De buurvrouw onverwacht thuis gekomen

 Tot mijn verrassing vernam ik per WhatsApp van m'n buurvrouw dat ze vandaag ontslagen werd uit het ziekenhuis en weer thuis kwam. Zij was vanwege enorme pijnklachten een poosje opgenomen geweest om deze pijn onder controle te krijgen. Ik hoorde wat gestommel op de trap en ja, daar was ze, samen met haar zuster die haar buddy is in het ziekteproces. Wilde direct een heel verhaal afsteken met de jas nog aan, maar ik raadde haar aan om "eerst even rustig thuis te komen". In de loop van de avond appte ze me nog en ik nodigde haar uit om de volgende dag op de koffie te komen.

Marijns' 2e verjaardag

 

Niet geheel van harte bij "opa" op schoot

Met een heuse "groepsapp" werd de tweede verjaardag van kleinzoon Marijn aangekondigd en georganiseerd. Niet alleen de datum werd zo bepaald maar ook de "wensenlijst" die het menneke kennelijk had geformuleerd. "Of die kinderen niet al genoeg hebben", schoot het door mij heen. Ik sta vaak verbaasd over de hoeveelheid spullen die de jonge kinderen al bezitten, bij een enkel gezin heb ik soms de indruk dat de deur van de kinderkamers nauwelijks meer dicht kunnen zo veel ligt er op de grond en op de bedden en waar dan niet. En toen ik een keer bij een wat oudere kleinzoon vroeg, nadat hij mij trots zijn uitgebreid bezit had getoond, of het niet genoeg was, keek hij mij verbaasd aan met een blik van "kan dat dan, genoeg?" net als Obelix wanneer je hem vroeg of hij genoeg gegeten had har har. En ja, het is een teken van deze tijd en daar zijn de jonge kinderen een onderdeel van, men koopt en bezit niet omdat het nodig is, maar "omdat het kan". Wij hier in het westen zijn zo ontzettend welgesteld dat het niet meer beseft wordt en de inhaligheid zelfs nog toeneemt, ik word er niet vrolijk van waar het kapitalisme en vooral het neoliberalisme ons gebracht hebben.
Maar goed, Roos had een zo druk programma voor de boeg dat ik haar dringend heb geadviseerd om niet mee te gaan en zo gingen we samen de deur uit, wandelen naar het station waar onze wegen zich scheidden. Het was prachtig weer dus besloot ik om via Dordrecht te reizen zodat ik ook daar een leuke wandeling kon maken, via de stad naar de haven en daar het pontje nemen en oversteken naar Papendrecht en langs het water naar het verjaarspartijtje. Zo gezegd zo gedaan, ik ontmoette zelfs nog even de ouders van Jessica die op onze bestelling een tweetal prachtige sculpturen hadden meegenomen, fraai handwerk. Hartelijk begroet door kleinzoon Joris en zoon en schoondochter. Een heerlijk stuk appeltaart door Bea gebakken. Het was net afwisseling van de wacht want de ochtend visite was of ging weg en afgezien van een vriendin van de familie was ik zelfs even het enige bezoek, dat was snel over want daar kwam de horde familie met kleinkinderen en nog een vriend van de familie met twee jonge kinderen. Heerlijk om daar te zitten tussen mijn dochters en zoon en volop kleinkinderen. De kleine Mees lekker bij me op schoot. Even later kwam ook de jarige Marijn uit zijn middagslaap beneden en niet geheel van harte zat hij zelfs even bij me op schoot. Ik had een fijne twee uurtjes met mijn familie en vroeg aan Anneke of ik wellicht met hen kon meerijden naar Schoonhoven of Gouda en dat kon gelukkig zodat ik weer redelijk op tijd thuis was. Bij het afscheid nemen stak ik mijn handen tot twee keer toe uitnodigend uit naar de kleine Marijn maar deze schudde gedecideerd van neen, nou, een volgende keer kan alleen maar beter. Joris zwaaide me gezellig uit. Was een genoeglijke middag geweest.

Vaarwel Kwinkelier

 

Nu de vloer nog en dan wederopbouw van "de Kwink"

De tijd vliegt voorbij, er bestaat niet voor niets een oud gezegde: "de tijd gaat snel, gebruikt haar wel!", een oproep om de beperkte tijd die je als persoon hebt wel goed te gebruiken. Dat geldt niet alleen voor ons mensen, maar kennelijk ook voor gebouwen, als je denkt aan de Egyptische piramides of aan de Griekse tempels en zelfs de Amsterdamse grachten, dan heb je als mens toch het gevoel van een soort "eeuwigheid" waar het gebouwen betreft maar niets is minder waar, alles vervalt en niet alleen in oorlogstijd met bombardementen maar veelal gewoon door de tijd en tegenwoordig niet alleen de tijd maar tevens onbruik en gebrek aan ruimte.
Ik weet nog goed hoe er enkele jaren nadat Anneke en ik waren neergestreken in Bilthoven op een open terrein, een kleine zandvlakte sprake was van bouwactiviteiten. Betonconstructies waardoor mijn nieuwsgierigheid gewekt werd wat die dan wel zouden voorstellen en daar verrees een fors winkelcentrum, "de Kwinkelier", met in de loop van het eerste gebruik tal van goedlopende winkels werden geopend, niet te vergeten de herenmodezaak "Sir John", waar ik met veel genoegen klant ben geweest, nog steeds draag ik de Lodenfrei jas die ik daar decennia geleden heb gekocht.
Maar het duurde niet zo gek lang dat het verval zich inzette, plassen die in wintertijd bevroren weet ik nog omdat Anneke daar zwanger en al uitgleed, herinner ik me nog goed, dus dat moet op z'n laatst in 1987 zijn geweest. En dat betrof slechts de bestrating, maar ook de verf bladderde af, de overigens nu nog steeds lopende zaak van AH was niet meer zo uniek in de regio dus minderde eveneens, de kaaswinkel verhuisde, de groentezaak sloot, de dierenzaak, en uiteindelijk zelfs de viswinkel en Sir John. Uiteindelijk ook de bibliotheek en de restaurants er bleef een lege zooi over en die werd gesloopt, nieuwe winkels vestigden zich, maar de loop komt er maar niet goed in. Sommige zijn inmiddels alweer verdwenen. En nu eindelijk wordt die vloer geheel vernieuwd, ik moest er een foto van maken. En nu maar hopen dat de loop er weer in komt als het herstel volledig is. Ik heb er helaas een hard hoofd in. We gaan het zien. 

