Het Roode Koper heeft een ster

Bij de Leuvenumse beek

Het zou vandaag een lekker warme dag worden; Roos had daarom voorgesteld om weer eens onze ouderwetse Sahara wandeling te doen; het Hulshorsterzand op een warme, zo niet de warmste dag van de zomer.
We werden aanzienlijk later wakker dan we hadden gepland en besloten om dan maar heel rustig aan te gaan doen en door de half zeven 'savonds heen te gaan voor de terugreis.
Met de trein van 10.00 uur naar Harderwijk en de bus naar restaurant "De Zwarte Boer"; daar was het zo druk en de bediening zo traag dat we na tien minuten maar besloten om de appeltaart te laten schieten en aan de wandeling te beginnen.
Heerlijk om deze zo overbekende wandeling weer te maken; het bankje waar we "vroeger" meegebrachte chocolademelk dronken. Daar bedacht ik mij dat we nog langs hotel-restaurant "Het Roode Koper" zouden komen en dat we daar wel eens konden neerstrijken. Zo gezegd, zo gedaan; een meer dan keurig geklede gerant stond ons vriendelijk te woord en leidde ons naar het terras. En een net zo keurig gekleden meneer nam de bestelling op: warme resp. koude chocomel en appeltaart resp. citrustaart. Naast de taartjes werden nog twee koekjes opgediend en we begonnen te smullen, want smullen was het. Het citrustaartje kende een afwisseling van smaken die mij deed vermoeden dat het hier wel eens om een sterrenkeuken kon gaan. Het koekje deed de deur dicht; zo bros en zo smakelijk; dat kon niet eens zonder breken getransporteerd worden; mijn vermoeden werd sterker.
Bij het afrekenen vroeg ik dan ook: "hebben jullie een ster?", hetgeen werd bevestigd. Nu is het zo leuk dat Mariska de opleiding tot sterrenkok deels heeft gedaan en ik kon het dan ook niet laten om dat te vermelden. Ben daar wel mee ingenomen en een beetje trots op.

De geurende heide alom

Gesterkt gingen we verder aan de wandel; bij de voormalige watermolen stond een hele kudde grijsharige fietsers. Verder zouden we gedurende de hele wandeling nauwelijks meer iemand tegen komen. Heerlijk om hier weer te zijn; de heide stond in bloei, het was warm en je kon de heerlijke bloesemlucht ruiken. De zo mooi herstelde Leuvenumse beek; het uitzicht over het enorme stuifzand; de hoge duin met daarop het bankje met het fraaie uitzicht. We zaten daar een boterhammetje te knagen toen onze twee medepassagiers van de bus het duin op kwamen. Zij hadden wel op de koffie bij De Zwarte Boer gewacht; had lang geduurd. We spraken nog wat over wandelen door de bergen en toen scheidden onze wegen zich weer. Wij gingen op zoek naar een plekje uit de wind en in de zon om even lekker te zonnen. Was snel gevonden en als vanouds lagen we in ons blootje te genieten van de koestering van Helios.

De herfst kondigt zich al aan

Zo tegen vieren gingen we weer verder; ik had het zo langzamerhand wel een beetje gehad; word toch een daggie ouder merk ik. Een uur later kwamen we aan in Nunspeet; eerst even kijken met welke trein we zouden gaan; alle tijd om even uit te rusten op een bankje en toen naar een Turkse snackbar voor een broodje Döner. Smaakte voortreffelijk. Nog even op de trein gewacht en een uurtje later waren we weer thuis.
Na het douchen en scheren ben ik weer naar Roos gegaan om "Zomergasten" te gaan zien. Om de een of andere reden kan mijn WiFi/chrome combinatie het niet goed aan; telkens stokt de uitzending en daar krijg je op zeker moment wel het lazarus van. Maar bij Roos ging het goed.
Het ging om de uitzending met Frans de Waal, iemand die ik zeer respecteer.