 |
| Der Wegweiser |
Op deze dubbele etappe heeft Roos bij haar eerste kennismaking met Luxemburg een blaar als een duivenei opgelopen zo wist ze me fijntjes te herinneren. Het was een flinke wandeling zelfs voor mij in de vorm van heden.
Eerst met de trein naar Wiltz met een 2-uurs kaartje voor de somma van 2 euro. Het OV is hier ontzettend goed van kwaliteit en spotgoedkoop. Vanaf station Wiltz even zorgvuldig kaartlezend het pad met het plusteken opgezocht. Kostte even moeite omdat Wiltz intussen wat was uitgebreid, maar was eigenlijk geen probleem. Al snel klimmen door het bos naar de splitsing van het pad naar Kautenbach en het pad naar Wilwerwiltz. Fijn om hier weer te wandelen; het was stil, mooie uitzichten en vlak voor Wilwerwiltz de Wegweiser waar ik naar uit had gekeken; staat er gelukkig nog steeds. Even verderop ook het bruggetje over het beekje en dan Wilwerwiltz. Een plaatsje van niks; wel een café restaurant maar zo te zien geen hotel. La Bascule is inmiddels een apartementencomplex geworden.
 |
| Rechtsaf Wiltz, linksaf Kautenbach |
De overweg oversteken en dan stevig klimmen om uiteindelijk in Pitsch uit te komen. Daar kun je afsteken maar ik vond het leuk om naar het niet bijzondere plekje te gaan waar ooit besloten werd om naar Kautenbach af te slaan en niet naar Wiltz en dat vanwege een auto-rallye waar we een sik van kregen. Zou je nu niet eens meer opvallen zo zijn we gewend geraakt aan druk auto verkeer.
Al snel kwam ik weer in Pitsch, maar dan aan de andere kant; had er dus kunnen afsteken, maar had ik als gezegd expres niet gedaan. Door naar Lellingen. Er werd aan de infrastructuur van Pitsch gewerkt; de wandeling werd tot mijn verbazing helemaal de andere kant omgeleid; daar deed ik even niet aan mee. Gelukkig maar, want dan had ik Lellingen ongetwijfeld gemist, nu niet.
 |
| Grenspaal of iets dergelijks |
Op aanwijzing van een wegwerker vond ik een kleine omleiding en al direct weer het wandelpad met het kruisbeeld uit de vijftiende eeuw meen ik; staat er gelukkig nog steeds; herinnerde ik me nog duidelijk.
En toen een forse om niet te zeggen een hele forse klim etappe uiteindelijk naar de Schutzburg. Het voerde door de bossen en bleef maar stijgen voor m'n gevoel. Ik nam opnieuw mijn petje af voor de beheerder van deze paden; de markering is zo goed; nergens ontbreekt een teken; alle afslagen zijn helder; je kunt het niet missen. De kaart gebruik je hooguit om te zien of je al opschiet. Dat was niet zo echt het geval. Ik was opgelucht toen ik eindelijk het kerkje van Kautenbach zag opdoemen.
Op de kamer m'n wasje gedaan en lekker gegeten. Beetje muziek geluisterd en wat moet je verder in je uppie?! Vroeg gaan slapen; nou dat heb ik geweten. Om 4 uur werd ik al wakker; uitgeslapen dat wel, maar wat moet je al die tijd. Als me dat thuis gebeurt heb ik altijd wel wat om handen, maar hier? Moet tot half negen wachten voor het ontbijt.
 |
| De Schutzburg |
Verder is het hotel nogal gehorig; ik hoorde het snurken van een van de andere gasten. Toen maar weer verder muziek gaan luisteren; eerst de negende van Beethoven afgeluisterd en daarna de Winterreise van Ian Bostridge en ook die weergaloze uitvoering van "die schöne Müllerin", evenees van Ian Bostridge en mevr. Uchida aan de piano. En weer ontroerde die laatste me sterk. Maar zo lang met oortjes in luisteren - ik had het moeten weten - maakte me suffig; had moeite om aan de dag te wennen.
 |
| Het beekje vlakbij Wilwerwiltz |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten