30 december 2010

Ganzenpoten!!


Tussen kerst en nieuwjaar was altijd de tijd voor de Hoge Venen. In 2001 was ik daar met mijn twee zonen. We hadden bij Dick een gezellige avond en daarna overnacht en vertrokken de volgende morgen vroeg vanuit Kerkrade met de bus richting Aken. Het was nog donker en er was nog niets open. En dan  verder met de bus richting Monschau. We strandden in Roetgen omdat de aansluitende bus vertraagd was. Van daar naar Monschau gewandeld en de bus genomen naar Hotel Hirsch. Het was glad en er lag heel veel sneeuw; de chauffeur presteerde het om de bus toch omhoog te doen rijden naar Kalterherberg.
Even geslapen voor het eten terwijl de jongens een kaartspelletje deden. Ik weet nog bij die gelegenheid dat ze naar elkaar fluisterden: "stil pappa ligt te slapen". Ik slaap nogal makkelijk in en zei: "speel maar gewoon door hoor jongens", en viel onmiddellijk weer in slaap tot hun grote verbazing. Die frisse lucht deed ons altijd weer goed. Daarna lekker nassen.
We bestelden gewoon het "Pension essen" en we boften ontzettend. Van het kerstmenu van twee dagen geleden was kennelijk nogal wat over gebleven, dus kregen we ganzenpoten en die waren toch lekker. We hebben toch zitten smullen met z'n drieën. Toen we eigenlijk vol waren kwam Herr Eichstädt, de ons zo bekende waard van Hotel Hirsch met nog een schaal poten. We waren niet zo goed om die met heel veel moeite nog naar binnen te krijgen. Amechtig lagen we op bed bij te komen.
Die dagen met de jongens op de Hoge Venen behoren tot mijn mooiste herinneringen.
De foto's van die dagen heb ik weergegeven in een videootje op Youtube.
Posted by Picasa

29 december 2010

29 december 1999


Dat was een dag die veel voor me betekende. Heerlijk met m'n oudste zoon en m'n goede vriend Dick in de sneeuw op de Hoge Venen. In mijn oude screensaver kwamen deze foto's telkens weer tevoorschijn. Wat een fijne dag was dat. Moeten we nog een keer herhalen!
Posted by Picasa

28 december 2010

Glenn Gould en Yehudi Menuhin



Niet te geloven; al surfend op Youtube kwam ik een registratie tegen van een gesprek tussen deze twee groten over een fantasie van Schönberg en de muziek eveneens, uitgevoerd door deze twee reuzen van de muziek. Yehudi vond het ook niet echt mooi zoals hij in het interview zei en wilde graag leren van zijn beroemde vakgenoot Gould. Ongelooflijk om deze twee, door mij zo bijzonder bewonderde instrumentalisten samen te horen.
Als Kathleen Ferrier er ook nog bij zou hebben gezongen......

Het blijft natuurlijk wat wezensvreemde muziek die twaalftoons muziek; je moet ervan houden zal ik maar zeggen. Overigens vind ik de muziek van Schönberg heel wat beter te pruimen dan 35 jaar geleden toen mijn vriend Dick mij met deze muziek deed kennis maken. Via Youtube is het allemaal onder handbereik. Wat een uitvinding toch dat Internet!

Overigens bleek bij het zoeken naar een goed portret van Yehudi Menuhin dat deze, maar vooral ook zijn vader, een immigrant van Israël van het eerste uur, een heel wat genuanceerder beeld van het Midden Oosten conflict hadden dan dat er tegenwoordig opgang doet. Beschamend om te zien hoe zelfs hier het nationalisme van begin 20e eeuw in Europa de grondoorzaak lijkt te zijn van de al zo lang durende ellende. Dankzij Upton Sinclair weet ik daar nu wat meer van af.

27 december 2010

Noodzakelijke investering?


De dienstregeling op een elektronisch bord; dat is toch vooruitgang?! Sinds kort beschikken we in de Bilt ook over elektronisch bestuurde informatieborden bij de bushaltes; een hele vooruitgang denk je dan, toch? Maar in de praktijk is het pure onzin en geven die palen helemaal niet aan hoe lang het nog duurt maar hoe laat hij had moeten vertrekken. Het gebeurde mij dat ik volgens het bordje nog 6 minuten moest wachten alvorens de bus zou komen, dus ach ik liep rustig wat heen en weer bij de halte. Gelukkig was de chauffeur van de bus zo oplettend dat hij bij de halte stopte zodat ik de bus kon betreden. Niets is zo verkeerd als verkeerde informatie die gepresenteerd wordt als juist!
Posted by Picasa

26 december 2010

Drie ouwe vrienden


"Cor, je bent geen zak veranderd", begroette ik mijn oud collega Cor die me van de bushalte in Purmerend kwam ophalen. "Nou jij ook niet", antwoordde hij. Ach natuurlijk hebben de jaren hun sporen best nagelaten maar na zo'n 20 jaar bleken we, in elkaars ogen althans, de tand des tijds goed doorstaan te hebben.
Ooit, in de zeventiger jaren waren we collegae bij het CLB in Amsterdam. Op de afdeling pathologie en Electronen Microscopie brachten wij ons werkzaam leven door. Ons drietal werd gecompleteerd met Jacques die ook in de buurt van Purmerend woont.
In de middag gingen Cor en ik daarheen. We realiseerden ons heel goed dat die paar jaar dat we zo samen hebben gewerkt een grote invloed hebben gehad. Vooral Jacques had een heel aparte kijk op het belang van harmonie en vriendschap binnen een werksituatie; als de sfeer goed is dan is kwalitatief goed werk ook het resultaat. Dat hebben we in de praktijk mogen brengen in een kort "interbellum", waarin ik het genoegen mocht smaken interim-afdelingshoofd te zijn terwijl de directie op zoek was naar een nieuw afdelingshoofd. Er liepen toen een aantal onderzoekslijnen en door open en vriendschappelijke samenwerking en koppeling van expertise is daar toen een publicatiestroom op gang gekomen die haar weerga niet kende.
Maar ook grappen en heerlijk met de hele afdeling maaltijden genieten, ja ja, toen al. En daarover spraken die drie daar aan de tafel. We hebben afgesproken om dit regelmatig, voorlopig 2 keer per jaar te blijven doen. Dus in juni opnieuw!


Posted by Picasa

Ternell


Hoog, aan de doorgaande weg van Eupen naar Monschau ligt Forsthaus Ternell op de Hoge Venen. Je kunt er op weekend dagen direct komen met de bus van Monschau naar Eupen, iedere twee uur. Door de week rijdt daar geen bus, maar het is een leuke tussenstop plaats wanneer je een wandeling maakt. Aan de ene kant loopt de Schwarzbach en aan de andere kant de Helle, de beek waar mijn hart naar uit gaat. Ik ben daar de afgelopen 2 decennia heel vaak geweest.
De eerste keer dat ik langs de Helle liep was in het weekend dat Tsjernobyl ontplofte. Het was prachtig weer destijds en Dick noemde het dan ook met enige spot: "een stralende week". Want ons plan was om een hele week te gaan wandelen. Voor mij was dat de eerste meerdaagse wandeling. En dan door een gebied dat ik niet kende, de Hoge Venen; een magische klank. Heel ingewikkeld kwamen we in Eupen met de trein via Luik en Verviers. En hup door het dal van de Helle naar monschau. Nou, dat konden mijn voeten helemaal niet aan en we kwamen dus niet verder dan Müzenich.
De hele wandeling van een week werd een mengeling van groot plezier en zere voeten. Ik denk er nog met heel veel genoegen aan terug. En de Helle met Ternell als leuke plek om te gaan lunchen of om met kaffee mit Kuchen te beginnen is gebleven!
Posted by Picasa

25 december 2010

Nog een veenkruis


Dit is het pilgerkreuz op de Hoge Venen, vlak bij de bushalte van Konzen, net op het Veen. Ik heb dit altijd zo'n fascinerende plek gevonden. Destijds ging ik ook wel in m'n eentje het Veen op, met muziek op m'n hoofd, toen nog een apparaat met een bandje erin. Een keer passeerde ik dit beeldje terwijl de prachtige Mattheus Passion van JS Bach klonk. Ik kon het niet laten en heb de koptelefoon even op het hoofd van dit beeldje geplaatst. Het was puur uit eerbied voor onze christelijke cultuur en de gedachte dat dit vast nog nooit gebeurd was met dit beeldje. Wat een prachtige foto is dit trouwens zo met de lichte rijp als een soort van witte schaduw in het tegenlicht van de lage zon.
Posted by Picasa

24 december 2010

Het Jansenkreuz


De hoge Venen (Hautes Fagnes) zijn vanouds een weerbarstig gebied. Er zijn nogal wat mensen omgekomen bij hun tocht door de onherbergzaamheid. Zeker in de winter, bij grote koude en wanneer de mist invalt is het er bar. Maar ook zomers kon en kan het er akelig toeven zijn vanwege brandgevaar.
Op tal van plekken kom je zgn. Fennkreuze tegen. Op die plek zijn dan in het verleden mensen omgekomen op het veen. Op de kaarten van dit gebied zijn deze kruizen aangegeven. Hier ziet u een plaatje van het "Jansenkreuz"; op deze plek is in 1872 Christian Jansen bij een bosbrand omgekomen. De Fennkreuze worden als cultuurmonument keurig onderhouden, zo ook dit gedenkteken. Ik sta er altijd bij stil als ik hier langs kom; wat een afgrijselijke dood.
Posted by Picasa

23 december 2010

Sneeuw op de Hoge Venen

Die zwei Wanderburschen
Vanouds kom ik graag in de winter in dit gebied, zo ook het eerste weekend van december toen er in NL nog nauwelijks of geen sneeuw lag. En jawel hoor, op de Venen knetterde de sneeuw in de vorst heerlijk onder je voeten. De tocht vanuit Ternell, langs de Getzbach en door naar Konzen was weer een groot genoegen. De zon scheen, het was droog. Onderweg even de twee Wanderburschen op de foto laten zetten door een vriendelijke medewandelaar.
Posted by Picasa

22 december 2010

Joelfeest


Een goede kennis van mij organiseert op 29 december een bridgedrive bij hem thuis onder de titel: joelfeest. Vandaag stuurde hij informatie over de oorsprong van dit feest dat nog stamt uit de pré-christelijke tijd. Degenen die mij enigszins kennen weten dat ik een agnost ben, althans niets heb met "de kerk" en haar gedachten. Overigens ben ik wel sterk onder de indruk van alle culturele producten als muziek en bouwkunst die onder invloed van "het geloof" tot stand zijn gekomen. Ook vind ik het lijdensverhaal zodanig aangrijpend dat ik altijd weer een brok in mijn keel voel bij de Matheus Passion van JS Bach en daarover ook geen blasfemische opmerkingen duld. Maar goed, het joelfeest. Mijn kennis meldde daarover het volgende:


Vandaag, 21 december om 23.38 uur, staat de zon boven de Steenbokskeerkring op het Zuidelijk halfrond. Hij is dan het verst van ons verwijderd. Dat betekent de kortste dag en de langste nacht. Na vandaag gaan de dagen dus weer lengen, een feestelijk gebeuren!

Germaanse gebruiken
Onze voorouders, de Germanen, vierden dat uitbundig. Het heette het Joel -feest (Jegwla). 
(Engels: Yule, Duits/Scandinavisch: Jul)
Het Jegwla werd niet op de kortste dag zelf gevierd, maar tijdens de eerstvolgende volle maan.


Het Jegwla is zowel een dodenherdenking als een vruchtbaarheidsfeest.
 Niet zo vreemd, als je bedenkt, dat het zowel het einde van de oude, als het begin van de nieuwe jaarcyclus markeert.

Mythologie
De zon vlucht weg, omdat de reuzenwolf Fenrir (de zoon van Loki, god van het kwaad, en de reuzin Angeboda) hem wil verslinden. Pas als Wodan er in slaagt om Fenrir te verjagen komt de zon terug. Wodan doet dat met de zwarte ruiters, de geesten van onze voorvaderen, die hem helpen in de strijd tegen Fenrir. Alleen op de kortste dag komen deze geesten uit de onderwereld te voorschijn. Dat verjagen gebeurt met veel lawaai.
 Wodan had een lange witte baard en reed op de achtbenige schimmel Sleipnir.
Ook de Germanen maakten veel lawaai, dat diende om de boze geesten, die met de vooroudergeesten op de kortste dag te voorschijn kwamen, weer te verdrijven. 
Om Wodan gunstig te stemmen brachten de Germanen offers, ook aan het paard Sleipnir. Aan het begin van de winter waren dat oogstoffers, zoals wortels, granen, vruchten en hooi. Deze werden in sokken, laarzen of klompen gestopt en bij de stookplaats gelegd. Dieroffers (bijv. everzwijn) werden ook gegeven.
Ook had Wodan een donkere' helper, met namen als Eckhart en Oel, die door hem in toom werd gehouden. Tijdens Wodans nachtelijke tochten zou Oel door rookgaten hebben gekeken om de offers te keuren.

Hedendaagse restantenDe zwarte ruiters kennen we nu nog: in Sverige rijdt op 26 december een wilde stoet met zwarte ruiters onder leiding van Trond (met lange baard, net als Wodan) naar een rivier. Op de Waddeneilanden trekt op 12 december een wilde stoet, angstwekkend verkleed en op hoorns blazend door de straten: het sunderklazen. Ook Sinterklaas heeft een lange witte baard en rijdt op een schimmel. Ook offers vinden we nog steeds terug, o.a. In sinterklaasliedjes, met name voor het paard. De granen vinden we terug in pepernoten en taai-taai., dieroffers kennen we thans in de vorm van marsepeinen varkens . Ook de zwarte pieten vinden hun oorsprong in dit Germaanse gebruik, zij het dat de rode lippen en het kroeshaar van later tijd moeten zijn.
Het lawaai maken zien we terug in het woord 'joelen', eng: yelling, duits: johlen en in het blazen op midwinterhoorns in Twente en in het vuurwerk.

Op de eerste dag van Jegwla werden dronken uitgebracht op de overledenen (vergelijk allerzielen) en op de goden, om een verbond met hen te sluiten. Dat lijkt erg op het hedendaagse toasten op oud jaar!Tijdens het Jegwla werden ook eden gezworen (vergelijkbaar met onze nieuwjaarsvoornemens) met de hand op een wild zwijn. Dit zwijn werd daarna geofferd aan de god Freyr, van de vruchtbaarheid. (nog steeds worden met sinterklaas marsepijnen varkens gemaakt en in Sverige eet men om deze tijd everzwijnen van koek)
Er werden offers aan de goden gebracht, die onder een versierde naaldboom (eeuwig groen) werden gelegd. Het blijvend groen was een symbool voor vruchtbaarheid. De Germanen hadden geen boom in huis, maar wel groendragende takken (hulst ed). Ook gaven ze elkaar geschenken, wat weer een goede oogst garandeerde.
De avond voor het Joelfeest vierden de Germanen 'Moedernacht', Modrjanahtiz, waarbij de vrouwelijke voorouders vereerd werden.
Invloed van de kerkDe kerk probeerde van alles om de Germaanse gebruiken uit te bannen. Dit had niet veel succes. Daarom werden de gebruiken overgenomen en van Christelijke symbolen voorzien.
De 
voorouderverering werd twee maanden naar voren gehaald (begin november) en allerzielen genoemd.
Het 
Jegwla (terugkeer van het licht) werd als geboorte van Jezus gevierd (Hij is het licht).
De kerstboomverering was in Duitsland niet uit te bannen. Daarom werd de boom omgehakt (heiligschennis voor de Germanen) en versierd met Christelijke symbolen (engeltjes, een stalletje). Later werd hij in huis gezet. Deze gewoonte kwam rond 1800 uit Duitsland naar ons overwaaien
Het geven van geschenken werd gekoppeld aan St Nicolaas (Santa Claus).
De 
Nieuwjaarsviering werd gekoppeld aan de sterfdag van St Sylvester (paus van 314-335) en bepaald op 31 december (bij ons opgedrongen door de Spanjaarden in 1575). De Germanen vierden nieuwjaar rond 21 maart, als dag en nacht even lang zijn (de zon staat dan loodrecht boven de evenaar). Tot 1575 (en in Drenthe zelfs nog langer) werd in de Nederlanden nieuwjaar op 1 april gevierd. Na 1575 bleven aanvankelijk velen dat nog steeds doen, maar zij werden voor de gek gehouden met nep-cadeautjes (kennen we nog steeds op 1 april) en geleidelijk nam iedereen de nieuwjaarsviering op 1 januari over.

Posted by Picasa

21 december 2010

Koken met Richard Rothe: dat is echt Slowfood!


Degenen die mij kennen weten dat koken en eten, maar vooral de smaakbeleving voor mij erg belangrijk zijn. Al enige jaren ben ik lid van Slowfood en tot voor kort ook bestuurslid van convivium Utrecht. Vorig jaar heb ik zelfs geopteerd voor het voorzitterschap van de landelijke vereniging. Wat ik belangrijk vind in eten is toch vooral het gezamenlijk klaarmaken en/of genieten van de maaltijd en dat doe ik met ontzettend veel plezier bij de cursus "Oriëntaals koken" bij WVT in de Bilt. In een schitterend geoutilleerde keuken krijgen we les van Richard Rothe; hier ziet u hem in de keuken demonstreren hoe je een bepaald nagerechtje in elkaar zet. Telkens in series van 5 lessen heb ik nu al zo'n 5-6 keer meegedaan. Het smaakpalet van de oriëntaalse keuken is geweldig uitgebreid. Ik geniet er enorm van en Richard is een inspirerende leraar, zonder kapsones zoals de "chefs" van tegenwoordig op TV.
Afgelopen donderdag 16 december was het weer de laatste van een serie kooklessen. We waren compleet met de groep en enthousiast hebben we ons geworpen op de recepten die Richard uit zijn mouw schudt en die hij ons losbladig verschaft. En telkens weer andere technieken en smaken. In de fotoserie ziet u ons bezig met de voorbereiding van de maaltijd die na afloop gezamenlijk wordt genuttigd.
Gelukkig was er nog wat van het eten over dat ik mee naar huis kon nemen voor Roos. Vandaag (20 december) heb ik het losbladig receptenboek van Richard ter hand genomen in mijn eigen keuken en heerlijk Rendang gemaakt met een Sajoer. Dank je Richard! En tot de volgende cursus wat mij betreft. Die begint op 3 februari 2011. Mocht een lezer zin hebben om deel te nemen: schrijf u in bij WVT.
Posted by Picasa

20 december 2010

Tenerife


En dan van de koude Venen (27/28 november) door naar Tenerife en Gomera, een temperatuursverschil van jewelste. Een prachtige kust. Tenerife wordt toch vooral gedomineerd door strand - en zon-toerisme. Niks mis mee, maar wij gaan graag voor wandelen en een beetje plattelandsleven en dat vind je in Gomera. Dus hup naar de boot naar Gomera. In de verte zie je de besneeuwde punt van de vulkaan de Teide boven de wolken uitsteken; het hoogste punt van Spanje har har. Op de boot spraken we een dame die een dag eerder uit Basel was komen vliegen. Zij had vreselijk weer gehad bij de landing, na een tussenlanding op Lanzarote. Verder bleek dat het een hele week regenachtig weer was geweest; niet echt het weer waarvoor je naar de Canarias gaat. Later in de week was er een wilde staking van de Spaanse luchtverkeersleiding en vlak voordat we weer vertrokken opnieuw slecht weer, dat echter op een ander eiland dan Gomera huis hield; ditmaal was La Palma het doelwit van de zware storm. Op Gomera was het prachtig weer. We hebben dus uiteindelijk erg gesloft, maar het maakt je er wel bewust van dat je behoorlijk afhankelijk bent.
Posted by Picasa

19 december 2010

Nostalgie in Amsterdam


Roos moest afgelopen dinsdag naar de tandarts; gezien mijn tevredenheid over de behandeling had zij zich ook in laten schrijven bij de praktijk op de Michelangelostraat in Amsterdam. Ach en zo'n daggie Amsterdam is altijd leuk dus ging ik met haar mee om via Station Zuid naar de praktijk te lopen.
Amsterdam, mijn geboortestad waar ik de eerste 25 jaar van mijn leven heb gesleten; een stad vol herinneringen. Al lopend van oud Zuid via het Vondelpark en het Kattenlaantje door de J.P. Heije straat en de Kinkerstraat door de Jordaan en het oude centrum naar het CS. En wat kwam ik daar allemaal voor herinneringen tegen:
Eerst natuurlijk het van Heutsz monument dat ons herinnert aan een minder glorieuze tijd dan het monument destijds deed onthullen. Het ging om roemruchte daden in "ons Indië", tijdens de Atjeh oorlog. In mijn studententijd werd het van Heutsz belaagd. De letters werden er van af geslagen en er werd geprotesteerd tegen de oorlogsmisdaden uit ons koloniaal verleden. Nou ja, een beetje genuanceerder kon het ook wel.
En dan over de brug met schitterende architectuur, waaronder dit fraaie tuinhuisje boven het water. Het oude universiteitsgebouw aan de Lairessestraat; hier studeerde ik destijds chemie. Ik weet nog hoe het plafond van de practicum ruimte besmeurd was met de resten van ontplofte Grignard reacties. Dit waren energierijke reacties die moeizaam op gang kwamen. Dus ging je wat al te enthousiast aan de gang dan ontplofte het geheel. Verderop de Valerius kliniek waar mijn vriendje Bram altijd gekke liedjes zong als we er langs fietsten als jonge tieners. Het was destijds een kliniek voor geestelijk gestoorden geloof ik.
Het Vondelpark met het Kattenlaantje waar ik als klein kind vaak kwam en de ballen van de tennissers hoorde tikken. Destijds allemaal schutting en het stonk er naar pis; nu allemaal open gegooid.
Het Chinese restaurant waar we wel eens iets afhaalden toen we op de Overtoom woonden en vooral toen we verhuisden naar de Jan Hanzenstraat. "We" dat waren Lien en ik, lang geleden en pas getrouwd, woonachtig op de Overtoom bij de Hollandsche Manege.
Dan de Kinkerstraat waar ik 62 jaar geleden op nummer 335 werd geboren in de alkoof. Tegenover was een ijssalon Pijnacker, nu verdwenen, waar heel vroeger mijn grootvader als melkboer de melk bezorgde. De oude Pijnacker kende mijn opa nog, maar dat vroeg ik hem wel zo'n 40 jaar geleden.
Dan door oud West, Olympia waar mijn familie vroeger feestjes "op zaal" organiseerde. Ik zie nog mijn grootmoeder dansen met haar zuster, tante Riek, de achternichtjes, Riekie en Jopie (later Rita en Joke genoemd) die over "die Jugendzeit" zongen; heel lang geleden.
Dan het pand op de Jan Hanzenstraat waar Lien en ik later woonden toen ik pas was afgestudeerd; was een gelukkige tijd. Verderop zit nu café de Gein waar vroeger Jan Jongbloed, de legendarische keeper van het NLse elftal in 1974 zijn sigarenwinkel had.
Door de Jordaan naar de Rozengracht. De Tichelstraat, waar ik als student werkte bij de Holland Reliëf Plastics, kon ik niet meer vinden, maar daarom niet getreurd. De Rozengracht, de kerk waar Anneke woonde voordat we elkaar kenden. Verderop de oude vestiging van restaurant "Chez Ferro", wat hebben we daar altijd lekker gegeten! En restaurant Marakech dat we ontdekten toen het nog maar net geopend was in 1974, nu in vervallen toestand zo te zien.
Wat een heerlijk weerzien was dat weer. Hier een fotoserie als u de plekjes wilt zien waar ik zulke warme gedachten aan ontleen.