Een enorme pot sambal

 

Toko Heezen sinds 60 jaar!

Gisteren bij onze rondwandeling in Rotterdam hield Gerard, echtgenoot van Rommy ons op de hoogte van de geschiedenis die samenhing met de verschillende locaties zoals een verder onopvallend boompje waarvan het verhaal feitelijk huiveringwekkend was, bij de bouw van de flat viel een persoon naar beneden en had ongetwijfeld het leven gelaten als hij niet was beland in de kruin van de boom die hier stond. Toen deze boom decennia later geveld zou worden vroeg de overlevende of hij op de plek een nieuwe boom mocht planten en dat kleine boompje markeert deze plek; maar Gerard vertelde nog veel meer, over de plaatsing van een herinneringsmonument min of meer tegen de zin van de lokale bevolking wiens voorkeur uitging naar een ander kunstwerk, een kerkgebouw waar in de tweede WO twee joodse echtparen waren ondergedoken, waarbij een kind werd geboren dat ondanks de bezetting allemaal goed afliep. Maar ook een verhaal bij het ontstaan van een al 60 jaar bestaande toko, met Indonesische mensen die het al die tijd hebben gedreven, toko Heezen. Ooit begonnen vanuit een oer-Hollandse groentezaak uitgegroeid tot een toko van formaat. Natuurlijk moest ik daar even heen al was het maar voor een foto voor de Blog, maar ik ging ook even naar binnen en kocht een enorme pot sambal oelek, de originele, die bij nader inzien "tamelijk scherp"  bleek te zijn. Maar ik zal vast nog wel eens terugkomen bij deze toko in Rotterdam.

Reünie na 60 jaar PROIRA

 

Karakteristiek plekje in Rotterdamse wijk

Het was in 1964 dat een stel studenten het dispuut PROIRA oprichtten. 2 of 3 voortrekkers uit het oude dispuut ROSTRA, Alef Kluiver en Paul Scheelbeek met name en daarnaast de studenten die na de ontgroeningstijd hadden besloten aan te sluiten bij dit nieuwe dispuut. Het gebeurde in een zaal in een gelegenheid te Lunteren, aldus het oude notulenboek dat nog ergens bij een van de oud-leden moet rondslingeren, de Goudsberg in Lunteren. Ik heb dat zelf niet meegemaakt omdat ik pas in 1965 aan de studie begon. Destijds voelde ik mij tijdens de groentijd direct thuis in dit dispuut vanwege de vriendensfeer die er hing, ik voelde dat direct. En dat heeft grappig genoeg stand gehouden zij het dat het dispuut als daadwerkelijke organisatie haar tweede lustrum niet eens gehaald heeft bij mijn weten, maar de vriendenkring is gebleven. 
Een poos geleden kreeg ik een uitnodiging om deel te nemen aan een stadswandeling in Rotterdam met daarop volgend een reünie ten huize van de initiator. Tot nu toe hadden de reünies vooral plaats gevonden ten huize van "Aart en Marleen" maar nu had Rommy het initiatief genomen om een wandeling te combineren met reünie. En terwijl ik dit bloggie schreef bedacht ik mij dat het toch feitelijk niet te geloven is dat deze happening ook daadwerkelijk plaatsvond vrijwel exact 60 jaar nadat het boven aangehaalde initiatief is genomen. Van die eerste groep is niemand meer actief betrokken bij het kluppie, Lex en ik zijn de oudstejaars die nog af en toe deelnemen. 
Het was een fijne wandeling die door de echtgenoot van Rommy van informatie werd voorzien, door voor de meesten van ons onbekende buurten van Rotterdam. Ik vond het echt heel bijzonder om de verschillen en overeenkomsten te zien met andere stedenbouw mij enigszins bekend uit andere steden. 
En de reünie was echt weer heel bijzonder. Zo'n duidelijke saamhorigheid straalde uit het gezelschap. Echt heel fijn.

Die Steine

 

Deze enorme stapel had Roos
zonder veel moeite opgestapeld

Ik moet bekennen dat ik er behoorlijk tegenop had gezien om de stenen, die Roos inmiddels had losgemaakt uit het grote terras van haar tuin naar de voorkant te verplaatsen. Zij had daarvoor al een kleine lorrie aangeschaft die het vermogen had om 100 kilo tegelijk te dragen, de stenen wogen 2,5 kilogram per stuk en het waren er 500 totaal, in mijn verbeelding een enorme klus. Wie schetst dan ook mijn verbazing toen ik van Roos een foto kreeg met haar eerste lading opgestapelde stenen. Ze meldde dat het haar eigenlijk weinig moeite had gekost. Ik was wel erg trots op haar en we gaan het zeker redden, feitelijk heeft ze mij helemaal niet nodig en al zeker niet voor die stenen, die Steine waarover we zoveel gezongen hebben in de prachtige cyclus van Schubert, "die schöne Müllerin".

Kleine Mees

 

Mees, net uit z'n slaap

Ik had me er echt op verheugd om op te kunnen passen bij kleinzoon Mees, een bijzonder vriendelijk kereltje van inmiddels 14 maanden. Als eerste van m'n kleinkinderen kwam hij, nog geen jaar oud, actief naar mij toe gekropen en maakte duidelijk dat hij op schoot wilde, althans geen last had van eenkennigheid zoals dat bij die leeftijd hoort. Ook later toen ik langs kwam terwijl de familie met vakantie was kwam hij actief naar me toe om op schoot te zitten, heerlijk. Vandaag, ik hoefde me niet te haasten aldus Joke, dus rustig aan gedaan en was rond twaalf uur ter plekke. Ronja deed voor mij de deur open, zij had geen school omdat de juffrouw ziek was, dus alleen Bram ontbrak. We gingen eerst lekker lunchen, vind ik altijd leuk bij iemand anders lunchen omdat er dan ander broodbeleg en ook ander brood is. En ja hoor, Joke had zelf eiersalade gemaakt en dat smaakte me uitstekend op het bakkersbrood dat ik bestempel als visdeeg, uitstekend om tot een balletje te kneden voor aan de haak, maar minder geschikt als maagvulling.
Even later ging Joke op weg om Bram op te halen van school en kwam terug met kleinzoon. Hele logistiek waarbij Bram alles moest prepareren voor z'n tandartsbezoek, Joke moest Mees voeden en in bed leggen en ik hoefde helemaal niets te doen dan een beetje rondkijken. "Vermaak jij je wel ouwe", vroeg Joke nog ten overvloede en ging met Bram op weg. Een klein uurtje later appte ze nog of alles nog stil was en of Mees nog sliep. Beneden aan de trap hoorde ik niets maar toen ik zachtjes naar boven ging hoorde ik hem piepen. Dus uit z'n bedje gehaald en naar de andere kinderslaapkamer gegaan om daar af te wachten tot Joke weer terug was, de trap is zo steil dat ik daar in m'n eentje al aarzelend naar beneden ga en dus zeker niet met een druistige dreumes op de arm. 
Ik heb Pieter nog kunnen begroeten en heb boerenkool meegegeten en toen met de bus weer terug naar het station en door naar de flat. Was uiteindelijk bepaald niet moe ondanks alle drukte.

Op naar Anloo

We raken wel helemaal los op het OV in dit gebied. We realiseren dat die Qbus die we op de heenweg hadden, nr 51 meen ik, op allerlei aantrekkelijke plekken rond het gebied van de Drentse Aa haltes heeft en dat noodt tot dagwandelingen van de ene naar de andere halte, 9292 helpt bij het plannen. En zo besloten we voor vandaag om het Aa gebied te doorkruisen en dan vooral door het echte beekdal. Tal van paden langs maar ook via bruggetjes over de beekjes helpen daarbij. Het was dan ook een fijne afsluiting van een lang weekend Drente. Vanuit Wijhe kun je hier binnen anderhalf uur op het beginpunt staan en een dagwandeling starten. Gaan we doen en plannen zo hebben we besloten. Roos zorgt voor de tracks.
We waren dan ook keurig op tijd op de halte in Anloo en snel weer in Wijhe. Ik zat erover in of we de zware stenen uit het tussengangetje wel makkelijk konden verplaatsen en gelukkig bleek dat het geval. Roos doet mee aan een ontsteningsproject van de gemeente en daarvoor moeten door haar de eerste stappen worden gemaakt. Ik wil haar daar graag bij helpen. Maar nu waren we snel klaar met de voorbereiding en ben ik weer terug naar de Bilt gegaan. Joke had gebeld met de vraag of ik dinsdag wilde komen oppassen omdat zij met Bram naar de tandarts moest, nou die "taak" nam ik graag op mijn schouders. 

Dat was minder

 Voor vandaag had Roos een track geconstrueerd aan de andere kant van het spoor en dat viel geweldig tegen, dus niet weer. Voor de rest was het een heerlijke zonnige dag en over het hotel niets dan goeds en het bridgen ook als de vorige avonden. Morgen weer terug en de laatste wandeling, we besloten om de laatste wandeling te laten eindigen in dat mooie gebied van Anloo. Uiteindelijk is het gebied van de Drentse Aa feitelijk maar heel klein met een groot open landschap er vlak omheen.

Het blijft mooi

 Na een copieus ontbijt gingen we aan de wandel, natuurlijk direct vanuit het hotel want hier geen bus om de hoek zoals in de meeste andere hotels. Maar wel dat fraaie gebied van de Drentse Aa. Roos had uiteraard een fraaie track klaar liggen en we gingen direct op weg. Grappig genoeg voor een groot deel over voor ons onbekend gebied, we hebben hier al best vaak gelopen, meestal vanuit Anloo, eigenlijk wel het mooiste deel van het Aa gebied. Het was dan wel geen voorjaar maar de natuur was ook nog niet volledig versleten, het vochtige karakter van dit gebied en de regen van afgelopen weken hebben ervoor zorg gedragen dat het gebied hier en daar (nog?) behoorlijk drassig was, hetgeen voor Roos met haar been in verband niet altijd plezierig was, maar de begroeiing was nog steeds fraai.
En 's-avonds weer heerlijk gegeten, misschien niet zo fabeltastisch als de eersteavond maar nog steeds heel goed "binnen te houden"!
Ook weer aardig gebridged en weer ergens in de middenmoot geëindigd, kan ons ook niet zo gek veel schelen, de spanning is er geheel van af gelukkig zodat mijn humeur er niet meer onder lijdt.

Niet Zuid Laren

 Vandaag was het begin van een heerlijk weekend, wandelen en bridgen in Drenthe, eindelijk in het Fletcher hotel Zeegse Duinen in de wereldstad Zeegse. Het was ons al meermalen aangeraden door andere bridgers, Zeegser Duinen was "te gek" goed. Wij dachten vooral aan het wandelen omdat het aan de rand van het schitterend natuurgebied "Drentsche Aa" ligt.
9292 adviseerde mij om via Zuid Laren te reizen met de bus vanuit Assen, zo gezegd zo gedaan en we tuften door het fraaie landschap toen Roos een halte ontwaarde, halte Balloërveld, op het waarschuwingsbord en direct Komoot consulteerde of dat niet een beter beginpunt was voor de wandeling naar Zeegse, en ... niet te geloven dat dit inderdaad het geval bleek te zijn maar dat ze in die tussentijd ook nog een track construeerde zodat we na het uitstappen - dat dankzij mijn geniale tussenkomst door op de juiste tijd op het knopje te drukken (har har) - ook lukte, direct aan de wandel konden gaan. Eerst wat overtollige kleding omwisselen; het was inmiddels heerlijk zomerweer geworden zoals KNMI had voorspeld. We liepen de track van Roos en die was weer van hoge kwaliteit, althans het landschap dat ermee geduid werd, we genoten dan ook volop en kwamen heerlijk doorgewandeld aan in Zeegse en even verderop het Fletcher hotel Zeegse Duinen. Fijn hotel, vriendelijk personeel en uitstekende kwaliteit van alles wat we daar hebben meegemaakt en dat was deze eerste dag een douche, heel nodig na de wandeling. We richtten onze kledingkast in en namen even de tijd om wat uit te rusten.
's-Avonds strak half zes aan tafel en een eerste kennismaking met het buffet met Live Cooking, dat was meer dan uitstekend. Ruim op tijd klaar en nog tijd om ons voor te bereiden op het bridgen. Dat ging redelijk en we hadden er best plezier in. Eindigden in de middenmoot.

Heerlijk zitten peinzen

 Vanmorgen werd ik heerlijk uitgerust wakker, het was nog schemerig, 7.30 zag ik bij de laatste pitstop, dus tijd om wat te gaan doen. Als gewoonlijk lagen er verschillende boeken in m'n bed te wachten; eerst maar weer een hoofdstukje uit het modern-klassieke werk van Ilja Pfeiffer, Alkibiades. Ben daar in begonnen voor een herlezing, eerste hoofdstukje geeft een fraai beeld van de zelfingenomen, zeer aantrekkelijke en slimme jongeman uit een hooggeplaatste familie met aanzien. Zijn vader is omgekomen bij een veldslag en hij is nu ondergebracht bij zijn oom, niet minder dan de grote Pericles, in het tweede hoofdstukje wordt de filosoof Socrates geschetst, het idool van Alkibiades en nu het derde hoofdstukje, hedenmorgen over Pericles die Alkibiades meetroont naar het schitterende Partenon in aanbouw. Hij laat hem het fries zien met daarop het volk van Athene, een teken van democratie. Prachtig geschreven en noodt tot verder lezen. Maar voor de broodnodige afwisseling en inspiratie ging ik verder met "Entangled life" van Merlin Sheldrake over schimmels en dan net het hoofdstukje dat over het raadselachtige fenomeen van de interne communicatie van deze bijzondere organismen gaat, de gelijkenis met ons brein frappeerde me nogal en bepaalde mijn denken sterk. En tussendoor las ik verder over de periode in de Duitse geschiedenis, de Weimar periode en de roerige tijd van die twintiger jaren met betrekking tot cultuur en politiek, buitengewoon boeiend, ik heb op internet nog wat nagezocht over Rosa Luxemburg, een bijzondere vrouw in die aanloop, vermoord en gevangen gezeten gedurende WO I. Raadselachtige geschiedenis. 
Na ontbijt en kopjes thee en koffie er maar eens lekker opuit en een wandeling in het bos. Het bankje bij het heideveldje was onbezet en bleef ook langdurig onbezet. Daardoor kon ik heerlijk verder peinzen, vooral over de gelijkenis van de werking van ons brein met dat mycelium van de schimmels waar ook informatie uitwisseling plaatsvindt op onnavolgbare wijze. Langzaam maar zeker kwam het vermoeden bij me op dat in de vroege aanloop van het ontstaan en de ontwikkeling van de levensprocessen uitwisseling heeft plaatsgevonden waarbij de aanzet tot myceliumvorming tevens onderdeel is geworden van het zenuwstelsel. Ik moet daar nog maar weer eens een decennium (als me dat gegund wordt) over nadenken. Wellicht eens corresponderen met Merlin har har.

Drie heren op een bankje

 Het was vandaag heerlijk weer, Roos ging naar Wijhe en ik bracht haar naar het station. Op de terugweg liep ik naar het bekende bankje bij het heideveldje, appte nog even met Asbjörn die op weg was naar Denver en met Peter over de enorme oogst aan tomaten die hij in zijn tuintje had gekweekt. Ik hoorde wat gerommel en gekraak van takjes en zette alvast mijn rugzakje op de grond en maakte plaats. Twee leeftijdsgenoten, broers naar later bleek kwamen bij me zitten en natuurlijk waren we al snel uitvoerig met elkaar in gesprek. Over van alles en nog wat maar uiteindelijk ook over Amsterdam waar we alledrie waren geboren in een van de arbeiderswijken, zij in de Pijp en ik in de Kinkerstraat, in de alkoof op drie hoog tegenover Pijnacker de ijswinkel. Ik moest lachen toen bleek dat ik "de jongste" van ons drie "krasse knarren" bleek te zijn, gebeurt je als 76-jarige niet vaak meer. Was lang geleden dat ik als "jong lid" bij een koor of bridgeclub kwam ha ha.
's-Avonds nog gestept met Roos en merkwaardig hoog gescoord, we kunnen het kennelijk toch nog wel een beetje. We gaan het zien.

Vandaag naar Odin

 

De eerste blik op Odin

Gistermorgen zaten we koffie te drinken in de tuin bij Roos, ze keek op haar telefoon en zag dat haar zoon Tycho had gebeld juist op het moment dat ze onder de douche stond en ja hoor, het grote nieuws toen zij hem terug belde: "Mam, je bent oma", dat was nogal wat, gesprek van de dag natuurlijk. Moeder en kind waren nog in het ziekenhuis en voorlopig nog niet thuis. Een heel dilemma want Roos was eigenlijk niet meer te houden, ze wilde haar kleinzoon Odin natuurlijk zien en "morgen", dinsdag zou niet schikken want dan kwam de hulp. Ik probeerde nog wat emotionele druk bij Roos van de ketel te halen door haar ervan te overtuigen dat Odin niet weg zou lopen en dat woensdag vast wel zou lukken. Nou, dat liep anders. Toen ik vanmorgen op m'n telefoon keek zag ik een WhatsApp bericht van Roos of ik om 13.16 op station Geldermalsen kon zijn en ja hoor, daar ontmoette ik de verse oma weer en gingen we naar Odin en zijn ouders. We werden open gedaan door de kraamverzorgster en Tycho. En in de kamer stond het wiegje met daarin een piepklein babietje, zo lief. Ik zette me met telefoon in stelling om een foto te maken van het moment dat Roos voor het eerst haar kleinkind zag, wat was ze blij. 
Natuurlijk bleven we maar kort, de kraamvrouw kwam zelfs even naar beneden en we begroetten en feliciteerden haar. We wisten niet beter dan dat ze lag te slapen, maar ze kwam er toch even uit om ons te zien, lief hoor.
We gingen er weer van tussen en haalden precies het buurtbusje terug naar Geldermalsen en met de trein terug naar de flat. Gegeten en gebridged, ging lekker. Verder uitsluitend over Odin gesproken, net als gisteren, het is ook nogal wat je eerste kleinkind!

