Gastblog van Roos
Cultuur, met een grote of kleine C. Het is de laatste tijd de C die de klok slaat, naast al het lekkere eten.
Op deze schitterende dag gingen wij tegen half zeven naar Hoorn, waar we net op tijd aankwamen om in het Westfries Museum te worden ontvangen voor de opvoering van de 'tragische klucht' Lucelle.
Dit Franse werk, dat veel weg heeft van Romeo en Juliette, werd vertaald door Bredero, jawel, de Rederijker uit de Gouden Eeuw. Het stuk werd voor het eerst in 1615 uitgevoerd. Waarom wordt dit stuk juist nu van stal gehaald? Wel, dat is omdat Bredero 400 jaar geleden, in 1618, is overleden.
Dit stuk moet de favoriet geweest zijn van de lieveling van de Rederijkers, Maria Tesselschade Roemersd. Visser. Dat was al aanbeveling genoeg, maar de opvoering in de prachtige Schutterskamer van het Westfries Museum, haalde ons helemaal over de streep.
De spreekstalmeester grapte al meteen dat, al was er niemand komen opdagen, er toch voldoende publiek zou zijn met al die Schutters die daar aan de muren hangen. En de oude schouw met een gordijn was precies hoe de Rederijkers oorspronkelijk hun stukken opvoerden (boven het slachthuis van Amsterdam trouwens), want daar werd de 'slaapkamer' gesitueerd waar in de kluchten het een en ander onzichtbaars zich afspeelt. Ook vertelde hij dat het publiek vooral commentaar mocht leveren; gebeurde in de Gouden Eeuw ook.
Wij werden vergast op de wederwaardigheden van steenrijke vader Canopi en zijn enig kind Lucelle, die niet wilde trouwen met de baron maar met de arme doch waardige klerk, net als prinsesje Tierelantijn. En o wee, het was wederzijds, zij verklaarden zich getrouwd en.... gedroegen zich ernaar. Die wagen loopt scheef! zei de knecht Lekkerbeetje. Pa woest, en hij probeerde ze te vergiftigen. Daar lagen ze dan, en juist toen bleek de arme klerk de prins van Polen te zijn.... Gelukkig maar dat de apotheker geen gif maar slaapdrank had gebruikt. Eind goed al goed.
 |
| Lekkerbeetje brengt het slechte nieuws aan papa Caponi |
Op deze schitterende dag gingen wij tegen half zeven naar Hoorn, waar we net op tijd aankwamen om in het Westfries Museum te worden ontvangen voor de opvoering van de 'tragische klucht' Lucelle.
Dit Franse werk, dat veel weg heeft van Romeo en Juliette, werd vertaald door Bredero, jawel, de Rederijker uit de Gouden Eeuw. Het stuk werd voor het eerst in 1615 uitgevoerd. Waarom wordt dit stuk juist nu van stal gehaald? Wel, dat is omdat Bredero 400 jaar geleden, in 1618, is overleden.
Dit stuk moet de favoriet geweest zijn van de lieveling van de Rederijkers, Maria Tesselschade Roemersd. Visser. Dat was al aanbeveling genoeg, maar de opvoering in de prachtige Schutterskamer van het Westfries Museum, haalde ons helemaal over de streep.
De spreekstalmeester grapte al meteen dat, al was er niemand komen opdagen, er toch voldoende publiek zou zijn met al die Schutters die daar aan de muren hangen. En de oude schouw met een gordijn was precies hoe de Rederijkers oorspronkelijk hun stukken opvoerden (boven het slachthuis van Amsterdam trouwens), want daar werd de 'slaapkamer' gesitueerd waar in de kluchten het een en ander onzichtbaars zich afspeelt. Ook vertelde hij dat het publiek vooral commentaar mocht leveren; gebeurde in de Gouden Eeuw ook.
 |
| De arme klerk annex prins sterft, zo lijkt het |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten