31 augustus 2015

Wat is dat voor zoemend insect?

Als een kleine vliegende schotel hing deze drone
 onbeweeglijk in de lucht; de toekomst denk ik
Afgelopen zaterdag, op weg naar het vijf jaar geleden verbrande stuk bos in het gebied van de Strabrechtse heide; een vreemd geluid?! Het kwam vanachter een dennenbosje. Ik zag de gestalten van twee mensen door het struweel heen; ze waren met iets heimelijks bezig leek het wel. Het klonk als een enorme zwerm bijen of wespen. Enigszins op mijn hoede liep ik verder en daar zag ik de veroorzaker van het gezoem: een kleine helicopter van plastic hing onbeweeglijk in de lucht op enkele meters van de grond. Hij werd aangestuurd door de twee mensen die daar met bedieningsapparatuur onder de bomen stonden. Ik bleef er gefascineerd naar kijken; dit is dus zo'n drone bedacht ik mij.
Als een biddende roofvogel zo doodstil hing het fascinerend stukje techniek in de lucht ondanks de wind. De mensen die hem bedienden waren aan het oefenen; ze hadden hem nog maar net en waren met de handleiding erbij ervaring aan het opbouwen. Er zat een canera in het apparaat en het beeld dat hij opving kregen ze op een beeldscherm. Het ging hun primair om de fotografische mogelijkheden. Het apparaat kende GPS-localisering en kon bij onbereikbaarheid van het GPS signaal zelfs op basis van een zelf gemaakte foto exact landen waar het vandaan kwam; die moderne techniek biedt toch wel heel bijzondere toepassingen.
Bij mijn wandelingen  kom, of beter gezegd kwam ik wel eens van die luidruchtige minivliegtuigjes tegen met een klein ontploffingsmotortje en afstandbediening; zelfs een keer een met een straalmotor aangedreven modelvliegtuigje. Dat laatste vond ik gewoon eng; dat ging zo razendsnel door de lucht dat ik er als een haas voor gevlucht ben, maar dit stukje nieuwe technologie vond ik fascinerend; hoe zal dit fenomeen zich gaan ontwikkelen als het algemeen gebruikt gaat worden? Want dat het algemeen zal worden werd me al snel duidelijk; een mail van de Mediamarkt bood ze al aan inclusief alle verwijzingen naar de mededelingen van overheidswege omtrent het gebruik van drones. Dat gaat wat worden?!

30 augustus 2015

Ambachtelijke trots

De worteloogst van Theo
Een ambacht is handwerk dat wordt aangeleerd om een beroep mee uit te oefenen. Nu wil ik niet suggereren dat ik na 67 jaren in dit leven alsnog de ambitie voel om het beroep van bakker te gaan uitoefenen met een verkoopkanaal en dergelijke, maar ik voel me toch wel degelijk enigszins ambachtelijk broodbakker. Onlangs had ik twee broden gebakken, één voor, overigens niet betalend  "klant" zoon Hugo en eentje voor eigen gebruik. Ik had bij het vullen van de vormen met het deeg enige zorgvuldigheid betracht met gevolg dat de broden er schitterend uitzagen; prachtig gerezen en een onbeschadigde korst. Ik kon het niet laten om de mooiste ervan op de foto te zetten.
Theo wel, Theo heeft echt het beroep van tuinier geleerd en heeft daar inmiddels meer dan 60 jaar ervaring mee opgebouwd. Zijn moestuin mag er wezen en zijn producten, ik sprak er al regelmatig over, zijn van ambachtelijke kwaliteit; vol van smaak, en uitgerijpt door zon, weer en wind. Het afgelopen jaar was buitengewoon groeizaam. Ondanks het koude voorjaar heeft alles het heel goed gedaan. De afwisseling van zon en regen heeft voor een rijke oogst gezorgd. Het grappige aan Theo is toch wel dat hij zich nog altijd lerend opstelt: "je moet je altijd open stellen voor een goed idee en voor kennis van anderen", is toch wel zijn credo. Ik verbeeld mij zelfs dat hij de combinatieteelt van wortels en uien door mijn toedoen is gaan uitproberen; in ieder geval heeft regen, zon en vakmanschap ervoor zorg gedragen dat er een zeer rijke worteloogst van het land komt.

Het mooiste brood dat ik ooit gemaakt heef.

29 augustus 2015

De Strabrechtse heide en cassoulet

Prachtige foto van Jap Smits van de Strabrechtse heide. Gecopieerd van zijn Facebook pagina
Boswachtervriend Jap plaatst de laatste tijd bijna dagelijks prachtige foto's van de Strabrechtse heide op zijn Facebook pagina. Kwam ik daar vroeger vaak in het kader van het project om kinderen in aanraking te brengen met de natuur, het project Salamander, daar was ik er nu al een poos niet meer geweest.
De foto's van Jap hadden me getriggered, maar ik wilde ook wel eens zien hoe de natuur zich verder had hersteld na, wat in de nieuwsbladen wordt geafficheerd als: "verwoesting van zo en zoveel hectare natuurschoon". Ja ja, het kan niet dramatisch genoeg zijn. En natuurlijk is zo'n brand rampzalig voor de dieren die omkomen, maar als groot geheel herstelt de natuur zich veelal zodanig dat het resultaat fraaier is dan hoe het er voor de brand uitzag. In 2012, een jaar na de brand was ik er nog met Huib en heb toen het herstellend vermogen van de natuur al mogen aanschouwen hoewel je toen de sporen van de brand nog goed kon zien.
Ik was benieuwd hoe het er nu allemaal uit zou zien en stortte mij in het onwaarschijnlijk drukke treinverkeer, maar bereikte uiteindelijk keurig rond het middaguur de Plaetse, de plek waar we vroeger ook begonnen met het kinderproject. Natuurlijk moest ik even kijken naar de plekjes die we in het kader van het project Salamander met de kinderen bekeken; het beekje, het vlinderweitje; zag er nog vertrouwd uit. Ik weet niet of het project nog steeds loopt. Moet ik toch eens vragen.
Toevallig kwam ik Jap tegen op de heide. Hij had dienst.
Daarna liep ik naar het oosten en kwam in het gebied met de vennetjes. In de verte had ik al een auto zien staan. "Misschien is dat Jap wel", hoopte ik. Even verderop moest de auto even wachten bij een hek en de chauffeur stapte uit en inderdaad, daar stond Jap, dat is toeval! We hebben gezellig wat staan praten over de fotografie en over de mierenwerkgroep. Jap wees me nog waar ik het verbrande stuk kon vinden: "na het stuifzand aan de rechterkant". We namen afscheid.
Het gebied werd druk befietst; het leek Texel wel zoveel fietsende mensen. Op een kruispunt ging ik even zitten om een boterham te nuttigen. Daar zag ik mensen aankomen en ik vroeg of je zo ook naar Heeze terug kon lopen. Het bleek de route naar Geldrop te zijn. "Die ga ik maar eens uitproberen", die weg liep ook langs het stuifzand dus kon ik daar het verbrande stuk verwachten. Even verderop stond een informatiebord met info over het landschap. Dat was maar goed ook want je kon op geen enkele manier meer zien dat hier destijds "alles verwoest" was geweest; het zag er schitterend uit met heide struiken en niet helemaal volgegroeid met pijpestrootje, de grassoort die de heide veelal verdringt.
Ik liep verder richting Geldrop en kwam nog een groepje klokjesgentiaantjes tegen; zeker 15 bloempjes kon ik onderscheiden. Heb er een waypoint van gemaakt met de GPS om eventueel aan Jap door te geven als deze locatie hem onbekend mocht zijn.
Aan de cassoulet
In Geldrop haalde ik de trein op het nippertje. Roos was in Zaltbommel voor een manifestatie met een pontje over de Waal van Zaltbommel naar Haaften. Terwijl zij op het station stond raasde mijn Intercity voorbij; ze heeft nog gezwaaid vertelde ze me 'savonds. Ik moest bij AH langs en daarna de cassoulet afmaken voor het avondmaal; stond al vrijwel helemaal klaar; ik was er gisteren druk mee geweest; voorbereiding van een cassoulet is veel werk, maar goed te combineren met af en toe in het zonnetje zitten. De verschillende vleessoorten en het eendenvet kwamen bij slager van Loo vandaan en de witte boontjes uit Lesbos.
We hebben gesmuld. śAvonds kwam Douwe nog langs en hebben we ontzettend genoeglijk met z'n drietjes op het balkon gezeten. Fijn daggie geweest.

28 augustus 2015

De lucht van stekeltjes vangen

Een hoop met veel waterplanten; echte slootlucht
Als kind al was ik gek op de natuur, vooral slootjes, waterkanten vond ik reuze interessant. Mijn vader en moeder maakten samen voor mij een visnetje; toen we in den Haag woonden was er een sloot voor de deur en daar was ik vaak te vinden. Met dat netje, gemaakt uit een stuk vitrage en een stok met een gebogen stuk ijzerdraad ging ik aan de slag. Kleine visjes, salamanders en zelfs een keer een voorntje weet ik nog.
Ook later toen we in Amsterdam gingen wonen was ik altijd bij slootjes in de weer; stekelbaarsjes vangen, geelgerande watertorren, libellenlarven en andere waterinsecten. We hielden ze zelfs thuis in een bloemenvaas in de keuken voor het raam aan de noordkant van het huis, totdat mijn moeder het zat was omdat die beesten elkaar opvraten; geen aardig gezicht tijdens het afdrogen.
Afgelopen week liepen Roos en ik langs een hoop waterplanten die uit de aanvoer van een gemaal waren gevist; het rook nogal opvallend en onmiddellijk zat ik weer langs de waterkant. Dat is het grappige van de reuk als zintuig; op de een of andere manier staat het direct in verbinding met je geheugen. Je ruikt iets van vroeger en je weet het direct te herinneren. Ik kon het dan ook niet laten om een foto van deze hoop rommel te maken voor een bloggie. Belangrijk voor ouderen dat geheugen, want het gebeurt je veel vaker dat je je iets juist niet weet te herinneren!

27 augustus 2015

Ammoniak emissie

De enorme taart van onze fanclub
Met enige moeite had ik mij op de achterbank genesteld in de auto van Ab op weg naar de Eilandspolder of Rob vroeg mij: "Heb je interesse in ammoniak emissie?". Die vraag verraste me nogal en ik vroeg mij kort af waar dit op sloeg: "Wil je soms een scheet laten?", waarop Ab bijna de macht over het stuur verloor van het lachen. Rob overhandigde mij een rapportje over de ammoniakemissie als gemeten in de Eilandspolder; de emissie neemt volgens de metingen jaarlijks toe. Een hele discussie op de vroege ochtend over zogenaamde maatregelen en wishfull thinking van de beleidsmakers; economie gaat voor de natuur, dat moge duidelijk zijn.
Vandaag weer een gezellige dag riet ruimen in de Eilandspolder. Om 5.00 uur ging de wekker en met een suf hoofd stond ik direct op; eitjes gekookt, thee gezet, boterhammen gesmeerd, ontbeten, tas ingepakt, nog even het KNMI geconsulteerd; zag er qua weer niet zo dramatisch uit als ik had verwacht gezien de enorme buien van de afgelopen nacht. Maar dat zou helaas toch vies tegenvallen.
Ab maait en de anderen ruimen het op. Zo
bereik je verschraling, het gewenste effect.
Bij de bakker in De Rijp een enorme appeltaart opgehaald, geschenk van Corine, de supporter van onze werkgroep! Eerst aan de koffie met een enorm stuk van de heerlijke taart en de eerste regenbui voorbij laten gaan. In de boten, op naar het eiland van Willem Messchaert, lid van deze werkgroep maar helaas verhinderd wegens drukke vakantiebezigheden. Heerlijk door de zomp gebanjerd en lopen sjouwen. Gelukkig had ik deze keer geen enkel probleem met mijn rug. Het werk vlotte eigenlijk best snel en om 12 uur gingen we aan de lunch.
Door naar het volgende eilandje; daar had ik al eens eerder gewerkt met Ab en Piet. Een petgat met daarin een fraai schoonwater biotoopje. Maar er was geen tijd om dat grondig te bekijken; Ab joeg ons op want het werk moest af voordat de volgende regenbuien ons het ruimen onmogelijk zouden maken.
Het plensde van de regen toen we terug voeren.
Ik was nat tot op m'n ondergoed.
We hadden het laatste riet nog niet geruimd of het begon steeds harder te regenen. Met de boten terug naar de werkschuur; het plensde van de hemel; ik voelde het water tot in m'n onderbroek op het blote vel; niet leuk.
Nog even nagekaart in de werkschuur. Ik kon gelukkig meerijden met Tjeerd naar Maarssen.
Was weer een genoeglijke dag!

26 augustus 2015

Museum het Cuypershuis in Roermond

Dodenmasker van de beroemde architect
Dr Pierre Cuypers
Uit de nieuwsbrief van de museumjaarkaart had ik opgemaakt dat er een interessante tentoonstelling was in het Cuypershuis in Roermond. Leek mij een aardige om te combineren met de wandeling door het Leudal en het gebruik van de Dalvrij abonnementen van Roos en mij. Deze constructie van museumbezoek plus een wandeling heb ik eigenlijk voor het eerst bedacht toen ik vorige week naar Assen ging om aldaar het museum te bezoeken en daarna een wandeling in de buurt en 'smiddags de trein nemen van nà half zeven. Zeker 'szomers is dat prettig omdat je niet zo vroeg hoeft op te staan en je een hele wandeling kunt doen zonder in het donker te hoeven eindigen.
Zo gezegd, zo gedaan en zo stonden wij gisteren bij museum het Cuypershuis. Ik ging voor de werken van Henry Luyten; in de nieuwsbrief zag ik een schilderij afgebeeld dat ik graag wilde zien. In het museum zelf realiseerde ik me voor het eerst - shame on me - dat de Cuypers, Pierre Cuypers, de bekende architect was, mij vooral bekend vanwege zijn ontwerp van het Centraal station en het Rijksmuseum in Amsterdam, het rijksmuseum waarvan koning Willem III weigerde het te openen, zelfs bij de openingsceremonie aanwezig te zijn omdat hij het ontwerp te veel vond weg hebben van een kathedraal, een kerkgebouw van de in zijn ogen zo verderfelijke katholieken?! Inderdaad doet de inmiddels schitterend herstelde grote hal van "het Rijks" denken aan een middeleeuwse kerk. Geen wonder want Pierre Cuypers was toch vooral een architect van kerken; 70 van de 100 ontwerpen die hij maakte werden daadwerkelijk gerealiseerd aldus Wikipedia. Inmiddels is er ook weer een aantal gesloopt of in de oorlog opgeblazen.
Grappig genoeg kon ik in het Cuypershuis geen spoor vinden van zijn ontwerpen voor zijn magnus opus; bij het verlaten van het Cuypershuis heb ik het voor de zekerheid nog maar even aan een medewerker gevraagd die direct een enthousiast exposée gaf over de door hem zo bewonderde architect.
Pierre Cuypers behoorde overduidelijk tot Roermonds grote zonen, zoveel werd wel duidelijk; zijn dodenmasker, een enorme stamboom en uitgebreid verslag over zijn voorvaderen en vooral ook de geschiedenis van het ontstaan van dit museum.
Sonata van Henry Luyten
Henry Luyten die zijn erfenis aan schilderijen ter beschikking had gesteld voor dit museum had kennelijk de doorslag gegeven in de ontstaansgeschiedenis van het Cuypershuis; hij had zelf een wat treurige voorgeschiedenis; had zijn opleiding als schilder genoten in België en zich aangesloten bij de Vlaamse beweging die in WO I had gecollaboreerd met Duitsland, nog steeds een woekerende zweer in het Belgisch verleden. Bovendien was hij gehuwd met een Duitse vrouw. In zijn oorspronkelijke woonplaats Roermond werd hij terecht geroemd; zijn schilderkunst mag er zijn!
In een grote zaal in het museum waren verschillende portretten van zijn penseel opgesteld; prachtig werk. Het mooiste vond ik toch wel het schilderij waar ik direct op gevallen was: "Sonata".

25 augustus 2015

Het Leudal

Het Leudal
Volgens Roos waren we hier al eens geweest, het Leudal in Limburg. Ik begon aan mezelf te twijfelen want ik kon me er niets van herinneren, maar Roos was heel stellig. Zij herkende van alles en voor mij was het allemaal nieuws maar wel heel erg mooi. Het begon al toen we met de bus uit Roermond uitstapten bij het Leudalmuseum, bushalte Huize St Elisabeth in Haelen; een werkende watermolen verwelkomde ons. Ik maakte er een filmpje van; fascinerend hoe zo'n klein stroompje water een groot rad aan de gang kan houden en nog arbeid verrichten ook. Maar wat me nog meer trof was de schoonheid van het Leudal; ongerept, nooit gekanaliseerd geweest, geen landbouw aan de oevers maar vrij natuurlijk bos. Het pad voerde op en neer langs de oever; ik genoot volop maar herkende niets. "Verderop zul je het zeker herkennen", en inderdaad daar was een wel heel bijzonder en specifiek stuk van de oever; toen wist ik absoluut zeker dat ik hier niet eerder was geweest; Roos had hier in haar eentje een keer gewandeld kennelijk, althans niet samen met mij.
We kwamen nog aan de praat met een boswerker die ons wist te melden dat er hier zelfs een beverkolonie was; hij toonde ons knaagsporen. Hij had ze overigens nog niet gezien en ik moet eerlijk zeggen dat ik de knaagsporen niet overtuigend vond, maar het is zonder meer bevergebied. Roos had al eerder opgemerkt dat het echt een plek voor bevers was.
Ik had wel over het Leudal gehoord, maar had geen idee waar het zich zou bevinden; aan midden Limburg of Brabant zou ik nooit gedacht hebben; varkensland, maar natuurschoon?! Deze vooringenomenheid moet ik inslikken want de hele wandeling, een etappe van het Hertogenpad was heel aardig. We liepen niet al te vaak langs verharde wegen met weinig verkeer maar ook enkele stukken door natuurterrein met overheerlijke bramen en lange stukken door bossen. Maar het Leudal sloeg alles. Halverwege tussen niks en nergens was nog een watermolen; ook daar heb ik een filmpje van geschoten waarvan het me nog niet gelukt is om het op Youtube te plaatsen helaas. Komt nog wel.
We gaan meer van dit Hertogenpad lopen; een volgende etappe gaat door "de grote peel".

24 augustus 2015

Een vos en Paul Witteman in de waterleidingduinen

De geblesseerde vos
Er was wat regen voorspeld voor vandaag maar het was de enige dag deze week dat we beiden in de gelegenheid waren om aan de wandel te gaan en zo liepen Cyria en ik vandaag door de waterleidingduinen. Ze had me met de auto opgepikt bij station Haarlem CS en we reden via Aerdenhout naar de ingang van het duingebied. Deze ingang die mijns inziens naar een aantrekkelijker gebied leidt dan de ingang die ik tot nu toe had gebruikt is goed bereikbaar: Bushalte Amsterdamse Waterleiding en met bus 9 twee keer per uur vanuit station Heemstede-Aerdenhout.
Gewapend met onze Swarovski kijkers speurden we het zwerk af en al gauw zag Cyria een boomvalk; een roofvogel met het profiel van een zwaluw. Later zouden we er nog enkele zien en zelfs een jong exemplaar dat in een boom zat en zich in alle rust liet bekijken.
Maar wat ons toch wel het meest trof was een vos; aan de overkant van een water lag een vos en keek af en toe even nieuwsgierig op. Net toen ik mijn fototoestel had gepakt liep hij weg, maar tot onze verbazing stak hij even verderop het water over en kwam naar ons toegelopen. Nu herinnerde ik mij dat ik bij een vorig bezoek aan deze duinen met Roos ergens een bordje had zien hangen met het verzoek om de vossen toch vooral niet te voeren, dus kennelijk wilde dit beest op een gemakkelijke manier aan zijn dagelijkse hap komen. Cyria zag onmiddellijk dat de vos kreupel was en ook dat hij een enorme teek in zijn oor had. Ze kon het ook niet laten om het kennelijk hongerige dier een boterham van haar lunch toe te werpen. Daar wist Reinaert wel raad mee, maar echt hongerig was hij toch niet want hij schrokte het niet naar binnen maar probeerde eerst of er nog wat te verhapstukken was alvorens hij zich verwaardigde om te gaan knagen. Het was kennelijk zijn vaste stek want toen we op de terugweg weer hier kwamen kwam hij weer aangestrompeld. Cyria kon het niet laten en gaf hem weer een stuk brood. Tja, je bent dierenarts of niet.
Op die zelfde terugweg werden we overvallen door de eerste forse regenbuien; was keurig voorspeld door het KNMI en we hadden ons erop gekleed. Twee heren liepen ons tegemoet en ik riep nog: "wat een weer hè", waarop een van hen antwoordde: "ja heerlijk", in mijn ogen een wonderlijk antwoord zeker van hen want ze hadden niet eens een paraplu bij zich?! "Een reflex antwoord", merkte ik op, uit gewoonte, waarop Cyria mij met enige eerbied toevoegde: "dat was Paul Witteman"; had ik helemaal niet opgemerkt.
Toen vertelde ik haar dat ik ooit Sylvia Kristel had ontmoet in de trein en geanimeerd naar haar had zitten luisteren; het adres van dat bloggie heb ik haar inmiddels gestuurd.

23 augustus 2015

La Roche à Bayard in het Teijlers museum

La roche à Bayard
Teijlers museum Haarlem
Roos had in een van de musea die ze de laatste tijd had bezocht een exemplaar van "de Kunstkrant" gescoord. Toen ik die doorbladerde werd ik nogal getroffen door een afbeelding van een aquarel. Het betrof een kunstwerk van het penseel van de door mij behoorlijk bewonderde Barend Cornelis Koekkoek, landschapsschilder bij uitstek. Wat ik veelal direct herken op mij onbekende schilderijen is zijn natuurlijke weergave van eikenbomen; misschien wat overromantisch zoals de muziek van Franz Schubert, maar precies mijn goesting. Op de aquarel in de Kunstkrant ging het niet om een boom maar om een schitterend stukje natuurschoon: een scherp stuk rots op enige afstand van de oever van een grote rivier, de maas bij Dinant met de naam La roche à Bayard. Dit aquarel is geschilderd in 1835 en nu in het bezit van het Teijlers museum in Haarlem.
Heden
"Die rots is ongetwijfeld nog aanwezig", realiseerde ik mij en ik wilde wel eens zien hoe die er tegenwoordig uit zou zien, dus even googelen en tot mijn afgrijzen leek het beeld op geen enkele manier meer op hoe het was in de tijd van Koekkoek. Een autoweg was dwars door de natuurlijke spleet aangelegd. "Wat is de wereld toch lelijk gemaakt door onze soort", sneed het door mij heen.
Ik schreef al eerder dat ik zo kan genieten om niet te zeggen weg kan dromen bij schilderijen uit vervlogen tijden; ook bij boeken die gaan over de tijd voor de doorgeslagen mechanisering van onze maatschappij.




22 augustus 2015

De tomaten van Roos

Tuin van Roos, vol met bloemdragende struiken
ten gerieve van de insecten
Het is wel haar grote trots: de tuin en daarin toch vooral de tomatenstruik. De door toedoen van de mest van de Lakenvelder koeien en de hier en daar verzamelde paardenmest is het tuintje behoorlijk vruchtbaar en dat kun je wel zien; alles wat in het voorjaar bij de grote tuinaanleg is geplant doet het uitstekend. De tuin staat vol met bloemdragende struikjes, een eldorado voor insecten. Tot twee keer toe heeft Roos al een kolibrievlinder waargenomen! Heb ik nog maar zelden in NL gezien.
Kolibrievlinder
Ze heeft ook een waterton die als een soort buffer voor water zorgt in droge periodes; als het na een periode van droogte weer regent zit de ton ook direct weer vol. Vooral dat begieten van de tomatenplant en het grasperk vind ik een groot genoegen; dat is een beetje "mijn werkje" geworden.
Het kweken van tomaten is bepaald geen vanzelfsprekende zaak. Theo, onze zeer ervaren moestuinier is komen kijken en vond de aankomende oogst bewonderenswaardig. Inmiddels beginnen de enorme trossen al enigszins te kleuren; nog een paar weken najaarszon en dan kunnen ze geoogst gaan worden. Dat wordt smullen!

