31 oktober 2011

Loopgraven oorlog

Ivan Bloch voorspelde de volslagen zinloosheid van
"moderne oorlog".
In "Uitverkoren zondebokken", het boek dat handelt over de leden van het geslacht Josephus Jitta van de hand van Theo Toebosch lees ik dat Ivan Bloch al ver voor WO I had beredeneerd dat oorlog geen zin meer had. Citaat: Nieuwe wapentechnologie zo concludeert hij in "La Guerre Future", heeft stormaanvallen met bajonet en cavalerie zinloos gemaakt. Ingraven in loopgraven betekent het einde van snelle aanvallen en beslissende overwinningen.
Hij heeft zijn gelijk gekregen in 14-18, la grande guerre. Vorig jaar was ik met Peter C. in Verdun en heb de restanten van de verschrikkingen, die zelfs heden nog afschrikwekkend zijn mogen aanschouwen. De jaren daarvoor waren we in Ieperen en Passchendaele. Ik kwam er elke keer gedeprimeerd vandaan. Mijn inlevend vermogen als vader van twee zonen ging met me aan de loop. Wat een verdriet moet dit allemaal hebben veroorzaakt en was kennelijk onvermijdelijk door de collectieve beslissing van regeringen en bevolkingen van de Europese staten.
Waarschuwingen vooraf doen de mensheid niet van een vooringenomen besluit terugkomen. Men ging collectief "frisch und fröhlich" te wapen en zo verloren miljoenen jonge mannen het leven. Laten we vooral blij zijn met ons verenigd Europa dat toch primair tot stand kwam om dergelijke stommiteiten te voorkomen!

30 oktober 2011

Utrecht volop in beweging


Kom je aanlopen door zo'n smal, middeleeuws straatje in Utrecht, dan torenen deze kranen hoog boven de stad uit om te bouwen aan het nieuwe silhouet van de binnenstad. Imposant en voor mij toch wel een bewijs dat het wel goed gaat in NL. Kom je in Spanje dan zie je nog maar een enkele bouwkraan en die staat strijk en zet al enige jaren stil; daar is de bouw helemaal stil komen te liggen. 
Onlangs was ik bij Alkmaar aan 't wandelen en daar viel me ook al op dat de bouw in ons land volop actief is. Ik heb behoorlijk vertrouwen in onze economie. En verder ben ik erg benieuwd wat ons in Utrecht te wachten staat. Tot nu toe is er pijlsnel een enorme betonkolom opgezet en naar ik begreep komen er woontorens. Leuk voor jonge mensen zonder kinderen zo in de binnenstad.

29 oktober 2011

"Chicago loop" van Paul Theroux

The loop, bovengronds spoor van de metro in Chicago
Meer dan twintig jaar geleden was ik op werkbezoek in de USA, o.a. in Chicago. Eén van de weinige dingen die ik van Chicago wist betrof "The loop", een bovengronds deel van de Metro aldaar in de vorm van een lus. Met de bus reden we destijds door Chicago en inderdaad kon ik blik opvangen van dit bovengrondse spoor. Het is een kenmerk van deze stad evenals de uit grote (Romeins aandoende) granieten blokken opgebouwde wolkenkrabbers. Het was bij dat werkbezoek aan de USA en Canada de enige stad die anders was dan de andere. De eenvormigheid van al die steden (inmiddels feitelijk ook in NL het geval) stond me destijds tegen en gaf me een slecht voorgevoel hoe het in ons land en de rest van Europa zou gaan worden.
Mijn vriend Peter maakte me attent op een boek dat hij decennia geleden had aangeschaft over "The loop", een roman van Paul Theroux, vooral bekend van zijn reisverhalen als "The iron rooster", een bijzonder spannend reisverhaal over China. Altijd nieuwsgierig naar boeken die vrienden lezen heb ik het via www.boekwinkeltjes.com aangeschaft. Het is, zoals Peter me al schreef, een roman met als hoofdpersoon een psychiatrisch ernstig gestoorde man met een gecompliceerd dubbelleven waarin zijn echtgenote een belangrijke rol speelt. In z'n doorgeschoten inlevend vermogen tijdens een sadosexuele handeling, doodt hij een hem verder onbekende jonge vrouw. Daarna is het helemaal met hem gedaan, ontspoort emotioneel volledig en uiteindelijk springt hij van de Sears tower (het tijdens mijn bezoek aan de US hoogste gebouw ter wereld). Geen prettig boek om te lezen; rauw en uitzichtloos, literair bijzonder knap geschreven maar niet mijn goesting. Roos heeft het 20 pagina's volgehouden alvorens het naar de bazar van de WVT ging. 

28 oktober 2011

"Zoete mond" van Thomas Rosenboom


Jeroen Vullings heeft een fraaie analyse van het boek "Zoete mond" van Thomas Rosenboom achtergelaten op Internet. Daarin is hij in mijn ogen erg mild; ik heb het in één ruk uitgelezen, niet omdat ik het zo'n imposant of boeiend boek vind maar vooral vanwege mijn onjuiste gedachte dat degene van wie ik het boek had geleend, Jaap C, broer van Peter C, het zo'n geweldig boek vond. Maar hij had het mij uitgeleend omdat ik, net als één van de hoofdpersonen, zo gek op lopen was.
Nadat ik "Publieke werken" had gelezen, was ik er van overtuigd dat Thomas een absolute topper moest zijn en opgenomen zou worden in de rijen van Hermans en Mülisch (van het Reve laat ik er liever even buiten evenals Wolkers hoewel ik "Turks Fruit" weergaloos vind). Maar "Gewassen vlees" had ik na honderd pagina's te hebben doorgeploegd naast mij gelegd; ik begon bladzijden over te slaan uit verveling en kon maar niet in het verhaal komen. Dat zelfde overkwam mij met "Zoete mond", hoewel ik dat wel heb uitgelezen, zij het dat ik steeds meer alinea's begon over te slaan.
Aanvankelijk dacht ik nog dat er in Rosenboom een nieuwe Hermans was opgestaan. Hij weet ook dat zeurderig sfeertje op te roepen zoals dat zo schitterend uit de verf komt bij "Onder professoren" van Willem Frederik, wanneer die lullige hoogleraar op de radio hoort dat hij de Nobelprijs heeft verkregen en daarvoor van z'n buren een haan ten geschenke krijgt. Hoe hij dan gebakjes gaat halen. Het is minstens twintig jaar geleden dat ik het boek las en moet er nog om lachen. Die zuurschrijverij ligt mij dus wel.
Maar bij "Zoete mond" vond ik het in toenemende mate gemaniereerd. Gelukkig denken de professionals in leesland er anders over dan ik, gezien de lovende recensies. Overigens is Jeroen Vullings daarin terughoudend.

27 oktober 2011

Lekker naar buiten op z'n Hollands

parkeerterrein met bijbehorend terras voor de broodnodige "natuurbeleving".
Als je zo vaak langs 'sheren wegen wandelt als Dick en ik, merk je toch wel dat je een behoorlijke uitzondering bent. Zo'n toch wel heel exclusief toeristisch landschap als Zuid Limburg noodt toch tot lekker eropuit trekken; voor ons is dat toch wandelen, maar voor de meeste mensen betekent het vooral om in de auto, vanachter het venster een beetje om je heen te kijken alsof je TV kijkt en neerstrijken op een terras. Zo kwamen we dit volle parkeerterrein en een vol terras tegen tijdens onze wandeling door het Geuldal. 
Maar het kan ook anders! Verderop kwamen we een stoet wandelaars tegen die een georganiseerde wandeling deden. Ik heb wel eerder gezien dat georganiseerde wandelingen de mensen over de streep trekken om eens lekker door de natuur te gaan wandelen; wandelboekjes en markering zijn daar kennelijk toch niet voldoende voor.
Op het mij zo geliefde Hulshorster zand kom ik ook zelden iemand tegen. Het maakt mij wel eens bevreesd voor het behoud van onze natuurgebieden; als niemand er affiniteit mee heeft omdat het onbekend is dan kan het na een electorale catastrofe natuurlijk zomaar in bebouwd gebied veranderen. Ik moet er niet aan denken maar tegen die tijd doen mijn kiezen wellicht geen pijn meer, maar  je weet maar nooit.
Posted by Picasa

26 oktober 2011

Bye bye Wijn en Spijslokaal


Door mij werd het "Wijn en spijslokaal", bij het station Bilthoven toch wel beschouwd als het prettigste restaurant van het dorp. Natuurlijk is dat een kwestie van smaak, maar de inrichting vond ik bijzonder aangenaam en gezellig. Gelukkig hadden Roos en ik er de laatste maanden een paar keer gegeten toen er toch nog heel onverwachts een eind aan de pret bleek te zijn gekomen. We gingen langs om te reserveren voor die zaterdagavond maar dat bleek niet mogelijk, ook niet voor een andere zaterdagavond, want het was die avond de laatste keer. En inderdaad een dag later hingen deze plakkaten voor de ramen waarin de klanten werden bedankt.
De laatste keer dat we er hebben gegeten was op een heel warme zaterdagavond. We hadden gewandeld en kwamen aan in korte broek en wandeltenue. Ik geneerde me een beetje om naar binnen te gaan maar Roos drong (gelukkig!) aan. Ik vroeg of het goed was in deze kledij en dat was geen probleem. We hebben toen op het terras genoten van wat later bleek "de laatste keer" te zijn geweest, althans aldaar.
Naar ik vrees komt het restaurant ook niet terug op een andere lokatie want nu werd aangekondigd dat de inventaris wordt geveild.
Bedankt management en jammer dat jullie weg moesten vanwege de renovatie van het station Bilthoven. Dus na de Griek nu ook dit fijne restaurant pleitte.
Posted by Picasa

25 oktober 2011

Een raadsel in het bos

Wie het weet mag het zeggen?!

Zomaar, middenin het bos ergens in de buurt van Vaals staat dit merkwaardige bouwsel; keurig gefundeerd op een betonnen plaat, deur waar niets achter ligt dan wat rommel. Niets verraadt wat ooit het doel was. Dick had mij al een raketsilo aangekondigd; ik kon er niets anders van maken dan een ouderwetse telefoonschakelpunt. Wie het weet mag het zeggen; we zijn benieuwd of iemand die dit mocht lezen enig idee heeft.
Posted by Picasa

24 oktober 2011

Aladdin petroleum kachel

De aladdin kachel van Roos bij de WVT bazar

Waarschuwing: alleen gebruiken in goed geventileerde ruimten.
Lien en ik trouwden in 1969, een tijd van forse woningnood; de babyboom generatie werd groot en zocht eigen woonruimte. Mijn oude vriend Bram en zijn vrouw Marijke en baby Anneke woonden op de Jacob van Lennepkade. Marijke had bij een boekhandel in die buurt een kleine annonce gezien dat iemand een zolderkamer te huur had op de Overtoom, voor 80 gulden per maand, niet echt duur. Maar het was ook eigenlijk net niks vind ik nu. Een tochtige zolderkamer, vier hoog, met zeer primitieve electriciteits voorziening en primitieve water voorziening. Ach, die eerste weken waren prima, maar zodra de winter aanbrak werd het toch wel erg onaangenaam, vooral koud en vochtig. 
We stookten, u raadt het al, met zo'n Aladdin kachel, ook 'snachts terwijl we lagen te slapen. Nu, op middelbare leeftijd, sadder and wiser zal ik maar zeggen, krijg ik het er benauwd van dat we dat hebben gedaan. Verstikkingsgevaar en brandgevaar op die vreselijke zolder. Daar moest ik steeds aan denken als ik deze Aladdin kachel bij Roos op de logeerkamer zag staan. Ze had hem ooit ergens op een rommelmarkt gekocht gewoon vanwege de industriële schoonheid van het apparaat. Maar voordat ik het door had was hij ingeleverd bij de WVT voor de jaarlijkse bazar. Daar heb ik hem nog snel gefotografeerd voor deze Blog.
Posted by Picasa