Posted by Picasa

18 december 2010

Normaal gedrag?


Zaterdag 11 december ging ik op weg naar de Purmerringvaart om te helpen bij het beheer van een stuk rietterrein. Met de eerste bus, om half acht naar het station en met de Intercity naar Amsterdam CS. Achter het station is een nieuw busstation waar bus 100 (of 106) naar Purmerend al stond te wachten. Ik moest uitstappen op de halte Vurige Staart in Purmerend; geen idee waar dat precies was. De bus stopte nauwelijks ergens en tussen Ilpendam en Purmerend waren ook geen haltes. En daar waar je de stem van de omroepster in de Connexxion bussen altijd duidelijk kunt horen, daar verstond ik er in de Arriva bus nauwelijks iets van. De informatievoorziening liet wat mij betreft wat te wensen over. We arriveerden vlotter dan ik had gedacht in Purmerend en ik meende te horen dat de volgende halte al meteen de Vurige Staart was, dus ik liep snel naar voren om het aan de chauffeur te vragen. Nou, die reageerde als door een spin gestoken: "wilt u meteen gaan zitten meneer", hij was zich het lazarus geschrokken. Die reactie had ik niet verwacht maar ik maakte mijn excuses, waarvoor hij zich geenszins ontvankelijk vertoonde. "Nu doet u het weer", zei hij toen ik naar voren liep om enigszins verbouwereerd mijn excuses te maken. Hij gaf ook geen antwoord op mijn vraag, maar liet mij tot het eindpunt meerijden terwijl ik tevergeefs uitkeek naar die Vurige Staart. Ik vroeg hem of het inderdaad de genoemde halte was toen ik het hem vroeg, hetgeen hij met een merkwaardig genoegen bevestigde. Volgens mij hoopte hij dat ik zou protesteren. Dat deed ik natuurlijk niet onder het motto, "nicht ärgern, nur wundern".
Wat een vreemd gedrag in zo'n publieksfunctie.

Dit houten bord met de genoemde tekst werd tijdens WO I door de Duitsers achtergelaten op de ruïne van het stadhuis van het door de geallieerden volledig verwoeste Peronne, dat het ongeluk had in het front van de Somme te liggen. Het is bekend van foto's van WO I, maar is behouden gebleven en staat nu tentoongesteld.

Posted by Picasa

17 december 2010

Bobby gaat dood!


Rare dag vandaag. Ik zou fijn naar de Entomologiedag in Ede gaan. Gezellig om daar weer mijn vrienden van de insecten en dochter te ontmoeten in de enigszins wetenschappelijke sfeer. Maar nee hoor, de NS had problemen met de electriciteit. Dat hoorde ik al in bus 77 die forse vertraging had omdat veel mensen vanuit de gestrande trein de bus hadden moeten nemen bij het station Bilthoven. Dus snel overgestapt op een bus naar Driebergen-Zeist waar ik na veel tijd inderdaad aankwam, maar geen trein te bekennen zodat ik maar besloot weer naar huis te gaan met bus 50; uitgestapt bij de Biltsche Hoek en via het Houdringhe bos teruggelopen. Het bos was prachtig door de sneeuw en de Lakenvelders stonden doodstil, lijdzaam de tijd te verbijten. Ik maakte van dit alles een winterse fotoserie.
Dus ruim 2,5 uur later was ik weer thuis; koffie gedronken bij Roos en toen samen naar Boerderij Boom en Bosch (boer Dirk voor ons).
In het gezellige winkeltje waar Angelina de scepter zwaait de nodige boodschappen gedaan. Daar kwam ook Dirk binnen met de sombere mededeling dat Bobby dood zou gaan. Ach, Bobby, een lieve inmiddels hoogbejaarde hond. Ik heb bij Dirk een paar winters in de stal meegeholpen toen ik overspannen was. Fijn tussen de koeien en met de hond. We waren erg op elkaar gesteld de hond en ik. Ik ging naar Bobby toe om afscheid te nemen. Moeizaam stond hij op en keek me met zijn staar-ogen aan. Ik sprak wat met hem een aaide hem over z'n kop. Ik hoop maar dat ze hem waardig aan z'n eindje laten komen dus lekker in z'n eigen hok en niet met een spuitje bij de dokter. Als het aan Dirk ligt zal hij op z'n eigen plekkie gaan. Hij had al een paar dagen niet gegeten en dat zegt wat bij Bobby; eten was zijn alles. Voor het verorberen van een koeien-placenta kroop hij zelfs op de mesthoop. Dirk had hem nog een stuk van een verse placenta aangeboden. Hij hoefde het niet meer. Hij drinkt ook niet meer dus het zal niet zo lang meer duren. Bobby bedankt!
Deze foto is natuurlijk van enkele jaren geleden.
Posted by Picasa

16 december 2010

Purmerringvaart


De laatste dagen is er nogal wat gebeurd. Op 13 december werd ik opa en dat heeft al het andere enigszins overschaduwd. En het voorafgaande weekend had ik zulke leuke dingen beleefd!