De tomaten. Nog een beetje warmte en zon en dan zijn ze zo ver

21 augustus 2015

Verloren adel

Vergelijkbaar met de Franse revolutie rond 1800 heeft vanaf 1900 een bloedige revolutie plaatsgevonden in Rusland; dat zal vrijwel niemand zijn ontgaan. Het vervolg daarop, de Sovjet Unie was overigens ook bepaald niet geweldig voor haar bewoners.
In Elsevier of het Financieel Dagblad lazen zowel Roos als ik een recensie over het boek "Verloren adel" van de hand van Douglas Smith. We hebben het bij de bibliotheek laten reserveren en onlangs kregen we het bericht dat het was gearriveerd. Ik had de eer om het als eerste te mogen lezen; ontluisterend wat er met veel van deze mensen is gebeurd; naar willekeur beroofd van alles wat ze hadden; vermoord, verkracht, kortom alle ellende die de ene mens de ander aandoet in tijden van oorlog.
Erg pijnlijk vind ik dat deze zelfde adel ook zelf vond dat het autocratische systeem in Rusland moest veranderen; de ene helft van de bevolking die de arme en vooral ook achterlijke bevolking als een soort slaven het zware werk liet doen en zelf in weelde leefde; dat kon gewoon niet meer.
Die adel, de elite bestuurde overigens wel dit onmetelijke rijk dat zeer centraal werd geregeerd door een Czaar.
Ontluisterend vind ik hoe de bevolking zich vooral tegoed deed aan de wijnvoorraden van de rijkaards; dagenlange slemppartijen. Het land werd door toedoen van de oorlog (WO I) en door de verlammende werking van het ontbreken van bestuur een chaos met allerlei elkaar bestrijdende facties. Uiteindelijk kwamen de Bolsjewieken bovendrijven, gefinancierd, hou je vast, door de Duitsers die van het Oostfront af wilden. Honger en ellende voor de bevolking en wie kreeg er de schuld? u raadt het al, de adel. Lees het zelf maar; ik ben tot ongeveer halverwege gekomen en kon het toen niet meer verdragen. Ik moet nodig weer eens iets vrolijks lezen.

Voor een uitstekende recensie verwijs ik u graag naar Joost Westerweel op Acta Historica

20 augustus 2015

Nu eens via Elspeet naar Leuvenum

Tuin bij kasteel Staverden
Huib zat deze week een paar dagen in Elspeet vanwege een schildercursus van z'n ega; een goede reden om binnen een week weer samen aan de wandel te gaan. Als altijd had Huib de wandeling verzorgd; het zou een rondwandeling worden vanuit de halte Nieuwe kolonieweg in Elspeet. Ik had het nog een beetje in de benen van gisteren, de wandeling op sandalen - loopt altijd wat vermoeiender vind ik - over het Balloërveld voelde ik best nog. Maar daarom niet getreurd en nu op wandelschoenen naar Elspeet. Met bus 104 via Staverden en Leuvenum naar Elspeet en ja hoor, daar stond Huib als afgesproken op de halte; altijd weer leuk om elkaar zo op een onbekende plek te ontmoeten.
Of we elkaar in geen weken hadden gesproken kakelden we ons de eerste kilometers door het mij onbekende landschap. Natuurlijk had ik voor koffie gezorgd en voor een stevig stuk spektaart, quiche lorraine waarvan ik pas onlangs vernam dat Huib er dol op is. Op een bankje koffie gedronken en nog wat over de ontwikkelingen in ons oude dispuut PROIRA gesproken. Het idee van een reünie begint toch te naken; nog maar eens met Anneke dR bespreken.
We liepen verder en daar kwam ik op bekend terrein; het kasteel Staverden, ken ik al vele jaren. Het had stevig geregend de afgelopen dagen en de beek stroomde dan ook flink. We liepen langs een stuk park met bloemen en beelden (zie foto). En toen verder langs de beek naar Leuvenum, naar uitspanning en bushalte de Zwarte Boer. Ik besloot om hier af te haken en de bus te nemen. Om de resterende tijd te doden liepen we nog een stuk verder en zaten we nog wat op het mij bekende bankje even verderop. Daar namen we afscheid en scheidden onze wegen. Was weer een genoeglijke dag.
Ik was al om 15.00 uur in Bilthoven en ben nog even naar de fitness gegaan om wat te zonnen. Daarna naar huis om het magisch voedsel dat ik zoon Peter en z'n D&D makkers had beloofd te gaan brengen. Leuk om die knapen, nu grote kerels weer te zien; ik ken hen al vanaf de kleuterschooljaren. Helemaal blij ging ik weer naar huis, bord spinazie uit de tuin van Theo (uit de vriezer), 's-Avonds nog wat gestept (computer bridge) gedaan; ging best aardig; we zijn het niet verleerd gelukkig.
















19 augustus 2015

Schilderijen zonder ziel

Noore Koreaans schilderij
Het KNMI voorspelde voor vandaag fraai weer en vooral zonnig weer in het noordoosten van het land. Nou had ik het plan om deze dag naar het Drents museum te gaan om de tot eind deze maand durende TT van noord-Koreaanse schilderijen te bekijken. Mijn plan was om daarna weer van het gebied van de Drentsche Aa te genieten in de vorm van een wandeling. Niet zo vroeg weg; met de trein van 9 uur kwam ik net na openingstijd aan in het museum. In de grote TT ruimte beneden waren de schilderijen opgesteld. Qua stijl had het veel van de primitieven vond ik. De techniek was wat dun net als de verflagen die gebruikt werden. Maar wat vooral opviel was de zielloosheid van de schilderijen. Het had veel weg van de kunst die in andere dictaturen wordt geproduceerd. Dat is toch wel een fascinerende gedachte dat bezielde kunst slechts tot stand kan komen in vrijheid voor de kunstenaar. Dat geldt natuurlijk ook voor andere vormen van kunst denk maar aan die arme Sjostakovitsj die onder gruwelijke omstandigheden met dreiging toch vrolijke muziek moest componeren voor het vaderland. En de kunstenaars in Nazi Duitsland en China. In het NL van de 17e eeuw met zijn vrijheid is niet voor niks de schilderkunst zo tot grote bloei gekomen denk ik.
De heide is nu op zijn mooist
Na die suikerzoete expositie heb ik de bus genomen naar Anloo en de route langs het Anloër diepje gewandeld die ik dankzij Korneel heb leren kennen. Halverwege ben ik overgestapt op het Pieterpad en heb ik dit pad vervolgd tot Rolde. Dat ging via een heide gebied en vervolgens over het Balloërveld, de plek waar ik in 1974 als militair in bivak ben geweest. In Rolde de bus genomen terug naar Assen en met de trein terug naar huis. Door een probleem met de wissels was ik helaas erg laat weer op honk.