23 oktober 2011

De pias van het pentagon

 
Omslag van het boek
Eerder noemde ik Pieter Nouwen al als een begenadigd schrijver van vaderlandse bodem. Toen had ik nog slechts, op advies van Bart Spruijt, "Het negende uur" van zijn hand gelezen. Daarbij had ik de quintessens van het boek nog niet eens opgepikt aldus de nadere en correcte analyse van Roos. Maar dan nu het boek, handelend over de "weergaloze" voorlaatste president van de USA, George W. Bush, het lux mundi die het wereldtoneel van deze eeuw zo ernstig en slecht heeft beïnvloed (daar zal vast niet iedereen het mee eens zijn overigens).
Nouwen heeft op geweldige wijze de gang van zaken aan het hof van Bush aan de kaak gesteld. Hier en daar hilarisch en geestig maar vooral ook doorkneed van de ernst die de vrijwel dictatoriale macht van een VS president van mogelijk kwade wil theoretisch mogelijk zou maken.
Het einde is geestig, hollands en hilarisch: een inval van grootmacht US op het kabouterlandje NL, die op onwaarschijnlijke wijze wordt afgeslagen. De assistent van de president die ontzet moet worden uit het gevang van het internationaal gerechtshof wil niet eens meer terug naar de US; Europa bevalt hem veel beter.
Push blijft duimzuigend achter in zijn oval office, alleen, verlaten door zijn staf en uiteindelijk gevonden door de werkster. Een positief leesadvies dus van mijn kant.
Overigens was ik zwaar geroerd door het einde van het boek vanwege de goede afloop. Het had werkelijkheid kunnen zijn!
Merkwaardig genoeg is het boek destijds in Nederland niet echt serieus ontvangen; men heeft kennelijk de ernstige bedoeling ervan niet doorzien vanwege de hilarische afloop die wordt geschetst. Herkansing voor de lezer van dit Blog. Het ligt in iedere openbare bibliotheek.

22 oktober 2011

Maretakken in Zuid Limburg



Altijd weer een enigszins exotisch gezicht zo'n maretak in een boom; deze parasiet zie je, ondanks de "klimaat verandering", nog steeds uitsluitend in het zuidelijkste puntje van Zuid Limburg. Zo'n dertig jaar geleden maakte ik met mijn toen zojuist van Anneke gekregen filmapparaat (veel te weinig gebruikt tot mijn schande!) een film tijdens onze korte vakantie in Zuid Limburg. Het begon met een inge"zoom"de  (excuus voor het anglicisme) boom met maretakken met als locatie het bovenste bos bij Slenaken, bij het zeer natuurlijk lopende beekje, de Gulp. (Slenaken is zo'n plaatsje dat ik van verhalen kende uit mijn jeugd; mijn grootouders gingen graag naar Zuid Limburg met vakantie en hadden het over "de Gulp", een rare naam vond ik.) Enkele maanden eerder had ik onze initialen gekerfd in een bankje bij het bovenste bos bij ons eerste bezoek aan Limburg, tijdens de kerstvakantie, toen ik nog aan m'n promotie werkte. Het bankje is inmiddels weggerot; ik dwaal weer weg in nostalgie, maar denk er toch vooral met plezier aan terug als ik weer maretakken zie in het schitterende Limburgse landschap waar mijn vriend Dick nu woont.
Posted by Picasa

21 oktober 2011

Appels uit de boomgaard

Hier smul ik van een valappel in de boomgaard Bellet te Cottessen (LB)

Eten van het land is toch eigenlijk wel een passie van me. En daar kon ik afgelopen weekend met Dick volkomen aan toegeven in de boomgaard van boerderij Bellet in Cottessen een buurtschap bij Vijlen in Zuid Limburg. Er stonden tal van hoogstam fruitbomen met daaronder heel veel al dan niet rottend valfruit. De mooiste appels zocht ik uit en stopte ik in mijn tas of at ik al lopend op. Heerlijke goudreinetten (voor de appeltaart!) en Cox appels. Ik heb ervan gegeten tot het m'n neus uit kwam en m'n tas volgestopt met minstens drie kilo appels. 
Er hingen ook sterappeltjes. Vorig jaar, bij het bezoek aan het museum van Henk Helmantel had ik al eens zo'n ouderwets sterappeltje geproefd en dat viel me nogal tegen. Ook hier hingen sterappeltjes; de smaak is misschien wel te hebben maar de textuur is zo onsmakelijk dat het appeltje daardoor niet meer gegeten zal worden. Ooit kregen we bij een onderkomen van "Vrienden op de Fiets" een fles appelsap (rood van kleur) dat geperst was uit sterappeltjes; dat was heerlijk.
Ik vond het wel jammer dat kennelijk weinig mensen deze boomgaard bezoeken althans fruit plukken respectievelijk rapen want er lag heel erg veel gewoon maar te rotten op de grond, voer voor insecten, dat wel, maar toch?! Dat vind ik zonde van al dit natuurlijk lekkers.
Posted by Picasa

20 oktober 2011

De Heimansgroeve

Hier sta ik in de Heimansgroeve in Zuid Limburg


Ik was er wel eens eerder geweest met Dick maar dan van boven; nu stonden we er voor: de Heimansgroeve, een geologisch bijzondere plek in NL. 
Dat moet toch wel een bijzonder mens zijn geweest, Eli Heimans, die honderd jaar geleden op deze plek fossielen heeft gevonden. Ik ken hem van de prachtige serie boeken die hij samen met Jacques P. Thijsse schreef over de verschillende typen natuur die we in NL kenden. Daarbij vind ik de verhalen van Heimans boeiender geschreven dan die van Thijsse.

Posted by Picasa

19 oktober 2011

Gijs kan staan!

Gijs bij zijn vader op schoot
Gezellig bij m'n dochter en haar twee mannen langs geweest; Walter was ook thuis, leuk om hem ook weer eens te zien en te spreken. Arja had me eerst een SMSje gestuurd dat ik niet moest aanbellen maar moest kloppen, maar toen ik met de tram aan kwam liep ze me met de kinderwagen tegemoet. "Hij wilde niet slapen", vertelde ze. Vond ik wel gezellig, want hij is altijd vrolijk, zelfs als hij moe is. Ontzettend leuk om hem met z'n vader en moeder te zien en natuurlijk om hem zelf op schoot te hebben. Als je zo'n kleintje om de zoveel tijd ziet dan verbaas je je over de snelheid waarmee hij zich ontwikkelt. Hij wordt nu zelfs echt zwaar, 10 kg. Hij at al lekker een boterham en dronk uit een bekertje, voorwaar mijlpalen in een baby leven! Maar de klapper van de dag was toch wel dat hij ging staan. Uiteindelijk lag hij toch in bed; na enkele ogenblikken klonk er een enigszins angstig geluidje. Arja sprong op en ging kijken en riep dat ik moest komen en ja hoor, hij stond in z'n bed, voor het eerst! Hij vond het maar niks; "hoe moet ik nou weer gaan zitten", zag je hem denken. Arja moest het toch echt fotograferen voor Walter en voor het babyboek ondanks zijn verdrietig protest. Kostelijk om dat als opa te mogen aanschouwen.
Mijn dochter Arja met haar allerliefste schat op schoot
Ik vind het zo leuk dat de geschiedenis zich generatie op generatie herhaalt. Eind van deze maand wordt de 7 miljardste mens geboren en iedere moeder is weer verrukt als zo'n kindje een eerste tandje krijgt, of gaat staan, pappa of mamma zegt. Nou ja, veel lezers zullen begrijpen wat ik bedoel.

