31 mei 2016

Tolstoj over de Krimoorlog

Hoe relatief is toch alles. Wie weet eigenlijk na 160 jaar nog precies waar het in de Krimoorlog over ging? Ik ben nog steeds aan het lezen in de bundel korte verhalen van Leon Tolstoj; allemaal uiterst boeiend en alle 6 verhalen bieden enig zicht op een verschillend aspect van het 19e eeuwse, prérevolutionaire Rusland. Florence Nightingale is eigenlijk het enige houvast dat ik had; zij heeft een aanzet gegeven tot de verpleegstersopleiding; de dag van de verpleging, de 12e mei was haar verjaardag, evenals de mijne, 128 jaar geboren na Florence.
Het verhaal van Tolstoj heet Sebastopol en beschrijft op indringende wijze, geschreven vanuit de beleving van degenen die de strijd daadwerkelijk moeten voeren - de frontsoldaten - de verschrikking van deze eerste moderne oorlog. Het mechanisch doden neemt hier een aanvang; de fotografie en het railtransport verhogen de efficiency van dit morbide bedrijf. De Krimoorlog wordt het voorbeeld voor de Amerikaanse burgeroorlog en voor WO I. En waar het nu daadwerkelijk om ging in deze machtsstrijd, dat kunt u lezen op de Wikipedia pagina op Internet.

30 mei 2016

Het vervolg in Gouda

Gelukkig lachend
Op 3 januari 2014 schreef ik een Blog over de plannen met betrekking tot het samenwonen van dochter Joke met haar Pieter. Het was zo leuk hoe die twee daar stonden te kijken naar hun eerste gezamenlijke woonplekje. Inmiddels wonen ze er al bijna twee en een half jaar en binnenkort met z'n drietjes want Joke is in verwachting. En natuurlijk wil je als vader je dochter in haar zwangerschap af en toe wel zien. Daarom had ik gevraagd of ik deze week, tussen twee vakantiereisjes in even langs mocht komen. Woensdag kwam goed uit en zo zat ik na het bezoek aan Lien en Ko en de Hermitage gezellig bij dochter en schoonzoon aan tafel. Terwijl ze samen bezig waren aan een uitgebreide risotto met salade zat ik aan een biertje en lekker met hen te babbelen. En ook bij het eten hebben we over van alles en natuurlijk veel over de baby zitten praten. Wat is dat toch ontzettend leuk zo'n fase van je eigen kinderen mee te maken. Ik kan het niet laten en weet dat ze er eigenlijk niet in geïnteresseerd zijn maar je moet toch over je eigen ervaringen vertellen en natuurlijk over Jokes eigen babytijd en de zwangerschap van haar moeder.
Toen ik wegging naar het station stonden ze vanaf het balkon naar beneden te kijken om me uit te zwaaien. Leek feitelijk het omgekeerde van het plaatje dat ik op die 3e januari in 2014 maakte; ze keken nu in verwachting naar beneden in plaats van vol verwachting naar boven. Fijne tijd gewenst kids!

29 mei 2016

Het oude notulenboek

Hoe het destijds bij ons terecht is gekomen weet ik niet meer, maar uiteindelijk ligt de getuigenis, het afschrift van wat een stel studenten in de jaren 60 en 70 in vereniging hebben gedaan nu hier in mijn flatje: het notulenboek van mijn oude dispuut PROIRA. Lien had het nog ergens in een kast liggen en dacht dat ik daar vast wel belangstelling voor had. Via haar broer Han, ook oud PROIRAat wist ze ervan dat een deel van de oud-leden weer enige gezamenlijke activiteit ontplooiden.
Inmiddels heb ik een deel van het boek doorgebladerd en gelezen. Mijn belangstelling ging vooral uit naar de notulen van de oprichtingsvergadering. Deze vond op 27 september 1964 plaats in "De Goudsberg" te Lunteren. Toen nog een duidelijk gereformeerd stempel want de vergadering werd geopend met bijbellezing ( 1 Cor.13 : 1 - 13) aldus de notulen. Dat heb ik na 1965, mijn entreejaar niet meer mee mogen maken. Vind het wel een roerende gedachte zo'n tiental serieuze jongens die elkaar toespreken met bijbellezing. Dat was nog echt de sfeer van de VU vermoed ik. Heb ik me eigenlijk nooit gerealiseerd m.b.t. PROIRA.
De eerste notulen zijn helder, duidelijk geschreven en serieus. Dat ging al snel over en bij latere notulen die ik tegenkwam zat ik gewoon te schateren van het lachen zo hilarisch verliep de vergadering. En dat is ook wat ik me weet te herinneren.
Bij verdere lezing zal ik ongetwijfeld regelmatig over dit voor mij zo dierbaar document in deze blog gaan schrijven. Ook in de eveneens door mij beheerde PROIRA blog zal ik publiceren over dit document.

28 mei 2016

Wat een stem!

Het schijnt dat de belangstelling voor de liedkunst zodanig is afgenomen dat grote podia in Den Haag, Rotterdam en andere steden hun liedseries niet doorzetten, aldus las ik in het "bericht van de voorzitter" in het fraaie blad "De Liedvriend" dat twee maal per jaar wordt verstrekt aan de leden van de "Vrienden van het Lied".
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik het ook langer uithoud bij orkestrale muziek. Langer dan een uur naar zang met piano begeleiding luisteren vraagt veel van de luisteraar.
Maar wanneer ik zo gestrekt op m'n bed lig en naar de wondere stem van Ian Bostridge luister met mij onbekende liederen van Schubert dan geniet ik ongelooflijk van de liedkunst. Wat heeft deze man een ongehoord mooie tenorstem. Niets scherps in de klank en een weergaloze dynamiek. En die fantastische techniek, of je voor in de akoestisch perfecte zaal zit, zonder kuchje van publiek en zo toegankelijk via Internet en youtube vind ik de liedkunst weergaloos.

27 mei 2016

Niet iedereen wil eten uit de moestuin

Gisteren wilde ik nog wat sla uit de moestuin van Theo. Theo was er niet, maar Jonny, zijn echtgenote wel. En zo kon ik zelf een kropje sla en wat raapsteeltjes oogsten; lekker knapperig vers en zonder gif of kunstmest opgegroeid. Jonny vertelde me tot mijn grote verbazing dat er heel anders dan voorgaande jaren vrijwel niemand groenten komt kopen. Alleen Roos en ik kennelijk en met z'n viertjes kun je zo'n grote moestuin niet aan natuurlijk; de opbrengst is daarvoor veel te groot en altijd pieksgewijs.
Ik snap er niks van; had eigenlijk de indruk dat het besef van de ongezonde industrie-voeding begon door te dringen bij de mensen. Maar "een beetje zand in het eten en af en toe een slakje in de sla" of misschien heel andere zaken weerhouden de mensen uit de omgeving van het gezond inkopen doen. Doet me een beetje pijn merk ik.

26 mei 2016

Wat zal ik eens gaan doen

We hadden de koffie al op toen ik me bedacht
om een "onsie" te maken met de zelfontspanner
Ik werd vanmorgen wakker met de gedachte om eens lekker aan de wandel te gaan; het was mooi weer zo te zien en dus wilde ik graag een dag naar buiten. Een étappe van het Maarten van Rossem? of weer eens naar het Hulshorsterzand? of een drietje in het Houdringhebos hier achter? nee, hier in de buurt is ook vast wel wat anders te bedenken; wandelen langs de Kromme Rijn. Dus Roos een mailtje gestuurd met de vraag of ze wilde bellen zodra ze wakker werd althans als ze zin en tijd had voor een wandeling langs de Kromme Rijn. En dat had ze. Ik had een thermoskan met koffie gemaakt en stelde voorzichtig voor om nog even bij banketbakker van Ingen langs te gaan voor wat lekkers bij de koffie. En zo zaten we heel knus op een bankje in de zon koffie te drinken met de verzuchting: "wat wonen we toch mooi".
Het is natuurlijk leuk om telkens naar verre oorden te gaan om je vertier te zoeken, maar onze eigen omgeving, de Utrechtse Heuvelrug met het Kromme Rijn gebied is ook prachtig en dat beseffen we ons altijd, zeker nu in het voorjaar met het jonge groen.
We hadden onze fietsen in de buurt van het Universiteitsterrein gezet en liepen richting Kromme Rijn. Overal gekwinkeleer van vogels die ik natuurlijk probeerde thuis te brengen na de intensieve les van afgelopen dinsdag. We zagen puttertjes druk bezig in een rupsenrijke boom voedsel te verzamelen voor hun jongen. We liepen langs de Kromme Rijn en zagen twee libellen waarvan we dachten dat ze van verschillende soort waren zo sterk verschilden hun kleuren. Maar de groene achtervolgde de blauwe; ik dacht al snel dat het wellicht een paartje was en tot ons genoegen zagen we de paring plaatsvinden waarbij het mannetje zijn achterlijf kromde naar de hals van het wijfje dat vervolgens haar lijf kromde om het sperma op te nemen. Daarna vlogen zij gepaard verder. Mooi om dat eens te hebben gezien!
Bloemenpracht alom en gekwinkeleer uit het riet en uit het bos aan de overkant. Echt voorjaarsgenot.
'sAvonds zijn we nog even voordat we naar de fitness gingen naar Sandwijck gegaan om van de avondstilte te genieten.


25 mei 2016

Spaanse meesters uit de Hermitage

Indrukwekkend schilderij over de gruwelen van de Spaanse burgeroorlog. 
Een paar weken geleden kreeg ik ter gelegenheid van mijn verjaardag een verjaardagskaart van Lien. Op de kaart stond niet alleen een verjaardagswens maar tevens de boodschap dat Lien bij het opruimen het oude notulenboek van PROIRA was tegengekomen met de opmerking dat ik daar ongetwijfeld in was geïnteresseerd. En zo was ik vandaag voor het eerst sinds jaren weer eens op bezoek bij mijn voormalige echtgenote en haar partner Ko. Voordat we het zouden vergeten overhandigde ze mij het oude notulenboek. Het kostte me moeite om het niet direct te gaan bekijken; mijn nieuwsgierigheid was groot. Maar we hadden elkaar lang niet gezien of gesproken en dat hebben we in enkele uren goed gemaakt. Wat er zo al aan gebeurtenissen had plaatsgevonden wisselden we uit. Vooral toch wel ernstige zaken met ziekte en dood maar tot slot ook over vakantieplekken en over gezond voedsel uit de moestuin. Zo adviseerden Lien en Ko mij op mijn verzoek over hun favorieten in Italië. De omgeving van Assisi, de provincie Umbria heeft hun voorkeur zelfs boven Toscane. En Lien wilde graag weer eens verse bonen uit de moestuin van Theo. En zo hebben we direct afgesproken dat ik die langs zou komen brengen zodra ze voorhanden zijn.
Vervolgens ben ik nog naar de Hermitage gegaan; altijd een mooi museum met een steeds wisselende tentoonstelling. De Spaanse meesters had ik nog niet gezien; Roos was er niet van onder de indruk; daarom was ik er ook nog niet heen geweest. Maar nu ik toch zo dicht in de buurt was. En inderdaad, was ik ook niet echt onder de indruk van wat er hing. We zijn toch wel erg verwend met onze musea vol Hollandse en Vlaamse meesters en natuurlijk de Haagse school en Vincent van Gogh. Ook bij onze bezoeken van het Prado waren we overigens niet onder de indruk van de oude Spaanse meesters. Die religieuze kunst vind ik sowieso niet te pruimen met al die lijdzame gezichten met de smekende blik naar boven.
Waar ik wel sterk van onder de indruk was betrof de film die getoond werd in de bibliotheek. Daar werd veel meer verteld over de achtergrond van Goya, Gaudi, Dali en Picasso, de echt grote Spaanse meesters. De burgeroorlog en de moorddadige veroveringen door Napoleon hebben in de schilderkunst hun spoor nagelaten. Goya en Picasso met name hebben de rampspoed vastgelegd in hun werken.
Vervolgens ging ik op weg naar Gouda; naar mijn zwangere dochter en echtgenoot. Druk daggie.

24 mei 2016

M'n eerste blauwborst

Cyria aan het speuren
Vandaag een fijne vogelkijkdag gehad met Cyria, sinds Lesbos 2014 mijn vogelvriendin. Op mijn verzoek weer naar de waterleidingduinen, het vaste observatiegebied van Cyria. De duinen vind ik een van de mooiste habitats; ook met Huib loop ik graag door de duinen.
We gingen eigenlijk voor de boomvalken maar we zagen en hoorden veel meer dan dat. Cyria wees mij op de geluiden van verschillende vogels; lastige materie. Vaak heel bekende geluiden zoals die van de fitis: begint hoog en zakt dan snel naar beneden. Het verschil tussen het geluid van de rietzanger en de kleine karekiet; bewonen de zelfde habitat, zingen in belangrijke mate hun vrij krassend liedje, maar de rietzanger kent uithalen naar boven en de karekiet niet. De braamsluiper die je nooit ziet maar wel hoort als een "machinegeweer", maar dan op vogelmelodie. De rietgors, niet schuw, kende ik al en ik dacht dat dit de rietzanger was. Het valt ook allemaal niet mee.
Een tafeleend zag ik drijven - hield hem aanvankelijk voor de krooneend - maar het toppunt voor mij was toch wel de blauwborst.
Zo mooi zagen wij hem ook!
Foto Hans van Zummeren
"Kijk", zei Cyria en in het scherpe beeld van mijn Swarovski zag ik een donker vogeltje met een rode staart, "welke kleur heeft zijn borst?", vervolgde ze, en toen zag ik het pas: de blauwborst. Hij vloog wat heen en weer en ging een paar keer prachtig in het zicht op een tak zitten. Dit beestje wilde ik al zo lang graag eens zien. Nu nog het baardmannetje en, deo volente ooit de pestvogel.
Was weer een ontzettend gezellige dag; we praatten weer wat af tijdens het wandelen en kijken. Goede combinatie dat wandelen en vogels kijken.

23 mei 2016

Het regent vandaag; eindelijk het balkon reinigen

Kllar voor de schoonmaakklus: het reinigen
van de coating van het balkon
Als bestuurslid van de Vereniging van Eigenaren van onze flat heb ik mij destijds behoorlijk ingezet voor het project "voorbalkons". Bij dat voor ons forse project werden de balkons stevig opgeknapt: de glazen tussenschotten werden vernieuwd; het beton werd goed aangepakt en daar waar nodig behandeld voor betonrot; het beton werd geëgaliseerd, geschuurd en van een goede coating voorzien. De aannemer van het project had ons herhaaldelijk gewezen op het belang van onderhoud van deze coating door de bewoners. Dat behelst niet meer dan twee maal per jaar reinigen met een niet al te harde borstel en een sopje van groene zeep en vooral geen scherpe of agressieve spullen gebruiken.
En dat doe ik, misschien niet altijd twee keer per jaar, maar toch zeer regelmatig bij voorkeur als het regent, want dan is het natuurlijk het simpelst.
Ik had mijn laarzen al enige tijd klaar staan bij de deur van het balkon, wachtend op een regenbui. En die was niet alleen voorspeld voor vandaag, maar was ook zeer prominent aanwezig. Dus mijn wandelregenjack aangetrokken, pet op, korte broek, lekker warm sopje gemaakt met groene zeep en voor de Blog een selfie gemaakt. Is niet helemaal fraai zo met tegenlicht, maar het is duidelijk wat ik ga doen.
Was weer snel gepiept en het ziet er weer picobello uit.

22 mei 2016

De geologie van Sardinië

Geologisch onderzoek op Sardinië
Volgende week gaan we met Georeizen naar Sardinië; vandaag was de introductiemiddag op een leuke locatie: Het fort middenin de Botanische tuinen van de UU dus op een kwartiertje fietsen van ons vandaan. De aanleiding voor deelname mijnerzijds is drieërlei; oud-dispuutsgenoot Paul v. O. is bestuurslid van de Stichting Georeizen en leidt deze geo-excursie; ik ben vanouds geïnteresseerd in alles wat de natuur betreft en geologie is daarbij nog een behoorlijk ontbrekende schakel; het boek "De ontdekking van de aarde" van Peter Westbroek, de "rijtjes" van onze oude aardrijkskunde-leraar Den Ouden - Carboon, Devoon, Siluur, Cambrium etcetera -  en natuurlijk mijn decennia lange zoektocht naar de theorie over het ontstaan van de eerste, chemische auto-katalytische kringprocessen, zeg maar, de precursor-levensprocessen.
En zo zaten we daar allereerst kennis te maken met onze groepsgenoten; allemaal zo rond mijn leeftijd. Fijne introductie van de twee excursieleiders. Gaat vast heel interessant worden. We verheugen ons erop.