Joris de spiderman

 

Joris met de tomatenoogst uit eigen tuin

Zoon Peter is ontzettend actief met zijn tuin, gewoon een klein stadstuintje maar hij heeft een innerlijke drang om daar dingen te verbouwen. Eerder toonde hij al leuke foto's met zijn zoontje Joris en samen oogsten van radijsjes, maar nu een enige foto van Joris met een mandje tomaten van "eigen pluk". Een ontzettend lieve foto met dat leuke rode pak dat - naar ik van Jessica hoorde - een spiderman pak is, en bij nader inzien zag ik inderdaad het figuur van een spin op het pak. Ik mag deze foto met toestemming van z'n moeder plaatsen. 
Ik weet nog zo goed dat ik die aandrift ook zo sterk had. Toen ik mijn eerste huis met tuin betrok in Amstelveen had ik ook een niet te beheersen drang om iets te verbouwen en dat werden ook tomaten. Met veel succes trouwens, net als bij Peter. Een jongetje uit de buurt vroeg of het appeltjes waren herinner ik me nog. Of ze ook goed van smaak waren weet ik niet meer. Moet ik ook nog aan Peter vragen. 

Een zondagskind

 We waren niet zo laat opgestaan, gedouchet en ontbeten en zaten nog wat na te genieten van de genoeglijke dag van gisteren met de appels en de moestuin toen wij verblijd werden met de geboorte van een zondagskind. Roos zag dat haar jongste zoon, Tycho had gebeld toen zij onder de douche stond en belde terug: "ja mam, je bent oma!" klonk het best onverwacht want de baby werd eigenlijk pas over 10 dagen verwacht. Zijn naam luidt Odin, een mythologische naam uit de Noord Europese streken, leuk en origineel. Een fotootjes van de nog maar enkele uren oude boreling werd ons gezonden, een mooi babietje met een gaaf gezichtje keek al helder de wereld in. Roos' eerste eigen kleinkind, ze was er uiteraard helemaal confuus van en de traantjes van ontroering stroomden. Wat was ik blij voor haar en natuurlijk voor de vader en moeder van het menneke. Het zou onze gedachten en gesprek de rest van de dag en ook de volgende dag nog behoorlijk domineren. In beginsel gaan wij woensdag op kraamvisite. 

Serieus met appels

 

De keurmeesters aan het werk

Vorige week had ik met Roos bij een boomgaard een appel van een ons onbekende soort geraapt en meegenomen, niet zomaar, maar omdat er vandaag in de buurt van Olst een manifestatie was waar appels gekeurd werden en "op naam gebracht". We gingen redelijk op tijd de deur uit en namen de trein naar Olst. Verder te voet door het stadje en al snel door het groen van die omgeving, na een klein uur lopen kwamen we in de tuin van een prachtig 17e eeuws landhuis en daar in die tuin vond de manifestatie plaats. Wij voegden ons bij het gezelschap en namen plaats in de rij voor de tafel waarachter de deskundigen alle aandacht hadden voor de verschillende appelsoorten die de mensen van hun boomgaarden hadden meegebracht. Ik maakte nog een grapje tegen iemand die bij ons in de rij stond dat wij een appel hadden meegenomen omdat we dachten hier anders niet te worden toegelaten. Nou, dat was zeker niet het geval, we waren welkom en onderhielden ons o.a. met de eigenaar van dit schitterende buiten dat al eeuwenlang bezit van de adellijke familie is. We kwamen al pratend tot de conclusie dat zijn verre voorvader en de mijne elkaar wellicht gezien of zelfs gesproken hadden tijdens de veldtocht van Napoleon, zijn voorvader als officier/gegijzelde en de mijne als kanonnenvoer/voetsoldaat, de inmiddels bekende Hendrik de Kozak, de verre voorvader waar ik best trots op ben.
We liepen door de fraaie boomgaard bij het landgoed, ik proefde van enkele valappels en leuk om het verschil in textuur en smaak te ervaren.

Daar hangen de appels

Roos stond ondertussen vooral in de rij en was uiteindelijk aan de beurt. Ik zorgde voor de koffie en gebak dat tegen ouderwets lage prijs te beschikking werd gesteld en bracht Roos haar deel. Heerlijk gewoon. Nog wat nagepraat en gekeken wat er nog meer aan leuke dingen te zien waren zoals de bereiding van Cider uit appels en peren uit boomgaarden langs de IJssel. We namen afscheid en liepen terug. Onderweg kwamen we nog in een interessant gesprek met een meneer die daar zijn zeer aandachtige Boarder Collie uitliet. En uiteindelijk kwam Olst weer in zicht, maar daarmee was onze heerlijke dag nog niet ten einde. Daar was een leeftijdsgenoot druk bezig met zijn moestuin en uiteraard kwamen we in gesprek en uiteindelijk belandden we ook echt in de kas van de moestuin en kregen we een hele broodtrommel vol tomaatjes, heerlijk zongerijpt! Och, och wat een fijne omgeving heeft Roos toch gevonden hier op het platteland. Roos heeft van de tomaatjes en andere ingrediënten een heerlijke rauwkostsalade gemaakt die wij ons goed hebben laten smaken!

Met Mariska naar de Hanos

 