18 oktober 2011

Tomaten en paprika's uit Zadar



Een Hollandse huisvrouw zou haar neus er voor optrekken want ze zien er niet vlekkeloos uit; tomaten van het land en volledig zongerijpt. Als je een dergelijke tomaat open snijdt dan weet je niet wat je ziet; er loopt geen waterig sap uit, integendeel het lijkt wel of je vlees hebt gesneden. Weelderig stulpt het vruchtvlees langs je mes en geurt je tegemoet. Gecombineerd met olijven, pesto en wat fijn gesneden paprika (eveneens van het land) kon ik het als salade aan Huib voorzetten. Hij had alles voor elkaar gekregen met mijn computer en met de Garmin en heel gezellig bleef hij ook eten. Met de ingrediënten uit Zadar heb ik toen een heerlijk maal gemaakt. Bonen had ik 'smorgens al in de week gezet en die kookte ik. Een varkenshaas van een biologische boerderij die Jos van L (voorzitter slow Food afdeling Utrecht) nog eens voor me had gekocht bakte ik in stukken in een mengsel van olijfolie en boter. Vlees uit de pan en dan de uien, fijn gesneden paprika met een paar lepels paprikapoeder gebakken. 
Paprika uit Zadar ziet er eveneens schitterend uit. Zon gerijpt maakt veel uit.
Vervolgens een hele ui knoflook waarvan de tenen in stukjes waren gesneden en na zachtjes bakken twee blikken tomaten (zonde om de heerlijke tomaten uit Zadar te laten verdrinken; had ik er maar veel meer meegenomen!) mengen, de voorgekookte bonen erbij een paar stuk-kokers (aardappelen) van m'n vaste moestuinleverancier uit Groenekan en lekker laten pruttelen. Op smaak gebracht hebben we zitten smullen.

Met Roos op vakantie geweest, met Dick gewandeld in Limburg en met Huib een hele dag doorgebracht; wat een heerlijke dagen waren dat bij elkaar. Een goede relatie en goede vrienden zijn zo belangrijk voor een mens! (En niet te vergeten: goed eten).
Posted by Picasa

17 oktober 2011

Huib komt de klus klaren!

Appeltaart en koffie op het bankje onderweg langs de kromme Rijn

Het dreigde maandag zulk prachtig weer te gaan worden dat ik Huib zaterdags bij Dick vandaan een mailtje heb gestuurd om te kijken of hij ook zin had om een dag te gaan wandelen. Om het aantrekkelijk te maken had ik hem appeltaart beloofd. Ik had zaterdag bij Dick nogal wat appels geraapt in de boomgaard genaamd Bellet en daar moest toch wat mee nietwaar? Nou tegen zo'n aanbod kon Huib natuurlijk geen weerstand bieden. Hij stelde voor om de wandeling te combineren met een bezoek aan mijn woonstede teneinde een aantal ICT operaties uit te voeren, te weten: het installeren althans aan de praat krijgen van Google Earth, het installeren van de onlangs aangeschafte dia-scanner en tot slot het optimaliseren van de Garmin GPS.
Dus wandelden we van Utrecht CS, via de Kromme Rijn naar de Bilt. Huib woonde vroeger eveneens in de Bilt; dat maakte het extra leuk om deze route te doen. Ik had bordjes en vorkjes meegenomen zodat we de appeltaart met alle égards konden verorberen. Heel onhandig op een bankje. Maar op dat bankje vertelde Huib me iets leuks. Hij had ergens in den Haag deelgenomen aan het nieuwe initiatief, het "Reparatie café"; bijeenkomsten waarbij in het kader van duurzaamheid mensen elkaar bijstaan in het repareren van spullen. Huib vertelde hoe hij in de kortst mogelijke tijd werd ingezet als reparateur van een oude lamp die "het niet meer deed". Hij leende wat spullen van anderen, want hij had zelf nergens op gerekend qua repareren. Maar na enig meetwerk en slim nadenken had hij de diagnose gesteld en repareerde hij de lamp.

EN HUP, ER WAS LICHT!

Hij was er zelf enigszins verbaasd over hoeveel bewondering maar ook hoeveel genoegen hem zelf ook deze eenvoudige handeling had opgeleverd; hij oogstte zelfs publiek applaus. En zo zie je hoe iemand die twee studies afrondde en promoveerde aan zoiets "simpels" ontzettend veel genoegen kan beleven. Op mijn verzoek deed hij mij nog een keer voor (voor de foto) hoe het licht aanging en hij de aandacht van eenieder op zich vestigde!
En zo ging het er tijdens het reparatie café aan toe
Hier nog een algemene verwijzing naar het initiatief van het repair café.

16 oktober 2011

Het onderkomen in Zadar

Het gordijn is met rails en al op de kast gevallen.
Via booking.com hadden we een onderkomen in Zadar. Bij nader inzien was het nogal ver buiten het centrum gelegen en dus niet erg handig. Daarom hebben we heel spilzuchtig een ander onderkomen gezocht (we konden natuurlijk niet meer annuleren op zo'n korte termijn) via de VVV. De bijzonder behulpzame dame achter de balie wist middenin het centrum een gelegenheid en belde voor ons. Een wat slonzige dame kwam ons halen en bracht ons naar de kamer. We hebben hem geaccepteerd vanwege de ligging maar de prijs/kwaliteits verhouding was abominabel. Ik ben niet erg kritisch uitgevallen maar ik heb geen gebruik gemaakt van de douche-gelegenheid om maar wat te zeggen. Maar het hilarische was toch vooral dat middenin de nacht met veel geraas het gordijn met rails en al van het plafond los kwam en op de kast bleef hangen. Volgende keer toch maar wat kritischer zijn en toch maar via booking.com!