Zaterdag 11 december was de werkgroep Kwadijkse Vlot in het kader van natuurbeheer een stuk rietland aan het schonen. Afgezien van een actie op Texel bij het herstel van de Zandkuil, het insectenreservaat van Jacques P.Thijsse, was dit mijn eerste activiteit in deze werkgroep. Het was prachtig weer, droog en niet te koud. U ziet mij hier op de foto met wat afgemaaid riet op de riek gestoken. Op die manier hebben we met een aantal mensen een fors stuk land van haar struweel ontdaan. De werkgroep doet dat al meer dan tien jaar op dit terrein aan de Purmerringvaart. De grond wordt verschraald en krijgt natuurlijk ook meer licht. Het effect is dat er in het voorjaar een groot aantal orchissen groeien. Door zgn. mozaïek-beheer wordt zorg gedragen voor de insecten.

Nu was het effect vooral een kerstmaal voor de torenvalk. De muizen, waaronder de zeldzame Noordse woelmuis, werden door het gemaai en het riet ruimen natuurlijk verstoord. We vonden er al werkende ook eentje die door de machine was geraakt, maar er vielen er meerdere ten prooi aan de torenvalk. Nou die schijnen het slecht te hebben vanwege de opkomst van de havikken in dit weinig boomrijke gebied. Een feestmaal was dus wel op zijn plaats.
Posted by Picasa

15 december 2010

Bliksem


Als je er op let zie je een enkele keer een boom die door de bliksem is geraakt. Zo ook deze den. De bliksem heeft via de buitenkant van de boom de weg naar de grond gevonden en daarbij de schors flink beschadigd. De boom heeft het overleefd maar wel met een zwaar verwonde schors. Deze heeft zich hersteld maar het hout onder de schors is wel bloot komen te liggen. Niet goed voor de boom, maar wel goed voor de spechten en insecten. Als in een flatgebouw liggen de nesten van de spechten gestapeld in de boom. Je kunt dat zien aan de nestgaten. Onderin de stam is de boom al aan het rotten.
Vorig jaar zomer bekeek ik het rottingsproces onderin de stam eens van dichtbij, echter ook een wespenvolk had aldaar intrek genomen in de boom; ik schrok ervan met m'n allergie voor wespensteken. De papieren raten kon ik aan het eind van het seizoen nog zien zitten in de nestholte. Grappig zoals deze rotzakken van hout zulk fraai papier kunnen maken met hun kaken. Onbeschreven oerpapier volgens een proces dat wel lijkt op de manier waarop wij mensen van hout papier maken.
Posted by Picasa

14 december 2010

Tot stof ..........

Dit is zo'n normaal beeld uit het bos; een stronk van een dode boom, half vergaan, vermolmd, gaatjes in het hout. Dit is zo'n beeld waar ik de "kinderen van Strabrecht" graag even bij stil laat staan. Wat gebeurt hier eigenlijk? Een boom is dood gegaan; verzwakt als ze was door ouderdom? watergebrek? schimmel? insectenvraat? zijn de levensprocessen gestopt. Micro-organismen beginnen direct aan de afbraak; de resten van de dode boom zijn weer voedsel voor andere soorten. De larven van insecten vreten de micro-organismen, de houtresten; de insecten worden op hun beurt weer opgegeten door andere insecten en door vogels of andere dieren. Als insecten de stam verlaten, laten ze een gaatje over. Bepaalde mierensoorten leven graag in en van dood hout. Kortom, een heel feestmaal voor de overlevenden en de boom keert terug tot stof.
Posted by Picasa

13 december 2010

Die onbarmhartige natuur


Dit is wel een heel bizar plaatje van de restanten van een woerd, vast ten prooi gevallen aan een roofdier. Overigens valt het op hoe weinig je eigenlijk van dode dieren tegen komt in de natuur. Dat was heel anders toen we in het voorjaar op excursie waren bij de Oostvaardersplassen. Van de beheerder hoorden we dat dode runderen en paarden moesten worden afgevoerd volgens de wet. Alleen de edelherten mochten blijven liggen met als gevolg dat er ook een flinke populatie vossen, aasetende vogels als kraaien (en raven?) een kans kregen. Een mooi eco-systeem had zich daar zichtbaar ontwikkeld. In onze contreien gaat het natuurlijk vooral om kleine dieren die het loodje leggen. Maar een dood dier zie je toch maar zelden; kennelijk worden de zwakkeren voortijdig weggevangen en opgevroten.
Posted by Picasa

12 december 2010

Kwaliteit

Wat is dit nu voor een gek plaatje en wat heeft het met kwaliteit te maken? Welnu, het gaat hier om een zandpad met kuilen die veroorzaakt worden door auto's. Nee, geen gezeur over autogebruik op zandpaden, maar een illustratie van wat onregelmatigheden zich vergroten in een proces.
Als zo'n zandpad nat is geworden door de regen ontstaan er plassen op de diepere plekken. RIjdt er dan een auto door zo'n plas dan spuit het water, met daarin het zand uit het kuiltje naar buiten het spoor. Het gevolg is dat de kuil nog dieper wordt en het negatieve effect steeds groter net zolang tot er geen doorkomen meer aan is voor auto's. Heb je nou een asfaltweg dan treedt dit effect niet op, tenzij er gaten in de weg ontstaan; ook die hebben de neiging snel groter en dieper te worden.
Zo'n twintig jaar geleden, we waren met een gezelschap van o.a. gepensioneerde ingenieurs van de NS op stap met een bus ergens in Friesland. Vanuit m'n "oorhoeken" luisterde ik mee met een gesprek van een aantal van hen. Het ging over slijtage van de rails en de noodzaak om de rails regelmatig te slijpen. Ook daar heb je het effect zoals ik dat boven beschreef voor het zandpad. Een lichte oneffenheid in de rails, zeg maar een klein kuiltje wordt steeds dieper omdat de zware treinen er telkens weer "naar beneden" vallen, zij het maar een fractie van een milimeter, maar daarmee wel verdieping van het kuiltje veroorzaken. Als je naar de rails van een trein of tram kijkt dan zie je dat soms ook in de vorm van enige (zeer lichte) ribbeling.
Nu vertelde één van die ingenieurs dat er in Duitsland ergens een traject met de allergrootst mogelijke precisie was aangelegd en de rails voor gebruik van het traject volmaakt glad was afgeleverd. Een onverwacht effect was nu dat deze ribbeling niet meer optrad. De topkwaliteit verdiende zich geheel terug.
Voor mij is dit proces de rest van mijn leven de metafoor geworden voor het belang van kwaliteit in processen. Ach ja, daar moest ik aan denken toen ik dat zandpad zag op de Veluwe.
Posted by Picasa