18 augustus 2015

Een dag vol idioterie

Gisteravond kwam Roos helemaal onthutst bij me; het nieuwe boek van Houellebecq - onderworpen -eindigt op volstrekt onverwachte wijze in de overgang van het land in de Islam. Voorwaar, een bijzonder merkwaardige wending in een boek van slands grootste Islam criticus. Wat haar het meest verbaasde was het commentaar op de achterflap dat het boek eindigt in een majeur accoord. Een ander commentaar overigens in dit boek, dat ik op dat moment voor zeker driekwart gelezen had en de onverwachte apotheose al aan zag komen, heeft het over het bijzonder vileine karakter van dit boek en zo heb ik het ook gelezen. Houellebecq stelt zich ten opzichte van de Islam vooral op zoals Churchill dat deed voor Nazi Duitsland op het moment dat vrijwel heel politiek Engeland achter de apeasement politiek aanliep. Maar ook onze eigen Bolkesteijn heeft deze rol gespeeld in de jaren vijftig zij het tegen het toen zeer salon-fahige communisme dat door heel intellectueel links-NL werd omhelst, denk maar aan Harry Mulisch cs. Maar goed, dit merkwaardige boek, mengsel van eruditie, sexuele explicitering die zijn weerga nauwelijks kent en politieke koffiedikkijkerij kan ik toch wel in ieders aandacht aanbevelen. Het zet aan tot denken!
Oude dame met maskers. James Ensor.
En smorgens ging ik naar Laren, naar het Singer museum en de gekkigheid daar betrof toch vooral de schilderijen van Ensor, altijd goed voor rare, al dan niet gemaskerde koppen. Hij had ook een - toch al meer dan 100 jaar oud - pamflet met daarop machthebbers die op de rand van een grote tribune zitten te schijten en waarbij de stront door het publiek voor zoete koek wordt gevroten. Ook de intocht van Christus in Brussel, in tekening hing er, een beroemd werk. Het betrof een combinatie TT van het museum voor schone kunsten te Gent en het Singer. Het mooiste vond ik toch wel het grote schilderij dat je direct bij binnentreden van de TT ruimte ziet: een begrafenismaal van eenvoudige boerenmensen; heel indrukwekkend en met veel gevoel geschilderd door Leon Frederic.
Eenmaal in Bilthoven ging ik nog even langs bij het telecomwinkeltje in ons versleten winkelcentrum De Kwinkelier. Ondanks een flinke opknapbeurt loopt het winkelcentrum niet meer, echter ..... in dit kleine winkeltje met drie jonge energieke mannen was het druk, ik moest zeker twintig minuten wachten voordat ik eindelijk aan de beurt was en in die twintig minuten had ik echt het gevoel dat ik in een gekkenhuis verkeerde. Een jongetje van 11 dat een peperduur ielepieleapparaatje van zijn moeder kreeg; tja, wat moet je zonder op die leeftijd?! Een meneer die eigenlijk alleen maar wilde telefoneren en internetten; duurde eindeloos voordat hij keuze gemaakt had en begreep hoe het apparaat werkte. Later zag ik hem nog lopen met zijn nieuwe verworvenheid. Een jonge vrouw, in mijn ogen misschien nog wel een meisje dat uitvoerig al die apparaatjes bekeek alsof het de kroonjuwelen waren. Plotseling twee zeer jonge meisjes, een jaar of 8 -10 schat ik, stormden binnen, bekeken een apparaatje en duimden om te laten zien wat je ermee kon doen en stormden weer weg. Ik moest toch lachen. Het moet gezegd worden dat de drie jonge mannen alle aandacht gaven aan de klanten. Inmiddels stond het winkeltje stampend vol met wachtenden. Ik schaamde me een beetje met mijn ouderwetse GSM waarvan het raampje ook nog eens gebarsten is; kost me iets van 3 euro per maand en meestal heb ik het niet eens bij me. De mannen hadden me er per SMS, met een brief en zelfs met een telefoontje aan herinnerd dat mijn contract moest worden verlengd; was ik me uiteraard niet van bewust; weet ik veel. Was na een hoop papierwerk relatief snel gebeurd overigens. Ik had graag een foto gemaakt voor deze Blog van al die mensen en die apparaatjes, maar vond het niet gepast.

17 augustus 2015

Genoeglijk bramen plukken in de regen

Daas
De kade die ik afgelopen zaterdag met Huib heb gelopen stond behoorlijk vol met bramen. Het was zaterdag warm weer en het gevolg was dat ik akelig te grazen werd genomen door de dazen; het bloed stond op mijn benen en armen door die krengen. Vooral wanneer ik stilstond om van die sappige, donkere bramen te plukken namen ze hun kans waar. Ik ben het wel gewend maar om nou een uur te gaan plukken dat is niet te doen want dan heb je je handen niet eens vrij om die bloeddorstige insecten dood te slaan; ze zijn sloom, vliegen niet weg en zodra je ze voelt bijten kun je ze met een stevige klap doden. Als ik gestoken word tijdens het wandelen dan sla ik ze dood zonder zelfs maar mn tred te vertragen. Bij het riet ruimen in de Eilandspolder, augustus 2013 ben ik zodanig gebeten dat mijn bovenlip er helemaal stijf van werd alsof ik bij de tandarts was geweest. Ach, het trekt weer snel weg maar het is bijzonder onaangenaam.
Ik wilde die prachtige kade aan Roos laten zien en bramen plukken voor onze wintervoorraad jam. Vandaag was het koud en regenachtig weer; geen uitgesproken wandelweer maar prima bramenplukweer omdat je bij die lage temperatuur geen last van de dazen hebt.
We stapten uit in Woerden net als Huib en ik afgelopen zaterdag; het regende, maar daar kwam net de bus in beweging, de bus naar Utrecht, 102 geloof ik en die hebben we genomen. Samen met de chauffeuse kwamen we bij de juiste halte en binnen de kortst mogelijke tijd waren we bij de kade met de bramen. Aan het begin van het laantje staat een stel appelbomen, James Grieve, mijn favoriete appelras. De boom hing vol en ik redeneerde: aan een boom zo volgeladen mist men 3 - 4 appels niet en ik plukte er een stel; heerlijk hard en sappig! Roos verzamelde wat valappels voor de appelmoes.
We plukten volop bramen; intussen regende het een klein beetje. Toen we een paar dozen vol hadden dronken we middenop het pad onze koffie met de gisteravond gebakken appel/vruchtentaart. Zo ouderwets gezellig, met natte haren en bril vol waterdruppels! Het ging harder regenen en we vonden het goed zo, dus terug naar huis.
Helaas hebben we geen foto van deze verrukkelijke ochtend.
We liepen terug naar de bushalte en door naar Woerden. Lekker harinkie gescoord bij onze visboer in het dorp om de ochtend af te sluiten.
Foto van de daas is van deze site

PS Het werd 4 kilogram jam na een uurtje plukken; we kunnen er voorlopig weer tegen.

16 augustus 2015

Modern plezier uit oude tijden

In bed met mn groompie, mn computertje met koptelefoon, verbonden met een Wifi versterker aan het internet via de Wifi van de buurman. Luisterend naar de Trio sonates van Telemann, een advies van Youtube, muziek uit de achttiende eeuw; heerlijk al die prachtige muziek als een gigantische dukebox direct onder handbereik en topkwaliteit zonder gekuch of ander ongerief.
Intussen lees ik op de e-reader het zeer onderhoudende boek van Roger Martin du Gard, Les Thibault, in het NLs uiteraard uit het begin van de 20e eeuw. Het verhaal is spannend en het vermogen van de schrijver om de lezer bij de les te houden is echt bijzonder. Zojuist las ik een scene waarbij het werkelijke karakter en meningen over zijn omgeving worden geopenbaard via de figuur van een vertrouwenspersoon: de kapper die elke 2 weken de baard bijknipt van de norse, tirannieke vader Thibault, de veroorzaker van de spanningen binnen de familie die het boek zo onderhoudend maken. Natuurlijk een maniertje dat goed schrijverschap kenmerkt, vergelijkbaar met Johannes Vermeer, de befaamde schilder die steengruis door zijn verf mengde om een natuurlijk effect te verkrijgen. Maar toch wel veel beter dan de best door mij bewonderde Upton Sinclair in zijn overigens bijzondere historische familiekroniek, beter bekend als de Lanny Budd serie waarin telkens een deus ex machina komt vertellen hoe de vork in de steel zit.
Trouwens sowieso heerlijk om weer te lezen en muziek te luisteren na die bootreis van vorige week. Ik zal nu maar eens opstaan en Roos bellen om te vragen of de koffie al bruin is.