15 oktober 2011

Een echte boerenmarkt in Zadar

Bij deze dame kochten we kaas
Zadar kent een schitterende oud centrum gelegen op een schiereiland; een fraaie boulevard met een zeeorgel en volgens Sir Alfred Hitchcock de mooiste zonsondergang ter wereld vormt slechts een klein deel van het fraais. Wat mij als echte foodie het meest trof was de formidabele boerenmarkt. Vooral vrouwen met zelf-verbouwde landbouwproducten stonden in tientallen stalletjes hun waren aan te prijzen. Natuurlijk hebben we e.e.a. gekocht; bij het inpakken had ik al rekening gehouden met het terug meenemen van veel voedingswaren vanwege de originele kwaliteit. En zo kochten we prachtig volrode tomaten, paprika's, knoflook, bonen, niet-geplastificeerde schapenkaas en gedroogde paddenstoelen. Bepakt en bezakt gingen we terug naar onze kamer (een Bloggie apart waard, namelijk vanwege de hilarisch slechte kwaliteit). Toen we alles ingepakt hadden bleek dat we nog veel meer kwijt konden dan we hadden gekocht. Had ik me dat gerealiseerd dan had ik een hele kaas meegenomen en aanzienlijk meer tomaten. Vooral de zon-gerijpte tomaten uit dit soort landen zijn ongehoord lekker!
Bij deze dame kochten we bonen en knoflook


14 oktober 2011

De wondere wereld van Plitvice

Het blauw lijkt wel afkomstig van cherenkov straling
Het oude Joegoslavië is vol van karst verschijnselen; in Slovenië maakten we daar al uitvoerig kennis mee, maar ook in Kroatië zie je verschijnselen als dolines en ondergrondse rivieren. Bovendien is daar op de grens met Bosnië het merengebied van Plitvice; een aaneenschakeling van verschillende meren met watervallen en water van een feeërieke blauwe schoonheid. Hier en daar lijkt het wel of er cherenkov straling is, zo onwezenlijk mooi blauw is het water dan in zo'n poel.
'sZomers is het ongetwijfeld een onwaarschijnlijke toeristenkermis; in de folders zagen we tenminste afbeeldingen waarin een aaneengesloten groep mensen zich over de fraai aangelegde paden spoedde. Over het meer vaart een elektrisch aangedreven bootje en voor transport naar het bovenste niveau wordt gezorgd via een karretje. Het was meer dan de moeite waard.

13 oktober 2011

Slangen in Obrovac

Het pad langs de rivier bij Obrovac
De volgende dag wilden we graag verder reizen naar Plitvice, naar de prachtige meren van Kroatië. Roos had bedacht dat de bus in die richting over Obrovac moest komen en vroeg of de eigenaar bereid was om ons daarheen te rijden en ook daar was hij toe bereid.
Obrovac was een verhaal apart; zo'n lelijke stad had ik in geen jaren gezien; een enorm verschil met het pitoreske Vinjerac. Kapotte gevels, volledig vervallen straten, geen enkel restaurant, gesloten winkels; het zag er miserabel uit. In een café zaten 'smorgens vroeg al veel jonge mensen te roken en sommigen al aan de alcohol; het maakte op ons geen beste indruk.
Naar de gegevens van de SNP informatie moest er hier ergens een fraaie wandeling langs de rivier zijn. Dus gevraagd bij de "Travel Information". De twee aanwezige dames wisten ons wel de vertrektijden van de bus naar Plitvice te vertellen maar beweerden met stelligheid dat er geen wandeling langs de rivier was. Wij konden ons maar slecht voorstellen dat de info van de SNP onjuist zou zijn. Dus maar verder gevraagd in het eerder genoemde café. Daar hoorden we dat er een wandeling was langs de rivier en die vonden we ook inderdaad eigenlijk zonder moeite. Het pad werd echter wel steeds onbegaanbaarder maar op het moment dat bij mij te twijfel toesloeg kwam er een drietal mensen aan, naar bleek een Engels echtpaar onder leiding van een gids. Dus, hoezo geen wandeling. We hebben lekker gelopen en zijn terug gekeerd naar Obrovac en langs gegaan bij de "Travel Information" om hen van het bestaan van de wandeling op de hoogte te brengen. Ja, die kenden ze wel, maar konden ze niemand aanraden vanwege ........ (je gelooft het niet?!) de slangen. Geen slang gezien overigens behalve een doodgereden exemplaar de vorige dag in de kloof. Tja, ze had ons natuurlijk liever een excursie verkocht, maar daar doen wij niet aan; wij maken onze eigen excursies wel.
De bus vertrok keurig op tijd en zo kwamen we die avond aan in Plitvice.


12 oktober 2011

Wandelen in de kloof aan de overkant



Vinjerac is maar een klein plaatsje maar met een prima hotel. We kwamen aan met de bus uit Zadar en bij het uitstappen werden we direct aangeklampt door een mevrouw die geen woord over de grens sprak maar ons wel duidelijk wist te maken dat ze een appartement voor ons ter beschikking had. Haar zoon sprak vloeiend Engels (zoals veel jongere Kroaten) het geen de conversatie deed vlotten. We hadden al gereserveerd maar het was een prima aanbod van deze mevrouw en tegen een zeer redelijke prijs. Zij had een schitterend appartement voor 30 euro per dag, niet duur dus. Maar wij gingen naar ons hotel Buratovic en werden vriendelijk ontvangen door een jonge vrouw die vloeiend Engels en Duits sprak en ons zeer behulpzaam was. Wij vertelden dat we graag naar de kloof aan de andere kant van het water wilden en vroegen ons af of er een bus reed of een bootje. Nou dat was niet het geval maar haar vader was zeker bereid om ons te brengen. En dat was inderdaad het geval zodat wij onze plannen prima ten uitvoer konden brengen. Heerlijke wandeling gemaakt; het was prachtig weer en het landschap was spectaculair. Overal waren klimmers aan de gang met touwen en ander materiaal; de uitzichten waren mooi en hier en daar waren kleine zijpaden die een bijzonder hoog GR-gehalte hadden oftewel uitdagend waren voor de geoefende wandelaar.
We hadden afgesproken dat we om drie uur weer zouden worden opgehaald en inderdaad, exact om drie uur stond de vriendelijke hotel eigenaar ons op te wachten. Onderweg vertelde hij dat hij in Duitsland had gewerkt en de afgelopen jaren dit hotel met restaurant had gerealiseerd. Van de onderkomens die wij in Kroatië hebben leren kennen was dit verreweg het beste en we kunnen de lezers van dit Blog aanraden om in Vinjerac neer te strijken in dit hotel.