11 december 2010

Uitzending gemist en Slow Food

Degenen die mijn Bloggies regelmatig lezen hebben kunnen opmerken dat ik, na een fase van regelmatig mopperen over Slow Food, mijn kritiek in die richting niet meer heb geuit. Het contrast tussen wat SFN deed en wat SFI als boodschap heeft, was mij te groot; ik voelde me niet echt thuis bij SFN. Maar wel bij SFI en dat is nog eens duidelijk geworden nadat ik de uitzending heb gezien die over Slow Food, over de Salone del Gusto werd geproduceerd door, hoe kan het anders, de VPRO. (Hoewel ik eigenlijk helemaal nooit TV kijk, ben ik wel tientjeslid van deze omroepvereniging puur vanwege de kwaliteit van haar producties in verleden en, naar blijkt, ook heden).
Want over Slow Food ging de uitzending van Trendspotting. Het heeft me goed gedaan dat ik deze uitzending, dankzij mijn goede vriend Dick op mijn scherm zichtbaar kon maken. En vooral omdat ik nogmaals, na het lezen van de boeken van Petrini, maar nu ook na het luisteren naar hem en de vice-presidente met de moeilijke Indiase naam, mij zo verbonden voel met het gedachtegoed van SF. Ik adviseer iedereen die mijn beweegredenen wil kennen om de uitzending te bekijken.
Overigens denk ik er sterk over om de Salone del Gusto in Turijn, ondanks de hoge kosten maar eens regelmatig te gaan bezoeken. Dat proeven van al die wereldprodukten lijkt mij een onovertrefbaar genoegen! Gelukkig komt er dit jaar ook een dergelijke bijeenkomst in NL; eerst die maar eens bezoeken en inkopen doen.

10 december 2010

Angst voor de natuur


Dat een tekenbeet niet moet worden onderschat ben ik van overtuigd. Mijn oudste dochter heeft, na een enkele beet van een teek, akelige gewrichtsklachten gehad die gelukkig snel werden gediagnosticeerd als "Lyme" en behoorlijk goed zijn verdwenen na een zware anti-bioticum kuur. Zelf ben ik wel honderd keer door een teek gebeten, maar gelukkig steeds zonder narigheid. Een mij welbekend natuurvorser heeft ook Lyme opgelopen na een tekenbeet, dus ongevaarlijk is het zeker niet.
Desalniettemin krijg ik toch de kriebels van de tendentieuze berichtgeving over alle gevaren die je in de natuur zou lopen. De mensen worden overal bang voor gemaakt en de natuur is nu juist zo'n bron van vreugde, ontspanning, gezondheid. Dat zou wat mij betreft veel meer accent moeten krijgen dan alleen "die teken".
Posted by Picasa

09 december 2010

Sint Maarten en Sinterklaas


Eind november liep ik over de Hessenweg bij ons in het dorp; het geschal klonk mij al tegemoet. Ach ja, het is binnenkort Sinterklaas, bedacht ik mij. Sta je niet meer zo bij stil als jongere oudere. Als "Zwarte Pieten" geschminckte blaaspoepers stonden een geweldig lawaai te produceren. De doelgroep, kinderen, althans dat neem ik aan, stonden of zaten op de schouders van hun vader(s) en luisterden naar het kabaal. Zelf zingen, zoals in mijn tijd was er niet bij voor de kleintjes; ze zouden geheel overstemd worden.
Het deed mij even denken aan een paar weken geleden; het was slecht weer, regen, harde wind, ik zat op de fiets en hoorde een bekend, opgewonden geluid van kinderstemmen. Dat hoor je eigenlijk nooit zo laat op de (herfst)avond. Ach, het zal Sint Maarten zijn vandaag. En ja, inderdaad daar liep een stoet kinderen met lampionnen, hoewel kinderen? Er liep een enorme groep volwassenen, ouders ongetwijfeld, met enkele kinderen. "Lampionnen", althans gekochte en zeker niet zelf-gemaakt en met elektrisch licht en zeker geen kaarsjes. Maar ook geen liedjes meer.
Sint Maarten, Sintemaarten zoals mijn grootmoeder zei, was van oorsprong een feest van boven het Noordzeekanaal. De zaanstreek, waar mijn grootmoeder vandaan kwam kende een traditie op dit gebied. Mijn grootmoeder vertelde dat de kinderen de deuren langs gingen en dan een (dreinerig) liedje zongen:
Sinte, sinte Maarten,
De kalveren hebben staarten,
De koeien hebben horens,
De klokken hebben torens,
Hier woont een rijk man,
die veel geven kan, enzovoorts

Er volgde dan een koekje, of een snoepje en een enkele keer wel een (halve) cent. Aan het eind van de avond had ze dan een schortzak met een kleverige massa snoep en koek door elkaar. Een lampion werd gemaakt van een suikerbiet; eigenlijk kan ik me dat niet herinneren wat ze me daar over had verteld. Maar ouders.....? die waren er zeker niet bij.
Posted by Picasa