15 augustus 2015

Hulp bij navigatie

Onderweg veel bramen
Vandaag met Huib gewandeld; een rondwandeling vanuit Woerden. Eerst langs een vrij breed water waarvan we de stroomrichting niet konden duiden; het water stond gewoon stil. We waren nog niet zo ver gevorderd; er stond een verleidelijk bankje dus hebben we de meegenomen koffie gedronken. We aarzelden over het vrij brede water waar we langs hadden gelopen; de Kromme Rijn? Achter ons was een meneer ijverig aan het werk in zijn moestuin; die moest het weten dus sprak ik hem aan; het bleek de Oude Rijn te zijn. Hij vroeg of we lange afstands wandelaars waren; we moesten er zelf wat om lachen want we waren nog geen half uur onderweg, maar beaamden het wel. Deze meneer wilde wel eens weten hoe dat nou ging met een GPS en zo ontstond een heel gesprek. Hij was met een stel vrienden telkens een paar dagen het Naoberpad aan het lopen. Ja, het Boshuis in Ter Apel was hem goed bevallen en hij kende de wereldplaats Emmercompascuum. Ik schreef zijn e-mail adres op een boterhamzakje teneinde hem de adressen van een paar sites toe te kunnen sturen. Heb ik zojuist dan ook gedaan.
Hij vertelde ons een leuk verhaal van iets meer dan honderd jaar geleden. Zijn overgrootouders hadden zeer zuinig geleefd en bij hun overlijden was er een zodanige som gelds ter beschikking dat zijn grootvader daar een tweetal huizen van had kunnen realiseren waarin uiteindelijk zijn vader, hijzelf, zijn zoon - die we aan de overkant van het water zagen lopen - en inmiddels ook zijn kleinkinderen waren geboren; leuk verhaal.
Hij roeide naar de overkant van de Oude Rijn. Later groette hij ons nog met een opgewekt getoeter vanuit de auto toen we elkaar weer tegenkwamen bij de wandeling. Deze voerde ons over rustige wegen maar ook over kades, slechts bruikbaar voor wandelaars met veel bramen en door de warmte ook veel dazen; ik werd met mijn blote benen helemaal lek geprikt, maar ach, dat hoort erbij. We moesten zelfs met een primitief pontje een watertje oversteken waarvan Huib na de overtocht opmerkte dat er slechts 1 persoon tegelijk gebruik van mocht maken?!
Gezellig daggie weer.

14 augustus 2015

Gezellig naar de markt

Gebakken tong van de markt
Lekker om weer thuis te zijn. Vrijdag, marktdag. Ik laat niet graag een marktdag aan me voorbij gaan omdat ik het zo gezellig vind om al die bekende kramen langs te gaan; doe het al jaren, eigenlijk wel sinds ik op mezelf woon. Daarbij moet ik altijd ontzettend uitkijken dat ik niet veel te veel koop. Onlangs las ik dat het eten van fruit zo goed is om bij af te vallen. Eigenlijk at ik nauwelijks fruit, althans geen hapfruit; wel perssinaasappelen dus ik kwam goed aan mijn vitamine C, dat wel, maar gewoon een lekkere meloen of ananas was er eigenlijk zelden bij. En dat bevalt me zo goed dat ik met mijn handen op mijn rug langs de kraam van die rooie, Johan moet lopen. Hij heeft zulk lekker fruit dat ik de neiging moet onderdrukken om niet alles wat ik lekker vind ook maar in te slaan. In het begin kon ik mijn koelkast nauwelijks dicht krijgen, zeker niet in de tijd dat Theo, mijn moestuinier volop oogst voor me heeft.
Een doosje aardbeien, een mango, een meloen, perssinaaspappelen, een half bloemkooltje, doosje champignons en een paar James Grieve, mijn favoriete appel. Bij de kaaskraam een tweetal kazen gekocht en bij Marco de notenman wat walnoten. Smiddags nog naar de boerenmarkt in Utrecht geweest en wat vis gekocht bij de eerlijke visser en een stukje onvervalste roquefort. Ik kan er weer tegen dit weekend!

13 augustus 2015

Hoezo noodweer?

Deel van de vloot in de haven van Lauwersoog
Weer vroeg werd de motor gestart en gingen we naar de haven van Lauwersoog; we waren er al om iets over achten.
We namen als groep uitvoerig afscheid van elkaar en natuurlijk van de voortreffelijke leiding. Het waren bijzonder genoeglijke dagen geweest en het weer had geweldig meegewerkt. Met een medaille aan een lint om ons nek verlieten we de schepen en gingen aan wal. Roos en ik gingen direct aan de wandel om de OV bus te nemen; de meesten bleven wachten op een bus die de organisatie had besteld. Tja, we moesten onze naam als OV-busreizigers toch hoog houden. Aad en Monique waren van plan om direct aansluitend de eerste etappe van het Pieterpad te gaan lopen maar hadden daarvoor een bus eerder moeten hebben. Zij besloten om dan toch maar direct naar huis te gaan en zo zaten we tot Zwolle nog genoeglijk met z n viertjes na te genieten. Was een hele fijne week. Bedankt mensen van Friesland beweegt.
Naarmate onze bus verder van Lauwersoog kwam merkten we hoe warm het was; veel warmer dan op de waddeneilanden die eigenlijk te koud waren voor een strandverblijf. Ook in de trein merkten we dat het snoeiheet was; een thermometer wees meerdan 30 graden aan.
Thuis gekomen op de flat was het niet om uit te houden, zo warm. Desondanks na een lunch met nassi die nog in de vriezer stond eens de foto s gedownload; ik liep vreselijk achter met de daily Blog en moest nodig bloggies schrijven m.n. over de eilandvijfdaagse, de wandel/vaartocht over de wadden van de afgelopen week. Ik heb een tuinstoel in de iets koelere hal geplaatst en heb zitten schrijven tot ik weer bij was. E-mail verwerkt en facebook bekeken en toen het wat koeler werd op het balkon nog wat zitten lezen en muziek beluisterd op youtube. Het koelde wat af en het waaide een beetje dus alle deuren en ramen open om de hitte wat uit de flat te blazen. Handdoek in het bed en het dekbed opzij en vergeefs proberen om nog wat te lezen. Plotseling begon het hard te waaien en heb ik alles maar een beetje dicht gedaan. Daarna in de armen van Morpheus beland.in een diepe slaap
Toen ik vroeg wakker werd had Roos mij bericht dat er snachts noodweer was geweest; heb ik helemaal niets van gemerkt; kennelijk was ik toch wat moe van de week op de eilanden en op de boot. Ik zit er nog van na te genieten.

12 augustus 2015

Hotel van der Werff

Gelagkamer van hotel van der Werff
Foto van: hotelvanderwerff.nl gecopieerd
Leuk om weer eens op Schier te zijn. Mijn eerste keer was met de collegae van de LHV. Toenmalig directeur Dick Hoek was nogal gecharmeerd van dit kleine eiland en kwam er zeer regelmatig en kende het grondig. We hadden bij die gelegenheid gelogeerd en vergaderd in hotel van der Werff, een begrip voor bezoekers van Schiermonnikoog.
Bij tweede gelegenheid was ik hier met Roos en hebben we ergens anders gelogeerd; ik wilde het hotel wel eens terugzien. Maar eerst aan de wandel.
We vertrokken al vroeg met de boot vanuit Ameland in die richting; de motor werd om half zeven gestart; Roos en ik bleven nog even lekker liggen bij het sonore geknor; gezellig zo op een boot. We mochten bij grote uitzondering aanleggen bij de veerbootsteiger; de boten moesten weer snel wegvaren en op het wad blijven liggen. De wandeling liep door het meest geciviliseerde deel van Schiermonnikoog, ook veel landbouw net als Ameland. Roos dacht e.e.a. te herkennen van ons bezoek destijds; ik had een meer ruige natuur verwacht. Later hoorde ik van Eric dat die ruige natuur meer in het noordoosten van het eiland was. Kwel en ondergelopen wegen wist ik nog; niks voor een marswandeling natuurlijk; meer voor natuurliefhebbers.
We zorgden ervoor dat we vroeg in het dorpje waren om bij van der Werff te gaan lunchen; op weg er naar toe zagen we fietsverhuurbedrijf met die grappige naam: Soepboer, ook een begrip op Schier; ze hadden mosselen met friet voor ons en we hebben zitten smullen. Er was niets veranderd in de gelagkamer en de lounge. Dat had ik wel verwacht; vorig jaar was de heer Jan Fischer, de karakteristieke eigenaar van het hotel overleden. Maar, aldus degene die ons - keurig in pak - bediende had zijn dochter de zaak verder gedreven op de zelfde manier als haar vader. Gezellig ouderwetse uitstraling met hoge kwaliteit gecombineerd!
We gingen naar de verzamelplaats waar we op de boten moesten wachten; 1 voor 1 werden de boten naar de steiger gedirigeerd en moesten de groepen snel aan boord gaan. Vervolgens voeren we als vloot richting Lauwersoog, waar we op een uurtje varen van de haven op het wad voor anker gingen; was een idee geweest van Eric om daar de nacht op het wad door te brengen; het donkerste deel van NL. En ja hoor, toen het donker volledig was konden we de melkweg aanschouwen! altijd weer een bijzonder gebeuren waarvan ik me slechts uit mijn jeugd kan herinneren dat je dat ook in NL kon meemaken. Ook waren er vallende sterren te zien, de Perseiden die altijd rond 13 augustus, de verjaardag van mijn vader de baan van de aarde kruisen. Ik zag er in korte tijd enkele.