11 oktober 2011

Zwemmen in de kou



We zagen iemand zwemmen in de haven van Vinjerac, het plaatsje aan de Adriatische zee in Kroatië waar we een paar dagen hebben vertoefd. "Dan ga ik ook zwemmen", besloot Roos stoer. En inderdaad, in bikini, ondanks de koude op naar het haventje. Tot onze verbazing was het water in korte tijd flink gestegen zodat het trapje naar het diepere water was ondergelopen. Maar Roos waadde stoer door het koude water naar het ondergelopen trapje en stapte erop en hup daar ging ze te water. Later bekende ze dat het trapje zo glad was dat ze vanzelf in het water viel. Stoer zwom ze een stuk en kwam verkleumd bij het strandje verderop weer boven alwaar ik haar met een droge handdoek opving. Een warme douche in het on-Kroatisch goede hotel deed de koude snel vergeten. Ik vond het maar stoer hoor; niks voor mij; geef mij maar de pislauwe zee van Rhodos.
Posted by Picasa

10 oktober 2011

Een oud en tragisch verhaal van jaloezie



Dick maakte me opmerkzaam op dit wegkruis: het Maecke Koeckarts kruis in Rott. Wanneer je probeert om de tekst te lezen dan zie je dat deze vrouw op deze plaats om het leven is gekomen; jammerlijk is omgekomen. Dick vertelde mij het historisch verhaal van jaloezie want het was niet zomaar een ongeval maar ze is doodgeslagen door een jaloerse minnaar omdat zij de voorkeur gaf aan zijn jongere broer. Vreselijk en helaas van alle tijden dit soort "crimes passionels". 


09 oktober 2011

De vissteiger bij Oostzaan



Het is alweer wat jaartjes geleden dat deze foto werd gemaakt. Dit plekje hier is bij Oostzaan; de "aanlegsteiger" van de bootjes waarmee mijn vader en ik gingen vissen, vlak naast de Twiskerbrug. Begin zeventiger jaren had hij het bordje "bootjes te huur" ontdekt en aangezien ik in die tijd een vishengel had gingen we daar vissen. Ach, echt vissen deden we niet; we zaten er fijn te praten over van alles. Wat ik toen niet besefte was dat mijn vader in zijn vijftiger jaren zat en psychisch wat in de problemen zat. Waarschijnlijk zo van: "Is this all there is". Hij bekende mij veel later dat hij heel veel aan deze gesprekken had gehad; heb ik mij destijds niet beseft. 
Maar hier stonden we dan op het steigertje. Ik was er enkele weken geleden ook tijdens mijn wandeling van het Trekvogelpad en moest constateren dat het huisje sterk was opgeknapt (terecht, want het dreigde te vervallen) maar ook dat de steiger volkomen verrot was en dat de laatste gebruiker er krachtig doorheen was gezakt. Zo komt alles "zur Ende".
Posted by Picasa

08 oktober 2011

Oude kinderfoto's


Anneke had bij het opruimen een serie foto's gevonden die mijn moeder ooit had gemaakt uit de tijd van onze kinderen. Anneke had die destijds gesorteerd zodat moeder die makkelijk in kon plakken maar gemakzuchtig als mijn moeder was in die dingen had ze dat nooit gedaan. Zo belandde het nog lege fotoboek met de foto's uit de tachtiger jaren bij mij. Toevallig had ik net een diascanner gekocht om oude dia's uit die zelfde tijd te gaan scannen. Met het verkrijgen van deze foto's is dat deels overbodig geworden hoewel ik denk dat er nog heel wat oh's en ah's zullen vallen wanneer ik aan die titanenklus ga beginnen van het scannen van al die dozen met dia's. Huib komt me helpen om het apparaat te installeren, dus dat komt goed.
Met het zien van deze oude foto's komt weer die hele tijd met die kleine kinderen naar boven. Dat is toch wel een heel gelukkige tijd in een mensenleven, althans zo heb ik het ervaren. Van alles komt weer naar boven zoals het als gezinnetje beleven van de komst van een nieuw babietje (Joke peinzend boven het wiegje waar Hugo in ligt; Joke en Hugo bij het kraambed van Anneke hun pasgeboren zusje bekijkend). Het is zo'n warme tijd in een mensenleven.
Posted by Picasa

07 oktober 2011

Een zwaaiend kind op het station



Tot twee keer toe zag ik vandaag een kind dat naar de trein zwaaide; ik vind dat altijd zo aandoenlijk. Het doet me natuurlijk denken aan de tijd dat m'n kinderen klein waren en vol opwinding constateerden dat er weer een trein langs kwam rijden. "Zwaai maar naar de conducteur", zei ik dan en dan zwaaiden ze natuurlijk. Een enkele keer toeterde de machinist tot grote schrik van de kinderen.
Maar als ik zomaar een kind naar een vertrekkende trein zie zwaaien dan kan ik het niet laten om terug te zwaaien; natuurlijk kunnen ze dat helemaal niet zien met al die raampjes. Kinderen roepen net als jonge dieren warme gevoelens op bij de meeste mensen. Vast niet bij allen; je hebt notoire kinderhaters. Mijn grootje zei altijd: "wie niet van kinderen houdt, houdt niet van mensen". Ik geloof niet dat die uitspraak waar is, maar het is een volkswijsheid.
Mijn goede vriend Peter C heeft onlangs twee kleindochters gekregen; hij stuurde een foto van één van de kleintjes en dat vinden Roos en ik gewoon hartverwarmend. Arja stuurde deze week een foto van de kleine Gijs (zie boven) terwijl hij aan zijn van ons gekregen slofjes (uit Texel) zit te potelen; geweldig leuk. In het boek "De larf", van Midas Dekkers wordt het fenomeen kind tot in den treure uitgewerkt. Lezenswaardig en soms hilarisch. 

06 oktober 2011

Die oude olielamp

Onze olielamp, waarschijnlijk het eerste
"meubelstuk" dat Anneke en ik destijds kochten.