21 mei 2016

Schubert liederen via youtube

Eerlijk gezegd vind ik het altijd een heel gedoe om podiumkunsten te genieten. Je moet er heen en het is vaak maar de vraag of je nog een beetje op tijd thuis komt. Het kan tegen vallen. Ik val ook nog eens vaak in slaap omdat het me allemaal te lang duurt. Eigenlijk geef ik er gewoon de voorkeur aan om lekker met de voortreffelijke in-ear plugs en youtube op het groompie via internet te luisteren. Beetje lomp, dat zeker, maar helemaal zoals ik graag muziek, ballet en opera geniet. Gaat het je te lang duren dan klick je door en wil je gewoon even niet, dan zet je de zaak even stil. Verder heb je vaak meerdere uitvoeringen. Het scheelt je nog een hoop geld ook. Voordeel is ook dat je het kunt doen op iedere plek waar je op internet kunt, dus ook als je je verveelt op je hotelkamer bijvoorbeeld.
Vandaag was Roos naar een lied recital met meerstemmige liederen van Schubert. Die ken ik alleen vanuit het verleden toen ik van Dick een tapeje kreeg met die liederen. Ik heb het programma van het recital bekeken en de verschillende liederen opgezocht en maar direct in een Bloggie gestopt zodat ik het nog een keer kan beluisteren. Im gegenwärtigen Vergangenes heb ik decennia lang niet gehoord omdat ik niet wist hoe het heette; ben blij dat ik het weer eens gehoord heb.
Schicksalslenker:  Schubert Des Tages Weihe
Im Gegenwärtigen Vergangenes 
Die Advokaten 
Das Dörfchen
Der Hochzeitsbraten
Gondelfahrer
Licht und Liebe
Ständchen
Gebet
Gesang über den Wassern
Niet alles vind ik geweldig, maar "Licht und Liebe¨ had ik niet eerder gehoord en is prachtig.
Verder stiet ik al zoekend op een meer dan schitterende uitvoering van de wandersonate van Schubert. Ik kreeg het gevoel dat Mitsuko Uchida deze sonate uitvoerde zoals Schubert die heeft bedoeld.
De Wandersonate door Mitsuko Uchida
En natuurlijk die onwaarschijnlijk mooie uitvoering van "Die schöne Müllerin" door Ian Bostridge en Mitsuko Uchida

20 mei 2016

Een boerenbeschuitje ten afscheid

Houtoven van de bakker in Skala Kalloni
Vanmorgen eerst naar de authentieke warme bakker in Skala Kalloni; twee "apple pies" voor onderweg en twee van die heerlijke broden met sesamzaad voor thuis. Ook nog een zakje koekjes. Hij bedankte me nog uitgebreid voor ons bezoek aan Lesbos en aan zijn winkel; ontzettend aardige kerel. Ik maakte nog een foto van de originele houtoven. Voor de deur van de bakkerij ligt altijd een grote stapel droog hout om de oven te stoken. Het is altijd smoorheet in het kleine bakkerijtje waar het brood wordt gebakken en verkocht.



De stapel droog hout waarmee de oven
wordt gestookt
Weer terug naar het hotel en voor de laatste keer ontbeten bij Pasiphae. Nog even snel de tas inpakken en naar de bus. Ook de vrienden van Harold en Annemiek gingen vandaag weer terug - zijzelf blijven nog een weekje - en dus stonden we daar met z'n zessen te wachten tot de bus kwam. Die kwam in twee sessies; eerst een keer draaien waarbij we voor de eerste keer afscheid namen. Hierbij omarmde Harold mij, joviale kerel als hij is. Wangen tegen elkaar; geberut me niet dagelijks zo'n spontane omhelzing door een andere kerel en zeker niet met zo'n al een week ongeschoren gezicht. Even later kwam de bus voor het definitieve vertrek waarop ik het niet kon laten om opnieuw te "knuffelen" met Harold; wat moesten we lachen.
De terugreis ging vlot. Voor de zekerheid hadden we suikerzakjes meegenomen om suikerwater te maken. In een leeg waterflesje deed ik de inhoud van een paar suikerzakjes en loste het op met een klein beetje water. Het was gelukkig niet nodig; Roos had goed geslapen en we hoefden ook niet zo idioot vroeg op te staan als op de heenweg.
Foto bij het kapelletje tegenover het vliegveld
Aangekomen op Schiphol en verder met de trein naar Utrecht. Ik had op Lesbos zo de smaak te pakken gekregen van het Griekse eten dat ik eerst nog even naar de Kanaalstraat ben gegaan, naar de Islamitische slager voor lamsvlees. En toen terug naar huis. Tas uitgepakt en naar Theo om wat groenvoer in te slaan: raapstelen en een paar kroppen sla. Lekker raapsteeltjes gegeten.
Ik vond het wel lekker om weer thuis te zijn maar miste die ontspannen omgeving van Skala Kalloni eigenlijk direct. Had meteen alweer Facebook contact met de twee achter gebleven vogelaars.

19 mei 2016

Laatste dag in Skala Kalloni

De vriendelijke serveerster maakte deze foto van twee "tortels" aan de koffietafel
Na zo'n heerlijke dag als gisteren kon de vakantie niet meer stuk. We hadden niet zo'n idee wat we vandaag voor speciaals zouden gaan doen dus hebben we een lekkere wandeling gemaakt. Maar eerst koffie drinken op ons bekende plekje op de hoek van het pleintje met zicht op het beeldje van Aristoteles die hier 2300 jaar geleden de eerste biologische naspeuringen deed; niet met Swarovski's of camera's maar ongetwijfeld wel systematisch. Hij was een van de eerste wetenschappers in Europa en nog tot ver in de middeleeuwen toonaangevend.
We liepen naar Kalloni en namen weer plaats bij het restaurantje van de vorige keer; was ons goed bevallen. Best een leuk plaatsje Kalloni; heeft een centraal busstation; mochten we nog eens naar Lesbos gaan dan moeten we ons gewoon vermannen en dagelijks naar Kalloni gaan - om kwart voor acht met de bus - om het eiland te kunnen bereizen. Maar goed, dat deden we vandaag dus niet.
Lekker gegeten; een Griekse salade en tzatziki met brood en water. Daarna weer het wandelpad genomen richting klooster en afgeslagen via een relatief onbekend pad naar Skala Kalloni. Na een douche gingen we naar het dorp om te eten. We hadden gepland om naar het Family restaurant te gaan om mousaka of kleftiko te gaan eten, maar beide gerechten stonden niet op het dagmenu. Dus maar weer naar "de mannetjes" en heerlijk calamaria gegeten en veel te veel wijn gedronken. Had er de volgende dag gelukkig geen last van, althans niet zo veel. Was feitelijk de afsluiting van weer een heerlijke vakantie.

18 mei 2016

Gezellige dag met oude vrienden

Oostelijke blonde tapuit. Foto Hns van Zummeren
Al bij vertrek op Schiphol werden we begroet door oude vrienden en mede-Lesbos adepten die ik kende van de SNP-reis en die we vorig jaar ook weer hadden ontmoet op Lesbos: Harold en Annemiek. Dit jaar logeerden ze net als wij in hotel Pasiphae. Ik had al aan Annemiek gevraagd of we een keer met hen mee konden rijden omdat we hier geen vervoer hadden en ze was daar positief over. Wat ik echter niet door had was dat ze met een ander stel waren. Ik dacht dat ze met één auto waren en ja dan is er voor ons geen plek natuurlijk. Verder waren ze steeds zeer vroeg op pad; we hadden hen eigenlijk niet of nauwelijks meer gezien. Maar vanmorgen zaten ze nog aan het ontbijt toen wij bij de eetzaal kwamen.
Roos en ik hadden iets ingewikkelds bedacht voor vandaag met taxi's en bussen maar we waren niet erg vroeg opgestaan dus de bus was al voorbij. We spraken met Harold en Annemiek en toen bleek niet alleen dat ze met twee auto's waren maar ook dat ze vandaag niet met z'n viertjes op pad zouden gaan. Toen zij weer naar hun kamer waren kregen Roos en ik het zelfde idee: "kunnen we niet vragen of we met hen mee kunnen rijden ergens naar toe". Aan de hoteleigenaar vroeg ik hun kamernummer en joviaal als Harold en Annemiek zijn vonden ze het prima.
Baardgrasmus. Foto Hans van Zummeren
Uiteindelijk hebben we een geweldig leuke dag gehad met z'n viertjes. De hele dag vogels kijken en van de omgeving genieten en plezierig met elkaar zitten praten.
Op weg naar Molivos bij het bekende muurtje zagen we een stelletje Oostelijke Blonde tapuiten die duidelijk hun jongen aan het voeren waren. Alsof ze ervoor gingen zitten konden we hen waarnemen; wat zijn die toch mooi! Baardgrasmus en de Griekse spotvogel kregen we ook in de kijker.
We bezochten verschillende paarkeerplaatsen met vogeluitzichtpunten. En toen was het tijd om te lunchen. Harold en Annemiek hadden vorig jaar in hotel "The old olive press" gelogeerd en stelden voor om daar te gaan lunchen. Lekker in het zonnetje met prachtig uitzicht over de zee hebben we het ons daar laten smaken.
Deze steenuil trok zich niets van ons aan. We konden
vlakbij komen. Met de Swarovski zag je de imposante klauwen
Daarna verder over een "pad" in het boerenland. Een steenuil vloog op om duidelijk zichtbaar even verderop in een boom te landen. We konden hem behoorlijk dicht benaderen. Harold met camera en ik met de Swarovski van Roos steeds een stukje dichterbij totdat het voor het maken van foto's met de telelens gewoon tè dichtbij was. Toen had ik het rijk alleen en kon steeds dichterbij komen tot iets van een meter of vijf. Indachtig het boek "Zomerhitte" van Jan Wolkers, waarin wordt beschreven hoe een broedende velduil iemand met zijn klauw een oog uitrukt, durfde ik gewoon niet dichterbij te komen; zelfs zo'n steenuil heeft geweldige klauwen als je hem door de Swarovski bekijkt. Imposant gezicht. U begrijpt lezer, dat mijn dag niet meer kapot kon.
In de verte zie je met enige moeite de steenuil op een tak in de boom.
Met de kijker zag je hem natuurlijk veel beter.
En toen ging die goeie Harold nog speciaal voor ons naar het echte Limonos klooster. Het was mij bekend, maar ik wist natuurlijk niet de naam van deze plek. Ontzettend leuk om er weer terug te zijn. Ook daar hebben we nog wat genomen bij het restaurantje alvorens we naar het hotel terug gingen. Nogmaals bedankt Harold en Annemiek!
In het Limonos klooster hebben we met de zelfontspanner nog een "onsie" gemaakt

's-Avonds gingen we nog een hapje eten even verderop bij een restaurant direct aan de zee. Op de terugweg kwamen we Harold en Annemiek samen met hun vrienden weer tegen; ze waren dat piepkleine stukje met twee auto's hier naar toe gereden. Daar moesten we wel een beetje om lachen. Maar dankzij die auto en onze oude vrienden hadden we een heel fijne dag gehad.

17 mei 2016

Een dag rustig aan

Het haventje van Skala Kalloni
Na twee dagen van er stevig aan trekken hebben we het vandaag rustig aan gedaan. Eerst de daily Blog bijgewerkt op de kamer. Grappig genoeg maken we op onze kamer - die een beetje ver van de centrale lobby van het hotel gelegen is - gebruik van de WiFi verbinding van de achterburen. Van "beveiliging" is geen sprake voor het gemak van de gebruikers. Maar de verbinding is prima.
Daarna zijn we naar het centrale pleintje van Skala Kalloni gegaan om koffie te drinken en een paar uurtjes te lezen. Volgens een oud schema van de busverbindingen hier op Lesbos zou er hier in Skala rond 14.00 uur een bus rijden en dat wilden we checken. Roos ging naar de bushalte aan de boulevard en ik naar de bushalte bij de bakker. Ik had geen hoge verwachting; het OV hier op Lesbos houdt bepaald niet over en de informatievoorziening beschrijf je nog te positief met het woord "ondermaats"; is gewoon heel slecht.
Geluierd bij het zwembad in de zon
De enige bus die er rijdt gaat om 7.45 naar Kalloni en van daaruit kun je bussen nemen naar de andere delen van het eiland. Die vertrekken rond 12.00 uur. De dame van het koffietentje gaf ons een papiertje met bustijden vanuit Kalloni naar Mytilini; drie keer per dag. Het is voor ons erg lastig om achter de juiste informatie te komen, maar Skala Kalloni is geen beste plek als je van OV afhankelijk bent. Maar er zijn natuurlijk ook taxi's.
We hadden afgesproken dat als er om kwart over twee geen bus was gepasseerd dat we elkaar zouden treffen bij het restaurant dat we "bij de mannetjes" noemen; op het centrale pleintje. We hebben er nu de helft besteld en gegeten van wat we op de middag van aankomst naar binnen hadden gewerkt: 1 Griekse salade en 1 portie calamari. Met een glaasje wijn was dat ruim voldoende.
Daarna hebben we ons naar het zwembad van het hotel gesleept en geluierd aan het zwembad met een glaasje verse jus d'oranges; was goed uit te houden.
We hebben de dag afgesloten bij het Family restaurant met een glaasje wijn en 1 portie mousaka. Omdat ze wist dat ik dat zo lekker vond, had de lieve dame van het restaurant er nog een stukje zelf gemaakte feta bij gedaan.

16 mei 2016

Te voet naar Hagia Parashkevi

Houtbij. Foto Hans van Zummeren
Vergeet vooral niet om dit plaatsje Hagia Parashkevi, Sint Vrijdag te noemen en niet alleen maar Parashkevi, met de klemtoon op de laatste lettergreep, want dat betekent gewoon vrijdag. Ik heb het plaatsje leren kennen bij mijn twee SNP vogelreizen; vooral de eenvoudige eetgelegenheid aldaar vond ik zo leuk en de hele atmosfeer in dit boerenplaatsje waar ik altijd graag naar terugkeer. Roos en ik waren er al een keer met een excursie en vorig jaar zijn we erheen gelopen via een bezoek aan een antiek heiligdom. Maar vandaag zouden we het geheel wandelend doen vanaf het hotel.
Eerst via het bekende beekje naar de grote weg. Niet via de kruisende grote weg, maar even verderop via een landweg het boerenland in gelopen en op de kaart via de heuvels naar Hagia Pareshkevi; was een flinke tippel, maar leuk door het fraaie kleinschalige landschap. Volop bloemen en insecten. Helaas hadden we geen werkend fototoestel bij ons; dat van Roos was zondag gesneuveld bij een val en de mijne bleek niet te zijn opgeladen, dus helaas geen foto's van de insectenpracht.
Bloemenpracht temidden van het boerenland.
Foto Hans van Zummeren
In Hagia Parashkevi weer gegeten bij het simpele restaurantje; een Griekse salade. De eveneens bestelde Imam bayildi, hier gewoon Imam geheten was kennelijk vergeten; gelukkig maar, want we hadden voldoende aan een Griekse salade met z'n tweetjes; we raken verzadigd door het overvloedige eten hier.
We liepen terug via een andere route maar eveneens door het boerenland. De kaart en het landschap konden we niet met elkaar rijmen maar dat weerhield ons er niet van om steeds kleinere paadjes te belopen die uiteindelijk naar ons gewenste doel leidden. We kwamen precies uit waar we 'smorgens begonnen waren maar toen de grote weg hadden moeten volgen.
We waren wel ontzettend moe geworden van de forse wandeling door de hitte; mijn armen waren behoorlijk aangebrand. Morgen maar een rustig daggie namen we ons voor.
's-Avonds hebben we nog een glaasje wijn bij het Family restaurant gedronken met een portie van de heerlijke zelfgemaakte feta.