11 augustus 2015

De bus op Ameland

Te vroeg op de controlepost, maar lekker aan de
koffie in Ballum
Zonder opzet liepen we vandaag opnieuw tegen de richting in. Roos had de route bestudeerd op het meegeleverde kaartje en had het richtingpijltje helemaal niet gezien; de door ons gekozen richting leek ons het meest logisch en leende zich uitstekend om stevig af te snijden. En zo kwamen wij als eerste bij de tweede controlepost alwaar we onzelf hebben laten verwennen met een mosterdsoepje resp. een Amelands broodje; hadden we zin in. We moesten er zelf om lachen toen we doorkregen dat we opnieuw tegen de richting in liepen. Later zouden we daar nog commentaar op krijgen van andere lopers maar deze keer deden we het eigenlijk per ongeluk, maar we vonden het wel best zo; we liepen weer de hele dag met z n tweetjes. Ik vind Ameland het minst interessante van de waddeneilanden; het wordt gedomineerd door de landbouw. Zoals Texel een verlengde is van Noord Holland, zo is Ameland echt een stukje Friesland terwijl de andere waddeneilanden veel meer iets eigens hebben. We hadden weer een stevig aantal kilometers in de benen toen we bij een bushalte kwamen. Ik ging eigenlijk vooral uit gewoonte even kijken en wat bleek.... ? De bus reed daar 1 keer in de 2 uur en zou over drie minuten aankomen. Tja, dan moet je hem ook nemen vind ik en zo zaten we een tien minuutjes later lekker aan de gebakken vis; van uitstekende kwaliteit!
(Een deel van) onze groep met de schipper op het achterdek
Helaas had groepsgenoot Rens ons gespot bij het uitstappen en dat zouden we de rest van de trip nog regelmatig moeten horen.
De avond eindigde met een Amelandse zanggroep van mannen die zeemansliederen zongen. Leuk! Dit was min of meer als afscheidsavond bedoeld. Enkele deelnemers gingen dansen op de muziek van de heren. Daarna weer met de hele groep op het achterdek gezeten en gegeten. Deze keer niet varen; morgen vroeg naar het laatste eiland Schiermonnikoog. Gelukkig is er niet te veel Oostenwind want dan is dit deel van de waddenzee te ondiep voor onze schepen; het water wordt dan de zee uitgeblazen en dan is laagwater echt telaagwater.

Amelands Shantykoor



10 augustus 2015

Terschelling, een pareltje in de waddenzee

Vochtige duinvallei op Terschelling
Vandaag gaan we het rustig aan doen; niet meer proberen om alles te lopen; het moet wel een beetje leuk blijven. We gingen vanmorgen eerst eens rustig het dorpje bekijken; de enorme vuurtoren, de Brandaris domineert natuurlijk. Maar gezellige terrasjes, een viswinkel voor de terugweg en wat we toen nog niet wisten, een onwaarschijnlijk mooi duingebied. We gingen best vroeg op weg; de fietsers lagen nog op 1 oor dus hadden we het rijk alleen; we zochten onze eigen route en die voerde richting strand. Het bordje naar het groene strand wees ons naar de duinen. Met de GPS als geleide liepen we het duinpaadje af. Door fraaie natte duinvalleien met bloeiende heide - we zagen drie soorten bij elkaar - cranberries, bloemen en uiteindelijk het volstrekt verlaten strand, ook hier de mooiste stranden in het hoogseizoen helemaal verlaten! Kom daar eens om in Spanje; daar zouden deze mooie gebieden vol staan met hotels en patatkramen.
Twee goed te gebruiken stoelen lagen voor ons klaar.
We hebben er lekker op zitten lunchen op de duintop.
Op de top van het duin lagen tot onze verbazing twee stoelen of ze daar speciaal voor ons ter beschikking waren gesteld. Natuurlijk hebben we van dit misschien wel onbedoelde gebaar gebruik gemaakt en hebben onze lunch aldaar genoten. Vervolgens nog wat liggen zonnen en tot slot over het zelfde paadje terug gelopen naar het dorp. Was bij elkaar toch nog 18 kilometer maar we hadden ervan genoten en waren bepaald niet moe.
In het dorp naar de visboer. Ik sprak hem aan en vroeg of er op Terschelling nog een eigen vissersvloot was. En daar kreeg ik toch een onvervalst stukje lokale frustratie over me heen gestort waarbij woorden als milieu en natuur negatief werden neergezet om niet te zeggen als crimineel; je kon volgens deze meneer over de ruggen van de vissen naar Engeland lopen en ze deden het al honderd jaar zo dus zouden ze het wel het beste weten. Vervolgens sprong hij over naar het gas en de schaamteloosheid waarmee niet-Terschellingers over het boren naar gas in de waddenzee hadden beslist. Gelukkig kon ik de monoloog rustig achteruitlopend zonder kleerscheuren verlaten. De vis had overigens goed gesmaakt, de mosselen niet.
Uitgestoven plek in de duinen
Verder in het dorp nog een glaasje Chardonnay en een Erdinger gescoord en we konden er weer helemaal tegen. Rustig naar de boot en op weg naar Ameland. Daar aangekomen gingen we het dorp in, deze keer wel. We kenden het nog van nog niet zo lang geleden toen we hier met Rennie en Hans D. waren geweest.
Terug op de boot gezellig met de anderen op het achterdek zitten praten en vooral lachen. De groep is in die paar dagen leuk hecht geworden. Zo n groepsproces is ontzettend leuk om aan deel te nemen.

09 augustus 2015

Voor het eerst op Vlieland

Schepen op het droog gevallen wad bij Vlieland
We werden goed uitgerust wakker en dachten het wel weer te klaren. Opnieuw een kleine dertig kilometer. Terwijl wij aan de wandel gingen zouden de verschillende schippers proberen om het schip met averij weer aan de praat te krijgen. Na het ontbijt gingen we op weg. De route beschreef ruwweg een acht en Roos stelde voor dat wij halverwege zouden oversteken en dan verder tegen de richting in het tweede deel van de acht zouden lopen; liepen we weer buiten de colonne om maar wel de zelfde route. Voordeel was dat we dan iets eerder dan de grote massa bij de visman zouden zijn! Nou dat viel tegen want die stond er niet ondanks de afspraken die daarover met hem waren gemaakt; hij stond bij de hardloopwedstrijd die op de zelfde tijd op Vlieland was georganiseerd; pech, jammer, maar helaas.
Verbazingwekkend! De prachtigste stranden, volkomen
verlaten en dat in het hoogseizoen. Prachtig!!
Op het strand kwamen we de andere wandelarrs weer tegen; we moesten telkens uitleggen waarom we de verkeerde kant op liepen, dat schoot niet op. Maar uiteindelijk kwamen ook wij bij de controlepost annex restaurantje en aten daar appeltaart met cranberrysaus. Was best lekker. En dan weer verder en weer aansluiten bij de rest van de wandelaars. Intussen was de fut er wel uit bijons en uiteindelijk waren we allebei kapot; dat tempowandelen zijn we niet gewend; we krijgen dan wel geen blaren zoals velen, maar het vermoeit ons veel te veel; is niet leuk meer. Verder bleek dat er wel meer waren die er zo over dachten.
De laatste kilometer was Roos zo moe dat ik haar rugzak heb overgenomen; ze kon gewoon niet meer en begon door haar knie te zakken. We besloten om het de rest van de trip anders te gaan doen.
Lekker douchen en eten. We voeren verder naar Terschelling en hadden net als bij aankomst op Vlieland geen puf meer om het dorp in te gaan; komt morgen wel.