Groetjes vanuit de Hanos

Het levensgenieten, met name lekker eten heeft Mariska niet van een vreemd. Ik had haar al eens eerder meegetroond naar de Hanos en het was dan ook niet tegen dovemansoren gesproken toen ik enkele weken geleden appte of we dat niet eens moesten herhalen. Je kunt bij de Hanos producten kopen die je eigenlijk nergens kunt vinden, althans ik zou het niet weten waar je foie gras kunt vinden naast allerlei bijzondere vleeswaren, olieën e.d. Voor Mariska en mij vormt het echt een vreetparadijs. 
We hadden afgesproken om naar de ISPC/Hanos in Nieuwegein te gaan want dat is toch wel samen met Breda de best voorziene Hanos vestiging en voor mij zo makkelijk te bereiken, ik stap hier in lijn 31 en bij de Hanos vlakbij weer uit. We hadden aanvankelijk om 10.00 uur afgesproken, maar Mariska had gezegd om op die tijd in te steken maar reken maar op 10.30. Trouwhartig had ik dat ook gedaan maar toen het te laat was voor mij om een bus eerder te halen meldde ze dat het verkeer perfect liep. Nou ja, om 10.30 kwam ik aangelopen en daar kwam ze blij lachend mij tegemoet. Fijn om haar weer in de armen te nemen. En daar gingen we, eerst langs de wijnen, ongehoord zo veel, maar dat sla ik altijd over. Maar vervolgens de oliën, daar had ze wel oren naar. We namen beiden Huile de Noix, walnoot olie, heerlijk over de foie gras. Maar Mariska wilde alles bekijken en besnuffelen, met name zout e.d. Moest ik als chemicus wel om lachen, zout is toch gewoon NaCl, zou ik denken. Maar knoflookzout, moet ik beamen is toch wat anders. En ook buffel mozzarella en nog meer dingetjes die mij onbekend waren gingen in het mandje. Maar daar kwam ook het schap met de ganzenlever, was afgeprijsd zag ik en daarachter een schap met ingevroren lekkers, als kippenvel. Al winkelend maakte Mariska een selfi van ons tweetjes voor het "alltogether" WhatsApp groepje dat we met alle kinderen en Roos hebben. Leuke reacties van de anderen.
Ik rekende af waarbij de dame achter de kassa vroeg of ik de rekening wilde hebben: "ja, ik wil weten wat m'n dochter me gekost heeft", zei ik lachend waarop de dame de gelegenheid te baat nam om over haar dochter en kleinkind te roemen, leuk hoor.
Op het parkeerterrein namen we afscheid, ik nam de bus naar station Utrecht CS en ging door naar Roos. Gezellig gebridged en de volgende dag naar de appel manifestatie in de buurt van Olst. 

Tòch vroeg opgestaan

 

Molsla plukken

Had ik mij voorgenomen om niet meer met de treinen voor half zeven 's-morgens te gaan reizen daar werd ik hedenmorgen zo uitgerust wakker en zo vroeg dat ik toch maar besloot om vroeg op reis te gaan. Met de bus van enkele minuten voor 6.00 uur en de Intercity van kwart voor zeven in Utrecht CS was ik al voor 10.00 uur in Vaals; het nieuwe boek over de tijd van de Weimar republiek hielp mij bij de heenreis tegen de verveling.
Ik had vandaag met Dick afgesproken om bij hem langs te komen, hij was afgelopen weekend uitgegleden en gevallen en zich daarbij behoorlijk geblesseerd, ik schrok toen ik de foto zag die een van zijn wandelgenoten van hem had gemaakt vlak na de val. Zal die foto maar niet in de blog plaatsen. Ik had voorgesteld om bij hem langs te komen en koffie te drinken en bij te praten en dat ik dan in m'n eentje aan de wandel zou gaan in de buurt en daarna met de bus weer terug naar Maastricht en de Bilt. Maar gelukkig was hij weer aardig op de been en met twee stokken kon hij nog goed uit de voeten. Dus na de koffie en bijpraten, waarbij Dick duidelijk genoot van de door mij meegenomen stukken spektaart, gingen we een stukje in de buurt wandelen, hij liep, door de blessure gedwongen wat langzamer dan anders; nu kon ik hem bijhouden, indachtig Cruijff, c.q. van Hanegem dat ieder nadeel ook z'n voordeel hep. Werd uiteindelijk een vier kilometer dacht ik waarbij we aan het eind bij een zijpad kwamen dat mij zeer bekend voorkwam. Dus stelde ik voor dat ik hier verder in m'n eentje verder zou gaan en dat Dick door zou gaan naar huis en zo geschiedde. Dus daar ging ik verder, of beter gezegd zo'n beetje terug via een omweg naar de provinciale weg en nam na een kilometertje of vijf de bus naar Maastricht en door naar de Bilt. Aangekomen op het station van Bilthoven liep ik nogmaals een vier kilometertjes naar huis maar dat had ik beter achterwege kunnen laten want ik was uiteindelijk zo moe dat ik gewoon moeite had om de trap op te komen. Ik dacht nog dat het kwam van het vroege opstaan, maar achteraf moet ik concluderen dat de lange dag met de flinke wandelafstand voor een bejaarde iets te veel was voor het oude lijf. Volgende keer wat rustiger aan.
Vroeg naar bed gegaan, goed uitgeslapen kon ik de volgende dag gelukkig weer helemaal energiek aan!

Omgeving Diepenveen

Onwaarschijnlijk mooi slootje

Vanuit Wijhe rijdt op maandag t/m donderdag ieder uur een bus naar Deventer. Helaas maken weinig mensen er gebruik van wat we de laatste maanden weerspiegeld hebben gevonden in de dienstregeling; de zaterdag, maar nu ook de vrijdag wordt deze route niet meer gereden. Maar vandaag gelukkig wel en we stapten uit in Diepenveen voor een verrassende wandeling. Zelfs voor mij niet geheel nieuw, maar Roos heeft grote delen afgelopen week voor het eerst gelopen en wilde mij die tonen. Met de bus van iets over 11 uur waren we rond half 12 op lokatie, Komoot gestart en vort met de geit. Langs de Zandwetering met kraakhelder water door rietland dat zelfs mij te dol werd en we afweken van de door Roos uitgezette route en daardoor werden geconfronteerd met een slootje we l zo mooi natuurlijk dat ik de foto moest maken die deze blog siert. Waterplanten alom al dan niet bloeiend, wat een pracht. En verderop nog meer van dat soort uitkijkjes. We kwamen ook bij een tuin met allemaal bloemen en daarop veel insecten. Er stond een bankje waarop wij ons boterhammetje hebben verorberd. Uiteindelijk kwamen we bij een voormalige bocht van de IJssel nu heel slim gebruikt als haven voor Zwolle met een op en neerbare roeiclub, slim geconstrueerd. Je kon aan de palen zien dat de IJssel zeker 2 meter hoger had gestaan dan heden.
Zelfs in Deventer wist Roos nog een fraai natuurpaadje tussen de huizenrijen en verderop de halte van de bus en door naar station Deventer. Daar gingen onze wegen uiteen, maar 's-avonds hebben we elkaar getroffen op step, kortom online gebridged, ging niet geweldig, we hadden zeker 3 "nullen", maar ach, alle reden om wat te gaan oefenen want binnenkort hebben we weer een bridgeweekend gepland en dan moeten we toch niet al te zeer afgaan door blunders (vooral van mijn kant overigens). 