15 mei 2016

Via Kalloni en Aniargos weer terug

De ceti's zanger. Toen ik zijn specifiek, doordringend geluid in een radio programma hoorde
kreeg ik heimwee naar Lesbos. Foto Hans van Zummeren
Vogelen is leuk; voor de meeste vogelaars betekent het bijna werken; beladen met grote camera's en statieven trekken ze er bij het ochtendgloren al opuit. Zo ook Harald en Annemiek die ik ken van mijn tweede SNP vogelreis hier op Lesbos en die we ook vorig jaar weer op Lesbos hebben ontmoet. Het is dit jaar ontzettend stil op Lesbos; de vogelaars en andere toeristen hebben het massaal af laten weten; wat de opgewonden nieuwsgaring al niet teweeg kan brengen. Ik kan u, lezer berichten dat het op dit eiland daardoor nu wel heel goed toeven is; veel minder auto's op de wegen en in het dorp, overal rust, maar voor de mensen die hier van het toerisme leven is het natuurlijk een ramp. Griekenland is zelf een arm land; de Grieken zijn goed voor de "vluchtelingen" en geven hen vaak van hun eigen armoedje. Europa spendeert ook veel geld aan deze ongenode gasten. Griekenland deelt daar niet in mee terwijl het het land het economisch bepaald niet voor de wind gaat. De bakker die we hierover spraken vroeg toch vooral om begrip voor het Griekse volk en vroeg ons of we toch vooral duidelijk wilden maken aan onze achterban dat er op Lesbos eigenlijk niets aan de hand is. En inderdaad, afgezien van de rust verschilt er niets van de voorgaande jaren.
Vandaag zijn we langs het beekje naar Kalloni gegaan en hebben daar lekker gegeten. We moeten ontzettend uitkijken dat we niet te veel eten; de porties zijn zo groot. Maar anderzijds vindt niemand het vreemd als je een voorgerecht met elkaar deelt. En zo proberen we onze maat te vinden qua eten.
Vanuit Kalloni vonden we een uitstekend gemarkeerd wandelpad richting het Anargos klooster (waarvan we toen nog dachten dat het "het Limonosklooster" heette). Na enige kilometers herkende ik het pad: "hier zijn we gisteren ook geweest". En ja hoor, voor de tweede keer zaten we op ons welbekende zitje op de binnenplaats van het klooster.
's-Avonds kleftiko gegeten bij het Family restaurant, bij de familie van Vasso die we een paar jaar geleden hebben leren kennen. Het was zo lekker dat we uit moesten kijken dat we het niet met papier en al op zouden eten. Het is een oud recept nog uit de tijd van de Turkse overheersing. Griekse mannen die op de vlucht waren voor de overheersers "stalen" eten dat voor hen was klaargelegd, ingepakt in vetvrij papier. Kennelijk wordt het in dit papier gegaard. Nu krijg je het nog, ingepakt in een soort bakpapier; gegaard lamsvlees met groenten en rijst; heerlijke combinatie.

14 mei 2016

Mijn drie favorietjes

Zwartkopgors, foto Hans van Zummeren
Toen we gisteren aankwamen bij Hotel Pasiphae in Skala Kalloni werden we verwelkomd door het welluidend gezang van de hotelnachtegaal in de tuin. Schitterend dat melodieuze harde geluid van dit verder zo bescheiden vogeltje. Het was toch vooral voor de vogels dat ik Roos had voorgesteld om toch maar weer naar Lesbos te gaan. Eigenlijk wilde ik niet vanwege alle negatieve berichtgeving over de enorme vluchtelingenstromen die het eiland zouden overspoelen. Maar van Ab en DIck die Lesbos al in april hadden bezocht begreep ik dat je aldaar vrijwel niets van dit probleem merkte. En toen ik een paar zondagen geleden de ochtend symfonie van de vogels hoorde tijdens de uitzending van "Vroege Vogels" ging ik "om". Ik hoorde het doordringend geluid van de ceti-zanger en kreeg toen wel zo'n heimwee gevoel naar Lesbos dat ik Roos voorzichtig voorstelde om toch maar weer naar dit fijne eilandje te gaan; en tot mijn groot genoegen was ze het direct met me eens en boekte ze bij TUI. Iets meer dan een week later zitten we hier dus.
Kuifleeuwerik, de eerste vogel die we zagen in het hek
op weg naar Skala Kalloni. Foto Hans van Zummeren
De vogels die ik altijd het mooist heb gevonden, de zwartkopgors, de grauwe klauwier en de Oosterse blonde tapuit hoopte ik deze week te kunnen waarnemen. Vandaag gingen we eropuit; naar het Metochi meertje. Het lijkt of er niet zo veel vogels zitten dit jaar, nog minder dan vorig jaar, maar direct op het door ons zo bewonderde wandelpaadje vlak voor het Aniargos klooster daar zag Roos een vogel op een rotsblok en bij nadere beschouwing determineerden we die als de Oosterse blonde tapuit. Op de terugweg zag ik een vogel in een struik landen en vroeg Roos de kijker en ja hoor, dat was nummer twee van mijn favorieten, de grauwe klauwier. En bij de boerderij nog iets verderop - ik hoorde eerst het specifieke geluid -  daar zag ik mijn grote favoriet, de zwartkopgors uitdagend zingen; niet schuw en volop in de zon liet hij zich bewonderen. Ik was er trots op dat ik hem aan zijn geluid herkende.
Blauwe rotsklever. Foto Hans van Zummeren
Overigens gebeurde me dat ook met het geluid van de bijeneter die ik eerst hoorde en pas later zag. Het geluid van de grauwe gors, net een bosje rinkelende sleuteltjes hoorde ik alom, zelfs voordat ik "het musje met de geel-oranje pootjes" als zodanig durfde te determineren; pas toen ik er eentje tegelijk zag zingen en het karakteristiek geluid hoorde durfde ik hem bij zijn naam te noemen.
Maar we zagen nog veel meer soorten: de purperreiger, kluut, flamingo, strandlopertjes, steltkluut, boerenzwaluw, huiszwaluw, blauwe rotsklever, bonte kraai, kuifleeuwerik en vast nog een stel die me nu niet te binnen willen schieten. Af en toe zijn we de kijker zat en willen we gewoon lekker wandelen.
We hebben weer heerlijk van het zitje op de binnenplaats van het klooster genoten.

13 mei 2016

Dat viel heel niet mee

Bij aankomst in het hotel Pasiphae werden we door de hotelnachtegaal
vrolijk toegezongen. Foto Hans van Zummeren
Om vijf voor drie vanmorgen ging ik de deur uit op weg naar Roos. Nu was het echt doodstil op straat; zelfs geen geluid van de snelweg in de verte. Alleen af en toe een roodborstje. Gelukkig brandde er licht bij Roos in de keuken. Om kwart over drie, precies op tijd, belde de Schipholtaxi dat hij voor de deur stond. En iets voor vier uur kwamen we aan op Schiphol. TUI moet kennelijk gebruik maken van de wel zeer onaantrekkelijke vertrektijden op dit overvolle vliegveld. En een drukte van belang natuurlijk of het een normaal uur van de dag is.
Keurig op tijd vertrokken we richting Griekenland. Onze vlucht ging via Samos en dan door naar Lesbos. Roos was de laatste keer dat ze had gevlogen niet lekker geworden en flauw gevallen. Ze was ook bevreesd dat het deze keer weer zou gebeuren en had zich daarop voorbereid door de voorafgaande dagen goed te slapen. Maar ja, om half zes vliegen betekent natuurlijk een zeer korte nachtrust en ja hoor, na een uurtje vliegen werd ze niet lekker. Gelukkig kon ze nog aangeven dat ze baat zou hebben bij suikerwater en de vriendelijke stewardess maakte dat en inderdaad was ze een kwartiertje later weer helemaal bij de wereld. Moeten we op voorbereiden bij een volgende vlucht. Het was wel goed dat ze nu niet in haar eentje was.
Om 11.00 uur plaatselijke tijd landden we op het ons inmiddels zo vertrouwde eiland Lesbos.
Gastvrouw Femke van TUI verwelkomde ons als oude bekenden.
Er waren veel minder toeristen dan anders; ongetwijfeld door de berichtgeving over Lesbos en de vluchtelingen. De indruk was gewekt dat het eiland onbruikbaar was geworden voor toerisme. Om eerlijk te zijn had ik me daar ook nogal door laten beïnvloeden.