08 augustus 2015

Dat viel niet mee op Texel

De Weezenputten op Texel
Roos en ik zijn toch wel wandelaars dacht ik zo maar voor vandaag stond er tot onze schrik een prestatieloop op het programma: hadden we kennelijk moeten weten. Begintijd en eindtijd stonden vast en de afstand bedroeg 28 kilometer. Nou ja, zien wat er van komt. De andere deelnemers waren wel allemaal van die prestatielopers (dachten wij althans) en plichtbewust begonnen we aan deze opgaaf. Viel qua natuurschoon niks tegen. Het eerste stuk vanaf de veerhaven - wij hadden overnacht in de haven van het NIOZ - liep door een ons onbekend maar schitterend duingebied; gaan we nog wel eens lopen. Het was ook wel een mooi jaargetij voor deze wandeling; de heide stond in bloei en hier geen monocultuur van heide, geen heideakker, maar een echt heidegebied zoals dat hoort te zijn met pollen heide, gras en andere kruiden en bloemen; ik genoot er van. Het colonnewandelen vonden we niet zo geslaagd; we zijn gewend om met met zn tweetjes te lopen. Maar daarom niet getreurd, er kwam al snel een plek voor koffie en daar liepen wij direct door terwijl de meesten daar aan de koffie gingen; liepen we toch met zijn tweetjes en dat zou eigenlijk de hele wandeling zo blijven; een colonne trekt uiteindelijk uit elkaar.
Onderweg ging mijn telefoon: dochter Joke die me terug belde. Ze was jarig geweest en ging nu op vakantie naar de Vogezen. Ik wenste haar een fijne vakantie.
Roos en ik zochten een bankje om een boterhammetje weg te knagen, overspoeld met water; tja, geen koffie met appeltaart, maar ook prima. Eigenlijk wilden we wel afsteken bij Den Burgh; dat kennen we zo langzamerhand wel, maar ja, de plicht! Bleek ook daar de controlepost niet te kunnen controleren. We liepen terug naar de boot en waren uiteindelijk best op tijd terug, maar geheel versleten. We vertrokken vervolgens met de boot naar de haven van Vlieland; de zeilen werden gereed gemaakt en we zeilden een heel stuk met de wind als motor. Ondertussen was onze schipper druk aan de telefoon; het bleek dat1 van de schepen van onze vloot problemen had met de motor; zij werd vervolgens door ons bevoorradingsschip, de Emilie meegenomen naar Vlieland. Aangezien de haventoegang te smal was voor de combi van het grote bevoorradingsschip met het probleemschip zou onze schipper het probleemvaartuig onder zijn hoede nemen en beide schepen de haven in varen. Dat bleek uiteindelijk een huzarenstukje dat hij prima klaarde!
Vervolgens gingen we weer aan de maaltijd. Na het eten lagen we er vroeg in; flink uitrusten; morgen weer een wandeldag!

07 augustus 2015

Op naar de Eilandvijfdaagse

Met de trein naar Harlingen
Roos had ons al maanden geleden ingeschreven voor een boottocht waarbij alle waddeneilanden zouden worden aangedaan. Zij had begrepen dat dit slechts 1 keer in de vijf jaar werd georganiseerd en dat er zelfs normaal ontoegankelijke gebieden zouden worden aangedaan zoals de Vliehors. Het ging om een strandloop. Uit nieuwsbrieven en telefoontjes die zij vervolgens pleegde bleek dat het om een wandeltocht ging over de verschillende eilanden, gecombineerd met een vaartocht en dat in het kader van de Eilandvijfdaagse, een jaarlijks georganiseerd evenement waarbij gewandeld of gefietst kan worden over de eilanden. Daarnaast is er ook een strandloop, maar die wordt pas volgende week gelopen. Gelukkig dat Roos gebeld had want uit de nieuwsbrieven hadden we dat niet goed begrepen.
En zo waren we vanmorgen op weg naar Harlingen waar het evenement zou beginnen met ontvangst en afvaart naar Texel. Het zou een fantastische week gaan worden maar dat wisten we toen nog niet.
Vanaf de trein liepen we naar de haven van Harlingen. Het was wel duidelijk waar we moesten zijn; allemaal mensen die ons voor waren geweest en in gele Shirtjes met opschrift rondliepen.
Uitdelen van  de spullen
Het liep gesmeerd; we kregen onze enveloppes met bescheiden en konden ook een plastic dagrugzakje met daarin een bidon, een zonneklep en een passend shirtje ophalen.
Na een toespraak van de leiding van de organisatie, die wij later als Eric zouden leren kennen gingen we naar de boten. Ontzettend leuk. Voor Roos en mij was een tweepersoons hut beschikbaar; niet ruim, maar ruim genoeg. De boot was prima toegerust met douches, toiletten en een keuken met alles wat erbij hoort. We maakten kennis met de schipper en de stuurman, Maikel en Emiel en we scheepten ons allemaal in. Daar stonden we met pakweg twintig man; we kenden elkaar niet maar zouden in de loop van de vijf dagen een leuke groep gaan vormen!

06 augustus 2015

Nog warmer dan in Brazilie

Met Roos, Marjorie, Leia en Hugo rond de tafel. Leuk kennismakingsbezoek
Vandaag is de moeder van Marjorie uit Brazilie naar Schiphol gevlogen. Aangezien Roos en ik morgen voor een week naar de wadden gaan was vandaag ook de enige dag dat ze bij mij kon komen eten om kennis te maken; ze gaat met Marjorie een reisje door Europa maken. Marjorie en Hugo hebben al twee jaar wat we vroeger verkering zouden noemen; ze wonen al een jaar samen.
Ik vond het ongelooflijk stoer dat ze het ondanks de reis en de onvermijdelijke jetlag de moeite waard vond om bij mij langs te komen. Marjorie had een hele taak om het gesprek op gang te houden; zij moest NLs en Engels vertalen in het Braziliaans; het ging haar goed af en ondanks de taalbarriere hadden we een leuk gesprek. Leia, zoals moeder Rodrigues heet had het ontettend warm; het was hier nog warmer dan bij vertrek uit Sao Paulo vertelde ze; het is daar dan ook winter, maar ja, wat is winter in die streken?! altijds nog wel 20 graden. Maar op mijn flat was het om te stikken.
We maakten op hilarische wijze een groepsfoto waarbij het fototoestel op het boek van Kwadius - zo noemt Hugo Ad Urbe Condita van Livius - werd geplaatst.
We hebben heerlijk gegeten; was de tweede avond dat ik eters had en daardoor ook wel een heel gezellige paar dagen.
En dan morgen naar Harlingen voor de Eilandvijfdaagse. Ik ben benieuwd.

05 augustus 2015

Op woensdag zweefvliegen

Foto: http://www.kzc.nl/
Vermoedelijk overviel ik haar een beetje; mijn nicht Vera. Afgelopen najaar hadden zij en haar man Klaus mij onverwacht met een bezoek vereerd; was ontzettend gezellig en vanaf die tijd hadden we elkaar een paar keer bezocht. Daarbij hadden we afgesproken dat ze een keer bij mij zouden komen eten op een woensdag; op woensdag gaat Klaus altijd zweefvliegen als het weer het toelaat, dus met name in de zomertijd.
Zweefvliegen schijnt een nogal sociaal gebeuren te zijn; heel gezellig met de niet-vliegende achterblijvers op het veld; vormt een hele familie zo bij elkaar.
Vera voelde er wel voor om vandaag bij mij te komen eten; als je het niet direct afspreekt dan komt het er vaak niet van; je moet het plooien tussen alle vakantieperikelen en de komende week gaan Roos en ik met de boot de waddeneilanden af en daarna wil ik eigenlijk wel naar de Eifel.
Ze wist niet hoe laat ze precies zouden omen; vind ik best, we zien wel en even over achten kwamen ze aan.
Eigenlijk had ik vandaag wel naar Spakenburg gewild naar de markt; er wordt dan o.a.. paling gerookt en warm gerookte paling vind ik een lekkernij om voor om te rijden. Maar vandaag niet; ik had geen rust en moest echt het maal voorbereiden; peentjes uit de tuin van Theo, Opperdoesjes van John en sucadelapjes van boerderij Boom en Bosch. Ze vonden het lekker en het was schoon op.
En dan onder het eten over vroeger praten, over onze ouders en onze grootmoeder in Amsterdam. We vinden dat duidelijk erg leuk en het verheldert soms dingen die je na al die jaren onduidelijk zijn gebleven. Was weer een heel gezellige avond en voor herhaling vatbaar!