Mooi recital in Elburg

Na afloop onder welgemeend applaus

 Vandaag een recital van de VvhL in Elburg. Een speciaal recital, met een duo dat een prijs heeft gekregen bij het IVC in de Bosch en heeft aangeboden om drie concerten te geven bij "de vrienden", de VvhL. De laatste keer dat ik in Elburg een concert bijwoonde vertelde de coördinator al dat er de volgende keer een heel bijzonder duo zou optreden en dat waren Eleonora Hu en haar pianobegeleider,
Dat ging niet door wegens ziekte, maar vandaag dan gelukkig het beloofde recital. Roos heeft van de bijeenkomst een mooi verslag geschreven voor het blad van de vrienden. Ik neem het alvast op in de blog.

Het was afgelopen zondag in de regio Veluwe prijs: daar kwamen Eleonora Hu en Amy Chang hun uitgestelde optreden doen. Eleonora is een landelijke bekendheid geworden door haar optreden en winst bij Aria. Hier in de beslotenheid van een Vrienden bijeenkomst lieten zij en haar begeleidster Amy Chang horen dat ze ook het intieme Lied beheersen. Geheel ontspannen stonden ze voor het voornamelijk grijze publiek, dat hoge verwachtingen had. En dat kwam helemaal uit. De dames hadden een niet voor de hand liggend repertoire uitgekozen, Allereerst hoorden we Franse liederen van vijf verschillende componisten met als uitgangspunt de vogel in het Lied. Daarna volgden drie liederen op tekst van Rilke van Orthel, en voor de pauze werden we verrast met in het Nederlands vertaalde teksten van Rabindranath Tagore op muziek van de niet zeer bekende Frans Wiemans. Het was niet het eenvoudigste repertoire, we zaten op het puntje van onze stoel. De Surprise Selection na de pauze noopte tot extra aandacht, iedereen zat heel geconcentreerd te luisteren en liet zich meevoeren. Jake Heggie die daarna volgde is inmiddels vaker te horen in onze intieme huiskamers, echt een aanwinst; de middag werd vrolijk afgesloten met een Spaanse hartenkreet.
Zoals altijd konden we naderhand weer even in gesprek met de uitvoerenden, dat is toch wel een bijzonder extra dat wij bij de Vrienden kunnen genieten! De gastheer en gastvrouw hebben ons daarna nog voorzien van allerlei lekkers, waarvoor heel veel dank. Een heerlijke Vriendenmiddag.  

Roos van der Burg, afdeling Zwolle VvhL

Was hard nodig

 Gisteravond zag ik een forse plas water naast de koelkast, dat was al de tweede keer deze week en inderdaad, de koelkast moest nodig een keer ontdooid en gereinigd worden. Dus vanmorgen eerst maar eens de stekker uit het contact gehaald en met enig gewrik de vastgevroren laden van het vriesgedeelte uit hun benarde positie gehaald. Deurtje open en het dooiproces haar gang laten gaan. Na een uurtje hoorde ik het getik van het loslatende ijs. Dooiwater verwijderd met een spons, alle ijs verwijderd, schoon gemaakt en het koeldeel schoon gemaakt, was hard nodig. Ik nam mij voor om dit eens wat vaker te gaan doen, toch wel 1 keer per half jaar dunkt mij.

Een aalscholver in het bos

 

Een zielige aalscholver op het pad in het bos

Had ik gisteren 14 kilometer gelopen daar wilde ik proberen om dat vandaag te evenaren of misschien zelfs te overstijgen. Maar eerst nog even de activiteiten van gisteren laten inwerken en dus vertrok ik uiteindelijk pas om 12.30 uur. Bij de begroeting van de eerste tegenliggers zei ik zelfs nog "goedemorgen", maar corrigeerde mezelf snel, te laat op gang gekomen. Had middenin de nacht ook nog wat liggen lezen in het boek van Auke van der Woud "een koninkrijk vol sloppen", een inkijkje in de 19e eeuw, de eerste eeuw na de Franse tijd, de eeuw van Willem I, Thorbecke, maar vooral ook de eeuw van armoede, vieze steden en honger onder de armen.
Maar daar was vanmorgen niets van te merken wat mij betreft, lekker geroosterd boterhammetje met heerlijke paté van de Hanos, tas klaargemaakt en op pad. Gewone paadje richting van mijn oud bos, ik wilde weer eens een serie foto's maken in Komoot om mijn omgeving een beetje vast te leggen. Dus eerst het Houdringe met de opgang vanuit de Hoflaan die ik jaren heb gebruikt als ingang voor mijn hardloop behoefte rond het golfterrein, het laantje waar ik met alle kinderen wandelde toen zij nog klein waren, verder door naar het heideveldje en verder langs het pad en daar zag ik een vreemde vogel, zwart, met een lange hals, schuifelde moeizaam voor me uit, vluchtte, ging kort op de vleugels en stortte weer neer en bleef liggen. Leek wel een aalscholver, sterker nog, het was een aalscholver, vast een jonge die verdwaald was en hier in de buurt geen open water heeft gevonden. Gaat een zeker dood tegemoet. En ik liep weer verder door m'n favoriete paadje en uiteindelijk door naar Sandwijck aan de andere kant van de Utrechtse weg. Daar nog even wat rondgelopen en op het bankje gezeten waar vanaf ik met mijn vader belde toen hij in het ziekenhuis lag, nu precies 21 jaar geleden. Tot slot via het van Boetzelaarpark naar de Hessenweg en wat boodschappen gedaan. Moe en hongerig thuis gekomen en direct een salade willen maken waarbij ik gestoord werd door een gezellig telefoontje van Joke. Uiteindelijk toch heerlijk gegeten, nog wat gekookt en de was gedaan.