12 mei 2016

Twee rozen of eigenlijk drie

Met de twee rozen op het balkon
Vandaag alweer mijn 68e verjaardag. Gisteravond kwam Roos langs om de verjaardag vast in te luiden. niet dat zij tot middernacht bleef om mij als eerste te feliciteren, dat niet want vrijdag gaan we weer op reis en moeten we waanzinnig vroeg vliegen. Dus een beetje goed slapen vooraf is van groot belang. Ze had twee prachtige rozen, een witte en een rode in een fraaie elegante bloemenvaas voor me meegenomen. Een heel bijzonder geschenk. Verder had ze een mij onbekend boekje van Flaubert, onlangs vertaald en een bundel gedichten van Heine zowel in de originele versie als de vertaling.
Ook dit jaar ben ik bepaald niet vergeten; van vrienden en familie kreeg ik van alle kanten per telefoon, SMS, mail en zelfs een tweetal verjaardagskaarten de felicitaties aangereikt. Dank allemaal! Het is echt hart verwarmend als je van mensen die je kent uit een ver verleden een felicitatie krijgt en dat over kwam mij dit jaar zelfs drie keer!
Ik heb de dag wat keutelend doorgebracht; morgen op reis; weer eens naar Lesbos.


11 mei 2016

Daar neem je toch niets uit op?!

Van Huib kreeg ik een link naar een interessant artikel over voeding. Huib is geabonneerd op het internet dag/weekblad "De Correspondent", een internet-krant zonder papier en met vrije distributie van de informatie. Echt iets voor mij wanneer die goede vriend het blad voor mij "scant" op artikelen die mij interesseren. Ik ken mijzelf en weet dat ik een dergelijk tijdschrift of helemaal wil lezen of het links laat liggen, maar wanneer iemand mij op een interessant artikel wijst dan zal ik dat met genoegen lezen. En dat was nu zeker het geval.
Het was een artikel over de zienswijze van hoogleraar Voeding en Gezondheid Jaap Seidell, gespecialiseerd in het vakgebied dat zo overduidelijk mijn interesse al vele decennia heeft. En deze hoogleraar vertolkt een mening die mij zeer aanspreekt. Niet dat geleuter over omega-vetzuren of het goede cholesterol, maar over de veelheid aan factoren die bij een gezonde voeding horen; een holistische aanpak dus.
Huib had zich met enige verbazing uitgesproken over een feit in dit artikel namelijk dat op franse scholen in het kader van een gezonde voeding rauwkost wordt verstrekt aan de kinderen: "daar neem je toch niets uit op", vroeg hij zich af. Ik mailde hem het volgende terug:
citaat:
Rauwkost bevat natuurlijk wel vitaminen en mineralen en een beetje eiwit en kleine koolhydraatmoleculen die je wel kunt afbreken. De cellulose schijt je weer uit en dat geeft een goede darmvulling en hoge doorloopsnelheid. Vooral dat laatste is erg belangrijk omdat er dan in de darmen onder licht anaerobe toestand geen narigheid gevormd kan worden. Ik neem aan dat die kinderen toch ook melkproducten en een caloriënbron als brood krijgen.
Ik ga het artikel lezen bedankt voor de moeite Huib

Heb het gelezen. Goed verhaal waar ik een blog over ga schrijven. Fijn dat je het gestuurd hebt. Laat je niet misleiden door de nitraat in bladgroenten. Als je de spinazie uit een biologisch beheerde moestuin koopt, dus niet van zo'n kunstmestplantage (met te veel nitraat als kunstmest!) dan bevatten spinazie en andijvie en al die andere heerlijke bladgroente de gewone natuurlijke hoeveelheid nitraat waar je lijf heel goed mee om kan gaan en ontstaan er ook niet die anaërobe situaties in de darm waarbij die nitrosamines kunnen ontstaan omdat je e.e.a. voor die tijd al hebt uitgescheten. Bonen, citrusfruit en volkorenbrood zijn ook uitstekend voor het stimuleren van de doorloopsnelheid; pasta en witbrood echter niet. Nadeel is dat je vaak en veel moet schijten.
Je begrijpt al wat er in mijn bloggie gaat komen.
Fijne dag, Eef
Einde citaat

Huib is veel netter dan ik en antwoordde: Succes met de sch**tblog!
Waarvan acte


10 mei 2016

De kapucijner crypte

Geert Mak had mij indirect - toen ik zijn boek "In Europa" aan het lezen was - op het spoor gezet van Joseph Roth, Oostenrijks schrijver, tijdgenoot van Stefan Zweig. Ik heb verschillende boeken van hem gelezen als Radetzkymars, Job, Het valse gewicht; Roth is een begenadigd schrijver die op nostalgisch aandoende wijze de ondergang van het Oostenrijkse rijk vanaf 1914 beschrijft.
En dan nu het ongeveer 150 pagina's dikke boek "De kapucijnercrypte"; het leest, als alle boeken van Joseph Roth - niet te verwarren met Philip Roth - als een speer.
Frappant om deze historisch zo belangrijke periode beschreven te zien door Stefan Zweig en Joseph Roth; natuurlijk grote overeenkomsten; Zweig met de intellectuele visie, zwevend als een adelaar boven het veld terwijl hij beschoten wordt door vijanden; Roth als deelnemer aan de oorlog en bewoner van Wenen in de vorm van zijn romanfiguur Trotta.
Deze twee boeken zo vlak na elkaar te lezen vind ik fenomenaal. Helaas moest ik "De wereld van gistern" bij de bieb inleveren; had het graag nog een keer willen lezen. 

09 mei 2016

Een nare geschiedenis

Geleend van de UB
Roos heeft voor mij van de Universiteits Bibliotheek een boek van Fjodor Dostojevski voor me geleend. Tolstoj en Dostojevski behoren tot de groten van de wereldliteratuur. Na de biografie van Busken Huet te hebben gelezen wilde ik ook wel eens met deze grootheid kennis maken. Het boek is al oud, vrijwel even oud als ikzelf en is helemaal stuk gelezen. Het eerste verhaal heet: "een nare geschiedenis". Het speelt natuurlijk in de tijd van Dostojevski zelf, zo halverwege de negentiende eeuw, de tijd van paard en wagen, een slede voor vervoer in de winter, kaarslicht, maar vooral een enorm standsverschil en bewustzijn van deze klasseverschillen door de gehele bevolking heen. Het verhaal speelt in St Petersburg; het speelt zich af op een tweetal binnenshuis locaties; er gebeurt niet zo veel naast de gesprekken en de gedachten van de verschillende personages in het verhaal. Het is zo fantastisch geschreven dat je helemaal in het verhaal wordt gezogen en de gevoelens van de verschillende personages uitstekend kunt invoelen. Dat kenmerkt het grote schrijverschap dat je ook terug vindt bij Tolstoj, Flaubert, Guy de Maupassant e.a.

De WVT had weer een boekenbeurs afgelopen vrijdag en zaterdag. Ik heb enkele tientallen meters boeken afgespeurd op "Russen" en voor een tientje een aantal kilo's kunnen scoren. Heerlijk leesvoer voor onderweg. Uiteindelijk zullen zij hun weg wel vinden naar de boekenweggeef op station Utrecht CS; een goede outlet voor overtollige boeken.