Eigenlijk had ik verwacht dat het me veel meer moeite zou kosten om dit oude stuk weg te doen: onze olielamp. We kochten hem toen we nog op een halve woning woonden in Amsterdam; we waren nog maar enkele dagen of misschien weken samen; moeilijke tijd natuurlijk. We wilden dat samen zijn natuurlijk ook materialiseren en kochten alvast iets voor de toekomst: deze olielamp, destijds nog volop glanzend van nieuwigheid. We kochten hem in de winkel voor zeemansspullen bij de Munt in Amsterdam. Het regende pijpenstelen toen we terug gingen naar ons piepkleine stulpje (ik was bij Anneke ingetrokken in die dagen) en de lamp ging voorlopig naar zolder (denk ik) totdat we een grotere bewoning zouden gaan betrekken.
Nou die tijd kwam natuurlijk in Bilthoven waar we op 1 augustus 1980 introkken, precies een jaar later dan dat ik bij Anneke was ingetrokken; magische dag voor mij die 1e augustus en ook nog eens Annekes verjaardag. De olielamp kreeg een ereplaats en we brandden haar ook regelmatig ondanks de vieze petroleumlucht en de walm. Dat branden was al snel afgelopen maar de olielamp behield haar ereplaats. Toen Anneke een keer de glazen kap per ongeluk brak barstte ze in huilen uit, zoveel betekende die lamp toch voor haar. "Ach meid, dan kopen we toch een nieuwe kap", waren mijn troostrijke woorden. Ik bedacht mij dat het maar goed was dat zij het zelf was die de kap had gebroken en niet iemand anders.
En dan nu stond de lamp bij mij te wachten op het moment, ja welk moment eigenlijk? Nu na vier jaar en de hele catharsis die ik heb gevoeld in het kader van nostalgica heb ik afscheid genomen van dit familiestuk, waarvoor de kinderen ongetwijfeld geen enkele belangstelling hebben en heb ik haar naar de jaarlijkse bazar van de WVT gebracht. In mijn hart hoop ik natuurlijk dat de lamp weer goed terecht komt; Anneke had zeer onlangs de gebruiksaanwijzing bij me achtergelaten en die heb ik tussen de kap en het lampenglas geklemd zodat een eventuele koper die niet over het hoofd kan zien.


05 oktober 2011

Met Frank wandelen in Schoorl

Frank maakt scherpe foto door het toestel te fixeren
Zelf heeft Frank (nog) geen e-mail, daarom correspondeerden wij via zijn dochter. Zo hadden wij deze afspraak om elkaar in Schoorl te ontmoeten bij het klimduin. Volgens zijn dochter een zandhoop middenin het dorp. Tja, wat zij niet kon weten was natuurlijk dat "die zandhoop" het begin was van de kennismaking tussen mijn vader en moeder, toch wel een cruciaal gebeuren in mijn leven nietwaar? We hadden om half tien afgesproken.
Met mijn Dal Vrij kaart was ik, ondanks de forse vertraging van de trein naar Alkmaar te vroeg in Schoorl. Dus nog even het dorpje in, langs de "Rustende Jager", het favoriete restaurant van mijn ouders. Het dorp was veel kleiner dan ik mij wist te herinneren; toen ik om wilde draaien zag ik iemand aan komen lopen, en ja hoor, dat was Frank al. Hij hield niet van op het laatste nippertje komen en zo waren we om 9.00 uur al aan de wandel. Ontzettend leuk om elkaar weer te zien. Na onze vakantie in het voorjaar hadden we elkaar niet meer ontmoet. Hij had een album met foto's meegenomen; dat hebben we later doorgebladerd. 
Maar eerst naar de zee. Het waaide flink; de eerste herfstdag. Schitterend om de woeste zee zo te zien; de zon brak toevallig een beetje door en dan zie je van die taferelen die de zeeschilders in de zeventiende eeuw zo fraai vast wisten te leggen.
Woeste zee bij Schoorl

We liepen de Schoorlse Zeeweg af tot het strand en via het strand naar de mislukte poging om een slufter aan te leggen in de zeer brede Schoorlse duinen. De natuur maakt zelf wel uit hoe de kustlijn eruit ziet en dus was er weer een stevige zandwal verschenen door de interactie van zand, zee en wind, daar waar de graafmachines de zee vrij spel hadden willen geven.
Pleisterplaats "De Berenkuil" al vanaf 1963

Terug via de duinen en nog even neergestreken bij "De berenkuil", een plekje waar ik 43 jaar geleden voor het laatst een broodje knakworst had gegeten; nu een broodje rookworst.
Al met al een heel gezellige dag die voor herhaling vatbaar was gebleken. Binnenkort heeft Frank ook een computer met Internet en gaan we e-mailen.

04 oktober 2011

De eerste maandag van de maand

Kerkje van Wierum

Het was gisteren weer de eerste maandag van de maand, tijd voor de sirenes om 12.00 uur. Dat is een signaal dat je niet gauw zal ontgaan wanneer je in het land bent; dat is ook precies de bedoeling want het is in beginsel bedoeld om de bevolking te kunnen waarschuwen bij rampspoed en die eerste van de maand is slechts om te testen.
Ik gebruik dat signaal als management instrument. In de zorg heb je een methode om iemands werkzaamheden in de praktijk te bepalen. Dan krijgt de werknemer een lijst met mogelijke werkzaamheden en een klokje dat op volstrekt willekeurige momenten een signaal geeft. Op zo'n moment moet je op de lijst aankruisen wat je aan het doen bent.
Dat doe ik met de maandagmiddag nu al bijna een jaar lang. En wat komt er uit? Niet echt een verrassing, op de maandagen om 12.00 uur ben ik strijk en zet buiten en aan de wandel. Eén keer stond ik in de hal beneden om een wandeling te gaan ondernemen en één keer zat ik met Roos in de bus op weg naar een wandeling. Tja, echt willekeurig is de maandag natuurlijk niet, maar het resultaat van de meting verbaast me niet echt.
Maar gisteren gebeurde er iets bijzonders; ik was op dat moment in de plaats Wierum, een piepklein plaatsje aan de Friese zeedijk, tegenover Ameland. Kenmerkend is het prachtige kerkje. En in plaats van een sirene ging hier de kerkklok stevig luiden zoals dat in oude tijden overal gebeurde. Ik vond het heel imponerend.

03 oktober 2011

Van Holwerd naar Lauwersoog

Het wandelboekje dat ik al meer dan 20 jaar in mijn bezit heb.