Je loopt toch niet meer zo gerust

 Allemachtig wat een afwisselende dag werd dat uiteindelijk. Roos was gistermiddag alvast gekomen om de foto sessie voor het LIDC (Landelijk Informatiepunt Donorconceptie) voor te bereiden, d.w.z. huis opruimen en zo. Dus redelijk bijtijds opgestaan na een ontbijtje op bed als gebruikelijk en vervolgens stevig opruimen onder leiding van Roos die daar toch wel een stuk doortastender in is. Ik ging de keuken kuisen, afwassen en het huis stofzuigen. Op eigen initiatief heb ik ook de plee een goede beurt gegeven, was nog niet echt nodig, maar voor de reinheid zal ik maar zeggen. Toen nog even netjes scheren en douchen en aankleden. Werkelijk precies op de afgesproken tijd ging de bel en daar kwam de fotografe, Maartje K. de trap opgeklommen met een indrukwekkende tas met fotospullen. We begonnen natuurlijk met koffie en uitgebreide kennismaking en over het onderwerp KID natuurlijk. En hoe zouden we het aanpakken? Ik had me al afgevraagd wat je nou voor foto's kunt maken van een ouwe vent die in het verleden een goede daad voor zijn medemens heeft gedaan. Maar Maartje bedacht zo samen met Roos en mij een in elkaar gezet programmaatje met foto's van donorkinderen en de PC. Verder had ze ook wat aan foto's die ik zelf gemaakt had met kleinkinderen. Het verliep heel geanimeerd en tevreden namen we afscheid. Ik smeerde een boterham voor Roos om mee te nemen en we liepen samen naar het station. Roos ging weer terug naar Wijhe en ik ging naar Den Dolder om de nodige kilometertjes te vreten. Ik liep door het bos en kwam een hondelaarster tegen met drie honden en we kwamen aan de praat over "de wolf". We waren het er beiden over eens dat "het bos" toch wel een ander bos was geworden door toedoen van de wolven die exponentieel groeien qua populatie. Straks zijn de reeën "op" en wat dan? We liepen weer verder. Via de Ridderoordse bossen kwam ik weer thuis bij de flat en al snel had ik mijn honger gestild met allerlei lekkers van de Hanos zoals paté en croute, wat is dat toch smullen!
Na de maaltijd heb ik YouTube gestart en gekeken wat het programma voor adviezen voor me had, dat bleek 5 muziekstukken voor orkest van Schoenberg te zijn, een niet meer zo heel moderne componist maar wel met muziek die zo vreemd in de oren klinkt. Ik heb drie van de stukken uitgeluisterd, meer kon ik niet aan. Toen kreeg ik een heel bijzonder advies en wel een documentaire van Godfried Bomans waarbij hij de kloosterlingen hun verhaal, hun overtuiging liet uiten en wel zijn broer en zus die beiden hun leven in het klooster hadden doorgebracht. Een bijzonder warme documentaire en fijn dat Godfried daar ruimte en aandacht voor heeft bewerkt! Voor mij een niet invoelbare wondere wereldvisie, maarwarm om dit te aanschouwen en te horen. Ik heb het met volle aandacht beluisterd.
Daarna heb ik nog het grote gebeuren in donorland, het interview, de show van Eva Jinek met de inmiddels overbekende "massadonor" Jonathan. Een nauwelijks meer te begrijpen samenspraak van twee tegengestelde meningen die dwars door elkaar spraken, over twee verschillende systemen (NL en Amerika) spraken en elkaars inbreng nauwelijks gelegenheid gevend. Kortom, niet te interpreteren voor mij maar wel voedsel voor ons donoren, verenigd in het platform "PRIAMOS".

Joshua Bell en Yuja Wang

 Muziek beluisteren vormt voor mij een van de genoegens des levens, hoeft niet altijd in de vorm van een live concert, zoals gisteren in het prachtige kerkje van Wijhe, maar vooral ook via YouTube, gewoon thuis met de koptelefoon en de laptop op schoot. En dan laat ik me graag verrassen. Youtube komt vaak met een openingspagina met goede aanbevelingen, gebaseerd op eerder beluisterde en bekeken muziek. En zo stond er vanavond een aankondiging van de Kreutzer sonate, van wie anders dan Beethoven maar uitgevoerd door Josua Bell en Yuja Wang, beiden absolute topmusici.
En ja hoor, fantastisch om te beluisteren en vooral ook om te bekijken; twee begeesterde - in mijn ogen  jonge - mensen die gefascineerd, begeesterd en vooral ook genietend met z'n tweetjes deze schitterende compositie ten gehoren brachten. Joshua die met de muziek mee bewoog, Yuja die geluidloos meesprak met de klanken, ai ai wat fijn om dat van zo nabij te kunnen zien. En de noten van de compositie in beeld zodat je met enige moeite de muziek kon volgen. Ik heb ervan genoten en liet onbewust na afloop een zucht van bewondering  ontsnappen en had wel mee willen applaudisseren met het enthousiaste publiek.

"U speelde die stukken van Brahms"

 

Daan Oostdam speelt in Wijhe

Daan Oostdam speelde hedenmorgen een fraai piano recital in de Nicolaaskerk in Wijhe. Een intieme, acoustisch bijzonder goede concertgelegenheid hier in dat kleine plaatsje aan de IJssel. Daan kwam "helemaal" uit Amsterdam, voor de inleidende dame van de organisatie kennelijk wel iets heel speciaals. Daan had een bijzonder programma waarin naast Brahms en Ravel ook muziek van een mij volstrekt onbekende Russische componist, Medtner ; ten onrechte mij onbekend zie ik nu ik zijn lotgevallen op Wikipedia heb gelezen. En het werk dat Daan speelde was lastig toegankelijk door de veelal wat ongerijmde thematische  opbouw. Het werd feilloos uitgevoerd door de jonge Oostdam.
Bij het spelen van de fraaie stukken van Brahms zag ik voor mij een leeftijdsgenoot met zijn handen bewegen: "die meneer speelt deze stukken zelf", bedacht ik mij. Wanneer ik in een concert de muziek ken, kan ik mijn handen ook niet stil houden, dat gaat vanzelf. Toen het concert was afgelopen schoot ik deze meneer dan ook aan en vroeg ik hem of hij die Brahms stukken ook zelf speelde. Hij moest lachen en vertelde dat hij de vader van Daan was en dat hij deze stukken vaak had gehoord bij het studeren van zijn zoon, die al snel bij ons aansloot. We hadden nog even een genoeglijk gesprekje op deze manier. Ook sprak ik nog met een bekende van Roos die wat moeite had gehad met Medtner; ze was helemaal opgelucht toen ik haar zei dat ik de muziek ook moeilijk toegankelijk vond, dat moet je over je heen laten komen en eventueel later nog een paar keer beluisteren want het was wel degelijk fascinerende muziek.
Wij fietsten weer terug naar huis voor een boterham en thee in de tuin.