08 mei 2016

Jarige smeerpoets

De jarige Sjoerd onder de chocoladecrême
Nederland schijnt de laatste dagen de warmste plek van Europa te zijn; voorwaar het is gewoon zomer. Echt een dag om buiten te zijn. We gingen de eerste verjaardag van onze kleine Sjoerd vieren in Den Haag. NS-Prorail maakt van de meivakantie en de weekends gebruik om het spoor en het station van Utrecht CS een danige opknapbeurt te geven. Knap hoe ze de treinenloop desondanks in stand weten te houden al duurt het allemaal wat langer. En zo kwamen wij na bijna twee uur reizen aan bij het jonge gezin van Arja en Walter. De jarige lag nog te slapen; niet zo lang meer want na een kwartiertje hoorde Arja hem huilen. Intussen hadden Roos en ik ons tussen de kindertjes geïnstalleerd op de bank in de tuin. Lekker zonnetje; een met water gevuld kinderbadje met glijbaan; de kinderen lekker in hun zwempakjes aan het spelen. En daar kwam de kleine Sjoerd uit zijn bedje. Hij was niet meer zo eenkennig als de vorige keer en wilde zelfs bij me zitten: een hele eer voor een ouwe opa. Gijs vroeg heel voorzichtig of we weer damespaard gingen doen en jawel hoor, daar zat hij weer te springen op mijn knieën. Leuk hoor!
Sjoerd kan het goed vinden met oma Roos
En toen het pièce de résistance, een prachtige verjaardagstaart met marsepein en chocoladecrême door Arja zelf in elkaar gezet; doet ze altijd ondanks alle drukte. Ik had eigenlijk op Utrecht CS al een saucijzenbroodje willen scoren; lustte wel wat; was weer heel vroeg wakker en had al om 6.00 uur ontbeten. Niet gedaan en had dus best trek in een stuk van deze overheerlijke taart. Natuurlijk ook de kinderen. Kostelijk om te zien hoe Sjoerd zich helemaal ondersmeerde met de chocoladecrême. Valt ook niet mee voor zo'n klein menneke om het "netjes" naar binnen te werken. Wat is dat weer snel gegaan dat eerste jaar.
Vader Walter moest werken maar kwam weer vroeg thuis zodat we hem ook nog even konden spreken. We hadden het over gebruik van - en verslaving aan de smartphone. Dat "gratis" whatsappen heeft als gevolg dat er forse onrust ontstaat. Als je het druk hebt dan is het bijzonder storend om telkens een berichtje te moeten bekijken omdat het misschien wel iets belangrijks kan zijn. Mijn conclusie is vooralsnog: let but! Omdat er ook steeds minder wordt gemaild begint het in mijn electronische communicatie steeds rustiger te worden. Ik heb 30 jaar geleden mijn brood verdiend met de eerste ontwikkeling van electronische communicatie en automatisering in de (huisartsen)zorg; ben daar nog altijd trots op, maar kan met de huidige situatie uitstekend leven; wel zo rustig.
We lieten het gezin graag even van hun eigen rust genieten en namen de bus naar Kijkduin waar we langs het drukke strand wandelden, een biertje hebben gedronken en bitterballen gegeten. Toen weer de rit naar huis; ging aanzienlijk vlotter dan de heenweg. Ik was behoorlijk moe van de hitte en ben er na nog even "gestept" te hebben vroeg ingedoken. Morgen weer een warme dag.

07 mei 2016

Hubert Lampo

Na het lezen van Stefan Zweig moest ik echt wat ontspannends ter hand nemen. In de schuur beneden lag al enige tijd een boek dat ik naar zo'n gratis afhaalplek voor boeken wil brengen; een boek dat Roos al weg wilde doen maar dat ik nog wel eens wilde lezen: "Wijlen Sarah Silbermann" van Hubert Lampo. In mijn jonge jaren was ik gek op die boeken van Lampo; je kon er zo lekker in wegdromen als hij weer zo'n magisch realistische situatie beschreef waarin het verre verleden weerspiegeld werd in het heden. Ach, je groeit daar naarmate je meer geoefend lezer wordt en wat meer echte literatuur tot je hebt genomen natuurlijk overheen, maar net als "de stam van de holenbeer" moet je jezelf af en toen iets ter verstrooiing gunnen nietwaar? zeker na die emotioneel zware kost als "De wereld van gisteren".
Af en toe moest ik er gewoon om grinniken zo voorspelbaar is alles in dit boek; als in een jongensboek klopt de puzzle van het verhaal volledig met allerlei "verrassende" wendingen. De personen komen elkaar steeds op het juiste moment tegen en horen "toevallig" precies de dingen waar het om gaat. Ik heb er toch weer ouderwets van genoten hoewel ik mijzelf betrapte op het alinea lezen.
Lampo is een meester in sfeertekening en vooral ook in de subtiele beschrijving van de erotiek. Dat laatste vind ik echt weergaloos en knap. Kom daar tegenwoordig maar eens om; grofheid alom.

06 mei 2016

De hele dag zonnen met factor 6, maar dan anders

Het beloofde vandaag een echte zomerse dag te gaan worden. Door de forse wandeling van gisteren geslapen als een blok; bij het opstaan reeds een mooie strakblauwe hemel. Roos belde tegen een uur of negen of ik nog naar de markt zou gaan; ons gebruikelijke uitje als we tenminste thuis zijn. De afgelopen weken was ik in Duitsland op de vrijdag. Ook wel eens goed, want ik koop altijd te veel.
Nog een kop koffie en toen op naar de markt. Ik had alleen was asperges nodig voor de soep. En ach ja, daar lag rabarber en overrijpe mango's en een doosje champignons en uiteindelijk toch weer een behoorlijke tas vol. Wat boeken terug gebracht naar de bibliotheek en de Volkskrant doorgebladerd; ik vind het nieuws bepaald verontrustend moet ik zeggen. Het lijkt wel een beetje op begin dertiger jaren; donkere wolken pakken zich boven Europa en iedereen kijkt de andere kant op; apeasement heette dat destijds.
Maar goed, wij hadden zin om lekker te gaan zonnen; een beetje aan de bruining denken want de zomer komt eraan.
Eerst even zonnen op het zonneweitje van Sportcity; heerlijk gewoon weer die koestering van de zon maar vanwege het nog zo bleke vel niet te lang. Daarna ben ik de sportzaal in gegaan om de armen weer even te trainen. Ik moet dat echt bijhouden anders verslappen die spieren; merk toch best dat ik een daggie ouder word. En na het sporten nog even kort in de zon.
Van mijn vader heb ik een methode geleerd om efficiënt kleur te krijgen zonder te smeren; je begint met vijf minuten an beide kanten per uur en voert dat dagelijks op. Thuis gekomen heb ik het zonnen dan ook voortgezet; op mijn balkon of gewoon binnen met de balkondeur wijd open kan ik vanaf 13.00 tot 16.00 uur volop van de zon genieten; telkens een paar minuten aan beide kanten en dan weer naar binnen. En dat heb ik gedaan met de formule van mijn oude vader. Factor 6, maar dan met de beperkte tijd als beschermingsparameter in plaats van die rare chemicaliën in zonnebrandcrêmes.

05 mei 2016

Bevrijdings - èn hemelvaartsdag

Leuk stukje architectuur in Arnhem
In 1946 en ergens in de zeventiger jaren was het ook al gebeurd dat deze twee dagen van herdenking op de zelfde dag vielen; de herdenking van het ten hemel varen van de messias - zou Busken Huet dit onverklaarbare "wonder" van zijn geloof hebben doen vallen? - en het beëindigen van WO II, voorwaar heftige gebeurtenissen! Ook dit jaar was dit het geval, voor de beijveraars van de vrije dag op 5 mei een schrale troost wellicht.
Het was een prachtige dag in ieder geval na een periode van koud weer; vorige week liepen Roos en ik in Duitsland nog in de sneeuw met een dikke winterbroek aan; die heb ik inmiddels nogmaals gewassen en nu definitief opgeborgen voor volgend jaar winter.
Vandaag opnieuw aan de wandel voor de volgende étappe van het Maarten van Rossempad. We begonnen met fors misverstand omtrent de tracks op de GPS bij Arnhem CS waar we de vorige keer waren gebleven en al snel zaten we op de route van het LAW pad. Het was vanwege de vrije en zonnige dag ontzettend druk met dagjesmensen en dat zou de hele dag zo blijven. De - te lange - aanloop ging vooral door stadsgebied; ik was er niet van onder de indruk. We kwamen in een groen gebied een hele kermis tegen met honderden mensen, maar uiteindelijk kwamen we dan toch via Rozendaal (Gelderland), genoemd naar het oude kasteel Rosendael in de natuur van de Veluwe terecht. Langs beekjes, sprengen, maar overal veel mensen; begon me wat tegen te staan gewend als ik ben aan eenzaam en in de stilte lopen; nu overal dat geschreeuw; zachtjes praten is er niet meer bij, mopperde hij ha ha.
Prachtig landschap in de buurt van Rozendaal (Gld). Uitzicht op "de oude school"
Was de aanloop naar Rozendaal al 9 kilometer daar zou de volgende track nog 18 kilometer wandelen betekenen, eindigend in Laag Soeren. Roos vond het allemaal best maar toen we ter hoogte van de Posbank kwamen had ik het eigenlijk wel gezien; ik had niet gedacht dat de aanloop naar Rozendaal nog zo ver zou zijn. Wat ik niet wist was dat Roos mij uitdaagde; zij had - terecht overigens - het idee dat ik geen zin zou hebben om de hele trip naar Laag Soeren te doen. Bij de Posbank moesten we feitelijk beslissen of we wel of niet naar Laag Soeren zouden gaan; verderop was geen aansluiting meer te verwachten op OV.
Ik had het echt wel gezien en stelde voorzichtig voor of we niet hier zouden afslaan naar Rheden en toen liet Roos de aap uit haar mouw ontsnappen: "ik was benieuwd tot hoe ver je zou willen gaan". Ze weet dat ik een hekel heb aan wandelingen van meer dan 20 km; dan begint het me veelal te vervelen.
Uiteindelijk waren we rond half zes in station Rheden; te vroeg voor ons Dalvrij Abonnement en hebben we in het restaurant bij het station smakelijk varkenshaas met champignon-roomsaus gegeten met een heerlijk lentebokje erbij.

04 mei 2016

De wereld van gisteren

Inmiddels heb ik deze indrukwekkende levensbeschrijving, deze autobiografie van Stephan Zweig uitgelezen; een leesadvies van mijn goede vriend Peter C. Imposant, aangrijpend hoe zo'n intellectuele, erudiete man, een Europeaan zo door en door europees als je maar kunt zijn, door de geschiedenis wordt vermorzeld. Tijdens zijn exile in Brazilië, gedurende WO II heeft hij een eind aan zijn leven gemaakt.
Lang geleden heb ik een keer een boek van vriend Dick geleend over het Wenen van rond 1810; hoofdstad van het keizerrijk Oostenrijk. Een veelheid van belangrijke figuren op allerlei terrein van kunst en wetenschap waren binnen een zelfde tijdsbestek aldaar actief. Het bruiste. Dat beschrijft Stefan Zweig in het begin van het boek nog veel fraaier dan wat ik destijds heb gelezen. Maar zijn eigen volwassen tijd besloeg de ellende van het nationalisme; de tijd van de beide wereldoorlogen.
Ik heb de erebegraafplaatsen en de slagvelden van WO I in het noorden van Frankrijk en in België bezocht met vriend Peter C. en ook erg veel gelezen over WO I. De ellende van de loopgraven heb ik enigszins kunnen aflezen uit het imposante dagboek van Barthas dat hij als soldaat in die tijd heeft bijgehouden. Maar de vreselijke ellende die het gevolg was van deze slachtpartij, de zwaar gewonde soldaten die stervend en al werden afgevoerd in treinen heb ik nog nooit zo indringend beschreven gezien als in dit boek van Zweig die met dergelijke transporten heeft meegereisd.
Het interbellum als een collectief hysterisch proces beschrijft hij indringend.
Ik kom woorden tekort om de intensieve beleving die dit boek bij mij heeft opgeroepen te beschrijven.
Ik ga het nog een keer lezen voordat het terug moet naar de bieb.

03 mei 2016

Langs de Meije en 63%

Vanuit de verte zie je de karakteristiek watertoren opdoemen
Door alle activiteiten met ons ouwe dispuut PROIRA hebben Huib en ik de laatste maanden niet meer met z'n tweetjes gewandeld; werd tijd om dat weer eens te doen. Een etappe van het Groenehartpad, langs de Meije.
We ontmoetten elkaar op station Alphen a/d Rijn en al snel waren we op pad. Eerst een stuk langs de oude Rijn (of Leidse Rijn, we wisten het beiden niet eerlijk gezegd) en verderop via een kerkepad door het weidegebied. Weinig vogels te zien helaas.
We praatten weer wat af als gewoonlijk; over de boeken die we de laatste tijd hadden gelezen; over "de correspondent", een internetkrant en zo verder over wat ons gezamenlijk interesseert.
We hadden deze wandeling vroeger al eens gemaakt maar afgezien van de watertoren, die we al van verre konden zien kwam ons niet veel bekend voor.
Boerensloot met groene kikkers
Een prachtige boerensloot met een stel kwakende praatjesmakers van groene kikkers vergastten ons op een blaasconcert; leuk gehoor.
Na ruim 15 kilometer kwamen we bij een halte van de buurtbus en keurig op tijd bracht die ons naar station Bodegraven.

En 'savonds natuurlijk weer bridgen; het ging ontzettend goed; een paar van onze nieuw ingestudeerde Biedermeijer afspraken konden we met goed resultaat toepassen; ik had al zo'n gevoel dat we wel eens als eerste in onze lijn zouden kunnen eindigen. En dat was het geval; ruim 63%. Ary had al gezegd; "ach, één rondje en jullie zijn weer terug in de A-lijn". Dat zou best wel eens bewaarheid kunnen worden want we staan keurig eerste in het algemeen klassement van de B-lijn. 

02 mei 2016

Nog geen veertien dagen

Bram van Klink was mijn buurjongen; ik praat over eind vijftiger jaren. Hij woonde in het huis naast het onze destijds in Amsterdam. Hij was vrijwel precies een jaar ouder dan ik maar zat wel op een andere school. Op zijn verjaardag, 31 mei, ik weet het na al die jaren nog precies mocht ik bij hem komen eten; patat frites. Hij had een ontzettend lieve moeder, die net als mijn moeder "Nel" heette; een vrij gebruikelijke voornaam voor moeders in die tijd; mijn latere schoonmoeder die ook in ons rijtje in Amsterdam woonde - ik trouwde destijds met mijn buurmeisje, Lien - heette ook Nel. Patat frites was iets heel bijzonders in die tijd; één keer per jaar patat eten was een feestje waar ik lang tevoren naar uitkeek. Ik weet nog die keer dat ik, onbekend als ik was met deze godenspijs, veel te veel zout over de frietjes had gestrooid; het was gewoon niet meer te eten. Brams' moeder vroeg zich af waarom ik niet meer hoefde en die lieverd zag direct dat ik er te veel zout overheen had gedaan en gaf mij nieuwe; dat zal ik nooit vergeten.
Maar op zeker moment gebeurde er iets echt heel bijzonders; Bram had een liesbreuk en moest geopereerd worden; naar het ziekenhuis! Hij heeft toen bij mijn weten 14 dagen in het ziekenhuis gelegen en ook toen hij weer thuis kwam moest hij nog het bed houden; destijds heb ik hem op zijn ziekbed opgezocht weet ik nog.
Vandaag was ik op ziekenbezoek bij mijn goede vriend Peter C. Het was op de dag af 14 dagen geleden dat hij een zware hartoperatie had ondergaan; hij was alweer een week thuis; nog wel snel moe verzekerde hij mij per e-mail. Bij mijn aankomst kwam hij wat pips de trap afgedaald, maar gedurende het gesprek op de bank kreeg hij weer zijn normale kleur in zijn gezicht terug. We spraken uiteraard over de behandeling, de ziekenhuisopname en alles wat er de afgelopen weken was gebeurd maar ook over de waterlopen van honderd(en) jaren geleden rond Halfweg.
Het is niet te geloven hoe de anesthesie en de operatietechnieken zijn veranderd, verbeterd in die 60 jaar tussen liesbreuk- en bypass-operatie zoals ik die in mijn leven van nabij heb mogen aanschouwen.

01 mei 2016

Vogelplezier

Roos maakte mij erop attent dat er hedenmorgen een meerdere uren durende uitzending van "Vroege vogels" was geweest met een zgn. Europees vogelconcert. Van zonsopgang in Rusland t/m zonsopgang in Engeland en Spanje worden de geluiden van vogels uitgezonden.
Het duurde even voordat ik een podcast had gevonden met daarop langdurig vogelgeluid. Helaas wordt er wel erg veel doorheen geluld door commentatoren die vooral zichzelf willen horen.
Natuurlijk weet ik niet hoe lang de podcast ter beschikking wordt gesteld. Het is een heerlijk natuurlijk geluid om al die vogels te horen zingen. Het is ergerlijk hoeveel ertussendoor wordt geleuterd, maar desondanks is het wel de moeite waard om te luisteren.