eerste concert een opstootje veroorzaakte van voor- en tegenstanders. En wat dacht je van de Carmina burana van Orff. Niet helemaal mijn goesting, maar velen zijn dol op deze dolle muziek met scabreuze, zij het Latijnse tekst.
Maar graag zou ik je ook kennis willen laten maken met opera. Begin maar eens met zo'n lichtvoetige met zo'n onzin verhaal maar met onwaarschijnlijk mooie muziek en vooral aria's waar je kippenvel van krijgt: La nozze de Figaro
En dan wil ik je van Bach dit eerste klavier concert aanbevelen. Vind ik een geweldige uitvoering waar je alle instrumenten goed kunt horen.
Wordt vast nog vervolgd; mijn liefde voor het lied is nog niet aan bod gekomen. Is van later
Zo mooi als deze uitvoering van het kerstoratorium, o.l.v. Harnoncourt heb ik nog nooit gehoord. Beluister die jongenssopraantjes! Zo zuiver, helder en hoog!!