07 december 2010

Kruising

Hier in Bilthoven is op één van de belangrijke kruisingen een verkeerscircuit gerealiseerd. Tot voor kort stonden er stoplichten om het verkeer te regelen. Altijd files in de spits en gepiel om over te steken als wandelaar. Iedereen stond op niemand te wachten. En dan nu, een circuit met voorrangskruisingen en aan alle kanten zebrapaden om over te steken. Het verkeer loopt als een goedgesmeerde naaimachine.
Ik was hier zo tevreden over dat ik me had voorgenomen om het gemeentebestuur een enthousiast briefje te sturen. Volgens mij krijgen die alleen maar negatief commentaar op alles wat ze doen. Als ik nu weer zie hoeveel buurtactiegroepen in het geweer komen tegen de bouwplannen in het centrum?! Dus ik vroeg aan een mij welbekend raadslid hoe een dergelijk briefje zou vallen. "Ach, dat wordt niet in behandeling genomen maar ter zijde gelegd". Dan maar niet; ik zal me de moeite besparen. Maar ik blijf zeer tevreden over deze verandering en doe daar dan maar via dit Bloggie getuigenis van.
Posted by Picasa

06 december 2010

Wiericke


Iedere maand maken mijn vriend Huib en ik een wandeling. En daar zitten soms verdraaid verrassende stukken tussen. Vrijwel steeds zoekt Huib de route uit en hoe we er met OV kunnen komen. Van mijn kant zorg ik voor de koffie en vaak voor appeltaart. Sins kort heeft Huib een GPS; hij is aanzienlijk technischer dan ik en had dan ook direct door hoe hij tracks kon "downloaden" van Internet. En zo kwamen we dan eind september onverwacht op dit weergaloos mooie stuk oud polderland, langs de Wiericke.
Vele jaren heb ik met de trein geforenst tussen Utrecht en den Haag/Rotterdam. Steeds fascineerde mij een brede, geknikte poldersloot waarmee water van ver werd aangevoerd door een lagere polder. En dan nu, via de GPS van Huib werden we langs deze boezem geleid en stonden we in die knik, vlakbij de trein. De Wiericke heet hij, een bekende naam.
Er vlogen ganzen, er stond een windmolen, oude stenen palen markeerden de dijk. Wat zij te betekenen hadden/hebben is niet meer op te maken, maar zij werden wel beschermd tegen de grasmaaiers door ijzerwerk. Dan ben ik toch wel trots op onze voorouders die het waterrijke Holland aan zee en water hebben onttrokken.
Posted by Picasa

05 december 2010

Flat-o-fiele insecten

Ik laat 'szomers de deur van mijn balkon bij voorkeur open staan bij mooi weer. Het gevolg is wel dat er regelmatig insecten binnen vliegen. Als lid van de Nederlandse Entomologische Vereniging vind ik dat natuurlijk geen probleem, eerder een uitdaging; ik vang ze en dood ze door bevriezing in mijn vriezer. Vanuit mijn activiteiten in de Mieren Werkgroep heb ik een fraai binoculair waarmee ik met enige vergroting de insecten kan bekijken. Het is fascinerend hoeveel variatie er in de evolutie heeft plaatsgevonden op basis van het grondplan van het insect. En dan heb ik het hier vooral over de beestjes die mijn flatje binnenvliegen en die ik gedoopt heb tot de flat-o-fielen, degene die van een flat houden. In de natuur zelve zijn zo veel verschillende levensvormen die samen het eco-systeem vormen en waar mijn grote interesse naar uit gaat.
Op mijn balkon heb ik deze zomer ook een klein tuintje aangelegd in de vorm van een aantal plantenbakken. Eén daarvan had ik binnengehaald om op het achterbalkon te plaatsen. Slechts een kleine 48 uur had ik hem in de woonkamer laten staan. Maar grappig genoeg kent zo'n bak een heel stel verschillende insecten die de gelegenheid te baat nemen en ontsnappen. Een paar bladluizen zat op mijn groene tafelkleed; een flink uit de kluiten gewassen wants zat op mijn bank. Ik zag hem bewegen vanuit mijn ooghoek terwijl ik zat te lezen. Ook hij zit in het bakje op de foto; ongelooflijk hoe dat beest zich vast kon houden aan het gladde plastic. Ik heb hem weer vrij gelaten op de aardbeiplanten op het voorbalkon. Ik hoop maar dat hij de winter overleeft.
Posted by Picasa

04 december 2010

Ollie B. Bommel


In Nederhorst den Berg staat een schitterend kasteel met een bijzonder smeedijzeren hekwerk. Delen van het kasteel dateren uit de dertiende eeuw, aldus het boekje van het Waterliniepad. Ook meldt dit boekje dat de Maarten Toonder studio's zich in dit kasteel bevonden. Je kunt het op deze foto niet zo goed zien, maar het kasteel heeft wel wat weg van Bommelstein, met mooie hoektorens. Bommelstein vind ik mooier vanwege de fantasiën die Toonder hierin heeft uitgewerkt. De sfeer die hij met enkele strepen wist neer te leggen is toch weergaloos.
Die strips van Bommel ken ik al m'n hele leven zo'n beetje. Mijn vader las al vanaf zo lang ik weet de Nieuwe Rotterdamse Courant die later fuseerde tot NRC Handelsblad. Wie weet nog van die fusie?
Begin jaren 50 waren we met het ouderlijk gezin op vakantie in Katwijk, de plaats die ik al eerder noemde in verband met de St Jacobsvlinder die leeft op het Jacobskruiskruid. En vanuit die tijd ben ik mij bewust van de figuurtjes van Maarten Toonder, toch wel één van de grootste publicisten die wij kennen in NL. Mijn vader liet de krant speciaal doorsturen en op de één of andere manier maakte dat zo'n indruk op mij als 6-jarige dat ik er aandacht aan besteedde, voor het eerst waarschijnlijk.
Posted by Picasa