Wat vliegt de tijd; 22 jaar geleden, liep ik het Zevenwoudenpad in Oost Friesland. De eerste étappe liep ik op 30 november 1989 en kon ik mij nog heel goed herinneren, van Lauwersoog naar Holwerd; het was een hele zware étappe met veel hekjes waar je overheen moest klimmen. Destijds was ik behoorlijk afgemat toen ik hem had gelopen, zoveel wist ik nog wel. Die étappe wilde ik altijd nog een keer lopen. Dan moet je als 63-jarige niet te lang meer wachten want dan kun je het niet meer?! Dus vanmorgen hup met de geit op de Dal Vrij kaart om 5.57 met de trein naar Utrecht en daar de Intercity naar Leeuwarden. Ik had al besloten om hem andersom te lopen, dus vanuit Holwerd. Nou, dat was maar goed ook, want het was veel kouder dan ik had verwacht (de korte broek is niet aan geweest) met een stevige Zuid Westen wind, en de afstand was me toch wat veul. Dus gestopt in Moddergat en een andere keer de rest van de étappe. Van Lauwersoog naar Wierum lijkt me een leuk stuk. En dan mèt fototoestel.
Het eerste stuk bij Holwerd is qua natuur werkelijk schitterend; enorme kweldergebieden. Dat is een stuk dat ik in het voorjaar nog een keer wil gaan lopen; het moet daar dan vol zitten met vogels van de wetlands als kluten vermoed ik.

02 oktober 2011

Feest van Peter C

De twee (toen nog) aanstaande moeders luisteren naar mijn toespraakje.
Op 1 oktober dit jaar werd mijn vriend Peter C 65, kortom hij bereikte de pensioen gerechtigde leeftijd. Hij vierde dat, zoals een architect betaamt, in het absolute voorbeeld van de Amsterdamse school, het scheepvaarthuis te, hoe kan het anders, Amsterdam. Het werd gebouwd in de zelfde tijd als het Victoria hotel en kent in die zin overeenkomst dat ook daar bij de bouw halsstarrige, geldbeluste huis/grondeigenaren het verrekten om te verkopen. Gelukkig maar, want uiteindelijk waren de ruimten kennelijk niet meer nodig; het gebouw is inmiddels omgebouwd tot een peperduur vijfsterren hotel, in de Amrath reeks de absolute top.
We werden ontvangen met koffie en vervolgens kregen we een schitterende rondleiding. Daarvan is mij vooral bijgebleven dat de Amsterdamse school zich vooral kenmerkt door een zekere frivoliteit, althans in de eerste jaren. Berlage, die voor mij toch altijd gold als een belangrijke architect van de Amsterdamse school, zou zich in zijn graf omdraaien als hij zo zou worden geafficheerd. Hij was een architect van het functionele bouwen.
Maar het scheepvaarthuis is een pareltje. Het was me eerder dit jaar al opgevallen hoe schitterend het eruit zag en in volle glorie was gerestaureerd. Maar nu had Peter voor alle meer dan 30 aanwezigen een rondleiding georganiseerd waarin we alles te zien kregen. Ik was onder de indruk niet in de laatste plaats ook door het prachtige uitzicht over de stad waarbij de gids ons op de kenmerkende punten wees. Zo zag ik de koepel van de Spuikerk waar ik ooit zelf promoveerde en het mij nooit eerder opgevallen spitse torentje van de Nieuwe kerk waar mijn ouders ooit in de veertiger jaren hun huwelijk lieten inzegenen.
Na de rondleiding een ontzettend gezellige High Tea. Ik had de eer om Peter te mogen toespreken wat ik met veel genoegen heb gedaan. We zaten heel genoeglijk tussen de jonge mensen; de tweelingdochters van Peter met hun mannen. Beiden zwanger dus onderwerp genoeg.
Tot slot zijn we, nog behoorlijk onder de indruk van de heerlijke middag door oud Amsterdam gaan wandelen. Heerlijke dag!

01 oktober 2011

De dag van de smaak

Dit zijn de in NL gekweekte aardappeltjes van Gomera, oorspronkelijk
door Columbus c.s. geïmporteerd.
Eigenlijk geloofde ik het wel; had ik niet vaak genoeg gezien hoe een varken geslacht wordt. Roos en ik hadden beiden een uitnodiging via Monica C gekregen voor de dag van de smaak en met name de slacht van varkens. Ze had een foto serie van de slacht van de half-wilde varkens op Corsica. Daarnaast had Hans P, eveneens Slow Food lid (voormalig bestuurslid) georganiseerd dat er een karkas van een geslacht Bentheimer varken zou worden uitgesneden.
Natuurlijk wist ik door mijn bezoeken aan de zelfslachtende slagers in het Oosten van het land wat ik mocht verwachten. Echter, dit zag er behoorlijk anders uit, in die zin dat dit Bentheimer varken echt ouderwets was afgemest; een dikke laag spek en veel niervet; bij "moderne" varkens zie je dat niet. Dat moet fantastisch smakelijk vlees en worst op kunnen leveren; vlees dooraderd met vet, zoals het hoort. Van de worst konden we proeven, zij het natuurlijk eerder bereid en van een ander, maar wel Bentheimer varken. En het vlees bleek slechts in de horeca te worden afgezet. Niet omdat men het exclusief wilde houden, maar omdat chef-koks weten wat smaak aan voorwaarden stelt aan de grondstoffen en Jan Publiek denkt dat het niet van vet houdt en dat het ongezond is. Ik weet wel beter althans verbeeld mij dat en geniet daar van.
Al snel stonden we te praten met de boer, Peter Wijnen die het Bentheimer varken fokt. Toch maar een zeldzaam gebeuren en merkwaardig genoeg is er nauwelijks markt voor dit vlees; de mensen vinden het te vet. Het is toch wel droef dat dit smakelijke vlees, "zoals het vroeger was!", plaats heeft moeten maken voor het droge, wat zurige varkensvlees van de moderne rassen.
Gelukkig hebben wij door dit contact toegang tot ouderwets varkensvlees. Dankjewel Slow Food en vooral dankjewel voor de fokker van dit varken. We hebben afgesproken dat we naar hen toe zullen gaan met onze Gomera aardappeltjes, want deze mensen houden net als wij van echte smaak, voorwaar een mooi resultaat van "De dag van de smaak".

PS In een nieuwsbrief van Slow Food vond ik een afbeelding van de oorspronkelijke aardappeltjes uit Peru. Die wil ik de lezer niet onthouden.
Oorspronkelijke Aardappeltjes uit Peru